de laatste loodjes

De belofte voor een laatste blog " in een paar dagen"  is intussen alweer meer dan een week. De hoogste tijd dus voor de laatste blog!

Afscheid van Kemer

Zoals vermeld in de vorige blog zijn we op 26 september uit Kemer vertrokken om de baai van Antalya van west naar oost over te steken met als bestemming Side. Een tocht van 94 kilometer in een kaarsrechte lijn, een prima klusje dus voor de stuurautomaat in samenwerking met het navigatieprogramma zodat ik mijn handen vrij had voor andere zaken. Alleen: het was blijkbaar vroeg voor iedereen om 06:30, inclusief de computer want ik moest hem 2x herstarten voordat hij deed wat hij verondersteld werd te doen. Hoog tijd voor wat onderhoud!

het imponerende landschap van het Taurus gebergte

De tijd die ik kreeg door het gebruik van de automaat heb ik die dag gebruikt om het laadproces van de accu' s in de gaten te houden. Zoals eerder vermeld laadt de extra dynamo maar 4 uur wanneer de accu's vol zijn bij de start. En inderdaad, na 4 uur onderweg kon ik constateren dat de accu' s weer begonnen te ontladen. Na onze eerdere ervaringen heb ik al een aantal aanpassingen gedaan en alle elektrische gebruikers die te maken hebben met het varen (computer, hydraulische pomp) overgebracht van de huishoud accu's naar de start accu's. Deze heeft zijn eigen dynamo die permanent laadt zodat ik niet bang hoef te zijn ineens zonder spanning te zitten. Hierdoor is het verbruik van de huishoud accu's al aardig gereduceerd en door het koelere weer is het verbruik door de koelkasten ook behoorlijk terug gelopen. Maar ondanks dat: in de resterende 3,5 uur van deze tocht liepen de accu's terug van 100% naar 95% (kopje koffie, soep bij de lunch) en dat is een stuk beter dan wat we in het verleden zagen!

Vergeefse landing in Side

Side: links de aanlegplaats, rechts de disco

Rond half twee liepen we de haven van Side binnen. Het was even mikken, want de ingang is nauw en de wind, dus de deining, stond recht op de ingang. Dat was het eerste wat ons tegenviel, want zelfs in de havenkom lagen we te deinen. De havenmeester wees ons een plaats waar we met de boeg naar de kade vastmaakten met het hekanker als mooring. Een toekijkende gulet kapitein waarschuwde ons nog eens extra voor de binnenlopende deining en adviseerden ons op een veel langere lijn te ankeren. Dat is wat die gulets doen, als het even kan gebruiken ze wel 100 meter ketting! Dus wij weer los gemaakt maar dat viel niet mee: het hekanker zat zo vast als een huis! Uiteindelijk heb ik de lijn vastgezet op de bolder en door hard achteruit te slaan en de zwemplank als hefboom te gebruiken kwam het anker uiteindelijk met een klap los. Toen het boven kwam werd duidelijk dat het waarschijnlijk onder een rots of een betonblok klem had gezeten, want een punt was finaal verbogen.

Side: best wel een leuk plaatsje

Toch weer opnieuw uitgeworpen en dit keer zowat op de havenpier met 60 meter lijn. Alleen: voordat het enigszins vast kwam te zitten had ik alweer 30 meter binnen gehaald. Intussen was Juliette in gesprek geraakt met havenmeester en gulet kapitein die ons wezen op de disco waar we pal tegenaan lagen en waarvan de vele luidsprekers duidelijk te zien waren. Ja, die spelen van 10:00 uur vanavond tot 04:00 in de morgen, en op oorlogsvolume! We keken elkaar eens aan en kwamen stilzwijgend tot de conclusie: dit gaan we niet doen! Een twijfelachtig anker en aardig wat wind en dan een disco op volle toeren: dat betekent een slapeloze nacht! Dus we hebben weer los gemaakt en het anker binnengehaald, waarop ik helemaal blij was met dit besluit: we haalden nl. een polsdikke tros binnen die tussen de bladen van het anker vast zat. We lagen dus helemaal niet vast! met een beetje wind van achteren waren we zo de (betonnen) kant opgegaan.

Mooi Manavgat

mix van zoet en zout zorgt voor "dik" water

Het enige alternatief om aan te leggen tussen Side en Alanya is Manavgat. Manavgat is zowel de naam van de rivier alsmede de stad die aan haar oevers ligt. De monding van de rivier, tussen twee strekdammen, eindigt in zee ongeveer 6 km ten oosten van Side. Door het rustige weer hadden we geen enkele moeite deze monding in te varen die na zo'n 200 meter een haakse bocht maakt en dan parallel met de kustlijn weer terugloopt naar het westen. Tussen de rivier en de kust ligt een prachtig zandstrand waar het heerlijk toeven is ware het niet dat om de 100 meter een steigertje is gebouwd voor de talrijke gulets. Op het moment dat wij daar langs voeren was het al laat in de middag en rustig, maar naderhand hoorden wij dat er dagen zijn dat de 10-tallen gulets wel 5000 toeristen aanvoeren die dan die landtong massaal bevolken.

Hollandse koeien in een Turks landschap

bizarre bouwsels in de rivier

Voor het eerst in 14 maanden weer op zoet water! Het had de Maas kunnen zijn! tenminste, als je alleen naar de stuurboordwal keek. Groene oevers met grote bomen en Hollandse koeien tot hun knieën in het water. Het enige vreemde element hierin zijn, opnieuw, de gulets. Vermomd als piratenschepen liggen die aan de oever te wachten op hun passagiers voor morgen. Het zijn eigenlijk gigantische veerboten, die tot 500 mensen aan boord kunnen nemen, met een paar nepmasten. Die masten fungeren alleen voor het ophangen van wat dunne lappen die voor zeilen moeten doorgaan en een hele hoop piratenvlaggen.

aan de steiger van Manavgat

We wisten weinig van de stad Manavgat, aangezien de pilot alleen een beschrijving geeft van de rivier tot aan de eerste brug. Daar houdt het op voor alles met een mast, dus ook voor de auteur van de pilot aangezien ook hij een zeiler is. Maar niet voor ons! Gewend als wij zijn aan kanalen, rivieren en bruggen zijn we gewoon doorgegaan en kwamen zodoende aan in de stad Malavgat. Na nog een tweede brug genomen te hebben lag in een scherpe bocht van de rivier een prima steiger met daarin in de hoek een paar kleine vissersbootjes en net door de bocht een onafzienbare rij gulets zonder mast. En precies daar tussenin een lege plek waar "Vaarttuig" uitstekend in paste.

ontmoeting op de steiger: Hasan "Paparazzi" (gulet fotograaf)

Toen we in de dagen erna de stad verkenden bleek dat we geen betere plek hadden kunnen uitzoeken. Ver genoeg van het centrum om rustig te kunnen slapen, dicht genoeg erbij om het centrum te kunnen belopen. Het beviel ons zo goed in Manavgat dat een nacht er al snel 2 werden en toen we ontdekten dat het strand op 4 - en Side op 6 fietskilometers lagen werden het uiteindelijk 5 nachten.
De vrijdag en zaterdag hebben we gebruikt om de stad te verkennen, op zondag zijn we naar het strand gefietst waar we voor € 40 een plaats op een van de hotelstranden konden kopen, inclusief strandstoel, lunch en all-you-can drink arrangement en waar we heerlijk een hele dag in de zon hebben geluierd tussen voornamelijk vrij dikke en heel erg witte Duitsers.

toegangspoort naar Side, na eeuwen nog steeds in gebruik

Op maandag hebben we opnieuw de fiets gepakt en zijn dit keer naar Side gefietst. Een tocht met hindernissen, aangezien ze in de stad geen fietspaden kennen en je dus óf over de weg (propvol auto's) óf over het trottoir (propvol mensen) moet rijden. Met ware doodsverachting hebben we ons door het verkeer geslingerd en zijn uiteindelijk dan toch in Side aangekomen. Erg leuk stadje, propvol met antiquiteiten vanaf de Romeinse tijd, die op de Turkse manier, simpelweg in het normale stadsbeeld zijn opgenomen. Anno 2013 rijdt je nog steeds de stad binnen door dezelfde poort waar anno 100AD de Romeinse keizer ook werd binnengehaald. En de weg die naar de poort leidt, wordt nog steeds omzoomd door (de restanten van) de Romeinse winkeltjes die hier ooit hun nering bedreven. Bizar.....

de Stones-bar in Side, beetje eentonige muziek!

