en toen was het echt afgelopen!

Ryanair FR 1822 landde woensdag j.l. met een kleine vertraging op Welschap en bracht ons definitief thuis.
Die ochtend hadden we om 10 uur Vaarttuig voor de laatste keer geïnspecteerd en met een ongerust gevoel afscheid genomen. De dagen ervoor hadden we hard gewerkt aan een houten frame ter ondersteuning van een grote afdektent die we dinsdagmiddag als laatste hadden aangebracht. Maar terwijl we daarmee bezig waren bekroop ons al een ongerust gevoel. In Zweden hadden we een dik pak zeil van 7 bij 12 meter gekocht, maar toen we dat aan het uitvouwen gingen bleek het wel heel erg dun te zijn. Ik denk dat de weergoden dat ook vonden, want we waren er nog niet klaar mee of de wind nam toe. En toen wij 's avonds in het warme bed van het hostel kropen op nog geen 50 meter van de boot, gierde de wind gezellig door het want van alle zeilschepen in het dok: echt Sinterklaas tijd.

Helaas: de ochtendinspectie toonde inderdaad wat wij al vreesden: de eerste gaten waren al zichtbaar. Op dat moment konden we niets meer doen (op straffe van het missen van het vliegtuig)dus we begonnen behoorlijk gefrustreerd aan de terugreis. Daar hebben we gisteren direct een einde aan gemaakt door de beheerder te bellen en hem te vragen het zeil maar te verwijderen. De kans dat het in stukken scheurt bij een flinke storm en eventueel andere schepen beschadigt is niet ondenkbeeldig. Dus dan maar zonder tent (en hopen op een zachte winter!).

Verder is alles goed gegaan. Het technisch onderhoud verliep probleemloos en motor, generator, airco, drink- en vuilwaterinstallatie zijn helemaal geprepareerd om - 35 graden Celsius te doorstaan. 20 liter motorolie, 25 liter glykol, 4 dieselfilters, 2 oliefilters, 200 meter poetspapier en liters koffie zijn er doorheen gegaan om alles in perfecte staat te brengen.

De "drooglegging" was trouwens een verhaal op zich. Wij hadden Vaarttuig vrijdagochtend op haar plaats gelegd en verankerd, en op zaterdagochtend voeren nog 3 schepen de middenrij in om de laatste plekken te bezetten. Om 10 uur, 2 uur later dan gepland, werden de deuren gesloten en de kleppen geopend, maar om 10:45 werd dat weer stopgezet: een zeilschip achter ons begon vervaarlijk achterover te hellen. Het bleek ook voor hen de eerste keer te zijn en, naar naderhand bleek, zij hadden een te smalle kiel en teveel gewicht achterin om stabiel te kunnen staan.
Pas om 14:00 uur, 1 duiker en 10 stuurlui aan de wal verder, was het probleem gefixed en kon opnieuw worden begonnen met het afvoeren van water.
Het was half zes voor ik kon beginnen met het schoonspuiten van het onderwaterschip en het was pikkedonker en 19:00 uur voor dat ik daar mee klaar was.
De aangroei viel reuze mee, wel een dikke algenlaag maar nauwelijks mosselen of schelpen. Het feit dat we regelmatig afwisselend op zoet en zout water gevaren hebben is daar waarschijnlijk debet aan.
Overigens: het wegspuiten van de algenlaag onthulde ook de resultaten van onze niet zachtzinnige aanvaring met de Zweedse bodem: een diepe kras van de boeg, over de opening van de boegschroef en nog een meter verder halverwege het onderwaterschip aan bakboordzijde. Gelukkig geen indeukingen, maar wel een kras tot in het blanke staal (dat dus al na een dag roestplekken begon te vertonen). Het toeval wilde dat onze directe buurman een scheepsbouwer/onderhoudsman is die in de komende dagen de beschadigde plekken gaat schoonschuren en opnieuw in de epoxy zet om roestvorming te voorkomen. Volgend voorjaar gaat er een nieuwe laag anti-fouling op en dan is ie weer als nieuw!

En dat was het dan. Geen nieuwe berichten meer op deze blog. Hij blijft wel toegangkelijk en iedereen kan nog steeds reacties kwijt. Maar nieuwe Vaarttuig avonturen zullen moeten wachten tot mei 2010 wanneer we weer verder gaan waar we deze week zijn opgehouden: in Zweden. Waar naar toe? we weten het nog niet, maar in ieder geval verder de Oostzee in. Er zijn nog vele mooie en uitdagende gebieden te verkennen!

Nogmaals dank aan al onze trouwe lezers en supporters: jullie commentaar en reacties hebben er toe geleid dat we toch weer iedere keer de moed verzamelde om blog en website up-to-date te houden. Volgend jaar worden ze nog mooier!!
Tot ziens!

thuis....en weer weg.

We hadden een rustige thuisreis en een geweldige ontvangst.
Toen we zaterdagmiddag 19 september rond half vier de oprit opkwamen vonden we het huis versierd en binnen 30 seconden stonden de buurtjes uit de straat binnen met een grote fles champagne om onze thuiskomst te vieren. We moesten allebei even slikken.... van de champagne natuurlijk.
Sindsdien veel telefoontjes, e-mailtjes en SMS-jes verwerkt. Dank, dank,dank voor al die belangstelling!!

Echter: vandaag zitten we alweer klaar om te vertrekken!
Om een uur of twee komt Marjorie om ons naar Welschap te brengen, vanwaar Ryanair ons in 1 uur en 50 minuten naar Nyköping brengt waar we om 18:00 uur landen. Vandaar is het nog een uurtje naar Söderköping waar we rond 20:00 uur weer op "Vaarttuig" hopen te stappen.
We krijgen een druk weekje. Donderdagochtend staat de droogdok beheerder om 07:30 aan boord om te helpen alle spullen die in de warme opslag gaan van boord te halen. Daarna gaat ie een file veroorzaken tussen Nörköping en Söderköping door voor ons de verkeersbrug in de E22, tijdens de ochtendspits, open te draaien. We gaan weer een hoop vrienden maken tussen de Zweden!!
Eenmaal door de brug draaien we het (nu gevulde) droogdok in om het schip op z'n plaats te leggen en te verankeren. De rest van de donderdag en de vrijdag gaan gebruikt worden voor het groot onderhoud: motor, generator, airco, drink- en vuilwater installatie etc. alles moet klaargemaakt worden voor de winter met 30 graden vorst.
Zaterdag is de grote dag: het dok wordt leeggepompt. Dan zal blijken of het schip goed ligt en niet van z'n steun afvalt! Ook kunnen we dan het onderschip schoonspuiten en controleren of onze "ontmoetingen" met de Zweedse rotsbodem nog permanente indrukken heeft achtergelaten.
De rest van volgende week wordt gebruikt aan bijwerken van roestplekjes, mogelijk het onderwaterschip in de anti fouling zetten en het opbouwen van een grote dektent om de ergste weersinvloeden buiten te houden.

We melden ons weer wanneer we weer terug zijn!!

We komen naar huis!

Het is zover: vaarwel aan het Göta Kanal, tenminste voor 14 dagen.

We hebben hard gewerkt de laatste week: opruimen, inpakken, weggooien, afdektent maken etc.
Ons streven is volgend jaar zo licht mogelijk te reizen: bij voorkeur met Ryanair vanuit Eindhoven en alleen handbagage. Dat betekent wel een dubbele inventaris zowel voor kleding als inrichting, maar in de loop der jaren hebben we al zoveel verzameld dat dat praktisch al het geval is.

Dat inzicht is in de loop van de reis gegroeid. Aanvankelijk dachten we aan begin en eind van het seizoen met een busje op en neer te rijden om alle spullen uit Nederland mee te nemen en naderhand weer terug te brengen. Al eens aan gerekend? Het kost goud geld en vooral tijd, terwijl Ryanair ons voor ruim 100 euro op en neer naar Stockholm vliegt. Dus wij hebben een Zweedse zeilmaker gevonden die onze kapotte dektent weer keurig voorzien heeft van een nieuwe rits, we hebben zweedse olie voor de motor, zweedse antivries voor de koelsystemen en nog veel meer. Er is maar een probleem: ze verkopen geen Senseo pads in Zweden, dus hoe krijgen we volgend jaar voldoende koffie aan boord!

Bovendien hebben we een "warme" opslag gevonden voor alle spullen die niet in de kou aan boord kunnen blijven. Ook dat had dus naar Nederland gemoeten. Mooi niet dus: alles zit in 5 verhuisdozen en over 14 dagen gaan die voor 7 maanden in een verwarmde opslag op 100 meter afstand van de boot: geen gesleep!

Morgenvroeg gaat het dus beginnen. We vertrekken vroeg, voornamelijk om het rustig aan te kunnen doen. We zouden die 1400 km in een dag kunnen afjakkeren, maar na 5 maanden gewend te zijn aan de rust op het water, willen we het risico van gerace op de Duitse Autobahnen niet aangaan. We hebben alle tijd, dus het zal zaterdagmiddag worden voordat we familie en vrienden weer in de armen kunnen sluiten.

Wij verheugen ons er al op! Tot zaterdag!

Het laatste station

En daar liggen we dan. De zon schijnt, een matige wind en de Gota kanaal Company heeft een enorme Nederlandse vlag gehesen pal op de plaats waar wij liggen. Mooie brede steiger in een hoek, zodat ik ook aan boeg en hek kan werken, voorzien van water en elektra en een (gratis) wasmachine om de hoek.
Kortom: te mooi om waar te zijn! Er is maar een probleem mee: we kunnen niet meer varen! We liggen opgesloten en Vaarttuig blijft hier liggen tot ze op 1 oktober het droogdok in kan varen.
De laatste etappe was fantastisch. Zweden had werkelijk alles uit de kast gehaald om een perfecte indruk achter te laten. De wind was praktisch nul, de hemel stralend blauw en de temperatuur zo'n 19 graden. Opnieuw die volstrekte eenzaamheid, geen kip te zien. En de tocht voerde ons door een doolhof van kleine en grote eilandjes met sommige doorgangen zo smal dat je er nauwelijks met 2 boten door zou kunnen. De nacht doorgebracht aan de wachtsteiger voor de sluis van Mem als enige boot.
De ochtend van mijn verjaardag was wederom prachtig. Om half negen stond er al een klein blondje van het Gota Kanal aan de boot om de diesel af te tanken en ons door de sluis te brengen. Daarachter bleken nog 3 schepen op ons te wachten om in konvooi door de sluizen te gaan. Wij haakten als eerste af in Söderköping, de rest ging nog door naar hun thuishavens (waren allemaal Zweden). Om half twaalf lagen we vast en is onze reis in 2009 afgelopen.
Ik zal nog wel beschrijven hoe we het schip prepareren en in het droogdok leggen, maar de regelmatige beschrijving van onze reisavonturen is hiermee afgelopen.

