Weer thuis

En zo komt aan alles een eind.....

Woensdag 17 oktober zijn we met Transavia vanaf het vliegveld Sabiha Göcken in Istanbul (het vliegveld op het Aziatische deel) rechtstreeks naar Eindhoven gevlogen. Daar kregen we een warm welkom van (zus) Marga en haar man Jaap en onze bootvrienden Mieke en Peter. We waren direct weer helemaal thuis!

Ondanks het feit dat het geen echte "Vaarttuig avonturen" zijn, willen we jullie toch niet de laatste week van ons verblijf in Turkije onthouden. We hebben genoten van ons verblijf in de Metropool Istanbul, een stad met de omvang van de provincie Utrecht, gelegen op 2 continenten en met meer inwoners dan heel Nederland (20 miljoen).
Wat een historie, wat een mensen, wat een sfeer en wat een pracht: een echte aanbeveler.
We hebben de stad bekeken vanuit een klein hostel dat midden in de oude stad (Sultanahmet) gelegen is, 3 minuten wandelen naar de Blauwe Moskee, 5 minuten naar de Hagia Sofia en Topkapi paleis en 10 minuten naar het uitgaanscentrum en de tram. Echt een fantastische ligging, dus het meeste hebben we dan ook te voet gedaan.
Istanbul is een plek die je moet beleven. Ik ga er dan ook niet over schrijven. Wel wil ik jullie echter een aantal foto's niet weerhouden.

En zo komt dan een einde aan alweer een half jaar bloggen over onze avonturen. Terugkijkend was het een topjaar met heel veel hoogtepunten en helaas ook een aantal dieptepunten met onze terugkeer voor het overlijden van Carla natuurlijk als absolute domper.

Maar we hebben al direct besloten door te gaan. Onze ervaringen met het Mediterrane klimaat, maar vooral met de mensen en het land Turkije zijn zo verschrikkelijk positief dat we nog graag minstens een heel jaar in Turkije willen blijven.
Dus: wij danken onze trouwe lezers voor hun interesse en hun niet aflatende support en aanmoedigingen en nemen afscheid voor 2012.
We hopen jullie echter allemaal weer terug te zien in 2013. Vanaf begin april gaan we weer op pad, zodra we definitieve data hebben komt de blog weer tot leven!!

TOT ZIENS IN 2013!!!

Nog even wat statistiek over 2012:

Aantal Motoruren                  :  512,2 uur
Aantal motoruren generator   :  117,5 uur
Totale afstand                        :  4952,76 km       Gem. afstand:  53,83 km/vaardag
Totaal aantal sluizen              :  78                      Totaal verval :  563,4 meter
Totale hoeveelheid diesel      :  2.191 liter           Verbruik        :  4,05 ltr/uur (gecorrigeerd voor gen.)
                                                                            Verbruik        :  2,4   km/ltr (gecorrigeerd voor gen.)
Aantal vaardagen                  :  92 dagen             Gem. vaartijd:  5,5 uur /vaardag
Aantal ligdagen                     :  98 dagen

afscheid van Vaarttuig

 en hier de laatste foto's:  (vergeet niet: je kunt op de foto's klikken om ze te vergroten!)

Turks Fruit (eh groente)

op de veerpont, met de marmer trucks

genietend van de laatste zeetocht

onder de Bosphorusbrug door

en er overheen

en vanaf het water

de Blauwe Moskee van binnen

Dolmabahce Palace vanuit de tuin

Dolmabahce Palace vanaf het water

nog meer Dolmabahce 

de Duitse Fontein (geschenk van Kaiser Wilhelm)

toevallige ontmoeting: De Stad Amsterdam

de Grote Bazaar

Visafslag Yenikapi: "The Birds"

de Hamsi (ansjovis) wordt binnengebracht.

Turkse visboer. Let op de presentatie van z'n vis!

fotograferen alleen na betaling: Topkapi wachters

gekleed naar plaatselijk gebruik

Afscheid van Asmali

Het zijn drukke weken geweest sinds we zijn teruggekeerd in Asmaliköy.
Zeer druk, mogen we wel zeggen!!

een zeldzame gast

prachtig vogeltje, niet!

