Rook in het ruim.....

Ik heb vanmiddag een rookmelder in de motorruimte gemonteerd. Er zat al een automatische blusinstallatie, maar we willen het liever niet zover laten komen. En dat dat toch relatief makkelijk kan gebeuren bewees het incident dat ons vrijdagmorgen vroeg overkwam.

Van alle ongelukken die schepen zoals het onze overkomen is brand de meest voorkomende. Er branden meer schepen af dan dat er zinken. Lekkende gasinstallaties, ongelukjes met van die gezellige waxinelichtjes, kortsluitingen waarbij honderden ampères kunnen lopen genoeg om een volwassen steeksleutel te smelten, ontploffende benzinetanks etc.
Stelregel bij ons is dus: Geen open vuur aan boord!!
Onze electrische installatie telt meer zekeringen dan een doorsnee huisinstallatie. Noem het overdreven, maar in ons schip geen kortsluiting!!

En toch is dat wat er gebeurde. Vrijdagochtend word ik wakker en ga thee zetten; geen walstroom.
Nou gebeurt dat wel vaker, zeker in wrakke haveninstallaties, dus ik maakte me geen zorgen. Naar buiten om de zekering weer in te schakelen, maar die lag er al weer uit voor ik aan boord was. Vreemd, de walzekering is 16 ampère en binnen beveilig ik die extra met een zekering van 10 ampère. Dus als er een moet klappen dan is het degene aan boord. Op dat moment hadden bij mij de bellen moeten gaan rinkelen, maar ik was nog niet wakker genoeg kennelijk. Dus opnieuw die walzekering ingeschakeld, even gewacht en ja, die bleef zitten. Aan boord gekomen werd ik gestopt door de buurman die vertelde dat z'n stroom was uitgevallen. Weer terug en jawel, dit keer was de aardlekschakelaar op de wal eruit gevlogen, dus 6 schepen zonder stroom.
Terug aan boord meldt Juliette dat ze een brandlucht ruikt. Dit keer was ik klaar wakker en dook als een haas de zekeringkast in: geen probleem. Bedieningspaneel van de omvormer: geen probleem. Toen viel mijn oog op het klokje van de magnetron; 12:00 en dat was vreemd. Zelfs als de walstroom uitvalt blijft dat klokje gewoon doorlopen omdat de levering van 220 Volt naadloos wordt overgenomen door de omvormer die 220 Volt maakt uit de accu's. Dus iets met de omvormer??
Het motorluik open gemaakt en toen sloeg de paniek toch enigszins toe. Rook kwam direct door het luik naar buiten en daarmee de penetrante stank van een forse kortsluiting en verbrande isolatie.

Om de rest van het verhaal kort te houden: alles ontkoppeld op de omvormer na en toen weer de walstroom erop. Een vonkenfontein en dikke rookpluim als resultaat en het probleem was gelocaliseerd.
Op de forse printplaat in de omvormer staat een trafo die eigenlijk te zwaar is om alleen aan z'n soldeercontacten te hangen en toch is dat precies wat er gedaan is. Door het gewicht worden de soldeercontacten langzaam uit de print getrokken, gaan vonken, maken kortsluiting, er begint iets te gloeien en dan springt gelukkig de zekering op de wal eruit. Alle zekeringen aan boord konden niet voorkomen dat het hart van ons elektrisch systeem rustig in de fik kon vliegen. We zijn gered door Duitse gründlichkeit in het walstroom systeem.

Via de nederlandse installateur contact opgenomen met de (Nederlandse) leverancier die het adres doorgaf van een Duitse Service organisatie. Uit Nederland is een vervangend apparaat onderweg dat maandag moet aankomen en dinsdag geïnstalleerd wordt. Alleen: deze wordt door mij wel voorzien van een extra beveiliging: een rookmelder er recht boven!

Lui in Lübeck

Onderstaande had ik gisteren al willen publiceren, echter daar kwam wat tussen! Wat dat was vertel ik vanavond nog wel, maar dit verhaal wil ik jullie in ieder geval niet onthouden. Vandaar, met enige vertraging: Lui in Lübeck.

