Werken in Finike

De weken vliegen voorbij, vandaag is het alweer twee weken geleden dat we in Finike aankwamen en begint onze vijfde week in Turkije. En nog steeds geen vakantie......

Alhoewel: als je elke ochtend wakker wordt met een strak blauwe hemel en een heerlijk zonnetje heb je niet echt reden tot klagen ook al moeten we elke dag flink klussen!

Mahmut, de staalman

De belangrijkste reden dat we in Finike zijn is het project dat we uiteindelijk aan de Technische Dienst van deze haven hebben gegund na een uitgebreide offerte procedure vanuit Nederland. Finike had daar heel alert op gereageerd met een uitgebreide en professionele specificatie en ons ook gewaarschuwd voor het feit dat het materiaal dat wij graag wilden normaal niet op voorraad is in Turkije dus ruim tevoren besteld moest worden. Dus wij zijn al een maand voor vertrek akkoord gegaan zodat zij het materiaal konden bestellen.

Suleyman, de zeilmaker
bezig met zijn templates

En we werden niet teleurgesteld. Maandagochtend om 11:00 uur stond er een team van 4 man aan de reling: de technisch manager Malin, zijn assistent Celal, Mahmut de staalman en Suleyman de zeilmaker. We zijn uitgebreid door de specificatie gegaan, alle tekeningen ter plekke gecheckt, alle vragen beantwoord en om half een is iedereen weer zijns weegs gegaan om te beginnen. En ja: alle materiaal was besteld en binnen.

's Middags hebben Juliette en ik de oude bimini, na 10 jaar trouwe dienst, afgebroken zodat de staalman aan de gang kon met de oude buizen.

de oude tent + bimini

Gelukkig kwam het oude Turkije weer even terug want het duurde tot woensdagmiddag voordat Mahmut kwam opdagen. Hij had maandag weliswaar een van de buizen meegenomen maar was daarna verdwenen. Maar wat bleek: hij had dinsdagochtend een prostaat biopsie moeten ondergaan in het ziekenhuis en die ochtend had hij de uitslag gekregen: alles OK! Kijk, dat schept een band. Toen hij hoorde van mijn prostaat malheur in 2014 waren we ineens lotgenoten en kon het niet meer stuk!!


Voordat je aan een project als het onze begint in Turkije dien je je één ding goed te realiseren: het zijn goede vaklui maar geen ingenieurs. En dat betekent dat je ze stap voor stap door het hele proces moet leiden want een tekening lezen zijn ze niet gewend en ze kijken er dus ook niet naar. Daar komt nog een keer bij dat zij het zo gewend zijn, maar wij het zus willen en dan moet er heel wat afgepraat worden voor ze weer op de rails staan en doen wat ons voor ogen staat.
Maar goed, we zijn er uitgekomen. Vrijdagmiddag stond een nieuw frame op de boot waar ook Suleyman akkoord mee ging: drie buizen overdwars met extra zijdelingse stabilisatie en een extra stabilisatiestang in de sprayhood. Voorlopig hoeven wij niet meer bang te zijn dat deze combinatie van bimini en tent gaat vliegen!

Want dat laatste was voor ons een heel belangrijke reden om dit project door te zetten. Vooral de sprayhood was al behoorlijk aan het slijten maar had nog best een of twee seizoenen mee kunnen maken en de bimini nog een paar seizoenen meer. Nee, de belangrijkste reden is dat we af willen van de angst dat die 12 vierkante meter van de bimini gaat vliegen met winden boven de 20 knopen. Er zijn dagen geweest dat die bimini stond vastgezet met zes (6!) spanbanden en 2 landvasten er overheen! En dan nog hebben we in weersomstandigheden gezeten dat hij na afloop naast de reling stond. Weg zijn de spanbanden en glijstangen in deze constructie, geen onrust en gedoe meer!

