Stockholm, at last!!

Nou, de fanfare was er!
Weliswaar niet aan de kade maar op een van de pleinen in hartje Stockholm. We hebben even gedaan alsof ze alleen voor ons speelden, Helaas, fototoestel vergeten!

Vanmorgen inderdaad om zeven uur de trossen los gegooid in Trosa en in een heerlijk ochtendzonnetje aan de laatste etappe begonnen. We hebben wederom in alle rust kunnen varen, tot op de laatste 10 km. In Stockholm is het een komen en gaan van grote en kleine schepen, maar in de overige 90 km van vandaag zijn we wederom nauwelijks iemand tegengekomen.

Toch zijn we ons onderweg een rotje geschrokken.
Ik ga ervan uit dat al onze lezers bekend zijn met feit dat vaarwegen worden "betond" en wel met rode en groene tonnen. Maar welke kleur ligt nu aan bakboord dan wel aan stuurboord?? En hoe bepaal je nu aan welke kant je voorbij een eenzame ton moet varen?
Internationaal heeft men de afspraak gemaakt dat vaarwegen die naar zee leiden rood aan stuurboord hebben en groen aan bakboord. Als je van zee komt en diezelfde vaarweg op vaart is dat dus net andersom.
Toen wij van zee komend naar Södertalje voeren hadden we rood aan bakboord en groen aan stuurboord. Die stroom komt 30 km verder uit een meer, dat wij opvoeren om het 10 km verder via een andere stroom weer te verlaten richting Stockholm. De oplettende lezer begrijpt het al: ergens in dat traject moet dus de betonnings richting omkeren omdat we op een gegeven moment niet langer landinwaarts varen maar opnieuw richting zee. En dat moment heb ik dus gemist!!
Me nergens van bewust hield ik dus die groene ton aan stuurboord, net als al z'n voorgangers vandaag. Nou: de zweden doen dus niet aan veiligheidsmarge's, die leggen hun tonnen OP de ondiepte in plaats van 10 mtr. ervoor. Het was een enorme klap en pats, erop en erover, zoals zwager Kees zou zeggen. Ik had geen tijd om te reageren toen we met 8 Knopen de rotsbodem raakten, maar gelukkig was het maar een lokaal bultje en kwamen we niet vast te zitten. Met de schrik in de benen het roer en de schroef getest, maar er viel niets te merken van enige permanente schade. Tja, het zal ongetwijfeld te zien zijn aan de kielbalk, maar die bekijken we dan wel wanneer we over een maand in Söderköping liggen.

Verder was het een probleemloze en mooie dag. De Wasa-haven ligt naast het Wasa-museum aan een van de drukst bevaren routes in Stockholm. Om de hoek liggen 3 werkelijk gigantische cruise schepen. Pal naast de haven varen eindeloos de veerboten en watertaxi's op en neer en de maximale 6 knopen lappen ze dus massaal aan hun laars en dat ligt redelijk onrustig!.
Wij hebben wederom de mooiste plek van de haven, langs de steiger, dwars door 3 boxen waar de zeilboten in liggen en vastmaken aan hekboeien. Nou: d'r zat een gaatje in die rij boeien waar ik mooi tussendoor kon en we liggen pontificaal langs de steiger. Tot nu toe geen commentaar van de (onvindbare) havenmeester.
Morgen komen de jongens dus we gaan dadelijk aan de gang om de voorpunt uit te ruimen zodat ze kunnen slapen. Denk dat we maar een "garage sale" moeten gaan houden op de steiger want waar làten we die spullen!?

Laatste loodjes naar Stockholm.

Morgen gaat het dan gebeuren......
Na een reis van vijfenhalve maand ga we aankomen in Stockholm, ons einddoel.
Vandaag liggen we nog verwaaid in Trosa, zo'n 100 vaarkilometers van Stockholm, maar morgenvroeg gaat om zes uur de wekker en willen we varen om zeven uur. Eigenlijk was het de bedoeling om vandaag al de helft van de afstand te doen en te overnachten in Södertalje, maar toen we vanochtend wakker werden in Trosa kletterde de regen met bakken naar beneden. Toen het eindelijk droog werd om 'n uur of een, stond er een keiharde wind die ons het leven op zee behoorlijk onaangenaam zou maken. Dus we blijven liggen en doen het morgen in een ruk. We verwachten dan om een uur of vier 's middags in de Wasa haven in hartje Stockholm af te meren. Eens zien of de fanfare klaar staat om ons te verwelkomen!!