Het begon met onze aankomst in de haven en de frustrerende ontmoeting met de havenmeester de volgende ochtend.  We kwamen opnieuw tot de conclusie dat er dus echt niet te communiceren viel. Maar toen de problemen het grootst waren (en wij al over doorvaren naar Griekenland na dachten) bleek de redding nabij. Die redding kwam in de vorm van een klein Turks vrouwtje die al 40 jaar in Duitsland woont, daar gestudeerd heeft en Duits spreekt én schrijft als een Duitser. Vijf minuten met Yavoz en háár aan tafel maakten duidelijk dat hij met elke willekeurige oplossing akkoord zou gaan, mits de centrale havenautoriteit van het eiland ermee akkoord zou gaan.
De oplossing die ons voor ogen stond was een oplossing aangereikt door onze vrienden van de "Enapay". Het komt erop neer dat de Turkse wet aan buitenlanders toestaat hun schip alleen te laten wanneer dat in een gelicenseerde haven in een Douane Depot ligt. Alleen: wanneer het schip een Turkse kapitein heeft die dagelijks in de buurt van het schip vertoeft, laat je technisch gezien het schip niet alleen. In onze redenatie (en die van vele anderen) vervalt dan de verplichting het schip in een Douane Depot, dus in een dure jachthaven te leggen.

en nog meer gasten, Ed en Sue komen op bezoek

Alleen: er is niemand die ons kon vertellen hoe zo'n Kapiteins Overeenkomst eruit ziet. Bovendien: omdat zo'n overeenkomst meestal in het Engels gesteld is, dient het stuk eerst door een beëdigd vertaler in het Turks vertaald te worden en dan notarieel bevestigd te worden. Als je wilt kun je volgens mij op dit onderwerp promoveren!
Ik was het ineens zat. Ik ben achter mijn laptop gaan zitten en heb in een halve dag een Kapiteins Overeenkomst bedacht in het Nederlands, in het Engels opgeschreven en toen in het Duits vertaald.
Vervolgens ben ik ermee naar de Turkse dame gelopen die het diezelfde dag nog in het Turks vertaald heeft.
Daarmee zijn we de volgende dag naar Yavoz gegaan. Onder het toeziend oog van het halve dorp (die overigens ongegeneerd het contract meelezen) hebben we het hem laten lezen. Na een korte en heftige discussie op het terras zij hij: OK, we gaan naar Marmara. O ja? wanneer? Wel, nu natuurlijk!! Ja, zo gaat dat in Turkije.
Een half uurtje later zaten wij (Yavoz, vertaalster en ik) in de auto op weg naar Marmara waar we direct bij de hoogste havenbaas werden binnengelaten. Na bestudering van de stukken bevestigde hij dat we inderdaad niet naar een notaris hoefden omdat het originele contract in het Turks was gesteld. Vervolgens begon hij, tot mijn intense opluchting, vrolijk het document te stempelen en te ondertekenen!!

En toen besloot mijn geluksfee dat het tijd was voor een koffiepauze.

de haven van Asmaliköy

Alles was getekend en ik had de papieren al in mijn hand toen hij ineens de telefoon nam en iemand op het Ministerie van Toerisme belde, je weet wel, datzelfde Ministerie dat licenties verleend aan dure jachthavens voor de lucratieve opslag van buitenlandse schepen. NEE! natuurlijk kon dit niet! Zelfs met een Turkse kapitein moest het schip nog naar zo'n haven. Zo'n Kapiteins Overeenkomst verschaft de Kapitein alleen maar toegang tot het schip in Douane Depot!
De man realiseerde zich gelukkig dat, na het aanvankelijke vertoon van goedkeuring, hij nu niet plotseling alles op losse schroeven kon zetten. Dus de ondertekeningspagina werd verscheurd en opnieuw uitgedraaid en het contract veranderd in een lokaal contract tussen de havenmeester van Asmaliköy en de eigenaren van Vaarttuig. De autoriteiten in Marmara zijn hiervan dus op de hoogte, maar officieel weten ze van niets.

met de bus naar Marmara

Welke situatie hebben we nu: Iedereen in het dorp Asmali weet ervan en keurt het goed. Alle havenautoriteiten van het eiland weten het, keuren het goed, maar ontkennen elke medeplichtigheid. En ook mijn verzekering heeft desgevraagd bevestigd dat ze geen probleem hebben met deze constructie en dat het schip wat hun betreft in Asmali kan overwinteren! Opgelucht hebben we uiteindelijk op 1 oktober onze handtekeningen gezet op de Kapiteins Overeenkomst en zo vastgelegd dat het schip definitief in Asmali blijft.

de voordeur na de storm op de Zwarte Zee

En vervolgens gingen we dus in de overdrive. We hadden al vastgelegd dat we op 12 oktober naar Istanboel zouden reizen voor een kort verblijf in de stad. Dat gaf ons dus precies 10 dagen om het hele schip van binnen en van buiten, van boven tot onder, te reinigen, te poetsen, te repareren en winterklaar te maken. Daar kwam nog eens bovenop dat we zeker 3 dagen zijn kwijtgeraakt aan communicatie met Nederland en op mijn buik over de generator hangend om aan het elektrische deel van dat apparaat te sleutelen en te meten.