De zeilmaker, Suleyman, was die vrijdag al begonnen met templaten. Met dubbelzijdig plakband en grote stukken plastic kruipt hij als een vlieg over het schip en de stangen om dat plastic strak over het frame te spannen en af te tekenen. Dat is een feest om naar te  kijken hoe hij alle facetten van het maakproces voor zichzelf doorpraat, weer meet, vragen stelt, hoe moet dit, hoe moet dat en uiteindelijk zijn template er weer afhaalt, oprolt en naar zijn werkplaats verdwijnt.
In de tweede week verschijnt hij elke dag op de meest vreemde momenten. Kan om 08:30 zijn maar ook om 20:00 uur. En elke keer is het proces weer een stap gevorderd. Eerst geknipt, dan de rits aan een zijde, dan de rits aan beide zijde en ineens staat daar een bimini en het dak van de voortent/sprayhood.

en ineens zit je met twee bimini's
i.p.v. één tent

En toch had hij ons te pakken!!!
Turken bouwen geen tenten, Turken bouwen bimini's en daar had ik geen rekening mee gehouden. Dus Suleyman had twee biminis gemaakt die met wat zijflappen ook als tent te gebruiken is. Wat wij bedoelden was een tent waarvan de zijflappen te verwijderen zijn om het dak als bimini te gebruiken.
Nuance zou je zeggen. Maar je staat toch raar te kijken waneer je tussen beide biminis door naar de blauwe hemel kijkt. Toen het hem duidelijk werd dat wij toch echt bedoelde dat beide helften aan elkaar zitten stelde hij voor dat met transparant materiaal te doen. Tja, dat is hij gewend van die zeilers die mast en tuigage in de gaten willen houden.
Nee, toch maar niet Suleyman.

Maar we komen er wel uit!

En dan is hij creatief genoeg om met prima oplossingen te komen. In de klassieke Nederlandse oplossing zit er een behoorlijke flap aan het achterste deel die daaraan blijft zitten wanneer je de 2 loskoppelt. Hij heeft er een heel elegant tussenstukje van gemaakt met een rits aan beide zijde zodat je naar keus óf de bimini óf de sprayhood kunt laten staan. En dat zelfde tussenstukje dient tevens als ophangpunt voor de deuren die dadelijk toegang geven tot het achterdek.

Genoeg over de bimini. Tegen de tijd dat hij echt helemaal klaar is kom ik daar nog uitgebreid op terug en jullie zullen verbaasd staan over de slimmigheidjes die er in verwerkt zitten!

Wat hebben we nog meer gedaan?

1: Een koelkast gerepareerd.

hoeveel turken zijn er nodig om een
koelkast te plaatsen??

In Alanya merkte we al dat de grote koelkast vooral herrie maakte en geen kou gaf. In Finike kwam direct maandag een koelspecialist aan boord die het "hermetisch gesloten" koelsysteem (volgens de fabrikant) openknipte, er een ventiel op soldeerde en vervolgens opnieuw vulde met freon. Helaas had hij beter eerst op lekken kunnen controleren want de volgende dag deed de kast weer niks. Een dag later werd de kast opgehaald en dezelfde dag kregen we de mededeling dat de leiding naar de verdamper lekte en de verdamper moest worden vervangen. Er ging een weekend overheen omdat de onderdelen besteld moesten worden, maar dinsdagochtend, nog voor het ontbijt stond er ineens een ploeg van 5 voor de reling om de gerepareerde koelkast terug te plaatsen. Het kost een paar centen maar dan krijg je ook wat! Sindsdien werkt de kast weer als vanouds.

2: Een mechanische start/stop knop gemonteerd.

een elegant, onopvallend knopje
om de motor te stoppen.

Hier kan ik een aparte blog mee vullen, maar het belangrijkste kenmerk is dat wij niet langer afhankelijk zijn van accuspanning om de motor te laten lopen. In de standaard uitvoering wordt de dieseltoevoer geregeld met een hefmagneet. Die gaat open zodra het contact aan gaat, maar is dus afhankelijk van de accuspanning. Valt die weg, dan valt ook de hefmagneet uit met als gevolg dat de dieseltoevoer wordt afgesloten en de motor stilvalt.

en zo ziet het eruit aan de motorzijde.
(blauwe duw-trek-kabel)

Toen ik daar achterkwam heb ik even met trillende handen gedacht aan ons Zwarte Zee avontuur. Stel je voor dat tijdens dat noodweer iets gebeurd zou zijn, we hebben wel vaker slechte connectors moeten vervangen! Maar nu niet meer! De hefmagneet is buiten gebruik gesteld en we hebben nu een simpel handeltje op het dashboard waarmee ik mechanisch de dieseltoevoer regel. Zelfs als de complete elektriciteit uitvalt blijft de motor nu lopen.