We hebben een tour door het stadje en haar bezienswaardigheden gemaakt, hebben een biertje gedronken bij een oude Stones-fan aan het strand en zijn vervolgens via een alternatieve route langs het strand en de hotels terug gefietst naar de boot.

Alanya

Dinsdag 1 oktober was dan uiteindelijk de dag dat we Manavgat verlieten om naar onze overwinteringsplaats -Alanya- te varen.
We vertrokken erg vroeg, in de ochtendschemering om 06:30, met een lichte nevel over de rivier en een kletsnat schip. Het water van de rivier is afkomstig van de bergen en aanzienlijk kouder dan het zeewater. Fantastisch is dat, zo vroeg in de ochtend! Ondanks alle drukte overdag op de rivier zit die toch vol met leven. Talrijke watervogels zijn nu actief en aangezien we de motor slechts op stationair in het werk hadden staan maakten we nauwelijks lawaai en lieten de vogels zich ook niet verjagen en is het alsof je over de Linge vaart.

toch al koud zo vroeg in de ochtend

Om 07:15 verlieten we de rivier weer via de strekdammen en kwamen op een vlakke zee. Opnieuw bewees de autopilot goede diensten en bracht ons keurig tot vlak voor de havenhoofden van Alanya, zo'n 50 km verder naar het oosten. Aangezien dit onze laatste tocht zou worden dit jaar, hebben we die gevaren op 2100 toeren om de motor helemaal schoon te stoken. En hij kan het nog steeds! Met een gemiddelde snelheid tussen 14,5 en 15 km/uur schoot het lekker op en eigenlijk loopt het schip dan op z'n mooist. Een mooie boeggolf, een diep geluid zonder te storen, geen trillingen die we bij lagere toerentallen veel vaker hebben en ze stuurt als een scheermes. Het is een genot om naar de manoeuvres te kijken die de autopilot maakt. Bij lage snelheden zwalkt ze dan een beetje voor ze weer op koers ligt maar nu, pats boem, in een keer goed.
In Alanya werden we hartelijk ontvangen, we zijn daar intussen bekend. We werden vlot afgemeerd en verwelkomd. Als eerste gingen we naar het tankstation om haar helemaal vol te tanken voor de winter. Ook hier wordt het aanmerkelijk frisser en we willen geen condensvorming in de tank. Daarna werden we op onze plek gelegd.
Over de 10 dagen in Alanya kunnen we kort zijn: hard werken!

de Zodiac wordt opgeknapt

We hebben gepoetst en geverfd, geklust en opgeruimd. Motor en generator hebben een grote beurt gehad en zijn klaar voor het volgende seizoen. De twee oude accu's die we nog steeds in het ruim hebben staan en eigenlijk bestemd zijn voor Yavuz in Asmali, hebben we opnieuw aangesloten met lange kabels. Als ik dat niet doe en ze langzaam nog verder leeg laat lopen kunnen we ze volgend jaar net zo goed weggooien. Nu vergroten ze de capaciteit van het boordnet en loop ik nog minder risico zonder accu's te komen zitten tijdens lange tochten.
Ook is de Zodiac helemaal gereviseerd. Ons bijbootje had verschrikkelijk veel te lijden gehad van de reparaties aan de schroef in juli. Het koperstof als gevolg van het polijsten was op het bootje neergeslagen en voor dat wij het in de gaten hadden min of meer in het rubber ingebrand. Terug in de haven heb ik daar Mustafa, de technische manager, op aangesproken en die heeft er voor gezorgd dat het bootje weer brandschoon is. Ook heeft hij een reparatieploeg geregeld die de twee ventielen hebben vervangen en eindelijk een oud lek definitief gerepareerd hebben. De rekening van €200 was gepeperd, maar ja, voor dat geld heb je geen nieuwe Zodiac, ook niet in Turkije.

Uit het water

"Vaarttuig" op haar winterplek

Op 9 oktober zijn we uit het water getild. Nadat we onder de kraan gevaren waren hebben we de motor nog een keer gestart, maar dit keer met de waterslang in het wierfilter. Even flink door laten lopen om al het zoute water uit de motor te spoelen. Ook de generator kreeg een dergelijke beurt en toen we eenmaal op het droge stonden hebben we ook de schroefas, de dekwaspomp en de koeling van de airco doorgespoeld.
Het meeste gedoe hebben we elk jaar met ons drinkwater. Om te voorkomen dat in een half jaar stilstaand water allerlei ongerechtigheid in de tanks en leidingen ontstaan, spoelen we die eerst uitgebreid door met een sterke ontkalkingsoplossing. Daarna spoelen we het systeem een paar maal door met schoon water. Als laatste stap sluiten we de dekwaspomp aan op de aftapplug van de boiler en "zuigen" alle leidingen leeg. Daarna gaan alle koppelingen en afsluiters open, worden de filters verwijderd en dweilen we de bilge leeg. Duurt een dag maar dan ben ik er zeker van dat we volgend jaar geen buikgriep oplopen door vervuilde tanks.

Op bezoek bij Mesut

Juliette, John, Ingrid, Herman en Sükriye

Mesut is de machinist van de 100 tons kraan die ons uit het water heeft getild en, zoals Juliette zegt, een schatje. En niet alleen dat, ook een vakman met oog voor alle details van een opslag op land. Hij verraste ons niet alleen met een vers broodje de eerste ochtend op het droge, maar ook met een uitnodiging om bij hem thuis te komen eten op de laatste avond van ons verblijf in de haven. Die uitnodiging namen we graag aan en zo zijn wij op de avond van 10 oktober, samen met John en Ingrid die de avond daarvoor al aan boord waren wezen borrelen, naar de boulevard van Alanya gereden waar Mesut met zijn charmante vrouw Sükriye en 2 kinderen in een riant appartement wonen met uitzicht op strand, zee en Rode Toren. De Turkse gastvrijheid houdt niet op ons te verbazen: we werden getrakteerd op een uitgebreid Turks 3-gangen menu en een levendige discussie met Mesut die uiteindelijke een mijnbouwkundig ingenieur blijkt te zijn, maar door gebrek aan emplooi in zijn vakgebied in de haven terecht is gekomen. Over werk onder je niveau accepteren gesproken.......
Ook John blijkt een onderhoudende verteller te zijn. Als stuurman en kapitein van de grote vaart heeft hij zijn leven lang overal ter wereld gewoond en gevaren en Ingrid begeleidde hem waar hij ook ging. Alles wat drijft heeft hij gevaren: van tankers tot bulk carriers en van baggerschepen tot drijvende transport platformen. Na zijn actieve leven is hij 13 jaar geleden neergestreken in Alanya waar zij nu een appartement bewonen en met hun 30 jaar oude zeilboot varen.

via Istanbul naar huis

na 7 maanden op weg naar huis

En dan is het uiteindelijk zo ver. Vrijdagochtend 11 oktober beginnen we met de laatste voorbereidingen voor vertrek. Eerst beginnen we met de laatste stap in het drinkwaterproces: het leegzuigen van boiler en leidingen en het leegdweilen van de bilge. Als we dat maar achter de rug hebben, dan kunnen eindelijk de luiken dicht en kunnen we de rest van het schip opruimen. Fietsen komen naar binnen, de stuurstoelen worden gedemonteerd en gaan naar binnen. Het complete dek wordt vrijgemaakt: alle fenders in de houders, de lijnen naar binnen, de Zodiac op de zwemplank. Alle batterijen uit afstandsbedieningen, zaklampen en het rookalarm en zo honderd-en-een dingen meer.

