Vakantie met kinderen

Vrijdag 5 juni was een drukke dag!
Om 10:00 uur lichtten we het anker om naar Marmaris Yacht Marina te varen dat slechts 3 km verwijderd is van onze ankerplaats achter Paradise Island. We waren daar dan ook zo, maar ondanks onze reservering en tijdige melding dat we er aankwamen duurde het toch zeker 10 minuten alvorens de Zodiac van de haven ons naar onze ligplaats begeleidde. En dat terwijl wij vrij zicht hadden op die jongens die op hun gemak op een stoel lagen terwijl wij lagen te wachten: koffiepauze zeker.....
Direct na aankomst de fietsjes op de kade gezet. Het is een grote haven en we lagen praktisch op het verste einde. Na het in orde maken van alle havenformaliteiten een auto gehuurd en een lang gesprek gehad met de Marina Agent die onze exit uit Turkije gaat regelen. Die exit is niet zo vreselijk moeilijk, maar de autoriteiten eisen dat de verzoeker Turks spreekt. Tja, dus heb je een Agent nodig die z'n karwei met de nodige hocus-pocus omgeeft en vervolgens een leuke fee verlangt. Het probleem in ons geval was dat we niet wisten op welke dag we wilden vertrekken aangezien dat afhankelijk is van het weer. En de weekverwachting geeft pas volgende week vrijdag een voorzichtig gaatje in de windcondities.

Deze meneer (Cornelis Haga) heeft 400 jaar
geleden een belangrijke rol gespeeld in het
aangaan van contacten met Turkije.

Na bij de lokale botenshop nog een set nieuwe roeiriemen voor de Zodiac te hebben gekocht, en voor een week voedsel bij de lokale Super, hebben we nog gauw de watertank gevuld en zijn vervolgens in de auto gestapt richting het vliegveld Dalaman.

Van Marmaris naar Dalaman is het ongeveer anderhalf uur rijden door een gevarieerd Turks landschap. De ene keer kruis je een vlakke vallei vol met bebouwing en activiteit en de volgende keer slingert de weg zich met steile lussen door de bergen. De wegen zijn prima (behoudens de verbindingsweg van de Marina naar de grote weg) en er is weinig verkeer, dus eigenlijk best leuk rijden.
Op Dalaman konden wij onze Opel Corsa parkeren op een compleet leeg parkeerterrein voor ophalers. Er is ook een vol parkeerterrein, maar uitsluitend voor bussen van Chartermaatschappijen.

en aan de kant waar vanaf de foto is genomen staan ook allemaal van deze hokjes

De (openlucht) aankomstruimte is dan ook volledig op die charters ingericht: een groot plein helemaal omringd door de stalletjes van 10-tallen chartermaatschappijen. Met individuele reizigers wordt dus geen rekening gehouden hetgeen bleek toen wij stomweg doorliepen naar de deuren van de Aankomsthal om Bas en Liesbeth daar op te vangen. Tot 3-maal toe werden we door zenuwachtige bewakers weggestuurd. We trokken ons dan wel een paar meter terug maar nooit genoeg naar de zin van de volgende bewaker.

Aankomst Bas en Liesbeth
We worden scherp in de gaten gehouden door Security!

Enfin: na een half uurtje wachten konden we dan eindelijk Bas en Liesbeth in onze armen sluiten, de bagage inladen en naar Marmaris terug rijden. Opnieuw een rustige rit, aangezien het al laat was hebben we een tussenstop in Marmaris gemaakt om daar op een terras nog wat te gaan eten alvorens terug te rijden naar de haven. We kwamen in het pikkedonker aan bij de boot en na een laatste drankje zijn we naar bed gegaan.