meten aan de generator

Op de allerlaatste vaardag hield de generator namelijk ineens op met laden. En alle werkzaamheden in die 3 dagen konden dat niet oplossen. Nog erger: na 3 dagen konden we alleen maar tot de conclusie komen dat de generator onherroepelijk kapot was: een breuk in de stator wikkelingen. Hetgeen inhoudt dat reparatie waarschijnlijk net zo duur is als complete vervanging. En dat voor een apparaat dat weliswaar 10 jaar oud is, maar slechts 570 uur gelopen heeft. Ziek waren we er van.
Dit probleem moeten we in Nederland oplossen in een gesprek met de werf, de leverancier van de generator en wij als eigenaren. Hopelijk komen we tot een (ook financieel) haalbare oplossing.

Kapitein Yavoz en zoon.

Maar goed: op 8 oktober hebben we het schip op zijn definitieve plaats gelegd voor de winter, maar niet voordat een trotse Kapitein haar hoogstpersoonlijk een keer uit de haven had meegenomen voor haar laatste trip deze zomer. Vreemd gevoel voor ons, zelf op de bakskist kunnen blijven zitten terwijl een bemanning het werk doet.  Alsof hij al jaren met Vaarttuig rondvoer, zo soepel werd het schip achteruit ingeparkeerd op haar ligplaats, waar ze nu afgemeerd ligt en op haar plek gehouden door 2 ankers aan de boeg en 2 lijnen aan de wal.
Na nog een paar dagen de laatste klussen gedaan te hebben zijn we uiteindelijk vanochtend (12 oktober) om 7 uur 's morgens met de dorpstaxi naar de ferry vervoerd die ons naar het vasteland bracht voor een verblijf van 5 dagen in Istanboel. Woensdag 17 oktober vliegen we terug naar Eindhoven en is ook dit avontuurlijke vaarseizoen weer achter de rug.

de verstekeling gevonden....

De vorige blog sloot ik af met het verhaal over de muis en "wie het laatst lacht, lacht het best".
Wel, uiteindelijk lachte de muis toch het laatst!
Toen wij een dag of 2 terug waren in Asmaliköy begon het in het schip verschrikkelijk te stinken en na nog eens 2 dagen was het niet meer te harden. We konden er niet om heen: dit was een lijkenlucht. Gewapend met een kleine camera zijn we uiteindelijk op onderzoek gegaan in alle kleine hoekjes en verborgen ruimtes van het schip en uiteindelijk vonden we hem onder de vloer van de douche: de muis.

de muis die een rat bleek te zijn.

Alleen: het bleek geen muis te zijn maar een forse rat. Met enige moeite hebben we hem uiteindelijk onder die vloer uit weten te krijgen en vervolgens zeer onceremonieel in de vuilnisbak gedeponeerd waar de talrijke katten er waarschijnlijk wel raad mee wisten.
Wie lachte er nu het laatst?  Gelukkig waren wij wel die verschrikkelijke stank direct kwijt!

Rond Marmara Adasi

Op donderdag 13 september zijn we begonnen aan een ontspannen vaartocht rond het eiland Marmara Adasi. Vanuit onze ligplaats Asmali, zijn we oostwaarts gegaan om na zo'n 3 mijl naar het noorden te draaien, om het rotseiland Asmaliada heen. Je schijnt ook tussen dit eilandje en Marmara Adasi door te kunnen varen, maar wij hebben dat risico maar niet genomen. De kliffen die hier en daar uit het water steken zien er dreigend genoeg uit!

littekens van het winnen van marmer

Eenmaal aan de noordzijde zie je direct waar dit eiland zijn naam aan te denken heeft. Een groot deel van de hellingen aan deze kant zijn getekend door het zoeken naar en het winnen van marmer. En dat gebeurt dus al sinds mensenheugenis! Ook de oude Grieken en Romeinen wisten al dat dit een van de weinige plaatsen ter wereld is waar je het echte spierwitte marmer vandaan kunt halen. De zuilen van het Parthenon en van het Forum Romanum komen hoogstwaarschijnlijk hier vandaan. En menig artiest heeft hier rondgelopen op zoek naar het ideale blok materiaal voor het beeld in zijn hoofd. En vervolgens zijn er ook weer heel veel blokken afgekeurd toen hij er eenmaal aan begon te werken en in het binnenste toch vervuilingen en/of barsten vond.
Marmara Adasi is met twee bergruggen tot 750 meter hoogte groot genoeg om een hele hoop marmer te bevatten, maar toch zijn de littekens in de bergen groot en opvallend. Het begint met grote velden puin lager op de helling en daarboven dan vaak grote egale vlakken waar hele blokken marmer recht uit de helling gezaagd zijn. Zo'n veld eindigt dan vaak bij een natuurlijke breuk in het gesteente. Sommige groeven lijken helemaal verlaten, bij anderen stijgen nog grote stofwolken op ten teken van activiteit.

