in Boedapest........en naar huis

Terwijl ik dit schrijf, zitten we weer thuis in Son.
Het duurde 3 maanden voordat we op eigen kracht in Boedapest aankwamen, het duurde een taxirit van 40 minuten en 2 uur vliegen om weer te komen waar we begonnen: thuis.

welkom in Hongarije

drijfhout: het ligt er vol mee!

De aanleiding van deze plotselinge terugkeer is niet onze eigen toestand maar, zoals ik al hiernaast in de rubriek "Waar zijn we" schreef, de gezondheids-toestand van onze vriendin Carla. De berichten die ons bereikten waren dermate verontrustend dat we besloten hebben nu naar huis te gaan. De vervoerssituatie na Boedapest verslechtert per kilometer en als er dan iets zou gebeuren zouden we waarschijnlijk niet in staat zijn op tijd thuis te komen. Boedapest is een ideale plaats voor een onderbreking met zowel goede faciliteiten voor "Vaarttuig" maar vooral ook: twee maatschappijen die rechtstreeks op Eindhoven vliegen.

Maar hoe zijn we in Boedapest gekomen??

controle scheepspapieren in Bratislava

In de vorige blog hebben we jullie achtergelaten in Wenen. Vandaar uit zijn we rechtstreeks naar Bratislava in Slowakije gevaren. Het is even een kleine cultuurschok. Wenen is de hoofdstad van een rijk westers, kapitaalkrachtig land, Bratislava is de hoofdstad van een kakelverse republiek die zich nog steeds hersteld van decennia van communistisch wanbeleid en ook de scheiding van Tsjechië nog steeds niet heeft verwerkt. En dat zie je vanaf de grens: aan de kades, de haveninstallaties, de schepen, de bruggen. Het bekende beeld dat we ook gezien hebben in delen van Oost-Duitsland, maar ook Noord-Frankrijk: dat van desolate verwaarlozing. Fabrieken, huizen en installaties die 50 jaar geleden nieuw waren, maar al 30 jaar geleden zijn verlaten en nu langzaam wegrotten. Maar er zijn ook tekenen van verandering: nieuwe bruggen (ongetwijfeld met EU hulp gebouwd) nieuwe huizen, opgeknapte stadskernen, maar vooral: enthousiaste mensen.
Met de bekende Donaustroom in de rug is het slechts 5 uur varen van Wenen naar Bratislava en, aangezien het nu een EU land is, ook geen vervelende grenscontroles. Toch werden we, voor de eerste keer deze reis, gepraaid door een Waterpolitieboot pal voor het Slowaakse Parlementsgebouw. Controle; of we maar in de stroom wilde draaien en langszij komen zodat er een functionaris kon overstappen. Zo gezegd, zo gedaan, en even later zat er een "jonge jongen", zoals Juliette zei, in onze map met papieren te bladeren. Alles in orde natuurlijk. Nadat hij zich nog nadrukkelijk verontschuldigd had voor de enigszins chaotische situatie in zijn land en het ontbreken van faciliteiten voor jachten is hij weer overgestapt en zijn wij omgekeerd op weg naar onze bestemming: de jachthaven Dodo.

het had niet veel gescheeld of Vaarttuig had in het restaurant gelegen!!

"Dodo" ligt in dezelfde haven als waar voorheen "Milans Treff" lag. Echter: Milan bestaat niet meer, maar Dodo was een waardig alternatief. Met 3 man werden we ontvangen en vastgemaakt aan een merkwaardige constructie van restaurant en steiger. Er stond vrij veel (dwars) wind en ik moest dus met enig geweld de nauwe box in. Probleem daarbij was dat het einde van de box, het begin van het restaurant was. En toen ik dus even vergat dat de motor nog in z'n vooruit stond, scheelde het niet veel of Vaarttuig had halverwege in het restaurant gelegen. Gelukkig had iemand al een lijn om een bolder liggen en kon het schip nog net tegenhouden. Maar goed ook, nu was er tenminste een restaurant waar we 's avonds konden gaan eten.