Nou ja, lui, we sjouwen wat af!
Maar wel lui in de zin van voortgang. We liggen hier nu sinds dinsdagmiddag maar het ziet er naar uit dat we hier zaterdag nog liggen. Verwaaid, noemen ze dat.
Vanuit Lübeck willen we naar Kopenhagen. Dat ligt in noord-oostelijke richting en laat er nu net een stevige noordoosten wind staan op de Oostzee. De weersverwachtingen hebben het over een wind van 20 knopen en dat is op zichzelf al windkracht 5, een "vrij krachtige" wind zoals de KNMI dat noemt. Wat ze dan niet noemen zijn de vlagen waar dit meestal mee gepaard gaat. Een "normale" vlaag kan daar nog 50% aan toevoegen en dan wordt het 30 knopen oftewel windkracht 7. En dat dat geen onzin is bewijst onze eigen registratie die gisteren een windstoot van 27 knopen vastlegde in de haven van Lübeck, 2 uur varen landinwaarts. En dat is op het randje van windkracht 6 en 7. Wij blijven lekker liggen, het moet wel gezellig blijven!

En we hadden ons zo gehaast! Zondagavond waren we gearriveerd in Dömitz, de laatste plaats in het merentraject. Een prachtig gebied waar we zeker nog eens naar teruggaan, echter wel met mooi weer. Die paar dagen zon die we gehad hebben springen er echt uit omdat dan die omgeving van water en natuur pas echt tot zijn recht komt. Helaas, het merendeel van deze 3 weken op de meren was te nat, te koud en te winderig.
Maandag vroeg in de middag namen we de laatste hindernis in Dömitz: de sluis naar de Elbe. Wegens laag water in het kanaal wordt deze sluis maar 1x in de 2 uur bediend, maar gelukkig was de waterstand hoog genoeg om ons over de drempel van de sluis te krijgen (1,30 meter en wij hebben een diepgang van 1,15 meter). Daarna was het racen over de Elbe, eindelijk het vuil van 3 weken stationair draaien in de kanalen uit de motor branden. Het was in de kanalen langzamerhand zo erg dat, wanneer ik wat harder achtersloeg om te remmen, we dikke rookwolken uitbraakten. Na 64 km Elbe in 4,5 uur was dat er wel uit! Dinsdag hebben we nog een keer 60 km gedaan: het Elbe-Lübeck kanaal met 7 sluizen en een totaal verval van meer dan 20 meter. Alleen dit keer hadden we daar 8,5 uur voor nodig.

En nu liggen we dus in Lübeck te wachten. We liggen afgemeerd aan meerpalen aan de lager wal en hebben een extra lijn naar een paal aan de hoge kant moeten leggen om te voorkomen dat de fenders worden lek gedrukt, zo hard waait het. We moeten het schip verlaten via de boeg en een heel eng trappetje dat eigenlijk niet hoog genoeg is. We doen inkopen, maken schoon, doen kleine reparaties en zijn druk de route aan het plannen.
En zodra de wind het toelaat zijn we op weg naar Denemarken!

Mankementen en sterke verhalen

Toen we vorige week dat Nederlandse schip van een zandbank aftrokken en daarna met de schipper en zijn vrouw in gesprek kwamen, keken Juliette en ik elkaar aan met een gezicht van: nou zeg, wij hebben ook niks meegemaakt!!
Het ene verschrikkelijke verhaal volgde het andere op: overboord gevallen, drenkelingen opgevist, aanvaringen, de complete schroef verloren, dempplaten aan gort, machinekamer onder water enzovoort.
Maar vanaf vandaag is dat anders, nu kunnen wij ook meepraten: we hebben PECH gehad vandaag!!!
En niet zo'n beetje ook, de hele motor viel uit! We hadden geen koeling meer en we lagen dwars op de stroom overgeleverd aan de grillen van stroom en wind. Met ware doodsverachting het schip weer op koers gebracht door de motor te starten, snelheid te maken en weer uit te zetten en daardoor een veilige haven in te loodsen waar met veel improvisatie de boel weer werd gerepareerd.

Als ik naar de rampenverhalen van anderen luister ben ik ervan overtuigd dat over 2 jaar wij het avontuurtje van vandaag zo vertellen. De naakte waarheid is dat inderdaad de motorkoeling uitviel, dat de stroom waar we op voeren een gekanaliseerd stuk is dus geen stroming heeft, dat het praktisch windstil was en de steiger waar we uiteindelijk naar toe konden komen (met motor aan/uit) slechts 100 meter terug was en de reparatie slechts een uurtje duurde: kwestie van een tot op de draad versleten impeller vervangen door een vers exemplaar uit de kist reserveonderdelen.
Jammer, het had zo'n mooi verhaal kunnen zijn wanneer het morgen gebeurd zou zijn. Dan gaan we namelijk bij Domitz de Elbe op en dat is een behoorlijk snelstromende rivier. Motorpech op een meanderende rivier met 4-6 km/uur stroming kan behoorlijk angstaanjagend zijn. Toch een teken dat we nog steeds onder een goed gesternte varen!

