Keulen voorbij.

Naarmate je verder vordert op de Rijn wordt de stroming sterker. Dat heeft er natuurlijk mee te maken dat de Niederrhein een echte laagland rivier is die breed uitwaaiert over het vlakke land en zich in meerdere stromen splitst. Vanaf Keulen heet de Rijn echter Mittelrhein en is de bedding vaak veel smaller, steniger ook en stroomt ze door een landschap dat een behoorlijk aantal meters/kilometer stijgt.

Klik op foto voor vergroting

De foto links poogt dat in beeld te brengen. Op de grote klok aan de onderkant zie je het toerental van de motor: 1500 toeren/minuut, een compromis tussen snelheid en dieselverbruik. Op de klok links van het beeldscherm zie je de log die de snelheid door het water aangeeft: 11 km/uur. en op het scherm zelf zie je rechts een kleiner window waarin SOG staat (Speed Over Ground). De waarde erboven is de werkelijke snelheid op dat moment: 3,9 km/uur. Oftewel: we hebben 7 km/uur tegenstroom. Schiet lekker op niet??

stroming in de Mittelrhein in beeld

Hoe dat er in de praktijk uitziet zie je op deze foto: de vaarwegboeien zijn ook anders gevormd dan in Nederland. Daar zijn ze gewoon recht en wanneer ze in deze stroom liggen zwalken ze alle kanten op. Vooral fijn als je er vlak langs vaart, door de onderdruk komen ze gewoon naar je toe gezwalkt.
Hier niet, het onderlichaam heeft een stroomlijnvorm en de tonnen bewegen natuurlijk wel, maar liggen verder heel stabiel in het water. Je kunt er dan ook redelijk dicht langs varen.
Over boeien gesproken: ze zijn er weer! Daar waar Niederrhein over gaat in de Mittelrhein verschijnen ook ineens de tonnen weer. Waarom? geen idee. Maar ze zijn wel handig. Na de Jordan hebben we geen schip meer gezien dat zich buiten de tonnen waagt, maar voor ons is het handig door er net buiten te gaan varen en zo de vrachtschepen meer ruimte te geven (nog steeds de dieptemeter in de gaten houden!!!!).

sprookjesachtige kastelen,.......

Het vorige blogartikel eindigde bij onze aankomst in Keulen tijdens een zuidwester storm. De hele haven beweegt bij zo'n wind. Niet de steigers, dat zijn prachtige en zware constructies, maar wel de schepen die door de zware zijwind allemaal liggen te rollen. Wiegt je overigens wel lekker in slaap! Gelukkig was de volgende ochtend de wind behoorlijk afgenomen, het regende niet meer en ook de temperatuur was al iets hoger, zo'n 15-16 graden. Die dag hebben we dus in Keulen doorgebracht in een mix van dingen bekijken en winkelen. Nee Gerrit: in het chocolademuseum zijn we niet geweest!

maar ook grimmiger monumenten van een
meer recent verleden (brug van Remagen)

Op zaterdag hebben we onze reis voortgezet. De verwachting dat er in het weekend minder vrachtverkeer zou zijn is inderdaad uitgekomen en we hebben dus redelijk op ons gemak het traject naar Oberwinter kunnen afleggen: 48,4 km in 7 uur en 50 min, krap 6 km/uur. De omgeving wordt steeds fraaier, de hoeveelheid industrie langs de oevers neemt steeds meer af en vanaf Km.raai 664 (Niederkassel) zie je nog maar weinig fabrieken. Maar wat deze dag helemaal zo speciaal maakte was dat ondanks het 's morgens nog bewolkt en 13 graden was iemand na 13:00 uur ineens de bewolking weg schoof en de zon ruim baan gaf. Om 2 uur 's middags was het al 26 graden en we sloten de dag af met tropische waarden: 32 graden in de schaduw. Fantastisch, eindelijk lente! of was dit de zomer??

Kaiser Wilhelm waakt over het Deutsche Eck

Helaas, zondagochtend was geen voortzetting van de vorige dag. Om 08:00 uur verlieten we de prachtige faciliteiten van Oberwinter (leuk dorp trouwens) in een dikke nevel bij 15 graden. Het duurde tot dik in de middag voordat die nevel enigszins was opgetrokken en al die tijd voeren we door een prachtige streek waar we eigenlijk nauwelijks iets van zagen. Na de middag werd het gelukkig snel beter en zo voeren we om half drie langs het Deutsche Eck, de plek in Koblenz waar de Moezel in de Rijn uitmondt. Het zonnetje scheen weer, de promenade was vol van fleurig geklede flanerende mensen en de camping aan de andere kant van de Moezel, in de tijd van Henk en Diny Bakkenes nog vol met kleurige tenten, was nu een enorme parkeerplaats vol met (witte) campers.