Alanya vanuit de lucht

Om 11 uur ging ik naar het havenkantoor om mijn laatste rekeningen te vereffenen en tot mijn grote frustratie, maar volledig volgens de verwachtingen, was dat natuurlijk niet klaar. Ze konden me alleen maar een totaal som geven en niet de specificatie want....jawel, Mustafa was weer eens in gebreke gebleven. Als deze haven nog eens failliet gaat, dan is dat vanwege Mustafa!!

Stipt om 13:00 uur stapten we in de taxi die ons naar het vliegveld van Alanya-Gazipasa bracht, een leuk klein vliegveld zo'n 40 km ten oosten van Alanya. Volgens mij was onze vlucht de enige van die dag en we werden dan ook vlot geholpen en vertrokken stipt op tijd.

de imponerende Basilica Cistern

In Istanboel hadden we een ontmoeting gepland met Ebru en Celal, het Turkse stel dat we eerder dit jaar hadden ontmoet in Kas. Bij ons afscheid toen hadden we moeten beloven dat we op de terugreis naar huis een tussenstop zouden maken in Istanboel en dat hadden we dus gedaan. En opnieuw treedt de Turkse gastvrijheid in werking! Op het vliegveld werden we afgehaald door een taxi gestuurd door Ebru die ons vervolgens bracht naar een hotel besproken door Celal. 's Avonds werden we afgehaald door beiden die ons vervolgens naar een restaurant brachten, prachtig gelegen aan de Bosporus, waar we op ons gemak een keur aan mezzen (een soort van Turkse tapas) geproefd hebben. Na dit heel gezellige en lekkere souper zijn we nog naar een nachtclub gegaan, gelegen op een van de heuvels die de Bosporus omlijnen en daardoor een geweldig uitzicht biedt op deze zee-engte en de twee geweldige hangbruggen die haar overspannen.

Afsluiting van een gezellige dag met Celal, Ebru, Ella en Mustafa

De volgende ochtend werden we opnieuw afgehaald door Celal en Ebru, dit keer vergezeld door 2 van de 3 kinderen. Dit keer gingen we op weg naar Sultanahmet, het oude stadsdeel, waar we een bezoek brachten aan Yerebatan, oftewel Basilica Cistern, de eeuwenoude ondergrondse wateropslag gebouwd in de 6e eeuw na Christus. Door het gebruik van tientallen zware kolommen die de dakconstructie schragen heeft dit enorme reservoir inderdaad het aanzicht van een basiliek. Het is een imponerend stukje bouwkunst uit de hoogtij dagen van het Oost-Romeinse rijk, vooral als je je realiseert dat dit reservoir gevoed werd middels een 800 km lang aquaduct helemaal uit wat nu Bulgarije is.

Gouden Hoorn met Gelata brug en - toren

Na deze historische les hebben we nog een bezoek gebracht aan de Grote Bazaar en dat is toch anders winkelen met een Turk aan je zijde dan als een toerist! Moe geworden van al dat winkelen zijn we uiteindelijk neergestreken in het Hamdi restaurant, met uitzicht op de Gouden Hoorn en Gelata brug en -Toren en hebben daar een heerlijke lunch genoten. En denk nu niet dat je ergens voor mag betalen! Alleen al op het voorstel wordt er uitermate verontwaardigd gereageerd. Je bent hun gast en het zal je aan niets ontbreken.!

Al met al was het intussen knap laat geworden en toen we eindelijk de parkeergarage uitreden kwamen we tot de ontdekking dat het verkeer totale chaos was. Doordat heel Turkije vrij heeft door het Offerfeest gaat iedereen op bezoek bij ouders en familie. Het leek dus alsof heel Istanboel probeerde de stad uit te komen. Om een lang verhaal kort te maken: door ons uiteindelijk over te zetten in een taxi die als een razende door allerhande binnenstraatjes ons uiteindelijk over de Bosporus en op de luchthaven wist te krijgen, kwamen we toch nog op tijd op de luchthaven. Uiteindelijk was al die haast voor niets, want we vertrokken met 45 minuten vertraging!

Het was een "bewogen" aankomst!

In Eindhoven stonden Maarten en Marjolijn ons in de aankomsthal op te wachten, buiten viel een druilerig regentje en de temperatuur was 13 graden. Een typisch Hollands weertje wat gelukkig gecompenseerd werd door een stroom van welkomstberichtjes en telefoontjes.
We zijn weer thuis! maar wat een geweldig vaarseizoen hebben we gehad!!

De laatste weken....

Twee weken in Finike.

De voorgaande blog eindigde op 6 september, de dag van vertrek van Maarten en Marjolijn. Aangezien we pas op 1 oktober in Alanya verwacht worden en er aan die kant van de baai van Antalya niet zo verschrikkelijk veel te doen is, zijn we nog 2 weken in Finike gebleven. Twee erg rustige en relaxte weken....op een paar uitzonderingen na.

lang zal ie leven!

Het begon met mijn verjaardag op 11 september. Aangezien we niet hoefden te rekenen op een hoop aanloop hadden we Ziya Dal, de Marina manager, uitgenodigd om met ons die avond ergens te gaan eten. Aangezien hij vrijgezel is en meestal alleen zit te eten was dat snel beklonken. Die avond pikte hij ons op met zijn auto en reed ons 25 km landinwaarts en dat betekent in deze contreien dat je direct de bergen in gaat. Het is een prachtig gebied en we hebben genoten van de vergezichten onderweg. Uiteindelijk draaide hij een bergweggetje in en kwamen we uit bij een restaurant dat prachtig gelegen is aan een bergstroom: specialiteit- verse forel uit de stroom! Wat Ziya alleen niet vermeld had was dat dit restaurant op 600 meter ligt en zodra de zon weg is de temperatuur als een baksteen daalt. We hebben heerlijk gegeten, maar tegen de tijd dat de (Turkse)koffie op tafel kwam zaten we te vernikkelen van de kou in onze korte broek en T-shirt.

Het tweede incident begon ook weer met Ziya, die ons opnieuw zijn scooter aanbood. Dat was ons de vorige keer erg goed bevallen dus we waren erg blij met zijn aanbod. Het geeft je zoveel meer bewegingsvrijheid  en reikwijdte om de boel te verkennen en aangezien we hier weer een tijdje zijn... Maar dat hadden we misschien beter niet kunnen doen. Na een paar ritjes alleen zijn we daags na mijn verjaardag samen op pad gegaan om wat te toeren en boodschappen te doen. Bij een stoplicht moesten we linksaf over een soort van middenberm die vol lag met steenslag, dus weer stoppen om te wachten voor tegemoetkomend verkeer en dan in een bocht optrekken. En daar ging het dus fout! Of de scooter nu weg slipte in de steenslag of dat ik te weinig gas gaf, ik weet het niet. In ieder geval vielen we om en als je eenmaal gaat met iemand achterop is er geen houden aan. Je steekt nog wel een been uit om overeind te blijven, maar je houdt geen 2 personen tegen! Misschien kun je dat zelfs beter niet doen, want de scooter beweegt nog steeds voorwaarts en je been blijft achter en verdraait helemaal! Uiteindelijk zaten de schaafwonden aan de binnenkant van voet en knie i.p.v. aan de buitenkant waar je ze zou verwachten.