Slepen in Schwerin

Dit blog heet dan wel "Vaarttuig avonturen" maar pas vandaag hebben we ons eerste echte avontuur beleefd. Of anders gesteld: een rol gespeeld in andermans avontuur.

Gisteren hebben we geslapen in Matzlow-Garwitz en liepen daar binnen samen met een ander nederlands schip, de "Blue Archer", waar we de laatste schut mee hadden gedaan. Vanochtend vertrokken we vroeg naar Schwerin, onze laatste halteplaats op de merenroute, maar niet zo vroeg of de "Blue Archer" was ons net iets voor en voer voor ons uit door het smalle Müritz-Elde Kanaal en later het Störkanaal richting Schwerin. Niet zo'n mooie dag als gisteren, zwaar bewolkt, zelfs een regenbui en een steeds toenemende wind. Tegen de tijd dat we de Schweriner See bereikten hadden we de bimini neergelaten (voor de leek: een bimini is een los dak dat wordt gebruikt om dek en stuurstand te beschermen tegen of te veel zon of te veel regen) want we hadden geen zin om na een deel van de dektent ook nog de bimini te verspelen door een te harde wind. En hard was ie: op de Schweriner See maten we wederom windkracht 5 en stevige vlagen in de 6. En nog steeds zat de Blue Archer voor ons, alhoewel ik me wel afvroeg wat hij eigenlijk deed om aan de verkeerde kant een kardinale ton voorbij te varen (weer voor de leek: een kardinale ton geeft gevaar aan, een wrak of een ondiepte, en is een gele boei met bovenop een markering die aangeeft of je die ton aan de noord, oost, zuid of west zijde moet passeren). Wel, dit was een zuid-kardinaal, maar waarom passeerde hij hem dan aan de noordzijde? Dat het niet goed was werd plots duidelijk door een forse rookpluim uit zijn uitlaat, waarschijnlijk een teken dat hij vol achteruit sloeg.
Altijd hebben we de marifoon gebruiksklaar liggen, vandaag dus niet. Juliette snel naar beneden om de marifoon te halen en we waren net op tijd om de "Blue Archer" te horen waarschuwen voor een ondiepte waar hij vol opgelopen was. En er niet meer af kon komen........
Na enig overleg per marifoon besloten we assistentie te verlenen en onze hek-ankerlijn over te brengen naar de Blue Archer. Met ware doodsverachting klom de schipper in zijn bijbootje (het waaide nog steeds 5-6) terwijl wij achteruit zo dicht mogelijk bij zijn schip probeerde te komen. Gelukkig is die lijn 30 meter lang dus we konden uit de gevarenzone blijven. Met de lijn in zijn bijbootje ging het weer terug naar het gestrande schip waar het 2 pogingen kostte om de lijn te bevestigen. toen nog het bijbootje vast en de schipper aan boord en met "Vaarttuig" volle kracht vooruit en hij volle kracht achteruit lukte het ons om hem van die bult te trekken. Al die tijd was een schip van de "Rettungsdienst" vlakbij, maar diens hulp hebben we afgeslagen. Uit ervaringen van anderen weten we dat hun hulp een vermogen kost en makkelijk in de duizenden euro's kan lopen.

's Middags kwam Jan, de schipper van de Blue Archer, nog een flesje wijn brengen en morgen gaan we een borrel aan boord van zijn schip drinken. Eind goed, al goed.

Het weer is de laatste dagen aanzienlijk beter geworden, ondanks de harde wind van vanmiddag. Tegen de avond nam die aanzienlijk af en hebben wij vanaf onze logeplaats aan de kop van de steiger van de Sweriner Segel Verein gekeken naar start en finish van een zeilregatta die hier plaatsvond. Prachtig om te zien.
Heb je dat kasteel gezien op de foto hierboven, prachtig niet? In de tuinen van dit kasteel wordt een soort van Floriade gehouden die we morgen gaan bezoeken.

