Rond Corfu

Donderdag 22 juni 2017, van Erikoussa naar Agios Stefanos

In de vorige blog zijn we in één ruk van Montenegro naar Corfu gevaren en eenmaal daar aangekomen lijkt al die haast ineens verdwenen. We beschouwen de binnenzee ten zuiden van Levkas zo'n beetje als onze thuiswateren en Paleros als onze thuishaven, maar we hadden ineens geen haast meer om daar zo snel mogelijk te komen. Liggen in een haven heeft zijn gemakken en charmes, zeker wanneer je een auto bij de hand hebt, maar "Vaarttuig" is gemaakt om te varen en dat doen we eigenlijk veel liever.

Dus we hebben het rustig aan gedaan. Na de lange tocht vanuit Bigova hebben we niet zo lang geslapen.We hebben alle klokken een uurtje vooruit gezet want we zitten weer in de Midden Europese tijd, ontbeten en daarna het anker gelicht en de baai verlaten. Het is hier te open en toch teveel deining om comfortabel een dagje te blijven.

de ruige noordkust van Corfu

We zijn om de noord-oost kop van Corfu heen gegaan en hebben ons een weg gebaand door de voor anker liggende schepen voor de baai van Agios Stefanos. Ongeveer in het midden vonden we een plekje aan de kant tussen een paar schepen in. Om het zekere voor het onzekere te nemen zijn we de volgende ochtend 100 meter gaan verliggen toen een aantal schepen vertrokken en hebben er vervolgens een klusdag van gemaakt. Juul heeft haar naaimachine binnen op tafel gezet en heeft 2 zonneschermen voor de dakluiken in elkaar gezet. Ik heb mijn laptop op de tafel buiten gezet en heb het complete logboek bijgewerkt en ben daarna aan de Montenegro blog begonnen.

Zaterdag 24 juni, Agios Stefanos - Gouvia baai.

Agios Stefanos

De volgende dag begon heftig. Midden in de nacht schrokken we ineens wakker door het heftig rollen van het schip en het keihard open en dicht knallen van de besteklade. Tegen de tijd dat ik me realiseerde dat er iets aan de hand was, was Juul al op weg naar de keuken maar voordat zij de lade op slot had was het rollen al weer over. De schuldige, een grote ferry waarschijnlijk, zal zich niet helemaal aan de snelheidsbeperking in de engte met Albanië hebben gehouden. Toen de consternatie geluwd was zijn we weer gaan slapen, ik tenminste, Juul heeft daarna heel slecht geslapen.
Na het ontbijt zijn we snel even wat boodschappen gaan doen aan de wal en zijn vervolgens op ons gemak langs de kust van Corfu naar het westen en zuiden gevaren.

Uiteindelijk het anker in de baai voor de Gouvia Marina laten vallen. Dit is een populaire plek voor de schippers die geen € 60 per nacht willen betalen. Er is maar één nadeel aan de Gouvia baai: het is een klotsbak. Veroorzaakt door waterskiërs, speedbootjes en veel te snelle in- en uitvaarders van de Marina, ook op zondagmorgen.
De volgende ochtend besloten we dan ook niet te blijven liggen maar uit te wijken naar Nissos Gouvinion (nissos=eiland), nog geen 20 minuten hiervandaan maar een stuk rustiger. Geen speedboten met bananen en matrassen of skiërs, geen in - en uitvarend verkeer op topsnelheid, hooguit wat huurbootjes. Je luie dag wordt daar alleen maar verstoord door de komst van daytrippers vol met pubers die hier een uurtje komen zwemmen en lunchen maar daarna weer vertrekken.
Rond 18.00u zijn we toch weer terug gevaren omdat dat eilandje toch wel erg weinig beschutting biedt. En wil je nog een goede plaats hebben in de Gouvia baai moet je niet te laat komen. Maar ook niet te vroeg want dan zijn de speedboten nog bezig. We waren dus veel te vroeg. De ene na de andere proletenboot kwam nog op topsnelheid binnen en het duurde tot zeker 22.00u voordat de rust enigszins intrad. Vervolgens werden we wel vergast op een optreden van een goede zangeres in het hotel aan het einde van de baai.

Maandag 26/06/2017 van Gouvia baai naar Corfu City Marina

Het begon al weer redelijk vroeg met de speedboten, dus we hebben het schip klaargemaakt en zijn rustig aan vertrokken op weg naar de volgende verschrikking: een vieze stinkende betonnen bak die zich haven noemt, Corfu City Marina. En waarom gaan we daar naar toe? Omdat de Utopia er ligt met Frans en Diana. Er was ruimte genoeg aan de kade, ook naast Utopia, maar we kozen er toch voor om wat verder weg te gaan liggen. Ze hebben nl. 3 kapotte accu‘s en draaien dus bijna permanent hun generator.

Na aankomst en begroeting zijn we direct op weg gegaan naar een wasserette die ik op internet gevonden had en vanochtend gebeld. Als we nú komen dan krijgen we de was morgenvroeg weer terug. Slechts één probleem: het is minimaal 30 misschien wel 40 minuten lopen met een kar vol was. En het was bloedheet en dan loop je met 10 kilo was te sjouwen en ook al is het maar 2 kilometer, over die slechte trottoirs en opgebroken wegen doe je daar dus 3 kwartier over. We werden in ieder geval hartelijk ontvangen, die hadden er echt niet op gerekend dat we nog zouden komen.

De terugweg, door de stad, was gezelliger. Daardoor ook langer maar dat valt dan niet zo op. Hier en daar gekeken, broodje gekocht en vervolgens terug naar de boot.

's Avonds zijn we met Frans en Diana de stad ingelopen om te gaan eten. Na een kleine omzwerving kwamen we uit bij taveerne "de Pergola", waar we vorig jaar heel gezellig met onze kinderen gegeten hebben. Het was weliswaar vroeg, maar we zijn toch maar gaan zitten en hebben redelijk gegeten. Hoe komt het toch dat restaurants bij een tweede bezoek altijd tegenvallen? Het eten was prima, maar zo gezellig als bij de eerste keer was het zeker niet!

De volgende ochtend gingen eerst de luiken open om de warmwaterleiding te repareren. Samen met Frans heb ik gisteren bij een chandler eindelijk een passend stuk kunststof buis kunnen krijgen. De reparatie ging redelijk snel en daarna, met de vrijgekomen doucheslang, de handdouche op de zwemplank vervangen die op 2 plaatsen lekte. Weer een probleem van de lijst af.

Rond half twaalf zijn we weer aangewandeld richting wasserette om de blauwe was te brengen en de witte was op te halen. Morgen klaar rond dezelfde tijd dus we blijven nog een dagje in de stinkhaven liggen.

Heb ik al verteld dat de vuilnismannen weer staken? Overal liggen enorme hopen vuilnis en de stank hangt overal in de stad. En natuurlijk bij de start van het hoogseizoen. Lekkere jongens, lijkt alsof ze dat elk jaar doen.

Tijdens de borrel die middag kwam Frans met vragen over Albanië en Sarande. Dus we hebben hem alle gegevens daarover gegeven inclusief een kaart en hem verteld van onze ervaringen. Later vertelde hij dat hij Agim gebeld had en al een plaatsje had besproken.

Woensdag 28/06/2017, van Corfu City Marina naar Sayiadha

Utopia vertrekt naar Albanië

Na het ontbijt hebben we eerst Utopia uitgezwaaid die op weg ging naar Albanië en daarna zijn we op weg gegaan naar de wasserette om de blauwe was op te halen. Wederom een verrekt hete wandeling maar we werden alweer erg enthousiast ontvangen. Zeker toen ik op zijn Grieks “calimera” riep werd de uitbater helemaal lyrisch. Dit keer was de rekening €20, alles bij elkaar €55, dure verschoning! Ook dit keer weer via de stad teruggelopen maar behalve een broodje verder niks gekocht.

Op de boot nog een keer naar het weer gekeken. Zondag en maandag krijgen we behoorlijk slecht weer en moeten we dus ergens veilig liggen. Ik heb de Mandraki haven, onder het oude fort, gebeld en een reservering gemaakt voor zondag en 3 nachten. Is niet echt goedkoop maar wel lekker vanwege de aanwezigheid van water, elektra en zwemgelegenheid. Vervolgens hebben we de boel vaarklaar gemaakt en zijn vertrokken. We hadden ineens genoeg van de stank en de hitte van de stad en zijn overgestoken naar Sayiadha aan de overkant op het vasteland. Toen we daar aankwamen was de haven helemaal leeg en wij konden langszij vastmaken aan de binnenkant van het havenhoofd.

Rond half negen zijn we gaan eten in dezelfde tent als vorig jaar. Opnieuw een teleurstelling, want dit keer leek de bediening minder vriendelijk en het eten minder smakelijk. We hebben alle twee een bietensalade (alleen biet, geen salade) en red mullet genomen. Niet erg indrukwekkend.

wetlands rond Sayiada

De volgende ochtend zijn we gaan fietsen op zoek naar een strandje om te gaan zwemmen. Eerst richting dorp met een supermarkt en een pizzatent. Deze voorbij gereden en allerhande weggetjes gevolgd in een poging bij de zee te komen. Uiteindelijk zagen we ineens een weg die rond de baai scheen te lopen dus vol goede moed verder gefietst maar deze weg werd op een gegeven moment zo slecht dat we ook hier zijn omgekeerd. Conclusie: onbereikbaar zonder een terreinwagen.
We zijn omgekeerd en uiteindelijk maar naast de haven gaan zwemmen



Van de vrijdag hebben we een rustige dag gemaakt, geen fiets avonturen. Rustig ontbeten, lekker gaan zwemmen wat klusjes gedaan maar vooral geluierd.'s Avonds hebben we aan boord geborreld en rond 19.30u hebben we de fietsjes gepakt om toch weer naar het dorp te fietsen en de daar aanwezige pizzeria. Juul heeft daar spaghetti met garnalen gegeten en ik een pizza. Allemaal niks speciaals maar leuk door de couleur locale. Met 3 pakken melk uit de supermarkt achterop de fiets weer terug naar huis gereden voor koffie op het achterdek. Rond 23.00u de generator weer gestart voor de airco en de boiler. Het was nog steeds bloedheet toen hij om middernacht afsloeg en alles weer open ging.

