Een weekje 40-jaar getrouwd zijn.

OK, we doen er nog veertig!

Het Jubileum trauma

zo zien je kinderen je dus!

Wat ik me nog herinner van de veertig jarige bruiloft van mijn ouders is vooral dat ik ze zo oud vond! En nu waren we zelf aan de beurt, niet te geloven!
Wat ik me ook herinner is dat we dat met z'n allen (kinderen + kleinkinderen, want die waren er volop!) deze gebeurtenis gevierd hebben met een etentje in een obscuur tentje net over de Duitse grens. Niet een echt gezellige gelegenheid, het had wat beklemmend's. Enfin, een paar jaar later is het tot de grond toe afgebrand, dus die fout konden we niet meer herhalen!

Aankomst van de jeugd

eindelijk, na 6 maanden

Vrijdagochtend 30 augustus, 08:00 uur zijn wij in onze huur Dacia Logan gestapt en vanuit Finike richting Antalya Luchthaven vertrokken, een reis van zo'n 2 uur. Je ziet Turkije weer eens van een heel andere kant. Wat me steeds weer opvalt is dat de hoofdinfrastructuur er prima bijligt en goed gebruikt wordt. Het zijn niet allemaal 4-baans snelwegen, zeker niet in de bergen, maar de rijbanen zijn goed geasfalteerd, de wegmarkering en signalering is prima in orde, geen voetgangers of ezelkarren op de weg en uitstekende tunnels met gescheiden rijrichtingen. Alleen de discipline van de chauffeurs laat nog te wensen over: niemand houdt zich aan de maximale snelheid en van inhaalverboden of doorgetrokken strepen heeft nog nooit iemand gehoord terwijl ze er wel degelijk zijn.

Lunch, met uitzicht op de oude haven (Antalya)

Maar vooral: zodra je welke stad ook verlaat kom je direct in de bergen terecht, met als toppunt de Tahtali met zijn 2365 meter. In de winter ligt hier 5 maanden sneeuw op de top en zijn er een aantal skipistes uitgezet. Aan de voet van deze berg ligt Kemer, waar je na het verlaten van de skipistes een half uurtje later een biertje kunt drinken met je voeten in de Middellandse Zee bij een temperatuur van 20-25⁰. Het is maar dat je het weet!
Om 10 uur waren wij op de luchthaven waar we nog een uurtje moesten wachten voordat we om 11:15 eindelijk de kinderen weer in onze armen konden sluiten! Zes maanden niet gezien, schandalig! Gelukkig dat de sociale media tegenwoordig een hoop goedmaken!

Strandpret om bij te komen van de reis.

Met de kinderen zijn we richting de oude stad van Antalya gereden waar we gezellig geslenterd en gekeken hebben waarna we uitgebreid en lekker hebben geluncht in een fantastisch gelegen restaurant met uitzicht over de oude haven.
Daarna de 2 uur naar Finike en de boot weer afgelegd waar iedereen hartelijk welkom werd geheten door Ziya, de havenmanager, en we de bagage aan boord hebben gebracht. Daarna snel de zwemspullen aan en opnieuw in de auto om 5 kilometer verder naar hetzelfde strandje te gaan waar Juliette en ik gisteren al een ontspannen middag aan zee hadden doorgebracht.
De kinderen hadden al een lange dag achter de rug. Opgestaan om 03:00, om 05:00 uur op Schiphol om 07:00 vertrokken en na 3 uur vliegen weer een lange dag in Turkije. Dus dat uurtje zwemmen in dat heerlijk koele zeewater ging er wel in.
Eenmaal terug aan boord hebben we niet veel meer gedaan. Koffers uitgepakt, bedden opgemaakt, nog een hapje gegeten in havenrestaurant Petek en toen vroeg naar bed!

Op weg naar Kekova

Varen, varen over de baren.....

Ondanks alle goede voornemens was het toch nog dik 10:00 uur voordat we de volgende ochtend vertrokken uit Finike. Nagewuifd door 4 man havenpersoneel zetten we koers naar Gökkaye Limani, die prachtige baai vlak voor Kekova, met haar onderwater zoetwaterbronnen en talrijke zeeschildpadden.
Herinneren jullie je nog dat het fluxgate kompas kapot was? Wel, Bas had een nieuw exemplaar uit Nederland meegebracht en gisterenavond had ik het aansluitsnoer al op lengte gemaakt en voorzien van een stekker. Daarna in de mast aangebracht en aangesloten op de bestaande bedrading, klaar om vanochtend te worden getest.