Deze blog bevat foto's die
NIET geschikt zijn voor jeugdige lezers.

Maar goed, dat was behoorlijk schrikken! Onmiddellijk stonden er drie Turken om je heen die ons en de scooter overeind hesen en veilig naar de overkant loodsten. Daar zijn we even van de schrik bekomen en hebben de beschadigingen aan onszelf en de scooter geïnspecteerd. De schade aan de scooter viel gelukkig reuze mee, slechts een lichte kras. Juliette had schaafwonden aan knie en voet, maar gelukkig niet te diep. Ikzelf had ook schaafwonden aan knie en voet, maar vooral de knie zag er erg lelijk uit.
Maar toch weer op die scooter, terug naar de boot. Daar hebben we zo goed en kwaad als mogelijk zelf de wonden ontsmet en verzorgt, maar kwamen toch tot de conclusie dat we met mijn knie naar het ziekenhuis moesten. Ziya was er niet, dus weer wij beiden op de scooter op zoek naar het ziekenhuis. We hadden vlak bij de haven een blauw bord met een grote H zien staan, dus we zijn daar naar toe gereden en vanaf daar  de bordjes gevolgd die ons keurig bij het ziekenhuis brachten.
Ik sta elke keer weer verbaasd hoe soepel dat in het buitenland steeds weer gaat. We hebben al ervaringen met EHBO's in Duitsland en Zweden en dus nu ook in Turkije en kunnen dat vergelijken met de keren dat wij in Nederland voor een akkefietje ons melden bij de EHBO. Daar kunnen wij nog een hoop van leren! Ze hebben daar natuurlijk niet de faciliteiten zoals wij in Nederland en ook de hygiëne zou beter kunnen maar toegankelijkheid en snelheid is top. We werden keurig verwezen naar een loket waar ik me moest registreren en daar eenmalig TL 100 voor moest betalen (€ 37). Na deze formaliteit werd ik doorverwezen naar de EHBO waar we in 5 minuten werden geholpen. Een dokter kijkt even, vraagt wanneer ik voor de laatste keer een tetanusprik heb gehad, roept een verpleegkundige en in no-time heb ik een prik en is de wond schoongemaakt en verbonden. Overmorgen terugkomen want dan moet het verband eraf.

Tussen 12 en 5 is het buiten niet te harden.

Nou, de lol was er dus wel af met die scooter en de volgende ochtend hebben we de sleutel bij Ziya ingeleverd. Hij was dolblij dat ons niets ernstigs was overkomen en wij waren blij dat de scooter redelijk onbeschadigd was gebleven.
De rest van de week verliep erg rustig. In de ochtend probeerden we zoveel mogelijk van de klusjes voor die dag af te werken want dan is het nog redelijk koel. In de middag sloten we ons vaak op in de achterkajuit met de airco aan en hielden daar siësta, lazen een boek of deden de mail. En als dan rond 18:00 uur de zon achter de bergen verdween kwam de haven weer tot leven. Mensen lopen weer rond, maken een praatje, drinken een biertje en doen wat klusjes. Tegen 20:00 uur, het is dan al donker, aten we ons diner op het achterdek en zaten vaak nog tot 23:00 uur te genieten van de avondkoelte (ca 25⁰!).

Weer op pad!

Vanuit Finike vaar je eerst 2 uur een zuid-oostelijke koers tot aan Kaap Taslik. Eenmaal rond die Kaap vaar je op een noordoostelijke koers de  baai van Antalya in. De omgeving is zeer indrukwekkend met steile kliffen die recht uit zee omhoog reizen en vlak daarachter hoge bergen. De hoogste piek in dit gebied is een berg die 2366 meter hoog is en dat bijna pal aan zee.Vrijdag 20 september besloten we dat het welletjes was met dit geluier. Die ochtend hebben we rond 06:30 de haven van Finike verlaten. En op dat tijdstip merk je toch dat de zomer over haar hoogtepunt is: slechts 20⁰! Voor Nederlandse begrippen een heerlijke dag, maar als je al maanden met temperaturen boven 30⁰ hebt geleefd is dat behoorlijk fris!

nog even en die stoel kan ook weg!

Vandaag deden we een nieuw experiment. Het was me eindelijk gelukt mijn navigatieprogramma (WinGPS 5) te koppelen met de autopilot. Dat betekent dus dat de route die ik heb uitgezet automatisch wordt doorgegeven aan de stuurautomaat, inclusief alle bochten die gedraaid moeten worden. Gelukkig hadden we dit traject al eens gevaren, dus ik beschikte over een GPS track waarvan ik wist dat die goed was. Dus een route uitgezet die precies over die track liep en op de knop gedrukt zodra we de havenhoofden van Finike door waren. Het schip draaide direct op koers en is daar niet meer van afgeweken tot de ingang van Çinevezi Limani, een uiterst indrukwekkende baai zo'n 20 mijl ten noorden van Kaap Taslik. Het is een beetje bizarre ervaring het schip volledig autonoom z'n koers te zien nemen en feilloos die nauwe doorgang tussen 3 eilanden te vinden. Zo, nu zijn we klaar voor de Trans-Atlantische reizen......

Hoezo op ons lip?

In Çineviz Limani zijn we gebleven tot dinsdag 24 september en in die tijd hadden we opnieuw 2 volstrekt verschillende ervaringen. De eerste was op zondag 21 september toen we al hadden geconcludeerd dat we die avond het enige schip in de baai zouden zijn. Maar nee dus. De conclusie was nog niet koud of er kwam een (Engels) zeilschip de baai invaren, en na 5 min. nog een, en nog een, en toen twee. Kortom het hield niet op. Uiteindelijk lager er 12 Engelse zeilschepen van de RCC (Royal Cruising Club) en een begeleidende gulet in de baai. En zo groot is die baai niet dus om ons heen lagen 4 zeilschepen plus de gulet op "spitting distance" zoals de Engelsen zeggen.

na afloop heb ik nog wel een boterham gegeten!

De Engelsen realiseerden zich dat ook dus het duurde niet lang of een van hen kwam met een Zodiac langs om ons uit te nodigen voor de barbecue die ze die avond op het strand gingen houden. Nou, dat vonden wij wel gezellig!

Community Singing aan een Turks strand

Rond 19:00 uur begonnen de bemanningen zich op het strand te verzamelen. Vuren en barbecues werden aangestoken en flessen ontkurkt. Wij werden hartelijk ontvangen en niemand maakte een probleem van onze aanwezigheid. We hadden een fles witte wijn en een paar biertjes meegenomen als bijdrage aan de feestvreugde en in ruil kregen we regelmatig een worstje aangereikt. tegen de tijd dat het voedsel op was en de barbecues uitgingen begon, in ieder geval voor ons, de verrassing van de avond. Er verscheen ineens een accordeon, liederenbundels werden uitgedeeld en ze begonnen aan een heuse sing-along! Niet zomaar een liedje, nee, een uur lang werd er fanatiek en door praktisch iedereen gezongen. Niet altijd even zuiver maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door ieders inzet. Geweldig was dat, wij snappen nu eindelijk waarop de Proms gebaseerd zijn! Rond 22:30 was de lust tot zingen over en begonnen de bootjes een voor een terug te varen naar de voor anker liggende schepen.

