rare jongens, die germanen!

Asterix en Obelix wisten het al: het zijn rare jongens die duitsers!
Hebben ze de gelegenheid een groot feest te vieren vanwege 60 jaar Bundes Republik, 40 jaar grondwet en 20 jaar sinds "die Wende" en dan doen ze zoiets:
Stel je voor: 3 grote podia verspreid over de stad, het mooiste weer van de wereld en dan geven ze op een podium allerhande lezingen. Wat dacht je van deze publiekstrekker: een uiteenzetting over de grondwet door de President van het Hooggerechtshof. Op een ander podium kun je luisteren naar de Schöneberger Sängerknaben, de politiefanfare en nog wat Kapellen en op het hoofdpodium wordt gesproken met prominente sportfiguren en politici, kun je luisteren naar een bigband, de Negende van Beethoven en 's avonds kon je luisteren naar (Opa) Udo Jürgens, wist niet dat die man nog leefde.....
Dan hadden ze ook nog een "feestmijl", waarschijnlijk afgekeken van de inauguratie van Obama. Alleen dan zetten ze daar allemaal kraampjes langs waar alle deelstaten zich presenteren, de Kamer van Koophandel, verschillende landen die dat de moeite vonden (waaronder de Benelux) en nog wat ambtelijke overheden. Begon allemaal om 10 uur 's ochtends en was om 10 uur 'savonds weer afgelopen! O ja, geen vuurwerk.

Nee, een feestje bouwen kunnen ze niet die duitsers......

Toch zijn we er naar toe gegaan. We kozen voor het centrale podium tegen de Brandenburger Tor en waren daar om 17:15. Het begint al met de reis er naar toe. Zelfs voor een zaterdag vond ik het rustig en pas toen wij op Unter den Linden kwamen en de Brandenburger Tor naderde begon je iets te merken van de drukte. Die
concentreerde zich vooral voor de podia en in de feestmijl die daar naartoe leidde aan de andere kant van de Tor.
Stipt om 17:30 begon het geheel met de verwelkoming van Angela Merkel en de net herkozen President Horst Köhler waar we maar zo'n 50 meter vanaf stonden (met rugzak, zonder ook maar een keer gecontroleerd te zijn) waarna de uitvoering van de Negende van Beethoven begon. Moet eerlijk zeggen: op die plaats met die geschiedenis is dat toch heel wat en dat merkte je ook aan de je omringende duitsers. Vooral toen de solisten Schillers "Ode an die Freude" inzette (je weet wel, Alle Menschen werden Brüder) ging er toch wel een golf door de menigte en het applaus na afloop bleef maar duren.
Nee, het is geen Koninginnen Nacht! maar toch hebben we genoten.

Vervolgens zijn we Udo Jürgens ontvlucht door de trein naar de Hackescher Markt te nemen en daar een plekje te zoeken op een van de talrijke terrassen en onszelf te trakteren op een typisch Duits gerecht: Berliner Wurst, Kasseler Braten en natuurlijk .... grote pullen bier! Heerlijk!


We liggen nu al een week in dezelfde haven en genieten van weer en stad. Berlijn heeft een hele hoop te bieden en met het werkelijk perfecte openbaar vervoer kom je overal snel en makkelijk. We zijn van plan nog een week te blijven, want we zijn nog lang niet uitgekeken!

Oude vrienden, Nieuwe vrienden.

We zijn weer alleen.....!
Vorige week had een hoog "sociaal" gehalte. Zijn we, behoudens de eerste week, vooral op onszelf aangewezen geweest, de vijfde week van onze expeditie hebben we oude vrienden op bezoek gehad en zijn we bij nieuwe vrienden in hun huis in Berlijn te gast geweest.

Laat me bij het laatste beginnen.
In onze vakantie in 2008, ontmoette wij in de Veerse Jachtclub de tweeling Nicky en Jacky en de man van Jacky, Chris die samen in Berlijn bleken te wonen en werken. Na een ontzettend gezellige avond werden gegevens uitgewisseld en "bel vooral als je in Berlijn komt".
Tja, toen kende ze me nog niet zo goed, want Herman bergt die visitekaartjes op en belt inderdaad zodra hij in de buurt is! Een paar weken voor we vertrokken hadden we opnieuw telefonisch contact en zodra we in Berlijn aankwamen hebben we opnieuw gebeld en een afspraak gemaakt voor de volgende dag. Stipt om 5 uur stond Chris op de steiger en na een korte rondrit door de omgeving van Wannsee kwamen we bij zijn huis annex kantoor waar Jacky de Beelitzer Spargel al op het vuur had staan. Het klikte vorig jaar en nu klikte het opnieuw. Het werd een ontzettend gezellige avond met als hoogtepunt (tenminste voor mij) een heerlijk warm bad waarin ik mijn rug (waarin ik de vorige dag die 6 injecties in had gehad) heerlijk kon ontspannen. Het was in de kleine uurtjes en vele kruidenbitters (Herman) en witte wijntjes (Juliette) later dat Jacky ons weer bij de haven afleverde met de afspraak over 2 weken, na hun korte vakantie, weer contact op te nemen alvorens wij Berlijn weer verlaten.