De volgende dag wilden we Bratislava gaan bekijken, maar helaas: Juliette voelde zich niet goed. Hoesten en proesten, pijn op de borst, en koorts, dus geen Bratislava. Ook niet de tweede dag, of de derde. Pas op de vierde dag voelde ze zich weer goed genoeg om het bed te verlaten en konden we weer verder varen. Bratislava moet wachten tot een volgende keer om door ons bezocht te worden.

het Gabcikova sluiskanaal

De volgende halte werd Komarno, maar om daar te komen moet je door de sluizen van Gabcikova en erger: het gevreesde Gabcikova sluiskanaal. Bij "kanaal" moet je in dit geval denken aan een plas water die aan het begin zo'n kilometer breed is en aan het eind, de z.g. smalle kant, nog altijd zo'n 300 meter, oftewel 4x breder dan het Amsterdam-Rijn kanaal. Van het begin tot aan de sluis is het kanaal 22 km lang en bij winden uit de west noord-west hoek beginnen zich daar golven op te bouwen die in het smalle deel 1-1,5 meter hoog kunnen zijn en over de sluisdeur (een z.g. zak-deur) heen slaan. En natuurlijk waaide het als een gek, prachtig weer, maar wel een windkracht 6, gelukkig uit oostelijke richting. Desondanks was het water zeer onrustig, met schuimkoppen en al. 

meldplaats sport, 20 km. voor de sluis

De golfhoogte bleef beperkt, maar het was even een IJsselmeer ervaring op de Donau. Omdat er geen wachtplaatsen voor jachten bij de sluis zijn, moet je je al 20 km voor de sluis, bij het begin van het kanaal, melden. Zijn de wind- en golfomstandigheden voor de sluis slecht, dan mag je niet eens doorvaren! en moet je daar wachten.

met een duwcombinatie van 140x22 meter in de sluis

De sluis zelf leverde geen moeilijkheden op. Samen met een duwcombinatie in die enorme kolk van 240 x 24 meter, maar wel aan een drijvende bolder. En dan 20 meter naar beneden; spectaculair.

In Komarno troffen we de "Enapay" weer (jeweetwel, de Duitse catamaran). We hebben van hen nog steeds de geleende naaimachine aan boord waarmee we uit een enorme lap zonneschermmateriaal buitenschermen voor de verschillende ramen aan het maken zijn. Door de ziekte van Juliette in Bratislava was daar allemaal niets van gekomen, maar in Komarno is de naaimachine op tafel gekomen en hebben we eindeloos zitten meten, spelden en naaien. Ook de volgende dag, toen de Enapay al was vertrokken, hebben we de hele dag achter de naaimachine doorgebracht, maar toen was het ook praktisch af. Op maandagochtend zijn we vervolgens Komarno ingefietst om het stadje te bekijken en inkopen te doen alvorens tegen het middaguur te vertrekken.

werken aan de zonwering

En al die tijd was het prachtig weer. In Wenen was het al prima, maar sinds ons vertrek daar hebben we alleen maar zon en hoge temperaturen. In Bratislava liepen de temperaturen al op tot 30 graden, intussen is 35 graden al geen uitzondering meer. Toen we uit Komarno vertrokken was het al zo heet dat we na 25 km een zijarm zijn ingedraaid en in een prachtige plas voor de eerste maal deze reis het anker hebben laten vallen. Heerlijk, in de schaduw van de bimini een beetje lezen en prutsen, de Zodiac te water gelaten om eens lekker over het water te racen. Jammer alleen dat het water nog niet warmer is dan 17 graden, dus gezwommen hebben we niet.
De volgende (dinsdag)ochtend iets na achten vertrokken. Het werd echt tijd om wat schade van al die ligdagen in te halen. Bovendien hadden we intussen contact gehad met Wim en waren nu op de hoogte van Carla's toestand, dus eigenlijk hadden we al besloten om naar huis te gaan. De beste mogelijkheid om te vliegen: Boedapest, dus dat werd onze bestemming die dag: een etappe van 97 km.

