Terug naar het Zuiden!

Volgens mij heb ik het al eens terloops vermeld in een van de vorige blogs, maar we zijn weer terug naar het zuiden aan het trekken. De hoeveelheid regen en wind zijn daar debet aan, maar wat uiteindelijk de doorslag heeft gegeven zijn de verhalen van de Finnen die aan de Zweedse kant hun vakantie komen doorbrengen, stomweg omdat het er veel mooier, aangenamer en goedkoper is dan aan de Finse kant. Boven Umeå wordt ook de Zweedse kust platter en leger, zonder scheren en als je na 400 km in Haparanda bent moet je nog eens 400 km naar Vaasa en dan ben je 65 km van de plek waar je 800 km geleden begon!! Bovendien zijn er nauwelijks haventjes en is het er erg ondiep waardoor je steeds grote afstanden over volle zee moet varen om van haven naar ankerplaats naar haven te komen.
Maar het ergste: het is er koud!! en we hebben er intussen meer dan genoeg van! We willen zomerse temperaturen en niet langer 's morgens en 's avonds de kachel aan bij 11 graden. Die enorm lange dagen zijn prachtig, maar het is zo jammer dat je er niet lekker van kunt genieten in een tuistoel bij de barbecue met de aangename koelte van een zomeravond.

Dus we liggen intussen weer in Härnösand, klaar om morgen weer een stap naar het zuiden te maken. Maar eerst moet ik jullie nog bijpraten over de afgelopen week waar we nog steeds tussen de eilanden van de Högakusten zwierven, in de mooiste plaatsjes gelegen hebben en nog meer mooie wandelingen hebben gemaakt. Deze streek heeft ons helemaal te pakken en we zouden het iedereen kunnen aanbevelen, maar dat doen we niet want anders wordt het veel te druk!
De laatste blog schreef ik in Näske, vanwaar we naar Docksta gevaren zijn. Daar kunnen we kort over zijn: inkopen doen en wegwezen. De haven ligt pal aan de E4 en alleen met gevaar voor eigen leven kun je die oversteken om bij de lokale supermarkt te komen, die ook nog eens slecht gesorteerd is. Docksta heeft maar een voordeel: ze hebben geen chronische alcoholisten. Wanneer je hier een fles sterke drank wil hebben moet je die bestellen bij de lokale ijzerhandel die de bestelling doorgeeft aan de System Bolaget (de staatsdrankwinkel) die 2x in de week de bestellingen aflevert. Je zult maar dorst hebben!!!

Van Docksta zijn we naar Norrfällsviken gegaan. Dat hebben we met zorg uitgekozen, want hier wilden we getuige zijn van de festiviteiten rond het Midzomernachtsfeest. Dat moesten we vooral in een van die kleine vissersdorpjes doen, want die deden het nog op de ouderwetse manier!!
Foute keus dus:

(Norrfällsviken, 's avonds om 21:00 uur)

Norrfällsviken scoort hoog op de lijst van prachtig vissersdorpje, maar is intussen het Zoutelande van Zweden geworden, vooral veroorzaakt door een enorme camping die er tegenaan gebouwd is. We waren vroeg gekomen (woensdag), hebben van dorpje en natuur genoten (donderdag) en waren op vrijdag getuigen van een snel wassende stroom autos, caravans, speedboten, motoren en complete omgebouwde stadsbussen volgeladen met schattige zweedse jongeren die, tegen dat het avond was, compleet laveloos, schreeuwend en joelend hun eigen feestje vierden in auto's en boten met audio aandrijving. Ik heb me wel eens afgevraagd of ze in Zweden straatdienders hebben, want je ziet ze nooit. Maar nu waren ze er wel: patrouille auto's, helicopters, en ingehuurde uitsmijters.
En toch blijft het dan Zweeds netjes: ook al zit er een groep van zo'n 15 kaalgeschoren vikingen vol met plakplaatjes op het terras van de Pizzeria te brallen en te lallen: geen rondvliegende bierblikjes, geen ruiten testen met terrasmeubilair, geen charges van de ME, niet de prikkelende geur van traangas. Alleen maar een klere herrie en de geur van verschaald bier en braaksel.