In Koblenz vonden we trouwens wel een idyllisch plekje om te overnachten. Helemaal achterin de Rheinlache ligt de steiger van een kleine Watersportvereniging en gelukkig was een lid dit weekend aan het toeren en konden wij daar liggen. Mooi en heerlijk rustig. Van daaruit hebben wij een dik 3 uur durende wandeling over de Rijnpromenade en door Koblenz gemaakt, zeer de moeite waard!
We hebben nog een kwartier voor de gesloten poort gehangen omdat ik vergeten was de poortcode mee te nemen, maar gelukkig kon ik de havenmeester per telefoon bereiken. We waren maar net aan boord of het begon weer te regenen. Kwam ik toch nog goed weg.......

Jaaaaaa, een reisje langs de Rijn, Rijn, Rijn..........

Is helemaal niet zo fijn, fijn, fijn!
Tenminste, niet met de weersomstandigheden die we de hele week al hebben.

alleen op het dek MET zwemvest

Om te beginnen de wind, nog niet een keer een beetje luwte. Permanent uit zuid, zuid-west en permanent minimaal kracht 4, zo tussen 10 en 15 knopen. Echter: op het water meestal een streepje meer, over het algemeen kracht 5, zo tussen 15 en 20 knopen. Het soort van wind waarbij je het dus uit je hoofd laat om bijv. het IJsselmeer op te gaan. Vandaag spande de kroon: tussen de 25 en de 30 knopen oftewel windkracht 6-7. De hoogst gemeten snelheid vandaag: 36 knopen oftewel windkracht 8!
Dus extreem-weer maatregel: tijdens het varen gaat niemand het dek op tenzij met een zwemvest aan!

Strassenbrücke Emmerich onder een dreigende hemel.

Dan de regen: gelukkig bleef het droog vandaag, maar gisteren was de natste dag van de hele week. De ochtend begon veelbelovend met een voorzichtig zonnetje toen we Duisburg verlieten, maar nog voor Düsseldorf trok de boel weer dicht en begon het te regenen. En het regende nog steeds toen we rond 23:00 uur naar bed gingen in de Regatta haven van Neuss. Gelukkig waren er niet meer gasten want wij namen de enige gastensteiger in beslag.

Kalkar, waar kernenergie
al niet goed voor is !

Ga nu niet denken dat we ons niet amuseren. Het bevaren van de Rijn is nog steeds een hele belevenis en houdt ons de hele dag lekker bezig. Dat begint 's morgens met het instellen van de boordcomputer met de route  van de dag en het downloaden van de meest recente Grib files. Dan zorgen we dat de Rhein-pilot klaar ligt evenals het boek van Henk en Diny Bakkenes, zwemvesten onder handbereik, marifoon en dieptemeter ingeschakeld en dan vertrekken maar.
Dieptemeter?? hoezo is de Rijn niet diep genoeg?? Nee dus, we hebben al een keer een kiezelbank geraakt.
Wat is het probleem? In zijn boek "Rondje Europa" beschrijft Henk Bakkenes al dat het af en toe lijkt alsof de beroepsvaart je buiten de tonnen wil dringen, maar dan op het laatst uitwijkt. Hier is een nieuwtje voor Henk: er liggen geen tonnen (meer?) in de Rijn. Tussen Millingen en Keulen zijn we exact op 1 plaats tonnen tegen gekomen en uitgerekend daar gebeurde waar hij al voor waarschuwde.

De "Jordan" buiten de tonnen: opzij, opzij, opzij!!