de Dom van Esztergom

En zo voeren we door het prachtige Hongaarse landschap, onder een strak blauwe hemel, volop zon, langs de imponerende Dom van Esztergom naar Boedapest. De Enapay had ons intussen laten weten dat ze een prachtige (nieuwe) haven hadden gevonden, jong, modern en niet idioot geprijsd, dus daar gingen we naar op weg. En inderdaad, de haven van de "Prestige Yacht Club" is een prima haven, met alle faciliteiten voor de deur, op steenworpafstand van winkelcentrum en Metro en inderdaad redelijk geprijsd. We hebben goede afspraken kunnen maken met Janos, de havenmeester en we laten "Vaarttuig" met een gerust hart bij hem achter.

Hongaars zomerkapsel

Direct na aankomst zijn we erin geslaagd een vlucht te boeken met Ryanair rechtstreeks naar Eindhoven voor vrijdag. Op woensdag zijn we dus als idioten gaan poetsen en opruimen om het schip langere tijd onbemand achter te kunnen laten.

Fisherman's Bastion

Donderdag zijn we onder een tropische zon toch nog even de stad gaan bekijken. Met de Metro naar het centrum, vervolgens met lijn 16 naar Buda en dan met de funicular de berg op naar het voormalige Koninklijk paleis. Wat een prachtige uitzicht vanaf die berg! Vervolgens nog naar het Fisherman's Bastion gelopen (zeer de moeite waard) en daarna de stad weer in. Onderweg spontaan een kapsalon binnengegaan en ons beide een zomers kapsel laten aanmeten. Dat kun je hier eens vaker laten doen, totale kosten (voor ons beiden): 12 euro!

De volgende dag, gisteren dus, hebben we nog op de boot geluncht, zijn vervolgens naar de luchthaven gereden en hebben 's avonds thuis in Son en Breugel gegeten. Hoe klein is de wereld!

Dit is voorlopig onze laatste blog. Zodra we onze reis weer hervatten laten we dat weten!

en ook Oostenrijk verlaten

Het gaat hard!
Zowel de tijd, het is alweer een week geleden sinds de vorige blog, maar ook de afstand.
In Duitsland viel de waterhoogte en dus ook de stroomsnelheid, nog mee. Maar in Oostenrijk is het hoog water. Zeker een meter hoger dan normaal en hier en daar zien we de bomen inderdaad met hun wortels in het water staan. Dat houdt ook in dat op de smallere en ondiepere gedeelten de stroomsnelheid aanzienlijk toeneemt, we hebben al eens 22 km/uur gedaan met slechts 1000 toeren. Dat is dus 14 km/uur stroom mee!

zicht op Passau

In de vorige blog zijn we tot na Passau gekomen en zijn we Oostenrijk ingevaren. Dankzij de EU allemaal zonder plichtplegingen. Bij de eerste de beste mogelijkheid in Oostenrijk hebben we aangelegd aan een steiger bestemd voor rondvaartboten omdat die nog geen 100 meter verwijderd was van een tankstation. Even poolshoogte nemen en dat leverde op dat de dieselprijs inderdaad zo'n 8 cent onder de Duitse prijs lag. Ik maakte me al op om een paar keer op en neer te lopen toen de eigenaar me waarschuwde toch maar los te maken omdat de rondvaartboot eraan kwam! Jammer dus, dan maar verder.
Even verderop, in Schlögen (aan de Schlögene Schlinge, een paar prachtige Donaubochten), was het wel raak. Echter, ditmaal aan een pomp aan het water met de bijbehorende prijzen, zelfs hoger dan de Duitse straatprijs. Toch maar 100 liter getankt want we willen niet het risico lopen op enig moment zonder diesel te komen zitten midden op een snelstromende Donau, dat zou krantenkoppen opleveren!!