Avondrood

Mooi hé, zo'n prachtige zonsondergang?
Daar hebben we het dan ook mee moeten doen.
Deze week is qua weer niet zo'n beste geweest. Veel regen en nog veel meer wind. Door ons geregistreerd, veilig in de luwte van de haven van Röbel, is 51 km/uur oftewel een officiële windkracht 7. Meteorologisch is dat nog niet "stormachtig" en al helemaal niet een "storm" maar een "harde" wind. Maar wel dusdanig hard dat een dag ervoor het achterdekzeil finaal van z'n rits gewaaid is en de Wasserschütz Polizei onvoorzichtige boothuurders die toch de Müritz op wilde, terugstuurde naar de haven.

Voordat we gingen hadden we alle ritsen aan de dektent nog eens extra laten stikken en dat heeft prima gehouden. De rits scheurde er nu dus precies naast, tussen stiksel en de tanden van de rits. En dat gebeurde in de aanloop van deze kleine storm toen we de dag begonnen met een windkracht 4, maar die aanwakkerde tot een stevige 5 toen we al ruim op de Müritz waren.
De Müritz is een van de grootste meren in Duitsland en zeker de grootste van de Mecklenburgische meren. Niet zo groot als het Ijsselmeer maar wel een stuk dieper en dat maakt het veel beter bevaardbaar met harde wind. Een kracht 5 op het Ijsselmeer levert direct schuimkoppen en grondzeeën op waardoor je met dwarse wind zo lekker gaat rollen. Hier niets van dat alles. Wel golfjes en natuurlijk ook af en toe een rol, maar niets om je zorgen over te maken..... totdat het zeiltje scheurde.

We hebben dus 3 dagen verwaaid gelegen in Röbel, in het zuiden van de Müritz. Gisteren, zaterdag, was het zover geluwd dat we de tocht naar Waren hebben gemaakt, zo'n 25 km naar het uiterste noorden van de Müritz. Nog steeds een lekker windje
(kracht 4/5) maar het zonnetje scheen en we bleven in de luwte van de wal dus nergens last van. Zo leeg als de haven van Röbel was, zo vol was het hier. We hebben zelfs een kwartiertje rondjes moeten draaien tot er eindelijk iemand z'n huurboot ging inleveren en een plaats vrijmaakte.
Waren is het Sneek van de Mecklenburgische meren. Mooi opgeknapt na de Wende, goed gelegen en door een paar handige jongens ook commercieël goed op poten gezet met veel terrassen, restaurants een Casino en alles wat er bij hoort. Erg leuk.

Toch weer vertrokken op zondag door de beloften van het weerbericht; het zou dik in de 20 graden worden. Mooi niet dus, tegen de tijd dat we voor anker gingen voor een lunch in de zon was de ochtendzon alweer achter een dik pak wolken gegaan en de noord-oosten wind is nog steeds knap koud. De watertemperatuur is in een week gezakt van 20 naar 16 graden!
En nu liggen we in Malchow. Net zo'n plaatsje als Waren, echter hier zijn de sporen van de DDR tijd nog heel duidelijk aanwezig, inclusief een groot herdenkingsmonument voor de helden van het Rode leger uit WO II. Deprimerend als je daar voor staat met je (rode) paraplu.

Maar toen kregen we deze zonsondergang, die maakt alles goed!! Vanaf morgen is het weer warm en droog....wedden?

NB: nog op de website geweest?? Daar staat nu een link naar een paar Picasa Webalbums. Je moet je daar echter wel aanmelden!

Van de hemel naar de hel

Wij hebben aan de hemelpoort geklopt! Helaas was Petrus niet thuis.....
Dat kloppen gebeurde middels het overhalen van een bedieningshandel van de volledig geautomatiseerde sluis "Himmelpfort" en dat betekent in goed nederlands toch gewoon "Hemelpoort", niet?
En het heeft toch ook wel wat bovennatuurlijks wanneer dan, als een klein wondertje, ineens deuren open en dicht gaan en water wordt in- en uitgelaten zonder dat er een boot klem komt te zitten tussen de sluisdeuren?
Ik moet er trouwens wel bij zeggen dat het landschap dat we vonden achter de Hemelpoort er ook wel hemels uitziet. Deze sluis geeft toegang tot de Lychensche Gewässer met als centrum het stadje Lychen dat ingeklemd ligt tussen 4 meren en een grote hoeveelheid heuvels die van boven tot onder bedekt zijn met bossen. Het is hier prachtig varen en wandelen, helaas slechts 2 dagen met zon en prima temperaturen, maar dan zie je ook hoe heerlijk toeven het hier is. Sindsdien werkt de hemel niet echt meer mee want momenteel is het hier koud (van de ene dag op de andere van 26 naar 16 graden!) en het regent veel en heftig. Bovendien staat er een keiharde wind, regelmatig kracht 5 en een dag met uitschieters naar 7. Maar het deert ons nauwelijks!

