een weekje Finike

en weer die wind....

Iets was het er niet mee eens dat wij die zondag 18 augustus zouden vertrekken......
Een uur na middernacht werd Juliette wakker van de wind en ging aan dek om te controleren. De wind was compleet gedraaid en kwam nu pal uit het noorden. Binnen een kwartier waaiden het constant 20-23 knopen en later volgden uitschieters naar 27 knopen. Uit voorzorg hebben we besloten een ankerwacht in te stellen en een van ons bleef constant aan dek. En maar goed ook: je voelt er niets van maar ineens begint alles om je heen van positie te veranderen, een duidelijk teken dat het anker aan het krabben is. Aanvankelijk denk je nog dat al die anderen aan het krabben zijn, maar als je ineens naast die motorboot ligt die eerder zo'n 80 meter achter je lag besef je dat je het toch wel degelijk zelf bent. Gelukkig stopte dat net zo plotseling als het begin, zo'n 20 meter voor een klein zeilbootje kwamen we weer tot stilstand.

de onfortuinlijke motorboot (links) , de geheel rechts voor de boot op de kant zou eindigen

Maar dan begint ineens die (onbemande) motorboot naast je te schuiven, en dat houdt niet op! Eerst gaat hij recht op een zeilboot af die hem ternauwernood weet te ontwijken. De gealarmeerde kustwacht kan ook alleen maar toekijken en ervoor zorgen dat hij al krabbend geen andere boten raakt. Uiteindelijk komt hij in het ondiepe water aan de kust tot stilstand en keert de rust op het water terug.
Ook elders in de baai is er volop activiteit. Tenminste 2 gulets die met een achterlijn aan de kant lagen zijn door de dwarswind van hun vooranker geslagen en moeten hun heil elders in de baai zoeken. Ook aan de wal gaat het mis, in het resterende deel van de nacht gaat tot 2x toe de complete straatverlichting uit rond de baai om 10 minuten later weer stukje bij beetje te worden ingeschakeld.
Pas in de ochtendschemering rond 06:00 ging de wind wat liggen. Ik heb het ankerlicht uitgedaan en ben naar bed gegaan.

Gevaarlijk experiment!

Van een vroeg vertrek die ochtend kwam dus niets. We waren beide moe van een doorwaakte nacht en bovendien hadden we geen zin in een ongetwijfeld zeer onstuimige zee na zo'n storm. Dus we hebben er een luie zondag van gemaakt, met een beetje gepruts, geschrijf en veel zon en zwemmen.
Echter de volgende ochtend ging de wekker om 05:00 uur en om 06:00 hesen we het anker en voeren in een windstille morgen over een vlakke baai om het schiereiland heen waar Fethiye achter verscholen ligt. Eenmaal daar omheen kwamen we in de nog steeds behoorlijke deining van de zee terecht. Wel een beetje vervelend maar niet bedreigend en naarmate we een meer oostelijke koers konden varen kwam de deining steeds meer van achteren en nam het rollen af.
Het nam zelfs zover af dat ik me aan een experiment waagde. Bij de grote reparatie begin dit jaar, hebben wij een tweede dynamo geplaatst voor het bijladen van het boordnet tijdens het varen. Deze dynamo is voorzien van een intelligente lader die een volle accu maximaal 4 uur op een "float" spanning houdt, maar daarna uitschakelt. En dat vind ik heel vervelend! Tijdens het varen wordt er nogal wat via het boordnet verbruikt (koelkasten, boordcomputer,....) en dat betekent dat na die 4 uur de accu's langzaam worden leeg getrokken. We hebben het zelfs gehad dat na een rit van 12 uur de accu's nog maar op 62% stonden terwijl er al die tijd een dynamo meeloopt.
WhisperPower wil hier niet van een gebrek horen: "het werkt zoals ontworpen" zeggen zij. Maar om helemaal eerlijk te zijn: "ik vind het dus een waardeloos ontwerp". Het recept dat WhisperPower aanreikt om dit te verhelpen is om onderweg na 4 uur varen de motor een keer uit te zetten en weer te herstarten, waarna de laadcyclus opnieuw begint.
Nou, dat deden we dus! Zo'n twee uur voor aankomst in Kas besloot ik de motor uit te zetten. Eerst terug naar stationair, daar een minuutje laten draaien, toen het contact uit:  stilte.