Ik wil iedereen waarmee wij via dit blog gecommuniceerd hebben (en dat zijn er veel meer dan de 13 officiële volgers) hartelijk danken voor hun reacties, medeleven, emoties tot uitdrukking gebracht in mailtjes, SMS-jes, telefoontjes, reacties etc.
Ik had het af en toe helemaal gehad met die website en -blog, want daar gaat wat tijd en energie in zitten. Maar als ik dan weer een reactie uit onverwachtte hoek kreeg waaruit bleek dat we heel veel trouwe volgers hadden, ging ik er weer voor zitten om een nieuwe episode toe te voegen.
Zodra we thuis zijn, gaan we ook iets doen met de honderden foto's en uren video die we geschoten hebben en ik zal de website daarmee verder opsieren.

En dan 2010: jawel we gaan door. Onze route is nog niet duidelijk, maar we gaan de rest van de Oostzee ook nog verkennen, zoveel staat vast.

Bovendien: het varen is ons zo goed bevallen dat ik me heb ingeschreven, samen met een amerikaan die we in Zweden hebben leren kennen, voor een zeiltocht rond Kaap Hoorn aan boord van de Nederlandse bark "Europa". Die tocht vindt plaats van half maart tot half april 2010 en na afloop voegt Juliette zich weer bij me in Valparaiso (Chili) waar deze tocht eindigt, om samen nog enige tijd in Brazilië door te brengen bij een oud Philips collega.

Maar voorlopig concentreren we ons op het winterklaar maken van het schip en de terugreis naar Nederland volgende week. Op exact welke dag we terugrijden kan ik nu nog niet zeggen, maar we proberen in ieder geval zaterdag 19 september weer thuis te zijn en iedereen weer in de armen te sluiten.
Tot spoedig!!!!!

De laatste etappe....

Zondagochtend zijn we vertrokken uit Stockholm.
Een heftige stad! En dan heb ik het vooral over de havenfaciliteiten die ze bieden in combinatie met het weer. Op een gegeven moment heb je het wel gehad met alweer die rollers die de haven in komen zetten waardoor het schip weer aan haar lijnen ligt te trekken en de steigers weer ontzettend liggen te piepen. En je hebt ook genoeg van de wind die permanent in de kont staat en de tent doet klapperen.
Toen de jongens er waren vonden ze het nogal meevallen, maar ja, gedurende de dag waren ze er niet en 's avonds gaat de wind meestal een heel eind liggen. Het toppunt hadden we afgelopen vrijdag: na een dagje excursie in Stockholm kwamen we terug op de boot en, hé: waar is de vlag??
Nou, die hing nog net in de fenderhouder, tenminste het bovenste deel. Het onderste deel van de vlaggestok stak nog steeds in de vlaggestokhouder, vlak erboven finaal afgebroken!!
De windmeter heeft die dag wind van 24 knopen geregistreerd. Nou, die hebben we wel eerder gehad en nog wel meer ook, maar dit keer lag de meter in de luwte van de tent en de 2 schepen naast ons. Het moeten een paar verrekt harde vlagen zijn geweest die zo'n stok doen breken!

Zondag was de eerste keer in 10 dagen dat de wind op een normale 6-8 knopen sterkte was. Ook de voorspellingen voor de rest van de week lieten normale waarden zien met uitzondering van morgen. Dus we zijn vertrokken. En daar waar wij anders constateerden dat we alleen op het water waren, zo druk was het nu. Het leek wel alsof alle Zweden op deze kalme dag gewacht hadden om de boot bij het zomerhuisje op te halen en terug te brengen naar de stad en de winterberging. Een werkelijk eindeloze stroom boten kwam ons tegemoet, we waren wel praktisch de enige die naar buiten gingen.....
We hebben de hele dag door de scheren van de Stockholm archipel gedwaald en met een langzame boog eerst naar het noorden en via het oosten naar het zuiden gekoerst. Onderweg hebben we en-passant twee nieuwe persoonlijke records gevestigd. De eerste was het bereiken van het meest noordelijke punt van deze reis, nl. op N 59°25'27" en niet veel later het meest oostelijke punt: O 18° 45'10".
Na zo'n 87 km en iets meer dan 7 uur varen vonden we het welletjes en hebben de nacht doorgebracht in de Karlslunds Marina, een werkelijk gigantische jachthaven met honderden schepen en.... totaal uitgestorven na 6 uur 's avonds. We hebben het schip maar ergens tegen de steiger gelegd en zijn de volgende ochtend ook weer zondermeer vertrokken.

Maandag begon wederom prachtig en dat was maar goed ook want Juliette heeft het in haar rug en heeft dus het merendeel van de reis platgelegen. Een vervelende samenloop van omstandigheden is dat de hydraulische pomp van de auto-pilot het heeft begeven en ik dus niet meer even van het stuur kan weglopen om haar te helpen. Dat werd helemaal vervelend toen in de middag de wind weer behoorlijk aantrok, net toen we open zee bereikte. En dan zul je altijd zien dat juist op dat moment wij een koers moesten varen met halve wind! Dat werd dus rollen en ouderwets kruisen om het nog een beetje comfortabel te houden! Toch: dit was de eerste keer dat Juliette zeeziek werd en de puts nodig had. Gelukkig duurde het maar even en een uurtje later zat ze alweer aan de lunch, maar toch!
Die dag zijn we geëindigd in Trosa waar we al eerder waren. Om haar rug de kans te geven te herstellen en het slechte weer van morgen te ontlopen, blijven we hier 3 nachten (2 dagen) en maken vrijdag de sprong naar de sluis van Mem, de ingang van het Gota kanaal. Daar krijgen we op vrijdag een escorte naar Söderköping, de sluizen worden speciaal voor ons gedraaid! Eenmaal in Söderköping is het afgelopen met de pret. Dan liggen we opgesloten tussen een sluis en een brug die de komende 6 maanden niet meer bediend worden!

Na vrijdag wordt het een weekje hard werken om alles te wassen en te poetsen en alle voorbereidingen te treffen voor de definitieve opslag. Die gebeurd pas op 3 oktober, maar voor die tijd komen we eerst 2 weken naar huis. Eind september rijden we dan met een auto vol met onderhoudsmateriaal terug naar Zweden om het schip op haar plaats in het dok te leggen waarna op 3 oktober het dok wordt leeggepompt. Daarna moeten we de onderkant van het schip nog schoonspuiten en in de anti-fouling zetten, dus het zal wel 5 oktober worden voordat we definitief terug naar Son rijden.

Stockholm etc.

Ondanks het feit dat we de mooiste plek in de Wasa haven hadden: we moesten er wel uit!
Niet omdat we daar niet goed lagen, maar omdat de haven op slot ging om voorbereid te worden voor de jaarlijkse "Floating Boat show", de natte Hiswa van Stockholm, zeg maar.
Nou daar stonden we dan, met de jongens op komst. We mochten eventueel wel tot zondag blijven liggen, maar daar hadden wij ook geen zin in. Dus snel op pad om een alternatief te vinden. En dat vonden we uiteindelijk in de Navis haven, Iets verder weg van de stad maar voorzien van een goede busverbinding.
Na alle voorbereidingen voor de ontvangst van onze gasten, hebben we de lijnen losgegooid en zijn verhuisd naar de nieuwe haven. Nou, je zult ons niet meer horen klagen over de onrust in de Wasa haven, die was heilig bij wat we hier af en toe meemaken, het is vreselijk onrustig.

Dat was vorige week vrijdag, intussen is het donderdag en de jongens zijn sinds maandagmiddag alweer naar Nederland. Het regende bij hun aankomst, maar gelukkig is de rest van het weekend droog en zonnig gebleven. Wel met een harde wind, maar als je niet hoeft te varen is dat ook niet ernstig!
Met z'n vieren Stockholm verkend, veel gelopen, met de bus de stad bekeken, lekker gegeten, de Wasa gezien en veel gelachen. Het weekend was om voor je het wist!

Sindsdien dringt de thuisreis zich steeds nadrukkelijker op. We beginnen onze voorraden op te maken, er ligt weer een agenda op tafel met allerhande afspraken, de actiepuntenlijsten wordt steeds langer. We gaan nog steeds elke dag de stad in, maar kijken steeds meer naar souvenirs en winterkleding.
Kortom: het wordt tijd om naar huis te gaan! We hopen nog op een mooie week, maar terwijl ik dit schrijf loeit buiten de wind en giet het van de regen. Hopelijk kunnen we onze reis afsluiten met een mooie rustige tocht door de scheren van de Stockholm archipel, maar voorlopig wil die verrekte wind maar niet gaan liggen. Blijven de vaarcondities slecht, dan gaan we weer binnendoor via Södertalje en dan zo snel mogelijk naar Mem om via de sluis het Gota kanaal weer op te gaan naar Söderköping. We willen daar rond 11-12 september zijn, want we hebben wel een kleine week nodig om op te ruimen, de wintertent te kopen en te maken, de auto te halen en de rest van de dingen op de lijst af te werken. Het lijkt wel werk!!
Geen angst: het blog staat ook op de lijst! We blijven dat bijhouden tot het schip daadwerkelijk hoog en droog in het dok ligt en wij er afscheid van hebben genomen rond 3 oktober.

Bij de foto van deze blog:
dit zijn de schepen die op en neer varen voor onze haven. De foto is genomen toen wij van de Wasa haven naar de Navis haven verhuisden en ik moest 9 knopen varen om dat ding voor te blijven. Kun je nagaan wat deze knapen aan hekgolven achterlaten die door niets geremd zo de haven komen binnenlopen. We liggen nu tussen 4 lijnen tussen hekboeien met de boeg aan de steiger. Vast langs een steiger kun je hier niet liggen, dat hebben we exact 15 min. geprobeerd, we trokken zowat de bolders uit het dek!!

Stockholm, at last!!

Nou, de fanfare was er!
Weliswaar niet aan de kade maar op een van de pleinen in hartje Stockholm. We hebben even gedaan alsof ze alleen voor ons speelden, Helaas, fototoestel vergeten!

Vanmorgen inderdaad om zeven uur de trossen los gegooid in Trosa en in een heerlijk ochtendzonnetje aan de laatste etappe begonnen. We hebben wederom in alle rust kunnen varen, tot op de laatste 10 km. In Stockholm is het een komen en gaan van grote en kleine schepen, maar in de overige 90 km van vandaag zijn we wederom nauwelijks iemand tegengekomen.

Toch zijn we ons onderweg een rotje geschrokken.
Ik ga ervan uit dat al onze lezers bekend zijn met feit dat vaarwegen worden "betond" en wel met rode en groene tonnen. Maar welke kleur ligt nu aan bakboord dan wel aan stuurboord?? En hoe bepaal je nu aan welke kant je voorbij een eenzame ton moet varen?
Internationaal heeft men de afspraak gemaakt dat vaarwegen die naar zee leiden rood aan stuurboord hebben en groen aan bakboord. Als je van zee komt en diezelfde vaarweg op vaart is dat dus net andersom.
Toen wij van zee komend naar Södertalje voeren hadden we rood aan bakboord en groen aan stuurboord. Die stroom komt 30 km verder uit een meer, dat wij opvoeren om het 10 km verder via een andere stroom weer te verlaten richting Stockholm. De oplettende lezer begrijpt het al: ergens in dat traject moet dus de betonnings richting omkeren omdat we op een gegeven moment niet langer landinwaarts varen maar opnieuw richting zee. En dat moment heb ik dus gemist!!
Me nergens van bewust hield ik dus die groene ton aan stuurboord, net als al z'n voorgangers vandaag. Nou: de zweden doen dus niet aan veiligheidsmarge's, die leggen hun tonnen OP de ondiepte in plaats van 10 mtr. ervoor. Het was een enorme klap en pats, erop en erover, zoals zwager Kees zou zeggen. Ik had geen tijd om te reageren toen we met 8 Knopen de rotsbodem raakten, maar gelukkig was het maar een lokaal bultje en kwamen we niet vast te zitten. Met de schrik in de benen het roer en de schroef getest, maar er viel niets te merken van enige permanente schade. Tja, het zal ongetwijfeld te zien zijn aan de kielbalk, maar die bekijken we dan wel wanneer we over een maand in Söderköping liggen.