Met dank aan Koos de Bruin van Vetus voor de hulp bij de uitvoering!!





3: Over slechte contacten gesproken:

Reinigen van elektrische contacten in het
motorpaneel

Op een goede dag werden we midden in de nacht wakker van een alarmpieper. Aanvankelijk dacht ik dat het bij de buren was, maar na een half uur ben ik toch maar eens gaan kijken en bleek het uit ons eigen dashboard te komen. Om een lang verhaal kort te houden: uiteindelijk heb ik midden in de nacht het dashboard gedemonteerd en de kabel losgemaakt - eindelijk rust.
De volgende ochtend heb ik het hele dashboard uit elkaar gehaald en alle contacten bewerkt met een speciale reinigings- en contactspray en vervolgens weer in elkaar gezet. Wat dacht je, weer piepen, maar ik was vergeten één contact te bewerken: het contactslot zelf. Ook die volgespoten met een rietje waarop het piepen acuut ophield en zich ook niet meer heeft laten horen. Ik heb vervolgens ook alle computerkabels en connectors ingespoten. Wil je geloven dat ik een scherper beeld heb op het scherm in de stuurstand?
Met dank aan Willem Schreeven voor zijn magische smeermiddelen!!!

blanke lak klussen genoeg!

4: Juul heeft winterhoezen gemaakt voor buitenboordmotor en ankerspil.
Die hadden we in 2013 afgedekt met plastic zakken maar die zijn tijdens de winter finaal aan flarden geblazen. Ook is ze bezig met de fijnere blanke lak klussen.

5: Het hele schip gewassen en ontdaan van een dikke laag geel woestijnzand.

dit kon wel een kwastje gebruiken!

en anders dit wel (mastvoet) 

6: Alle roestvlekken in de bovenbouw kaal geschuurd, gegrond met epoxy (2x), daarna geplamuurd met epoxy filler.
Vlak schuren, nog een keer gronden en aflakken volgt nog.

Ook hier was weer een avontuur bij.
Ik had me goed laten voorlichten door Murat, de schilder in Alanya. Gewapend met zijn kennis ben ik eerst gaan schuren en heb daarna hier in Finike, bij de speciaalzaak, epoxy primer gekocht en de kale plekken daarmee behandeld (2x). Tot zover geen problemen.
Daarna moest er geplamuurd worden, dus ik kocht bij dezelfde zaak epoxy filler. Aangemaakt en erop gesmeerd. Dit spul wordt verondersteld in ca 1 uur droog te zijn, maar na drie dagen heb ik het eraf moeten schrapen en wassen. Wat bleek? Er was mij een dubbel blik aangesmeerd met een verlopen houdbaarheids- datum. Maar daar was heel slim een tweede label overheen geplakt zonder datum. Ja ja, je moet ze in de gaten blijven houden!!

Maar goed: de winkelier was verdacht vriendelijk toen ik me weer meldde. Goh wat vervelend, maar natuurlijk kunt u nieuwe blikken krijgen!! Ja ja, maar wie haalt die rotzooi van m'n schip?? Dat kon ik natuurlijk weer zelf doen!




7: De fiets van Herman was kwijt. Ze hebben hem uit de haven gevist waar die in gewaaid was. Had nog wat voeten in de aarde maar met de hulp van Mahmut die snel een dreg in elkaar gelast had, kregen we hem uiteindelijk boven water. Hebben jullie enig idee hoe snel een fiets roest die in zee heeft gelegen??????

En nog vele andere dingen maar deze blog is al te lang!
De volgende keer meer!

Varen over de woeste baren

Het blijft angstwekkend stil vanuit de achterban: heeft men de blog nog niet ontdekt? Of durft men er niet meer om te vragen? We kregen een heel beleefd mailtje van zwager Kees, maar niet eens met de vraag waar @#$% de tweede blog bleef!!