En toen werd het vrijdagavond. Wij hadden intussen de boot verlegd van de Wannsee naar hartje Berlijn, waar we aan een kale aanlegplek voor sportboten in de Spree lagen, vlak bij het metrostation "Richard Wagner Platz". Daar kregen we vervolgens 4 spaanse vrienden op bezoek. Tenminste: 2 hele oude vrienden Albert en Maria Rosa die we al 30 jaar kennen en 2 nieuwe vrienden die we vorig jaar in Barcelona ontmoet hebben tijdens de bruiloft van Anna (dochter van Albert en Maria Rosa): Francesc en Montserrat.
Er gaan veel makke schapen in een hok! 6 volwassenen in de boot is veel maar het ging erg goed en we hebben verschrikkelijk veel plezier gehad. De (koude) zaterdag werd gebruikt voor een uitgebreide excursie door de stad waarvan Herman maar de helft heeft meegemaakt (rug moest rusten) en waarbij een niets vermoedende rus werd overvallen bij het laatste restant van de muur. Op de zonnige zondag hebben we een uitgebreide boottocht over de Spree gemaakt, dwars door het centrum en het "Regierungsviertel"; werkelijk uniek zoals je daar kunt varen.
De tocht eindigde in een klein haventje in de Tegeler See op nog geen 5 km van Tegel Airport waar zij weer op maandagmorgen 09:00 vertrokken, terug naar Spanje. Een zeer geslaagd weekend!

Overigens: we staan op het punt de ziekenboeg te sluiten! Ons beider ruggen gaan met sprongen vooruit! alle beterschapswensen en adviezen die we ontvangen hebben zijn daar ongetwijfeld debet aan. Dank voor jullie medeleven!

Medisch bulletin.

Het sukkelen met mijn rug duurt nu al bijna 2 weken en was gisteren zodanig dat ik nauwelijks nog vooruit kon komen. We liggen nu in Berlijn-Wannsee (Potsdamer Yacht Club) met een orthopeed om de hoek.
Me bij hem gemeld en m'n rug laten onderzoeken. Het goede nieuws: het is geen hernia.
Het slechte nieuws: Een cortisoon injectie op 6 plaatsen naast m'n ruggegraat om de boel te verdoven en rust te geven. De diagnose is een verschoven tussenwervelschijf en de medicatie is warmte, rust, diclofenac (was bijna door de voorraad heen) en Paracetamol.
Dat was gisteren en inderdaad vandaag is een lichte verbetering te constateren. Hopelijk ben ik er aan het eind van de week vanaf.

Peter, je ziet, ik neem je oefeningen serieus!

Beestjes, allemaal beestjes.....

De meest gestelde vraag: is het mooi daar?

Ja, het is mooi. Het begint al met het feit dat het landschap 200 km oostelijk van de Nederlandse grens glooiend wordt en dat geeft dingen veel meer ruimte. Voor ons geeft dat ook altijd dat feestelijke "buitenland" gevoel. Heuvels en bergen betekenen altijd dat je niet meer thuis bent, dat je op ontdekkingsreis bent, dingen gaat zien die je nog niet eerder gezien hebt en dat maakt dat langzame reizen per boot zo aantrekkelijk. Je hebt veel meer tijd die dingen ook goed te bekijken dan wanneer je met 120-130 km/uur over de snelwegen raast.