Verder was het een probleemloze en mooie dag. De Wasa-haven ligt naast het Wasa-museum aan een van de drukst bevaren routes in Stockholm. Om de hoek liggen 3 werkelijk gigantische cruise schepen. Pal naast de haven varen eindeloos de veerboten en watertaxi's op en neer en de maximale 6 knopen lappen ze dus massaal aan hun laars en dat ligt redelijk onrustig!.
Wij hebben wederom de mooiste plek van de haven, langs de steiger, dwars door 3 boxen waar de zeilboten in liggen en vastmaken aan hekboeien. Nou: d'r zat een gaatje in die rij boeien waar ik mooi tussendoor kon en we liggen pontificaal langs de steiger. Tot nu toe geen commentaar van de (onvindbare) havenmeester.
Morgen komen de jongens dus we gaan dadelijk aan de gang om de voorpunt uit te ruimen zodat ze kunnen slapen. Denk dat we maar een "garage sale" moeten gaan houden op de steiger want waar làten we die spullen!?

Laatste loodjes naar Stockholm.

Morgen gaat het dan gebeuren......
Na een reis van vijfenhalve maand ga we aankomen in Stockholm, ons einddoel.
Vandaag liggen we nog verwaaid in Trosa, zo'n 100 vaarkilometers van Stockholm, maar morgenvroeg gaat om zes uur de wekker en willen we varen om zeven uur. Eigenlijk was het de bedoeling om vandaag al de helft van de afstand te doen en te overnachten in Södertalje, maar toen we vanochtend wakker werden in Trosa kletterde de regen met bakken naar beneden. Toen het eindelijk droog werd om 'n uur of een, stond er een keiharde wind die ons het leven op zee behoorlijk onaangenaam zou maken. Dus we blijven liggen en doen het morgen in een ruk. We verwachten dan om een uur of vier 's middags in de Wasa haven in hartje Stockholm af te meren. Eens zien of de fanfare klaar staat om ons te verwelkomen!!

Het is een redelijk drukke week geweest. Zo tegen het einde van de reis en met het bezoek van de jongens op komst moet er een hoop geregeld worden.
Vrijdag j.l. hebben we voor de eerste keer kennis gemaakt met het droogdok, waar Vaarttuig de winter gaat doorbrengen, door er langs te varen. Zaterdag hebben we kort kennis gemaakt met de beheerder die zich kwam voorstellen aan de boot in de haven van Söderköping. Ook op zaterdag zijn we naar de lokale bouwmarkt gegaan om materialen uit te zoeken om het schip mee af te dekken.
Ten slotte op maandag zijn we gezamenlijk (met de beheerder) weer naar het dok gegaan, hebben de plaats voor Vaarttuig in ogenschouw genomen en hebben data vastgesteld, maten uitgewisseld, afspraken gemaakt etc. etc.

Het ziet er allemaal goed uit. In Nederland wordt het schip op 2 plaatsen op z'n kielbalk gezet en wordt rechtop gehouden door 4 steunen tegen de romp van het onderwaterschip. Hier in Söderköping staat het schip over de hele lengte op z'n kielbalk en wordt opgesloten door 4 verticale stalen balken die tegen de kabelaring worden aangeschoven en op de bodem van het dok vastgezet. Perfecte oplossing, totaal geen stress op de romp en je kunt overal bij voor onderhoud.

Wij komen op 19 september naar huis met de auto van bekenden die hier in Söderköping staat (wij liggen op hun plaats in het droogdok), tjokvol met spullen die terug moeten. Op 30 september zijn we echter al weer terug voor de winterbeurt van het schip. Op 1 oktober varen we het schip het droogdok in, zetten het klem tussen de voorste 2 stalen steunen zodat we zeker weten recht boven de kielbalksteun te liggen en binden het vast aan een enkele achtersteun. Tot 3 oktober hebben we de tijd om de winterbeurt te geven en het schip verder te prepareren voor z'n verblijf van 7 maanden(!) in het dok. Op zaterdag 3 oktober gaan de sluisdeuren dicht en worden de pompen aangezet om het dok leeg te pompen. Als het leeg is wordt ook de vierde steun geplaatst en staat het schip zo vast als een huis. Op 4 oktober vliegen wij dan (huilend) naar huis, niet wetend wat wij in godsnaam in die 7 maanden gaan doen! Waarschijnlijk onze nieuwe reis voorbereiden!

Sinds maandag j.l. zijn wij uit het Gota kanaal. Hoezeer wij er ook van genoten hebben, we zijn toch ook weer erg blij om sneller dan stapvoets, op het wijde water van de Oostzee te varen en afstanden te maken tussen de scheren van de Stockholm archipel. Het is nog steeds onbegrijpelijk: dinsdag hebben we 100 km gevaren tussen Stegeborg en Trosa en hebben daar honderden eilanden gezien en welgeteld 10 andere (varende) boten (de meeste duitsers). Ik wed dat je in Friesland nog steeds het Sneekermeer kunt oversteken door van boot naar boot te springen. Niet in Zweden: de vakanties zijn afgelopen, de boten gaan de berging in. Je kunt het Gota kanaal weliswaar nog steeds bevaren, maar wel 3 dagen vantevoren melden, dan kun je op maandag, woensdag en vrijdag in konvooi door het kanaal. Moet er niet aan denken!

Blijf het blog lezen om getuige te zijn van onze aankomst in Stockholm!!

Herfst in Motala.

En weer zitten we een paar dagen vast, dit keer in Motala.
Wij zijn daar donderdag rechtstreeks uit de slotgracht van Vadstena naar toe gevaren om te beginnen aan het laatste traject van het Gotakanaal. Maar Motala is naar Gotakanaal begrippen een grote plaats, gesticht door en voor het Gotakanaal en een belangrijk centrum voor de industriële en civieltechnische ontwikkeling van Zweden. Het plan was een dag te blijven, inkopen te doen en wat rond te kijken, maar er is zoveel te zien dat we besloten een dag extra te blijven. Maar intussen is het alweer zondag en we zijn blij dat we nog steeds aan de kaai in Motala liggen want buiten giert een windkracht 6 over het Vätern meer met af en toe een heftige regenbui. De schuimkoppen staan op de golven en de paar schepen die zich toch buiten hebben gewaagd lopen hier de haven binnen en hebben de grootste moeite om zonder schade aan te leggen: de wind stuurt ze alle kanten op behalve in de box.

Als alternatief zijn we dus sportief bezig. Zaterdag was het weer nog zodanig dat we met de fiets op pad konden en zijn we op zoek gegaan naar de veel geroemde (natuurlijke) zandstranden van het Vätern meer. En ze zijn er echt: 3 km lang en ongeveer 10 mtr breed. We hebben ze maar niet verteld van het strand bij Cadzand!
Maar het wonen is hier prachtig. Grote huizen op ruime percelen en we hebben met verbazing naar de huizenprijzen bij de makelaar staan kijken. Dat scheelt dus aanzienlijk in vergelijking met Nederland!
Wij verdenken de Zweden ervan dat iedereen een tweede huis ergens in de buitengebieden heeft.

Vandaag viel er dus niet te fietsen, je zou er zo vanaf geblazen worden. We zijn dus gaan wandelen naar een klein natuurreservaat in de buitenwijken van Motala. Zo klein is het dus weer wel: vanuit de haven zit je in 5 minuten in het centrum en in 15 minuten in de ongerepte natuur buiten de stad, allemaal te voet. Eenmaal tussen de bomen merk je van die wind ook niet veel meer en wederom hebben wij ons verbaasd over de rijkheid en veelzijdigheid van de natuur hier. Na 3 uur stevig doorlopen waren we weer thuis en zijn maar wat gaan klussen.
Hopelijk is het weer morgen beter en gaan we op weg naar een van de grootste sluizen in de route: de vijfvoudige sluis van Borenshult.

Varen naar Vadstena.

Vadstena is een van de steden, of liever stadjes, aan het Vättern meer. Een ander is Karlsborg waar we afgelopen weekend te gast waren en Motala waar we komend weekend naar toe gaan en dat aan de ingang ligt van het laatste traject van het Gota kanaal.

Motala kennen we (nog) niet, maar wat Karlsborg en Vadstena met elkaar gemeen hebben is hun militaire historie. Karslborg staat bekend om de enorme vesting (=borg) die daar ligt en nog steeds door militairen gebruikt wordt en volgens mij heeft Vadstena het enige slot ter wereld met een slotgracht breed en diep genoeg om er een jachthaven in te maken. En daar liggen we dan, aan de voet van het kasteel uit 15xx dat in de 17e eeuw al de functie van fortificatie verloor en werd omgebouwd tot een paleis voor het koninklijk huis. Ook die functie is al weer lang geleden en zeer recent is het weer opgeknapt en de helft is nu in gebruik als Nationaal Archief en de andere helft staat open voor het publiek en een verdieping wordt gebruikt als Opera theater. En de slotgracht is dus een jachthaven. Je moet er maar opkomen.

We hebben een heerlijke week achter de rug met prachtig weer, ankeren en zwemmen in de mooiste baaien, barbecuen en kampvuren tussen de rotsen en een lange wandeling door de fraaiste ongerepte natuur die we ooit hebben gezien. Dit is waar we voor kwamen en met die zon is het duidelijk hoe prachtig dit land is.
Eerst dus 3 prachtige ankerplaatsen in het meer Viken waar ik vorige keer al over vertelde en daarna het weekend in Karlsborg. Ik heb al eens vaker verteld dat we soms ongevraagd 1e rang zitten bij een of andere voorstelling en dat was ook dit keer weer het geval. Pal voor de boot werd een podium opgebouwd voor een..... hard rock concert. Nou, de sound checks waren voor ons al genoeg om te vluchten waardoor we in de Vesting terechtkwamen waar een orgelconcert in de vestingkapel werd gegeven opgefleurd door een eenzame danseres die een prachtige voorstelling gaf die soms dichter bij acrobatiek kwam dan bij ballet, inclusief vuurspuwen. Dat laatste vond overigens niet meer plaats in de kapel, maar de helft van de voorstelling werd gegeven op het grote plein voor de kapel. Een zeer onverwachtte ervaring mag ik wel zeggen.
Het goede weer bleef aanhouden, dus na Karlsborg weer 2 nachten op een prachtige plek in het Vättern meer, waar we omgeven werden door hoge rotswanden en bossen in een baai zo smal dat we zowel boeg- als hekanker moesten gebruiken om te voorkomen dat we ergens tegenaan zouden zwieren. Daar vonden we een picnicplek aan de wal die onderdeel is van een wandelroute. Op de eerste avond hebben we de Zodiac volgeladen met lekkere zaken en een weggooi barbecue en hebben heerlijk gegeten tussen de rotsen. Van de barbecueresten en een hoop sprokkelhout hebben we daarna een kampvuur gebouwd tot het te donker werd.