De volgende dag was er een met een hoop wachten en veel frustraties. Allereerst bleek dat mijn Internet tegoed bijna op was en moest ik als een haas naar Marmaris rijden, voordat mijn huurauto terug moest, om nog snel nieuw tegoed te laten bijschrijven. Terug op de boot wilden we vertrekken, maar dan duurt het vervolgens anderhalf uur voordat er hulp komt om de mooring los te maken. Blijkbaar hebben we bij aankomst iets te veel laten merken van wat wij vonden van hun laks gedrag en wilden ze laten zien wie hier de baas was. Vervolgens moesten we opnieuw wachten bij de pump-out alvorens de techneut kwam die de pomp mocht bedienen. Toen die eindelijk klaar was hebben we niet meer gewacht op de jongens in hun bootje, maar zijn gewoon weggevaren. En kijk, dan kan het wel snel! Op het moment dat we de haven uitvoeren kwam er direct een bootje achter ons aan om ons vrijwaringspapier op te halen!
Die dag zijn we niet ver gegaan. We zijn weer opnieuw achter Paradise Island gaan liggen en de kinderen konden daar heerlijk genieten van zon en water. Toch een mooi einde van de dag.

verse vis uitzoeken bij de vissers van Gerbekse Cove

De rest van de week hebben we echt vakantie gevierd met z'n vieren. Achtereenvolgens zijn we van Paradise Island naar Kadirga Limani gegaan en de volgende dag, met een tussenstop in Turunc voor boodschappen, in Gerbekse Cove. Opnieuw kwamen daar de vissers en hebben we een paar mooie vissen gekocht met de bedoeling die op het strand op de barbecue klaar te maken, maar het lot beschikte anders.

massale belangstelling bij het schoonmaken van de vis

Al vroeg die avond stak de wind op en we hebben al direct een keer moeten herankeren om het idee te krijgen dat we ook werkelijk vastlagen. Ook de achterlijnen gaven problemen in de opstekende wind en Bas is er 2 keer op uit gemoeten om de lijnen te verleggen voordat we goed lagen. Tot grote hilariteit van de vissers raakte de tweede keer de Zodiac los en moest Bas het water in om hem weer op te halen.
Die nacht werd een onrustige. Na ons had een Franse zeilboot achter ons geankerd en dwars voor ons was een grote gullet komen liggen met 2 lijnen naar het strand. Vooral die laatste baarde me zorgen omdat deze goed in de weg lag in geval van snelle manoeuvres. De wind nam steeds verder toe: was die rond 22:00 nog 20 knopen, om 00:30 werd die 25 knopen en rond 02:00 was dat 35 knopen. Op dat moment was er paniek op de Franse boot. Of het anker slipte of de achterlijn was losgeraakt. In ieder geval vertrokken zij, maar waar ga je naar toe midden in de nacht met 35 knopen wind???

reddend zwemmen voor de Zodiac

Ook de gullet had problemen, regelmatig werden de lijnen aangehaald, een zeker teken dat het anker slipt. Ook wij begonnen problemen te krijgen, de slingerbeweging werd groter en de rotsen kwamen elke keer dichterbij. Rond 04:00 heb ik voor de eerste keer 10 meter ketting ingedraaid om verder van de rotsen te blijven. Om 06:00 echter was er geen houden meer aan. De wind naderde de 40 knopen en iedere slinger bracht ons dichter bij de rotsen dus we besloten om de achterlijnen los te maken en in het water te gooien. Aangezien de wind dwars op het schip stond draaiden we direct 90 graden weg van de rotsen en lagen nu achter 40 meter ketting schuin achter de Gullet. De eerste 10 minuten werd die afstand duidelijk groter door het slippende anker maar toen vond het blijkbaar houvast en lagen we redelijk stabiel. Bas is de Zodiac in gegaan om de lijnen op te halen en om 07:10 hebben we het anker opgehaald in vlagen van 40 knopen en zijn vertrokken.

