door het oog van de naald.......

In het vorige blog beschreef ik hoe we ankerde in het Saimaa meer en genoten van een barbecue in de vrije natuur. Wat ik toen niet beschreef is hoe ik 's avonds in m'n (slaap) boxershort als een haas de Zodiac in moest, omdat plotseling de wind hevig opstak en een vonkenregen verspreidde uit het vuurtje waarvan wij dachten dat het uit was. De puts meegenomen en met een flinke plons water werd erger voorkomen.


We waren dus gewaarschuwd: na zulke warme dagen kunnen er onweersbuien ontstaan!

De rest van de week hebben we eigenlijk steeds hetzelfde gedaan. Na een verfrissende ochtendduik gaan we varen, totdat we vroeg in de middag er genoeg van hebben, een nieuwe baai opzoeken en ook daar weer het anker laten vallen. De hele week is prachtig geweest: elke dag zon, elke dag ankeren, elke dag vele malen zwemmen om verkoeling te zoeken voor de temperaturen van 30 tot 35 graden. En elke avond op het achterdek met een drankje genieten van de absolute stilte, het totaal vlakke water en de zonsondergang, nog een nachtelijke duik voor het slapen gaan en dan naar bed.
Ook donderdagavond verliep zo. De windvoorspelling had een draaiende wind van oost naar zuid gegeven van 6 tot 10 knopen, dus we hadden een baai opgezocht, 15 km voor Savonlinna, die ons bescherming bood voor wind uit beide richtingen. Daar het anker laten vallen in 3 mtr. water en 10 meter ketting uitgelegd. Vervolgens toch maar het hekanker ook uitgezet om teveel zwaaien te voorkomen als de wind ging draaien.

Om middernacht lag Juliette al in bed en ik was nog wat aan het opruimen, toen ik plotseling het geluid van een snel naderende zware dieselmotor hoorde. Dus ik kijk naar buiten, maar het enige dat ik zie is absolute duisternis, werkelijk gitzwart, ik kon niet eens het water zien. En plotseling een bliksemflits, waarbij ik kon zien dat er geen zware motor naderde, maar dat het het geluid was van de wind die de ons omringende bomen bijna plat legde. Tegelijkertijd komt Juliette uit bed: het onweert!!
In een tijdsbestek van 5 minuten is er van niets aan de hand de situatie verandert in een heksenketel van bulderende wind, een zwaar schuddende en flapperende bimini en een schip dat hevig aan zijn ankers rukt.
Opnieuw sta ik in m'n boxershort op het achterdek om zo snel mogelijk extra lijnen aan te brengen om de bimini te verankeren.
In een situatie als deze zijn we bezorgd over 2 dingen: houdt het anker en hoe voorkom ik dat de bimini gaat vliegen. Tenslotte is de bimini zo'n 10 vierkante meter zeil en als de wind daar vat op krijgt is er geen houden aan. En wind was er, geloof me. Op het schip hebben we tijdens het hoogtepunt (10 minuten nadat het begon) 42 knopen wind gemeten. Oftewel windkracht 9: storm! Maar bedenk dat we in een beschutte hoek lagen. Terwijl ik de bimini nog stond vast te binden vlogen de takken en bladeren al uit de ons omringende bomen.
Ik was nog niet binnen of de bui brak in alle hevigheid los, striemende regen en donder en bliksem. Bij het licht van de bliksem kon ik zien dat mijn bindwerk voor niks was geweest want de bimini stond te schudden alsof hij elk moment kon opstijgen. Dus in regenpak weer naar buiten waar bleek dat onder de druk van de storm de glijstangen, waarop de bimini gemonteerd staat, 180 graden gedraaid waren. In plaats van OP de reling te staan, hingen ze er nu ONDER waardoor de spanning van alle spanriemen verdwenen was.

En dan is het maar een kwestie van minuten voordat er iets kapotslaat. Dus opnieuw de banden aangespannen en als extra 2 dikke landvasten van links naar rechts over het zeil gegooid en vastgebonden. In de regen worden die landvasten loodzwaar en voorkomen dat de boel aan het flapperen gaat.
Terwijl Juul binnen het water, dat via de horren in de ramen naar binnen droop, de baas probeerde te blijven, zat ik buiten in het hoekje tussen stuurstand en toegangsluik weggedoken, contactsleutel in de hand, te kijken of de bimini en de ankers het hielden. Ons goede gesternte heeft ons ook nu niet in de steek gelaten. De boot is prima blijven liggen en ook de bimini staat nog steeds fier overeind. Vanmorgen heb ik de dekwasslang aangesloten en een lading blad en takjes van de boot gespoten. Wel voel ik m'n rug nog steeds want de ankers, vooral het hekanker, hadden zich verschrikkelijk ingegraven en waren pas na veel wrikken los te krijgen om vervolgens met een enorme klont bodem naar boven te komen.

