Gaan in het Göta kanaal.

Sjötorp, Lyrestad, Hajstorp, Töreboda.
Het zijn een paar van de namen van stadjes en dorpen waar we doorheen varen over het Götakanaal. In Nederland zouden we het oneerbiedig gehuchten genoemd hebben want qua omvang stelt het dus helemaal niets voor, 20-30 huizen en een cafeetje en dan heb je het wel gehad. Het gaat echter niet om de omvang, maar om de sfeer en die is er. Ondanks de vele regen genieten we volop. Het is schoon, mooi, kneuterig gezellig, vriendelijk, kortom: volop vakantie.
Toen we de eerste keer in Hajstorp kwamen was dat op de fiets vanuit Lyrestad (afst. 7 km) en was er een old-timer treffen aan de gang. Het zag er zwart van de oude amerikanen en er waren bijna net zoveel toeschouwers als chauffeurs en er hing zo'n typisch jaren-50 sfeertje.
Het decor in Hasjtorp zijn de 2 dubbelsluizen in het Götakanaal en de schepen en de bemanningen zijn de acteurs. Bij tijd en wijle staat het zwart van de mensen aan de rand, geduldig te wachten tot er iets gebeurt. Maandag deze week werden ze op hun wenken bediend, toen de Adagio (25 ton) met haar Amerikaanse bemanning vol de sluismuur en -deur ramde nadat er een stuk plastic in de transmissiehandel afbrak en het schip met 4 knopen luid toeterend de sluis in stoof, met Susan op de voorplecht "we can't stop" schreeuwend. Gelukkig alleen materiële schade, maar we hebben een middag en avond nodig gehad om Tim en Susan te kalmeren.

De tweede keer dat we in Hasjtorp kwamen was toen we "Vaarttuig" door de sluizen hadden gemanoevreerd (11 die dag!) en direct daarachter de steiger opzochten in gutsende regen en striemende wind. Weg waren de oldtimers en weg het publiek en wat overblijft zijn de sluis, de camping, een antikiteitenwinkel,een cafeetje en een vakantiehuisje. O ja, en een hout gestookte sauna met 2 Zweedse dames (op leeftijd).
Maar wie vonden we in het vakantiehuisje? Jawel, de Nederlandse familie die we al eerder hadden gezien als toeschouwers aan een van de sluizen. Of liever gezegd, Rein, de jongste zoon, vond ons en kwam gezellig een glaasje ijsthee drinken en de boot bekijken. Papa en Mama weten toch wel...... ??
Nee dus, want die waren de volgende die ongerust aan de boot stonden en toen was het een kwestie van (heel weinig) tijd of ook zusjes Romee en Sanne waren aan boord waar ze trots door Rein werden rondgeleid. Na een gezellige borrel zijn wij 's avonds nog een kopje koffie gaan drinken met Zweeds gebak en vanille saus in het vakantiehuisje en hebben geleerd over de Zweedse manier van kamperen en vakantiebungalows gebruiken. De volgende ochtend (feitelijk vanochtend) hebben we Charlotte (afkomstig
uit Nijnsel, of all places!) nog toegezongen voor haar verjaardag en zijn toen vertrokken naar Töreboda (4 km. verder) om daar onze voorraden aan te vullen en het weekend door te brengen want het blijft 2 dagen regenen.

En zo sukkelen we door het Götakanaal, ondanks het zeer wisselvallige weer erg leuk. Al gaande bouw je een kennissenkring op want je ontmoet vaak dezelfde mensen die allemaal over het kanaal naar het oosten trekken. Ons doel volgende week is Karlsborg, zeker 30 km en een hele hoop leuke stops verder.
Tot de volgende keer!

Kamperen in de scheren.