Er was wel degelijk een schip dat ons door de tonnenrij probeerde te drukken. Deze discutabele eer komt toe aan de "Jordan" uit Bolsward die dan ook een ereplaats in deze blog verdiend. Wij voeren uiterst bakboord in een binnenbocht toen rode tonnen ons enigszins naar stuurboord dwongen om er binnen te blijven. Dat was niet naar de zin van de "Jordan" die ons opliep. Hij passeerde ons rakelings aan stuurboord (zat misschien 3 meter tussen) om pal voor ons naar bakboord te gaan dóór de tonnenrij heen om links daarvan te gaan varen. Ik riep hem op via de marifoon en bedankte hem netjes voor de ruimte die hij ons geboden had. "Je denkt toch zeker niet dat ik een kilometer ga omvaren" was het antwoord. M.a.w.: lullige jachtjes moeten mij niet in de weg varen! Koude douche dus voor de "Jordan" uit Bolsward!

3 bakken breed en 2 lang, 180 meter schip!

Maar als er geen tonnen liggen is het dus erg belangrijk om je dieptemeter in de gaten te houden. Vanaf de Nederlandse grens tot aan km.raai 769 is al het verkeer verplicht stuurboordwal te houden. De vaargeul slingert een beetje door de bedding en in een buitenbocht raakt die aan de stuurboordwal. Als je nu in een situatie komt waarbij zowel oplopers als tegenliggers elkaar tegenkomen is het zaak zover mogelijk stuurboord te varen en daarbij houd ik op de dieptemeter de 2 meterlijn (onder de kiel) aan. En de vrachtjongens kunnen dreigen wat ze willen: verder ga ik niet naar stuurboord! Op dat ene geval na gaat het ook altijd goed. Zo'n 20 meter achter je beginnen ze uit te wijken en geven over het algemeen voldoende ruimte bij het passeren.
Na km. raai 769 is het weer vrij spel en kunnen de schepen naar eigen believen de stuur- of bakboordwal kiezen onder gebruik van het blauwe bord. Wij kiezen altijd voor de binnenbocht omdat die a) korter is, b) de stroming daar minder sterk is en c) omdat de vrachtschepen daar wegblijven omdat het ondieper is. Dus weer: houd de dieptemeter in de gaten!! Over het algemeen is het bodemverloop vrij rustig dus als die onder de 2 mtr. zakt ga ik naar het midden en wordt het dieper dan 2,5 mtr. stuur ik weer wat naar de kant. Maar soms gaat het wel heel snel, zoals vanmiddag. De diepte werd minder dan 2 mtr. dus ik stuurde naar het midden, het werd 1,50 en ik stuurde nog meer naar het midden en ineens dook hij onder 1 mtr., 80 cm, 50 cm en toen geknars: we raakte een kiezelbank. Direct schroef uit en laten drijven, maar het bleef bij dat ene moment. Schroef en roer gedragen zich normaal dus ik denk niet dat we schade hebben anders dan wat afgeschraapte anti-fouling van de kielbalk.

Marina Duisburg, vlak voor 'n bui.

En zo trekken we in wandeltempo van haven naar haven. Na Arnhem hebben we gelegen in Emmerich (groot met alle voorzieningen), Wesel (geen kip gezien), Marina Duisburg (grote stad, ongezellig centrum), Neuss (klein haventje met slechts 1 gastensteiger van 10 meter, wel alle voorzieningen) en dan nu Keulen (riante ligplaats met alle voorzieningen maar prijzig).

Morgen blijven we in Keulen, de grote stad bekijken. Zaterdag en zondag gaan we weer varen omdat er in het weekend minder vrachtverkeer is. Hopelijk is dan ook het weer beter!!

We zijn onderweg!!

Over de eerste dagen kunnen we kort zijn: de reis door het Amsterdam-Rijn kanaal is nooit een genoegen. Met een lineaal door het landschap getrokken, voorzien van stalen damwanden is het gewoon een verschrikkelijke klotsbak en elke oploper laat je nog een kwartier voelen dat hij is langs gekomen. En als het dan ook nog hard waait en het af en toe behoorlijk regent is de misère compleet.

Die trip hebben we dan ook onderbroken met een dagje Utrecht. Even door de Noordersluis en vervolgens 4 ophaalbruggen brengt je voor de Vaartse Rijn brug met een maximale doorvaarthoogte van 3.20 meter. Dat weten we maar al te goed, maar een plaatsje in de Singelgracht is gewoon erg fijn met het centrum van Utrecht onder handbereik. Dus dan nemen we het ongemak van afbreken van tent en neerklappen van ramen maar voor lief. Gelukkig regende het toen net niet!