Toen we later die dag in Savonlinna aankwamen werd ons pas duidelijk hoe ernstig de situatie is geweest. In de haven is een cruiseschip zwaar tegen de kade geslagen en maakte water. Verschillende zeilschepen zijn her en der van hun ankers geslagen en op de rotsen gelopen. Je kunt in Savonlinna niet rondkijken of er liggen ontwortelde bomen en afgebroken takken. 40.000 mensen zonder stroom, 400 mensen gewond naar het ziekenhuis, vnl. getroffen door rondvliegende onderdelen van bomen en huizen.

De zwaarste storm van de laatste 50 jaar...... het duurde nog geen 20 minuten en geen weerman die hem had zien aankomen!

Saimaa meer

Ik ken verder geen meer waar je het Saimaa meer mee kunt vergelijken. Het heeft een enorm oppervlakte, maar op elk moment zie je daar maar een klein stukje van omdat het bezaaid ligt met duizenden kleine en grote eilandjes. Dat is dus erg beschut varen, zelfs met harde wind, omdat de golven geen kans krijgen zich op te bouwen.
Zaterdag was een slechte dag: veel (koude) noordenwind en heel veel regen. Zondag, tegen de verwachting in, begon ook slecht: zwaar bewolkt, nog eventjes regen en slechts 14 graden. Tegen de middag was de regen weg, de wind afgenomen en de temperatuur opgelopen tot 19 graden, dus we zijn vertrokken echter zonder bestemming. We gaan het meer tegen de klok in rond varen en we zoeken een ankerplek zodra we er genoeg van hebben.
Bij slecht weer is het Saimaa meer een palet van donkere tinten: bijna zwart water tegen donkergrijze rotsen en zwart-groene bomenpartijen onder een donkergrijze bewolking. Je kunt je iets voorstellen bij de wat "donkere" mentaliteit van de Finnen.

Maar als de zon doorbreekt en de lucht blauwer wordt, wordt het water ineens kristalhelder en kun je meters diep kijken, blijken de rotsen ook tinten rood en roze te hebben en zijn de bomen ineens niet allemaal dennen, maar ook berken en elsen. Dat gebeurde rond 4 uur: ineens was alle somberte weg en zaten we te puffen in onze lange broek en trui. Toen we na 3 pogingen wel een geschikte ankerplek vonden in de luwte, bleek het ineens 28 graden te zijn. Voor de eerste keer hebben we de boot op het strand gezet. Goed uitkijken voor grote rotsen en haar vervolgens gewoon zachtjes laten vastlopen op het kiezel/zandstrand. Vervolgens met het bijbootje naar het strand om daar een lijn om een boom te leggen en nog een hekanker uit om te voorkomen dat ze dwars het strand opgaat mocht de wind draaien.

En zo liggen we dan. Nu het bijbootje in het water ligt, is de zwemplank vrij en daar wordt nu druk gebruik van gemaakt. De temperatuur is intussen opgelopen tot 34 graden en zelfs in de schaduw van de bimini (in blokkadestand) is dat knap warm. Elk half uur moeten we het water in dat met 22,6 graden heerlijk verkoelend is.

Je moet van de gelegenheid gebruik maken, dus we hebben vanavond een van onze weggooi barbecues genomen, zijn het strand opgegaan en hebben daar heerlijk van de eerste barbecue dit jaar genoten.
Zo werkt dat in Finland: jij denkt een verlaten strandje te hebben ontdekt, maar er zijn er al honderden voor jou geweest DUS is er een vuur- en barbecueplaats. Want er zijn 2 dingen die alle Finnen doen: fikkie stoken en naar de sauna gaan. Geen wonder dat zoveel sauna's houtgestookt zijn !

Lappeenranta.