Het is zomer in Griekenland!

zaterdag 01/07/2017, van Sayiadha naar Corfu

krassen tot in het staal!

Het ging vreselijk mis bij de afvaart.
Alles was voorbereid, inclusief extra bolfenders aan de boeg, om op de spring van de muur af te komen. We moesten echter wel eerst een aardig eind naar voren varen om een spring te hebben en waarschijnlijk heb ik al te veel naar stuurboord gestuurd want terwijl we naar voren varen hoor ik ineens een vreselijk gekras en schraapt de boeg langs de betonnen muur.  Ik kon het niet goed zien maar het is zeker een kras van een meter en de vellen hangen erbij. Terwijl we de boel inspecteerden zijn we gewoon van de muur gewaaid dus al dat gedoe was niet eens nodig geweest. Shit: de eerste schade sinds jaren!

Contemplatie op de boeg

De reden dat we zaterdag al oversteken naar de City Marina i.p.v. zondag rechtstreeks naar de Mandraki haven te varen, is dat we vandaag verzekerd zijn van een kalme overtocht en morgen moeten we maar afwachten. Vanuit de City Marina varen we morgen in 5 minuten naar de Mandraki.

In de City Marina was volop ruimte, maar we kozen ervoor om in een relatief smal gat te ankeren, bijna pal langs de golfbreker. Daar ligt nogal wat ballast die van de pier gevallen is maar we kwamen prima uit zonder stenen te raken. Hier lig je het verst van de stank en de swell.


Op zondagochtend willen wij persé een zondags ontbijt met een broodje en een eitje, maar we hadden helaas geen brood meer. Geen probleem toch? Ook op zondag zijn de bakkers toch open in Griekenland? Dus ik trok er vol goede moed op uit om snel even een broodje te halen. Hoe lang ik precies ben weg geweest weet ik niet maar ik denk toch zeker anderhalf uur maar er was nergens een open bakker te vinden. Ik wilde het zoeken al opgeven en ergens in een café een paar croissants scoren toe ik ineens een man met 2 broden onder zijn arm zag lopen! Ik schoot hem aan en vroeg hem waar de bakkerij was waar hij deze broden gehaald had. “Ik ben de bakker” was zijn antwoord! Wat blijkt, op zondag zijn alle bakkers in Corfu-stad dicht en moeten de restaurants hun brood betrekken van een bakker buiten de stad. En dat was deze bakker en dit waren zijn laatste broden. Of ik er een wilde? En voor € 1 werd ik eindelijk eigenaar van een brood voor het zondagse ontbijt.

We waren nog bezig wat spullen op te ruimen na het ontbijt, toen Juul ineens riep: daar is Utopia!
En zowaar, daar kwamen Frans en Diana de haven indraaien. Hij was al bezig zijn anker uit te werpen en ging een eind verderop liggen. Wij hebben hem snel verteld dat wij over een uurtje zouden vertrekken naar de Mandraki en dat hij dus ons plaatsje kon hebben dat meer bescherming biedt. Eveneens verteld dat er dus zwaar weer lag aan te komen en dat had hij even niet meegekregen zonder internet in Albanië.

Rond kwart voor een heeft Utopia onze plaats ingenomen en wij draaiden de haven uit. De wind was al wat toegenomen maar er was nog weinig golfslag dus zonder problemen kwamen wij voor de Mandraki. Daar werd ons in eerste instantie te kennen gegeven dat ze vol waren en dat we het om 5 uur nog maar eens moesten proberen! Na enig aandringen de reserveringslijst nog eens goed na te kijken, werden we alsnog toegelaten en met de boeg tegen de buitenpier gelegd. Het zijn geen ideale plaatsen maar je ligt er veilig, neusje in de wind aan 2 met dempers voorziene lijnen, water, elektriciteit en een mooring. Laat de wind maar komen.

Na de lunch hebben we onze handdoeken gepakt en zijn gaan zwemmen. Dat gaat hier een stuk beter dan bij de City Marina, ze hebben hier zelfs een zoet water douche.

Direct na de middagdut ineens regenalarm! zomaar uit het blauwe. We hebben alleen het voorraam dicht gedaan en het zonnescherm laten zitten en tegen die tijd was het alweer droog. De wind begint al aardig te waaien, tot dusver houdt ie zich keurig aan de timing van de voorspelling dus we waren hier mooi op tijd. Utopia bericht dat ze ook goed liggen maar toch een zijlijn op de golfbreker hebben gezet. Kan ik me voorstellen, de wind komt er daar dwars in. De wind was rond middernacht wel over zijn piek, viel mee: max. 23 knopen(Bft.6) gemeten.

zo zien bootvluchtelingen er uit alhoewel deze het uit vrije wil doen.
Een afgeladen daytripper passeert Mandraki haven

Het waait constant door en de voorspelling is dat het vanmiddag (maandag) goed op sterkte komt. Het is dus zaak om vanochtend de dingen in de stad te doen want vanmiddag spoel je van de pier af. Voor het ontbijt heb ik al een loopplank uit het water gevist die er blijkbaar vannacht in gewaaid was.
Na het ontbijt dus met de boodschappenkar van boord af en gelukkig waren we mooi op tijd terug.

Het water slaat over de pier waaraan "Vaarttuig"
ligt afgemeerd.

Toen de boodschappen waren weggeruimd en de lunch genuttigd, kon je inderdaad niet meer over de pier vanwege de overkomende golven. We zijn dus de hele middag en avond aan boord gebleven. Voor het avondeten had Juul 2 burgers gekocht die met moeite werden verwarmd op de kookplaat vanwege het rollen en shaken dat steeds heftiger werd. De burgers hebben we aan dek opgegeten terwijl we naar het ballet van de boten aan de overkant keken. Maar ons eigen ballet mocht er ook zijn, samen met het bootje naast ons waren wij toch wel kampioen rollen. En als we in tegengestelde cadans kwamen en de bolfenders klem kwamen zitten onder de kabelaring kwam er nog een concert van gepiep en gekreun bij.

Op dinsdag is de windperiode praktisch voorbij en na de lunch hebben we het bootje laten zakken en zijn de haven uitgevaren en vervolgens door het kanaal tussen het fort en de stad, waardoor je aan de zuidzijde van de stad uitkomt. Vanaf de loopbrug hoog boven het kanaal ziet het kanaal er leuk en romantisch uit, als je er doorvaart is het een zooitje van rottende en zelfs gezonken bootjes, vervallen kades, ongebruikte moorings en bergen rotzooi op de bodem van het ondiepe kanaal. Je moet echt goed oppassen waar je gaat want je blijft zo in iets hangen. Het ging uiteindelijk allemaal goed en we kwamen zo uit in de NOAK Jachthaven, het domein van de superyachts. En er ligt me voor een paar stuivers, 30, 40 meter is niks en het een nog protsiger dan het andere. We zijn er in verbazing langs gevaren en hebben vervolgens een rondje tussen de voor anker liggende schepen gedraaid alvorens weer dezelfde weg terug te gaan.
Na een biertje op het haventerras terug naar de boot, wat opgeruimd en ons opgeknapt voor de stad. Onderweg een zware zak vuilnis gedumpt op de nog steeds groeiende hopen en in de stad eens een keer een onbekende route genomen in de hoop een gezellig lokaal restaurant, of café - bar te vinden. Niks van dat alles, zodra je buiten de gebaande wegen komt verdwijnen alle horecagelegenheden en wordt de omgeving vervallen en grijs. Dus zodra we weer op bekend terrein kwamen hebben we TripAdvisor geraadpleegd en zijn naar het eerste de beste café - bistro gegaan. Dat bleek “Old Times” te heten en tot onze verbazing bleek het een tent te zijn waar we al eens eerder heel plezierig koffie hebben gedronken. Het ligt aan een heel gezellig zijstraatje van de hoofdstraat met kleine winkeltjes en kleine cafeetjes. Je zit op straat onder het groen, het waait een beetje, je hebt een hoop te kijken, kortom best gezellig.

Woensdag 05/07/2017, van Corfu Mandraki naar Marina Petriti

Op zo'n dag van vertrek is dan toch nog heel veel te doen. In 3 dagen wordt je een beetje slordig en is er dus een hoop op te ruimen. Toen alles klaar was de mooring en lijnen losgemaakt en voorzichtig tussen de lijnen van de buren uit. De haven is erg smal dus je moet ook uitkijken niet in de moorings van de overkant terecht te komen!. Vervolgens zijn we de kust richting zuiden gaan volgen. Dat viel aanvankelijk nog niet mee want we kregen aardig wat deining van opzij maar naarmate we dichter bij de kust bleven en verder naar het zuiden kwamen werd dat beter.
De kust is best mooi, dicht bij Corfu stad druk bebouwd en drukke stranden, naarmate je vordert wordt dat minder en kom je zelfs lege stukken tegen. En mislukte bouwprojecten in de vorm van verlaten betonnen constructies.

Uiteindelijk in de baai voor Petriti voor anker gegaan. Populair plekje, toen wij aankwamen lagen er al de nodige schepen, maar door onze geringe diepgang konden wij verder naar voren en dichter op het strand ankeren.

Nog voor het ontbijt de volgende dag zaten we in het bootje op weg naar de wal. Voorzichtig manoeuvreren want het is hier overal ondiep, maar we kwamen zonder schade aan een steigertje. De bordjes naar de supermarkt gevolgd om bij zowel de bakker, een winkeltje in huishoudelijke artikelen annex postkantoor en de buurtsuper uit te komen. Gauw een broodje gekocht en de voorraden aangevuld bij de super en beladen weer terug naar de boot.

klussen aan de romp

Na het ontbijt de verfspullen verzameld en de Zodiac onder de kras in de romp uit Sayiada gepositioneerd. In de City Marina en Mandraki ging dat niet omdat je klem ligt tussen andere schepen, maar nu kon ik er eindelijk iets aan doen. Nog niet makkelijk om in een wiebelend bootje met een vlakschuurmachine die krassen uit te schuren zonder de rest van de romp te beschadigen. Uiteindelijk was het redelijk schoon en vetvrij en na de koffie heb ik het in de primer gezet. Met deze temperaturen droogt het vrij snel, dus ook de tweede laag kon er snel op.
Na de lunch het geijkte middagprogramma van luieren en zwemmen. Ik heb rond 5 uur geprobeerd de primer te schuren, maar ondanks dat hij droog aanvoelt is hij toch te zacht. Het schuurpapier smeert meteen vol, dat wordt dus morgen.