een plotselinge storm

Juliette met de bemanning van "Beaucastel" uit Jersey

En dat was maar net op tijd voor onze tweede ervaring! We waren nog maar 5 minuten aan boord toen er ineens een enorme wind opstak. Alle schepen lagen ineens strak achter hun anker in een wind die recht op de ingang van de baai stond en iedereen richting strand blies. Bijna iedereen: 3 schepen lagen dwars op de wind omdat ze een achterlijn naar de rotswand hadden uitgebracht en kregen de volle laag. Het schip dat vooraan lag brak als eerste los en eindigde op de rotsen voor de steile wand. De Zodiac van de gulet voorkwam erger doordat ze zich net op tijd tussen schip en rotswand wist te manoeuvreren. De gulet was nummer twee, maar gelukkig had ze op tijd haar motor gestart en wist zich tussen de andere schepen uit te manoeuvreren, maar het scheelde een haar of ze was met ons in aanvaring gekomen. Het derde zeilschip wist op tijd haar achterlijn los te maken waardoor ze ook vrij kon draaien, maar wel akelig dicht tegen ons aan kwam te liggen.

de restanten van de storm voor de ingang van Çineviz Limani

Een half uur later, op het hoogtepunt van de storm (34 knopen!, windkracht 8) moesten nog 2 zeilschepen hun anker binnenhalen omdat ze op het strand dreigden te lopen met een slippend anker. Een van deze schepen wist opnieuw te ankeren, de tweede heeft 3 maal een vergeefse poging gedaan om opnieuw te ankeren maar heeft het vervolgens opgegeven en de baai verlaten. Wij zagen haar navigatielichten de baai uit varen en vervolgens haar toplicht zwaaien maken van minstens 30 graden naar links en rechts. Naderhand hoorden we dat het haar 8 uur gekost heeft om Kemer te bereiken recht tegen de storm in, een afstand waar je normaal 2,5 uur over doet!
Ons anker hield prima, maar dat was niet verwonderlijk. Dit was de tweede nacht dat we verrast werden door zware wind, zij het dat de eerste niet zo zwaar was als de tweede. In die eerste nacht heeft het anker iets gekrabd, maar zich daarna muurvast ingegraven dus wij hadden er alle vertrouwen in. Ondanks dat hebben we tot 02:00 een ankerwacht gehouden. Daarna was de wind zover geluwd dat we met een gerust hart naar bed konden gaan.

De volgende ochtend nam de aanvankelijk geluwde wind weer toe tot zo'n 15-20 knopen (Bft. 4-5) en lagen we met z'n allen nog steeds behoorlijk te rollen en te stampen op de binnenlopende deining. Desondanks besloten een paar zeilschepen toch te vertrekken en we zagen hoe ze vlak buiten de baai direct in een enorme zware deining terecht kwamen. De zeilen hijsen voor meer stabiliteit had geen enkele zin daar ze de wind pal op de boeg hadden. De rest van de groep was verstandiger en toen het vanaf 12:00 uur begon te luwen, vertrok de een na de ander en om 15:00 uur waren we weer alleen in de baai. En dit keer bleef het ook zo! Helaas bleef de wind niet rustig. Vanaf 18:00 uur stak opnieuw de wind op, maar gelukkig bleef het geweld dit keer onder de 30 knopen en nam rond 22:00 uur af tot zo'n 15 knopen.
Op de ochtend van dinsdag 24 september leek het erop dat het front eindelijk voorbij was. De wind was zwak, de hemel blauw met een stralende zon en de temperatuur een ideale 25 graden. De zee had nog wat last van de zware deining van de laatste dagen, maar was goed te bevaren, dus besloten we te vertrekken naar Kemer Marina, zo'n 30 km naar het noorden. En dit was de eerste reis die ik volledig vanaf de bakskist heb gevolgd, genietend van de zon, terwijl de stuurautomaat z'n werk deed. Helaas moest ik wel twee keer ingrijpen maar dat kwam door 2 vissersschepen die nu eenmaal niet uitwijken met hun sleeplijnen.

De bemanning van de "Beaucastel" op bezoek in "Vaarttuig"

Kemer is een redelijk dure haven, dus daar zijn we maar 2 dagen gebleven, vnl. om op een ideale vaardag te wachten voor het volgende traject: de oversteek van de Baai van Antalya van Kemer naar Side over een afstand van 94 kilometer. In Kemer kwamen we opnieuw de bemanning van de "Beaucastel" uit Jersey tegen, het schip waar we tijdens de barbecue in Çineviz Limani het meest mee hebben opgetrokken. We werden direct aan boord uitgenodigd voor een borrel en een heleboel bootjespraat. Zij waren ook zeer geïnteresseerd in "Vaarttuig" dus we hebben ze uitgenodigd voor de koffie de volgende ochtend en ze een uitgebreide rondleiding gegeven. Na tweeënhalf uur vertrokken ze uiteindelijk mét een folder van Smelne onder de arm. Ik hoor graag uit Drachten wanneer dit tot een verkoopsucces leidt!

Op donderdag 26 september staken we onder bijna ideale condities de Baai van Antalya over naar Side. Wat we daar aantroffen kunt u lezen in de volgende en definitief laatste blog in 2013. En die verschijnt over een paar dagen!

Een weekje 40-jaar getrouwd zijn.

OK, we doen er nog veertig!

Het Jubileum trauma

zo zien je kinderen je dus!

Wat ik me nog herinner van de veertig jarige bruiloft van mijn ouders is vooral dat ik ze zo oud vond! En nu waren we zelf aan de beurt, niet te geloven!
Wat ik me ook herinner is dat we dat met z'n allen (kinderen + kleinkinderen, want die waren er volop!) deze gebeurtenis gevierd hebben met een etentje in een obscuur tentje net over de Duitse grens. Niet een echt gezellige gelegenheid, het had wat beklemmend's. Enfin, een paar jaar later is het tot de grond toe afgebrand, dus die fout konden we niet meer herhalen!

Aankomst van de jeugd

eindelijk, na 6 maanden

Vrijdagochtend 30 augustus, 08:00 uur zijn wij in onze huur Dacia Logan gestapt en vanuit Finike richting Antalya Luchthaven vertrokken, een reis van zo'n 2 uur. Je ziet Turkije weer eens van een heel andere kant. Wat me steeds weer opvalt is dat de hoofdinfrastructuur er prima bijligt en goed gebruikt wordt. Het zijn niet allemaal 4-baans snelwegen, zeker niet in de bergen, maar de rijbanen zijn goed geasfalteerd, de wegmarkering en signalering is prima in orde, geen voetgangers of ezelkarren op de weg en uitstekende tunnels met gescheiden rijrichtingen. Alleen de discipline van de chauffeurs laat nog te wensen over: niemand houdt zich aan de maximale snelheid en van inhaalverboden of doorgetrokken strepen heeft nog nooit iemand gehoord terwijl ze er wel degelijk zijn.

Lunch, met uitzicht op de oude haven (Antalya)

Maar vooral: zodra je welke stad ook verlaat kom je direct in de bergen terecht, met als toppunt de Tahtali met zijn 2365 meter. In de winter ligt hier 5 maanden sneeuw op de top en zijn er een aantal skipistes uitgezet. Aan de voet van deze berg ligt Kemer, waar je na het verlaten van de skipistes een half uurtje later een biertje kunt drinken met je voeten in de Middellandse Zee bij een temperatuur van 20-25⁰. Het is maar dat je het weet!
Om 10 uur waren wij op de luchthaven waar we nog een uurtje moesten wachten voordat we om 11:15 eindelijk de kinderen weer in onze armen konden sluiten! Zes maanden niet gezien, schandalig! Gelukkig dat de sociale media tegenwoordig een hoop goedmaken!

Strandpret om bij te komen van de reis.