Vaarttuig en meren: op de een of andere manier gaat dat moeilijk samen lijkt het.
In 2009 op de Müritz windkracht 7 en 2 dagen verwaaid. Een paar weken daarna in Zweden op Vänern: opnieuw windkracht 7 en 3 dagen verwaaid. Vättern was de uitzondering, 4 dagen prachtig weer en volop geankerd. Maar nu weer: Saimaa en opnieuwd verwaaid in Lappeenranta.
We hebben een prachtige week achter de rug, temperaturen tussen de 25 en 30 graden en redelijke winden, met uitzondering van de tocht door de Russische corridor waar we 12 knopen dwarswind hadden en geen ruimte om te kruisen. Maar we zijn nog niet aangekomen op het meer of de wind draait naar het noorden en loopt weer op tot 12-14 knopen, de temperatuur zakt naar 13 graden(!) en het klettert van de regen. Volgens de weermannen duurt het maar 1 dag en kunnen we er morgen weer op uit.

We liggen dus weer op zoet water. De tocht hier naar toe heeft in totaal 17 uur geduurd, verdeeld over 2 dagen. Het probleem is dat wanneer je aan de tocht begint je hem ook moet afmaken die dag, in ieder geval het deel over Russisch gebied. Dus toen wij donderdag 22 juli om 08:00 bij de Finse douane lagen op het eiland Santio was het vervelend dat er niemand was! Na een oproep via de marifoon kwamen ze na een half uurtje aansnellen in een patrouilleboot, wilden weten hoeveel drank en vuurwapens we aan boord hadden, stempelden onze formulieren en verdwenen weer in hun speedboat. De Russische formaliteiten beperkten zich tot een telefoontje naar Inflot in Vyborg dat wij zo en zo laat over de grens zouden komen. 08:45 passeerden we de grens en om 09:30 hing er een zwaar bewapende Russische patrouilleboot om ons heen, inspecteerde ons met verrekijker, maar liet ons verder met rust. De verdere tocht, 75 km oftewel zo'n 6 uur varen in een corridor van 250 meter breed was erg onrustig door de eerder vermelde dwarswind en -golven maar gaf verder geen problemen. Als je dan eenmaal het begin van het kanaal bereikt hebt gaat verder alles vanzelf.
Het kanaal zelf is 45 km lang en heeft 8 sluizen. Bij de eerste sluis maakten we kennis met de Russische bureaucratie. Voordat we de sluis in mochten moesten we van boord naar een soort van tuinhuisje waar we een morsige ambtenaar verraste in z'n interlockje die haastig z'n uniformhemd aanschoot en z'n autoriteit probeerde te herstellen door op barse toon naar crew list en boat certificate te vragen. Dat waren dan ook de enige 2 woorden engels die hij kende! Nou die kopieën hadden we dus die hebben we overhandigd en zijn weer vertrokken.

De eerste 4 sluizen gaven geen enkel probleem. Stel je voor: hoogseizoen en sluizen van 90 meter lang en 15 meter breed, gemiddeld verval 10 meter........en geen boot te zien! Steeds stond de sluis open en konden we zo binnenvaren. De deuren gingen achter ons dicht, wij maakten vast aan de drijvende bolder en vervolgens ga je op je gemak omhoog. Tot de 5e sluis......Daar werden we gevraagd te wachten op een vrachtschip dat in de sluis lag. Het lijkt wel alsof die schepen op die sluizen gemaakt worden, je hebt een schoenlepel nodig om ze erin te krijgen. Na zo'n 3 kwartier was hij er dan eindelijk uit, maar vervolgens hoorden we via de marifoon dat we opnieuw moesten wachten, dit keer op een passagiersschip dat ons achterop kwam. Die had ik allang via AIS aan zien komen en ik had ook gezien dat dit schip maar 40 meter lang was dus ik vroeg beleefd of we niet gewoon mee konden. "Wait" was het barse antwoord. Ja, ja, initiatief wordt nog steeds niet gewaardeerd.

Al met al was het 2,5 uur later dat wij de sluis invoeren om eenmaal bovenin geconfronteerd te worden met de Russische paspoortcontrole. Die laten je rustig in de kolk wachten, daarmee de sluis bezettend, totdat 2 lieftallige douanebeambtes klaar zijn met het bestuderen van je paspoort. Wat ze doen: geen idee, want je moet wachten op de boot, maar het kost ze een half uur. Tegen de tijd dat ze daar mee klaar waren hadden we het wel gehad en zijn nog 6 km verder gegaan tot de Finse douanepost (op Fins grondgebied). Na de controle daar, hebben we een biertje gedronken en zijn naar bed gegaan.

De volgende ochtend, vrijdag dus, hebben we op ons gemak, en zonder verdere incidenten, de resterende 3 sluizen genomen en nog een half uur verder gevaren tot in Lappeenranta waar we nu aan een hotelsteiger liggen praktisch tegen het centrum. Druk hier, denk dat je dit (een beetje) kunt vergelijken met Sneek in de zomer. Aardig stadje dus wij amuseren ons wel totdat we zondag hopelijk het meer op kunnen.