Op zaterdag zijn we dan ook maar vertrokken, naar Bönhamn en dat was wel heel authentiek. Daar werden we welkom geheten door een oudere Zweedse dame die lang geleden 20 jaar getrouwd is geweest met een Nederlander en in Eindhoven woonde. Sinds 1976 is echter weer terug in Zweden, hertrouwd, 20 jaar in Lapland gewoond en uiteindelijk gepensioneerd in haar geboortestreek.
Ken je ze ook: die expats van grote multinationals die na 3 jaar in de USA alleen nog maar Nederlands kunnen praten met een dik yankee accent?? Nou, deze zweedse dame sprak werkelijk foutloos en perfect Nederlands vrijwel zonder enig accent en haar enige oefening al die jaren was het praten met de bemanning van passerende Nederlandse boten.

Een uurtje nadat ze ons verlaten had stond ze ineens weer aan de reling. Ze drukte me snel een bosje lelietjes van dalen in m'n handen met daaraan een briefje. "Er is post voor U gekomen" zei ze en weg was ze weer.
De post bleek een uitnodiging om de dag erna, zondag dus, deel te nemen aan een speciale bijeenkomst van haar kerkgemeente in de kapel van Bönhamn. De speciale gelegenheid was de komst van de nieuwe (vrouwelijke) bisschop naar deze gemeente van 22 families. We waren dus niet zo goed, of we zijn in ons zondags goed de volgende ochtend naar de kapel getrokken waar we allerhartelijkst werden ontvangen door Anna. Het was een drukke bijeenkomst: de kapel zat afgeladen vol en voor de wijd openstaande deur stonden nog eens 8 banken die ook vol zaten. De gemeente zong uit volle borst, de solist deed dat ook en de bisschop hield een gloedvolle preek. Je kunt dat natuurlijk niet letterlijk volgen, maar toch merkwaardig hoeveel zweeds je al doende oppikt.

Na de dienst hebben we nog even van de koffie en het gebak genoten, maar toen toch afscheid genomen van Anna. We wilden gebruik maken van het rustige weer om de 45 km naar Härnösand te overbruggen nu we besloten hebben om naar het zuiden te gaan.
Die tocht was rustig, voor het eerst sinds lang weer over de volle zee die ondanks een straffe wind toch rustig was. De overheersende wind is nog steeds NW, dus aflandig en dat scheelt een hoop.

In Härnösand werden we ook verwelkomd, maar op een heel andere manier. Vlak tegen de brug gelegen werden we gespot door de inzittende van een old-timer die Juliette zagen zitten en luid begonnen te toeteren en zwaaien. Vriendelijk als ze is wuifde ze terug en voor we het wisten was de auto gekeerd en kwam tot stilstand op de parkeerplaats vlak achter de boot. Eruit kwamen 2 kleerkasten van groot formaat in hun blote bast en 1 volledig gekleed onderdeurtje. Met in iedere hand een grote fles drank waggelde de kleerkasten richting boot waarop de grootste in het Zweeds een verhaal begon te vertellen. Ik was intussen van de bank omhoog gekomen (dat was natuurlijk een hele teleurstelling) en vroeg of hij dat in het Engels nog eens wilde doen. Of hij aan boord kon komen? Nee, was het antwoord. Of hij dan mijn hand mocht schudden? Nou: dat mocht hij wel en die van Juliette ook, waarop hij ons van harte welkom heette in Zweden en dat wij een prachtige boot hadden en dat hij hoopte dat we ons goed zouden vermaken etc. etc. De man woog zeker 150 kilo en had de zwangerschapstrepen op zijn buik staan die wanstaltig over z'n broeksriem hing. Zijn maat had flink aan de halters gehangen en daar behoorlijke schouders en een dikke nek aan overgehouden, maar intussen ook een stevige bierbuik gekweekt. Het was het helemaal: kaalgeschoren, ook hier weer overal plakplaatjes, kortom: iets dat je niet in het donker wil tegenkomen. En dat stond daar keurig aan de reling ons welkom te heten in Zweden! Na 10 minuten hebben we hartelijk afscheid genomen en ze zijn die middag nog talloze malen luid toeterend over de brug gereden. Het onderdeurtje aan het stuur en de kleerkasten zwaaiend met flessen. God heeft vreemde kostgangers!