De volgende avond kregen we in Utrecht bezoek van Inge en Rense met zoon Cas van 7 maanden. Dit zijn vrienden van zoon Maarten en door hem getipt bleken ze slechts op een paar honderd meter afstand van onze ligplaats te wonen. Dus een bezoekje was snel geregeld, alleen jammer dat het toen wel goot van de regen, zowel toen ze kwamen als toen ze gingen.

Het bezoekje was noodgedwongen kort (Cas kreeg honger en slaap) maar erg gezellig: en weer zo'n leuke baby!!

om een idee te geven hoe het weer was: bezoek vertrekt.

Woensdagochtend vertrokken we weer uit Utrecht en wederom moesten we de tent afbreken. Echter: na de spoorbrug was er geen gelegenheid meer om even aan te leggen en alles weer op orde te brengen. Alle bruggen werden direct bediend en ook de sluis stond al open dus wij moesten door! En zo kwam het, toen de deuren van de Noordersluis naar het kanaal opengingen, wij een totaal onvoorbereide sprint tussen 2 hardlopende vrachtschepen moesten trekken. De ramen waren gelukkig al omhoog, maar de tent wapperde alle kanten op, de tafel die de tent ondersteund had schoof over het dek en binnen klapperde deuren en laden. Slechte beurt bemanning!!

Nog even door de sluis van Wijk bij Duurstede en eindelijk konden we het relatief kalme water van de Neder-Rijn opvaren. Weg de stalen damwanden, weg de jagende vrachtschepen, eindelijk weer een echte rivier!!

Die avond zijn we vlak voor de sluis van Amerongen de plassen rond het Eiland van Maurik ingevaren om helemaal achterin een veilige ligplaats te vinden aan de steigers van de WSV Maurik.

En die hebben prima faciliteiten: water aan de steiger, elektra in de ligprijs en een uitstekend clubhuis met schone douches met onbeperkt heet water en harde stralen! Alleen jammer dat de verwarming in de douche niet aanstond en het buiten 8 graden was!!!

De volgende ochtend via de sluizen van Amerongen en Driel onze relaxte tocht over de Neder-Rijn voortgezet. Jammer dat het weer niet echt meewerkte, maar het is een prachtige rivier door prachtig landschap zoals de Grebbeberg en de Blauwe Kamer. Uiteindelijk kwamen we aan in Arnhem waar we direct na de Nelson Mandela brug onderdak vonden in de werkhaven van “de Scheepvaartwinkel”. Waarom daar: wel, die ochtend bij de controle van de wierpotten zat er een zo verschrikkelijk vast dat ik er een bahco op moest zetten en hem vervolgens dus prompt kapot draaide. Direct de Vetus catalogus er op nageslagen en de dichtstbijzijnde dealer op onze route was deze Scheepvaartwinkel. Direct gebeld met Sven en deze zou een complete set voor ons uit elkaar halen en ons het deksel + afdichtring leveren. Prima service dus!

daar, onder die kraan, in die kuil, daar liggen we.

Daar aangekomen bleek het trouwens een heerlijk beschut haventje te zijn waar je in een hele diepe kuil ligt, vrij van de stevige wind. Na even smoezen met Sven konden we daar 2 nachten blijven liggen, lang genoeg om Marga met de post te ontvangen (dank, dank, dank!) , met Kees en Anneke naar jarige zussen Thecla en Yvonne te gaan (verrassing!!!!) en de pakketjes die daar intussen waren afgeleverd in ontvangst te nemen (wederom dank!!!).

Wel hebben we 2 leveranciers uit ons bestand geschrapt, wat beide zendingen bevatte of de verkeerde (en te dure) waren of waren incompleet (terwijl we wel voor de volledige partij betaald hadden). Ook met internet wordt de wereld niet volmaakt!!!!

in Amsterdam

dichtste boot stapeling: 4 op een rijtje!

Ook al is het al weer bijna een week geleden, ik ben jullie nog steeds het verhaal van ons verblijf in Amsterdam schuldig.

Zoals in de vorige blog beschreven, kwamen wij daar op vrijdagmiddag 13 april aan en hebben aangelegd aan de woonboot van Arno en Evelien die ons buitengewoon gastvrij ontvingen.

Toch niet echt een vanzelfsprekendheid, allebei met een drukke baan, een uitermate aanwezig dochtertje van 2 jaar en Evelien bovendien ook nog eens hoogzwanger, om er dan nog maar eens 2 boten + bemanning bij te nemen.

het gezellige interieur van de woonboot.