Met de kinderen zijn we richting de oude stad van Antalya gereden waar we gezellig geslenterd en gekeken hebben waarna we uitgebreid en lekker hebben geluncht in een fantastisch gelegen restaurant met uitzicht over de oude haven.
Daarna de 2 uur naar Finike en de boot weer afgelegd waar iedereen hartelijk welkom werd geheten door Ziya, de havenmanager, en we de bagage aan boord hebben gebracht. Daarna snel de zwemspullen aan en opnieuw in de auto om 5 kilometer verder naar hetzelfde strandje te gaan waar Juliette en ik gisteren al een ontspannen middag aan zee hadden doorgebracht.
De kinderen hadden al een lange dag achter de rug. Opgestaan om 03:00, om 05:00 uur op Schiphol om 07:00 vertrokken en na 3 uur vliegen weer een lange dag in Turkije. Dus dat uurtje zwemmen in dat heerlijk koele zeewater ging er wel in.
Eenmaal terug aan boord hebben we niet veel meer gedaan. Koffers uitgepakt, bedden opgemaakt, nog een hapje gegeten in havenrestaurant Petek en toen vroeg naar bed!

Op weg naar Kekova

Varen, varen over de baren.....

Ondanks alle goede voornemens was het toch nog dik 10:00 uur voordat we de volgende ochtend vertrokken uit Finike. Nagewuifd door 4 man havenpersoneel zetten we koers naar Gökkaye Limani, die prachtige baai vlak voor Kekova, met haar onderwater zoetwaterbronnen en talrijke zeeschildpadden.
Herinneren jullie je nog dat het fluxgate kompas kapot was? Wel, Bas had een nieuw exemplaar uit Nederland meegebracht en gisterenavond had ik het aansluitsnoer al op lengte gemaakt en voorzien van een stekker. Daarna in de mast aangebracht en aangesloten op de bestaande bedrading, klaar om vanochtend te worden getest.

Eindelijk, sturen is weer een feestje!

En jawel, zelfs zonder calibratie functioneerde de stuurautomaat weer als vanouds en kon ik wat meer met m'n gezelschap bezig zijn en wat minder met het sturen van het schip.
In Gökkaye konden we het anker laten vallen op ons favoriete plekje: een geheel omsloten en redelijk ondiepe baai waar precies een schip in past. Het water is hier beurtelings warm en koud, afhankelijk waar je zwemt en je in de buurt bent van een van de vele zoetwaterbronnen. De plek was precies in de roos bij de kinderen en in no-time lag iedereen in het water. Het enthousiasme was helemaal kompleet toen al snel de eerste schildpad zich aandiende.

got you!

Ook voor ons blijft dat iedere keer weer een fantastisch gezicht hoe deze soms enorme dieren op hun gemak rondzwemmen en af en toe hun kop in de lucht steken om te ademen. Echter, het spektakel was pas helemaal kompleet toen we, na het invallen van duisternis, een sterke zaklamp op het water richtte. Honderden vissen zwommen rond de boot, sommigen in grote scholen, andere alleen. We hebben zelfs vliegende vissen gezien die hun sprongen maakten. Maar het toppunt was toch wel toen de eerste schildpadden in het licht verschenen. In tegenstelling tot overdag, komen ze ditmaal tot vlak bij de boot en zwemmen er zelfs onderdoor pal onder onze neuzen. En niet even: ze bleven maar komen, op het laatst zelfs een hele grote, zeker 1 meter in doorsnede.

Het kado dilemma

Het werd envelop 1!

Na een wat onrustige nacht, vooral door de benauwde warmte in de boot, zijn we op onze eigenlijke trouwdag in het zonnetje gezet door onze kinderen. Even voor de volledigheid, als ik het heb over onze kinderen, bedoel ik dus alle drie: Bas, Maarten én Marjolijn.

Blijkbaar hebben ze ons zo gemist dat ze ons opnieuw een reisje aanbieden, opnieuw met zijn vijfen in een grote Duitse stad mét Kerstmarkt! We zien er al naar uit!

Ontspannen, eten en drinken

feestelijk gegeten

In de middag hebben we Gökkaye verlaten en zijn op ons gemak op weg gegaan naar de baai van Üçagiz. Deze baai is wat minder idyllisch vooral dankzij het gelijknamige kleine plaatsje en de talrijke restaurants aan de waterkant. Een van die restaurants wordt gedreven door de Nederlandse Jacqueline en haar Turkse man Onur en met haar hadden we een afspraak gemaakt om 's avonds te gaan dineren.  Zo rond de schemering kwam hun zoon Kemal (spreekt perfect Nederlands) ons ophalen in het bootje van het restaurant waar Jacqueline ons verwelkomde aan een mooi gedekte ronde tafel, natuurlijk op het terras met havenzicht!

Skif met stuurman (en hulpmotor)

Rond 23:00 uur bracht Kemal ons weer terug en hebben we nog een tijdje aan dek gezeten om bij te komen van alle heerlijke Turkse mezzen en de mooie vis als hoofdgerecht.
In deze baai geen spektakel van scholen vis en schildpadden. In plaats daarvan hebben we de prachtige sterrenhemel bestudeerd!
Het beviel de kinderen zo goed in deze omgeving dat we gewoon gebleven zijn. Na een goede nachtrust zijn we eerst gaan ontbijten bij Jacqueline en Onur en hebben het plaatsje met zijn rotsgraven bekeken.

met Kemal onderweg naar het ontbijt

Eenmaal terug aan boord hebben we de dag doorgebracht met luieren en zwemmen en rond 17:00 uur hebben we het anker gelicht om bij een van de restaurants onder de kasteelruïne van Kaleköy aan te leggen. Ik had 's middags al gebeld om een plaatsje te reserveren bij Hasan's Roma, maar dat had allemaal niet gehoeven want bij aankomst waren alle pieren nog leeg. Hasan en zijn vrouw stonden al klaar om de lijnen aan te nemen, maar helemaal foutloos ging het niet. Er lag een kleine gulet dwars voor de kop van de steiger geankerd en daar moest ik dus omheen. Helaas lag hij tegen een ondiepte aan die ik niet kon zien, maar dus wel voelde.

aan Hasan's pier

Het ging allemaal niet hard, maar toch raakte we de grond en dat is allemaal rots. Ik heb blijkbaar nogal boos gekeken want de gulet was in geen velden of wegen meer te bekennen toen wij eenmaal vast lagen aan de steiger. In ieder geval geen zichtbare schade aan het schip, maar er zal ongetwijfeld een kras op de anti-fouling zitten.
Die avond hebben we zo mogelijk nog copieuzer gedineerd dan de avond ervoor. Hasan deed zijn uiterste best en toverde een enorm arsenaal aan mezzen op tafel en tegen de tijd dat het hoofdgerecht op tafel kwam, konden we al geen pap meer zeggen, en toen kwam de cray-fish.... Die avond gingen we dus naar huis met 3 grote doggy bags!