Näskefjärden.

Gisteren was een prachtige dag. De temperatuur komt weliswaar nog steeds niet boven de 16-17 graden ('s morgens uit bed 11 graden, brrr) maar de lucht is blauw, er is nauwelijks wind en in de zon is het heerlijk.
Tijd voor een expeditie dus en ons doel was de Slättdalsskrevan, een enorme, zeer nauwe kloof in het National Park "Skuleskogen". Dat park, of liever gezegd de bossen van dat park fungeren in Zweden zoals het Sherwood Forest in Engeland. Het is de bron van verhalen en sprookjes, van trollen en dieven. Zowel Hans Christiaan Andersen als Astrid Lundgren hebben verhalen geschreven gebaseerd op de faam van de bossen hier.

We liggen in Näske, aan het eind van de Näskefjärden aan onze privé steiger. Op de kaart stond een Gasthamn aangegeven maar volgens de lokalen hier is die al minstens een jaar opgeheven. Geen nood, de Näske Båt Klub heeft naast de veel te krappe boxjes nog een een beetje afgelegen steiger met aparte op- en afgang voor eventuele gasten. In dit geval voor een gast, want nu wij er aan liggen is ie vol. Ondanks dringend protest van de dieptemeter hebben we het schip er tegenaan gelegd en hebben nog steeds zo'n 80 cm onder de kiel. Geen water, geen elektra, geen WC of douche, maar ook geen liggeld.

Om 10 uur 's morgens gingen we op pad, bergschoenen aan, rugzak met proviand, camera's in de aanslag. De haven ligt zo'n 2 km van de ingang van het park, dus dat komt er wel bij. De verbazingwekkend fraaie Entré Nord (aangelegd met Europese subsidie) vertelde ons dat de wandeling naar de skrevan zo'n 4,5 km ver was, dus wij gingen welgemoed op stap voor een uurtje wandelen.

Nou, nee dus: het terrein is het meest ruige dat we ooit begaan zijn. Het pad is onderdeel van de High Coast Trail en de stukken recht en egaal pad tel je in meters en de rest is rivierbeddingen, bospaden vergeven van de boomwortels, steile paden omhoog en weer omlaag, klauterpartijen over rotsen, knuppelbruggetjes, zandstranden.
 Kortom een echte wilderniswandeling. En overal die indrukwekkende natuur: woeste bossen, gigantische rotsblokken, beverdammen, watervallen, diepe grotten, resten van landslides met grote rotsblokken, hoog liggende meren en schuilhutten. In een woord prachtig, prachtig.

Het letterlijke hoogtepunt was dus de kloof. Iemand vertelde dat de lokalen hem "de bilspleet"`noemen. Loodrechte rotswanden van zo'n 40-50 meter hoog en een bodem bezaaid met grote en kleine rotsblokken die nog steeds van de wanden naar beneden komen. De Grand Canyon van Zweden zeg maar. Ook die hebben we bedwongen, maar toen waren we dus al 3 uur onderweg!

Ook de terugweg leverde nog een paar onverwachte hindernissen op maar we hebben het allemaal goed doorstaan en om 17:00 waren we terug op de boot, kompleet uitgewoond. Dit was met stip de meest ruige wandeling die we samen ooit gedaan hebben, maar zeer de moeite waard.

Vandaag gaan we op zoek naar een supermarkt, we zijn behoorlijk door onze voorraden heen. Het doel is Docksta, een kleine plaats aan de vaste wal. Daarna: rustig aan naar het zuiden.

Vissersdorpjes

Het is alweer lange tijd geleden dat we de blog hebben bijgewerkt en dat komt vooral doordat we Örnsköldsvik hebben verlaten en sinds die tijd min of meer zonder internet verbindinding hebben geleefd. Lekker rustig, dat wel!