We zijn weer terug in de bewoonde wereld...
Met een onderbreking van 1 dag in het kleine vissersplaatsje Spiken, zijn we 4 dagen "weg" geweest. Weg van andere toeristen, weg van havens, 'bijna' weg van telefoon en internet.
Terwijl we al op 17 juli door de sluisentrap van Trolhattan zijn gekomen, heeft het tot 22 juli geduurd voor dat de harde wind en regen genoeg waren afgenomen om eindelijk het Vänern meer op te varen. Dit meer is het op 3 na grootste meer in Europa en 6x zo groot dan het IJsselmeer dus als het daar windkracht 6-7 blaast wil je er wel weg blijven.
Woensdag was het dan eindelijk zover en gingen we het meer op en na 2 uur varen zit je dan ook werkelijk alleen op het water, alsof je midden op zee zit. Ons doel die dag was een ankerplaats te vinden in de Lurö skärgärd (letterlijk: rotsentuin), een serie willekeurig verspreide rotsen in het smalste deel van het meer met daartussen nauwe vaarwegen met ondieptes en rotsen waarvan sommige wel maar de meeste niet op de kaarten staan! Tot 500 meter van de gewenste plaats gaat het nog, maar daarna is het voetje voor voetje je een weg zoeken tussen de ondieptes tot je bij een beschutte plek komt waar je kunt ankeren. Beschut niet alleen tegen de wind, maar vooral tegen de golfslag!
Deze eerste keer hielden we het simpel: gewoon op de hollandse manier, het hoofdanker laten vallen, vast trekken en een biertje op het achterdek gaan drinken. Het is werkelijk fantastisch, hier is het echt stil: geen mensen, geen verkeer, geen blaffende honden, alleen maar krijsende meeuwen. En natuurlijk de zweedse nachten, we zijn nu zo noordelijk dat het om 23:30 nog licht genoeg is om buiten de krant te lezen. Eigenlijk wordt het nooit helemaal donker, gedurende de hele nacht zie je in het noorden en oosten een lichte horizon en om 04:30 is het al volop licht (wat je al niet meemaakt dankzij een dikke prostaat!)
Helaas moesten we na deze eerste nacht beschutting gaan zoeken in een haven, wederom harde wind en gigantische hoosbuien. Gelukkig duurde dat maar 1 dag dus vrijdag trokken wij er weer op uit, dit keer naar de Djurö skärgärd. Nog iets verder weg, nog iets eenzamer, alhoewel er wel degelijk andere boten in onze omgeving ankerden. Ik moest echter op het achterdek op de bakskist gaan staan met m'n telefoon zo hoog mogelijk om ontvangst te krijgen en dan kon ik met moeite een SMS verzenden. Internet was er helemaal niet bij!

Zweden doen het simpel: zij varen hun (plastic zeil)boot tot 10 meter van de rots, laten hun hekanker vallen en "slippen" naar de rots waar een bemanningslid afstapt met 2 rotsankers en een vuistje en de voorkant vastzet. Hekanker aantrekken en je ligt.
En dan komen die hollanders met een stalen schip van 16 ton en een boeghoogte van 2 meter. Dat afstappen van Juliette kun je dus rustig vergeten, maar daar hebben wij het volgende op gevonden: in de vaargeul laat je eerst het hoofdanker vallen en zorgt dat je goed vastligt. Daarna strijk je de Zodiac en gaat de schipper, voorzien van lijnen, rotsankers en een vuisthamer, op zoek naar een goede ankerplaats aan de rots. Hij slaat daar de ankers in de rots (een stalen pen met een ring eraan), bevestigt de (drijvende!) lijnen en laat vervolgens de lijnen in het water drijven dwars op de aanvaarrichting. Vervolgens gaat hij weer aan boord en vaart naar de ankerplaats waar Juliette met de pikhaak de lijn uit het water vist en aan de bolder bevestigt. Vervolgens nog even het hekanker uitleggen, wederom met de Zodiac, en je ligt vast.
Zo wil de theorie het, de praktijk is weerbarstiger. Het ging allemaal goed tot en met het opvissen van de lijn. Vervolgens moest ik wat manoeuvreren om vrij van de rotsen te blijven en trok dus spontaan het anker uit de rotsen. Acuut weer het bootje in en dit keer 2 ankers bevestigd aan de voorkant en nog een aan de achterkant. Daarna voor de zekerheid ook maar het hekanker uitgelegd en er kon ons niets meer gebeuren.
En het was de moeite waard. Het is een prachtige omgeving, het weer werkte eens mee voor de variatie en we zijn dus 2 nachten blijven liggen genietend van rust en stilte.
Vanochtend draaide de wind en kwamen de golven van achteren in hetgeen erg onrustig werd. De hele procedure dus achterstevoren herhaald en vervolgens naar Mariestad gevaren waar we onze voorraden hebben aangevuld.
Morgen gaat het dan naar Sjötorp en het begin van het Gotakanaal dat ons naar de oostkant van Zweden gaat brengen.