Gasthof Gierlinger, in die prachtige Donaubocht

Die dag zijn we geëindigd in Obermühl, vlak voor de deur van Gasthof Gierlinger, een plek waar ook de ST 68 heeft gelegen en net als Henk toen, hadden wij ook wat te vieren: Juliette's verjaardag. Die avond hebben wij genoten van de verse Donauvis van het Gasthof en vers is ie: elk moment dat ze even niets te doen hebben staat het personeel van het restaurant voor en achter de boot te vissen!!
1 Juni was ronduit slecht met windkracht 7 recht op de kop, dus we zijn blijven liggen en hebben een lange wandeling gemaakt. Obermühl is een plaatsje van niks, maar het ligt prachtig in die Donaubocht.
Van deze ligdaghebben we ook gebruik gemaakt om het niet te vinden waterlek op te sporen. We hadden ernstige verdenkingen richting generator, dus de geluidsisolatie verwijderd en geïnspecteerd: niets. Toen de impeller geïnspecteerd en dat was mooi op tijd: beginnende scheurtjes en een vreemde verkleuring. Dus een nieuwe erin, ook een nieuwe pakking en dat kan in ieder geval niet meer lekken.
Terwijl ik de generator weer aan het inpakken was zag Juliette ineens een waterdruppel langs de hydrofoor lopen. Jawel: dat was hem dus. Iets wat ik 2 jaar geleden ook al eens heb gerepareerd, een lek langs de naad van de pomphuis helften. Gedemonteerd, ingesmeerd met vloeibare pakking en 12 uur laten uitharden. Ziet er voorlopig goed uit.

Linz, Winterhafen

Op 2 juni ging het richting Linz, 47 km en 2 sluizen. In de Winterhafen vonden we een uitstekende gastensteiger voorzien van alle gemakken en een doe-het-zelf registratie en betaalsysteem waardoor ook de prijs laag bleef: 1euro/meter en elektriciteit uit een muntautomaat.
In Linz zijn we dat weekend blijven liggen. Prachtig weer en een stad vol met bezienswaardigheden. We hebben vooral veel plezier beleefd aan ons bezoek aan Ars Elektronica, oftewel Elektronische Kunst. Ze bieden echter ook een prachtige 3D voorstelling van de samenstelling van ons zonnestelsel en de Galaxy, gebaseerd op foto's van de Hubble telescoop. Geprojecteerd in 3D op een wand en vloer van 16x 9 meter geeft dat een overweldigend effect.

Stift Melk: motorboten zijn niet welkom

In de buurt vonden we ook een tankstation met goede prijzen, helaas wel op 1,5 km afstand. Dus ik heb het karretje met de jerrycans achter het fietsje gebonden en in totaal 160 liter diesel op die manier getankt. We kunnen er weer even tegen!
Maandag 4 juni eindigde in Grein, 53 km verder en wederom 2 sluizen. Ik moet zeggen dat de Oostenrijkse sluizen zeer attent reageren en ook prima helpen. We zijn al meerdere malen als enige schip geschut als het er naar uitzag dat we te lang moesten wachten. Wat meehelpt natuurlijk, is dat er genoeg water is.
In Grein hebben ze hun strategische positie ontdekt (en hun vermelding in het Donau boek) en ze rekenen dus een leuk prijsje (Euro 20/nacht). Wel heel gezellig was dat 's avonds een aantal leden van de "Bootsverein Turul" op het terras van het clubhuis neerstreken en ons allerlei hebben verteld over aanlegplaatsen aan de Donau en wat wel en niet te doen.

Nee, geen torpedo: Stroomsnelheid in de Wachau

Vijf en zes juni hebben we doorgebracht in Krems, 80 km en 2 sluizen na Grein. En dat over het snelste stuk van de Donau, de Wachau. In krap 5 motoruren hebben we dit traject afgelegd, oftewel gemiddeld 16 km/uur. Wat ook wel geholpen heeft is de enorme wind in de rug, we hebben 30 knopen geregistreerd, voor een rugwind betekent dat deze vlaag dus minstens 40 knopen is geweest, oftewel bijna windkracht 9. In Krems was volop gelegenheid de voorraden aan te vullen en het heeft ook een mooie Altstad.