The Borderzone.

Wij blijven natuurlijk kinderen van de Koude Oorlog en dat betekent dat het passeren van de Russische grens toch iets spannends heeft!
Vooral omdat je allerhande voorbereidingen moet treffen, zoals het invullen van een "Advanced Notification" met volledige gegevens van schip en bemanning, die een week vantevoren al aanwezig moet zijn bij "The Board of Management of the Saimaa Canal". En wat er ook lekker inhakt: extra zee- en kanaal kaarten ter waarde van Euro 170.
Daar zijn we afgelopen zaterdag in Helsinki lekker mee bezig geweest. Formulieren en instructies downloaden, op een USB stick zetten, naar de bibliotheek om die uit te printen, daarna de formulieren invullen en vervolgens faxen. En als laatste een hele hoop kopieën draaien want alles moet in 6-voud.
Niks internet met een electronisch formulier, gewoon on-line invullen. Het in te vullen formulier, dat ik dan wel op internet vond, was een gescande copie van een formulier dat met de typemachine gemaakt was.
Voor de zekerheid op maandag maar even gebeld om te vragen of het OK was dat ik slechts 5 dagen tevoren mijn komst had aangekondigd. O jawel, ze had mijn fax gevonden en de bevestiging van mijn betaling was ook binnen. We kunnen gaan en komen wanneer we willen....... en die week aanmeldtermijn dan???  O dat, dat moesten we niet allemaal zo nauw nemen.............
Nou, van een spannende gebeurtenis wordt het ineens gereduceerd tot een toeristisch uitje!

En waar gaat het dan allemaal om??
Finland kent, net als Duitsland, een prachtig merengebied, met lake Saimaa als grootste meer. Helaas liggen die 50km. landinwaarts, met als enig toegangskanaal het Saimaa kanaal dat over Russisch grondgebied loopt. De Finnen hebben dat gebied van de Russen gepacht en managen zowel kanaal als de sluizen. In feite heb je dus niets met de Russen te maken, alleen dat je 2 keer de grens over moet, 75 km in Russische territoriale wateren vaart en dan nog eens 40 km door Russisch grondgebied. En dat mag alleen overdag tussen 08:00 en 20:00 uur (Moscow time) en je mag niet aanleggen of ankeren.

We zijn er helemaal klaar voor! Vanochtend vertrekken we voor de laatste 45 km uit Kotka naar de Borderzone. Een paar km voor die zone gaan we nog een nacht voor anker, om morgenvroeg om 08:00 op de stoep te liggen bij de douane en in een dag het hele traject van de Finse grens tot en met de laatste sluis te doen. 120 km varen en 8 sluizen met een totaal verval van 77 meter!!!
Afhankelijk van het weer blijven we daar dan 2 weken en nemen vervolgens hetzelfde traject weer terug.

Wanneer er over een week nog geen nieuwe blog verschenen is, kan er dan iemand naar Siberië bellen?  :-)

Helsinki.

Helsinki is een oefening in nederigheid.
Waren wij tot nu toe in de meeste havens de grootste boot, of toch minstens een van de grotere, hier in de City Marina zijn we dat dus duidelijk niet. De 65 voeters liggen losjes om ons heen verspreid, de een nog meer gestroomlijnd dan de andere. Het meisje dat ons onze plaats wees, was er wat nonchalant over: ja, die liggen hier de hele zomer. En als je dan weet dat het tarief voor 65 voet, 70 euro per nacht is dan tel maar uit! De echte schifting begint overigens boven 70 voet: euro 110/nacht en als 85 voet je maat is, reken je euro 210/nacht af. Met 3 nachten Helsinki wordt mijn Philips pensioen redelijk op de proef gesteld!

Ook liggen er nog de nodige "kleinere", zeg maar onze maat, waarvan de power afdruipt en over het algemeen bevolkt wordt door jonge yuppen die de vrijdag- en zaterdagavond gebruikt hebben om onder dof gedreun en veel geschreeuw vanaf 5 uur 's middags zich vol te laten lopen. Gelukkig verdwenen ze rond middernacht om het feest elders in de stad voort te zetten.
Kortom: Juliette en Herman in het midden van de jet-set!