De dag daarna zijn we aan die wandeling begonnen in de hoop dat het een rondwandeling was. Nou dat was het: na 3,5 km kwamen we aan de eigenlijke start waar bleek dat de totale wandeling 11 km was. Nou is dat nog wel te doen, ware het niet dat die eerste 3,5 km ons al 1,5 uur gekost had. Het is werkelijk zeer moeilijk begaanbaar terrein, heuvel op en af, door stroompjes en over boomstronken maar tegelijk verschrikkelijk mooi, we hebben nog nooit zoveel verschillende soorten mos gezien (zie foto). We hebben hem toch afgemaakt en dat kwam ons op 5 uur wandelen te staan, maar het was de moeite waard!
Terug op de boot sloeg het weer ineens om. Een gigantische onweersbui aan de overkant van het meer die ons gelukkig bespaard bleef, maar wel een stevige wind (windkracht 5 bij vlagen) en behoorlijk wat golfslag in ons baaitje. Vluchten kon niet meer, dus we zijn blijven liggen met de ankerwacht aan en de wekker om het uur om te controleren of we nog steeds goed lagen.
Gelukkig allemaal overbodig, beide ankers hebben het prima gehouden en waren zo diep ingegraven dat we de grootste problemen hadden de volgende morgen om ze uit die vette zuigende klei te krijgen in de stromende regen.
En nu liggen we dus in Vadstena. Morgen gaan we op weg naar Motala om daar het einde van het slechte weer af te wachten, maar helaas, dat kan wel even duren!

Zomer in Zweden

Wanneer de ochtenden blauw zijn
en de zon onbelemmerd schijnt

dan gaat het anker uit in beschermde baaien
waar geen winden meer waaien

al wat je hoort is stilte
en je geniet de hele dag tot de kilte

van het avondrood
je terug drijft in de warmte van de boot.


ja ja, wat een paar zomerse dagen al niet in een mens kan losmaken!!

Maar het was dan ook fantastisch, hiervoor zijn we naar Zweden gekomen, heerlijke lange zomerse dagen in de prachtige natuur van de zweedse meren (Viken, in dit geval) waar we een visarend hebben gespot en in de avondschemering worden verrast door een laag overvliegende vlucht ganzen of een koppel kraanvogels die vlakbij neerstrijkt en (zeer) luidruchtig blijk geven van hun aanwezigheid.
Al drie dagen en nachten zwerven we onder een stralende zon over het Viken meer van de ene mooie naar de volgende nog mooiere ankerplaats. Het vakantieseizoen van de Zweden is in z'n laatste week en dat is te merken: op het hele meer kom je nauwelijks een boot tegen. En dat terwijl nu eindelijk de zomer lijkt te beginnen! Vandaag hebben we in een van de mooiste baaitjes gelegen tot nu toe en we hebben niemand gezien.

Er valt dit keer dan ook weinig te vertellen, behalve dat we gisteren weer een kleine reparatie hebben moeten uitvoeren. Deze keer de impeller van de generator, maar na anderhalf uur knutselen was ook dat weer in orde. Gelukkig maar, want wanneer je zo intensief ankert zoals wij dat doen, dan is de generator een zeer essentieel onderdeel.
O ja, Mieke: we hebben een ondergrondse rots geraakt! Nou ja, een onderwater rots dan. We hadden een ankerplaats gekozen en lagen daar al een uur of 2 toen we besloten dat het toch geen ideale plek was: te dicht op een weg en te weinig beschut tegen de wind.
Wanneer we wegvaren van een ankerplaats zit Juliette achter het stuur en ik lig op mijn buik op het voordek te stoeien met het anker om het weer netjes en recht in de kettingbuis te krijgen. Juultje probeert dan altijd dezelfde route uit te nemen als waarop we in gekomen zijn want dat is zichtbaar op het scherm.
Op de een of andere manier lukte dat deze keer niet en we raakten een niet aangegeven rots. Het was geen echte aanvaring, meer een zijdelingse tik (ze was aan het draaien) en buiten die ene tik hebben we verder niets gehoord of gevoeld. En we drijven ook nog steeds..... maar ze schrok zich een rotje!

Morgen is de ankerpret even afgelopen. We zijn door onze voorraden heen en gaan dus op weg naar Karlsborg om die aan te vullen. We hopen dat volgende week weer zo prachtig is, want dan staat het Vättern meer op het programma. Dat is vele malen groter dan het Viken meer en schijnt ook heel veel mooie plekjes te hebben.
We houden jullie op de hoogte!

Gaan in het Göta kanaal.

Sjötorp, Lyrestad, Hajstorp, Töreboda.
Het zijn een paar van de namen van stadjes en dorpen waar we doorheen varen over het Götakanaal. In Nederland zouden we het oneerbiedig gehuchten genoemd hebben want qua omvang stelt het dus helemaal niets voor, 20-30 huizen en een cafeetje en dan heb je het wel gehad. Het gaat echter niet om de omvang, maar om de sfeer en die is er. Ondanks de vele regen genieten we volop. Het is schoon, mooi, kneuterig gezellig, vriendelijk, kortom: volop vakantie.
Toen we de eerste keer in Hajstorp kwamen was dat op de fiets vanuit Lyrestad (afst. 7 km) en was er een old-timer treffen aan de gang. Het zag er zwart van de oude amerikanen en er waren bijna net zoveel toeschouwers als chauffeurs en er hing zo'n typisch jaren-50 sfeertje.
Het decor in Hasjtorp zijn de 2 dubbelsluizen in het Götakanaal en de schepen en de bemanningen zijn de acteurs. Bij tijd en wijle staat het zwart van de mensen aan de rand, geduldig te wachten tot er iets gebeurt. Maandag deze week werden ze op hun wenken bediend, toen de Adagio (25 ton) met haar Amerikaanse bemanning vol de sluismuur en -deur ramde nadat er een stuk plastic in de transmissiehandel afbrak en het schip met 4 knopen luid toeterend de sluis in stoof, met Susan op de voorplecht "we can't stop" schreeuwend. Gelukkig alleen materiële schade, maar we hebben een middag en avond nodig gehad om Tim en Susan te kalmeren.

De tweede keer dat we in Hasjtorp kwamen was toen we "Vaarttuig" door de sluizen hadden gemanoevreerd (11 die dag!) en direct daarachter de steiger opzochten in gutsende regen en striemende wind. Weg waren de oldtimers en weg het publiek en wat overblijft zijn de sluis, de camping, een antikiteitenwinkel,een cafeetje en een vakantiehuisje. O ja, en een hout gestookte sauna met 2 Zweedse dames (op leeftijd).
Maar wie vonden we in het vakantiehuisje? Jawel, de Nederlandse familie die we al eerder hadden gezien als toeschouwers aan een van de sluizen. Of liever gezegd, Rein, de jongste zoon, vond ons en kwam gezellig een glaasje ijsthee drinken en de boot bekijken. Papa en Mama weten toch wel...... ??
Nee dus, want die waren de volgende die ongerust aan de boot stonden en toen was het een kwestie van (heel weinig) tijd of ook zusjes Romee en Sanne waren aan boord waar ze trots door Rein werden rondgeleid. Na een gezellige borrel zijn wij 's avonds nog een kopje koffie gaan drinken met Zweeds gebak en vanille saus in het vakantiehuisje en hebben geleerd over de Zweedse manier van kamperen en vakantiebungalows gebruiken. De volgende ochtend (feitelijk vanochtend) hebben we Charlotte (afkomstig
uit Nijnsel, of all places!) nog toegezongen voor haar verjaardag en zijn toen vertrokken naar Töreboda (4 km. verder) om daar onze voorraden aan te vullen en het weekend door te brengen want het blijft 2 dagen regenen.

En zo sukkelen we door het Götakanaal, ondanks het zeer wisselvallige weer erg leuk. Al gaande bouw je een kennissenkring op want je ontmoet vaak dezelfde mensen die allemaal over het kanaal naar het oosten trekken. Ons doel volgende week is Karlsborg, zeker 30 km en een hele hoop leuke stops verder.
Tot de volgende keer!

Kamperen in de scheren.

We zijn weer terug in de bewoonde wereld...
Met een onderbreking van 1 dag in het kleine vissersplaatsje Spiken, zijn we 4 dagen "weg" geweest. Weg van andere toeristen, weg van havens, 'bijna' weg van telefoon en internet.
Terwijl we al op 17 juli door de sluisentrap van Trolhattan zijn gekomen, heeft het tot 22 juli geduurd voor dat de harde wind en regen genoeg waren afgenomen om eindelijk het Vänern meer op te varen. Dit meer is het op 3 na grootste meer in Europa en 6x zo groot dan het IJsselmeer dus als het daar windkracht 6-7 blaast wil je er wel weg blijven.
Woensdag was het dan eindelijk zover en gingen we het meer op en na 2 uur varen zit je dan ook werkelijk alleen op het water, alsof je midden op zee zit. Ons doel die dag was een ankerplaats te vinden in de Lurö skärgärd (letterlijk: rotsentuin), een serie willekeurig verspreide rotsen in het smalste deel van het meer met daartussen nauwe vaarwegen met ondieptes en rotsen waarvan sommige wel maar de meeste niet op de kaarten staan! Tot 500 meter van de gewenste plaats gaat het nog, maar daarna is het voetje voor voetje je een weg zoeken tussen de ondieptes tot je bij een beschutte plek komt waar je kunt ankeren. Beschut niet alleen tegen de wind, maar vooral tegen de golfslag!
Deze eerste keer hielden we het simpel: gewoon op de hollandse manier, het hoofdanker laten vallen, vast trekken en een biertje op het achterdek gaan drinken. Het is werkelijk fantastisch, hier is het echt stil: geen mensen, geen verkeer, geen blaffende honden, alleen maar krijsende meeuwen. En natuurlijk de zweedse nachten, we zijn nu zo noordelijk dat het om 23:30 nog licht genoeg is om buiten de krant te lezen. Eigenlijk wordt het nooit helemaal donker, gedurende de hele nacht zie je in het noorden en oosten een lichte horizon en om 04:30 is het al volop licht (wat je al niet meemaakt dankzij een dikke prostaat!)
Helaas moesten we na deze eerste nacht beschutting gaan zoeken in een haven, wederom harde wind en gigantische hoosbuien. Gelukkig duurde dat maar 1 dag dus vrijdag trokken wij er weer op uit, dit keer naar de Djurö skärgärd. Nog iets verder weg, nog iets eenzamer, alhoewel er wel degelijk andere boten in onze omgeving ankerden. Ik moest echter op het achterdek op de bakskist gaan staan met m'n telefoon zo hoog mogelijk om ontvangst te krijgen en dan kon ik met moeite een SMS verzenden. Internet was er helemaal niet bij!