Wel eens van micro-klimaat gehoord? Nou, Gerbekse is daar een voorbeeld van. We waren de baai nog niet uit of de wind kalmeerde tot zo'n 15-20 knopen en voeren we over een redelijk vlakke zee. Blijkbaar vormen de wanden rond de baai van Gerbekse een soort windtunnel. De wind komt over de top van de helling en valt vervolgens naar beneden met dubbele snelheid om in de lengterichting van de baai verder te waaien. Dat weten we dan ook weer!

barbecue op het strand.
Op de achtergrond Paradise Island en Vaarttuig

Dit was wel de vuurdoop voor de kinderen. Varen op een bootje is niet altijd rozengeur en maneschijn, dat weten ze dan ook weer!
Ze hadden er even genoeg van, dus we zijn terug gevlucht naar de veiligheid van Paradise Island waar we 2 dagen en 2 nachten genoten hebben van zon en water. En daar hebben we uiteindelijk toch onze barbecue op het strand gehad met de vis uit Gerbekse!

lekker zonnen in een van die heerlijke Turkse baaien

Vrijdagochtend moesten we vroeg op. Afgaand op de weerberichten had ik de Agent laten weten dat wij vrijdag 12 juni Turkije wilden verlaten en hadden om 09:00 afgesproken op de douanekade van Marmaris. Daar hebben we aangelegd tussen grote veerboten en andere jachten om samen met een mannetje van de Agent naar de Paspoortcontrole te gaan om onze gezichten te laten checken en de laatste stempels op te halen. Ging allemaal erg soepel. Juliette kreeg wel de waarschuwing dat ze nog maar 7 dagen op haar visum had staan! Terug naar de boot en via een tussenstop in de Netsel Marina voor diesel, water en brood zijn we uiteindelijk vertrokken.

Serce Limani

Maar niet uit Turkije terwijl we dat toch beloofd hadden. Vrijdag was weliswaar een mooie dag, maar zaterdag zou nog beter zijn voor een oversteek. Dus vrijdag voeren wij naar Serce Limani, een prachtige baai op het smalste stuk tussen Turkije en Rhodos en maakten daar na 4 uur rustig varen vast aan de steiger van Captain Nemo's Farm Restaurant, een heerlijk rustig plekje. Bas en Liesbeth gingen direct op onderzoek en zochten een stil baaitje om te zwemmen. Wij kwamen een paar uur bij van alle drukte en emoties!

's Avonds zijn we gaan eten bij Captain Nemo. Buiten ons waren nog 2 tafeltjes bezet, dus het was een rustige avond en de lam kebab en visjes smaakten ons prima. Met een flesje witte Angora erbij werd het een prima laatste avond in Turkije.