Vanmorgen was er enige consternatie in de haven. Vlak erbuiten ligt een kademuur waar kleinere schepen kortstondig aanleggen om een koffie of een biertje te drinken en dan weer te verdwijnen. Op de een of andere manier had een watermakend scheepje weten vast te maken en de bemanning had net op tijd het schip weten te verlaten, dat vervolgens langzaam zonk. Raar gezicht zo vanaf je ontbijttafel op het achterdek, dat schip dat uiteindelijk alleen nog aan een voorlijn boven water wordt gehouden. Al spoedig verscheen er een bergingstruck van de brandweer, maar die konden weinig uitrichten. Dus werd groot materiaal aangevoerd in de vorm van een bergingsschip dat uiteindelijk de boel boven water heeft getild, leeggepompt en veilig heeft gesteld. Naderhand is het bootje uit het water getild en op een truck afgevoerd. De havenmeester wist me te vertellen dat dit het eerste bootje was van deze mensen en ze bezig waren geweest met hun eerste tochtje. Iets verteld me dat ze er  voorgoed van genezen zijn.........

En hoe is Helsinki?? Gezellig druk, een paar sfeer bepalende monumenten zoals de witte kathedraal en het station, een paar oude wijken met prachtige gevels en een erg indrukwekkend en enorm kerkhof. Minstens zo groot en indrukwekkend als Pére Lachaise in Parijs alhoewel ik niet heb kunnen vaststellen of ook hier beroemdheden begraven liggen. Maar verder: doet wat socialistisch aan. Brede straten en grote, haast lompe, vierkante gebouwen.

Wel een paar aardige parken, waaronder het Sibelius park met zijn monument en 3 koperblazers die tijdens ons bezoek daar werken van Sibelius ten gehore brachten.
We hebben heel wat van de stad gezien in 3 dagen van wandelen en fietsen, maar vinden het niet erg om verder te gaan.

O ja: we gaan door! Op naar de Russische grens en van daaruit via het Saimaa kanaal naar het meer Saimaa.
Maar daarover meer in de volgende keer!

Zomer in Finland........

De haven waar we in liggen heet Hangonkylä en dat ligt aan de noordkant van het eiland Hankon (Fins) of op z'n zweeds Hangön. Ik weet niet of jullie dit wisten, maar Finland is zwaar 2-talig, maar ik heb niet het idee dat er een taalstrijd heerst zoals in België. Ik heb het idee dat de meeste Finnen beide talen beheersen en ook niks te beroerd zijn het te spreken in voorkomende gevallen. Blijkbaar vonden ze 2 talen ook genoeg, want de beheersing van het Engels is veel slechter dan in Zweden.


Hanko is de meest zuidelijke plaats van Finland en iedereen van/naar Helsinki ontkomt er dus niet aan hier minimaal vlak langs te varen. Na een etappe van 107 km gisteren, vonden wij het welletjes en zijn hier neergestreken om te overnachten. Niet in de grote haven aan de zuidkant want dat is te groot en te lawaaiig maar aan de noordkant want die is klein en gezellig.
Gisterenochtend waren we vertrokken uit Turku. En in Turku waren we gekomen op de dag van de voetbal finale Nederland-Spanje na een andere monsteretappe van 97 km vanuit een ankerplaats in de Åland eilanden, Bärö genaamd.
Zijn we weer bij???

In Turku zijn we een dagje extra blijven liggen om te bekomen van de emoties na de verloren voetbalfinale. Zoals Albert onze Spaanse vriend zei: "de erfenis van Cruijff heeft gewonnen". Toch een stukje Nederlandse victorie??

Er was nog een akkefietje aan de boot toen wij ergens in Turku in een Ierse Sportsbar op grootbeeld naar de wedstrijd zaten te kijken. De volgende ochtend werden wij daar door de havenmeester op attent gemaakt. Bij het afmeren van een zeilschip met een enorme boegspriet (inclusief aluminium ladder) naast ons heeft die spriet over een behoorlijke lengte langs onze railing geschaafd, daarbij een spoor van groeven en bramen achter latend in het roestvrij staal. Wij waren die ochtend toch al een uur of twee bezig op de boot en ook de buurman was daar, maar die had het tot nu toe niet nodig gevonden ons hiervan in kennis te stellen. Fijne vent dus! Toen de havenmeester aan boord kwam om ons aan te wijzen waar hij ons geraakt had, kwam hij toch maar bovendeks om schuld te bekennen: teveel zijwind en te langzaam invaren enzo.

De andere buurman maakte daar korte metten mee: geen wind en veel te hard invaren. En jawel, te oordelen naar de blauwe verf op zijn romp afkomstig van de meerpalen, had hij ook die langdurig en hard geraakt.