Maar goed, aan het werk!
De eerste blog eindigde met het voornemen van ons vertrek uit Alanya en daar begint deze blog dus mee.
Vrijdagochtend (Goede Vrijdag) 3 april 2015 gaat bij ons de wekker om 06:00. Het begint al enigszins te schemeren maar de zonsopgang staat voor 06:45 dus we hebben de tijd om ons goed voor te bereiden voor de eerste etappe van dit seizoen. We zijn er vroeg bij, de meeste schepen staan nog op de kant en de schepen aan de steigers zijn nog dik ingepakt. We zijn eigenlijk nog geen mensen tegen gekomen die al het plan hadden om zo vroeg te gaan varen. Voor Turkse begrippen is het dan ook nog vroeg in het seizoen en te koud, te veel regen en te winderig.
Maar goed, voor vandaag zijn de voorspellingen zeer gunstig: weinig wind, weliswaar dwars (zuid), geen regen, wel bewolking, temperatuur rond de 16⁰C.

Om 07:00 starten we de motor, nog even wat opruimen en om 07:15 gaan de lijnen los. De zon komt net boven het rode fort van Alanya uit als we door de havenhoofden de zee op draaien. Er staat een lichte deining maar aangezien het rond het havenhoofd redelijk ondiep is is het altijd schudden hier. Zodra we wat afstand hebben genomen van de pieren gaat de stuurautomaat aan op de voorgeprogrammeerde koers van 273⁰ (praktisch pal west) en zijn we op weg.

zo spannend was het die eerste dag.

En dat is zo spannend als ik het kan maken voor die dag. Naarmate de dag vordert wordt de deining minder, de zon krachtiger en de wind loopt terug naar windstil. Het was een korte nacht dus we gaan om beurten even een slaapje doen. Tijdens mijn slaapje schrijft Juliette in het logboek: "Er valt niks te beleven: water, water, water. Gelukkig wel een lekker muziekje (gouden oude, op een stickie)."
En intussen doet de automaat keurig zijn werk en levert ons om 16:15 voor de havenhoofden van Kemer Marina af. Keurig op schema zonder ook maar één incident. Om 16:35 liggen we vast aan de kade en worden we als oude vrienden begroet door Hamza de havenmeester.

Als ik zeg: Zonder een incident, dan is dat strikt genomen niet helemaal waar. Kijk nog maar eens goed naar de laatste foto in de vorige blog, die met het verborgen foutje. Degene die het direct zag was Peter, de schipper van "In 't Aepjen". Inderdaad, het digitale display links geeft als koers 270⁰ terwijl het magnetisch kompas rechts een koers pal oost (=90⁰) aangeeft. Correct Peter!!
Tot halverwege de rit werkte het magnetisch kompas naar behoren, maar daarna gaf het er de brui aan. Aanvankelijk met grote slingerbewegingen, daarna begon het rondjes te draaien en uiteindelijk geeft het ijzeren heinig een afwijking aan van rond de 180⁰. Alsof iemand het magnetisch noorden naar het zuiden heeft verplaatst! Gelukkig hebben we kompassen genoeg met al die elektronica aan boord. Overigens, dat is niet het enige instrument dat kuren vertoont. We hebben in Alanya al een nieuwe dieptemeter gemonteerd die gelukkig correct functioneert, maar nu kunnen we ook de fishfinder bij het schroot gooien. Ik ben steeds meer van de analoge meters en displays aan het overstappen op digitale instrumenten die ik beheer via WinGPS. Wel zo makkelijk alles bij elkaar op een display.

Je wordt opgewacht

Om een idee te geven van de prijzen van een Turkse Marina: voor 2 nachten betalen we
€ 100. Dat is dan wel all-in (d.w.z. water en elektra). Zelf aanleggen doe je niet, tijdens het invaren klimt er al iemand aan boord en bij het aanleggen staat er nog iemand op de kade en er vaart een Zodiac achter je. En zo word je keurig met een dubbele mooring aan het hek en dubbele lijnen aan de boeg vastgelegd. Ze weten dat het hier kan waaien! En als je wilt vertrekken dan meld je dat via de marifoon en vervolgens komen ze je keurig losmaken. En als je niet kunt manoeuvreren: geen probleem! De Zodiac duwt je in de gewenste richting en blijft bij je tot je de havenhoofden uit bent. En

en uitgewuifd

jullie maar denken dat wij kunnen varen!