Altstadt Krems, alte Ritualen

Die hebben we op de ochtend van ons vertrek naar Wenen bezocht en daar werden we geconfronteerd met een processie. De laatste die ik gezien heb in Nederland was op 18-jarige leeftijd, maar hier worden ze dus nog steeds gehouden.
En toen naar Wenen. Wederom een etappe van 75 km met 2 sluizen. Onderweg in Greifenstein hebben we voor de eerste keer weer volgetankt. Ik was het gesjouw met jerrycans beu en ik wilde nu eindelijk wel eens voltanken. Naar mijn berekeningen hadden we 350 liter nodig. Op basis van die hoeveelheid zijn we de onderhandelingen ingegaan, want dit baasje rekenende aanvankelijk met de toeristenprijs van euro 1,527/liter. Toen we dreigden weer los te maken, werd hij toeschietelijker en rekende uiteindelijk met 1,40/liter. Vervolgens bleek de teller te stoppen op 239 liter!! We hebben dus aanmerkelijk zuiniger gevaren dan ik heb aangenomen. Op het hele traject sinds Millingen dus slechts 4,2 liter/uur!

in de tram in Wenen

We waren laat vertrokken en kwamen dus ook laat aan in Wenen. Bovendien was die dag een officiële feestdag, met gevolg dat het havenkantoor van de Marina Wien al was gesloten. We hadden aangelegd in het westelijke bekken van de Marina, op een prima plaatsje direct na de ingang. Van vaste liggers aan de steiger kregen we de code van de poort, dus we konden er in ieder geval in en uit. De volgende ochtend, voordat het havenkantoor openging om 10 uur, zijn we al de stad ingegaan op zoek naar de Nederlandse Ambassade, om daar een machtiging te regelen voor de aanstaande verkiezingen. Achteraf voor niets omdat dat iets blijkt te zijn dat je per Internet kunt regelen! Maar goed, die ervaring hebben we dan ook weer! De Ambassade reflecteert de Hollandse zuinigheid: gevestigd op de zevende etage van een kantoorpand, met twee loketten waar de communicatie verloopt via microfoon en luidspreker zodat de twaalf wachtende volop kunnen meegenieten van het verhaal hoe jij erin geslaagd bent je paspoort kwijt te raken! Over privacy gesproken!
Wenen is prachtig en imponerend, desondanks compact en overzichtelijk. Ik ga maar niet beschrijven wat we hier allemaal gedaan hebben en volsta met de opmerking: ga het zelf eens bekijken, het is de moeite waard!

Wat mij rest te vertellen is dat wij halverwege nog een keer van haven veranderd zijn. 44 euro/nacht in Marina Wien vinden we toch echt te gortig, dus we zijn 10 km teruggevaren naar Kuchelau, waar we een plaatsje kregen voor 19 euro/nacht. Zo komt Jan Splinter door de winter!! De verbindingen vanuit Kuchelau naar de stad zijn minstens zo goed en je hoeft niets te laten. Bovendien is er een groot bedrijventerrein met betaalbare supermarkten op fietsafstand.
Dinsdag 12 juni hebben we Wenen weer verlaten en zijn vertrokken naar Slowakije, maar dat is een verhaal voor de volgende keer!

Duitsland verlaten

In het vorige reisverslag lieten we jullie achter in Berching op 24 mei.
Intussen is het 6 juni en zijn wij al gevorderd tot in Krems, 60 km voor Wenen in Oostenrijk. We hebben dus een heleboel in te halen en dat gaan we in deze aflevering proberen.

De Spaghetti brug over het Main-Donau Kanaal

Na Berching zijn we vertrokken naar Kelheim, de plek die het einde van het Main-Donau Kanaal en het begin van de Donau markeert. Op ons gemak hebben we die dag 4 sluizen genomen met een totaal verval van 51 meter.