De volgende ochtend maakten we in de doodstille baai van Serce Limani om 07:30 de lijnen los en zette koers naar Rhodos. Het beloofde rustige weer was er inderdaad, maar toch stond er een deining dwars op de boot. Dus we hebben eerst een koers pal zuid gevaren die ons dicht in de buurt van Rhodos vliegveld bracht en op iets over de helft van de afstand zijn we gedraaid op een koers van 100 graden die ons bij Rhodos stad bracht. Ik had een dag tevoren al per email getracht daar te reserveren maar nooit antwoord gekregen. Toen wij de Mandraki haven invoeren werden we aangeroepen door iemand op een scooter op het havenhoofd waar in het grijze verleden de rechtervoet van de Kolos van Rhodos moet hebben gestaan. Deze kolos had weinig goeds te melden: wegwezen, we zijn vol, ga maar in de Veerhaven liggen... en o ja, reserveren deden ze ook niet aan! Zou hij toch mijn mail gezien hebben??
Aan de oostzijde van de oude Mandraki haven ligt een enorme ferryhaven voor ferries en cruiseschepen. Op een klein stukje net binnen het havenhoofd lagen een stuk of 6 lotgenoten voor anker. Direct na binnenkomst werden we al getrakteerd op de condities in deze haven toen een niet eens zo grote ferry binnen kwam. Die jongens hebben totaal geen consideratie met die jachtjes en blijven zo lang mogelijk vol gas varen waardoor er een enorme hekgolf de haven binnenloopt en alle schepen voor anker als een gek liggen te rollen. Na een zo'n ervaring kwam de bemanning in opstand: iedereen wilde van boord af dus even later voeren wij als echte bootvluchtelingen met z'n vieren in die kleine Zodiac naar een klein strandje in de haven. Nou, ik kan me voorstellen dat Griekenland last heeft van bootvluchtelingen: er werd ons geen strobreed in de weg gelegd, ook niet toen we later 2 keer op en neer voeren met bagage!
Eerst dus inklaren in Griekenland. Ik zal jullie alle details besparen maar zo soepel als het ging in Turkije, zo moeilijk ging het in Griekenland. 3 verschillende diensten, allemaal op verschillende locaties waartussen je moet lopen (ca. half uur) die elkaar bovendien niet vertrouwen. Met slechte instructies, soms tegengestelde instructies maar uiteindelijk hadden we alle papieren voor elkaar. En het ergste: als we de helft van de procedure hadden overgeslagen of niet hadden gemeld dat Bas en Liesbeth ook aan boord waren had er ook geen haan naar gekraaid. Er valt nog wat te verbeteren voor Griekenland.
Maar goed, intussen hadden Bas en Liesbeth hun huurauto en was de bagage aan land gebracht en lag Vaarttuig nog steeds in de baai te rollen. Een ding was zeker: hier konden wij niet blijven dus van onze laatste avond samen kwam hier niet veel terecht. Bas en Liesbeth gingen op weg naar hun pension en wij haalden het anker op om op zoek te gaan naar een baai aan de oostzijde (lijzijde) van het eiland.
Maar dan kun je lang zoeken want er zijn geen baaien! Er zijn wel een paar kapen in de kust met daartussen lange zandstranden (erg fraai), maar toen we bij Stegna het anker lieten vallen aan zo'n strand bleek al gauw dat je daar behoorlijk ligt te deinen. Op dat strand troffen we Bas en Liesbeth weer, hun pension is daar maar 5 minuten lopen vandaan. Maar helaas, blijven wilden we daar niet dus wij zijn weer vertrokken. Na een korte verkenning van een heel klein baaitje net onder Stegna hebben we uiteindelijk besloten door te varen naar de baai van Lindos, de enige baai die ook werkelijk die naam verdient. Dus gas erop om voor het donker daar te zijn en precies op het moment van zonsondergang (20:25) voeren we de baai binnen. En natuurlijk was het op dat moment windstil en kon je het anker perfect zien liggen op 5 meter diepte in kristal helder water. We hebben heerlijk geslapen die nacht.

zicht op Lindos vanuit de baai
(toen het nog kalm was...)

Helaas werd het de volgende ochtend na het ontbijt weer anders. De beloofde wind was opgestoken en blijkbaar lagen we in een equivalent van de windtunnel van Gerbekse. Het schip schaatste achter het anker en het leek of de ketting probeerde het kluisgat door te zagen. En wij maar hopen dat de wind in de namiddag zou afnemen, maar nee hoor, werd alleen maar erger totdat we weer in 25 knopen lagen te schudden. Het anker lag muurvast, dat was geen probleem, maar de onrust van dat voortdurende geknars van de ketting en gehuil van de wind! Om gek van te worden!
Die avond hadden we met Bas en Liesbeth afgesproken en toen zij zich op het strand meldde zijn we met de Zodiac naar het strand gevaren. Toen al merkten we dat na een paar honderd meter van de boot af wind en water aanmerkelijk kalmer waren en op het strand er nauwelijks iets van te merken was.
We hebben uiteindelijk een heel gezellige laatste avond met elkaar gehad, heerlijk gegeten op een dakterras in Lindos met uitzicht op de haven en met een ober vol met tips voor bezichtiging van het eiland en bezoeken van restaurants van familie en vrienden.
Uiteindelijk hebben we afscheid genomen van Bas en Liesbeth op het strand van de baai van Lindos en op de terugweg naar de boot merkten we opnieuw de overgang van windstil naar heftige wind over een afstand van enkele tientallen meters. Merkwaardig: dit verdient nader onderzoek!

En wat heeft dit onderzoek opgeleverd?? Dat is iets voor de volgende blog!

