naar Amsterdam

Na dat wat technische verhaal van gisteren ga ik er vandaag maar eens voor zitten om iedereen weer bij te praten over de vorderingen in onze reis.
Elburg was vorige week zondag (Pasen), maandag en dinsdag tot 3 uur in de middag. Nadat de Gebroeders Deetman de tussenschijf hadden afgeleverd zijn wij naar Harderwijk vertrokken waar de rest van ons gezelschap al lag. Harderwijk is een must op een reis over de Randmeren. Altijd gezellig en een ideale plaats om al die op het laatste moment vergeten spullen aan te vullen.

wachten in de mist in Harderwijk

Harderwijk was ook de plaats waar ons reisgenootschap uit elkaar begon te vallen. Op woensdagochtend hebben we de ST-161 uitgewuifd. Gé en Paula zijn fervente Waddenvaarders en wilde de komende voorspelde mooie dagen gebruiken om toch te kijken of ze de Wadden alsnog konden bereiken.
En toen waren er nog maar 2 bootjes.....

De woensdag hebben we gebruikt om te klussen, boodschappen te doen, in het zonnetje op een terrasje te zitten en meer van dat soort luie dingen.
Donderdagochtend wilden we vertrekken naar Bunschoten/Spakenburg, maar helaas, een dikke mist verhinderde het vertrek. We zagen wel andere schepen vertrekken, maar ik vind het het risico niet waard. Ondanks het feit dat we prima kaarten, plotter, GPS en AIS aan boord hebben, wachten we veel liever tot de mist is opgetrokken dan het er toch maar op te wagen. Het werd dus bijna een uur 's middags voordat de motoren gestart werden, maar we werden ervoor beloond met een heerlijk zonnetje tijdens het varen.

prachtig toch? had een 17e eeuws plaatje kunnen zijn...

In Spakenburg konden we doorvaren tot praktisch in het centrum van het dorp en kwamen we midden tussen de bottervloot te liggen. Dat is een prachtig gezicht, maar nog veel mooier is de botterwerf echt midden in het dorp. Daar liggen op de helling meerdere schepen in diverse stadia van renovatie of reparatie en het is een genot te kijken hoe de vaklieden daar vanaf de eiken boomstammen de mooiste onderdelen maken. Ze gebruiken weliswaar modern gereedschap, maar er worden geen concessies gedaan aan het orginele ontwerp of de bouwstijl. Prachtig om te zien.

In Spakenburg kreeg Mieke het ineens te pakken: ze wilde met donder en geweld naar Amsterdam, naar haar dochter en nog ongeboren kleinkind. Aangezien het ernstig gevaarlijk is aanstaande Oma's in de weg te lopen, hebben wij dus de schepen weer losgegooid en hebben in strak tempo de 37 kilometer die ons nog scheidde van Amsterdam afgelegd.

palaver op het IJmeer

Maar wat schetst onze verbazing op het IJmeer, vlak na de Hollandsche brug? Jawel: de ST-161 kwam ons tegemoet. Helaas hadden ze wederom hun meerdere moeten erkennen in de weergoden. Opnieuw had harde wind en mist hun de weg naar de Wadden geblokkeerd. Het is ons echt niet gegund dit jaar!
Na een korte palaver op het water hebben wij wederom afscheid genomen en zijn doorgevaren naar de Oranjesluizen. Vijfhonderd meter achter die sluizen ligt een kleine vaart die toegang verschaft tot 2 jachthavens met aan het eind een kommetje met daarin een ligplaats voor een 3-tal woonboten. Een van die boten is sinds kort het woonhuis van Evelien(dochter van Mieke) en Arno en zij boden ons een gastvrije ligplaats tegen hun schip.
Daar hebben we gelegen van vrijdagavond tot maandagmorgen (vanochtend), maar daarover meer in een volgende keer!