We hebben veel samen gedaan; geborreld natuurlijk, maar ook gegeten, gefietst, gewandeld, botentechniek besproken, maar ook kinderen opvoeden, bevallen natuurlijk, kinderkamertjes maken etc. Kortom, het was uitermate gezellig en de dagen vlogen om.

Fietsend door Amsterdam zijn we ook nog even gaan kijken bij de ligplaats van de woonboot van nicht Paulien en haar vriend Tim. De boot hebben we gevonden, helaas zat het stelletje zelf in Turkije. Ik hoop niet dat ze ons daar gezocht hebben! Een jaartje te vroeg!!

de "Cornelia" helaas zonder bemanning.

Maar in Amsterdam sloeg ook het toeval weer eens toe: bij de binnenkomst op vrijdagmiddag viel direct een groot grijs schip op met het uiterlijk van een werkschip en een ons zeer bekende naam: de “Cornelia”. Hetzelfde schip waar wij 2 weken naast hebben gelegen in Berlijn (2009) en in datzelfde jaar ook weer in Kopenhagen hebben ontmoet. Maar ook nog vorig jaar oktober in Sloten!

Dus direct Hans en Hanky gebeld en de volgende dag een lunchafspraak in de Hortus gemaakt. Zoals altijd klikte het weer direct en namen we onze gesprekken weer op alsof we elkaar nog gisteren gesproken hadden. Ook dochter Eva (ook ontmoet in Berlijn) en kleinzoon Lucas voegde zich nog bij ons. Naderhand hebben we samen nog de Hortus bekeken alvorens we weer afscheid namen. Een ding is zeker: de komende jaren gaan we elkaar in ieder geval niet meer varend tegenkomen!

hartverscheurende taferelen bij het afscheid.....

Op zondag kwamen Maarten en Marjolijn voor de derde keer afscheid nemen. Tja, die ouders willen maar niet echt vertrekken en blijven maar een beetje door Nederland rondzwalken. Tijdens een uitgebreide brunch hebben ze ons nog eens op het hart gedrukt nu eindelijk eens te vertrekken en voor een pied-à-terre tussen de Griekse eilanden te gaan zorgen. Er moet natuurlijk wel voor een thuis ver van huis worden gezorgd voor de broodnodige zonvakanties!!!

de woonboot op die fantastische locatie

Nou, die goede raad hebben we dan op maandagochtend eindelijk opgevolgd. Het lang uitgestelde afscheid van onze laatste reisgenoten konden we nu niet meer ontlopen en onder het plengen van menig traantje hebben we afscheid genomen en plechtig bezweerd elkaar snel weer op te zoeken.

Of dat gaat lukken? Blijf vooral het blog lezen en dan zullen we het allemaal weten!!

naar Amsterdam

Na dat wat technische verhaal van gisteren ga ik er vandaag maar eens voor zitten om iedereen weer bij te praten over de vorderingen in onze reis.
Elburg was vorige week zondag (Pasen), maandag en dinsdag tot 3 uur in de middag. Nadat de Gebroeders Deetman de tussenschijf hadden afgeleverd zijn wij naar Harderwijk vertrokken waar de rest van ons gezelschap al lag. Harderwijk is een must op een reis over de Randmeren. Altijd gezellig en een ideale plaats om al die op het laatste moment vergeten spullen aan te vullen.

wachten in de mist in Harderwijk

Harderwijk was ook de plaats waar ons reisgenootschap uit elkaar begon te vallen. Op woensdagochtend hebben we de ST-161 uitgewuifd. Gé en Paula zijn fervente Waddenvaarders en wilde de komende voorspelde mooie dagen gebruiken om toch te kijken of ze de Wadden alsnog konden bereiken.
En toen waren er nog maar 2 bootjes.....

De woensdag hebben we gebruikt om te klussen, boodschappen te doen, in het zonnetje op een terrasje te zitten en meer van dat soort luie dingen.
Donderdagochtend wilden we vertrekken naar Bunschoten/Spakenburg, maar helaas, een dikke mist verhinderde het vertrek. We zagen wel andere schepen vertrekken, maar ik vind het het risico niet waard. Ondanks het feit dat we prima kaarten, plotter, GPS en AIS aan boord hebben, wachten we veel liever tot de mist is opgetrokken dan het er toch maar op te wagen. Het werd dus bijna een uur 's middags voordat de motoren gestart werden, maar we werden ervoor beloond met een heerlijk zonnetje tijdens het varen.

prachtig toch? had een 17e eeuws plaatje kunnen zijn...