Eindelijk vakantie!

aan de steiger van Nuri's Beach

Ook al hebben we bijna 300 km gevaren, dat echte vakantiegevoel hebben we eigenlijk nog niet gehad.
Maar op 16 mei hebben we daar toch een begin mee gemaakt! Die zaterdagochtend zijn we weer uit de baai van Kas vertrokken, om het schiereiland heen gevaren om vervolgens een grote baai ten zuiden van Kas in te varen: Bayindir Limani. Helemaal in de zuid-oost hoek, weggestopt achter een kleine bult in de zuidelijke oever ligt een klein paradijsje: Nuri's Beach. Genoemd naar een slimme ondernemer die het strandje daar heeft volgezet met strandstoelen, een restaurant en cocktailbar heeft neergezet en ook een kleine kade heeft aangelegd.

scholen vis onder de boot

De slimmerik biedt vrije ligplaatsen met elektriciteit en water aan, op voorwaarde dat je bij hem komt eten en drinken. En de formule werkt goed! Wij hebben daar in totaal 3 nachten doorgebracht en op een avond lag er zelfs een flottielje van Engelse zeilers met 7 schepen. Met een beetje stapelen raak je makkelijk 10 schepen kwijt op 5 ligplaatsen!
We hebben er heerlijk geluierd en lekker gegeten.

Dik water op weg naar Fethiye

Dinsdag 19 mei hebben we weer een flinke trip gemaakt. Van Kas naar Fethiye Baai is het zo'n 95 km die we in 8 uur rustig varen hebben afgelegd. Het is een prachtig traject en het was dus jammer dat het zo heiig was. Matige wind, een graad of 25, kalme zee maar slecht zicht. Bij aankomst was er een hoop verkeer in de baai maar op onze ankerplek hadden we de ruimte voor ons zelf. Veertig meter ketting uitgelegd op 12 meter diepte en maar even wachten wat de wind doet (we zijn hier al eens van ons anker gewaaid!)

zomaar, een mooi plaatje

We zijn tot zaterdag in de baai van Fethiye blijven liggen. Elke keer als we naar de stad gingen, stapten we in de Zodiac en voeren we 15 minuten om de Ece Marina en de kades met de gullets heen, helemaal naar de uithoek van de baai waar de kleine bootjes een plaats hebben aan een betonnen kade. Daar wringen we de Zodiac dan tussen, maken vast, laden de vuilnis uit en lopen de stad in. Onderweg raken we dan de vuilnis wel kwijt in een container. De tocht voert ons steevast naar de overdekte markt. Dat is een compleet blok van zo'n 100 bij 50 meter met aan de buitenkant allerhande kleine winkeltjes en binnenin een overdekte groente- en vismarkt. Daar is alles bij elkaar: Juul heeft daar haar favoriete naaiartikelen winkel en ik kan daar de meeste onderdelen of gereedschappen wel vinden. Als sluitstuk gaan we eerst verse groente en fruit kopen, daarna een mooi visje en vervolgens gaan we weer terug naar de boot. Ook elke keer raak: als we naar de stad vertrekken is er nauwelijks wind en vlak water. Wanneer we terugkomen hebben we een stevige wind tegen en staan er aardige golfjes in de baai met als gevolg dat we regelmatig nat van het buiswater thuis komen.

Atbuku Koyu

Op zaterdag 23 mei hebben we het anker uitgegraven (zat muurvast, kwam boven met een ontzettende klont klei) en hebben koers gezet naar Skopea Limani, een mooie baai met talloze fraaie ankerplekken ten zuiden van Göcek, een tochtje van 28 km. Daar zijn we weggekropen in een kleine baai, Atbuku Koyu, waar we al eerder gelegen hebben. Achter in de baai mondt een klein riviertje uit, het water is met 28 graden heerlijk om te zwemmen, we hebben wederom een familie everzwijn zien langskomen en je hebt er relatief weinig last van de meltemi, de wind die gedurende de zomer zo rond de middag opsteekt, een paar uur krachtig waait en tegen de schemer weer gaat liggen. In dit baaitje hebben we het Pinksterweekend doorgebracht. Je kunt merken dat het vakantie is in West Europa, we zien relatief veel Duitse en Nederlandse (gehuurde) zeilboten.