Eindelijk, sturen is weer een feestje!

En jawel, zelfs zonder calibratie functioneerde de stuurautomaat weer als vanouds en kon ik wat meer met m'n gezelschap bezig zijn en wat minder met het sturen van het schip.
In Gökkaye konden we het anker laten vallen op ons favoriete plekje: een geheel omsloten en redelijk ondiepe baai waar precies een schip in past. Het water is hier beurtelings warm en koud, afhankelijk waar je zwemt en je in de buurt bent van een van de vele zoetwaterbronnen. De plek was precies in de roos bij de kinderen en in no-time lag iedereen in het water. Het enthousiasme was helemaal kompleet toen al snel de eerste schildpad zich aandiende.

got you!

Ook voor ons blijft dat iedere keer weer een fantastisch gezicht hoe deze soms enorme dieren op hun gemak rondzwemmen en af en toe hun kop in de lucht steken om te ademen. Echter, het spektakel was pas helemaal kompleet toen we, na het invallen van duisternis, een sterke zaklamp op het water richtte. Honderden vissen zwommen rond de boot, sommigen in grote scholen, andere alleen. We hebben zelfs vliegende vissen gezien die hun sprongen maakten. Maar het toppunt was toch wel toen de eerste schildpadden in het licht verschenen. In tegenstelling tot overdag, komen ze ditmaal tot vlak bij de boot en zwemmen er zelfs onderdoor pal onder onze neuzen. En niet even: ze bleven maar komen, op het laatst zelfs een hele grote, zeker 1 meter in doorsnede.

Het kado dilemma

Het werd envelop 1!

Na een wat onrustige nacht, vooral door de benauwde warmte in de boot, zijn we op onze eigenlijke trouwdag in het zonnetje gezet door onze kinderen. Even voor de volledigheid, als ik het heb over onze kinderen, bedoel ik dus alle drie: Bas, Maarten én Marjolijn.

Blijkbaar hebben ze ons zo gemist dat ze ons opnieuw een reisje aanbieden, opnieuw met zijn vijfen in een grote Duitse stad mét Kerstmarkt! We zien er al naar uit!

Ontspannen, eten en drinken

feestelijk gegeten

In de middag hebben we Gökkaye verlaten en zijn op ons gemak op weg gegaan naar de baai van Üçagiz. Deze baai is wat minder idyllisch vooral dankzij het gelijknamige kleine plaatsje en de talrijke restaurants aan de waterkant. Een van die restaurants wordt gedreven door de Nederlandse Jacqueline en haar Turkse man Onur en met haar hadden we een afspraak gemaakt om 's avonds te gaan dineren.  Zo rond de schemering kwam hun zoon Kemal (spreekt perfect Nederlands) ons ophalen in het bootje van het restaurant waar Jacqueline ons verwelkomde aan een mooi gedekte ronde tafel, natuurlijk op het terras met havenzicht!

Skif met stuurman (en hulpmotor)

Rond 23:00 uur bracht Kemal ons weer terug en hebben we nog een tijdje aan dek gezeten om bij te komen van alle heerlijke Turkse mezzen en de mooie vis als hoofdgerecht.
In deze baai geen spektakel van scholen vis en schildpadden. In plaats daarvan hebben we de prachtige sterrenhemel bestudeerd!
Het beviel de kinderen zo goed in deze omgeving dat we gewoon gebleven zijn. Na een goede nachtrust zijn we eerst gaan ontbijten bij Jacqueline en Onur en hebben het plaatsje met zijn rotsgraven bekeken.

met Kemal onderweg naar het ontbijt

Eenmaal terug aan boord hebben we de dag doorgebracht met luieren en zwemmen en rond 17:00 uur hebben we het anker gelicht om bij een van de restaurants onder de kasteelruïne van Kaleköy aan te leggen. Ik had 's middags al gebeld om een plaatsje te reserveren bij Hasan's Roma, maar dat had allemaal niet gehoeven want bij aankomst waren alle pieren nog leeg. Hasan en zijn vrouw stonden al klaar om de lijnen aan te nemen, maar helemaal foutloos ging het niet. Er lag een kleine gulet dwars voor de kop van de steiger geankerd en daar moest ik dus omheen. Helaas lag hij tegen een ondiepte aan die ik niet kon zien, maar dus wel voelde.