In Spakenburg konden we doorvaren tot praktisch in het centrum van het dorp en kwamen we midden tussen de bottervloot te liggen. Dat is een prachtig gezicht, maar nog veel mooier is de botterwerf echt midden in het dorp. Daar liggen op de helling meerdere schepen in diverse stadia van renovatie of reparatie en het is een genot te kijken hoe de vaklieden daar vanaf de eiken boomstammen de mooiste onderdelen maken. Ze gebruiken weliswaar modern gereedschap, maar er worden geen concessies gedaan aan het orginele ontwerp of de bouwstijl. Prachtig om te zien.

In Spakenburg kreeg Mieke het ineens te pakken: ze wilde met donder en geweld naar Amsterdam, naar haar dochter en nog ongeboren kleinkind. Aangezien het ernstig gevaarlijk is aanstaande Oma's in de weg te lopen, hebben wij dus de schepen weer losgegooid en hebben in strak tempo de 37 kilometer die ons nog scheidde van Amsterdam afgelegd.

palaver op het IJmeer

Maar wat schetst onze verbazing op het IJmeer, vlak na de Hollandsche brug? Jawel: de ST-161 kwam ons tegemoet. Helaas hadden ze wederom hun meerdere moeten erkennen in de weergoden. Opnieuw had harde wind en mist hun de weg naar de Wadden geblokkeerd. Het is ons echt niet gegund dit jaar!
Na een korte palaver op het water hebben wij wederom afscheid genomen en zijn doorgevaren naar de Oranjesluizen. Vijfhonderd meter achter die sluizen ligt een kleine vaart die toegang verschaft tot 2 jachthavens met aan het eind een kommetje met daarin een ligplaats voor een 3-tal woonboten. Een van die boten is sinds kort het woonhuis van Evelien(dochter van Mieke) en Arno en zij boden ons een gastvrije ligplaats tegen hun schip.
Daar hebben we gelegen van vrijdagavond tot maandagmorgen (vanochtend), maar daarover meer in een volgende keer!

Warme douche

Elke keer is het weer wikken en wegen wat ik wel in een blog ga zetten en wat niet.
Eerst moet ik ettelijke tientallen foto's overzetten, vaak corrigeren en vervolgens selecteren. Dan schrijf ik kort op wat ik daar over wil zeggen, vervolgens gooi ik daar 60-70% van weg en dan nog zeggen mensen vaak dat mijn blogs zo lang zijn.
Deze blog is totaal gewijd aan een van mijn verbeterprojecten: het plaatsen van een ultrasoon niveaumeter in de dieseltank. Meer speciaal het werk dat een handige ambachtsman in Elburg daarvoor gedaan heeft.

"Vaarttuig" voor het schandblok in Elburg

Wat is het geval: het gebrekkig functioneren van de huidige vlotter in de dieseltank heeft er al eens voor gezorgd dat wij aardig wat diesel gespild hebben in een Franse haven. De meter geeft nl. nog niet bij benadering aan of de tank vol dan wel leeg is en zeker wanneer de tank gevuld wordt middels een hevel uit een jerrycan, kan je dat danig verrassen. Gevolg: een paar liter loopt middels de overloop de haven in.

Na zorgvuldig zoekwerk heb ik dus een alternatief bestelt, een meter met een universele bevestiging die op vrijwel alle type dieseltanks zou passen.
Dus niet!
De bestaande meter is bevestigd middels 6 schroeven op een steekcirkel van 80 mm, de nieuwe met 5 schroeven op een steekcirkel van 54 mm. Oftewel: het komt nog niet in de buurt!
Goede raad was duur. Na telefoontjes naar de leveranciers van zowel de oude als de nieuwe meter was het mij duidelijk dat ik van geen van beide ook maar enige medewerking mocht verwachten en het probleem zelf maar moest oplossen.