tussenstand

Een korte update om te laten weten dat we intussen weg zijn uit Göteborg, de Gota Älv zijn opgevaren, bij Lilla Edet (jawel, van het WC papier) de eerste sluis in het Trollhättan kanaal hebben genomen en de dag erna de sluizentrap van Trollhätan zelf: 44 meter omhoog in 4 achter elkaar geplaatste sluizen. Het was prachtig weer en we hebben ervan genoten, liggen nu in een kleine haven pal achter de sluizen, met uitsluitend Nederlanders en 1 Amerikaan (maar wel in een Nederlandse boot!).
Vandaag is het slecht weer: regen en wind. Kijken vanmiddag wel of we verder gaan, maar met dit weer zit ik liever niet op de meren.
o ja, opnieuw heeft een electronisch apparaat de geest gegeven, dit keer mijn Internet router. Hebben dus nu maar beperkt Internet toegang. Tot nader bericht dienen de mailtjes voor Juliette naar mijn emailadres gestuurd te worden.

tot de volgende keer!

het Kattegat getrotseerd!

Het is een drukke week geweest......
Zo vlak als de Oostzee was tussen Travemünde en Kopenhagen, zo wispelturig was die tussen Kopenhagen en Göteborg. Zoals gemeld in de vorige blog zijn we vorige week vrijdag, gebruik makend van een kleine opklaring, uit Kopenhagen vertrokken. Zijn vervolgens rechtstreeks overgestoken naar de Zweedse kust om toen een noordelijke koers te varen. Ondanks een halve wind + golven op de kont van het schip was het toch dusdanig onrustig dat we dit keer geen vlaggenwissel ceremonie op de grens hebben uitgevoerd: de Deense vlag bleef waar die was!

Je hebt geen keus: om de Sont te verlaten moet je door die engte tussen Helsingör en Helsingborg. Het is er weliswaar kilometersbreed, maar toch: door de zuid-westelijke winden ontstaat er in deze engte een stuwing die het water erg onrustig maakt: we rolden en deinden dat het een lieve lust was. Juliette was intussen met een dosis Primatour plat gegaan op de bank en klaagde naderhand over de (zware) salontafel die door de kajuit aan het schaatsen was! De laatste anderhalf uur ging over in zeer zware regen en dikke donkere wolken. Zicht nauwelijks 250 meter, navigatieverlichting aan en daar zat ik dan buiten: de bimini was neer vanwege de wind en ik had dus verder geen beschutting behalve mijn regenpak. We hebben regenhoezen voor de stoelen en daar zat ik op, turend naar het scherm om toch maar koers te houden; Was een heftig dagje. De hoogst gemeten windsnelheid die dag: 23 knopen, windkracht 6.
Om bij te komen zijn we een dag extra in Torekov blijven liggen en dat was maar goed ook: de condities waren die dag nog slechter!
Op zondag maakten we de run naar Varberg. Samen met de Zweedse buurman hadden we de diverse weerberichten geanalyseerd en besloten dat 7 uur de beste vertrektijd was. De wind zou dan zijn afgenomen en de golven zouden uit zuid-west moeten komen. Nou: vergeet het maar: de wind was weliswaar afgenomen (17 knopen) maar pal west, de golven dus ook. Dat betekende dat we de voorgenomen koers niet konden houden en moesten kruisen als een zeilschip om rollen en stampen tot een dragelijk niveau terug te brengen.
Dit keer hadden we de tent maar weer opgezet en de paar buitjes die dag konden we dus in comfort trotseren. Het traject van 76 km werd er een van 100 km waar we 7 uur over deden, aan onze snelheid ligt het dus niet.
Het traject naar Donsö was een makkie. Wind en golven waren nog steeds stevig en volgens mij hadden we zelfs de hoogste golven van de hele reis: zo'n 2 meter. Dit keer werden de weersvoorspellingen echter bewaarheid: zowel wind als golven uit zuid-zuidwest, oftewel: pal op de kont de hele reis. Je voorwaartse snelheid ligt iets onder die van de golven en dat betekent dat je iedere keer van achteren wordt opgetild door zo'n hoge maar lange golf, die vervolgens rustig onder je door rolt. Je krijgt haast het gevoel dat je achteruit zo'n golf afglijdt.