Ook op vrijdag zijn we nog in Petriti gebleven. We hebben goed geslapen ondanks het feit dat op de wal 3 kroegen keiharde muziek draaiden door elkaar heen. Ook 3 boten met Belgische studenten veroorzaakten verder geen overlast, tenminste, daar hebben wij niets van gemerkt.
Juul is binnen bezig gegaan met opruimen en schoonmaken en heeft de naaimachine weer op tafel staan voor nog meer zonneschermen. Ik heb het bootje weer onder de kras gelegd en heb met de kleine schuurmachine de primer van gisteren geschuurd. Daarna plamuur aangemaakt en de gaten gevuld die na de siësta hard genoeg was om te schuren. Daarna nog eens geplamuurd.
Helaas heb ik het die avond niet meer in de primer kunnen zetten. Rond 17.30u draaide de wind vanuit zee en kwam er een flinke swell opzetten. Al gauw lag het hele veld te rollen en te dansen en dat nam zulke vormen aan dat de kleinste schepen alleen nog maar de haven in konden vluchten. Gelukkig bleven we het merendeel van de tijd met de kop in de golven en dan was het heftig maar te hebben. Helaas waren er ook kortere perioden dat we er schuin in kwamen te liggen en dat was minder plezierig. Gelukkig nam het na 20.30u af en konden we ook gaan eten zonder dat de borden van tafel gleden. Maar toen was het te laat om nog te gaan schilderen. Tegen de tijd dat we naar bed gingen, 22.30u, was het weer helemaal kalm. Ook aan de wal!

Zaterdag 08/07/2017, van Petriti naar Igoumenitsa

Ik werd om 07.00u wakker en het was buiten heerlijk kalm. Een kans om de verloren tijd van gisteren in te halen. Snel gereedschap verzameld en het bootje naar de andere kant gebracht. Zag er allemaal prima uit en ik hoefde maar weinig te schuren. Het meeste kon met de hand maar een paar ribbels hadden toch de schuurmachine nodig. Denk dat de directe buren in de stille baai dit niet heel erg op prijs hebben gesteld om 07.30u in de morgen! Daarna de oude tape verwijderd en opnieuw afgeplakt maar nu een paar mm wijder en opnieuw geschuurd. Toen primer aangemaakt en alles tussen de afplaktape in de primer gezet. Ziet er ineens heel anders uit, maar je ziet nu ook dat ik toch nog een keer moet plamuren.

Na het ontbijt met de zodiac naar het steigertje gevaren om de laatste inkopen te gaan doen en met brood, fruit en bier weer terug naar de boot. Het schip vaarklaar gemaakt en terwijl we daar mee bezig waren hoorden we een daytripper aankomen die net voordat hij langs de voor anker liggende schepen zou varen een extra dot gas gaf en zo dicht mogelijk langs de schepen voer. Dat veroorzaakt een enorme deining waardoor alle geankerde schepen vreselijk gaan rollen. Ik zag de schipper van de dichtstbijzijnde zeilboot naar buiten komen en deze lul iets toeroepen en ik heb hem morele support gegeven door eens stevig op de claxon te hangen. Wat een idioot!

Daarna zijn we vertrokken en op ons gemak langs de kust gevaren. Jammer dat dit de lage wal is want het ziet er aardig uit. Uiteindelijk om de uiterste punt van Corfu heen in de richting van Igoumenitsa. De middagwind begon hier al op te steken en natuurlijk waren de golven weer dwars maar het mocht geen naam hebben. Beetje gas erbij en we bleven redelijk overeind. In de baai de betonde vaargeul overgestoken om vervolgens een totaal verlaten baai in te varen. Zoals Utopia zei: er is helemaal niks te doen maar het is er mooi en je ligt er veilig. En dat is helemaal waar. We lagen in de NW hoek weliswaar nog met een SW wind dus een beetje deining, maar die draaide 's nachts naar NW. Op 3,5 meter 15 meter ketting uitgelegd, die direct goed hapte. Daarna gaan lunchen.

We zijn laat in de middag nog gaan zwemmen maar eerlijk gezegd vertrouwen we het water niet erg. Het is hartstikke groen, waarschijnlijk als gevolg van de visfarms aan de andere kant van de baai. De zodiac ligt aan een lange lijn maar toen ik die uit het water tilde leek het alsof er allemaal kleine algdeeltjes op waren afgezet. Goed douchen na het zwemmen dus!

Op zondag weer om 07.00u eruit. Eerst weer alle schuurgereedschap verzameld, zo zachtjes mogelijk om Juul niet wakker te maken het bootje van de zwemplank gehaald en verder gegaan met de beschadiging op de boeg. Die moest nog een keer geplamuurd worden om de laatste deukjes weg te werken. Dus eerst opnieuw geschuurd om de primer mooi vlak af te werken en daarna een dun laagje plamuur over de laatste hobbels.

we blijven permanent bezig met het dek!

Na het ontbijt het voordek eens geïnspecteerd. Nu het echt veel warmer wordt verschijnen er steeds meer natte plekken in de voegen. En helaas niet alleen op het voordek maar ook in de gangboorden. Aangezien ik pas vanmiddag weer iets kan doen aan de beschadiging op de boeg maar besloten het voordek aan te pakken. Daar zijn nog 6 voegen te doen voor het helemaal klaar is en 3 daarvan hebben al natte plekken. Het is weliswaar bloedheet maar gelukkig staat er een licht verkoelend windje.
Ik was daar pas om een uur of 7 's avonds  mee klaar en dat was te laat om nog te gaan cleanen, afplakken en primeren. Dus ik ben weer in het bootje gestapt om de plek op de boeg voor de laatste keer te schuren en met mijn laatste blauwe verf die plek voor de eerste keer geschilderd.  Een tweede laag zal moeten wachten tot ik nieuwe rollers heb kunnen kopen.

De volgende ochtend van de koelte gebruik gemaakt om de gisteren leeg gemaakte voegen te schuren, ontvetten, af te plakken, en te primen. Na dit allemaal gedaan te hebben eerst maar eens gaan zwemmen om af te koelen en daarna te ontbijten. Tegen de tijd dat we konden gaan kitten was het al bloedheet. Terwijl ik de voegen één voor één vulde verwijderde Juliette de afplaktape. Alles leek perfect te gaan totdat ik natuurlijk zo nodig steun zocht en daarbij mijn hand vol over een paar net gevulde voegen legde en weer de helft van de kit eruit trok. Godver de godver.
En natuurlijk gebeurde het nog een tweede keer óók nog, daar gaat je mooi gladgestreken dek!

Daarna toch weer verder gegaan aan de voegen. Dit maal in het gangboord aan stuurboord. Niet de hele groeven, maar er zijn een stuk of 5 plekken waar de kit aan het smelten is. Voor de lunch heb ik die nog schoon gemaakt, maar pas tegen 17.00u weer verder gegaan met uitkrabben, schuren etc. Toen de voorbereidingen afgerond waren zijn we eerst gaan eten en rond 20.30u zijn we gaan kitten.

Dinsdag 11/07/2017, van Igouminitsa naar Preveza

De wekker ging om 06.00 uur. Vanaf onze 3-daagse ankerplek zijn we een uurtje later rechtstreeks de vaargeul voor de ferries overgestoken en hebben aan de zuidzijde de baai verlaten. Van daaruit is het bijna een rechte streep en 46 nmile naar Preveza waar we 7 uur later aankwamen na een volstrekt rustige tocht.

Igoumenitsa bij zonsopgang

In Preveza was er nog volop plaats aan de kade. Na het afmeren hebben we  lekker in de airco een middagdutje gedaan, maar niet voordat ik de zak met wasgoed voor de gewaarschuwde Victor had klaargezet bovenaan de loopplank.

En daar werden we ook wakker van. Juul zag hem nog net van de loopplank afgaan, maar toen ik boven kwam was hij al in geen velden of wegen te bekennen. Intussen was ook duidelijk dat alle vrije kaderuimten vol lag. Wij lagen klemvast tussen de boten van een Italiaans flottielje met alleen maar jeugd en, zoals gebruikelijk, die kijken nergens naar.
Die Italianen pakken water en elektriciteit waar ze het kunnen vinden en zonder enige schroom. Ze zijn gelukkig van onze stekker afgebleven. Ik heb een van de flottielje leiders aangesproken op het feit dat een van hun schepen tegen onze stuurboordzijde ligt aangeperst met verschrikkelijk piepende fenders en gevraagd of hij dat schip 50 cm wil opschuiven. Een hoop commentaar in het Italiaans natuurlijk zo van "die oude zeikerd", maar na een hoop gedoe werd het uiteindelijk gedaan.

Het was intussen half vijf en we hebben ons voorbereid op de komst van de dieseltruck van Victor. Volgens mijn berekeningen hadden we 327 liter diesel nodig, uiteindelijk bleek er 341 liter in te gaan, geen slechte schatting dus. Kan zijn dat Victor's assistent heeft nagevuld want in de boot stinkt het behoorlijk naar diesel en dan zou het verschil nog kleiner zijn.

Op woensdag 12 juli hebben we Preveza weer verlaten en zijn via het Levkas kanaal naar Paleros gevaren.

Wat we daar hebben gedaan kun je lezen in de volgende blog!

Kroatië - deel 2

Om Pascal te citeren: Ik schrijf een lange blog, want ik heb geen tijd voor een korte. 

Ik verontschuldig me bij voorbaat voor de lengte van deze blog. Ik schrijf nu eenmaal heel gedetailleerd en kort dat naderhand in. Aangezien ik dat werk moet doen bij een temperatuur van tegen de 40 graden had ik nogal haast.......