Dankzij de bemiddeling van de havenmeester stond er binnen een uur een mannetje aan boord die met slijptollen en polijstschijven de reling weer braamvrij en glanzend heeft bijgewerkt. De schade voor de buurman: euro 40.
En verder: we hebben de zomer dus gevonden! Ik geloof dat dit de 2e keer in 5 jaar is dat we de airco daadwerkelijk gebruiken. Die koelt alleen de slaapkamer, maar dat is wel zo fijn om na de hitte van de dag in ieder geval koel te kunnen slapen. Ook jammer dat hij wat lawaaiig is, niet alleen binnen, maar ook buiten waar het koelwater met een boogje van 20 cm in het water klettert. Op een stille avond is dat goed te horen en toen we de airco de eerste keer gebruikte een paar jaar geleden, hadden we dan ook direct commentaar van de buren.
Het is heet dus. De temperaturen op het (open) achterdek onder de bimini lopen op tot 32°, benedendeks tot 35°. Al varende is het redelijk goed te hebben, maar zodra je een haven binnenloopt of de stad in moet om boodschappen te doen, is het niet te houden. De Finnen juichen, normaal hebben ze dit maar voor 1 of 2 dagen en nu al een week!! En het ziet er naar uit dat het nog een weekje aanhoudt!

Bijhouden van het blog is ook hier geen sinecure, zie de foto. Hier hoef ik gelukkig geen bergen te beklimmen voor een Internet verbinding, maar wel zitten in de volle zon voor het havenkantoor, zijnde de enige plek met een fatsoenlijke WiFi verbinding. Maar we klagen niet hoor!!! De zuidelijke archipel van Finland is prachtig! Een veel rijkere natuur dan in Zweden en moet ik eerlijk zeggen: de Finnen hebben meer stijl. Zie je in Zweden alleen die rode blokhutten, hier zie je prachtige huizen in het landschap, mooie architectuur.

Volgende blog komt uit Helsinki!!!!!

Onderweg naar Finland.

Het was prachtig in Öregrund, de dag na de halve finale, maar het waaide te hard en uit de verkeerde hoek om de oversteek te wagen.

Dus we hebben de fietsje uitgepakt en hebben de (gratis) veerpont genomen van Öregrund naar Grasso, het eiland aan de overkant van de Öregrund Sund om daar een uitgebreide fietstocht over dat prachtig eiland te maken. De Zweden verstaan overigens iets anders onder een fietstocht dan wij in Nederland. Het is meer een all-terrain trial. We hebben de fietsen nog net niet hoeven dragen, maar er waren hele stukken bij door de bossen dat je dus echt niet kon fietsen. Maar een prachtige tocht!

De dag erna (8 juli) was het dus weer vroeg. 05:30 de wekker en 06:15 gleden we de haven uit: strak water en nauwelijks wind. En dat bleef het hele traject zo, tot op het laatste uur naar Mariehamn. Maar dat hadden we zo uitgekiend op basis van de weerberichten en dit keer hield de wind zich ook uitstekend aan de voorspellingen. Om 2 uur liepen we dan Mariehamn-Västerhamn binnen, begeleid door 4 veerboten: het gaat hier werkelijk op en neer met ferries. Even bellen met de haven voor een ligplaats en even later lagen we aan een lange steiger. Niet de beste plaats in de haven maar wel langszij. 1 nacht meneer? dat is dan 100 euro!
Wablief? jawel, 50 euro voor telefonisch reserveren en 50 euro voor een langsligplaats. Om een lang verhaal kort te maken: uiteindelijk hebben we, gewoon als iedereen, 25 euro betaald. De 50 euro reserveringskosten hebben ze zelf ingeslikt en het dubbele tarief voor een langsligger heb ik stomweg geweigerd te betalen. Maar ja, het is hoog seizoen en je kunt het proberen met een domme toerist!!
Mariehamn is nauwelijks 1 km breed en je loopt dus ook in 20 min. van Västerhamn naar Österhamn. Dat was helemaal kermis: 2x zo groot als onze haven maar vnl. bevolkt door speedbotenvolk en jet-ski jongeren. Hoop lawaai, gebral en volk dat de haven in- en uit raced. Thanks Tim, for your advice!