Wat het nog mooier maakt is de langzame verandering in de natuur. Maisvelden maken plaats voor koolzaadvelden (maar het blijft industriële landbouw), naaldbomen voor loofbomen en de wat saaie heestercultuur in Nederland maakt plaats voor uitbundig bloeiende seringen, moerbijen, jasmijn en azalea's. En dan niet 'n lullig struikje hier en daar, maar flinke bosages waar dan ook een overwelmende geur vandaan komt.
In mijn idee was de DDR een gebied waar de industrie er maar op los produceerde zonder rekening te houden met het milieu en moest daarom wel zwaar vervuild en praktisch dood zijn.
Niets is minder waar: wat direct opvalt is dat de lineaal uit het landschap is verdwenen. Waar de kanalen in (west)Duitsland recht zijn, de bomen op exact dezelfde afstand staan, het onderhout in de versnipperaar is verdwenen en de bomen gesnoeid of zelfs gekandelaberd zijn is het in de DDR allemaal oud, willekeurig neergezet, hoog opgroeiend kreupelhout langs bochtige rivieren en kanaaltjes en prachtige grote bomen van meer dan 80 jaar oud.
Wat ik persoonlijk nog het leukste vind is de verandering in de bewoners van al dat groen. Sinds onze vakanties in Cadzand, meer dan 40 jaar geleden, kan ik me niet meer herinneren de leeuwerik gehoord te hebben. Hier zijn hele trajecten geweest langs het water waar we ze constant hoorden, hoog in de lucht, nauwelijks te zien. Grote aantallen boerenzwaluwen zwieren voor ons uit over het water, of houden ons
gezelschap in de haven op de steiger of de Zodiac. Ik heb in m'n leven nog nooit zo vaak en zo veel de nachtegaal gehoord. In Magdeburg, practisch midden in de stad, gingen we naar bed met het raam wijd open om ons door de nachtegaal in slaap te laten zingen, middernacht! (Schat, kan dat beest z'n kop niet houden??).
In de bossen tussen de steden zien we de bonte kraai, baltzende roodstaart buizerds, de grote kwikstaart gebruikt de boot vaak als rustplaats en we horen de merel, maar nog vaker de lijster, de vinken, koekoek en massa's mezen.
Ook het water is helder, de boeggolf is vaak echt schoon wit schuim, en de vissen talrijk en duidelijk te zien en we varen langs grote velden waterlelies. Vandaag zagen we het vermakelijke beeld van een reiger die zijn vangst die eigenlijk veel te groot voor hem was naar binnen probeerde te slikken. Het kostte hem meer dan 5 minuten maar het lukte hem!! Ik heb het op film en als we eens een keer een goedkope Internet verbinding hebben dan zal ik dat op YouTube zetten.

een teken van leven

We zijn er nog steeds!
Echter; mijn rug is opnieuw gaan opspelen en inplaats van 's avonds hard te werken aan website updates (iemand iets van gemerkt?)of weblog berichten, lig ik liever plat om zo snel mogelijk weer te herstellen.
Vanochtend uit Magdeburg vertrokken (enorme veranderingen sinds we hier waren 15 jaar geleden) en eindelijk weer eens een echte rivier bevaren: de Elbe. De Elbe is prachtig! een mooie rivier in een mooi landschap. En ook nog hardstikke leeg! in 36 km zijn we een schip tegen gekomen!

Met stroomsnelheden varièrend tussen 4 en 7 km/uur zijn we troomafwaarts "gedenderd" tot de sluis bij Preye die ons op het Elbe-Havel kanaal bracht. Vandaar zijn we naar de Plauersee gevaren waar we nu in de jachthaven liggen. Of we morgen varen? Dat hangt af van mijn rug morgenvroeg!
Het is nog maar 60 km naar Potsdam!!

Duitsers en hun auto's

Vandaag lazen we in een Duitse krant over de moeilijkheden waarin het VW concern en Porsche verkeren.
Gisteren waren we in Wolfsburg waar we in de "Autostadt" onze hebben laten voorlichten over het prachtige bedrijf VW en al haar merken zoals Audi, Skoda, Lamborghini, Seat etc. Tja, het kan verkeren.