Maandag 12 juni 2017

Om maar direct een einde aan de spanning van het einde van deel 1 te maken: Uiteindelijk hebben we besloten in Kroatië te blijven en op vrijdag beschutting voor 2 nachten te zoeken. Of we extra verblijf moeten betalen of zondag a.s. toch nog Kroatië kunnen verlaten zien we dan wel weer.

Het was een uitermate rustige nacht in de baai vlakbij Korcula, geen wind en ook geen geldinners, weer een meevaller! Op de ochtend van dinsdag 13 juni was onze eerste stop het tankstation van Korcula. Na het tanken van 170 liter diesel zijn we om het kaapje gevaren en vervolgens langs Korcula stad. Best wel een mooi gezicht zoals die oude stad op die rots geplakt ligt. 

Korcula op Korcula

In de engte tussen de eilanden Korcula en Peljesac waaide het behoorlijk en dit was de eerste keer dat we zoveel zeilende schepen zagen. We hebben de noordelijke oever, die van Peljesac, genomen en aan het westelijke einde van het eiland zijn we naar het noorden gedraaid en daarna de baai van Loviste in. Deze biedt prima bescherming tegen de heersende N-NW winden in de noordelijke hoek en daar zijn we dan ook gaan liggen. Mooi op tijd want nog geen uur later begon het aardig vol te lopen. Er gingen nog wel schepen weg (lunchers) maar er kwamen er meer in en tegen de schemering lag de hele baai aardig vol.

de westpunt van Peljesac

Op woensdagmorgen 14 juni hebben we eerst maar eens lekker gezwommen en daarna op ons gemak ontbeten en toegekeken hoe van heel veel schepen de zodiac’s richting het dorpje snellen om nog gauw een vers broodje te scoren alvorens te vertrekken.
Zodra we om de westpunt van Peljesac heen draaiden kregen we de geringe wind tegen, beetje hobbelig, maar geen enkel probleem. Best nog een eind om naar de oostpunt van het eiland Hvar te komen, pas om 11:15 draaiden we daar omheen bij het dorpje Sucuraj. Pas toen ben ik eens gaan kijken hoe ver het nog was om halverwege Hvar te ankeren en dat was ons toch net een uurtje te ver, dus om 11:30 hebben we alsnog besloten om naar Makarska, een plaatsje op het vasteland iets ten zuiden van Split, te gaan. 

Kustlijn van Kroatië: Ruig met grote hotels

Een uurtje korter en ook was dit het plaatsje dat ik in eerste instantie had uitgezocht als vluchthaven voor het slechte weer dit weekend. Dus we hebben de koers verlegd en zijn onder de kust van het vasteland gevaren over een vlakke zee met "dik water" op weg naar Makarska.

de kade van Makarska: marmer en palmen

De wijde havenkom schijnt pas onlangs verder afgeschermd te zijn met een extra pier om de deining vanuit zee te remmen en bij aankomst leek dat ook goed te werken. Ik kreeg antwoord op kanaal 9 en werd door de havenmeester naar de wal gecoacht. We kregen een vriendelijke ontvangst en 2 moorings en lagen in no-time vast.
Eerst maar eens geluncht en vervolgens zijn we de stad ingelopen op zoek naar een chandler voor spullen voor de lekkende waterleiding. Viel nog niet mee, na anderhalf uur lopen en 4 chandlers en loodgieters kwamen we bij een winkel die weliswaar niet had wat ik zocht, maar wel een hele hoop maten fittingen én een doucheslang. Het plan is nu om het kapotte stuk van de warmwaterleiding te vervangen door de doucheslang totdat we in staat zijn een definitieve reparatie uit te voeren.

Terug op de boot Iag ik net 5 minuten plat toen de havenmeester aan de boeg stond: de papieren. Die nam hij mee naar het kantoor en kwam vervolgens na een kwartier terug met de rekening : kuna 390, die ik maar heb afgerond op 400, oftewel zo'n €54. En daar zit dus geen elektriciteit of water bij! Niet echt goedkoop, maar liggen aan een mooie kade met marmer en palmbomen moet ook betaald worden.
's Avonds zijn we gaan eten in Restaurant Hrpina dat Juul gevonden had via TripAdvisor. We zijn er naartoe gelopen om te reserveren maar dat ging al niet meer, maar als we om 21.00u kwamen.......

Nou, 21.00u werd 21.30u voordat we eindelijk met 3 stellen konden gaan zitten aan een tafel voor 6.

Kort en goed, we hebben prima gegeten en niet eens zo verschrikkelijk duur maar het was wel veel te veel. We hadden samen een salade gedeeld, maar toen die werd gebracht zakte de moed ons al in de schoenen. Die krijgen we sámen nog niet op en dan moet het hoofdgerecht nog komen!
We zaten op een terras zonder overkapping aan een pleintje en natuurlijk begon het halverwege te regenen. In het begin slechts een paar druppels, maar dat werd allengs meer. De boot hadden we voorbereid dus daar hoefden we ons geen zorgen over te maken. Gelukkig begon het terras steeds leger te raken zodat op een gegeven moment wij onder de overkapping onze maaltijd droog konden afmaken.

Het was dik na elf uur toen we eindelijk vertrokken. Het regende intussen ook al best door en dat betekende dat het in de boot warm en klam was. We zijn direct naar bed gegaan maar hadden behoorlijk moeite om in slaap te komen vanwege tripboten die met versterkers op oorlogsvolume de haven in kwamen maar ook van lawaaiige jeugd op de boulevard. Bij nader inzien is dit toch niet de haven waar we drie dagen gaan liggen om de wind af te wachten.

De volgende ochtend, na een slechte nachtrust, zijn we rond 08:00 opgestaan en hebben de warmwaterleiding gerepareerd met de onderdelen die we gisteren kochten. Ging allemaal vrij vlot en het moment van de waarheid kwam toen ik de afsluiter van de boiler openzette. Maar alles ging goed, geen gespuit of gedruppel, alles was dicht en er was weer warm water voor de afwas. Voorlopig draai ik na gebruik die afsluiter weer dicht, een doucheslang is er niet voor gemaakt lange tijd hoge druk te weerstaan, zeker niet van water rond de 80 graden.

vertrek uit Kamarska met regen

Na het ontbijt zijn we nog wat boodschappen gaan doen. Ik wilde ook nog langs de havenmeester om ons verblijf in Kroatië met een paar dagen te verlengen, maar helaas: kantoor gesloten wegens Nationale Feestdag 15 juni (Sacramentsdag). Dus terug op de boot de waterslang maar in de tank gehangen, als er dan toch niemand is….

We zijn met regen vertrokken en het werd een sombere natte tocht, niet echt lekker vaarweer. Ik heb zelfs een deel met de navigatieverlichting aan gevaren zo donker was het.
Gelukkig was het net droog toen we moesten aanleggen in Loviste. Met de pikhaak hebben we een boei uit het water geplukt in de noordhoek voor restaurant Billy en daaraan vastgemaakt.

onze arme Zodiac heeft al een hoop te lijden gehad..

Rond een uur of 5 wilden we van boord om een biertje te gaan drinken bij Billy, maar natuurlijk begon het op dat moment te regenen. En het bleef regenen tot een uur of 8 dus we hebben maar bier gedronken aan boord. Toen het eenmaal droog was hebben we de Zodiac afgedroogd en zijn naar het steigertje gevaren waar de Zodiac’s van de andere 3 boten al lagen. Over het eten kunnen we kort zijn: niets bijzonders. Het terras met uitzicht is leuk, maar de keuken doorsnee. Juul had kip en ik 2 spiesen met varkensvlees, van de barbecue natuurlijk. Gelukkig was het ook niet al te duur: kuna 250
Na afloop kregen we nog een bittertje, ook niks bijzonders en zijn we weer vertrokken in een kletsnatte zodiac, gelukkig hadden we een dweil meegenomen. En voor de eerste keer: navigatieverlichting op de Zodiac! Daar hebben we nog een rondje mee gevaren door de baai en toen naar huis voor de koffie.

Billy's restaurant, wie wil daar nu 3 dagen liggen??

Op vrijdag 16 juni moesten we een besluit nemen: waar gaan we het slechte weer dit weekend uitzitten? Makarska was al afgevallen vanwege de kosten en de baai waar we lagen (Loviste) is wel veilig en beschut, maar om hier nu 2-3 dagen te blijven is ook niet erg aanlokkelijk. 

Bovendien: willen we nog extra weken in Kroatië blijven of gaan we terug naar het zuiden? Het was best een moeilijke beslissing, Kroatië heeft een hoop te bieden en we zouden best wat meer willen zien. Daar staat tegenover dat het hoogseizoen op het punt van uitbreken staat en we geen zin in de drukte hebben. 

de baai van Loviste

Uiteindelijk hebben we besloten terug naar het zuiden te varen en dat betekende ook dat we Loviste verlaten en terugvaren naar Polace op Mljet.
Die tocht zelf was erg rustig. Even dringen bij de uitgang van de baai, want we vertrokken met 3 schepen tegelijk, maar verder viel het erg mee met het verkeer. Bij Korcula werd het wat drukker, maar het tankstation lag er verlaten bij. Dan tussen de eilanden door en toen de oversteek naar Mljet in het gezelschap van een Oostenrijkse zeilboot. Zoals Juul zei: een rustig 1300 toeren tochtje.

In de baai van Polace zagen we al van verre de mannen van Ogigija staan wuiven. Vlot aangelegd en hartelijk verwelkomd. Geen probleem als we een paar dagen blijven? nee, geen probleem. Wil je een pilsje van het huis? Dus wij hebben daarna de boot goed vastgelegd: met kettingen en stormlijnen, laat de wind maar komen!
Daarna wat gedut, opgeruimd en gezwommen achter de boot (zodiac weer laten zakken). Rond kwart voor acht zijn we gaan eten, ditmaal wat kleiners. Een vegetarische pizza voor Herman en een spaghetti seafood voor Juul. Wat schetst onze verbazing toen bij het afrekenen ineens de mededeling kwam dat morgen tegen de middag een bora wordt verwacht en dat wij eigenlijk te zwaar zijn voor de moorings. Bovendien liggen we hier dwars op de windrichting en door onze opbouw vangen we teveel wind. Het is beter als we of voor anker gaan in de baai, of een ander plek zoeken, bijv. bij Rest. Ankora, waar we met de neus in de wind liggen.
Beetje onbegrijpelijk allemaal. We hebben de boodschapper terug gestuurd met de mededeling dat we juist voor de wind hier gekomen zijn en dat het met ons gewicht van 16 ton wel meevalt, er liggen hier zeilboten die minstens zo zwaar zijn. 

dit soort bootjes kunnen blijven liggen!