De volgende ochtend zijn we op excursie gegaan naar de "Pommern" een van de laatste nog in volle glorie bestaande vierkant getuigde zeil-vrachtschepen uit het begin van de 20e eeuw. Deze gigantische zeilers hebben nog tot in de jaren 30 van de vorige eeuw vrachten uit Australië en Zuid-Amerika naar Europa gehaald. Tijdens mijn verblijf op de Europa werd er veel gesproken over deze roemruchte schepen van de K-line uit Hamburg. Ik heb er zelfs een film gezien over het leven aan boord. En nu had ik de gelegenheid zo'n schip dan te bezoeken. Prachtig mooi, hoe simpel varen toch kon zijn (maar hoe inspannend).

Het is nu de 10 juli, 09:00 's morgens en we gaan vertrekken uit Kungsholm. De foto's staan er nu bij (geplaatst op 14 juli)

We gaan naar Finland...!!!!!!

Na zorgvuldige bestudering van de weerberichten en de te varen route, hebben we besloten morgenvroeg, 8 juni, om 06:00 de lijnen los te gooien en te vertrekken uit Öregrund-Zweden en te varen naar Mariehamn op de Åland eilanden. De eilanden liggen halverwege het Finse vasteland, maar zijn al Fins grondgebied. Vandaar varen we door naar Helsinki.

We melden maar vast dat het even kan duren voordat jullie via het blog weer iets horen, want eenmaal buiten bereik van de zweedse PTT verdwijnt onze internet verbinding. Het kan mogelijk even duren voordat we dezelfde mogelijkheden in Finland gerealiseerd hebben.

FINALEEEEEEEEEEE!!

Ja, ja: we maken het allemaal mee hier. Gisteren in Öregrund in cafe "Terrassen" op grootbeeld de halve finale tegen Uruquai meegemaakt. Bloedstollend dus, zodanig dat de barkeeper zich naar de afdeling "verloren voorwerpen"begaf en daar dit shirt uit opdiepte. Tja dan kun je niet anders dan het aandoen en dan moet je ook supporter spelen, niet??
Was trouwens heel gezellig. Er had zich al gauw een redelijke groep rond de TV verzameld en die waren ineens allemaal voor Nederland toen ze door hadden waar wij vandaan kwamen. De groep was groot genoeg om er in ieder geval voor te zorgen dat de gecharterde muzikant z'n mond hield en het volume van de TV omhoog ging!

De laatste 2 dagen waren prachtig. We hebben 2 nachten voor anker gelegen met uitzonderlijk mooie weersomstandigheden. Na de eerste nacht zijn we in dat baaitje blijven liggen, omdat 's morgens de wind opstak. En hoe: tegen koffietijd was het anker 15 meter aan het krabben geweest en hebben we 10 meter ketting bij moeten geven om dat te stoppen.

Tegen 5 uur 's middags ging de wind liggen en hebben we onze eerste avondtocht gemaakt. Van 18:00 tot 23:00 uur hebben we 50 km. afgelegd om in weer zo'n fantastische baai het anker te laten vallen. Het was volkomen windstil en we hebben om 11 uur 's avonds een van de mooiste zonsondergangen ooit meegemaakt. Kijk, hier doe je het nu voor, dit soort momenten in een overweldigende natuur op een werkelijk spiegelgladde zee, met als enig geluid het zoemen van de muggen rond je hoofd. :-(

Na de zonsondergang kregen we nog een toegift in de vorm van een maansopkomst. Ook zeer fraai maar daarna toch weer bijtijds naar bed omdat we de dag erna op tijd in Öregrund wilde zijn i.v.m. een plaats in de haven en de mogelijkheid van TV.
Nou, die plaats lukte wel. We werden direct naar de kant gefloten door de havenmeester die ons een prachtige langsligplaats aanbood. De TV werkte niet (geen DVB signaal) dus dat werd de kroeg, wel zo gezellig.

Trouwens: onderweg naar Öregrund hadden we opnieuw een onverwachte ontmoeting. De zee hier is vol met kleine rotsen die net onder het wateroppervlak liggen. Ideale plekken voor dit soort schoonheden om eens even lekker in de zon te liggen. We konden het betrekkelijk dicht naderen, maar toen we te dichtbij kwamen gleed ze toch weer in het water. We hadden onze hielen nog niet gelicht of ze lag er weer!

Eindelijk zomer!!

Het is jullie waarschijnlijk al lang opgevallen: de layout van de blog is gewijzigd!
Ik had een beetje genoeg van de wat formele layout zoals tot nu toe in gebruik en dit leek me wat frisser en beter leesbaar. Laat maar eens weten!
TIP: let ook eens op de rubriek: Waar zijn we?? (in de rechterkolom). Tot nu toe deed die niet mee, maar ik probeer die nu dagelijks bij te houden, zelfs als er geen nieuw blogbericht is.