dreigende luchten boven Göcek

Het verblijf in dit idyllische baaitje kwam ten einde op dinsdag 26 mei. De weerberichten waren slecht en voorspelden regen, onweer en harde wind. Bovendien waren we bijna door ons water en voedingsmiddelen heen, lagen er bergen vuile was en was de zwart-water tank praktisch vol. Kortom, tijd om een jachthaven op te zoeken! Dat werd de Göcek Village Port Marina. In 2013 was dat een betaalbare Marina, waarschijnlijk doordat hij wat verder van de stad af ligt. In 2015 was daar toch enige verandering in gekomen. Niet dat de stad dichterbij lag, maar ze waren wel zo'n 20% duurder geworden. Het feit dat de haven praktisch vol ligt met huurschepen zal daar niet vreemd aan zijn. Ook wij werden tussen de huurschepen geperst en na aankomst hebben we direct de fietsjes op de kade gezet om de behoorlijke afstanden naar sanitair, havenkantoor en stad wat sneller te kunnen afleggen.
Na het bezoek aan het havenkantoor en het gezeur over de prijs, zijn we de stad in gefietst op zoek naar een wasserij en een supermarkt. Beiden vonden we naast elkaar en beiden hebben een bezorgdienst naar de Marina zonder meerkosten. Kijk dat is handig! Je gooit je kar vol, rekent af en de boodschappen worden aan de loopplank bezorgt. En even bellen en na 5 minuten staat er iemand aan diezelfde loopplank om de 8 kilo vuile was op te halen die de volgende ochtend keurig gewassen en gevouwen wordt teruggebracht. Dat is vakantie!
De grootste verrassing kwam echter uit een onverwachte hoek en werd ons onthuld in het havenkantoor. We hadden Göcek gekozen als onze vertrekplaats uit Turkije. Het ligt vlakbij de luchthaven Dalaman waar Bas en Liesbeth aankomen op 5 juni en hiervandaan is het Griekse Rhodos in 1 dag makkelijk te bevaren. Een probleem: Göcek is geen entry/exit plaats voor Turkije. Zo'n beetje elke plaats waar we geweest zijn in Turkije heeft deze faciliteiten maar Göcek niet. En dat betekent dat we moeten kiezen om óf terug te varen naar Fethiye óf door te varen naar Marmaris waar ze deze faciliteiten wel hebben. Om een lang verhaal kort te maken: uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om door te varen naar Marmaris, voornamelijk omdat de oversteek naar Rhodos van daaruit het kortst is.

er zijn altijd klussen te doen.....

Maar ondertussen liggen we nog steeds in een jachthaven waar intussen de wind stevig is opgestoken en we vreselijk liggen te hobbelen. Na het avondeten viel de eerste bui, maar het verwachtte noodweer waarvoor we uit ons baaitje gevlucht zijn is nooit gekomen. Het heeft weliswaar lekker doorgeregend die nacht, maar die bui hadden we ook in ons baaitje kunnen hebben.
Maar wat zag het schip er 's-morgens uit! Het waren weer Sahara buien dus alle schepen waren licht geel gekleurd van het zand. Ik ben direct aan de gang gegaan met de waterslang om het schip weer toonbaar te maken, maar spuiten alleen is niet genoeg, je hebt echt een borstel nodig, zo plakt dat zand.Tegen de tijd dat we weer enigszins schoon waren was ook de schone was terug gebracht, zijn we weer vertrokken. Via de Pump-Out waar we 143 liter zwaar vervuild water achterlieten zijn we weer teruggevaren naar ons eigen plekje waar we tot vrijdag 29 mei zijn blijven liggen.

Vaarttuig in Seagull Bay

Benieuwd naar andere mooie plekjes zijn we verder naar het zuiden gevaren om uiteindelijk in Wall Bay af te meren, zo genoemd naar een loodrecht uit het water oprijzende muur van zo'n 200 meter hoogte. Imponerend, maar erg onrustig, dus de volgende ochtend zijn we wederom verkast, ditmaal naar Seagull Bay. Ook dit is een voor ons bekende plek met Ahmed, de plaatselijke steiger uitbater.
Nou, die is er sedert 2013 niet op vooruit gegaan. Toen ging hij prat op een Nederlandse vriendin met een hoop geld die in zijn steiger en restaurant zou gaan investeren. Denk dat de vriendin op tijd verstandig is geworden!

de steiger van Ahmet, wij blijven er liever van weg!