Saraylar, met de Keizersborg uit Delfzijl in de haven.

De enige haven aan de noordzijde van het eiland is Saraylar. Het stadje staat volledig in dienst van de marmerwinning en al van ver zie je de stofwolken dwarrelen op de hellingen, maar ook in de straten door het vele vrachtverkeer en in de haven waar schepen met marmerpuin worden geladen voor verdere verwerking tot geperste tegels en vensterbanken.
We hebben hier kort aangelegd in de haven om uit te zoeken hoe hier de veerdienst verloopt naar het vasteland tegen de tijd dat we het schip achterlaten op het eiland en naar huis gaan. De haveningang is spectaculair: de havenhoofden bestaan helemaal uit grote blokken marmer en op de havenhoofden, maar ook op de kades, staat het vol met halve beelden die door artiesten afgekeurd en verlaten zijn. Nog nooit een stad gezien met zoveel beeldende kunst!

wel een stijlvolle ligplaats, niet?

Overigens: hier voerden we strijd tegen een ongewenste verstekeling: een of meerdere muizen, waarschijnlijk afkomstig uit de oude stapel visnetten die in Asmaliköy voor onze voordeur lagen. Binnen 2 dagen hadden deze gasten alles in onze etensvoorraaden aangevreten, of het nu aardappelen, worteltjes, dozen chocolade of wat dan ook was. Een speciale voorliefde toonden ze voor tomaten en een speciaal soort kleine erg zoete groene pruim. Op een ochtend waren de pruimen zelfs van de fruitmand op tafel verdwenen. Juul vond ze een paar uur later in de slaapkamer onder haar bed terug.

beeldende kunst te over

Nou dat deed de deur dicht en in Saraylar zijn we op zoek gegaan naar effectieve wapens ter bestrijding. Gewapend met vervaarlijke vallen, dozen met gif en tubes muizenlijm (echt waar!) kwamen we weer aan boord om de strijd met deze indringers aan te gaan. Alle etenswaren werden verwijderd en opgeborgen in stevige plastic dozen en op 3 plaatsen in het schip werd groots uitgepakt met vallen met chocolade, platen karton met lijm en in het midden een stuk tomaat en vooral bakjes met giftige korrels.
Vervolgens hebben we Saraylar weer verlaten en onze langzame tocht rond het eiland voortgezet. Vlak voor Cinarli aan de westkant hebben we het anker laten vallen in een prachtige baai om te lunchen. De baai bleek toch dieper dan gedacht (maar ja, de dieptemeter deed het weer een keer niet) en voordat we de lunch ophadden bleken we 130 meter afgedreven te zijn met een anker dat 30 meter onder de boot bungelde. Even verderop, pal voor het dorp Cinarla hebben we het nog eens geprobeerd, maar het schip heeft de vervelende neiging om voor anker dwars op de golven te gaan liggen als het weinig waait. En die deining is genoeg om daar toch permanent van te gaan rollen en op den duur zeeziek van te worden. Dus vlak voor de schemering zijn we nog een keer 1,5 km verkast en in een werkhaven gaan liggen om in ieder geval rustig te kunnen slapen. Die avond scoorde de muis zijn eerste punt: 1-0. We hoorden een van de vallen dichtklappen, maar geen muis erin!! Die nacht hebben we hem in het ruim ook fanatiek horen knagen, zo van: pak me dan als je kan!!

De volgende ochtend had een vervelende verrassing voor ons in petto. Ook in deze haven lagen we voor anker, maar dan met het hek tegen de kade. 's Avonds laat was er nog een visser binnengekomen die zijn anker had laten vallen en net als wij met zijn hek tegen de kade lag. Het enige probleem: hij had dus wel zijn anker over het onze heen gegooid en toen ik ons anker ophaalde zaten die twee danig in elkaar verward.
Leuk is dat: in een overvolle haven, aan lager wal  en dan verstrikt in ankers en ankerlijnen. Terwijl ik in de Zodiac onder de boeg de ankers uit elkaar probeerde te halen, probeerde Juul het schip dat alle kanten opging vrij van andere schepen te houden. Pas toen we het schip hadden vastgelegd aan een werkschip, slaagden we erin de ankers uit elkaar te halen. Het zijne hebben we op een totaal andere plek laten vallen dan waar we het omhoog takelde, maar na een half uur gedoe kon ons dat niet zoveel meer schelen en we zijn vertrokken.