Zondag 13 juni waren we teruggekomen van onze autorit door het zuidelijke puntje van Lapland. Het was ineens over: het weer was koel en zwaar bewolkt en de bossen waren groen-grijs en overal. Ineens heb je het wel gehad met met al die bossen, want je weet precies hoe de volgende er uit gaat zien, dus we hebben de auto gekeerd en via de meest interessant uitziende wegen zijn we op ons gemak teruggereden naar de boot. Het feit dat we de auto hadden nog wel gebruikt om naar een Willy's-Max te rijden en daar zoveel mogelijk voorraad in te slaan.
Bij de boot teruggekomen begon het te regenen. Toen we de boodschappen aan boord brachten: regen. Toen we gingen slapen: regen. Toen ik de volgende ochtend de auto moest terugbrengen en met het fietsje terug moest naar de boot: gutsende regen. Het regende zo hard dat de haven dicht trok van de mist en we weer een dag moesten blijven liggen.
Later in de middag nam het eindelijk af en konden we even de stad in om toch wat beweging te hebben.
Ook de volgende ochtend begon met regen, alhoewel het dit keer dikke buien waren, afgewisseld met zonnige perioden.
Na afscheid te hebben genomen van het voortreffelijke tweetal havenmeesters, hebben we zo'n periode gebruikt om de lijnen los te gooien en te vertrekken, doel: Norra Ölvön en Ölvönhamn. Ölvön is een klein eiland dat door een smal water gesplitst wordt in een noordelijk en zuidelijk deel. Ons doel was een kleine jachthaven aan de noordkant van dat scheidingswater.

Maar eerst even tanken! We liggen voor de pomp, klaar om aan te leggen: een hagelbui. Toen die over was aangelegd, maar tijdens het tanken: een regenbui. Toen we de lijnen los gooiden om te vertrekken: regen! Het enige voordeel van dit soort buien in de middag is dat het prachtige regenbogen oplevert!

En dan: halverwege de trip breekt ineens de hemel open en begint de zon te schijnen en tegen de tijd dat we aanlegden aan een prachtige nieuwe grote steiger voor een hotel dat gerenoveerd werd, scheen hij volop en begon het al aardig warm te worden.

Die eilandjes hebben wel een speciale charme. Ze worden aangeprezen als vissersdorpjes, maar de laatste vissers zijn jaren geleden al vertrokken want er zit geen vis van commerciële betekenis meer in de Botnische Golf. En degene die er nog wel zijn zitten onder de dioxine. Alle huisjes zijn gerenoveerd en worden dus nu als vakantiehuisjes gebruikt. Ziet er erg sfeervol uit.

Wat gebleven is zijn de oude kapelletjes uit vroeg 1600 met de orginele handbeschilderingen erin,  gewoon op het ruwe hout geschilderd. Verbazingwekkend dat die de eeuwen met de strenge winters hier hebben overleefd.
Aangezien we de gast van het hotel waren (!) zijn we maar een nachtje extra blijven liggen en hebben genoten van een heerlijke dag. Donderdag de 17e was weer somber en een beetje winderig, dus we hebben de gelegenheid te baat genomen om te verhuizen naar Trysunda, weer zo'n eiland met een vissersdorp.
De steiger hier is een stuk ouder, en we liggen dubbel geparkeerd met de aluminium zeilboot van Rietje en Jan, een Nederlands stel uit Appingendam die we in Ölvön ontmoet hebben. Gezamenlijk hebben we de storm die die avond over ons heen trok getrotseerd. Het ging weer behoorlijk te keer. Vanuit onze beschutte baai zagen we hoe een windkracht 7 buiten te keer ging en hoe de ferries (geen kleine jongens toch) over de golven rolde en stampte voor ze binnen konden lopen.
We kregen toch nog genoeg binnen aan deining en hebben de hele nacht behoorlijk liggen rollen, we moesten de boten aan dubbele lijnen leggen!

Intussen is ook dat weer gaan liggen en we zijn van plan morgen te vertrekken, opnieuw naar zo'n leuk eiland.
Dat levert wat problemen op bij het verzenden van de blog, maar met een wandeling naat de top van een eiland en een modem aan een verlengsnoer kom je een heel eind!
Groeten uit een mooi Zweden!

Storm en regen.

De wind blijft ons maar achtervolgen.