Het is een redelijk drukke week geweest. Zo tegen het einde van de reis en met het bezoek van de jongens op komst moet er een hoop geregeld worden.
Vrijdag j.l. hebben we voor de eerste keer kennis gemaakt met het droogdok, waar Vaarttuig de winter gaat doorbrengen, door er langs te varen. Zaterdag hebben we kort kennis gemaakt met de beheerder die zich kwam voorstellen aan de boot in de haven van Söderköping. Ook op zaterdag zijn we naar de lokale bouwmarkt gegaan om materialen uit te zoeken om het schip mee af te dekken.
Ten slotte op maandag zijn we gezamenlijk (met de beheerder) weer naar het dok gegaan, hebben de plaats voor Vaarttuig in ogenschouw genomen en hebben data vastgesteld, maten uitgewisseld, afspraken gemaakt etc. etc.

Het ziet er allemaal goed uit. In Nederland wordt het schip op 2 plaatsen op z'n kielbalk gezet en wordt rechtop gehouden door 4 steunen tegen de romp van het onderwaterschip. Hier in Söderköping staat het schip over de hele lengte op z'n kielbalk en wordt opgesloten door 4 verticale stalen balken die tegen de kabelaring worden aangeschoven en op de bodem van het dok vastgezet. Perfecte oplossing, totaal geen stress op de romp en je kunt overal bij voor onderhoud.

Wij komen op 19 september naar huis met de auto van bekenden die hier in Söderköping staat (wij liggen op hun plaats in het droogdok), tjokvol met spullen die terug moeten. Op 30 september zijn we echter al weer terug voor de winterbeurt van het schip. Op 1 oktober varen we het schip het droogdok in, zetten het klem tussen de voorste 2 stalen steunen zodat we zeker weten recht boven de kielbalksteun te liggen en binden het vast aan een enkele achtersteun. Tot 3 oktober hebben we de tijd om de winterbeurt te geven en het schip verder te prepareren voor z'n verblijf van 7 maanden(!) in het dok. Op zaterdag 3 oktober gaan de sluisdeuren dicht en worden de pompen aangezet om het dok leeg te pompen. Als het leeg is wordt ook de vierde steun geplaatst en staat het schip zo vast als een huis. Op 4 oktober vliegen wij dan (huilend) naar huis, niet wetend wat wij in godsnaam in die 7 maanden gaan doen! Waarschijnlijk onze nieuwe reis voorbereiden!

Sinds maandag j.l. zijn wij uit het Gota kanaal. Hoezeer wij er ook van genoten hebben, we zijn toch ook weer erg blij om sneller dan stapvoets, op het wijde water van de Oostzee te varen en afstanden te maken tussen de scheren van de Stockholm archipel. Het is nog steeds onbegrijpelijk: dinsdag hebben we 100 km gevaren tussen Stegeborg en Trosa en hebben daar honderden eilanden gezien en welgeteld 10 andere (varende) boten (de meeste duitsers). Ik wed dat je in Friesland nog steeds het Sneekermeer kunt oversteken door van boot naar boot te springen. Niet in Zweden: de vakanties zijn afgelopen, de boten gaan de berging in. Je kunt het Gota kanaal weliswaar nog steeds bevaren, maar wel 3 dagen vantevoren melden, dan kun je op maandag, woensdag en vrijdag in konvooi door het kanaal. Moet er niet aan denken!

Blijf het blog lezen om getuige te zijn van onze aankomst in Stockholm!!

Herfst in Motala.

En weer zitten we een paar dagen vast, dit keer in Motala.
Wij zijn daar donderdag rechtstreeks uit de slotgracht van Vadstena naar toe gevaren om te beginnen aan het laatste traject van het Gotakanaal. Maar Motala is naar Gotakanaal begrippen een grote plaats, gesticht door en voor het Gotakanaal en een belangrijk centrum voor de industriële en civieltechnische ontwikkeling van Zweden. Het plan was een dag te blijven, inkopen te doen en wat rond te kijken, maar er is zoveel te zien dat we besloten een dag extra te blijven. Maar intussen is het alweer zondag en we zijn blij dat we nog steeds aan de kaai in Motala liggen want buiten giert een windkracht 6 over het Vätern meer met af en toe een heftige regenbui. De schuimkoppen staan op de golven en de paar schepen die zich toch buiten hebben gewaagd lopen hier de haven binnen en hebben de grootste moeite om zonder schade aan te leggen: de wind stuurt ze alle kanten op behalve in de box.