Even later kwam Pavo (de baas) een beetje zenuwachtig aanlopen. Wat er nu precies speelt weet ik niet maar hij wil ons echt weg hebben. Hij heeft een punt met dat dwarsliggen, dat is ook niet prettig, maar alle schepen aan zijn kade liggen dwars. We hebben dit al eerder meegemaakt op Meganisi. Het wordt niet gezegd, maar het behoud van hun moorings is voor hen belangrijker dan onze veiligheid.

Maar goed, we hebben afgerekend en zijn direct naar Restaurant Ankora gelopen en hebben daar een plaatsje naast een grote zeilboot gereserveerd. Morgenvroeg gaan we daar naar toe. Hopelijk weet Polo, de baas, het dan nog want hij zag er aardig aangeschoten uit en sprak een beetje warrig.

Daarna Pavo gerustgesteld, aan dek koffie gedronken, alvast een hoop spullen opgeruimd i.v.m. de wind die al aardig begon op te steken en naar bed gegaan.

Het bleef rustig in de nacht van vrijdag. De ochtend hebben we losgemaakt bij restaturant Ogigija en zijn 300 meter verder gevaren naar de piepkleine steiger (max. 2 schepen) van Restaurant Ankora. Aanleggen was niet echt recht voor zijn raap. Er lag al een grote zeilboot aan die kade waar we naast moesten komen, maar die had heel vlak lopende moorings, waardoor het gat waar ik in kon draaien tussen die moorings en een paar boeien in het water heel klein was. Bovendien moesten we langs de lange kade die daar heel ondiep is. En natuurlijk hadden we de wind in de kont zodat ik ook niet te lang over de manoeuvre kon doen omdat we anders zouden verwaaien.
Dus de boeg naast de verkeerde kant van het zeilschip (rechts van de moorings)gelegd, toen hard achteruit en tegelijk met boeg- en hekschroef de bocht van 180 graden in vlak voor de boeien en over de moorings. En verdomd, ging in 1 keer goed! Intussen stonden er 2 man op de kade en terwijl ik de mooring aannam kon Juul de lijnen aangeven. Eenmaal provisorisch vast kon ik een sterke man aan boord halen om de moorings flink aan te halen en even later lagen we goed. Toen bleek dat de sterke man de uitbater van Stella Maris was en dat hij en Ankora samen deze steiger uitbaten. Nee, het was geen probleem als we toch bij Ankora gingen eten, daar hadden we tenslotte de afspraak mee gemaakt.
De rest van de dag in alle rust doorgebracht en gewacht op de wind die maar niet wilde komen. Uiteindelijk hebben we 20 knopen wind gemeten om 18:00 uur, nauwelijks de moeite. Dat er wel meer onrust is, is vooral te merken aan het water. Veel kleine golfjes die voor veel gekabbel zorgen, vooral onder de geveegde kont van het zeilschip naast ons.
Tegen 20:00 zijn we gaan eten bij Ankora , daar bleek dat wij de eersten en de enigen waren. Er staan nogal wat negatieve reacties op TripAdvisor en dat wordt blijkbaar toch gelezen. Na ons kwam gelukkig nog een stelletje dus we zaten niet helemaal alleen. Maar daar bleef het wel bij vanavond. De kwaliteit van het eten was prima maar de bediening stuurs. Ook de hoeveelheid was voor ons in ieder geval genoeg, maar de prijs was belachelijk. Een kleine salade van inktvis, sardines en ansjovis voor ons beiden, daarna 8 garnalen voor Juul en een tonijnsteak voor mij samen met een halve liter wijn moest €65 kosten. Bovendien moesten we cash betalen, pinnen was niet mogelijk. Hier wordt dus gefoezeld maar dat geldt voor alle restaurants in dit land.

Het waait al wat harder en het is wat kouder, maar toch blijft de echte Bora nog steeds uit. Het lijkt erop dat de weermannen weer schromelijk overdreven hebben. Er is een bora maar die komt niet boven de 20 knopen uit en daar maken we ons geen zorgen over.

prachtige baaien om (vrij) te ankeren.

Dus op zondagochtend 18 juni, na het ontbijt, heb ik de fietsen naar boven gebracht en op de kade in elkaar gezet. Moest wel de bandjes oppompen, zo lang zijn ze al niet meer gebruikt. Per fiets zijn we het eiland gaan verkennen. Eerst naar het oosten, maar na 2 km kregen we een stijging van 10% en die hebben we maar gelaten en zijn terug naar Polace gefietst. 

mooie weg, maar wel steil!

Boven het dorp zijn ze druk bezig een nieuwe weg aan te leggen. Die ligt er al maar is nog niet geopend maar dat stopt ons niet en we hebben die prachtige nieuwe weg afgefietst tot het punt waar hij weer samenkomt met de oude weg die dwars door Polace heen loopt. Vandaar zijn we doorgefietst naar het dorpje Pomena, helemaal aan de westpunt van het eiland Mljet. Aardig, iets chiquer dan Polace met grotere boten maar als plaatsje net zo klein. We hebben een kopje koffie op een terrasje gedronken en zijn toen weer terug gefietst. Afwisselend gelopen en gefietst, want er zaten een hoop steile stukken tussen. Rond 2 uur waren we weer thuis, het was een pittig maar prachtig fietstochtje geworden.

Romantisch plekje, jammer dat de bora er recht in stond.

Rond 8 uur in de avond zijn we gaan eten bij Stella Maris en hebben de stuurse ober van Ankora het nakijken gegeven. Dat was een stuk gezelliger en eigenlijk ook beter, in ieder geval een stuk goedkoper. Alleen jammer dat het de hele avond zo gewaaid heeft, zaten daar met de trui aan in de wind.

Op maandag 19 juni hebben we een begin gemaakt met onze terugweg door het anker te lichten, de baai van Polace te verlaten en op weg te gaan naar Luka Zaton, de baai bij Dubrovnik waar we ook lagen na het inklaren 2 weken geleden. Het eerste gedeelte ging moeiteloos. We zijn de kustlijn naar het oosten blijven volgen en dat voert je door een smalle vaarweg tussen een paar eilandjes door, heerlijk rustig. Echter, na 2 km is dat afgelopen en kom je op volle zee uit en dat was toch anders en conform de voorspelling. Een stevige wind van rond de 10 tot 12 knopen van opzij en een knobbelige zee met golven tot 0,5 meter. Maar gelukkig konden we onze oostelijke koers aanhouden zonder al te veel te rollen. We hebben wel de motor op 1700 toeren gezet voor meer stabiliteit. Pas toen we weer tussen de eilanden kwamen werd het water weer vlak en nam ook de wind af en kon de motor weer terug naar 1500 toeren. Het is hier prachtig dus we hebben onze ogen de kost gegeven en veel gefotografeerd. Ook van de kalmte gebruik gemaakt om beneden lunch te maken en al varende te eten.

Op weg naar Dubrovnik, tussen de eilanden

Vlak voor Dubrovnik namen de golven weer even toe vanwege de doorgangen tussen de eilanden maar toen we ons baaitje in draaiden was dat direct afgelopen. Fantastische beschutting heb je hier, 3 andere zeilboten wisten dat helaas ook en lagen op of liever vóór ons plekje. Maar wij durven ondieper te gaan en zijn tussen ze door gevaren om weer op dat plekje te komen. Toch iets eerder het anker laten vallen want de vorige keer konden we om de boot heen lopen, zo ondiep is het daar.

Helaas hebben we hier een heel slechte nacht gehad. Rond middernacht werden we wakker van heftige windstoten. Of ze dat nu een bora noemen of katabatic wind, feit is dat het met kracht van de berg aan het eind van de baai kwam vallen en het schip ineens strak achter de ketting trok. Toen bleek ook dat we behoorlijk dicht voor dan wel naast een Nieuw Zeelander lagen. Je kunt nu eenmaal niet altijd exact weten waar het anker van een ander ligt als je het jouwe laat vallen. Maar goed, ik heb het een tijdlang in de gaten gehouden maar we verliepen geen millimeter dus ik ben weer naar bed gegaan. Dit herhaalde zich nog 2 maal na uitzonderlijk krachtige windstoten, maar alles bleef goed.
Niet voor Juul echter, bij elke windstoot keek die uit het achterraam om te zien of we al waren losgeslagen, dus die heeft praktisch geen oog dicht gedaan.
"De Kiwi" achter ons blijkbaar ook niet. Toen wij het anker ophaalden en vertrokken met Juul aan het stuur kwam hij ineens naar buiten en begon te roepen dat hij slecht had geslapen omdat wij te dicht op hem lagen en dat wij hadden moeten “shiften “ omdat wij als laatsten waren gekomen en dat ze dat “good seaman ship” noemen. Ik heb hem goede reis gewenst en we zijn verder gevaren. Natuurlijk lagen we erg dichtbij, ik vermoed dat hij bovenop zijn anker lag toen wij ankerden en toen de wind draaide hadden wij meer slack dan hij maar om dan midden in de nacht te gaan herankeren? Nee dus. Weer een vriend minder.......

Vanuit het nu veel rustiger baaitje (de wind is pas gaan liggen toen de zon ruim op was), zijn we rechtstreeks naar een tankstation gevaren in een marina in aanbouw, pal tegenover de customs kade. Daarna naar de douane kade en zowaar, dit keer stond er een jonge jongen die de lijnen aannam. Feitelijk moest dat me al wantrouwend maken, maar wij hebben nog steeds vertrouwen in de mensheid! Ik kreeg wel even een standje van een havenbeambte die vond dat ik me had moeten melden op VHF 8, oeps, sorry. 