Donderdag zijn we in de stromende regen, maar zonder wind, van Mjältön naar Örnsköldsvik gevaren waar we, buiten een lokale charterboot, als enige in de haven liggen. Op een prima plekje overigens. Dat vinden trouwens 10-tallen bewoners en studenten ook, want zodra de zon zich even laat zien is het vergeven van de bezoekers die op de trappen voor de boot zitten, liggen, hangen en lunchen. Wanneer wij buiten op dek zitten kunnen we elkaar uitstekend bekijken en dat doen we dan ook regelmatig.

De haven wordt gerund door Roland (vader) en Håkan (zoon) die de boel op slot hadden gedaan op de dag dat wij kwamen: slecht weer, er komt toch niemand. Behalve dan die gekke hollanders!

Met Roland "kregen we direct een band", om het maar zo te zeggen, doordat wij de wasmachine gebruikten die direct een overstroming in de havenfaciliteiten veroorzaakte. Gezamenlijk hebben we met trekkers al het water de deur uit gewerkt en werden toen door hem op ijs getrakteerd. Vervolgens verraste hij ons met de Nederlandse vlag in de haven en nam ons zelfs de volgende dag mee in zijn auto om naar het hoogste punt in de omgeving te rijden. Örnsköldsvik is wereldwijd bekend in het wereldje van de hoge schans springers. Het stadje heeft 2 van die schansen waar zomer en winter van gesprongen kan worden en daar wordt door Noren, Finnen en Zweden druk gebruik van gemaakt. Wij vinden het maar enge dingen, wanneer je boven op zo'n schans staat en naar beneden kijkt kan ik me nauwelijks voorstellen dat een gezonde jonge vent hier vanaf wil duiken.

Maar we hadden het over de wind. Opnieuw liggen we een paar dagen in de haven omdat de voorspellingen voor vrijdag, zaterdag en zondag stevige wind (> 28 knopen = windkracht 7) en veel regen gaven. Geen weer om bij te varen, maar eigenlijk ook geen weer om op de boot te blijven zitten. En aangezien de regen vooral in de kustregio werd voorspeld, hebben we een auto gehuurd en zijn vrijdagmiddag al het binnenland ingetrokken.
Vrijdag, gisteren, zijn we eerst naar Umeå gereden en hebben daar in het zonnetje de stad bekeken. Net zoals in Örnsköldsvik worden hier de afloop van de schoolexamens in de hele gemeente gevierd. Er zijn optochten met studenten op open auto's en er zijn festiviteiten op de markt met grote podia en veel lawaai. Bij ons blijft dat beperkt tot een evenement op school en een boekentas aan de vlaggestok, maar hier moet de hele goegemeente er aan geloven!

De dag zijn we geëindigd in Hällnäs, een gehucht in de vallei van de Vindelälven, een ongetemde rivier met veel en prachtige stroomversnellingen. We hebben gegeten, buiten op het terras, in een hotel direct tegen de rivier gebouwd met zicht op de stroomversnelling, prachtig. Wat we aten?, de lokale specialiteit: eland (taaie jongen zo'n eland).

De nacht brachten we door bij Lisa en Marcus, een jong stel dat een Bed & Breakfast annex benzinestation runt in Hällnäs "Stop 363". "Doe maar of je thuis bent", en dat hebben we dus ook maar gedaan. Na een goede nachtrust en een groots ontbijt, waarbij we het uitgebreid over de moeilijkheden van het runnen van een B&B plus tankstation plus shop hebben gehad, zijn we het binnenland in gegaan en hebben kilometers over gravelwegen gereden en ook nog een lange wandeling door een prachtig natuurreservaat gemaakt.

Het binnenland van Zweden is haast nog leger dan de kust, maar mooi en indrukwekkend. Intussen was de wind steeds verder aangewakkerd en loeide door de boomtoppen. Om de regen voor te blijven zijn we uiteindelijk neergestreken in Lycksele. Voor iedereen die nog overweegt Lapland (want daar zijn we intussen) te bezoeken: Lycksele kun je veilig overslaan. Maar ze hebben een hotel en daar slapen we droog, want intussen is het ook hier gaan regenen.

Morgen gaat het weer verder met onze verkenningsreis van Lapland.