Volkswagen is voor Wolfsburg wat Philips ooit was voor Eindhoven. 50 jaar geleden was er geen stad Wolfsburg, maar een verzameling dorpen die zich samen met het VW concern ontwikkelden tot een stad van 120.000 inwoners. Als je dan weet dat er bij VW in Wolfsburg 51.000 mensen werken dan is het duidelijk dat de afhankelijkheid groot is!
Die VW fabriek ligt lekker compact op een terrein van 2 bij 1,5 km aan de rand van het Mittellandkanaal. "Autostadt" is zoiets als indertijd het Evoluon, alleen een pietsje groter opgezet en onderdeel van een slim marketing idee: Koop een VW (of Audi of Seat) en ga hem zelf ophalen in Wolfsburg. Autostadt is niet alleen een museum en permanente tentoonstelling van merken en autotechniek, maar ook het grootste autoaflevercentrum in Europa waar dagelijks zo'n 800 trotse bezitters hun nieuwe auto komen ophalen in een arrangement met hotel en een bezoek aan Autostadt. Ze kunnen hoogstpersoonlijk zien hoe hun auto via een lopende band systeem uit de fabriek komt, in een automatisch magazijn komt en vandaar uit wordt afgeleverd aan een servicecentrum waar zij hem in ontvangst mogen nemen. Verrekt slim concept en gezien het enthousiasme van de bezoekers slaat het aan ook! Zelfs mensen uit Nederland komen hier hun auto in ontvangst nemen.

Met onze ruggen weer eniszins in orde zijn we maandag van Hannover naar Wolfsburg gevaren waar we dinsdag de "Autostadt" bezocht hebben. Zeer de moeite waard.
Vandaag was onze slechtste dag tot zover. De hele dag stevige wind (kracht 3 met uitschieters naar 4) en hevige buien. Ons doel was Magdeburg maar dat hebben we niet helemaal gehaald vanwege boodschappen die we onderweg moesten doen. We liggen nu in Haldensleben, diep in de voormalige DDR.
Morgen gaan we dan naar Magdeburg. We komen aan het eind van het Mittellandkanaal en gaan via de Rothensee Schleusse naar de Elbe die ons naar Magdeburg brengt. Nee: niet via het Schiffs Hebewerk. Het schijnt dat dit wondertje van techniek (voor de leek: een scheepslift met een verval van 18 meter) vorig jaar uit de operatie is genomen. Jammer! moet erg mooi geweest zijn.

Ziekenboeg.....

We liggen al voor de 4e dag in Hannover en het zal nog wel een dagje duren....
Niet helemaal vrijwillig zoals je mogelijk zult begrijpen. Toen wij hier aankwamen had Juliette al een paar dagen last van haar rug (een overblijfsel van 2 dagen hard werken in de sluizen) dus we hadden vrijdag al als rustdag ingebouwd. Tot overmaat van ramp kreeg ze donderdagavond ook nog eens last van een maag- en darm stoornis dus het was diep in de nacht alvorens het heen- en weer geren tussen toilet en bed was afgelopen.
Zoals gezegd: vrijdag was een rustdag om daar van te bekomen en die dag hebben we dus gebruikt om lekker uit te slapen en al het gereedschap eens op te ruimen.
Zaterdag wilden we uitgebreid naar de stad om Hannover eens goed te verkennen, echter....eerst dat olielekje aan de stuurpomp verhelpen...

Had ik dat nu maar niet gedaan! Wat een simpele ingreep leek eindigde in een vertraging van minstens 2 dagen. Door het gesleutel onder het dashboard in zo'n rare half voorovergebogen stand ging ook ik plotseling door m'n rug en kon de rest van de dag liggend doorbrengen. Dank zij de goede zorgen van Juultje en een ZEER uitgebreide reisapotheek gaat het vandaag al weer een stuk beter want morgen willen we toch echt verder!.

Niets ernstigs dus, maar dit is wel een mooie gelegenheid om iedereen die zich zorgen maakt over onze medische verzorging gerust te stellen.
Tijdens onze voorbereidingen hebben wij ons laten bijstaan door gerenommeerde medische experts met jarenlange ervaringen in gevaarlijke expedities in Afika en Zuid-Amerika en dat heeft geresulteerd in een voorraad medicijnen waarmee we zelfs de hernia van een olifant kunnen genezen. Of het nu diarree of rugpijn is, insectenbeten, verwondingen, hart- en vaataandoeningen, neus- en longziektes, we hebben de kuren allemaal aan boord!
In het kort: we zijn het hospitaalschip op de Oostzee (zodra we die bereiken). Dankjewel Ab!

Zoals gezegd: hopelijk is dit het laatste bericht uit Hannover. Als het kan varen we morgen door naar Wolfsburg, de Volkswagen stad. Eerst gaan we door een sluis met een verval van 15 meter (zum Berg) en bereiken daarmee het hoogste punt van onze reis door Duitsland: 65 meter. Nog voor we in Wolfsburg zijn gaan we echter alweer 9 meter zum Tal. Hopelijk staat er minder wind, dan hoeven we niet zo aan die lijnen te trekken!