Port Marmara vanuit zee

Port Marmara is maar 6 km verder en het administratief centrum van het eiland. We meerden af aan het lange havenhoofd vlak voor de uitgang omdat de hele haven tjokvol lag. Het stadje is leuk en heeft vele faciliteiten, maar de haven is de smerigste die we ooit gezien hebben. Deze kon zelfs wedijveren met Zonguldak en dat wil wat zeggen. En toen dan ook nog 's avonds een havenmeester TLR 30 kwam ophalen voor deze vuilnishoop besloten we de volgende ochtend door te varen. 's Nachts ging de muis onverdroten verder met knagen en liet zich niet zien in de buurt van vallen en plakpapieren. Je zou zeggen dat ie nu toch wel honger zou moeten krijgen, maar de gifkorrels zien er onaangeroerd uit.

aan de kade in Erdek

Vanuit Port Marmara zijn we tussen een paar eilanden door naar Erdek, op het zuidelijke vasteland, gevaren. Een gezellig stadje waar we op een van de drukste plekjes aan de kade konden afmeren. Opnieuw moesten we TLR 30/nacht afrekenen, maar dit keer zat daar wel elektriciteit en volop water bij. Uiteindelijk hebben we daar 5 nachten gelegen, wachtend op het voorspelde slechte weer. Dat kwam pas na 3 dagen, maar vervolgens heeft het wel 2 dagen lang geregend. Het is de lang verwachtte weersomslag. Weg zijn ineens de hoge dagtemperaturen en zwoele avonden. Overdag wordt het niet warmer meer dan 22 graden en zodra de zon onder is is het gewoon koud, zo'n 16 graden.

de lokale markt is zo'n 2 km lang

In Erdek hebben we driftig geïnventariseerd wat we nog allemaal nodig hebben voor de rest van ons verblijf en dat zoveel mogelijk hier gekocht. Dadelijk, op Marmara Adasi is nauwelijks nog iets te krijgen.

Uiteindelijk zijn we op donderdag 20 september uit Erdek vertrokken op weg naar Karabiga dat zo'n 50 km naar het westen ligt, vlak bij het begin van de Dardanellen. En onderweg maakten we een van de leukste dingen mee op onze reis tot nu toe. Plotseling zagen we een eenzame dolfijn een paar honderd meter voor de boot. De volgende keer dat hij opdook was hij slechts 50 meter van de boot verwijderd en het volgende moment zwom hij gezellig met ons mee op onze boeggolf.

even springen

Nou hebben we wel vaker dolfijnen gezien, maar a: nooit alleen en b: altijd verder weg. Zodra je aanstalten maakt naar ze toe te varen zijn ze weg. De allereerste keer dat we ze zagen was tijdens die storm op de Zwarte Zee, alleen hadden we toen niet zoveel aandacht voor ze!!

hoe vond je m'n kunstje?

Maar zo'n enorm beest vlak onder je boeg, schijnbaar moeiteloos met je meezwemmend, is toch wel indrukwekkend. Lang leve de autopilot, dus wij stonden samen te genieten op de boeg en naar elkaar te kijken. Want dat doet hij: constant is dat rechter oog op je gericht en hij houdt je nauwlettend in de gaten. Ineens schiet hij weg, springt rechts even uit het water en schiet vervolgens weer terug in de boeggolf en kijkt zo van: was dat niet knap van mij?? Hup, weg is hij weer, springt dit keer links uit het water en is direct weer terug. En zo hield hij dat zeker 5 minuten vol waarna hij zich achter de boot liet zakken, nog een keer sprong en vervolgens verdwenen was. Een heerlijke ervaring!

Karabiga is nauwelijks de moeite waard. Een grote overslaghaven met een hoop herrie en een kleine vissershaven met zo mogelijk nog meer herrie op de meest onchristelijke tijden. Toch moesten we daar 2 nachten blijven i.v.m. het overtrekken van een regengebied.

haven van Karabiga, links de tonijnvisser

even een visje verschalken

We lagen aan de buitenkant van de pier die de vissershaven beschermt en dat ging nog wel de eerste nacht, maar de volgende ochtend zorgde het naderende regengebied voor zoveel deining dat we nauwelijks nog konden lopen op het schip. We hebben het dus losgemaakt en zijn vervolgens, op uitnodiging van de bewaker, in de luwte van een grote tonijnvisser gaan liggen.
Natuurlijk werden we direct weer uitgenodigd voor de thee, en vervolgens gaf Hasan ons een heel college over de tonijnvisserij inclusief een bezichtiging van het schip. Wisten jullie dat er maar 1 maand per jaar op tonijn wordt gevist?? En de overige 11 maanden ligt dit kapitale schip van 150 miljoen euro dus werkeloos in een haven. Nou schijnt een enkele tonijn zo'n 15.000 euro op te brengen (die weegt dan wel tegen de 700 kg.) dus het is blijkbaar nog steeds rendabel. Belangrijkste markt? Japan natuurlijk.

de merkwaardige ruïnes van Kale Burun

We hebben een heel rustige nacht tegen dit schip doorgebracht en de volgende ochtend (22 september) was het weer mooi en stralend. Een prachtige dag om op ons gemak terug te varen naar Asmaliköy.
Het wordt tijd dat we spijkers met koppen gaan slaan voor onze overwintering!!