De steiger is een nog meer vervallen verzameling wrakhout en van het restaurant is nauwelijks meer iets te vinden.
Vanaf Seagull Bay kun je makkelijk naar de top van het eiland lopen waar Imam Murat zijn eigenhandig gebouwde moskee heeft. We hebben hem in 2013 al diverse malen ontmoet en vonden het leuk om hem nogmaals te bezoeken. Dus in een regenbuitje zijn wij de heuvel opgelopen waar hij ons blij verrast ontving. Het gaat hem goed en ook zijn jongste zoon schijnt nu een zinvolle bezigheid te hebben gevonden.

Imam Murat en vrouw aan het werk (houtsnijden)

Tijdens de thee hebben we cadeautjes uitgewisseld en heb ik wat visgerei bij hem gekocht (handgemaakt) om te kunnen sleepvissen, iets waarmee we in 2013 succes gehad hebben. Hij waarschuwde er echter wel bij dat het vissen op daarvoor geschikte vissen pas in augustus begint!
Na op de terugweg opnieuw Ahmed te hebben afgeschud zijn we weer aan boord gegaan en hebben het schip gereed gemaakt voor een vroeg vertrek de volgende ochtend, zondag 31 mei.

de vissers komen aan de boot, kakelvers!

Die zondagochtend liepen we al om 06:30 rond en om 07:30 hesen we het anker. De bestemming is Marmaris, of liever, een baai ten zuiden van Marmaris: Gerbekse Cove. De 80 km hebben we in 7 uur afgelegd dus rond half drie voeren we deze rustige baai in. Merkwaardig, zo vlak bij Marmaris en zo weinig schepen! De verklaring kwam toen we ongeveer 2 km noordelijker een kijkje gingen nemen in Ciftlik Bay. Daar liggen de restaurants met steigers en is een klein stukje vrij ankergebied en daar gaat dus iedereen naar toe. Helaas ligt deze baai een stuk minder beschermd en wij voelden direct al de deining die ons uit onze slaap zou gaan houden. Weg dus, terug naar Gerbekse waar we geankerd hebben met een lijn naar de wal. Dat is een heel populaire gewoonte in Turkije. Op die manier kunnen ankerende schepen praktisch naast elkaar liggen en krijg je dus veel meer schepen in smalle baaitjes.
Na een rustige nacht werden we de volgende ochtend uitgenodigd door de lokale vissers in deze baai om hun vangst te bekijken. We hebben een prachtig gekleurde (en verse) tandbaars van driekwart kilo uitgezocht die ter plekke werd schoongemaakt. Die avond hadden wij een lekker visje, samen met een gepofte aardappel, heerlijk!

de toeristenindustrie draait volop in Turunc Bükü,
we liggen midden tussen de gullets

Op dinsdag 2 juni zijn we een ankerbaaitje opgeschoven (Kadirga Limani) en de volgende dag weer een baai verder (Turunc Bükü) waar we aan de stadssteiger konden liggen, midden tussen de aan- en afvarende gullets, wat een drukte! Maar wel prettig om weer in een stadje te zijn. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een kapper te bezoeken en nog wat laatste inkopen te doen voordat Bas en Liesbeth een weekje vakantie komen vieren. 's-Avonds zijn we in een lokaal restaurant gaan eten, had Juliette eindelijk haar verjaardags-dinertje!
Vanuit Turunc Bükü zijn we op 4 juni het laatste stukje doorgevaren naar de baai van Marmaris waar we een ankerplaats vonden achter Paradise Island. De baai is groot en onrustig, maar hier in de beschutting van het eiland is het rustig, tenminste, zodra de waterskiërs stoppen met hun hobby!
Morgen, 5 juni, vertrekken we van hieruit naar de Marina, die we al in de verte kunnen zien liggen, om Bas en Liesbeth op te halen van Dalaman en aan boord te nemen. Ook moeten we van hieruit ons vertrek uit Turkije zien te regelen.

Hoe dat allemaal afloopt lees je de volgende keer!