aan Hasan's pier

Het ging allemaal niet hard, maar toch raakte we de grond en dat is allemaal rots. Ik heb blijkbaar nogal boos gekeken want de gulet was in geen velden of wegen meer te bekennen toen wij eenmaal vast lagen aan de steiger. In ieder geval geen zichtbare schade aan het schip, maar er zal ongetwijfeld een kras op de anti-fouling zitten.
Die avond hebben we zo mogelijk nog copieuzer gedineerd dan de avond ervoor. Hasan deed zijn uiterste best en toverde een enorm arsenaal aan mezzen op tafel en tegen de tijd dat het hoofdgerecht op tafel kwam, konden we al geen pap meer zeggen, en toen kwam de cray-fish.... Die avond gingen we dus naar huis met 3 grote doggy bags!

Vertrek met hindernissen

Bas neemt afscheid van Jacqueline en Onur

Dinsdag 3 september was alweer de dag dat Bas terugvloog naar Nederland. De vlucht was pas om 22:00 uur hetgeen betekende dat Bas on 17:30 vanuit Üçagiz moest vertrekken om op tijd op de luchthaven te zijn. We hebben de dag weer doorgebracht in Gökkaye Limani tussen de vissen en de schildpadden en rond 15:30 waren we weer in het restaurant van Jacqueline en Onur voor een laatste gezamenlijke lunch. Om 17:30 stipt stond de door Jacqueline geregelde taxi voor de deur en hebben we afscheid van Bas genomen na 5 heerlijke dagen.

poseren voor de groepsfoto

ALLEEN: geen reizen zonder ongelukjes. Anderhalf uur na vertrek belde Bas vanuit zijn taxi: of zijn paspoort misschien in Maarten's rugzak zat..... En jawel, dus was er een half uurtje van heftige actie nodig. Direct per telefoon Jacqueline gevraagd een tweede taxi te regelen, toen met Bas z'n paspoort in ons eigen bootje naar het restaurant geraced waar Onur nog druk bezig was een chauffeur te regelen, aangezien een taxi eerst een uur nodig zou hebben om in het dorp te komen. Uiteindelijk vond hij iemand die bereid was met z'n eigen auto naar de luchthaven te rijden en dat heeft hij waarschijnlijk in een nieuwe recordtijd gedaan. Gelukkig maar dat Turken zich weinig gelegen laten liggen aan maximale snelheden en doorgetrokken strepen! Om 21:30 kregen we bericht van Bas dat hij zijn paspoort weer in handen had! Waarschijnlijk was dit de voorbode van wat verder nog op zijn reis gebeurde. Hij vertrok op tijd, maar in plaats van 01:00 was hij pas om 05:00 in Amsterdam!

en toen waren er nog maar twee...

Finike: sinaasappelland

Maarten en Marjolijn zijn tot en met vrijdag aan boord gebleven en al die tijd zijn we in de buurt van Kekova blijven ankeren. We hebben kleine tochten gemaakt, nieuwe baaien verkend en andere restaurants geprobeerd. En al die tijd scheen de zon en was het warm. Een avond en nacht heeft het hard gewaaid, maar het anker lag goed dus we hadden geen probleem in tegenstelling tot een paar huurboten die zo dicht bij ons hadden geankerd dat ze halverwege de nacht moesten verkassen.
Op vrijdagochtend 6 september zijn we terug gevaren naar Finike. We waren vroeg vertrokken (07:00) om gebruik te maken van de kalmte in de ochtend, maar eenmaal op zee bleek dat wat tegen te vallen. Geen reuze golven maar toch een vervelende dwarse deining.
Juul en Maarten hebben het onderdeks nog even geprobeerd, maar kwamen toch snel weer naar boven: dan maar geen ontbijt!

catch of the day

Ik had de haven geïnformeerd van onze aankomst en toen wij aankwamen werden we direct geïnstrueerd naar onze ereplaats, recht voor het Marina Office te varen. Daar stonden weer 3 man klaar om ons op te vangen en vast te leggen.
Na ons wat te hebben opgeknapt zijn we het stadje ingelopen. Het is niet groot en het heeft niet veel, maar het is puur Turks en nauwelijks verpest door het massatoerisme. De mensen zijn vriendelijk en heel goed benaderbaar. Kortom gewoon gezellig. We hebben uiteindelijk geluncht in een klein visrestaurant onder de rook (en de speakers) van de moskee. Dat heeft maar een nadeel: geen alcohol in een straal van 100 meter rond de Moskee!! Dus dit werd heerlijke vis met ....water!

en weer een afscheid....