In Kemer hebben we een tussendagje genomen. De voorspellingen voor Paas-zaterdag zijn minder gunstig dan voor Pasen zelf dus we zijn een dagje Kemer in gegaan.
Gelukkig maar! De dag begon rustig zodat we op het achterdek hebben ontbeten in het zonnetje met de Taurus bergen als achtergrond. Dat is de charme van Kemer, een gezellige beschutte haven geheel omringd met die prachtige bergen. Er ligt nog volop sneeuw op de toppen. Maar om twaalf uur veranderde dat ineens. Plotseling stak de wind op en ineens lig je dan in 20 knopen wind met vlagen naar 30 knopen.

de charme van Kemer, haar ligging tussen die geweldige bergen.

en nog meer bergen

Voor de leek: 30 knopen is een dikke windkracht 7, dus dat wil wel! Wij hebben de fiets gepakt en zijn boodschappen gaan doen en zodra je de stad in gaat merk je niets meer van die wind.
Na de boodschappen zijn we teruggereden langs de hotel-boulevard, dat is een wandelpad tussen de hotels en het (kiezel)strand. Toch al best veel toeristen die ondanks de betrekkelijk lage temperatuur al in het zwembad liggen of in bikini aan het strand kou lijden.

Op Paaszondag zijn we rond 11:00 uur uitgewuifd door Hamza met de belofte dat hij contact met ons opneemt wanneer hij de volgende keer naar Nederland komt. De zee is niet zo vlak als 2 dagen geleden maar goed te doen. Beetje kil, veel bewolking. Het eerste doel van deze tocht is een natuurlijke baai:  Cineviz Limani (Genuaanse haven), een verwijzing naar het tijdperk dat de Genuanen nog deze kust afstroopte naar handel. Toen we daar echter aankwamen (rond 13:00 uur) was het koud en ongezellig door de wolken die rond de toppen hingen. Juliette heeft van de kalme baai gebruik gemaakt om onze lunch te maken terwijl wij daar rustig ronddobberden.
Wat het weer kan veranderen in twintig minuten! Toen we de baai verlieten stond er ineens een stevige kopwind van minimaal 10 knopen en ook de golfslag was duidelijk toegenomen. Gelukkig rolden we niet, maar begonnen steeds vaker en steeds meer buiswater over te krijgen. Op een gegeven moment zelfs zoveel dat we nauwelijks nog iets zagen door het zout op de ramen.
Rond 15:00 uur, nog steeds op schema rondden we Taslik Burnu. hetgeen wil zeggen dat we van zuid-zuidwest nu ineens west noordwest varen. Rond de Kaap was het al even heftig, maar daarna krijgen we wind en golven dwars en beginnen we te rollen. Het is dus zaak een dusdanige koers te vinden dat we zo dicht mogelijk bij de gewenste koers blijven maar zo min mogelijk rollen. En soms maak je dan een foutje en krijgt het schip een dusdanige zwieper dat je het servies door de kastjes hoort rollen. Foutje! bedankt, Juul neemt me dat niet in dank af!!
Na twee keer kruisen komen we ongeveer 2 km ten zuiden van de Marina in kalmer water onder de kust en kunnen we rechtstreeks naar de haven voor wind en golven uit. Een kwartier later draaiden we de haven in en kregen we de bevestiging dat we naar ons eigen stekje konden varen. Speciaal voor ons vrijgemaakt, ze kennen ons hier.
Onder het toeziend oog van een grote groep barbecueënde live-a-boards hebben we het schip keurig aangelegd waarna het door de wachtende havenmedewerkers werd vastgelegd. Voorlopig is het weer gedaan met het varen!

Voordat we wat anders konden gaan doen, hebben we eerst de waterslang uitgerold en het schip van top tot waterlijn afgespoten. Alles wat je vastpakte zat onder het zout en de ruiten zaten bijna dicht. Het was me het tochtje wel!

Als je het uitzicht van Kemer mooi vond: wacht tot je dat van Finike gezien hebt!

Op weg naar de markt in Finike

Finike is de eerstkomende weken ons thuis en zo voelt het ook een beetje. Het is een knus gezellig stadje zonder ook maar één toeristenhotel, dus nog zo Turks als maar kan.

Hier gaan we een compleet nieuwe bimini en sprayhood laten maken maar daarover meer in de volgende keer.

Werken in Alanya

Morgen al 2 weken weg en nog steeds geen blog!!