De laatste 3 dagen hebben we aardig wat "vaarschade" ingehaald. Tijdens ons verblijf in de Hoga Kusten wilden we nog wel eens 3 dagen op een zelfde plek blijven en dan 20 km verder varen naar het volgende eiland.
Na ons besluit niet naar het noorden door te reizen maar terug te gaan naar het zuiden, de zomer tegemoet, zijn we 3 dagen achtereen om 06:00 opgestaan, om geluidloos om 07:00 uur de haven te verlaten. Niet dat dat veel uitmaakt, meestal liggen we er toch alleen!
Vervolgens varen we dan 6 uur, om zo'n 70 km verder om 13:00 uur een nieuwe haven op te zoeken. Zo  hebben we op vrijdag, zaterdag en vandaag zo'n 190 km afgelegd. Vandaag iets minder omdat we om 11:00 uur ineens een mooi ankerplekje (Fågelhararna-Sundsmarnäset) tegenkwamen, waar we nu heerlijk in het zonnetje liggen midden in een natuurreservaat.
Ons besluit om de zomer tegemoet te gaan heeft dus wel wat opgeleverd! Gisteren kwamen we met trui aan in de haven van Skärså, (watertemperatuur is nog altijd niet meer dan 14° dus op zee is het koud), om daar acuut van onze graad te gaan: 30°!! Na maanden overdag niet meer dan 15-16° gehad te hebben is dat verschil ineens te groot! Dus wij hebben de zwembroek aangedaan en zijn aanvankelijk op het achterdek gaan liggen, maar al gauw naar de koelte binnen verhuist. Te warm!
Vandaag is het beter. Nog steeds zo'n 25° maar de zon gaat regematig schuil achter de wolken en het dreigt zelfs met een buitje.We liggen nu ook op het water in de wind en dat is beter dan in een beschutte haven met de zon pal op het schip.
Kortom: we hebben de zomer gevonden! We kunnen het weer wat kalmer aan doen!

Sport verbroedert

Het is zelfs de Zweden niet ontgaan dat er een WK Voetbal gaande is in Zuid-Afrika. Elke wedstrijd wordt uitgezonden op de Zweedse TV en tijdens de pauze en erna met allerhande experts becommentarïeerd, ondanks het feit dat de Zweden zelf niet meespelen.

De eerste wedstrijd in de poule hebben we op onze eigen TV in de boot kunnen zien, de tweede hebben we gemist en de derde hebben we bekeken terwijl we uitgebreid in grote leren fauteuils lagen in de lobby van het First Hotel aan de haven van Härnösand,  lurkend aan onze halve liter bier. De overwinning hebben we 's avonds gevierd in de sauna - en douche faciliteiten van het hotel!

Stocka zal ons altijd bijblijven als de haven waar we de gedenkwaardige wedstrijd tegen Brazilië hebben bekeken. We waren vanochtend extra vroeg vertrokken om op tijd in een haven te kunnen zijn, maar toen we hier aankwamen bleek dus dat we geen DVB ontvangst hadden op onze eigen TV. Bij het registreren in het lokale restaurant annex havenkantoor, bleek dat gerund te worden door een Belg! En natuurlijk ging het direct over voetbal, alleen jammer dat wij het niet konden zien, want zijn restaurant had ook geen TV.
Na een uurtje stond hij ineens aan de boot met de uitnodiging voor het kijken naar de wedstrijd in zijn ....caravan.  Zo gezegd, zo gedaan: om 4 uur zaten wij met z'n drieën rond een klein tafeltje in zijn caravan, voorzien van bier, chips en pinda's en hebben daar alle spannende momenten mee kunnen maken. Het enige nadeel van deze winst is dat we nu nog 2 keer ergens voorzieningen moeten treffen om de volgende wedstrijden te bekijken!

In het verleden hebben we nog wel eens beschreven hoe het tijdens onze reizen over open zee te keer kan gaan. Bijgaande foto laat zien dat het niet altijd zo is. Vandaag hadden we zo'n kalme dag en we waren zo vroeg opgestaan dat Juul de gelegenheid te baat nam om onderweg een uiltje te knappen!

TIP:
1: Ga af en toe eens terug naar oude blogs. Ik heb niet altijd alle foto's bij de hand wanneer een blog gepubliceerd wordt en die voeg ik dan naderhand toe.
2: Alle foto's zijn aan te klikken, waarna ze schermgroot worden weergegeven.