Vertrek met hindernissen

Bas neemt afscheid van Jacqueline en Onur

Dinsdag 3 september was alweer de dag dat Bas terugvloog naar Nederland. De vlucht was pas om 22:00 uur hetgeen betekende dat Bas on 17:30 vanuit Üçagiz moest vertrekken om op tijd op de luchthaven te zijn. We hebben de dag weer doorgebracht in Gökkaye Limani tussen de vissen en de schildpadden en rond 15:30 waren we weer in het restaurant van Jacqueline en Onur voor een laatste gezamenlijke lunch. Om 17:30 stipt stond de door Jacqueline geregelde taxi voor de deur en hebben we afscheid van Bas genomen na 5 heerlijke dagen.

poseren voor de groepsfoto

ALLEEN: geen reizen zonder ongelukjes. Anderhalf uur na vertrek belde Bas vanuit zijn taxi: of zijn paspoort misschien in Maarten's rugzak zat..... En jawel, dus was er een half uurtje van heftige actie nodig. Direct per telefoon Jacqueline gevraagd een tweede taxi te regelen, toen met Bas z'n paspoort in ons eigen bootje naar het restaurant geraced waar Onur nog druk bezig was een chauffeur te regelen, aangezien een taxi eerst een uur nodig zou hebben om in het dorp te komen. Uiteindelijk vond hij iemand die bereid was met z'n eigen auto naar de luchthaven te rijden en dat heeft hij waarschijnlijk in een nieuwe recordtijd gedaan. Gelukkig maar dat Turken zich weinig gelegen laten liggen aan maximale snelheden en doorgetrokken strepen! Om 21:30 kregen we bericht van Bas dat hij zijn paspoort weer in handen had! Waarschijnlijk was dit de voorbode van wat verder nog op zijn reis gebeurde. Hij vertrok op tijd, maar in plaats van 01:00 was hij pas om 05:00 in Amsterdam!

en toen waren er nog maar twee...

Finike: sinaasappelland

Maarten en Marjolijn zijn tot en met vrijdag aan boord gebleven en al die tijd zijn we in de buurt van Kekova blijven ankeren. We hebben kleine tochten gemaakt, nieuwe baaien verkend en andere restaurants geprobeerd. En al die tijd scheen de zon en was het warm. Een avond en nacht heeft het hard gewaaid, maar het anker lag goed dus we hadden geen probleem in tegenstelling tot een paar huurboten die zo dicht bij ons hadden geankerd dat ze halverwege de nacht moesten verkassen.
Op vrijdagochtend 6 september zijn we terug gevaren naar Finike. We waren vroeg vertrokken (07:00) om gebruik te maken van de kalmte in de ochtend, maar eenmaal op zee bleek dat wat tegen te vallen. Geen reuze golven maar toch een vervelende dwarse deining.
Juul en Maarten hebben het onderdeks nog even geprobeerd, maar kwamen toch snel weer naar boven: dan maar geen ontbijt!

catch of the day

Ik had de haven geïnformeerd van onze aankomst en toen wij aankwamen werden we direct geïnstrueerd naar onze ereplaats, recht voor het Marina Office te varen. Daar stonden weer 3 man klaar om ons op te vangen en vast te leggen.
Na ons wat te hebben opgeknapt zijn we het stadje ingelopen. Het is niet groot en het heeft niet veel, maar het is puur Turks en nauwelijks verpest door het massatoerisme. De mensen zijn vriendelijk en heel goed benaderbaar. Kortom gewoon gezellig. We hebben uiteindelijk geluncht in een klein visrestaurant onder de rook (en de speakers) van de moskee. Dat heeft maar een nadeel: geen alcohol in een straal van 100 meter rond de Moskee!! Dus dit werd heerlijke vis met ....water!

en weer een afscheid....

Rond 16:00 uur kwam een enorme Mercedes Taxibus voor de boot aan om Maarten en Marjolijn op te pikken en naar het vliegveld te brengen. Dit keer geen verrassingen met paspoorten of onverwachte vertragingen en de kinderen zijn veilig vertrokken en aangekomen.

Het was me het weekje wel! En ik kan eindelijk die 40-jarige bruiloft van mijn ouders in dat droefgeestig lokaaltje in Duitsland vergeten! Het was een heerlijke week en we hebben er verschrikkelijk van genoten!!!!

een weekje Finike

en weer die wind....

Iets was het er niet mee eens dat wij die zondag 18 augustus zouden vertrekken......
Een uur na middernacht werd Juliette wakker van de wind en ging aan dek om te controleren. De wind was compleet gedraaid en kwam nu pal uit het noorden. Binnen een kwartier waaiden het constant 20-23 knopen en later volgden uitschieters naar 27 knopen. Uit voorzorg hebben we besloten een ankerwacht in te stellen en een van ons bleef constant aan dek. En maar goed ook: je voelt er niets van maar ineens begint alles om je heen van positie te veranderen, een duidelijk teken dat het anker aan het krabben is. Aanvankelijk denk je nog dat al die anderen aan het krabben zijn, maar als je ineens naast die motorboot ligt die eerder zo'n 80 meter achter je lag besef je dat je het toch wel degelijk zelf bent. Gelukkig stopte dat net zo plotseling als het begin, zo'n 20 meter voor een klein zeilbootje kwamen we weer tot stilstand.

de onfortuinlijke motorboot (links) , de geheel rechts voor de boot op de kant zou eindigen

Maar dan begint ineens die (onbemande) motorboot naast je te schuiven, en dat houdt niet op! Eerst gaat hij recht op een zeilboot af die hem ternauwernood weet te ontwijken. De gealarmeerde kustwacht kan ook alleen maar toekijken en ervoor zorgen dat hij al krabbend geen andere boten raakt. Uiteindelijk komt hij in het ondiepe water aan de kust tot stilstand en keert de rust op het water terug.
Ook elders in de baai is er volop activiteit. Tenminste 2 gulets die met een achterlijn aan de kant lagen zijn door de dwarswind van hun vooranker geslagen en moeten hun heil elders in de baai zoeken. Ook aan de wal gaat het mis, in het resterende deel van de nacht gaat tot 2x toe de complete straatverlichting uit rond de baai om 10 minuten later weer stukje bij beetje te worden ingeschakeld.
Pas in de ochtendschemering rond 06:00 ging de wind wat liggen. Ik heb het ankerlicht uitgedaan en ben naar bed gegaan.

Gevaarlijk experiment!

Van een vroeg vertrek die ochtend kwam dus niets. We waren beide moe van een doorwaakte nacht en bovendien hadden we geen zin in een ongetwijfeld zeer onstuimige zee na zo'n storm. Dus we hebben er een luie zondag van gemaakt, met een beetje gepruts, geschrijf en veel zon en zwemmen.
Echter de volgende ochtend ging de wekker om 05:00 uur en om 06:00 hesen we het anker en voeren in een windstille morgen over een vlakke baai om het schiereiland heen waar Fethiye achter verscholen ligt. Eenmaal daar omheen kwamen we in de nog steeds behoorlijke deining van de zee terecht. Wel een beetje vervelend maar niet bedreigend en naarmate we een meer oostelijke koers konden varen kwam de deining steeds meer van achteren en nam het rollen af.
Het nam zelfs zover af dat ik me aan een experiment waagde. Bij de grote reparatie begin dit jaar, hebben wij een tweede dynamo geplaatst voor het bijladen van het boordnet tijdens het varen. Deze dynamo is voorzien van een intelligente lader die een volle accu maximaal 4 uur op een "float" spanning houdt, maar daarna uitschakelt. En dat vind ik heel vervelend! Tijdens het varen wordt er nogal wat via het boordnet verbruikt (koelkasten, boordcomputer,....) en dat betekent dat na die 4 uur de accu's langzaam worden leeg getrokken. We hebben het zelfs gehad dat na een rit van 12 uur de accu's nog maar op 62% stonden terwijl er al die tijd een dynamo meeloopt.
WhisperPower wil hier niet van een gebrek horen: "het werkt zoals ontworpen" zeggen zij. Maar om helemaal eerlijk te zijn: "ik vind het dus een waardeloos ontwerp". Het recept dat WhisperPower aanreikt om dit te verhelpen is om onderweg na 4 uur varen de motor een keer uit te zetten en weer te herstarten, waarna de laadcyclus opnieuw begint.
Nou, dat deden we dus! Zo'n twee uur voor aankomst in Kas besloot ik de motor uit te zetten. Eerst terug naar stationair, daar een minuutje laten draaien, toen het contact uit:  stilte.