Dat kon ik niet laten gebeuren dus vanavond ben ik ervoor gaan zitten om jullie lezers op de hoogte te houden van onze ervaringen sedert ons vertrek op vrijdag 20 maart.

Pegasus is de Turkse Ryanair

"Prettige vakantie" wenste iedereen ons toe. Nou, wij weten wel beter! Het begint al met een nachtvlucht van Pegasus van Amsterdam naar Alanya-Gazipasa met een tussenlanding in Istanboel. Om middernacht vertrekken en om half acht 's morgens aankomen, dat is niet "Prettig"!
Gelukkig stond ons vervoer al klaar en die leverde ons zonder problemen om kwart over acht af bij de poort van de Marina. Alles nog dicht, alleen de nachtwacht was er om ons welkom te heten (dezelfde die ons 18 maanden geleden voor het laatst had uitgewuifd).
Om kwart voor negen veranderde het gelukkig toen Mesut (de kraanmachinist) op zijn motor arriveerde. Vanaf dat moment ging het allemaal snel: een ladder werd tegen "Vaarttuig" geplaatst, de bagage werd omhoog gehesen, elektra werd aangesloten en de eerste klussen konden worden geklaard.

Weten jullie hoeveel batterijen
teruggeplaatst moeten worden??

Het is toch wel iets van thuiskomen. Behalve dan een paar dagen in mei 2014 zijn wij 18 maanden niet op de boot geweest. Maar zodra we weer aan boord komen voelen we ons helemaal thuis!

georganiseerde chaos

Ook als de kajuit vol ligt met spullen, de dekken vol liggen met stof, zand, slijpsel en andere afval, de reling plakt van het zout, de zonwering er gerafeld bij hangt, onder het schip een houtafval opslag van de haven ontstaan is en een kat op het dashboard heeft liggen slapen. Heerlijk, we zijn weer thuis!!

Genoeg te doen dus. We zullen jullie niet vervelen met een chronologisch verslag van al onze activiteiten, maar een paar hoogtepunten zullen we onze lezers niet weerhouden!

De dag na aankomst zijn we eerst weer gaan genieten van de heerlijke zondagsbrunch bij Bistro Floyd, altijd een feestje.

voor,

Wat wel even tegenviel was dat de tunnels van boeg en hekschroef nog steeds niet geschilderd waren. Na 18 maanden zagen die er dus niet uit!

tijdens

Maar na een goed gesprek met Mustafa, de technisch manager, werd daar snel verandering in gebracht. De grootste tegenvaller was overigens dat de prima anti-fouling op de rest van het schip nog eens dunnetjes over moest worden gedaan. Ant-fouling heeft een actieve component, d.w.z. in het water. Na 18 maanden op het droge waarvan 6 in de hete zomer met temperaturen van 50⁰C op het beton is daar dus niets van over. De enige remedie: de toplaag afschuren en 2 nieuwe lagen antifouling aanbrengen. Dure grap.....

en na de schilderbeurt.

Terwijl Murat, de schilder, bezig was met de anti-fouling heb ik een nieuwe dieptemeter geplaatst. Ik moest ook de rompdoorvoer vervangen, maar gelukkig paste die in het gat van de oude!






Wat zo'n hete zomer teweeg brengt was ook aan de rest van het schip te zien:
 - de zonwering was bij een raam losgeraakt en de achterkant van een ventilator binnen is pal in de zon komen te staan. De voorkant is nog zwart, de achterkant grijs gebrand.
- Al het koelwater (buitenwater circuit) was uit de motor verdampt.
- In de bilge lag een kraamverband (low-budget alternatief voor olieworsten) vol met hydraulische olie; uit de stuurleidingen gekookt. Je kon dus aan het stuurwiel draaien wat je wou, geen beweging te zien in het roerblad. Tot drie keer toe moeten bijvullen en ontluchten voor het weer normaal werkte.
- Maar ook: alle accu's (6x 200 Ah) waren nog volledig op spanning: 12,4 Volt of hoger. Na 10 minuten meldde de lader dat de accu's vol waren: verbazingwekkend!
- Alle fenders leeg. Allemaal opgepompt maar we moeten er drie vervangen omdat de ventielen blijven lekken.
- Gelukkig hadden we alle wijn en levensmiddelen naar een aparte opslag gebracht. Maar toch moest er 1 fles (tot nu toe) doorgespoeld worden en diverse bolle blikjes worden afgevoerd.

laatste overleg met Mesut....

en daar gaan we!