Eerst melden bij een strenge politiedame, die stuurde me door naar de havenmeester in een gebouw iets verderop maar waar ik al geweest was bij het inklaren. Dat gaf me de ruimte om onderweg ook nog een broodje te kopen en het restant kuna’s in te wisselen. Ik kreeg snel het stempeltje van de havenmeester en daarna kopiëren de andere instanties hetzelfde formulier als bewijs van hun nauwlettende controle. Volgens mij heeft xerox al deze procedures ontwikkeld, het komt in ieder geval hun omzet ten goede. Toen iedereen tevreden was en ik mocht vertrekken, vond de strenge politiedame het nodig mij er nog eens op te wijzen dat ik vanaf de kade de kortste weg naar buiten de territoriale wateren moest nemen en vooral niet langs de kust de kortste weg naar Montenegro mocht nemen. Ik heb haar verzekerd dat ik dat wist, wat ik niet gezegd heb is dat er geen haar op mijn hoofd is die van plan was zich daaraan te houden. Even een omweg maken van 2*12 mijl vanwege een procedure, ze lijken wel gek!

Bij de boot gekomen stond daar ineens weer dat jongmens die ons geholpen had met aanleggen. Juliette had me gevraagd 10 kuna niet te wisselen als fooi en ze wilde dat net geven toen hij om liggeld vroeg voor het feit dat wij hadden vastgemaakt aan de kade voor het uitvoeren van een wettelijk verplichte procedure. Nou, nee dus, we hebben niet betaald bij het inklaren en waren het niet van plan bij het uitklaren. Ja, maar dit was een nieuwe procedure voor boten langer dan 10 meter. Fijn dan, maar we hebben geen kuna‘s meer dus beurt voorbij. O, geen kuna’ s? Nou dan is het goed zo. Toen Juliette hem vervolgens die 10 kuna in zijn hand drukte (voor jou, niet voor je baas ), snapte hij er weer helemaal niks van.

Bigova: de straatverlichting bestaat uitsluitend
uit palen met (Chinese) zonnepanelen!

Maar goed, we zijn vertrokken zonder te betalen en via de kortste route zijn we naar de baai van Bigova gevaren. Opnieuw illegaal bezig, we klaren niet in in Montenegro maar overnachten er wel. De trip begon wat woelig maar dat werd allengs beter alhoewel het water nooit echt vlak werd. De boeienkoning van Bigova kwam direct op ons af met zijn bootje en maakte ons vast aan een boei dicht bij zijn restaurant. Toen wij hem vertelden dat we eigenlijk niet aan de wal mochten omdat we niet ingeklaard waren, zei hij dat 1 nachtje toch wel zou mogen…..?

Dus die avond zijn we naar de wal geroeid alsof er niks aan de hand was en hebben heerlijk bij hem gegeten. Juul een lekkere maar erg gratige vis met gekookte spinazie en ik een risotto met kleine garnaaltjes, met 2 glazen wijn en 10% fooi voor minder dan €40. Na 2 weken Kroatië vonden we dat al goedkoop!

Toen we afrekenden nam hij ons mee naar buiten, keek schichtig om zich heen en vertrouwde ons toen toe dat het echt niet nodig was om in te klaren in Montenegro als we toch van plan waren om direct door te steken naar Corfu. Wat een schat! Hierna zijn we weer terug geroeid en zijn vroeg naar bed gegaan, morgen is een lange dag.


Op de dag van ons vertrek naar Corfu (woensdag 21 juni) ging de wekker om 06.00hr. Direct de werkkleding aan en de luiken open want voor een tocht van meer dan 24 uur dient eerst wel een grondige controle vooraf plaats te vinden.
Nou, wat betreft de olie was dat ook wel nodig. Het peil stond op minimaal dus er moest 2 liter bij om het peil op ⅔ te krijgen. Ook het koelwater van de motor is aangevuld met een kwart liter, de wierfilters waren schoon, de riemen zijn ok en staan op de juiste spanning. Na nog 2,5 liter water uit de bilge te hebben gepompt zijn de luiken weer dicht gegaan. Snel aankleden en ontbijten en om iets voor 7 uur ging de motor aan en de meerlijn los van de boei.

Misschien wel leuk voor één keer: 

wat nu volgt zijn de letterlijke notities uit het logboek tijdens de tocht naar het eiland Erikoussa, iets ten noorden van Corfu.

07:15- Koers van eerste etappe is 168 graden en dat is evenwijdig aan de golffronten van 0,2 mtr. Lekker rollen dus, Juul heeft maar een pilletje genomen.
09:00 - Nog meer rollen, Juul verhuist naar de bank, gaat onder geen beding naar binnen.
11:00 - wind op kop, voornamelijk vaarwind, het wordt veel rustiger.
12:00 - Geen land te zien. Hebben de Albanense vlag maar opgehangen alhoewel we mijlen buiten hun territoriale wateren zitten. Zee is kalm en wind ZW, schuin op de boeg.
13:00 - Juul gaat nog steeds niet naar binnen dus Herman heeft lunch gemaakt. Tevens alvast 4 eieren gekookt voor vanavond.
14:00 - Wind draait langzaam via W naar NW en komt daarmee dwars, het wordt dus weer hobbelig.
14:45 - de eerste tegenligger, een oud Engels “gentleman’s yacht” the “Blue en nog iets”
15:30 - de middagwind steekt op, schuimkopjes aan SB op de golven dus minimaal10 knopen wind. Ramen en luiken voor gaan dicht i.v.m. buiswater.
17:30 - Wind gaat liggen, wel golven, geen schuimkoppen.
18:00 - Diesel niveaumeter staat al tijden op ¼, terwijl de tank praktisch vol is.
19:00 - Avondeten gemaakt, boterham met hardgekookt ei, tomaat en komkommer + beker melk.
20:00 - Voorbereid op de nacht, Bimini dichtgemaakt, warme kleding klaargelegd. Besloten om naar Nissos Erikoussa te gaan i.p.v. naar Corfu stad. Is korter maar willen ook nog niet zo snel naar “huis”.
20:45 - Oliedrukmeter zwalkt alle kanten op, gedrag dat ik gisteren ook zag. Zodra je de toeren iets laat zakken is de naald stabiel op 6 kg/cm2 en blijft ook daar wanneer je toerental weer verhoogt.

zonsondergang, ergens voor de Albanese kust

21:00 - Warme kleding aan zodra zon onder is. Wordt direct klam en vochtig, handdoeken naar binnen.
21:30 - Juul is naar binnen gegaan, het heeft ook geen zin met 2 te zitten koekeloeren. Displays ingesteld op nachtbeeld. Verlichting rood. Moet steeds ruitenwissers gebruiken, binnenkant moet ook droog worden gemaakt met wisser. Hadden misschien toch beter de voor- en zijramen erin kunnen zetten.
00:15 - Juul neemt de wacht over. Ik installeer een straalkacheltje om de ramen vochtvrij te houden.

Service accu’s worden niet meer bijgeladen (4 uur grens van dynamo) maar kachel neemt heel veel stroom af. Even het contact afzetten om de dynamo weer te triggeren.
Helaas, vergeten dat dan ook de autopilot uitvalt. In het donker merk je pas laat dat het schip vervolgens een cirkel van 360 graden draait. Hebben het op kunnen vangen en autopilot weer aangezet. Trigger actie had trouwens wel succes, accu’s worden weer geladen. Moet echter wel een apart schakelaartje installeren om ALLEEN de dynamo te resetten en niet heel de rest ook!
02:00 - ik word wakker van marifoon. Juul zit er prima bij en wil nog wel een uurtje.
03:00 - Herman neemt wacht over. Komt vervolgens tot de ontdekking dat het nog maar een uurtje naar Erikoussa is en we daar dus in het pikdonker aankomen. Snelheid drastisch verlaagt om bij het eerste licht te kunnen ankeren.
04:00 - "Het daghet in den oosten, het lichtet overal" . Een heel dunne maansikkel verschijnt bloedrood boven de horizon, daarboven glanst heel helder Venus, de morgenster.
04:15 - Ik vaar aan de westkant om het eiland heen, zie alleen het profiel tegen de heldere ochtendhemel.

Dit eiland is voor veel schepen begin- of eindpunt
van de oversteek naar Italië

04:30 Samen zien we steeds meer van de baai aan de zuidzijde. Varen zo rustig mogelijk tussen een paar geankerde schepen door om dicht aan het strand het anker te laten vallen. 15 meter ketting op een waterdiepte van nog geen 4 meter.
04:50 - Keertje trekken en we liggen vast, motor uit, instrumenten afdekken en we gaan naar bed. Buiten is alles druipend nat, binnen is het warm.

We hebben 155 nMile (288 km) in 22 uur gevaren.

En dit is dan het einde van ons Kroatisch avontuur. 

CONCLUSIE: Bij de voorbereiding van onze Kroatië reis zijn we talloze malen gewaarschuwd voor allerhande schurkenpraktijken zoals het excessief veel geld eisen voor boeien of ankerplaatsen met intimidatie en zelfs geweld.

Wij hebben daar niets van gemerkt!

Net als in Turkije en sommige plaatsen in Griekenland is het de gewoonte, wanneer je de boei of steiger van een restaurant gebruikt, dat je daar gaat eten en dat lijkt me logisch. In natuurparken en beschermde gebieden wordt je inderdaad liggeld in rekening gebracht, maar dat is net zo hoog als voor diegene die per auto arriveren en je mag daarvoor vaak meerdere dagen blijven liggen.

Dat betekent niet dat Kroatië een goedkoop land is! In vergelijking met Griekenland is het extreem duur en dat wordt vnl. veroorzaakt door het eten in de restaurants waar je aan de steiger of boei ligt.

En nee, dat zijn geen opgeklopte prijzen voor de bootjesmensen, de bezoekers die per auto komen betalen net zoveel. Daarnaast betaal je ook extra voor additionele zaken zoals water en elektra. Zeker water is niet echt goedkoop, maar wat wil je, het wordt per tanker naar de meeste eilanden gebracht.

De havens zijn wel duur maar als je dat goed plant kun je er veel van vermijden. Als je persé elke avond aan de wal wilt, dan heb je geen keus. Dan zul je elke avond een restaurantsteiger of een haven moeten opzoeken. Wij hebben één keer in de haven van Makarska gelegen en dat kostte ons € 53 voor 1 nacht. Echter, vorig jaar hebben we 1 nacht in de Marina van Vathi op Meganisi gelegen en dat kostte ons ook €50.