Een ongeluk kan zo gebeurd zijn......

Zoals al eerder vermeld: eind vorig jaar hadden we problemen met onze hydraulische pomp (EHP) voor de stuurautomaat. Die heb ik eind vorig jaar vervangen en begin van dit seizoen weer aangesloten en vaarklaar gemaakt. Na zo'n 4 weken probleemloos gebruik, dacht ik toch: kom laat ik eens kijken hoe het erbij ligt!
Dus de matrassen van het bed gehaald en de klep in de bedbodem verwijderd en dat was maar goed ook. Het zag er allemaal goed en olievrij uit, totdat ik de leidingen wat beter bekeek en op een van de aansluitingen deze blaas zo groot als een knikker vond.

Zoiets zijn we gewend op een fietsband te vinden, maar niet op een hydraulische leiding!
Gelukkig waren we hier op tijd bij en was de slang lang genoeg om hem te kunnen inkorten en opnieuw te monteren.
Wat er was gebeurd als we dit niet hadden gemerkt? Dan was de ballon steeds groter geworden en uiteindelijk geklapt. Buiten het feit dat het een smeerboel wordt onder het bed, zit je ook zonder druk op je stuurcylinder en dan dobber je dus stuurloos rond. Erg vervelend op een winderige dag!

De mooiste baaitjes in Höga Kusten: Häggvik en Mjältön

Nou heb je eens de kans een prijs te winnen, is iemand je nog te snel af!
Dat was het geval in de gastenhaven van Häggvik, waar ze een fles wijn uitloven voor de eerste gast van het seizoen. Onwetend hiervan hebben wij in Härdösand afgewacht tot de wind ging liggen, terwijl een stel Finnen wel ging zeilen en er met de prijs vandoor ging.

Toen wij in een heerlijk zonnetje Häggvik naderde vanuit het zuiden, kwamen we een Finse zeilboot tegen die net uit de nauwe doorgang kwam die je door moet om in de kom van Häggvik te komen. Toen we eenmaal lagen en we hartelijk door de penningmeester van de Gastenhaven (in het Frans!) waren verwelkomd, werd het ons duidelijk dat we naast de prijs grepen: we waren slechts de tweede bezoeker dit seizoen!

Niks mis met Häggvik, 'n dorp met zo'n 4 vaste families en voor de rest 10-tallen zomergasten (later, in het seizoen dan). Prima steigers, toiletten en douches. Ook een wasmachine, maar die was helaas nog niet aangesloten.
Wat doen Zweden op een prachtige zondagmiddag? Jawel, dan gaan ze rijden in hun oldtimers. Terwijl wij rustig op het achterdek onze lunch nuttigde, ontrolde zich aan de andere kant van de steiger een compleet jaren 50 tafereel. Vijf van de zes passerende auto's waren oldtimers, die acuut van het gas gingen wanneer ze "Vaarttuig" gewaar werden. Over en weer werden bewonderende kreten geuit en vervolgens ging het gas er weer op en met flarden rock-en-roll achter zich aan reden ze weer verder.

Maandagochtend zijn we vroeg (07:00) vertrokken, in een absolute windstilte. 's Avonds laat en 's morgens vroeg zijn de mooiste momenten in Noord-Zweden. 9 van de 10 keer is het stralend blauw, het zonnetje schijnt laag boven de horizon, er is geen wind en het water is spiegelvlak. En het mooiste: geen kip te zien, je bent alleen op de wereld! En zo vroeg manoevreer je dan tussen de eilanden en scheren door, van het ene naar het andere mooie plekje zonder last te hebben van golfslag.