We zijn dus een week lang stevig bezig geweest, maar op zaterdag 28 maart was het dan zover: we gingen het water in. We hadden er geen slechtere dag voor kunnen uitzoeken: harde wind en volop regen.
Desondanks toch doorgezet want we hadden er genoeg van om steeds maar weer die ladder op en af te moeten.
Om 11 uur kwam de kraan en om 13:30 lagen we erin. En, echt ongelofelijk: 10 seconden gloeien en met de eerste rondgang sloeg de motor aan! Even paniek omdat er geen water werd opgepompt. Toen pas constateerde we dat de motor echt helemaal droog stond. Er moest dus een waterslang in de wierpot aan te pas komen om het circuit te vullen terwijl de motor liep. Pas toen het eerste water uit de uitlaat kwam konden we de wierpot sluiten en zoog de motor zelf buitenwater aan.
Met de generator hadden we minder geluk. Deze heeft een aparte startaccu die niet is aangesloten op de laders en die had gewoon te weinig spanning (was de enige accu waarvan we de klemmen niet hadden losgemaakt). Na deze accu te hebben geladen startte ook de generator direct.

Vanaf dat moment konden we ons gaan voorbereiden op ons vertrek uit Alanya.
Eerst de administratieve kant. Wanneer je in een Turkse Marina overwintert gaat het schip in Douane depot. Alvorens je kunt gaan varen moet het daar dus uit worden vrijgemaakt. Vervolgens heb je een Transit Log nodig om je vrij te kunnen bewegen in de Turkse wateren. En dat moet dus echt in elke haven overlegd worden! Vroeger kon je dit allemaal nog wel eens zelf proberen, maar sinds twee jaar geldt de regel dat je Turks moet spreken in het overleg met de officials. Tja, dat doen maar weinig toeristen dus je bent genoodzaakt een agent in te huren die dat voor je regelt. En je snapt het al: jawel, de agent is duurder dan de papieren waar het over gaat.

deformatie impeller na 18 maanden

Vervolgens hebben we de watertanks (met de nodige lekkages) gevuld, alle systemen getest, de navigatiecomputer afgestoft en van de laatste software voorzien, nieuwe kaarten geïnstalleerd, inkopen gedaan en gepoetst, gepoetst, gepoetst en opgeruimd. Een avond hebben we besloten toch een beetje vakantie te vieren en hebben onszelf getrakteerd op een behandeling in het Welness Center van de Marina. Eerst een korte sauna, daarna een peeling in de Hamam en toen een uur lang een massage. Heerlijk!

de schroef is behandeld met lanoline
(dik Australisch schapenvet)

Het weer was al die tijd nogal wisselvallig: de ene dag wind en regen, de volgende stralende zon. De temperatuur is prima, overdag tussen de 18 en de 22, in de avond koelt het af naar 13-15 graden. Het echte probleem zit hem echter in de golfhoogte. Wanneer we met de bus naar Alanya gingen keken we met enige zorg naar de stevige branding op het strand, niet echt vaarweer met golven tussen 1 en 1,5 meter!
Vanaf de dag dat we in het water lagen zijn we weer en golfberichten gaan volgen en vrijdag 3 april leek de eerste dag geschikt om te varen.

Instrumentenpaneel anno 2015.
Wie vindt de fout in deze foto??

Dus donderdag de stoute schoenen aangetrokken en besloten een testvaart te doen.
Onze eerste tocht is tenslotte de trip van Alanya naar Kemer en dat is een tocht van 120 km dwars over de baai van Antalya, volle zee dus. En dat doe je niet zonder alles behoorlijk getest te hebben.
De test bleek vooral voor de bemanning. Alle systemen werkten naar behoren, maar dat wisten we al na 10 minuten. Maar Juultje vond golven tussen 0,5 en 1 meter niet de plek om lang te blijven, dus we zijn maar omgekeerd, terug naar de veilige haven om de volgende dag af te wachten.



Vrijdagochtend liep om 06:00 de wekker af, om 07:00 werd de motor gestart en om 07:15 verlieten we de haven van Alanya.
Hoe die tocht verliep vertellen we de volgende keer!!