Trouwens: we hebben al 3 nachten geen muis meer gehoord EN er is stevig van de muizenkorrels gesnoept. Wie het laatst lacht, lacht het best!!!

De Zee van Marmara

Niet te geloven! Ik krijg tegenwoordig op m'n donder als een aflevering van de blog langer dan een week op zich laat wachten!!
Nou, daar gaat ie dan Mieke, alhoewel, weinig sensatie deze week. Zowel boot als bemanning hebben besloten dat er slechts zóveel sensatie in één vaarseizoen kan gebeuren. Dus sedert onze doortocht van de Bosporus hebben we het wat kalmer aan gedaan.

de skyline van Istanbul (zuidelijk Bosporus ingang)

Waar waren we gebleven? O ja, Bosporus, de scheiding tussen twee continenten.

Wij zijn werkelijk in (Klein) Azië geweest met ons eigen schip!! 

oud en nieuw langs de Bosporus

Maar ook, de breuklijn tussen twee aardschollen, het Europees continentaal plat en het Aziatisch continentaal plat. Hier zijn oerkrachten aan het werk die die 2 schollen langs elkaar laat bewegen met donderend geweld. Herinnneren jullie je nog de beving van 1999? Dat was in Izmit, bij de zuidelijke ingang van de Bosporus slechts 80 km. van ons vandaan. Grote verwoesting en vloedgolven waren het gevolg. De heuvels boven Izmit werden in een klap 50 cm opgetild en de stad zelf werd 40 cm naar het westen verschoven. Delen van de zeezijde van Izmit zijn permanent onder water verdwenen. De ramp kostte 13.000 Turken het leven.
Dat is dus de omgeving waarin we varen. Waar waarschuwingen op de zeekaarten staan dat de situatie van de zeebodem onzeker is dank zij deze geologische activiteiten. Gelukkig hoeven we daar met onze diepte niet zo heel veel zorgen over te maken.

wereldberoemde monumenten

Maar die dag hield de bodem zich rustig. Helaas was het weer niet daverend, veel bewolking, geen zon, redelijk veel wind, en veel tegemoetkomende scheepvaart, dus we moesten vooral aandacht besteden aan de navigatie. Ik ben bang dat de foto's van onze Bosporus doorvaart niet echt spectaculair zijn.

De place-to-be voor buitenlandse jachten is de Ataköy Marina, vooral doordat 90% van de jachten hier hun inklaringsprocedure doet. Ataköy is zich daar wel van bewust dus rekent ook een schandalig hoog tarief om daar te mogen liggen. Nou was er niet echt een noodzaak om naar Ataköy te gaan, aangezien wij al waren ingeklaard in Eregli na onze snelle overtocht (zie "de Turkije Expres") vanuit de Donau-delta. Echter: onze Amerikaanse vrienden van "Angel Louise", die we niet meer hadden gezien sinds Belgrado, zouden in Ataköy vertoeven en we wilden hen nog graag een keer zien voor het einde van het seizoen.

de "Angel Louise" in Ataköy,
de enige 'echte' Amerikaan in de haven.

Dus de haven gebeld en jawel: zij hadden plaats voor het luttele bedrag van €92/nacht: een nieuw absoluut record voor "Vaarttuig"!!
Na opgevangen te zijn door de dinghy-ploeg van Ataköy die je vakkundig helpen bij het aanleggen tussen al die andere (would-be) buitenlandse jachten zijn we Ed en Sue gaan opzoeken.  Het werd een hartelijk weerzien en die middag en avond hebben we heel wat besproken en ervaringen uitgewisseld. Ook zij zijn in een keer de Zwarte Zee overgestoken, echter niet in een storm zoals wij!

Wisten jullie overigens dat Ataköy de hoofdstad van Delaware (USA) is? Alleen al in onze rij zagen wij op meer dan 50% van de meestal gloednieuwe jachten de Amerikaanse vlag wapperen met als thuishaven "Delaware" (of "Dellaware" zoals op 1 schip vermeld stond). Het moge duidelijk zijn dat het hier om een (legale) belastingontduiking gaat. Door het schip in Delaware te registreren betalen ze daar nauwelijks belasting en ontduiken ze de hoge Turkse belasting op plezierboten. De Turkse wet vindt dat natuurlijk niet prettig en probeert met allerlei regelgeving hier paal en perk aan te stellen, maar treft daarbij vooral de nietsvermoedende buitenlander die volstrekt legitiem met zijn jacht in Turkije wil verblijven.