Rond 16:00 uur kwam een enorme Mercedes Taxibus voor de boot aan om Maarten en Marjolijn op te pikken en naar het vliegveld te brengen. Dit keer geen verrassingen met paspoorten of onverwachte vertragingen en de kinderen zijn veilig vertrokken en aangekomen.

Het was me het weekje wel! En ik kan eindelijk die 40-jarige bruiloft van mijn ouders in dat droefgeestig lokaaltje in Duitsland vergeten! Het was een heerlijke week en we hebben er verschrikkelijk van genoten!!!!

een weekje Finike

en weer die wind....

Iets was het er niet mee eens dat wij die zondag 18 augustus zouden vertrekken......
Een uur na middernacht werd Juliette wakker van de wind en ging aan dek om te controleren. De wind was compleet gedraaid en kwam nu pal uit het noorden. Binnen een kwartier waaiden het constant 20-23 knopen en later volgden uitschieters naar 27 knopen. Uit voorzorg hebben we besloten een ankerwacht in te stellen en een van ons bleef constant aan dek. En maar goed ook: je voelt er niets van maar ineens begint alles om je heen van positie te veranderen, een duidelijk teken dat het anker aan het krabben is. Aanvankelijk denk je nog dat al die anderen aan het krabben zijn, maar als je ineens naast die motorboot ligt die eerder zo'n 80 meter achter je lag besef je dat je het toch wel degelijk zelf bent. Gelukkig stopte dat net zo plotseling als het begin, zo'n 20 meter voor een klein zeilbootje kwamen we weer tot stilstand.

de onfortuinlijke motorboot (links) , de geheel rechts voor de boot op de kant zou eindigen

Maar dan begint ineens die (onbemande) motorboot naast je te schuiven, en dat houdt niet op! Eerst gaat hij recht op een zeilboot af die hem ternauwernood weet te ontwijken. De gealarmeerde kustwacht kan ook alleen maar toekijken en ervoor zorgen dat hij al krabbend geen andere boten raakt. Uiteindelijk komt hij in het ondiepe water aan de kust tot stilstand en keert de rust op het water terug.
Ook elders in de baai is er volop activiteit. Tenminste 2 gulets die met een achterlijn aan de kant lagen zijn door de dwarswind van hun vooranker geslagen en moeten hun heil elders in de baai zoeken. Ook aan de wal gaat het mis, in het resterende deel van de nacht gaat tot 2x toe de complete straatverlichting uit rond de baai om 10 minuten later weer stukje bij beetje te worden ingeschakeld.
Pas in de ochtendschemering rond 06:00 ging de wind wat liggen. Ik heb het ankerlicht uitgedaan en ben naar bed gegaan.

Gevaarlijk experiment!

Van een vroeg vertrek die ochtend kwam dus niets. We waren beide moe van een doorwaakte nacht en bovendien hadden we geen zin in een ongetwijfeld zeer onstuimige zee na zo'n storm. Dus we hebben er een luie zondag van gemaakt, met een beetje gepruts, geschrijf en veel zon en zwemmen.
Echter de volgende ochtend ging de wekker om 05:00 uur en om 06:00 hesen we het anker en voeren in een windstille morgen over een vlakke baai om het schiereiland heen waar Fethiye achter verscholen ligt. Eenmaal daar omheen kwamen we in de nog steeds behoorlijke deining van de zee terecht. Wel een beetje vervelend maar niet bedreigend en naarmate we een meer oostelijke koers konden varen kwam de deining steeds meer van achteren en nam het rollen af.
Het nam zelfs zover af dat ik me aan een experiment waagde. Bij de grote reparatie begin dit jaar, hebben wij een tweede dynamo geplaatst voor het bijladen van het boordnet tijdens het varen. Deze dynamo is voorzien van een intelligente lader die een volle accu maximaal 4 uur op een "float" spanning houdt, maar daarna uitschakelt. En dat vind ik heel vervelend! Tijdens het varen wordt er nogal wat via het boordnet verbruikt (koelkasten, boordcomputer,....) en dat betekent dat na die 4 uur de accu's langzaam worden leeg getrokken. We hebben het zelfs gehad dat na een rit van 12 uur de accu's nog maar op 62% stonden terwijl er al die tijd een dynamo meeloopt.
WhisperPower wil hier niet van een gebrek horen: "het werkt zoals ontworpen" zeggen zij. Maar om helemaal eerlijk te zijn: "ik vind het dus een waardeloos ontwerp". Het recept dat WhisperPower aanreikt om dit te verhelpen is om onderweg na 4 uur varen de motor een keer uit te zetten en weer te herstarten, waarna de laadcyclus opnieuw begint.
Nou, dat deden we dus! Zo'n twee uur voor aankomst in Kas besloot ik de motor uit te zetten. Eerst terug naar stationair, daar een minuutje laten draaien, toen het contact uit:  stilte.