Hieronder wederom het kostenoverzicht:

NB1: deze kosten gelden voor "Vaarttuig" met een lengte van 12,3 meter

Dubrovnik: totale kosten schip en bemanning € 160,20

• inklaren voor 2 weken

Park Mljet: totale kosten schip en bemanning € 50,20

• liggeld voor 7 nachten + toegang park + excursie

Overige nachten vrij en kosteloos geankerd of aan restaurant steigers waar je dan moet eten.

TOTALE KOSTEN SCHIP EN BEMANNING, 7x ANKEREN, 9x aan steigers/boeien, €263,15

Overige kosten:

TANKEN: we hebben niet in Montenegro getankt

INTERNET: mijn eigen T-Mobile abonnement

UIT ETEN: gemiddeld € 56,50/maaltijd voor 2 pers.

Varieerde voor ons twee tussen € 35 en €95 en omvatte meestal, 2 hoofdgerechten, fles water, halve liter wijn en/of bier. Over het algemeen was de kwaliteit van het voedsel maar middelmatig.

Kroatië - deel 1

INTERMEZZO: OVER KROATIË

In de tijd van Tito was Kroatië, net als Montenegro uit de vorige blog, deel van Joegoslavië. Het land kent een lange geschiedenis als (min of meer zelfstandig) Koninkrijk maar een haast nog langere geschiedenis van overheersing, beginnend bij de Romeinen, via de Venetiërs naar het Hongaars-Oosterijks Keizerrijk, de Ottomanen, Fransen en Habsburgers en als laatste de As-Mogendheden Duitsland en Italië.
Toen op 25 juni 1991 zowel Kroatië als Slovenië zich onafhankelijk verklaarden was dat het begin van het uiteenvallen van de Republiek Joegoslavië en de daarop volgende oorlog, vnl. tegen het restant van het Federale leger, bestaande uit Serviërs en Montenegrijnen.
Sinds 1 april 2009 is het land lid van de NAVO en op 1 juli 2013 trad Kroatië als 28e lidstaat toe tot de EU.
Kroatië behoort niet tot de Schengenlanden. Het land is ook geen lid van de Eurogroep; de officiële munt is de kuna. (1 euro = 7,41 kuna).

EINDE INTERMEZZO.

links-onder de douanesteiger van Cavtat
(copyright Google) 

Het was al laat in de middag toen wij op maandag 5 juni aanlegden aan de douanesteiger van Cavtat, onze eerste haven in Kroatië. We waren direct enthousiast over dit charmante plaatsje. Het is klein en knus, de kade ligt direct aan een door palmen beschaduwde boulevard, leuke winkeltjes en een gezellige kade met (normale) boten.
Ik volgde de wegwijzers naar de havenpolitie en kreeg daar helaas mijn eerste teleurstelling: het piepjonge agentje deelde mij "ambtshalve" mede dat ik door diende te varen naar de eerstvolgende haven met 24 uurs inklaringsfaciliteiten, zijnde Dubrovnik. Cavtat heeft weliswaar inklaringsfaciliteiten, maar deze sluit om 3 uur 's middags en dan zit er niets anders op dan nog twee uur door te varen naar Dubrovnik.
Dus het liep al tegen zessen toen wij vastmaakten aan de kade voor het douanekantoor in Dubrovnik. Opnieuw deed een politieagente ons versteld staan door op een stoel te blijven zitten en toe te kijken hoe wij het moeilijk hadden om de lijnen vast te krijgen. Toen we uiteindelijk vastlagen kwam er een manspersoon vragen wat we kwamen doen en begeleidde mij vervolgens naar het politieloket. Die gaven me een formulier en een stempel zodat ik in ieder geval de stad in mocht om even verderop naar de havenmeester te gaan die me uiterst vriendelijk en beleefd vroeg 1188 kuna te betalen (zo’n € 165) om 2 weken in het land te mogen blijven. Het begon al goed!
Toen weer terug naar de politie waar ik opnieuw een stempeltje kreeg en vervolgens door naar de douane voor nog meer kopieën en stempels.

Ankerbaai bij Dubrovnik

Uiteindelijk was iedereen tevreden en iets voor 19:00 uur maakten we weer los van de kade, keerden om en hadden een half uurtje nodig om een vrije ankerbaai iets ten noorden van Dubrovnik te bereiken waar we om 19:25 het anker lieten vallen; Welkom in Kroatië!
De volgende dag, 6 juni, zijn we gewoon in dat baaitje blijven liggen. Gisteren was een lange en vermoeiende dag en een dagje rust kon geen kwaad. Bovendien hadden we ineens een lek in een warm water leiding opgelopen waar naar gekeken moest worden. Door een uiterst dun haarscheurtje vlak achter de boiler spoot met grote kracht een dunne nevel water van 80 graden de machinekamer in. Gelukkig zat er een afsluiter op de leiding, maar dat betekende wel dat we vanaf dat moment geen warm water meer hadden!

de uiteindelijk toch niet gerepareerde warmwaterleiding

Na overleg met Smelne in Drachten wist ik hoe de leiding los te maken zodat ik erbij kon om 3 lagen RescueTape over het lek te wikkelen. Dat hebben we vervolgens een halve dag laten inwerken (die lagen vulkaniseren in elkaar) om vervolgens te testen of het ook werkte. Wel, het spoot niet door de lagen tape heen, zo goed is het dan toch, helaas lekte het wel bijna net zo hard tussen tape en buis. Jammer, toch geen warm water!
De dag na onze rustdag, op woensdag 7 juni, hebben we het anker gehesen en zijn weer op pad gegaan. Ons eerste reisdoel: de baai van Saplunara aan het uiterste zuid-oosten van het eiland Mljet.

Het eiland Mljet

Volgens de weerberichten zou hoe langer we wachten met vertrek, des te beter de condities op zee zijn. Dus toen wij, na nog een rustige ochtend in de baai, rond 12:00 uur de zee opvoeren viel de deining inderdaad mee. We zijn ten noorden van de eilandjes Kolocep en Lopud naar het westen blijven varen om vervolgens, dicht onder de kust, om Lopud heen te varen in de richting van Mljet.
Nou, het werd dus niet echt kalm vandaag. Direct uit de beschutting van Lopud kregen we met een behoorlijk warrige zee te maken met daar onderdoor een stevige deining. Het ging behoorlijk op en neer en zelfs met kruisen werd dat niet veel beter. Een beetje zigzaggend hebben we dit parcours uiteindelijk afgelegd, maar erg leuk was het niet. Vlak onder de kust van Mljet liepen we nog een zeilboot op, maar ondanks zijn zeil had die het niet echt veel beter.

we worden naar een boei gebracht

In de baai van Saplunara werden we direct opgevangen door een bootje dat ons een boei van zijn restaurant aanbood. Gezien de diepte in de baai en de deining die er stond hebben we zijn aanbod geaccepteerd en even later lagen we veilig aan een boei met de neus in de wind en de deining. Toen naderhand de wind wegviel en we dwars op de deining kwamen te liggen hebben we ook een lijn uitgebracht naar een tweede boei zodat we weer met de boeg in de deining lagen.

en we worden naar het restaurant gebracht

Stipt om 19.00 uur kwam de jongeman met zijn bootje ons ophalen om te gaan eten. Helaas, dat werd een beetje een desillusie. Ten eerste omdat wij daar ongezellig als enige zaten te eten, ten tweede omdat het restaurant veel pretenties had die ze culinair niet waar maakten en ten derde omdat het schreeuwend duur was. We hadden alle twee een veel te dunne vissoep, Juliette nam daarna gamba's en ik een Argentijnse biefstuk (prima overigens), 2 glaasjes wijn en, mag ik even afrekenen: kuna 650 oftewel € 88. En vervolgens nog een verrassing: cash afrekenen. Godzijdank had ik nog net 700 kuna bij me want anders kun je met euro's afrekenen, maar dan was het bedrag op €96 uitgekomen.

Intermezzo: winden in de Adriatische Zee.

Over het algemeen is het weer in de maanden juni/juli erg rustig. Het regent zelden en dan maar kort. Toch is het oppassen in de Adriatische zee. Het is een smalle zee en volledig omsloten door landmassa, hoge bergen en hoge temperaturen en dat kan plotseling opstekende buien en onweer veroorzaken gepaard met heftige windstoten.

De meest voorkomende winden zijn:

1. de Mistral, de "mooi weer wind"
2. in de zomer de meest voorkomende wind uit het noord-west tot west. Hij begint rond een uur of 10 en bereikt 's middags een sterkte van 3-5 Bft. Bij zonsondergang gaat hij weer liggen.
3.  de Jugo, ook wel Scirocco, of "slecht weer wind" genoemd.
4. In de zomer komt die slechts zelden voor, waait uit het zuid-oosten en duurt dan slechts 2-3 dagen en komt daarbij meestal niet boven 7 Bft. In de winter waait deze wind veel vaker, langer en heftiger.
5. de Bora, een gevreesde specialiteit van de oostelijke Adriatische kust, een valwind van de bergen uit noord-oostelijke richting.Een zogenaamde katabatic wind die ontstaat door een luchtdrukverschil tussen het land achter het kustgebergte en de Adriatische zee. De wind stuwt op tegen het gebergte en rolt daar uiteindelijk overheen om met geweld op het water direct onder de berg te vallen. Al na een paar mijl uit de kust valt er weinig meer te duchten van de bora, maar verkeer op de kustwegen en schepen in de luwte van de berg kunnen zware averij oplopen van deze valwinden. Voor schepen geldt: hoe dichter bij het land, hoe zwaarder de wind! En: hoe hoger de berg, hoe krachtiger de bora.