Mjältön is ook weer zo'n plekje. Het is het hoogste eiland van de Hoge Kust en ten zuiden van die berg van 236 meter hoogte ligt eerst een meertje en daaronder weer een potvormige baai, toegangkelijk via een nauwe ingang. Aanvankelijk zijn we daar voor anker gegaan, maar na aan land gegaan te zijn met de Zodiac en de boel, inclusief de wat ambachtelijke steigers, verkend te hebben, zijn we naar een steiger aan de noordzijde van de baai verhuisd. Heerlijk in de luwte en met de avondzon vol op het achterdek. We hebben hier genoten van onze eerste bijna zomerse zonnige dag.
Hier kwamen we ook de Finnen tegen die ons gisteren voor waren geweest in Häggvik. Bleek een sympathiek stel uit Vaasa te zijn, op de terugweg van een 3-weeks verblijf aan de Hoge Kust. Toen ze ons aan zagen komen hadden ze alvast de sauna (die je op praktisch elk eiland vindt) opgestookt! Het was pas 11:00 uur in de ochtend en op dat moment hadden we daar nog niet echt behoefte aan, maar 's middags hebben we er dankbaar gebruik van gemaakt.

De volgende dag zijn we blijven liggen, hopend op nog zo'n zonnige dag.

Helaas: de dag begon bewolkt, dus we hebben er een sportieve dag van gemaakt en hebben de top van het eiland beklommen. Alles bij elkaar een uur omhoog en een half uur afdalen langs nauwe paadjes en over ruige rots.
Onderweg vonden we steeds stevige hopen ronde keutels. Geen konijnekeutels maar zeker 5x zo groot. Er moeten dus toch grote graseters op het eiland zijn; helaas niets gezien.
De timing van de wandeling was perfect. We waren nauwelijks terug of het begon zachtjes te regenen.

Beneden in de baai hadden we geen internet verbinding dus de laptop ging mee in de rugzak om op de top de weerberichten te kunnen binnenhalen. Geen trip over zee zonder weerbericht!!

We waren dus net op tijd om die regenbui te kunnen zien aankomen, evenals het feit dat die bui vandaag én morgen de hele dag nog zou aanhouden. We troosten ons maar met de wetenschap dat het in Nederland ook klam en koud is.

En zo gaat het langzaam noordwaarts, de lente achterna. Het gaat een stuk trager dan oorspronkelijk gedacht, maar we genieten van al het moois dat we onderweg tegenkomen. Wanneer de wind zich gedeisd houdt komen we er wel en anders steken we eerder over naar de Finse kant om dan weer naar het zuiden te gaan.

Voor de boeken: We zijn vandaag over de 63 graden noorderbreedte gegaan!

Landinwaarts

Onze trouwe lezers zijn er de laatste tijd bekaaid vanaf gekomen. Maar dat heeft onder andere te maken met het feit dat we een paar dagen buiten het bereik van het internet vertoefd hebben. Je moet er naar zoeken, maar je kunt ze vinden: die zeldzame plekjes met echte rust! Maar daarover later.

We pakken de draad weer op in Härnösand. Na 3 dagen verwaaid liggen hadden we het wel gehad met die stad en de lawaaierige kermis aan de overkant en zijn vertrokken. Niet richting zee, maar richting land: we zijn de rivier Ångermanälven opgevaren, zo'n 40 km landinwaarts. Je kunt nog verder maar daar hadden we niet zo'n behoefte aan, je moet datzelfde stuk tenslotte ook weer terug.
Zo'n rivier is dus niet de Maas of de Waal. Zij zal ongetwijfeld korter zijn dan die rivieren, maar het stuk dat wij bevaren hebben is indrukwekkend. Variërend van breed (zo'n 2 km) tot niet zo breed (800 meter) slingerd ze zich door het landschap, zich splitsend rond eilanden en dan weer samenvloeiend en uiteindelijk uitmondend in de Botnische Golf in een delta van riviertakken en eilanden.
De wind was nog steeds hard (tijdens de trip maten we 30 knopen), maar door het bochtig karakter van de rivier heeft dat niet tot gevolg dat er 2 meter hoge golven ontstaan zoals op zee. Wind kunnen we wel hebben, golven zijn het probleem.

Wisten jullie dat deze rivier overspannen wordt door de negende grootste hangbrug ter wereld? (De tweede van Scandinavië?) De overspanning is meer dan 1100 meter en de pilaren zijn 180 meter hoog terwijl er schepen tot 40 meter hoogte onderdoor kunnen. Indrukwekkend bouwsel, mag ik wel zeggen. Hij wordt de Högakustenbron genoemd, omdat hij net aan de zuidgrens van dat gebied ligt. Volgens mij waren wij die dag (5 juni) het enige schip dat de brug passeerde en op de brug (E4) was het ook niet gek druk.