Overigens, Hemel en Hel liggen dicht bij elkaar.
Vandaag zijn we in Fürstenberg, net zo'n vriendelijk stadje als Lychen in zo'n heerlijke en prachtige omgeving. Alleen, in de tweede wereldoorlog was het bekend onder een andere naam: Ravensbrück. Vandaag hebben we de fiets genomen en zijn naar het gedenkmonument gereden van dit voormalige vrouwenkamp van de nazi's. Je moet daar best nog moeite voor doen ook, bij de Tourist Information wordt niets vermeld over het kamp totdat je er gericht naar vraagt. Aan bewegwijzering wordt ook nauwelijks gedaan totdat je er bijna voorstaat, maar die weg heet wel de Himmelpforter Landstrasse. Dat krijg je toch niet verzonnen? Zo open als de Berlijners omgaan met hun historie, zo zwijgzaam is het platteland hierover.

Het is een beklemmende ervaring. Er is ons natuurlijk in het verleden van alles over verteld en iedereen heeft wel iemand in de familie die iemand kent die in dit of in een ander kamp heeft gezeten, maar er zelf rondlopen en dit allemaal zien is indrukwekkend en emotioneel. Dat wij als mensen tot zo iets in staat zijn...

Wij kijken met spanning uit naar beter weer volgende week! De twee dagen met zon en blauwe hemel in deze omgeving tot nu toe vragen gewoon om meer. Dan hebben we echt vakantie, heerlijk voor anker op een van de tientallen meertjes met niets anders om je heen als water en bossen. We hebben een maand uitgetrokken voor dit gebied, dus laat maar komen!

bye, bye, Berlin

Het zit erop! We hebben Berlijn verlaten!
Een kleine 3 weken die begonnen in de Wannsee en via een tocht over de Spree dwars door hartje Berlijn eindigde in Spandau - Zitadel. Die plek, in de kleine haven van de "Wasserfreunde Spandau 04", is 2 weken lang onze uitvalsbasis geweest voor talloze excursies naar alle delen van de stad. We hebben van vroeg tot laat door die stad gezworven, talloze kilometers gemaakt met U- en S-Bahn, ik zou zeggen bijna nog meer kilometers te voet en ook nog op de fiets, maar dit weekend, compleet excursie-moe, hebben we besloten er een streep onder te zetten en door te reizen. Het water riep ons en we wilde beiden dolgraag weer gaan varen.

Begrijp me goed: Berlijn is een prachtige stad die we iedereen van harte aanbevelen. Wat opvalt is de ruimte en het groen. In vergelijking met andere Europese hoofdsteden, valt ook op dat er relatief weinig verkeer is, waarschijnlijk door het echt voortreffelijke openbaar vervoer.
We hebben genoten van de rijke historie, prachtige gebouwen, gezellige buurten, indrukwekkende musea en bijzonder vriendelijke en behulpzame mensen. Een prachtige stad, verbazingwekkend hersteld van de vernielingen van 1945 en van het DDR regiem dat liever opblies dan restaureerde. Een stad, maar ook staat, die heel integer omgaat met het verleden, hoe schandelijk die ook geweest is.

Gisteren, op Juliette's verjaardag, hebben wij het afscheid van Berlijn gevierd samen met de bemanning van de "Cornelia" die al die tijd in Spandau onze buren in de haven zijn geweest. Ook zij vertrokken vanochtend, maar naar het westen, terwijl wij naar het noorden gaan. Alle vaste (duitse) bewoners van de haven stonden ons uit te wuiven, kom daar maar eens om in, pakweg, Kerkdriel!!
Via de Havel-Oder Wasserstrasse zijn we in de "Schnelle Havel" gekomen en intussen gevorderd tot Zehdenick. Het is rustig varen door smalle stromen vol met waterlelies met volautomatische zelfbedienings sluizen. Het merengebied moet nog beginnen maar het is nu al genieten!!Morgen schijnt een prachtige dag te worden, dus we nemen het er nog even van voordat de 2de helft van de week koud en nat gaat worden.

Hebben jullie de laatste versie van de website gezien?? Nu ook in het engels!