Einde Intermezzo

En nog waren de verrassingen niet voorbij. Op de terugweg in het bootje vertelde de jongeman e.e.a. over het natuurpark aan de westzijde van het eiland en de makkelijkste weg er naar toe. En hij vertelde ook dat er een Bora verwacht werd rond 12.00 uur. Wij dachten nog dat hij het had over 12.00 uur 's middags. Nou, dus niet. Hoe laat het begonnen is weet ik niet, maar rond 03.00u werd ik wakker van Juliette die boven aan dek de vlag stond in te draaien. We hebben daarna niet veel meer geslapen want die keiharde vlagen wind bleven maar aanhouden. Zo is het rustig met 8 knopen en zo waait het ineens weer 22 knopen en ligt alles te klapperen en te flapperen. En zijn de dubbele lijnen op 2 boeien ineens een nadeel, we rollen nog steeds niet maar de wind staat nu recht achterin (bora is N-NO). Ik heb even gewacht tot de deining uit zee minder werd, maar heb uiteindelijk om 05:00 de achterlijn losgemaakt zodat het schip met de boeg in de wind kon draaien. Het werd direct een stuk rustiger, niet dat we daarna wel goed geslapen hebben…

we verlaten de baai van Saplunara

In de ochtend waaide de bora nog steeds en wij stonden in twijfel of we wel of niet zouden gaan. Uiteindelijk besloten we te vertrekken en gelukkig, het water is bijna vlak maar er staan veel heel korte golfjes waar we tijdens het varen geen last van hebben. Waar we wel last van hebben zijn de windvlagen van de bora waarbij de regel is: hoe hoger de berg waar je langs vaart, hoe harder de vlagen. Nou hebben we geen zeilen dus we zullen niet gauw omslaan, maar wat we wel hebben zijn losliggende zaken zoals het kussen op de bakskist dat ineens over het dek vloog en gelukkig gestopt werd door de stangen van de bimini: 36 knopen (Bft.8) was die vlaag en direct de krachtigste van de dag. We hebben wederom Suleyman uit Finike weer eens bedankt voor de kwaliteit van zijn bimini want die geeft, ondanks zijn oppervlak van 12 m^2, geen krimp. Voor de zekerheid heb ik er toch een landvast overheen gegooid om klapperen zoveel mogelijk tegen te gaan maar hij staat stoer en stevig.

Luka Polace,
"Vaarttuig" ligt achter de bomen 

Naarmate we verder naar het westen kwamen werd het rustiger, de vlagen minder heftig. Het werd nog even rommelig toen we de West-Kaap moesten omvaren en aan de noordkant van het eiland was het water duidelijk onrustiger maar dat werd direct veel minder toen we Luka Polace invoeren. We hebben op ons gemak een mooie ankerplek uitgezocht tussen wat grote gullits op 8 meter waterdiepte. We hebben 30 meter ketting uitgelegd en op bestelling kwam er weer een heftige vlaag die direct ons anker stevig vast trok. We liggen hier met zo'n 20 andere boten, de drukste plaats tot nu toe.


Op vrijdag 9 juni zijn we lekker rustig in deze prachtige baai, onderdeel van het Nationaal Park Mljet, blijven liggen. Lekker relaxen, beetje zwemmen etc. 's Middags werden we voor de eerste keer geconfronteerd met dat typisch Kroatische fenomeen waardoor zoveel Nederlanders hier wegblijven: de geldinners. Er kwam ineens een bootje op ons af met 2 parkwachters erin. We waren dus de klos, er moest 375 kuna (zo'n € 50) worden betaald voor liggeld (7 dagen ) én voor de park toegang. Inbegrepen was dan wel vervoer per bus naar het park en vervoer per boot naar een eilandje met daarop een klooster. En ook als je die excursie niet wilde moest je toch de hele som betalen. Gedwongen winkelnering heet zoiets. Je hebt weinig keus, dus je betaalt. Morgen op excursie dus, want of we hier nu een week willen blijven…….

De bezienswaardigheid in het Nationale Park (buiten de prachtige natuur dan) is een voormalig Benedictijner klooster gelegen op een eilandje (sv Marija) in een binnenzee of liever gezegd 2 binnenmeren. Die staan in verbinding met zee via een smalle doorvaart aan de zuidzijde van het eiland, maar daar mogen wij niet in.

gevaren worden, heel speciaal..... 

Met een busje zijn we van het plaatsje waar we voor anker liggen door het park naar het binnenmeer vervoerd waar al een boot lag te wachten. Na een tochtje van 5 minuten waren we al op het eiland waar het personeel haastig kwam aansnellen om hun plaatsen in te nemen. Wij waren blijkbaar de eerste lading van de dag.

oud kerkje, moderne ramen

Helaas viel er weinig te zien. De abdij wordt gerenoveerd en is niet toegankelijk, alleen het kerkje was te bekijken en met slechts 2 glas in lood ramen was dat gauw gebeurd.
Maar we zijn eerst maar eens koffie met een appelpunt gaan doen. Daar was vooral de punt blij mee want die lag er volgens mij al een paar dagen. Na dus het kerkje te hebben bekeken zijn we langs de oever van het meer gaan lopen en omdat wij als eerste op het eiland waren was het heerlijk rustig. De wind waaide door de toppen van de bomen en de vogels zongen volop. Overal bloeien nog de bloemen en het eiland schijnt vol te staan met orchideeën waarvan we er verschillende hebben gezien.

de ezels waren blij met wat aandacht...

Naarmate we hoger kwamen veranderde de begroeiing in enorme cactussen waarvan sommigen in bloei. Bovenop het eiland was een ezelkraal met 3 ezeltjes die zich gewillig lieten kroelen, maar stinken deden ze wel! Jammer genoeg duurde de stilte niet lang, er was intussen een heel grote boot aangekomen uit Pomena met Fransen en Spanjaarden. Helaas moesten we nog een half uurtje wachten op de eerste boot terug, maar die hebben we dan ook genomen. Terug op de vertrekplaats van de boot hebben we ons laten voorlichten over de mogelijkheid om terug te lopen naar Polace. Dat viel reuze mee, slechts 2,8 km, dus na een half uurtje lopen in de hitte waren we weer terug op ons vertrekpunt.

aan de steiger van restaurant Ogigija

Aangezien we nogal krap in onze voorraad water zaten én er weer wind verwacht werd hebben we ons anker opgehaald en zijn verhuisd naar de steiger van restaurant Ogigija die 200 liter water kan leveren aan haar gasten. Vergeet niet, Mljet is een eiland, alle zoet water moet hier per tankerboot worden aangevoerd dus water is schaars en duur. Voor 200 liter water betaalde we 60 kuna, (€ 8)

het terras ligt pal aan de steiger 

Rond een uur of 7 zijn we gaan wassen en opknappen, maar we zijn pas rond half negen gaan eten toen de eerste lichting toeristen al bijna klaar was. Zodra we kwamen werden we door de baas opgevangen en naar een speciaal klein tafeltje geleid helemaal in de hoek van het restaurant. We hebben uitstekend gegeten, vis voor 2, zeebaars met gebakken aardappeltjes en een kleine groentesalade. En dat alles voor een zeer redelijke prijs, kuna 430, waarvan we maar 470 (€63,50) gemaakt hebben. Wel iets anders dan de kuna 650 in Saplunara. Merkwaardig hoe snel je je referentiekader aanpast. €63,50 is al meer dan de Hollandse prijzen en dubbel zoveel als de prijs in Griekenland. Maar wij vinden het nu al redelijk!!
Bij het afrekenen nog een likeurtje gedronken aan het tafeltje van de baas. Die blijkt tijdens de laatste oorlog naar Amerika te zijn vertrokken omdat hij part noch deel wilde hebben aan die onzin.

de paden op, de lanen in

De volgende dag, zondag 11 juni, bleef het winderig en we zijn wederom blijven liggen. Aangetrokken door de prachtige natuur die we gisteren zagen, hebben we onze wandelschoenen aangetrokken en hebben een lange wandeling cross-country gemaakt. Vermoeiend in die hitte maar erg leuk. Het is langs meren en baaien, heuvel op en af en door bossen met prachtige bomen en enorme aantallen vogels. Na 2 uur kwamen we uit bij hetzelfde binnenmeer als gisteren, waar we onze voeten hebben afgekoeld, geluncht en vervolgens via dezelfde weg in een half uur weer terug naar de boot zijn gelopen.

verkeersslachtoffer, helaas....... 

Dat eten ook kan voor een bescheiden prijs hebben we die avond bewezen, maar dan dien je wel je toevlucht te nemen tot spaghetti en pizza. Alhoewel bescheiden: kuna 275 (€37), volgens mij kun je dan in Nederland voor €25 klaar zijn en in Griekenland blijf je ruim onder de €20.

Het eiland Peljesac

Maandag 12 juni hebben we op ons gemak de baai verlaten en zijn pal noord overgestoken naar het eiland Peljesac om vervolgens in westelijke richting de kust te gaan volgen. Tijdens de overtocht van ongeveer een uur hebben we nog een kleine school dolfijnen gespot waar we even achteraan gegaan zijn, maar ze hadden geen interesse in onze aanwezigheid dus wij hebben onze tocht vervolgd. 

in de buurt van Orebic waar onlangs een Nederlander
een Poolse zwemmer heeft overvaren.
Wij weten hoe makkelijk zoiets kan gebeuren. 

Naarmate we dichter in de buurt van Orebic kwamen werd het drukker met bootjes en zagen we steeds meer boten voor anker of aan boeien. We zijn door een ondiepte tussen 2 eilandjes doorgegaan om in een ankergebied te komen waar een aantal Gullits en zeilboten lagen en hebben daar het anker laten vallen in de beschutting van een klein eiland. We weten dat ze hier kunnen komen voor ankergeld, maar we zien wel.








Tijdens het controleren van de weersverwachting zagen we dat de volgende zaterdag en zondag behoorlijk slecht weer verwacht werd. En die maandag was alweer de laatste dag in Kroatië voor ons. Dus wat doen we? Gebruiken we de goede dagen tot zaterdag om al in Corfu te komen of zitten we de storm hier uit?, maar dan moeten we extra verblijfsvergunning betalen.

Nadere studie leerde dat hoe zuidelijker je bent, hoe zwaarder de storm. Dus als we voor de storm uit naar Corfu vluchten moeten we vrijdagavond in een veilige haven liggen tot en met zondag, terwijl als we naar het noorden gaan we eigenlijk alleen zaterdag slecht weer hebben en zondag alweer kunnen varen. Wat gaan we doen????


En hier eindigt het eerste deel van de Kroatië blog, het tweede deel volgt zo snel mogelijk!