de dreigende kust waarvoor we lagen te dobberen

Daarna weer een minuut gewacht en de motor opnieuw gestart. Tenminste, gepoogd te starten, want hij draaide enthousiast rond maar starten was er niet bij........
Weer een minuutje gewacht, weer niets.... Intussen waren we dus een stuurloze speelbal van de deining geworden. Het eerste wat ons schip doet zonder aandrijving is dwars op de deining gaan liggen waardoor we heerlijk aan het rollen gaan. Voorlopig hadden we genoeg afstand tot de kust, zo'n 2 km, maar die was steil en hard genoeg om ons daar toch al zorgen over te maken. Ditmaal 5 minuten gewacht: weer niets. Ik besloot niet langer te wachten en zette onze eerste hulplijn in: Jeroen, van Smelne in Drachten maar die was helaas in gesprek dus Anja, van Smelne gebeld. Zij ging achter Jeroen aan en zou hem zo snel mogelijk laten bellen. (Wat was ik blij met mijn Internet telefoon en het 3G netwerk van Turkcell!!).
Weer vijf minuten gewacht en weer geprobeerd: JAWEL, hij sloeg aan en op dat moment belde Jeroen terug.
We hebben daarna diverse malen geprobeerd dit te reproduceren, maar dan wel na aankomst in een haven en elke keer slaat de motor direct weer aan. Waarom die keer dan niet? geen idee, maar het is wel een heel spannend kwartiertje geweest.
DUS: een advies aan WhisperPower en iedere andere motorbootvaarder: SCHAKEL NOOIT JE MOTOR UIT OP ZEE, ZELFS NIET OM JE DYNAMO TE RESETTEN.

Overigens: de test is wel geslaagd. Het laadproces werd gereset en de resterende twee uur werd het boordnet weer volop geladen door de extra dynamo. Maar ik blijf het een waardeloos ontwerp vinden want zo'n reset gaan we dus NOOOOOOOIT meer uitvoeren.

Nieuwe plaatsen, nieuwe vrienden.

Ebru, Çelal, Saim, Ella, Mustafa in Kas Marina

Maar goed, zonder verdere incidenten kwamen we in de baai van Kas aan waar we direct zijn doorgevaren naar het tankstation van de Marina om 295 liter diesel te tanken. Dat is relatief veel voor de weinige afstand die we hebben gevaren, maar dit verbruik wordt vnl. veroorzaakt door de 127 uur die de generator heeft gedraaid tijdens die weken in de baai van Göçek en Fethiye.
Tijdens het tanken maakten we kennis met een jong Turks stel met 3 kinderen die een plaats hebben in de Marina van Kas, maar heel veel in de baai voor anker liggen aan een zelf gemaakte mooring om te vissen en te zwemmen. In de drie dagen dat wij in de baai van Kas hebben gelegen zijn we enkele malen bij hen aan boord te gast geweest om te eten te drinken en te zwemmen. We hebben ook gepoogd hen bij ons aan boord uit te nodigen, maar dat draaide er dan steevast op uit dat Çelal met zijn bootje naar ons toekwam met een wijziging in de plannen  en wij toch weer bij hen gingen lunchen of zwemmen. De Turkse gastvrijheid is soms erg overweldigend!

de laatste voorbereidingen

Het traject tussen Kas en Finike hebben we in twee stukken gehakt. Donderdagochtend 22 augustus hebben we hartelijk afscheid genomen van Çelal, Ebru en de kinderen en hebben het eerste traject van 36 km (in alle rust) gevaren naar de baai van Kekova en hebben ons anker laten vallen voor Üçagiz. Die avond hebben we heerlijk gegeten van de verse vis die een langskomend vissertje ons verkocht voor TL 15.
De volgende dag was het weer hommeles. We waren net terug aan boord na een kort ritje met de Zodiac toen ineens de wind opnieuw opstak. Binnen no-time waaide het weer 23 knopen en om 18:00 uur stond er een maximale vlaag van 30 knopen op de meter. Dikke golven in de baai dus en binnen een paar uur liep de baai vol met allerhande schepen die een veilig heenkomen zochten voor de woelige zee daarbuiten. Deze storm hield aan tot na het invallen van de duisternis en stopte toen net zo snel als hij begonnen was.
De volgende ochtend zijn we met de Zodiac aan wal gegaan om te gaan ontbijten bij Onur en Jacqueline. De Nederlandse Jacqueline is 19 jaar geleden met Onur getrouwd die in Üçagiz een pension had en samen zijn ze er een restaurant bij begonnen. Ons leek het wel leuk om hier ons 40-jarig trouwen te vieren met een feestelijk diner, dus daar hebben we een paar afspraken over gemaakt met Jacqueline.
Nadat alles in kannen en kruiken was hebben we opnieuw het anker gelicht en zijn we 7 km verder gevaren naar onze favoriete baai in Kekova: Gökkaya Limani om daar nog een dagje te genieten van het schone, koele water en de schildpadden.

een weekje Finike

De volgende ochtend, zondag 25 augustus hebben we onder ideale omstandigheden de laatste 28 km naar Finike gevaren. Aanvankelijk werden we daar aan een mooring tussen een paar zeilboten afgemeerd, maar toen Ziya Dal, de Marina manager door had dat we terug waren werden we er direct weer uitgehaald om op de ereplaats pal voor het Haven Kantoor (langszij!) te worden afgemeerd.

Suleyman heeft ook in de boot
een karweitje gedaan

De week in Finike was druk, maar relaxed. We hebben hard gewerkt om de hele boot te poetsen en schoon te maken in afwachting van de komst van de kinderen aan het eind van de week. De romp afgewassen met azijn, de dekken geschrobd, de voorkajuit leeggemaakt, stof gezogen , bedden opgemaakt, de complete was gedaan. Tussendoor kregen we steeds weer Suleyman, de lokale tentenmaker, op bezoek die aan de wintertent was begonnen en regelmatig kwam passen en meten (slowely, slowely, is zijn devies!!). Op woensdag was de wintertent gereed en wij waren zo tevreden dat ik hem gevraagd heb ook een nieuwe cover voor het dashboard te maken. OK, vrijdag klaar? No Problem! Alleen had hij ongevraagd meer gedaan dan afgesproken: een aparte cover voor de satelliet (de kubus van Ger) en als klap op de vuurpijl: een stuurwielhoes!! En alles voor hetzelfde geld!

de nieuwe stuurstand afdekking

Scooters zijn gemaakt voor dit klimaat!

Ziya toont zich een zeer bezorgde vriend die regelmatig komt kijken of alles wel goed gaat, opslagruimte aanbiedt voor alle overtollige spullen uit de voorkajuit en ons op een gegeven moment zelfs zijn bijna gloednieuwe scooter aanbied om boodschappen en uitstapjes mee te doen. Dat laatste lieten we ons geen twee keer zeggen en zo zijn we op donderdag 29 augustus per scooter naar een nabij gelegen strandje gegaan om daar heerlijk te zonnen, te eten en te zwemmen tot laat in de middag.
Donderdagavond was ook de avond dat de huurauto aan de boot werd afgeleverd, een Dacia Logan. Een soort van bestelbusje met 3 banken waardoor we morgen prima de ruimte hebben om de kinderen op te halen vanaf Antalya Airport. Wel een merkwaardige gewoonte hier: huurauto's worden leeg afgeleverd! Omdat dit een dieseltje is, was dit geen probleem: ik had nog 40 liter in de ankerkluis dus de tank was snel gevuld.




Maar hoe wij ons 40-jarig huwelijk gevierd hebben  en hoe het verblijf van de kinderen aan boord was, hoort U de volgende keer.!!!