de winkel van de gebroeders Deetman

Zo gezegd zo gedaan. Op een avond ben ik gaan zitten en heb een schets gemaakt en op aanraden van Peter ben ik met die schets naar een watersportwinkel in Elburg gegaan.
Nou: een van de broers Deetman hield wel van een uitdaging. Hij bekeek mijn schets en luisterde naar mijn verhaal en zei toen: nou dat gaat wel lukken!! Ik, heel voorzichtig: en wanneer denkt u dan....... (met visioenen van een dag of 3 in Elburg). Nou, kauwend op z'n sigaar: twee uur vanmiddag moest toch wel lukken!!
Ik wist niet wat ik hoorde. Kijk als er nou niks te doen is in die winkel, maar het was een komen en gaan van mensen. Maar het is nog steeds zoals een oude baas eens tegen mij zei: "If you want something done, ask a busy man" !

de dokter aan de draaibank

Rond 2 uur ben ik weer naar de winkel gelopen. Ah, zei broer Deetman, de dokter is er mee bezig in de werkplaats en wees me de richting. In de werkplaats bleek zoon Deetman de dokter die druk bezig was  met schuifmaat en draaibank een plaat PTE (Polyethyleen voor de leek) om te vormen tot het door mij gewenste tussenschijfje. Na nog een kwartiertje was hij daar mee klaar en hield ik het eindprodukt in mijn handen. Ik moest zelf nog wel de gaten boren, maar het belangrijkste was gedaan.
En de kosten: euro 7,50....... Trots en vakmanschap gaan nog steeds hand in hand!

Een warme douche voor vader en zoon Deetman in Elburg die enthousiast op dit probleem doken en mij een oplossing hebben verschaft!!!!
Hieronder het uiteindelijk resultaat:

tekening, meter en eindprodukt

de nieuwe meter gemonteerd op de dieseltank

Over de Randmeren

Onze lotgenoten op de jaarlijkse tocht

Voor het zoveelste jaar is het dus weer niet gelukt! Het was dit jaar weliswaar op het randje omdat goede en slechte dagen elkaar in rap tempo afwisselden, maar de optelsom van alle factoren en onzekerheden maakte dus dat de gezamenlijke bemanningen van Int Aepjen, ST 161 en Vaarttuig hebben besloten ook dit jaar niet naar de Wadden te gaan.
Vanuit onze verzamelplaats Stavoren zijn we dus op (Goede) vrijdag 6 april richting Lemmer vertrokken. Het is dan toch een beetje zuur om onder een strakblauwe hemel een IJsselmeer op te varen dat er prachtig bij ligt. Vandaag hadden we makkelijk naar de Wadden kunnen varen, echter: kun je dan ook terug wanneer jij wil? En het antwoord op die laatste vraag maakt dan dat je besluit het niet te doen. Met name voor Paasmaandag en dinsdag wordt zwaar weer verwacht op de Wadden en daarna is te ver weg om enige zekerheid te krijgen voor een rustige terugreis.

op de autopilot naar Lemmer

En zo voeren we op ons gemak naar Lemmer. Voor de eerste keer dit jaar werd weer een beroep gedaan op de autopilot. De calibratierondjes voor het fluxkompas had ik al een paar dagen eerder gedraaid op het Sneekermeer toen ik met Peter naar Heeg voer en vanaf het moment dat ik hem inschakelde gedroeg de autopilot zich voorbeeldig. De Course to Steer die WinGPS5 aangaf verschilde nauwelijks van de koers die ik moest ingeven op de autopilot om dezelfde lijn te volgen en strak als een speer werden we naar Lemmer gebracht. Heerlijk is dat om niet permanent in de stuurstoel te hoeven zitten, maar je vrij over dek te kunnen bewegen. Wel natuurlijk ALTIJD iemand op de uitkijk!

In Lemmer lagen we met z'n drieën afgemeerd tegen de kademuur direct achter de Lemstersluis en vandaar zagen we het drukke komen en gaan van alle Paastoeristen. Een korte wandeling naar het centrum leerde ons dat de passantenhaven tussen de 2 bruggen mud- en mudvol lag, met 80% Duitsers. De voertaal in alle winkels is ook Duits: welkom oosterburen, fijn dat jullie zo stevig in onze economie komen investeren!!