Ataköy wordt door de meeste Pilots en op Internet aanbevolen als "de haven" om naar toe te gaan. Die mening zijn we na ons bezoek niet toegedaan. We weten niet hoe de andere havens zijn, maar Ataköy vonden wij kil en onpersoonlijk.

• Je bent boot nr.zoveel en je wordt efficiënt geholpen, maar zonder aandacht. Niet boot of bemanning maar hun taak staat centraal. Is die volbracht dan ben je afgewerkt.
• Toen wij om middernacht voor een gesloten poort stonden omdat het pasje wéér niet werkte, werd Juliette bestraffend toegesproken door de nachtwacht omdat ze tegen de poort geschopt had. Niet vragen naar het probleem en je helpen, nee, standjes uitdelen. Nou, dan was hij bij de heldin van Braila toch aan het verkeerde adres!
• Je schip is er ook niet in goede handen. Naast ons lag een grote Princess waar blijkbaar tijdens een storm de tent van kapot gewaaid was. Het lag er troosteloos bij, de tent finaal aan flarden en de regen had vrij spel in het interieur. Je zou in zo'n haven verwachten dat er toch iemand met een rol ducttape zou komen om in ieder geval de boel waterdicht te maken. Je zult je schip hier maar in winteropslag hebben!!
• Voor negen uur uitvaren is uitgesloten. De dames van de receptie arriveren pas om 09:00 (correctie-09:15). Wanneer je denkt daar met je plastic te kunnen betalen? Nee hoor. Het proces is dusdanig ingericht dat alle betaling in het Payment Office worden verricht. Dus na wachten en bezoek aan de Receptie, moet je vervolgens naar dat Payment Office (je wordt per auto gebracht) waar een volstrekt ongeïnteresseerde juffrouw 10 minuten met je bezig is alvorens de betaling is gebeurd. Ik had echt het gevoel bij de politie te zitten en een boete te betalen om mijn weggesleepte auto terug te krijgen.

Wij hebben Ataköy dus haastig verlaten. Het neveneffect daarvan is dat je dus ook Istanboel weer verlaat zonder daar ook maar iets van gezien te hebben, maar je hebt eigenlijk geen optie. Er zijn andere havens in Istanboel en ook particulieren verhuren plekjes, maar dat ligt allemaal in dezelfde prijscategorie. Sterker nog, Ataköy ligt eigenlijk al buiten de stad, onder de rook van Atatürk Airport. Als je een haven dichter bij de stad neemt wordt het alleen maar duurder. Natuurlijk willen we Istanboel zien, maar dat doen we wel als het schip ergens opgeborgen ligt met een (lang) weekend trip in een appartement of hotelletje.

onze buurman in Guzelçe

Onze volgende stop was 30 km naar het westen, Guzelçe Marina. Ook een prima jachthaven, maar met een tarief van €30/nacht aanzienlijk beter te hebben. Zeker omdat we hier weer een aantal dagen moesten verblijven vanwege een naderende storm vanaf de Zwarte Zee. Jazeker: zelfs hier achtervolgt die Zwarte Zee ons nog! En ook hier weer oude bekenden! De Duitse Catamaran "Enapay", die we voor het laatst zagen in Boedapest, ligt hier ook en Angelika stond al enthousiast te zwaaien toen we ook hier door de havenmeester  naar onze ligplaats begeleid werden. Opnieuw een enthousiast weerzien en vele verhalen te vertellen, zeker toen Norbert 's avonds laat zich bij ons voegde na een dag door de Turkse bureaucratie gepest te zijn bij het inklaren. Maar ook zij zijn nu legaal in Turkije!

Afscheid van de "Enapay"

Drie dagen hebben we doorgebracht in Guzelçe. De wind wakkerde op een moment zover aan dat we een 50 meter lange lijn naar de tegenover liggende kade moesten spannen om te voorkomen dat het schip met de boeg tegen de kade werd gedrukt. Maar intussen scheen wel de zon en werd het gewoon 30 graden, dus het buitenleven gaat gewoon door.
In onze gesprekken met "Enapay" hadden we het vooral over: wat nu, hoe gaan we de winter doorbrengen. Norbert en Angelika hebben huis en haard verkocht en willen op het schip blijven in de winter. Zij blijven weliswaar niet varen, dus zoeken zij een ligplaats voor 5 maanden in deze buurt waar ze (Turkse) vrienden hebben die hen met van alles helpen. Een van deze vrienden suggereerde op een moment dat hij nog wel een mooie plaats voor ons wist, op Marmara Adasi, een eiland vlak voor de Dardanellen. Aangezien dat eiland toch al op onze route stond wilden wij daar wel eens gaan kijken en ter plekke nam hij onze telefoon, belde het hoofd van de Vissers Coöperatie in Asmaliköy en regelde een plek voor ons. Dat vonden wij wel erg voortvarend, maar we gaan toch kijken. Temeer omdat ook Henk B. dit eiland en dat haventje beschreef als "de heerlijkheid Asmaliköy".