Zweden doen het simpel: zij varen hun (plastic zeil)boot tot 10 meter van de rots, laten hun hekanker vallen en "slippen" naar de rots waar een bemanningslid afstapt met 2 rotsankers en een vuistje en de voorkant vastzet. Hekanker aantrekken en je ligt.
En dan komen die hollanders met een stalen schip van 16 ton en een boeghoogte van 2 meter. Dat afstappen van Juliette kun je dus rustig vergeten, maar daar hebben wij het volgende op gevonden: in de vaargeul laat je eerst het hoofdanker vallen en zorgt dat je goed vastligt. Daarna strijk je de Zodiac en gaat de schipper, voorzien van lijnen, rotsankers en een vuisthamer, op zoek naar een goede ankerplaats aan de rots. Hij slaat daar de ankers in de rots (een stalen pen met een ring eraan), bevestigt de (drijvende!) lijnen en laat vervolgens de lijnen in het water drijven dwars op de aanvaarrichting. Vervolgens gaat hij weer aan boord en vaart naar de ankerplaats waar Juliette met de pikhaak de lijn uit het water vist en aan de bolder bevestigt. Vervolgens nog even het hekanker uitleggen, wederom met de Zodiac, en je ligt vast.
Zo wil de theorie het, de praktijk is weerbarstiger. Het ging allemaal goed tot en met het opvissen van de lijn. Vervolgens moest ik wat manoeuvreren om vrij van de rotsen te blijven en trok dus spontaan het anker uit de rotsen. Acuut weer het bootje in en dit keer 2 ankers bevestigd aan de voorkant en nog een aan de achterkant. Daarna voor de zekerheid ook maar het hekanker uitgelegd en er kon ons niets meer gebeuren.
En het was de moeite waard. Het is een prachtige omgeving, het weer werkte eens mee voor de variatie en we zijn dus 2 nachten blijven liggen genietend van rust en stilte.
Vanochtend draaide de wind en kwamen de golven van achteren in hetgeen erg onrustig werd. De hele procedure dus achterstevoren herhaald en vervolgens naar Mariestad gevaren waar we onze voorraden hebben aangevuld.
Morgen gaat het dan naar Sjötorp en het begin van het Gotakanaal dat ons naar de oostkant van Zweden gaat brengen.

tussenstand

Een korte update om te laten weten dat we intussen weg zijn uit Göteborg, de Gota Älv zijn opgevaren, bij Lilla Edet (jawel, van het WC papier) de eerste sluis in het Trollhättan kanaal hebben genomen en de dag erna de sluizentrap van Trollhätan zelf: 44 meter omhoog in 4 achter elkaar geplaatste sluizen. Het was prachtig weer en we hebben ervan genoten, liggen nu in een kleine haven pal achter de sluizen, met uitsluitend Nederlanders en 1 Amerikaan (maar wel in een Nederlandse boot!).
Vandaag is het slecht weer: regen en wind. Kijken vanmiddag wel of we verder gaan, maar met dit weer zit ik liever niet op de meren.
o ja, opnieuw heeft een electronisch apparaat de geest gegeven, dit keer mijn Internet router. Hebben dus nu maar beperkt Internet toegang. Tot nader bericht dienen de mailtjes voor Juliette naar mijn emailadres gestuurd te worden.

tot de volgende keer!

het Kattegat getrotseerd!

Het is een drukke week geweest......
Zo vlak als de Oostzee was tussen Travemünde en Kopenhagen, zo wispelturig was die tussen Kopenhagen en Göteborg. Zoals gemeld in de vorige blog zijn we vorige week vrijdag, gebruik makend van een kleine opklaring, uit Kopenhagen vertrokken. Zijn vervolgens rechtstreeks overgestoken naar de Zweedse kust om toen een noordelijke koers te varen. Ondanks een halve wind + golven op de kont van het schip was het toch dusdanig onrustig dat we dit keer geen vlaggenwissel ceremonie op de grens hebben uitgevoerd: de Deense vlag bleef waar die was!

Je hebt geen keus: om de Sont te verlaten moet je door die engte tussen Helsingör en Helsingborg. Het is er weliswaar kilometersbreed, maar toch: door de zuid-westelijke winden ontstaat er in deze engte een stuwing die het water erg onrustig maakt: we rolden en deinden dat het een lieve lust was. Juliette was intussen met een dosis Primatour plat gegaan op de bank en klaagde naderhand over de (zware) salontafel die door de kajuit aan het schaatsen was! De laatste anderhalf uur ging over in zeer zware regen en dikke donkere wolken. Zicht nauwelijks 250 meter, navigatieverlichting aan en daar zat ik dan buiten: de bimini was neer vanwege de wind en ik had dus verder geen beschutting behalve mijn regenpak. We hebben regenhoezen voor de stoelen en daar zat ik op, turend naar het scherm om toch maar koers te houden; Was een heftig dagje. De hoogst gemeten windsnelheid die dag: 23 knopen, windkracht 6.
Om bij te komen zijn we een dag extra in Torekov blijven liggen en dat was maar goed ook: de condities waren die dag nog slechter!
Op zondag maakten we de run naar Varberg. Samen met de Zweedse buurman hadden we de diverse weerberichten geanalyseerd en besloten dat 7 uur de beste vertrektijd was. De wind zou dan zijn afgenomen en de golven zouden uit zuid-west moeten komen. Nou: vergeet het maar: de wind was weliswaar afgenomen (17 knopen) maar pal west, de golven dus ook. Dat betekende dat we de voorgenomen koers niet konden houden en moesten kruisen als een zeilschip om rollen en stampen tot een dragelijk niveau terug te brengen.
Dit keer hadden we de tent maar weer opgezet en de paar buitjes die dag konden we dus in comfort trotseren. Het traject van 76 km werd er een van 100 km waar we 7 uur over deden, aan onze snelheid ligt het dus niet.
Het traject naar Donsö was een makkie. Wind en golven waren nog steeds stevig en volgens mij hadden we zelfs de hoogste golven van de hele reis: zo'n 2 meter. Dit keer werden de weersvoorspellingen echter bewaarheid: zowel wind als golven uit zuid-zuidwest, oftewel: pal op de kont de hele reis. Je voorwaartse snelheid ligt iets onder die van de golven en dat betekent dat je iedere keer van achteren wordt opgetild door zo'n hoge maar lange golf, die vervolgens rustig onder je door rolt. Je krijgt haast het gevoel dat je achteruit zo'n golf afglijdt.

En zo werden we de scheren ingeblazen: de rotsachtige archipel ter hoogte van Göteborg. In een woord prachtig. Zodra je de eerste eilandjes voorbij bent verdwijnt de golfslag en ook de wind wordt gebroken door die rotsen. Het is wel opletten: overal ondieptes en rotsblokken net boven (of onder!) water. en boem is ho hier, zo'n rotsblok geeft niet mee. Donsö als eiland is leuk, maar als haven een ongelukkige keus. Het is hoogseizoen hier, dus de haven was vol en we lagen aan de buitenpier waar iedereen met volle snelheid langs komt razen, inclusief de talrijke ferries. We lagen af en toe harder te rollen als op zee! en verschrikkelijk te rukken aan de lijnen. Een kromgetrokken beugel op die steiger zal voor eeuwig getuige zijn van ons heftig bezoek daar!
Gisteren dan het traject naar Göteborg. Aangezien het nog geen 30 km was hebben we er een omweg van gemaakt en zijn we kris-kras door de scheren gaan varen. Gelukkig hebben we goede kaarten en op echt kritieke punten is er bebakening dus het is redelijk veilig en we hebben volop genoten van het prachtige gebied en de zon die intussen volop aan het schijnen was.
En zo bereikte we Lilla Hammen, de jacht- en veerhaven in het hartje van Götenborg, de duurste haven waar wij OOIT in hebben gelegen. Maar ja, we willen toch ook een paar dagen van de stad genieten...
Daarover volgende keer meer.

Aanvulling:
Dit verhaal klinkt redelijk heftig en potentieel onveilig. Echter: er is geen moment geweest dat wij ons onveilig hebben gevoeld. Het schip is een bonk stevigheid en zekerheid en laat geen onvertogen geluid horen.
En dan onze stoelen: als er een investering z'n geld aan het opbrengen is dan zijn het die stoelen. Vastgeschroefd aan het dek en je volledig omhullend kunnen we elke rol aan die we tegen komen. Moet er niet aan denken dat Juliette nog steeds in haar klapstoeltje naast mij had gezeten! Gé en Paula: nogmaals dank voor deze spontane gift! En Ger: bedankt voor het vakmanschip waarmee de perfecte copie is gemaakt!

We zijn nog steeds in Kopenhagen!!!!

En ze bestaat echt, de kleine zeemeermin.
In de jaren van haar bestaan schijnt ze al 2 keer onthoofd te zijn, armen te zijn kwijt geraakt, besmeurd met verf etc, maar ze zit nog steeds aan de ingang van de haven van Kopenhagen en kijkt weemoedig naar zee.

We fietsen wat af hier. Het is een lekkere compacte stad met uitstekende fietsvoorzieningen dus buiten het winkelen dat we lopend doen, fietsen we alles.
Het heeft mooie architectuur, niet alleen in de historische gebouwen, maar ook in de moderne zoals de Opera (schenking van Maersk) en de "Zwarte Diamand" oftewel de Koninklijke Bibliotheek.
Verbazingwekkend ook zoveel groen de stad heeft. Echt enorme lappen tuinen, vijverpartijen, plantsoenen en natuurlijk midden in de stad: Tivoli, de oerversie van alle pretparken in de wereld.

Nee, deze week geen enge avonturen, wel leuke. De trouwe lezer kan zich misschien herinneren dat we in Berlijn 2 weken met een andere Nederlands schip aan dezelfde steiger hebben gelegen en daar op dezelfde dag vertrokken zijn. Door wie werden we vandaag op de schouder getikt, vlak voor onze eigen boot?? Jawel, door Hans en Ankie van de Cornelia, die vanmiddag in Kopenhagen waren aangekomen.
Over een kleine wereld gesproken! Het weerzien was allerhartelijkst en we hebben er een lekkere borrel op gedronken.
Het weer is redelijk goed, maar het waait stevig met zeer krachtige vlagen. De wind schijnt vrijdag weer te draaien van west naar zuid en tegelijkertijd te minderen. Daar wachten we maar even op voordat we doorvaren naar Gotenburg. We melden ons tegen die tijd wel weer, intussen amuseren we ons in Kopenhagen!

Kopenhagen.