de dreigende kust waarvoor we lagen te dobberen

Daarna weer een minuut gewacht en de motor opnieuw gestart. Tenminste, gepoogd te starten, want hij draaide enthousiast rond maar starten was er niet bij........
Weer een minuutje gewacht, weer niets.... Intussen waren we dus een stuurloze speelbal van de deining geworden. Het eerste wat ons schip doet zonder aandrijving is dwars op de deining gaan liggen waardoor we heerlijk aan het rollen gaan. Voorlopig hadden we genoeg afstand tot de kust, zo'n 2 km, maar die was steil en hard genoeg om ons daar toch al zorgen over te maken. Ditmaal 5 minuten gewacht: weer niets. Ik besloot niet langer te wachten en zette onze eerste hulplijn in: Jeroen, van Smelne in Drachten maar die was helaas in gesprek dus Anja, van Smelne gebeld. Zij ging achter Jeroen aan en zou hem zo snel mogelijk laten bellen. (Wat was ik blij met mijn Internet telefoon en het 3G netwerk van Turkcell!!).
Weer vijf minuten gewacht en weer geprobeerd: JAWEL, hij sloeg aan en op dat moment belde Jeroen terug.
We hebben daarna diverse malen geprobeerd dit te reproduceren, maar dan wel na aankomst in een haven en elke keer slaat de motor direct weer aan. Waarom die keer dan niet? geen idee, maar het is wel een heel spannend kwartiertje geweest.
DUS: een advies aan WhisperPower en iedere andere motorbootvaarder: SCHAKEL NOOIT JE MOTOR UIT OP ZEE, ZELFS NIET OM JE DYNAMO TE RESETTEN.

Overigens: de test is wel geslaagd. Het laadproces werd gereset en de resterende twee uur werd het boordnet weer volop geladen door de extra dynamo. Maar ik blijf het een waardeloos ontwerp vinden want zo'n reset gaan we dus NOOOOOOOIT meer uitvoeren.

Nieuwe plaatsen, nieuwe vrienden.

Ebru, Çelal, Saim, Ella, Mustafa in Kas Marina

Maar goed, zonder verdere incidenten kwamen we in de baai van Kas aan waar we direct zijn doorgevaren naar het tankstation van de Marina om 295 liter diesel te tanken. Dat is relatief veel voor de weinige afstand die we hebben gevaren, maar dit verbruik wordt vnl. veroorzaakt door de 127 uur die de generator heeft gedraaid tijdens die weken in de baai van Göçek en Fethiye.
Tijdens het tanken maakten we kennis met een jong Turks stel met 3 kinderen die een plaats hebben in de Marina van Kas, maar heel veel in de baai voor anker liggen aan een zelf gemaakte mooring om te vissen en te zwemmen. In de drie dagen dat wij in de baai van Kas hebben gelegen zijn we enkele malen bij hen aan boord te gast geweest om te eten te drinken en te zwemmen. We hebben ook gepoogd hen bij ons aan boord uit te nodigen, maar dat draaide er dan steevast op uit dat Çelal met zijn bootje naar ons toekwam met een wijziging in de plannen  en wij toch weer bij hen gingen lunchen of zwemmen. De Turkse gastvrijheid is soms erg overweldigend!