Op Eerste Paasdag maakte we al vroeg los: 08:55 uur. De twee andere schepen die tegen de ST161 lagen afgemeerd vonden dat waarschijnlijk niet zo fijn, maar de bemanningen waren niettemin op en los toen wij om 09:00 uur precies de Lemstersluis weer invoeren.

in het zonnetje om Urk

En weer was het een prachtige dag: blauwe lucht, zonnetje en een zwakke wind tegen. Eenmaal om de Rotterdamse Hoek ging het in rechte lijn naar Urk, daar de bocht om richting Ketelbrug en toen via het Ketelmeer naar de Randmeren. Voor de Roggebotsluis moesten we 10 minuten wachten waarna we met 5 jachten werden geschut. Vanaf de sluis is het dan nog maar een uurtje naar Elburg, waar we om 15:00 uur afmeerden in het kommetje. Helaas werd ons hechte verband wel verbroken, want in de kom was helaas geen plaats voor de ST161 die dus terug voer en aan de lange steiger in het toevoerkanaal ging liggen.
Tweede Paasdag was geheel conform de verwachtingen: stevige wind uit Z-ZW en bakken regen de hele dag. De mannen hebben de gelegenheid te baat genomen om al die prachtige schepen die bij de lokale jachtmakelaar liggen te bekijken (in de stromende regen) terwijl de dames keken of er nog kleedjes dan wel schoenen beschikbaar waren die een plaats in de kleerkast aan boord verdiende. Gelukkig kwamen zowel de mannen als de vrouwen met lege handen thuis!!
Na een stevige Chili con Carne maaltijd aan boord van Vaarttuig ging eenieder weer naar de eigen boot om zich voor te bereiden op de trip van morgen. We gaan naar Harderwijk!!

We zijn op pad!

Zondag 1 april zijn we door onze vrienden van "Int Aepjen" opgehaald. Met een auto tot de nok toe volgeladen met zowel hun als onze bagage zijn we vervolgens naar Drachten gebracht.
Het was koud en guur toen ik met een waterslang het vuil van weken van de dekken spoot. Nauwelijks 10 graden en een schrale harde wind. Juliette was intussen druk bezig orde te scheppen in de laatste lading bagage.
Ons afscheid van Drachten was weinig ceremonieel. Er was gewoon helemaal niemand! Dus toen we tegen half zes eindelijk klaar waren met schoonmaken en inruimen, hebben we de motor gestart en zijn we voorzichtig (windkracht 5 dwars op het schip) uit de box gemanoeuvreerd. Om er toch enigszins een feestelijk tintje aan te geven hebben we de scheepshoorn eens flink laten loeien en hebben vervolgens de haven verlaten. Het zal een lange tijd gaan duren voordat "Vaarttuig" hier weer terug is!!

voorbereiden voor de Waddentocht in Irnsum

De eerste etappe was maar kort. We hadden een rendez-vous met "Int Aepjen" in hun thuishaven in Irnsum. Toevalligerwijs is dat ook de thuishaven van de ST68, het schip van Henk en Diny dat dit Rondje Europa ook al eens heeft gemaakt, maar zij waren niet aanwezig.
Er was nog een hoop werk te doen aan boord van beide schepen. Zoveel dat we maandag 2 april zijn blijven liggen en keihard gewerkt hebben om alle techniek op orde te krijgen.
Al doende kwamen we er achter dat we toch een aantal zaken vergeten waren en thuis hadden laten liggen. Terwijl Juliette en Mieke op dinsdag dus maar terug reden naar Son om die op te halen, zijn Peter en ik alvast doorgevaren met "Vaarttuig" naar Heeg, waar we down-town konden afmeren om vervolgens naar de burelen van Stentec te wandelen.

bijtanken van software in Heeg

Stentec is de leverancier van al onze navigatie software en waterkaarten voor deze trip en ik ging ze opzoeken om afspraken met ze te maken over de terugkoppeling van de ervaringen hiermee, aangezien we een hoop "first editions" aan boord hebben. De allereerste ENC kaarten van Rijn en Donau, maar ook de nieuwste kaarten van Bosporus en  het oostelijke deel van de Middellandse Zee. Onderweg gaan we de kwaliteit controleren en foto's  maken van alle kunstwerken die in volgende edities ook in de kaarten verwerkt worden. Leuk idee om te weten dat in de toekomst mensen hun reis gaan voorbereiden aan de hand van onze foto's!
Laat in de middag kwamen Juliette en Mieke weer terug van een geslaagde zoekexpeditie thuis.
"Int Aepjen" ligt nog steeds in Irnsum, dus Peter en Mieke moesten met de auto terug, maar morgen varen we gezamenlijk weer verder richting Stavoren.
Er is slechts een minpuntje: er is voor de komende dagen zware wind voorspeld. Het zal verdorie toch niet zo zijn dat ook dit jaar de Waddentocht weer verwaaid???