We zijn garriveerd in Kopenhagen!!!!
Voor ons was het ook echt wel spannend toen wij dinsdagochtend losgooide in Travemünde, de jachthaven uitvoeren en eerst werden geconfronteerd met een overstekende veerpont en vervolgens met een invarende Roll-on Roll-Off ferry van zo'n 20 meter breed in een vaargeul van 40 breed. Dat was om ons wakker te maken zullen we maar denken, want eenmaal voorbij de havenhoofden was het een en al eenzaamheid en een langzaam deinende zee. Heerlijk om met het schip die lange deining te voelen!
Het eerste traject was noord-oost, pal tegen de wind in. Die was weliswaar aanzienlijk afgenomen, maar toch voelde je dat de zee nog niet compleet tot rust was gekomen na de harde wind van vorige week. Aangezien windrichting ook stroom- en golfrichting is in de meeste delen van de Oostzee, hadden we de golven pal tegen en dat heb ik het liefst: je rolt niet en hebt af en toe van die lekkere brekers met een sproei van buiswater.
Na Farnholm en de oversteek naar Denemarken zijn we inderdaad naar het eiland Femo gegaan en vandaar via Rodvig naar Kopenhagen.
Die oversteek was trouwens best spannend: een race tegen de aanstormende tankers in de traffic lanes waarbij de AIS (met dank aan de Philips collega's voor dit afscheidscadeau) goede diensten bewees. Die berekend koers en snelheid van de schepen in de omgeving en laat precies zien of je het gaat halen of niet. En niet denken dat je het zelf beter kunt inschatten!!! Die schepen zijn vreselijk snel en enorm groot (vooral als ze recht op je af komen) en ze wijken geen milimeter!

Op Femo hebben we anderhalf uur gefietst. Riep een hoop Cadzand in de jaren zestig herinneringen op. Geen geasfalteerde duinopgangen, een hoop wilde duinrozen, leeuwerikken zingend in de blauwe lucht en die doordringende lucht van rottende alg en zilte zee. Maar vooral de leegte: het is de tweede week van de vakanties in Denemarken en dit is hoogseizoen, maar het strand is leeg. Wat een rust.

Dit in tegenstelling tot Kopenhagen. Bij binnenkomst in de haven lagen er al 4 enorme cruiseschepen, in de jachthaven vonden we nog net een plaats aan de kade, maar liggen intussen compleet ingebouwd tussen de zeilboten. De stad is prachtig maar de winkelstraten zijn afgeladen met toeristen. Het zijn ook de jazzdagen in Kopenhagen dus overal hoor je de jazzklanken en zijn straatartiesten bezig, heel relaxed.
De voorspelde depressie is intussen gearriveerd maar valt erg mee. Het is zwaar bewolkt maar meer dan 5 druppels heeft het nog niet opgeleverd. De wind is wel toegenomen maar nog steeds goed te hebben. Maar ja, van kracht 1 naar kracht 3 is nog steeds meer dan een verdubbeling, niet!?

Voor degenen die het willen opzoeken: wij liggen in de Christianshaven tegenover Pakhus nr.4. Onze coördinaten zijn N 55 40'31,2" en O 12 35'35".
Deze week blijven we in Kopenhagen en verkennen we de stad te voet en op de fiets. Wanneer we weer vertrekken zal vooral van het weer afhangen.

Vlaggenwissel op de Oostzee

Het lijkt of alles ineens weer mee zit!!
Maandagochtend vroeg werden we gebeld door de leverancier van de omvormer: of het ook een dagje eerder mocht?? Maar natuurlijk! Na een uurtje stond een nogal zwaarwichtig figuur op de stoep die al zijn 150 kg. over de generator vleide om de omvormer weer aan te sluiten. Ik stond 2 doodsangsten tegelijk uit: komt deze man weer levend uit het machineruim en houdt de generator het!
Beide ging goed en na een internationale bankoverschrijving over internet die ons vakantiesaldo voorgoed geruïneerd heeft verliet hij levend de boot (nadat we omvormer EN generator getest hadden).
Hij was nog niet weg of wij hebben losgegooid en onder een dun zonnetje hebben we Lübeck verlaten om via een overnachting in Travemünde eindelijk de Oostzee op te varen.
Het prachtige weer houdt aan! Onder een stralende zon zijn we vandaag de Fehmarn Belt overgestoken naar Denemarken om vervolgens westwaarts om Lolland heen te varen waar we nu in Nakskov overnachten. Aan het stadje is niks verloren, maar de tocht hier naar toe is prachtig geweest: alsof we alleen op de wereld waren, zo leeg was de zee.

Morgen gaan we verder met onze tocht om Lolland heen en willen we eindigen op het eiland Femo en kijken of we daar misschien een dagje extra kunnen blijven. Ook hier speelt het weer een rol, de verwachting is nl. dat eind van de week het weer omslaat en de wind ineens van oost naar west draait en dus alle Atlantische depressies over ons loslaat.
Voor dat zoiets gebeurt willen we in Kopenhagen zijn!

Rook in het ruim.....

Ik heb vanmiddag een rookmelder in de motorruimte gemonteerd. Er zat al een automatische blusinstallatie, maar we willen het liever niet zover laten komen. En dat dat toch relatief makkelijk kan gebeuren bewees het incident dat ons vrijdagmorgen vroeg overkwam.

Van alle ongelukken die schepen zoals het onze overkomen is brand de meest voorkomende. Er branden meer schepen af dan dat er zinken. Lekkende gasinstallaties, ongelukjes met van die gezellige waxinelichtjes, kortsluitingen waarbij honderden ampères kunnen lopen genoeg om een volwassen steeksleutel te smelten, ontploffende benzinetanks etc.
Stelregel bij ons is dus: Geen open vuur aan boord!!
Onze electrische installatie telt meer zekeringen dan een doorsnee huisinstallatie. Noem het overdreven, maar in ons schip geen kortsluiting!!

En toch is dat wat er gebeurde. Vrijdagochtend word ik wakker en ga thee zetten; geen walstroom.
Nou gebeurt dat wel vaker, zeker in wrakke haveninstallaties, dus ik maakte me geen zorgen. Naar buiten om de zekering weer in te schakelen, maar die lag er al weer uit voor ik aan boord was. Vreemd, de walzekering is 16 ampère en binnen beveilig ik die extra met een zekering van 10 ampère. Dus als er een moet klappen dan is het degene aan boord. Op dat moment hadden bij mij de bellen moeten gaan rinkelen, maar ik was nog niet wakker genoeg kennelijk. Dus opnieuw die walzekering ingeschakeld, even gewacht en ja, die bleef zitten. Aan boord gekomen werd ik gestopt door de buurman die vertelde dat z'n stroom was uitgevallen. Weer terug en jawel, dit keer was de aardlekschakelaar op de wal eruit gevlogen, dus 6 schepen zonder stroom.
Terug aan boord meldt Juliette dat ze een brandlucht ruikt. Dit keer was ik klaar wakker en dook als een haas de zekeringkast in: geen probleem. Bedieningspaneel van de omvormer: geen probleem. Toen viel mijn oog op het klokje van de magnetron; 12:00 en dat was vreemd. Zelfs als de walstroom uitvalt blijft dat klokje gewoon doorlopen omdat de levering van 220 Volt naadloos wordt overgenomen door de omvormer die 220 Volt maakt uit de accu's. Dus iets met de omvormer??
Het motorluik open gemaakt en toen sloeg de paniek toch enigszins toe. Rook kwam direct door het luik naar buiten en daarmee de penetrante stank van een forse kortsluiting en verbrande isolatie.

Om de rest van het verhaal kort te houden: alles ontkoppeld op de omvormer na en toen weer de walstroom erop. Een vonkenfontein en dikke rookpluim als resultaat en het probleem was gelocaliseerd.
Op de forse printplaat in de omvormer staat een trafo die eigenlijk te zwaar is om alleen aan z'n soldeercontacten te hangen en toch is dat precies wat er gedaan is. Door het gewicht worden de soldeercontacten langzaam uit de print getrokken, gaan vonken, maken kortsluiting, er begint iets te gloeien en dan springt gelukkig de zekering op de wal eruit. Alle zekeringen aan boord konden niet voorkomen dat het hart van ons elektrisch systeem rustig in de fik kon vliegen. We zijn gered door Duitse gründlichkeit in het walstroom systeem.

Via de nederlandse installateur contact opgenomen met de (Nederlandse) leverancier die het adres doorgaf van een Duitse Service organisatie. Uit Nederland is een vervangend apparaat onderweg dat maandag moet aankomen en dinsdag geïnstalleerd wordt. Alleen: deze wordt door mij wel voorzien van een extra beveiliging: een rookmelder er recht boven!

Lui in Lübeck

Onderstaande had ik gisteren al willen publiceren, echter daar kwam wat tussen! Wat dat was vertel ik vanavond nog wel, maar dit verhaal wil ik jullie in ieder geval niet onthouden. Vandaar, met enige vertraging: Lui in Lübeck.

Nou ja, lui, we sjouwen wat af!
Maar wel lui in de zin van voortgang. We liggen hier nu sinds dinsdagmiddag maar het ziet er naar uit dat we hier zaterdag nog liggen. Verwaaid, noemen ze dat.
Vanuit Lübeck willen we naar Kopenhagen. Dat ligt in noord-oostelijke richting en laat er nu net een stevige noordoosten wind staan op de Oostzee. De weersverwachtingen hebben het over een wind van 20 knopen en dat is op zichzelf al windkracht 5, een "vrij krachtige" wind zoals de KNMI dat noemt. Wat ze dan niet noemen zijn de vlagen waar dit meestal mee gepaard gaat. Een "normale" vlaag kan daar nog 50% aan toevoegen en dan wordt het 30 knopen oftewel windkracht 7. En dat dat geen onzin is bewijst onze eigen registratie die gisteren een windstoot van 27 knopen vastlegde in de haven van Lübeck, 2 uur varen landinwaarts. En dat is op het randje van windkracht 6 en 7. Wij blijven lekker liggen, het moet wel gezellig blijven!

En we hadden ons zo gehaast! Zondagavond waren we gearriveerd in Dömitz, de laatste plaats in het merentraject. Een prachtig gebied waar we zeker nog eens naar teruggaan, echter wel met mooi weer. Die paar dagen zon die we gehad hebben springen er echt uit omdat dan die omgeving van water en natuur pas echt tot zijn recht komt. Helaas, het merendeel van deze 3 weken op de meren was te nat, te koud en te winderig.
Maandag vroeg in de middag namen we de laatste hindernis in Dömitz: de sluis naar de Elbe. Wegens laag water in het kanaal wordt deze sluis maar 1x in de 2 uur bediend, maar gelukkig was de waterstand hoog genoeg om ons over de drempel van de sluis te krijgen (1,30 meter en wij hebben een diepgang van 1,15 meter). Daarna was het racen over de Elbe, eindelijk het vuil van 3 weken stationair draaien in de kanalen uit de motor branden. Het was in de kanalen langzamerhand zo erg dat, wanneer ik wat harder achtersloeg om te remmen, we dikke rookwolken uitbraakten. Na 64 km Elbe in 4,5 uur was dat er wel uit! Dinsdag hebben we nog een keer 60 km gedaan: het Elbe-Lübeck kanaal met 7 sluizen en een totaal verval van meer dan 20 meter. Alleen dit keer hadden we daar 8,5 uur voor nodig.

En nu liggen we dus in Lübeck te wachten. We liggen afgemeerd aan meerpalen aan de lager wal en hebben een extra lijn naar een paal aan de hoge kant moeten leggen om te voorkomen dat de fenders worden lek gedrukt, zo hard waait het. We moeten het schip verlaten via de boeg en een heel eng trappetje dat eigenlijk niet hoog genoeg is. We doen inkopen, maken schoon, doen kleine reparaties en zijn druk de route aan het plannen.
En zodra de wind het toelaat zijn we op weg naar Denemarken!