de laatste voorbereidingen

Het traject tussen Kas en Finike hebben we in twee stukken gehakt. Donderdagochtend 22 augustus hebben we hartelijk afscheid genomen van Çelal, Ebru en de kinderen en hebben het eerste traject van 36 km (in alle rust) gevaren naar de baai van Kekova en hebben ons anker laten vallen voor Üçagiz. Die avond hebben we heerlijk gegeten van de verse vis die een langskomend vissertje ons verkocht voor TL 15.
De volgende dag was het weer hommeles. We waren net terug aan boord na een kort ritje met de Zodiac toen ineens de wind opnieuw opstak. Binnen no-time waaide het weer 23 knopen en om 18:00 uur stond er een maximale vlaag van 30 knopen op de meter. Dikke golven in de baai dus en binnen een paar uur liep de baai vol met allerhande schepen die een veilig heenkomen zochten voor de woelige zee daarbuiten. Deze storm hield aan tot na het invallen van de duisternis en stopte toen net zo snel als hij begonnen was.
De volgende ochtend zijn we met de Zodiac aan wal gegaan om te gaan ontbijten bij Onur en Jacqueline. De Nederlandse Jacqueline is 19 jaar geleden met Onur getrouwd die in Üçagiz een pension had en samen zijn ze er een restaurant bij begonnen. Ons leek het wel leuk om hier ons 40-jarig trouwen te vieren met een feestelijk diner, dus daar hebben we een paar afspraken over gemaakt met Jacqueline.
Nadat alles in kannen en kruiken was hebben we opnieuw het anker gelicht en zijn we 7 km verder gevaren naar onze favoriete baai in Kekova: Gökkaya Limani om daar nog een dagje te genieten van het schone, koele water en de schildpadden.

een weekje Finike

De volgende ochtend, zondag 25 augustus hebben we onder ideale omstandigheden de laatste 28 km naar Finike gevaren. Aanvankelijk werden we daar aan een mooring tussen een paar zeilboten afgemeerd, maar toen Ziya Dal, de Marina manager door had dat we terug waren werden we er direct weer uitgehaald om op de ereplaats pal voor het Haven Kantoor (langszij!) te worden afgemeerd.

Suleyman heeft ook in de boot
een karweitje gedaan

De week in Finike was druk, maar relaxed. We hebben hard gewerkt om de hele boot te poetsen en schoon te maken in afwachting van de komst van de kinderen aan het eind van de week. De romp afgewassen met azijn, de dekken geschrobd, de voorkajuit leeggemaakt, stof gezogen , bedden opgemaakt, de complete was gedaan. Tussendoor kregen we steeds weer Suleyman, de lokale tentenmaker, op bezoek die aan de wintertent was begonnen en regelmatig kwam passen en meten (slowely, slowely, is zijn devies!!). Op woensdag was de wintertent gereed en wij waren zo tevreden dat ik hem gevraagd heb ook een nieuwe cover voor het dashboard te maken. OK, vrijdag klaar? No Problem! Alleen had hij ongevraagd meer gedaan dan afgesproken: een aparte cover voor de satelliet (de kubus van Ger) en als klap op de vuurpijl: een stuurwielhoes!! En alles voor hetzelfde geld!

de nieuwe stuurstand afdekking

Scooters zijn gemaakt voor dit klimaat!

Ziya toont zich een zeer bezorgde vriend die regelmatig komt kijken of alles wel goed gaat, opslagruimte aanbiedt voor alle overtollige spullen uit de voorkajuit en ons op een gegeven moment zelfs zijn bijna gloednieuwe scooter aanbied om boodschappen en uitstapjes mee te doen. Dat laatste lieten we ons geen twee keer zeggen en zo zijn we op donderdag 29 augustus per scooter naar een nabij gelegen strandje gegaan om daar heerlijk te zonnen, te eten en te zwemmen tot laat in de middag.
Donderdagavond was ook de avond dat de huurauto aan de boot werd afgeleverd, een Dacia Logan. Een soort van bestelbusje met 3 banken waardoor we morgen prima de ruimte hebben om de kinderen op te halen vanaf Antalya Airport. Wel een merkwaardige gewoonte hier: huurauto's worden leeg afgeleverd! Omdat dit een dieseltje is, was dit geen probleem: ik had nog 40 liter in de ankerkluis dus de tank was snel gevuld.




Maar hoe wij ons 40-jarig huwelijk gevierd hebben  en hoe het verblijf van de kinderen aan boord was, hoort U de volgende keer.!!!