de dreigende kust waarvoor we lagen te dobberen

Daarna weer een minuut gewacht en de motor opnieuw gestart. Tenminste, gepoogd te starten, want hij draaide enthousiast rond maar starten was er niet bij........
Weer een minuutje gewacht, weer niets.... Intussen waren we dus een stuurloze speelbal van de deining geworden. Het eerste wat ons schip doet zonder aandrijving is dwars op de deining gaan liggen waardoor we heerlijk aan het rollen gaan. Voorlopig hadden we genoeg afstand tot de kust, zo'n 2 km, maar die was steil en hard genoeg om ons daar toch al zorgen over te maken. Ditmaal 5 minuten gewacht: weer niets. Ik besloot niet langer te wachten en zette onze eerste hulplijn in: Jeroen, van Smelne in Drachten maar die was helaas in gesprek dus Anja, van Smelne gebeld. Zij ging achter Jeroen aan en zou hem zo snel mogelijk laten bellen. (Wat was ik blij met mijn Internet telefoon en het 3G netwerk van Turkcell!!).
Weer vijf minuten gewacht en weer geprobeerd: JAWEL, hij sloeg aan en op dat moment belde Jeroen terug.
We hebben daarna diverse malen geprobeerd dit te reproduceren, maar dan wel na aankomst in een haven en elke keer slaat de motor direct weer aan. Waarom die keer dan niet? geen idee, maar het is wel een heel spannend kwartiertje geweest.
DUS: een advies aan WhisperPower en iedere andere motorbootvaarder: SCHAKEL NOOIT JE MOTOR UIT OP ZEE, ZELFS NIET OM JE DYNAMO TE RESETTEN.

Overigens: de test is wel geslaagd. Het laadproces werd gereset en de resterende twee uur werd het boordnet weer volop geladen door de extra dynamo. Maar ik blijf het een waardeloos ontwerp vinden want zo'n reset gaan we dus NOOOOOOOIT meer uitvoeren.

Nieuwe plaatsen, nieuwe vrienden.

Ebru, Çelal, Saim, Ella, Mustafa in Kas Marina

Maar goed, zonder verdere incidenten kwamen we in de baai van Kas aan waar we direct zijn doorgevaren naar het tankstation van de Marina om 295 liter diesel te tanken. Dat is relatief veel voor de weinige afstand die we hebben gevaren, maar dit verbruik wordt vnl. veroorzaakt door de 127 uur die de generator heeft gedraaid tijdens die weken in de baai van Göçek en Fethiye.
Tijdens het tanken maakten we kennis met een jong Turks stel met 3 kinderen die een plaats hebben in de Marina van Kas, maar heel veel in de baai voor anker liggen aan een zelf gemaakte mooring om te vissen en te zwemmen. In de drie dagen dat wij in de baai van Kas hebben gelegen zijn we enkele malen bij hen aan boord te gast geweest om te eten te drinken en te zwemmen. We hebben ook gepoogd hen bij ons aan boord uit te nodigen, maar dat draaide er dan steevast op uit dat Çelal met zijn bootje naar ons toekwam met een wijziging in de plannen  en wij toch weer bij hen gingen lunchen of zwemmen. De Turkse gastvrijheid is soms erg overweldigend!