Mankementen en sterke verhalen

Toen we vorige week dat Nederlandse schip van een zandbank aftrokken en daarna met de schipper en zijn vrouw in gesprek kwamen, keken Juliette en ik elkaar aan met een gezicht van: nou zeg, wij hebben ook niks meegemaakt!!
Het ene verschrikkelijke verhaal volgde het andere op: overboord gevallen, drenkelingen opgevist, aanvaringen, de complete schroef verloren, dempplaten aan gort, machinekamer onder water enzovoort.
Maar vanaf vandaag is dat anders, nu kunnen wij ook meepraten: we hebben PECH gehad vandaag!!!
En niet zo'n beetje ook, de hele motor viel uit! We hadden geen koeling meer en we lagen dwars op de stroom overgeleverd aan de grillen van stroom en wind. Met ware doodsverachting het schip weer op koers gebracht door de motor te starten, snelheid te maken en weer uit te zetten en daardoor een veilige haven in te loodsen waar met veel improvisatie de boel weer werd gerepareerd.

Als ik naar de rampenverhalen van anderen luister ben ik ervan overtuigd dat over 2 jaar wij het avontuurtje van vandaag zo vertellen. De naakte waarheid is dat inderdaad de motorkoeling uitviel, dat de stroom waar we op voeren een gekanaliseerd stuk is dus geen stroming heeft, dat het praktisch windstil was en de steiger waar we uiteindelijk naar toe konden komen (met motor aan/uit) slechts 100 meter terug was en de reparatie slechts een uurtje duurde: kwestie van een tot op de draad versleten impeller vervangen door een vers exemplaar uit de kist reserveonderdelen.
Jammer, het had zo'n mooi verhaal kunnen zijn wanneer het morgen gebeurd zou zijn. Dan gaan we namelijk bij Domitz de Elbe op en dat is een behoorlijk snelstromende rivier. Motorpech op een meanderende rivier met 4-6 km/uur stroming kan behoorlijk angstaanjagend zijn. Toch een teken dat we nog steeds onder een goed gesternte varen!

Slepen in Schwerin

Dit blog heet dan wel "Vaarttuig avonturen" maar pas vandaag hebben we ons eerste echte avontuur beleefd. Of anders gesteld: een rol gespeeld in andermans avontuur.

Gisteren hebben we geslapen in Matzlow-Garwitz en liepen daar binnen samen met een ander nederlands schip, de "Blue Archer", waar we de laatste schut mee hadden gedaan. Vanochtend vertrokken we vroeg naar Schwerin, onze laatste halteplaats op de merenroute, maar niet zo vroeg of de "Blue Archer" was ons net iets voor en voer voor ons uit door het smalle Müritz-Elde Kanaal en later het Störkanaal richting Schwerin. Niet zo'n mooie dag als gisteren, zwaar bewolkt, zelfs een regenbui en een steeds toenemende wind. Tegen de tijd dat we de Schweriner See bereikten hadden we de bimini neergelaten (voor de leek: een bimini is een los dak dat wordt gebruikt om dek en stuurstand te beschermen tegen of te veel zon of te veel regen) want we hadden geen zin om na een deel van de dektent ook nog de bimini te verspelen door een te harde wind. En hard was ie: op de Schweriner See maten we wederom windkracht 5 en stevige vlagen in de 6. En nog steeds zat de Blue Archer voor ons, alhoewel ik me wel afvroeg wat hij eigenlijk deed om aan de verkeerde kant een kardinale ton voorbij te varen (weer voor de leek: een kardinale ton geeft gevaar aan, een wrak of een ondiepte, en is een gele boei met bovenop een markering die aangeeft of je die ton aan de noord, oost, zuid of west zijde moet passeren). Wel, dit was een zuid-kardinaal, maar waarom passeerde hij hem dan aan de noordzijde? Dat het niet goed was werd plots duidelijk door een forse rookpluim uit zijn uitlaat, waarschijnlijk een teken dat hij vol achteruit sloeg.
Altijd hebben we de marifoon gebruiksklaar liggen, vandaag dus niet. Juliette snel naar beneden om de marifoon te halen en we waren net op tijd om de "Blue Archer" te horen waarschuwen voor een ondiepte waar hij vol opgelopen was. En er niet meer af kon komen........
Na enig overleg per marifoon besloten we assistentie te verlenen en onze hek-ankerlijn over te brengen naar de Blue Archer. Met ware doodsverachting klom de schipper in zijn bijbootje (het waaide nog steeds 5-6) terwijl wij achteruit zo dicht mogelijk bij zijn schip probeerde te komen. Gelukkig is die lijn 30 meter lang dus we konden uit de gevarenzone blijven. Met de lijn in zijn bijbootje ging het weer terug naar het gestrande schip waar het 2 pogingen kostte om de lijn te bevestigen. toen nog het bijbootje vast en de schipper aan boord en met "Vaarttuig" volle kracht vooruit en hij volle kracht achteruit lukte het ons om hem van die bult te trekken. Al die tijd was een schip van de "Rettungsdienst" vlakbij, maar diens hulp hebben we afgeslagen. Uit ervaringen van anderen weten we dat hun hulp een vermogen kost en makkelijk in de duizenden euro's kan lopen.

's Middags kwam Jan, de schipper van de Blue Archer, nog een flesje wijn brengen en morgen gaan we een borrel aan boord van zijn schip drinken. Eind goed, al goed.

Het weer is de laatste dagen aanzienlijk beter geworden, ondanks de harde wind van vanmiddag. Tegen de avond nam die aanzienlijk af en hebben wij vanaf onze logeplaats aan de kop van de steiger van de Sweriner Segel Verein gekeken naar start en finish van een zeilregatta die hier plaatsvond. Prachtig om te zien.
Heb je dat kasteel gezien op de foto hierboven, prachtig niet? In de tuinen van dit kasteel wordt een soort van Floriade gehouden die we morgen gaan bezoeken.

Avondrood

Mooi hé, zo'n prachtige zonsondergang?
Daar hebben we het dan ook mee moeten doen.
Deze week is qua weer niet zo'n beste geweest. Veel regen en nog veel meer wind. Door ons geregistreerd, veilig in de luwte van de haven van Röbel, is 51 km/uur oftewel een officiële windkracht 7. Meteorologisch is dat nog niet "stormachtig" en al helemaal niet een "storm" maar een "harde" wind. Maar wel dusdanig hard dat een dag ervoor het achterdekzeil finaal van z'n rits gewaaid is en de Wasserschütz Polizei onvoorzichtige boothuurders die toch de Müritz op wilde, terugstuurde naar de haven.

Voordat we gingen hadden we alle ritsen aan de dektent nog eens extra laten stikken en dat heeft prima gehouden. De rits scheurde er nu dus precies naast, tussen stiksel en de tanden van de rits. En dat gebeurde in de aanloop van deze kleine storm toen we de dag begonnen met een windkracht 4, maar die aanwakkerde tot een stevige 5 toen we al ruim op de Müritz waren.
De Müritz is een van de grootste meren in Duitsland en zeker de grootste van de Mecklenburgische meren. Niet zo groot als het Ijsselmeer maar wel een stuk dieper en dat maakt het veel beter bevaardbaar met harde wind. Een kracht 5 op het Ijsselmeer levert direct schuimkoppen en grondzeeën op waardoor je met dwarse wind zo lekker gaat rollen. Hier niets van dat alles. Wel golfjes en natuurlijk ook af en toe een rol, maar niets om je zorgen over te maken..... totdat het zeiltje scheurde.

We hebben dus 3 dagen verwaaid gelegen in Röbel, in het zuiden van de Müritz. Gisteren, zaterdag, was het zover geluwd dat we de tocht naar Waren hebben gemaakt, zo'n 25 km naar het uiterste noorden van de Müritz. Nog steeds een lekker windje
(kracht 4/5) maar het zonnetje scheen en we bleven in de luwte van de wal dus nergens last van. Zo leeg als de haven van Röbel was, zo vol was het hier. We hebben zelfs een kwartiertje rondjes moeten draaien tot er eindelijk iemand z'n huurboot ging inleveren en een plaats vrijmaakte.
Waren is het Sneek van de Mecklenburgische meren. Mooi opgeknapt na de Wende, goed gelegen en door een paar handige jongens ook commercieël goed op poten gezet met veel terrassen, restaurants een Casino en alles wat er bij hoort. Erg leuk.

Toch weer vertrokken op zondag door de beloften van het weerbericht; het zou dik in de 20 graden worden. Mooi niet dus, tegen de tijd dat we voor anker gingen voor een lunch in de zon was de ochtendzon alweer achter een dik pak wolken gegaan en de noord-oosten wind is nog steeds knap koud. De watertemperatuur is in een week gezakt van 20 naar 16 graden!
En nu liggen we in Malchow. Net zo'n plaatsje als Waren, echter hier zijn de sporen van de DDR tijd nog heel duidelijk aanwezig, inclusief een groot herdenkingsmonument voor de helden van het Rode leger uit WO II. Deprimerend als je daar voor staat met je (rode) paraplu.

Maar toen kregen we deze zonsondergang, die maakt alles goed!! Vanaf morgen is het weer warm en droog....wedden?

NB: nog op de website geweest?? Daar staat nu een link naar een paar Picasa Webalbums. Je moet je daar echter wel aanmelden!

Van de hemel naar de hel

Wij hebben aan de hemelpoort geklopt! Helaas was Petrus niet thuis.....
Dat kloppen gebeurde middels het overhalen van een bedieningshandel van de volledig geautomatiseerde sluis "Himmelpfort" en dat betekent in goed nederlands toch gewoon "Hemelpoort", niet?
En het heeft toch ook wel wat bovennatuurlijks wanneer dan, als een klein wondertje, ineens deuren open en dicht gaan en water wordt in- en uitgelaten zonder dat er een boot klem komt te zitten tussen de sluisdeuren?
Ik moet er trouwens wel bij zeggen dat het landschap dat we vonden achter de Hemelpoort er ook wel hemels uitziet. Deze sluis geeft toegang tot de Lychensche Gewässer met als centrum het stadje Lychen dat ingeklemd ligt tussen 4 meren en een grote hoeveelheid heuvels die van boven tot onder bedekt zijn met bossen. Het is hier prachtig varen en wandelen, helaas slechts 2 dagen met zon en prima temperaturen, maar dan zie je ook hoe heerlijk toeven het hier is. Sindsdien werkt de hemel niet echt meer mee want momenteel is het hier koud (van de ene dag op de andere van 26 naar 16 graden!) en het regent veel en heftig. Bovendien staat er een keiharde wind, regelmatig kracht 5 en een dag met uitschieters naar 7. Maar het deert ons nauwelijks!

Overigens, Hemel en Hel liggen dicht bij elkaar.
Vandaag zijn we in Fürstenberg, net zo'n vriendelijk stadje als Lychen in zo'n heerlijke en prachtige omgeving. Alleen, in de tweede wereldoorlog was het bekend onder een andere naam: Ravensbrück. Vandaag hebben we de fiets genomen en zijn naar het gedenkmonument gereden van dit voormalige vrouwenkamp van de nazi's. Je moet daar best nog moeite voor doen ook, bij de Tourist Information wordt niets vermeld over het kamp totdat je er gericht naar vraagt. Aan bewegwijzering wordt ook nauwelijks gedaan totdat je er bijna voorstaat, maar die weg heet wel de Himmelpforter Landstrasse. Dat krijg je toch niet verzonnen? Zo open als de Berlijners omgaan met hun historie, zo zwijgzaam is het platteland hierover.