Die dag zijn we geëindigd in Fränö, waar de Kramfors Båtklubb residentie houdt, schattig klein haventje waar ze gelukkig 1 steiger hebben waar wij aan pasten. Naar Kramfors zijn we gefietst, zo'n 5 km enkele reis. Dat hoef je dus niet te doen op zaterdagmiddag na 16:00 uur, doodse stilte en geen ziel te bekennen.

Die middag ging de wind liggen, eindelijk! en ineens! Een half uur voordat we aanlegden in Fränö maten we nog 30 knopen, een uur nadien scheen de zon volop en waaide er slechts een briesje.
We hebben die avond heerlijk geslapen!

Verwaaid in Härnösand

Het lijkt erop dat de temperaturen langzaam omhoog gaan. 's Nachts is het nog steeds zo'n graad of 11 - 13, maar overdag begint de temperatuur langzaam naar de 18 - 20 graden te klimmen. En in de zon is het helemaal lekker, en die hebben we veel!
Echter, net als vorig jaar, de wind blijft aan de stevige kant. Het is echt zoeken naar een gaatje in de wind in de weerberichten. Wat nog wel eens wil gebeuren is dat de wind van noord-oost naar noord-west wil draaien via het zuiden.......Dat levert dan een pauze in de wind op van een uur of 6 die we dan gebruiken om weer een stuk over zee te varen. Vandaag en morgen en misschien zelfs zaterdag zit dat er echter niet in. Vandaag hadden we 18 knopen wind en dat blijft minstens 36 uur doorgaan. Zelfs als de wind dan gaat liggen duurt het zo'n 24 uur voordat de zee gekalmeerd is, dus veel voortgang zit er de komende dagen niet in!!

Wat we dan doen?? Veel tijd nemen voor onze aanloop, want die is aanzienlijk. De laatste dagen hebben we een franse verkoper van horloge gereedschappen aan boord gehad, zijn op bezoek geweest bij een nederlandse dame in Sundsvall, hebben met een nederlandse (ex)binnenschipper bier gedronken op het achterdek en een lang gesprek aan de reling gehad met een ander nederlands (ex) binnenschipper echtpaar. En dan hebben we het nog niet gehad over de talloze zweden die met allerhande vragen maar ook adviezen aan komen wandelen.

Verder doen we onderhoud, ook aan onszelf. Vandaag hebben we een zweedse knipbeurt gehad en dat viel nog niet mee! Kapsalons genoeg, ik geloof dat we er 5 gehad hebben, maar die gaven allemaal nul op het rekest. "Sorry, fully booked" en wij maar kijken naar die lege salon. Eentje had er zelfs geen tijd want ze waren in vergadering! Uiteindelijk vonden we een lege salon met een oudere dame die ons bereidwillig geknipt en geschoren heeft.

Ook aan de boot is onderhoud gepleegd en hier moet ik door het stof. Op aandringen van Juliette, die zich zorgen maakte over de conditie van de impeller, heb ik de luiken opengetrokken en heb dat ding gedemonteerd. Eigenlijk alleen maar om te bewijzen dat er niks mee aan de hand was, maar dat pakte anders uit! Alle lamellen zaten er weliswaar nog aan, maar tot mijn schrik vertoonde die allemaal al beginnende scheurtjes. Een was zelfs al over een lengte van 1 cm ingescheurd! Is toch vervelend wanneer je midden op zee zit met een beetje deining en je motor stopt ermee omdat de impeller versleten is!
Dus collega schippers: luister altijd naar je vrouw wanneer die zich zorgen maakt over de staat van onderhoud!!

Vanuit Hudiksvall (foto) zijn we naar Sundvall gevaren waar we 2 nachten hebben doorgebracht en vandaar zijn we naar Härnösand gegaan waar we dus minstens 3 nachten zullen moeten blijven. Vandaar uit gaan we naar de Höga Kusten, een van de mooiste kustgebieden van Zweden. Veel eilanden, kleine vissersplaatsjes, diepe fjorden.
Nu maar hopen dat de wind gaat liggen.....