Als alternatief zijn we dus sportief bezig. Zaterdag was het weer nog zodanig dat we met de fiets op pad konden en zijn we op zoek gegaan naar de veel geroemde (natuurlijke) zandstranden van het Vätern meer. En ze zijn er echt: 3 km lang en ongeveer 10 mtr breed. We hebben ze maar niet verteld van het strand bij Cadzand!
Maar het wonen is hier prachtig. Grote huizen op ruime percelen en we hebben met verbazing naar de huizenprijzen bij de makelaar staan kijken. Dat scheelt dus aanzienlijk in vergelijking met Nederland!
Wij verdenken de Zweden ervan dat iedereen een tweede huis ergens in de buitengebieden heeft.

Vandaag viel er dus niet te fietsen, je zou er zo vanaf geblazen worden. We zijn dus gaan wandelen naar een klein natuurreservaat in de buitenwijken van Motala. Zo klein is het dus weer wel: vanuit de haven zit je in 5 minuten in het centrum en in 15 minuten in de ongerepte natuur buiten de stad, allemaal te voet. Eenmaal tussen de bomen merk je van die wind ook niet veel meer en wederom hebben wij ons verbaasd over de rijkheid en veelzijdigheid van de natuur hier. Na 3 uur stevig doorlopen waren we weer thuis en zijn maar wat gaan klussen.
Hopelijk is het weer morgen beter en gaan we op weg naar een van de grootste sluizen in de route: de vijfvoudige sluis van Borenshult.

Varen naar Vadstena.

Vadstena is een van de steden, of liever stadjes, aan het Vättern meer. Een ander is Karlsborg waar we afgelopen weekend te gast waren en Motala waar we komend weekend naar toe gaan en dat aan de ingang ligt van het laatste traject van het Gota kanaal.

Motala kennen we (nog) niet, maar wat Karlsborg en Vadstena met elkaar gemeen hebben is hun militaire historie. Karslborg staat bekend om de enorme vesting (=borg) die daar ligt en nog steeds door militairen gebruikt wordt en volgens mij heeft Vadstena het enige slot ter wereld met een slotgracht breed en diep genoeg om er een jachthaven in te maken. En daar liggen we dan, aan de voet van het kasteel uit 15xx dat in de 17e eeuw al de functie van fortificatie verloor en werd omgebouwd tot een paleis voor het koninklijk huis. Ook die functie is al weer lang geleden en zeer recent is het weer opgeknapt en de helft is nu in gebruik als Nationaal Archief en de andere helft staat open voor het publiek en een verdieping wordt gebruikt als Opera theater. En de slotgracht is dus een jachthaven. Je moet er maar opkomen.

We hebben een heerlijke week achter de rug met prachtig weer, ankeren en zwemmen in de mooiste baaien, barbecuen en kampvuren tussen de rotsen en een lange wandeling door de fraaiste ongerepte natuur die we ooit hebben gezien. Dit is waar we voor kwamen en met die zon is het duidelijk hoe prachtig dit land is.
Eerst dus 3 prachtige ankerplaatsen in het meer Viken waar ik vorige keer al over vertelde en daarna het weekend in Karlsborg. Ik heb al eens vaker verteld dat we soms ongevraagd 1e rang zitten bij een of andere voorstelling en dat was ook dit keer weer het geval. Pal voor de boot werd een podium opgebouwd voor een..... hard rock concert. Nou, de sound checks waren voor ons al genoeg om te vluchten waardoor we in de Vesting terechtkwamen waar een orgelconcert in de vestingkapel werd gegeven opgefleurd door een eenzame danseres die een prachtige voorstelling gaf die soms dichter bij acrobatiek kwam dan bij ballet, inclusief vuurspuwen. Dat laatste vond overigens niet meer plaats in de kapel, maar de helft van de voorstelling werd gegeven op het grote plein voor de kapel. Een zeer onverwachtte ervaring mag ik wel zeggen.
Het goede weer bleef aanhouden, dus na Karlsborg weer 2 nachten op een prachtige plek in het Vättern meer, waar we omgeven werden door hoge rotswanden en bossen in een baai zo smal dat we zowel boeg- als hekanker moesten gebruiken om te voorkomen dat we ergens tegenaan zouden zwieren. Daar vonden we een picnicplek aan de wal die onderdeel is van een wandelroute. Op de eerste avond hebben we de Zodiac volgeladen met lekkere zaken en een weggooi barbecue en hebben heerlijk gegeten tussen de rotsen. Van de barbecueresten en een hoop sprokkelhout hebben we daarna een kampvuur gebouwd tot het te donker werd.