Schwimmpoller: geen sluizenstress meer

Wat zijn die Schwimmpoller toch een uitvinding! Invaren, aanleggen, even wachten tot ie begint te zakken, dan vastmaken en op je gemak gaan zitten. Sluis Dietfort viel even tegen, want die liet ons anderhalf uur wachten, maar in die tijd maakten we kennis met een fietsend echtpaar dat op weg was naar Wenen. Respect!
Behalve de eerste sluis hebben we alle andere sluizen alleen genomen, wel zo comfortabel!
Kelheim is al net zo als al die andere steden langs Main en MDK: geen aanlegmogelijkheden behoudens dan voor rondvaartboten en cruiseschepen, dus we hadden het MDK alweer verlaten en voeren al op de Donau voordat we pas een haven vonden. Hafen-Saal is enorm groot en er liggen ook grote schepen. Hier werden we hartelijk ontvangen door havenmeester Wolfgang die direct aanbood ons mee te nemen om boodschappen te gaan doen toen hij hoorde dat we nog het e.e.a. nodig hadden. Dus een half uurtje later reden we met Wolfgang en zijn vrouw Linda naar de dichtsbijzijnde Aldi om onze Pinksterweekend inkopen te doen. Nog nooit zo snel gewinkeld: in 15 minuten stonden we weer buiten.

Voor de statistici onder ons: De Main en MDK Statistiek:
Van Mainz (4 mei)  tot Kelheim (25 mei 2012): 15 vaardagen en 7 ligdagen.
Totaal 67,9 motoruren waarin we 559,34 km hebben afgelegd. Dat is een gemiddelde afstand van 37,3 km/dag met een gemiddelde snelheid van 8,24 km/uur en een gemiddelde vaartijd van 4,53 uur per dag.
In die 15 vaardagen hebben we in totaal 50 sluizen genomen.
En het dieselverbruik?? Nog steeds geen idee. Na voltanken in Millingen hebben we in Miltenberg 200 liter bijgetankt en daar draaien we nog steeds op!

Het prachtige Donaulandschap (Beieren)

Hafen-Saal is mooi maar ook duur. De volgende ochtend zijn we dus weer vertrokken en met een rustige 1000 toeren op de motor en 4-5 km/uur stroom mee varen we met een snelheid van 12-14 km/uur de Donau af. Bimini neer, een stralend zonnetje, zwaaiende mensen op bootjes die het Pinksterweekend al zijn begonnen: Wat wil je nog meer!!
Nou: een ligplaats in Regensburg zou mooi geweest zijn, maar ook hier helemaal niets. We zijn nog de Donau zuidtak ingevaren op zoek naar het museumschip waar de ST-68 heeft gelegen, maar geen kans. Dus teleurgesteld omgekeerd en verder gevaren. Er zijn zoveel mooie plekken aan de Duitse waterwegen, maar je kunt er gewoon niet komen omdat de cruiseschepen het alleenrecht hebben op aanleggen. Jammer, jammer.

aan de steiger in Donaustauf

De 3 heren op een klein terrasje, direct na de spoorbrug Donaustauf, zwaaiden en riepen van alles. Ze keken vervolgens toch wel verbaasd toen ze ineens 12 mtr. Vaarttuig aan hun enigszins wankele steigertje hadden liggen. Hoe lang we wilden blijven? Nou, vannacht. Na wat beraadslagingen gingen ze dan toch akkoord en toen we even later ordentelijk hadden vastgemaakt zijn we met een dienblad bier de wal opgegaan om ons bij hen te voegen op het terras van de Wassersportclub "Donaustauf". Werd het toch nog gezellig.......

Afrekenen in bier......

De volgende ochtend, na een copieus Pinksterontbijt op het achterdek, weer op weg. Bij de sluis Straubing hoorde we dat de Donau na Deggendorf gestremd was voor alle verkeer door een schip met brand in de machinekamer. Dus niet getalmd en direct de zijarm in en tegenstrooms naar Straubing gevaren. Dit keer lachte het geluk ons toe. Vlak voor het stadje ligt een kleine WSA haven die nog een prachtig stukje muur vrij had. Het was even een moeilijke manoeuvre omdat we gedeeltelijk in de stroom lagen, maar gadegeslagen door 2 sportbootpiloten (met de handen in de zakken) hebben we het er netjes vanaf gebracht. Straubing zelf is een heel aardig stadje met een typerend stadsplein met daarop het karakteristieke Rathaus. Eenzelfde bouwstijl hebben we naderhand in Deggendorf gezien.