de laatste voorbereidingen

Het traject tussen Kas en Finike hebben we in twee stukken gehakt. Donderdagochtend 22 augustus hebben we hartelijk afscheid genomen van Çelal, Ebru en de kinderen en hebben het eerste traject van 36 km (in alle rust) gevaren naar de baai van Kekova en hebben ons anker laten vallen voor Üçagiz. Die avond hebben we heerlijk gegeten van de verse vis die een langskomend vissertje ons verkocht voor TL 15.
De volgende dag was het weer hommeles. We waren net terug aan boord na een kort ritje met de Zodiac toen ineens de wind opnieuw opstak. Binnen no-time waaide het weer 23 knopen en om 18:00 uur stond er een maximale vlaag van 30 knopen op de meter. Dikke golven in de baai dus en binnen een paar uur liep de baai vol met allerhande schepen die een veilig heenkomen zochten voor de woelige zee daarbuiten. Deze storm hield aan tot na het invallen van de duisternis en stopte toen net zo snel als hij begonnen was.
De volgende ochtend zijn we met de Zodiac aan wal gegaan om te gaan ontbijten bij Onur en Jacqueline. De Nederlandse Jacqueline is 19 jaar geleden met Onur getrouwd die in Üçagiz een pension had en samen zijn ze er een restaurant bij begonnen. Ons leek het wel leuk om hier ons 40-jarig trouwen te vieren met een feestelijk diner, dus daar hebben we een paar afspraken over gemaakt met Jacqueline.
Nadat alles in kannen en kruiken was hebben we opnieuw het anker gelicht en zijn we 7 km verder gevaren naar onze favoriete baai in Kekova: Gökkaya Limani om daar nog een dagje te genieten van het schone, koele water en de schildpadden.

een weekje Finike

De volgende ochtend, zondag 25 augustus hebben we onder ideale omstandigheden de laatste 28 km naar Finike gevaren. Aanvankelijk werden we daar aan een mooring tussen een paar zeilboten afgemeerd, maar toen Ziya Dal, de Marina manager door had dat we terug waren werden we er direct weer uitgehaald om op de ereplaats pal voor het Haven Kantoor (langszij!) te worden afgemeerd.

Suleyman heeft ook in de boot
een karweitje gedaan

De week in Finike was druk, maar relaxed. We hebben hard gewerkt om de hele boot te poetsen en schoon te maken in afwachting van de komst van de kinderen aan het eind van de week. De romp afgewassen met azijn, de dekken geschrobd, de voorkajuit leeggemaakt, stof gezogen , bedden opgemaakt, de complete was gedaan. Tussendoor kregen we steeds weer Suleyman, de lokale tentenmaker, op bezoek die aan de wintertent was begonnen en regelmatig kwam passen en meten (slowely, slowely, is zijn devies!!). Op woensdag was de wintertent gereed en wij waren zo tevreden dat ik hem gevraagd heb ook een nieuwe cover voor het dashboard te maken. OK, vrijdag klaar? No Problem! Alleen had hij ongevraagd meer gedaan dan afgesproken: een aparte cover voor de satelliet (de kubus van Ger) en als klap op de vuurpijl: een stuurwielhoes!! En alles voor hetzelfde geld!

de nieuwe stuurstand afdekking

Scooters zijn gemaakt voor dit klimaat!

Ziya toont zich een zeer bezorgde vriend die regelmatig komt kijken of alles wel goed gaat, opslagruimte aanbiedt voor alle overtollige spullen uit de voorkajuit en ons op een gegeven moment zelfs zijn bijna gloednieuwe scooter aanbied om boodschappen en uitstapjes mee te doen. Dat laatste lieten we ons geen twee keer zeggen en zo zijn we op donderdag 29 augustus per scooter naar een nabij gelegen strandje gegaan om daar heerlijk te zonnen, te eten en te zwemmen tot laat in de middag.
Donderdagavond was ook de avond dat de huurauto aan de boot werd afgeleverd, een Dacia Logan. Een soort van bestelbusje met 3 banken waardoor we morgen prima de ruimte hebben om de kinderen op te halen vanaf Antalya Airport. Wel een merkwaardige gewoonte hier: huurauto's worden leeg afgeleverd! Omdat dit een dieseltje is, was dit geen probleem: ik had nog 40 liter in de ankerkluis dus de tank was snel gevuld.




Maar hoe wij ons 40-jarig huwelijk gevierd hebben  en hoe het verblijf van de kinderen aan boord was, hoort U de volgende keer.!!!