Het is een beklemmende ervaring. Er is ons natuurlijk in het verleden van alles over verteld en iedereen heeft wel iemand in de familie die iemand kent die in dit of in een ander kamp heeft gezeten, maar er zelf rondlopen en dit allemaal zien is indrukwekkend en emotioneel. Dat wij als mensen tot zo iets in staat zijn...

Wij kijken met spanning uit naar beter weer volgende week! De twee dagen met zon en blauwe hemel in deze omgeving tot nu toe vragen gewoon om meer. Dan hebben we echt vakantie, heerlijk voor anker op een van de tientallen meertjes met niets anders om je heen als water en bossen. We hebben een maand uitgetrokken voor dit gebied, dus laat maar komen!

bye, bye, Berlin

Het zit erop! We hebben Berlijn verlaten!
Een kleine 3 weken die begonnen in de Wannsee en via een tocht over de Spree dwars door hartje Berlijn eindigde in Spandau - Zitadel. Die plek, in de kleine haven van de "Wasserfreunde Spandau 04", is 2 weken lang onze uitvalsbasis geweest voor talloze excursies naar alle delen van de stad. We hebben van vroeg tot laat door die stad gezworven, talloze kilometers gemaakt met U- en S-Bahn, ik zou zeggen bijna nog meer kilometers te voet en ook nog op de fiets, maar dit weekend, compleet excursie-moe, hebben we besloten er een streep onder te zetten en door te reizen. Het water riep ons en we wilde beiden dolgraag weer gaan varen.

Begrijp me goed: Berlijn is een prachtige stad die we iedereen van harte aanbevelen. Wat opvalt is de ruimte en het groen. In vergelijking met andere Europese hoofdsteden, valt ook op dat er relatief weinig verkeer is, waarschijnlijk door het echt voortreffelijke openbaar vervoer.
We hebben genoten van de rijke historie, prachtige gebouwen, gezellige buurten, indrukwekkende musea en bijzonder vriendelijke en behulpzame mensen. Een prachtige stad, verbazingwekkend hersteld van de vernielingen van 1945 en van het DDR regiem dat liever opblies dan restaureerde. Een stad, maar ook staat, die heel integer omgaat met het verleden, hoe schandelijk die ook geweest is.

Gisteren, op Juliette's verjaardag, hebben wij het afscheid van Berlijn gevierd samen met de bemanning van de "Cornelia" die al die tijd in Spandau onze buren in de haven zijn geweest. Ook zij vertrokken vanochtend, maar naar het westen, terwijl wij naar het noorden gaan. Alle vaste (duitse) bewoners van de haven stonden ons uit te wuiven, kom daar maar eens om in, pakweg, Kerkdriel!!
Via de Havel-Oder Wasserstrasse zijn we in de "Schnelle Havel" gekomen en intussen gevorderd tot Zehdenick. Het is rustig varen door smalle stromen vol met waterlelies met volautomatische zelfbedienings sluizen. Het merengebied moet nog beginnen maar het is nu al genieten!!Morgen schijnt een prachtige dag te worden, dus we nemen het er nog even van voordat de 2de helft van de week koud en nat gaat worden.

Hebben jullie de laatste versie van de website gezien?? Nu ook in het engels!

rare jongens, die germanen!

Asterix en Obelix wisten het al: het zijn rare jongens die duitsers!
Hebben ze de gelegenheid een groot feest te vieren vanwege 60 jaar Bundes Republik, 40 jaar grondwet en 20 jaar sinds "die Wende" en dan doen ze zoiets:
Stel je voor: 3 grote podia verspreid over de stad, het mooiste weer van de wereld en dan geven ze op een podium allerhande lezingen. Wat dacht je van deze publiekstrekker: een uiteenzetting over de grondwet door de President van het Hooggerechtshof. Op een ander podium kun je luisteren naar de Schöneberger Sängerknaben, de politiefanfare en nog wat Kapellen en op het hoofdpodium wordt gesproken met prominente sportfiguren en politici, kun je luisteren naar een bigband, de Negende van Beethoven en 's avonds kon je luisteren naar (Opa) Udo Jürgens, wist niet dat die man nog leefde.....
Dan hadden ze ook nog een "feestmijl", waarschijnlijk afgekeken van de inauguratie van Obama. Alleen dan zetten ze daar allemaal kraampjes langs waar alle deelstaten zich presenteren, de Kamer van Koophandel, verschillende landen die dat de moeite vonden (waaronder de Benelux) en nog wat ambtelijke overheden. Begon allemaal om 10 uur 's ochtends en was om 10 uur 'savonds weer afgelopen! O ja, geen vuurwerk.

Nee, een feestje bouwen kunnen ze niet die duitsers......

Toch zijn we er naar toe gegaan. We kozen voor het centrale podium tegen de Brandenburger Tor en waren daar om 17:15. Het begint al met de reis er naar toe. Zelfs voor een zaterdag vond ik het rustig en pas toen wij op Unter den Linden kwamen en de Brandenburger Tor naderde begon je iets te merken van de drukte. Die
concentreerde zich vooral voor de podia en in de feestmijl die daar naartoe leidde aan de andere kant van de Tor.
Stipt om 17:30 begon het geheel met de verwelkoming van Angela Merkel en de net herkozen President Horst Köhler waar we maar zo'n 50 meter vanaf stonden (met rugzak, zonder ook maar een keer gecontroleerd te zijn) waarna de uitvoering van de Negende van Beethoven begon. Moet eerlijk zeggen: op die plaats met die geschiedenis is dat toch heel wat en dat merkte je ook aan de je omringende duitsers. Vooral toen de solisten Schillers "Ode an die Freude" inzette (je weet wel, Alle Menschen werden Brüder) ging er toch wel een golf door de menigte en het applaus na afloop bleef maar duren.
Nee, het is geen Koninginnen Nacht! maar toch hebben we genoten.

Vervolgens zijn we Udo Jürgens ontvlucht door de trein naar de Hackescher Markt te nemen en daar een plekje te zoeken op een van de talrijke terrassen en onszelf te trakteren op een typisch Duits gerecht: Berliner Wurst, Kasseler Braten en natuurlijk .... grote pullen bier! Heerlijk!


We liggen nu al een week in dezelfde haven en genieten van weer en stad. Berlijn heeft een hele hoop te bieden en met het werkelijk perfecte openbaar vervoer kom je overal snel en makkelijk. We zijn van plan nog een week te blijven, want we zijn nog lang niet uitgekeken!

Oude vrienden, Nieuwe vrienden.

We zijn weer alleen.....!
Vorige week had een hoog "sociaal" gehalte. Zijn we, behoudens de eerste week, vooral op onszelf aangewezen geweest, de vijfde week van onze expeditie hebben we oude vrienden op bezoek gehad en zijn we bij nieuwe vrienden in hun huis in Berlijn te gast geweest.

Laat me bij het laatste beginnen.
In onze vakantie in 2008, ontmoette wij in de Veerse Jachtclub de tweeling Nicky en Jacky en de man van Jacky, Chris die samen in Berlijn bleken te wonen en werken. Na een ontzettend gezellige avond werden gegevens uitgewisseld en "bel vooral als je in Berlijn komt".
Tja, toen kende ze me nog niet zo goed, want Herman bergt die visitekaartjes op en belt inderdaad zodra hij in de buurt is! Een paar weken voor we vertrokken hadden we opnieuw telefonisch contact en zodra we in Berlijn aankwamen hebben we opnieuw gebeld en een afspraak gemaakt voor de volgende dag. Stipt om 5 uur stond Chris op de steiger en na een korte rondrit door de omgeving van Wannsee kwamen we bij zijn huis annex kantoor waar Jacky de Beelitzer Spargel al op het vuur had staan. Het klikte vorig jaar en nu klikte het opnieuw. Het werd een ontzettend gezellige avond met als hoogtepunt (tenminste voor mij) een heerlijk warm bad waarin ik mijn rug (waarin ik de vorige dag die 6 injecties in had gehad) heerlijk kon ontspannen. Het was in de kleine uurtjes en vele kruidenbitters (Herman) en witte wijntjes (Juliette) later dat Jacky ons weer bij de haven afleverde met de afspraak over 2 weken, na hun korte vakantie, weer contact op te nemen alvorens wij Berlijn weer verlaten.

En toen werd het vrijdagavond. Wij hadden intussen de boot verlegd van de Wannsee naar hartje Berlijn, waar we aan een kale aanlegplek voor sportboten in de Spree lagen, vlak bij het metrostation "Richard Wagner Platz". Daar kregen we vervolgens 4 spaanse vrienden op bezoek. Tenminste: 2 hele oude vrienden Albert en Maria Rosa die we al 30 jaar kennen en 2 nieuwe vrienden die we vorig jaar in Barcelona ontmoet hebben tijdens de bruiloft van Anna (dochter van Albert en Maria Rosa): Francesc en Montserrat.
Er gaan veel makke schapen in een hok! 6 volwassenen in de boot is veel maar het ging erg goed en we hebben verschrikkelijk veel plezier gehad. De (koude) zaterdag werd gebruikt voor een uitgebreide excursie door de stad waarvan Herman maar de helft heeft meegemaakt (rug moest rusten) en waarbij een niets vermoedende rus werd overvallen bij het laatste restant van de muur. Op de zonnige zondag hebben we een uitgebreide boottocht over de Spree gemaakt, dwars door het centrum en het "Regierungsviertel"; werkelijk uniek zoals je daar kunt varen.
De tocht eindigde in een klein haventje in de Tegeler See op nog geen 5 km van Tegel Airport waar zij weer op maandagmorgen 09:00 vertrokken, terug naar Spanje. Een zeer geslaagd weekend!

Overigens: we staan op het punt de ziekenboeg te sluiten! Ons beider ruggen gaan met sprongen vooruit! alle beterschapswensen en adviezen die we ontvangen hebben zijn daar ongetwijfeld debet aan. Dank voor jullie medeleven!

Medisch bulletin.

Het sukkelen met mijn rug duurt nu al bijna 2 weken en was gisteren zodanig dat ik nauwelijks nog vooruit kon komen. We liggen nu in Berlijn-Wannsee (Potsdamer Yacht Club) met een orthopeed om de hoek.
Me bij hem gemeld en m'n rug laten onderzoeken. Het goede nieuws: het is geen hernia.
Het slechte nieuws: Een cortisoon injectie op 6 plaatsen naast m'n ruggegraat om de boel te verdoven en rust te geven. De diagnose is een verschoven tussenwervelschijf en de medicatie is warmte, rust, diclofenac (was bijna door de voorraad heen) en Paracetamol.
Dat was gisteren en inderdaad vandaag is een lichte verbetering te constateren. Hopelijk ben ik er aan het eind van de week vanaf.

Peter, je ziet, ik neem je oefeningen serieus!