En zo werden we de scheren ingeblazen: de rotsachtige archipel ter hoogte van Göteborg. In een woord prachtig. Zodra je de eerste eilandjes voorbij bent verdwijnt de golfslag en ook de wind wordt gebroken door die rotsen. Het is wel opletten: overal ondieptes en rotsblokken net boven (of onder!) water. en boem is ho hier, zo'n rotsblok geeft niet mee. Donsö als eiland is leuk, maar als haven een ongelukkige keus. Het is hoogseizoen hier, dus de haven was vol en we lagen aan de buitenpier waar iedereen met volle snelheid langs komt razen, inclusief de talrijke ferries. We lagen af en toe harder te rollen als op zee! en verschrikkelijk te rukken aan de lijnen. Een kromgetrokken beugel op die steiger zal voor eeuwig getuige zijn van ons heftig bezoek daar!
Gisteren dan het traject naar Göteborg. Aangezien het nog geen 30 km was hebben we er een omweg van gemaakt en zijn we kris-kras door de scheren gaan varen. Gelukkig hebben we goede kaarten en op echt kritieke punten is er bebakening dus het is redelijk veilig en we hebben volop genoten van het prachtige gebied en de zon die intussen volop aan het schijnen was.
En zo bereikte we Lilla Hammen, de jacht- en veerhaven in het hartje van Götenborg, de duurste haven waar wij OOIT in hebben gelegen. Maar ja, we willen toch ook een paar dagen van de stad genieten...
Daarover volgende keer meer.

Aanvulling:
Dit verhaal klinkt redelijk heftig en potentieel onveilig. Echter: er is geen moment geweest dat wij ons onveilig hebben gevoeld. Het schip is een bonk stevigheid en zekerheid en laat geen onvertogen geluid horen.
En dan onze stoelen: als er een investering z'n geld aan het opbrengen is dan zijn het die stoelen. Vastgeschroefd aan het dek en je volledig omhullend kunnen we elke rol aan die we tegen komen. Moet er niet aan denken dat Juliette nog steeds in haar klapstoeltje naast mij had gezeten! Gé en Paula: nogmaals dank voor deze spontane gift! En Ger: bedankt voor het vakmanschip waarmee de perfecte copie is gemaakt!

We zijn nog steeds in Kopenhagen!!!!

En ze bestaat echt, de kleine zeemeermin.
In de jaren van haar bestaan schijnt ze al 2 keer onthoofd te zijn, armen te zijn kwijt geraakt, besmeurd met verf etc, maar ze zit nog steeds aan de ingang van de haven van Kopenhagen en kijkt weemoedig naar zee.

We fietsen wat af hier. Het is een lekkere compacte stad met uitstekende fietsvoorzieningen dus buiten het winkelen dat we lopend doen, fietsen we alles.
Het heeft mooie architectuur, niet alleen in de historische gebouwen, maar ook in de moderne zoals de Opera (schenking van Maersk) en de "Zwarte Diamand" oftewel de Koninklijke Bibliotheek.
Verbazingwekkend ook zoveel groen de stad heeft. Echt enorme lappen tuinen, vijverpartijen, plantsoenen en natuurlijk midden in de stad: Tivoli, de oerversie van alle pretparken in de wereld.

Nee, deze week geen enge avonturen, wel leuke. De trouwe lezer kan zich misschien herinneren dat we in Berlijn 2 weken met een andere Nederlands schip aan dezelfde steiger hebben gelegen en daar op dezelfde dag vertrokken zijn. Door wie werden we vandaag op de schouder getikt, vlak voor onze eigen boot?? Jawel, door Hans en Ankie van de Cornelia, die vanmiddag in Kopenhagen waren aangekomen.
Over een kleine wereld gesproken! Het weerzien was allerhartelijkst en we hebben er een lekkere borrel op gedronken.
Het weer is redelijk goed, maar het waait stevig met zeer krachtige vlagen. De wind schijnt vrijdag weer te draaien van west naar zuid en tegelijkertijd te minderen. Daar wachten we maar even op voordat we doorvaren naar Gotenburg. We melden ons tegen die tijd wel weer, intussen amuseren we ons in Kopenhagen!

Kopenhagen.