het dorpje Asmaliköy op Marmara Adasi

Zo gezegd, zo gedaan en op zondag 9 september namen we afscheid van de "EnaPay" en haar bemanning en begonnen aan onze tocht naar Asmaliköy, 82 km in een rechte lijn over een redelijk gekalmeerde zee. Alles zat mee, de rugwind, de golfrichting (ook in de rug) het zonnetje en het verkeer in de shippinglanes van de Dardanellen naar de Bosporus v.v. Met slechts een minimale correctie om een aanstormende tanker te ontwijken zijn we die zonder zorgen overgestoken, vooral dankzij de AIS die ons opnieuw feilloos op de hoogte hield van richting en snelheid van de schepen in onze omgeving.
Asmaliköy is inderdaad een plek om direct verliefd op te worden. Het ligt in een heerlijke baai aan de zuidzijde van Marmara Adasi en is  uitstekend beschermd tegen de heersende N-NO winden. Bijna alle oude houten huisjes uit de herinnering van Henk en Diny zijn helaas verdwenen en vervangen door niet altijd even geslaagde appartementengebouwen waar hele families uit Istanboel hun vakanties in doorbrengen. Ook de oude kade is vervangen door een compleet nieuwe, eentje die nu het hele haventje omvat, mooi is uitgevoerd  en aan de oostzijde is voorzien van een brede sliphelling waar met vereende mankracht de vissersbootjes tegenop gesleept worden. Aan het uiterste einde van die kade, aan de zeezijde tegenover het dorpje, hebben we het schip vastgemaakt met behulp van een visser die uit het niets verscheen en weer even snel verdwenen was.

havenhoofden van massief marmeren blokken

Nog geen half uur later verscheen Javit, een Duits sprekende Turk die het grootste deel van zijn  leven in Duitsland gewerkt heeft en nu met een gesplitst gezin leeft. Een deel is mee teruggegaan naar Turkije, een ander deel is Duits geworden en woont en werkt daar nog steeds.
Vier nachten hebben we in dat haventje gelegen en intussen de nodige mensen leren kennen. Met Yaooz, het opperhoofd van de Coöperatie, hebben we de nodige çay's (Turkse thee) gedronken en met Javit als tolk gepoogd de winterplaats te regelen. Daar zitten nogal wat haken en ogen aan. In het kort komt het erop neer dat buitenlandse jachten alleen mogen overwinteren in havens die een certificaat hebben van het Ministerie van Toerisme. Helaas omvat de gepubliceerde lijst van deze havens uitsluitend de bekenden zoals Ataköy en nog een 12 -tal andere extreem luxe en dure havens die gewoon buiten ons budget liggen. De enige vraag die ik voor Yaooz had was: kun je aan dit certificaat komen, of een vrijstelling daarvan?

Uitzicht op zee en het vastenland
vanaf het achterdek.

Met die vraag is hij op een ochtend naar Port Marmara gegaan om daar te overleggen met het opperhoofd van de havendienst op het eiland. Toen hij terugkwam, op mijn verjaardag, verklaarde hij "No Problem" en daar hebben we dus een biertje op gedronken. Maar wat hij nu precies geregeld heeft is ons nog steeds niet duidelijk. Helaas betekent dat "no problem" vaak dat hij er geen probleem mee heeft, maar of dat ook voor ons geldt??
We hebben wat afspraken gemaakt die er op neerkomen dat wij gezamenlijk met Yaooz nog een keer naar Port Marmara afreizen om e.e.a. definitief vast te leggen en dan pas weten we zeker of we hier kunnen blijven dan wel naar een andere plek moeten omzien.
Voorlopig zijn wij op donderdag 13 september weer vertrokken uit de heerlijkheid Asmaliköy om het eiland en het omringende vasteland verder te verkennen. De bedoeling is om eind september hier weer terug te keren, dan de definitieve regeling in Port Marmara te maken en daarna het schip definitief op zijn winterplek te leggen. Een prachtige plek aan de nieuwe kade, tegenover het kantoor van de Coöperatie zodat er permanent toezicht is. Te mooi om waar te zijn?
We wachten af........