Plein en Raadhuis in Deggendorf

Op tweede Pinksterdag sloeg het weer om: dreigende luchten en de eerste buien. We hebben er een klusdag van gemaakt. Het slot van de voordeur klemt al een tijdje, mijn achterband was wéér lek, het klitteband van de horren rond de ramen raakt los. Er waren wat dingen met de nieuwe marifoon die ik moest uitzoeken etc. De dag was om voordat je er erg in hebt als je zo bezig bent.
Op dinsdag beginnen de mannen van de WSA weer te werken en dan wil je niet in de weg liggen, dus om 07:30 gingen de lijnen los en in een vroege ochtendnevel voeren we weg. Navraag bij de sluis leerde dat de stremming was opgeheven, dus we konden verder. Maar waarom zouden we? Ook in Deggendorf hebben ze een WSA haven en ook daar werden we met open armen ontvangen. Maar natuurlijk, ga lekker liggen. Kosten? welnee, teveel rompslomp!.
Omdat we zo vroeg waren vertrokken hadden we nu ook tijd genoeg om Deggendorf uitgebreid te bekijken. Dus de fietsen van boord, naar de VVV en vervolgens de bezienswaardighedenroute op de fiets gedaan. Die zijn meestal 1,5 - 2 uur, maar met de fiets doen we daar vaak maar 45 minuten over. Zodoende blijft er meer tijd voor een biertje op een terras!
's Avonds hebben we heerlijk asperges gegeten. Beierse asperges zijn minstens zo lekker als de Nederlandse.

Het beroemde orgel in de Dom van Passau

Van Deggendorf ging het de volgende dag naar Passau. Ook hier weer het bekende aanlegprobleem van de grote stad. We wisten dat de ST-68 midden in de stad in de monding van de Ils had gelegen, maar dan ben je al bijna door de stad heen. Dus toen wij, voordat we in de stad kwamen, voorbij de "ehemalige Hafen Passau-Raclau" kwamen met een vrijwel lege kademuur, zijn we daar naar binnen gedoken en hebben vastgemaakt aan de hoge muur vlak voor het botenhuis van de Wasserpolizei. Wel met de eigen grondpennen want ook hier: geen vastlegmogelijkheden. Daarna op zoek naar iemand met enige autoriteit en die vond ik na 1 km in het Wasserpolizei Hauptkwartier. Hier stoorde ik de oppercommissaris in zijn stafbespreking met 5 ondercommissarissen, maar de heren waren zeer genegen mijn vraag aan te horen. Na enig overleg besloten ze gezamenlijk dat zij er in ieder geval geen bezwaar tegen hadden dat "Vaarttuig" daar 24 uur bleef liggen; niet dat ze er iets over te zeggen hadden......
Goed, wij dus naar Passau op de fiets. Prachtig, prachtig, vooral natuurlijk weer die rijke barok aankleding van de Dom die tevens het grootste orgel van de wereld in huis heeft. Jammer dat we het niet in actie hebben gehoord. Wat ook jammer was dat het in de loop van de middag begon te regenen. De eerste bui hebben we nog kunnen ontwijken in de lobby van een hotel, de tweede in een lunchroom met heerlijk gebak. De derde kregen we echter over ons heen toen we de 3 km naar de boot fietsten. Doornat waren we toen we aankwamen!
Passau ligt op de grens met Oostenrijk. Even na de stad loopt de grens met Oostenrijk door het midden van de rivier. Pas na sluis Jochenstein, op km 2203, vaar je definitief Oostenrijk binnen, Echter: voor onze Oostenrijkse avonturen zullen jullie moeten wachten op een volgende aflevering van het blog!