We zijn garriveerd in Kopenhagen!!!!
Voor ons was het ook echt wel spannend toen wij dinsdagochtend losgooide in Travemünde, de jachthaven uitvoeren en eerst werden geconfronteerd met een overstekende veerpont en vervolgens met een invarende Roll-on Roll-Off ferry van zo'n 20 meter breed in een vaargeul van 40 breed. Dat was om ons wakker te maken zullen we maar denken, want eenmaal voorbij de havenhoofden was het een en al eenzaamheid en een langzaam deinende zee. Heerlijk om met het schip die lange deining te voelen!
Het eerste traject was noord-oost, pal tegen de wind in. Die was weliswaar aanzienlijk afgenomen, maar toch voelde je dat de zee nog niet compleet tot rust was gekomen na de harde wind van vorige week. Aangezien windrichting ook stroom- en golfrichting is in de meeste delen van de Oostzee, hadden we de golven pal tegen en dat heb ik het liefst: je rolt niet en hebt af en toe van die lekkere brekers met een sproei van buiswater.
Na Farnholm en de oversteek naar Denemarken zijn we inderdaad naar het eiland Femo gegaan en vandaar via Rodvig naar Kopenhagen.
Die oversteek was trouwens best spannend: een race tegen de aanstormende tankers in de traffic lanes waarbij de AIS (met dank aan de Philips collega's voor dit afscheidscadeau) goede diensten bewees. Die berekend koers en snelheid van de schepen in de omgeving en laat precies zien of je het gaat halen of niet. En niet denken dat je het zelf beter kunt inschatten!!! Die schepen zijn vreselijk snel en enorm groot (vooral als ze recht op je af komen) en ze wijken geen milimeter!

Op Femo hebben we anderhalf uur gefietst. Riep een hoop Cadzand in de jaren zestig herinneringen op. Geen geasfalteerde duinopgangen, een hoop wilde duinrozen, leeuwerikken zingend in de blauwe lucht en die doordringende lucht van rottende alg en zilte zee. Maar vooral de leegte: het is de tweede week van de vakanties in Denemarken en dit is hoogseizoen, maar het strand is leeg. Wat een rust.

Dit in tegenstelling tot Kopenhagen. Bij binnenkomst in de haven lagen er al 4 enorme cruiseschepen, in de jachthaven vonden we nog net een plaats aan de kade, maar liggen intussen compleet ingebouwd tussen de zeilboten. De stad is prachtig maar de winkelstraten zijn afgeladen met toeristen. Het zijn ook de jazzdagen in Kopenhagen dus overal hoor je de jazzklanken en zijn straatartiesten bezig, heel relaxed.
De voorspelde depressie is intussen gearriveerd maar valt erg mee. Het is zwaar bewolkt maar meer dan 5 druppels heeft het nog niet opgeleverd. De wind is wel toegenomen maar nog steeds goed te hebben. Maar ja, van kracht 1 naar kracht 3 is nog steeds meer dan een verdubbeling, niet!?

Voor degenen die het willen opzoeken: wij liggen in de Christianshaven tegenover Pakhus nr.4. Onze coördinaten zijn N 55 40'31,2" en O 12 35'35".
Deze week blijven we in Kopenhagen en verkennen we de stad te voet en op de fiets. Wanneer we weer vertrekken zal vooral van het weer afhangen.

Vlaggenwissel op de Oostzee

Het lijkt of alles ineens weer mee zit!!
Maandagochtend vroeg werden we gebeld door de leverancier van de omvormer: of het ook een dagje eerder mocht?? Maar natuurlijk! Na een uurtje stond een nogal zwaarwichtig figuur op de stoep die al zijn 150 kg. over de generator vleide om de omvormer weer aan te sluiten. Ik stond 2 doodsangsten tegelijk uit: komt deze man weer levend uit het machineruim en houdt de generator het!
Beide ging goed en na een internationale bankoverschrijving over internet die ons vakantiesaldo voorgoed geruïneerd heeft verliet hij levend de boot (nadat we omvormer EN generator getest hadden).
Hij was nog niet weg of wij hebben losgegooid en onder een dun zonnetje hebben we Lübeck verlaten om via een overnachting in Travemünde eindelijk de Oostzee op te varen.
Het prachtige weer houdt aan! Onder een stralende zon zijn we vandaag de Fehmarn Belt overgestoken naar Denemarken om vervolgens westwaarts om Lolland heen te varen waar we nu in Nakskov overnachten. Aan het stadje is niks verloren, maar de tocht hier naar toe is prachtig geweest: alsof we alleen op de wereld waren, zo leeg was de zee.

Morgen gaan we verder met onze tocht om Lolland heen en willen we eindigen op het eiland Femo en kijken of we daar misschien een dagje extra kunnen blijven. Ook hier speelt het weer een rol, de verwachting is nl. dat eind van de week het weer omslaat en de wind ineens van oost naar west draait en dus alle Atlantische depressies over ons loslaat.
Voor dat zoiets gebeurt willen we in Kopenhagen zijn!