De dag daarna zijn we aan die wandeling begonnen in de hoop dat het een rondwandeling was. Nou dat was het: na 3,5 km kwamen we aan de eigenlijke start waar bleek dat de totale wandeling 11 km was. Nou is dat nog wel te doen, ware het niet dat die eerste 3,5 km ons al 1,5 uur gekost had. Het is werkelijk zeer moeilijk begaanbaar terrein, heuvel op en af, door stroompjes en over boomstronken maar tegelijk verschrikkelijk mooi, we hebben nog nooit zoveel verschillende soorten mos gezien (zie foto). We hebben hem toch afgemaakt en dat kwam ons op 5 uur wandelen te staan, maar het was de moeite waard!
Terug op de boot sloeg het weer ineens om. Een gigantische onweersbui aan de overkant van het meer die ons gelukkig bespaard bleef, maar wel een stevige wind (windkracht 5 bij vlagen) en behoorlijk wat golfslag in ons baaitje. Vluchten kon niet meer, dus we zijn blijven liggen met de ankerwacht aan en de wekker om het uur om te controleren of we nog steeds goed lagen.
Gelukkig allemaal overbodig, beide ankers hebben het prima gehouden en waren zo diep ingegraven dat we de grootste problemen hadden de volgende morgen om ze uit die vette zuigende klei te krijgen in de stromende regen.
En nu liggen we dus in Vadstena. Morgen gaan we op weg naar Motala om daar het einde van het slechte weer af te wachten, maar helaas, dat kan wel even duren!

Zomer in Zweden

Wanneer de ochtenden blauw zijn
en de zon onbelemmerd schijnt

dan gaat het anker uit in beschermde baaien
waar geen winden meer waaien

al wat je hoort is stilte
en je geniet de hele dag tot de kilte

van het avondrood
je terug drijft in de warmte van de boot.


ja ja, wat een paar zomerse dagen al niet in een mens kan losmaken!!

Maar het was dan ook fantastisch, hiervoor zijn we naar Zweden gekomen, heerlijke lange zomerse dagen in de prachtige natuur van de zweedse meren (Viken, in dit geval) waar we een visarend hebben gespot en in de avondschemering worden verrast door een laag overvliegende vlucht ganzen of een koppel kraanvogels die vlakbij neerstrijkt en (zeer) luidruchtig blijk geven van hun aanwezigheid.
Al drie dagen en nachten zwerven we onder een stralende zon over het Viken meer van de ene mooie naar de volgende nog mooiere ankerplaats. Het vakantieseizoen van de Zweden is in z'n laatste week en dat is te merken: op het hele meer kom je nauwelijks een boot tegen. En dat terwijl nu eindelijk de zomer lijkt te beginnen! Vandaag hebben we in een van de mooiste baaitjes gelegen tot nu toe en we hebben niemand gezien.

Er valt dit keer dan ook weinig te vertellen, behalve dat we gisteren weer een kleine reparatie hebben moeten uitvoeren. Deze keer de impeller van de generator, maar na anderhalf uur knutselen was ook dat weer in orde. Gelukkig maar, want wanneer je zo intensief ankert zoals wij dat doen, dan is de generator een zeer essentieel onderdeel.
O ja, Mieke: we hebben een ondergrondse rots geraakt! Nou ja, een onderwater rots dan. We hadden een ankerplaats gekozen en lagen daar al een uur of 2 toen we besloten dat het toch geen ideale plek was: te dicht op een weg en te weinig beschut tegen de wind.
Wanneer we wegvaren van een ankerplaats zit Juliette achter het stuur en ik lig op mijn buik op het voordek te stoeien met het anker om het weer netjes en recht in de kettingbuis te krijgen. Juultje probeert dan altijd dezelfde route uit te nemen als waarop we in gekomen zijn want dat is zichtbaar op het scherm.
Op de een of andere manier lukte dat deze keer niet en we raakten een niet aangegeven rots. Het was geen echte aanvaring, meer een zijdelingse tik (ze was aan het draaien) en buiten die ene tik hebben we verder niets gehoord of gevoeld. En we drijven ook nog steeds..... maar ze schrok zich een rotje!

Morgen is de ankerpret even afgelopen. We zijn door onze voorraden heen en gaan dus op weg naar Karlsborg om die aan te vullen. We hopen dat volgende week weer zo prachtig is, want dan staat het Vättern meer op het programma. Dat is vele malen groter dan het Viken meer en schijnt ook heel veel mooie plekjes te hebben.
We houden jullie op de hoogte!