We gaan weer naar het oosten....

Eergisteren zijn we vanuit Göcek naar Fethiye gevaren en daarmee is een eind gekomen aan de langste luie periode die we in deze vakantie gehad hebben. Bijna 4 weken van ankeren in kleine en grote baaien, puffen van de hitte, veel zwemmen om af te koelen, veel lezen en luieren en veel te weinig echt DOEN. Daarvoor is het gewoon te warm.

Er valt dan ook niet zo heel veel te vertellen. Toen ik voor deze blog de foto's eens ging inventariseren kwam ik tot de ontdekking dat we de kamera nauwelijks in onze handen hebben gehad! Veel avonturen hebben we dan ook niet beleefd en deze blog zal dan ook niet vreselijk lang worden, maar een paar gebeurtenissen willen we jullie toch niet onthouden.

Seagull Bay, links Ahmet's restaurant en steiger

Seagull Bay

zeldzaam gezicht: roofvissen in de aanval op een
grote bol kleine visjes onder het schip.

Op 31 juli zijn we vanuit de Village Port Marina, waar we de was gedaan hebben en de watertank gevuld, naar de meest zuidelijke baai van de Skopea Limani gevaren, een afstand van 15 km. Eigenlijk was het de bedoeling om naar Ravine Cove te varen, de kleine baai waar we in de blog van 25 mei al over geschreven hadden, maar op een afstand van 4 km. konden wij al zien dat het baaitje dat wij groot genoeg voor 1 schip vonden, bezet was door liefst 7 schepen! Dus we hebben een bocht gemaakt en zijn in Seagull bay beland.
Ook prachtig. We hadden een hoekje ingenomen waar eigenlijk geen andere schepen meer bij konden en de meesten die het wilden proberen zagen er dan ook van af. Iets verderop, in de andere hoek van de baai, lag Ahmet's restaurant. Tenminste als je dat keukentje in een bouwval en die 2 tafeltjes in het wild en die kromme steiger een restaurant wilt noemen.  Ahmet wel, die is er heilig van overtuigd dat hij een toprestaurant drijft en daar heeft hij in ieder geval zijn prijzen op afgesteld. Dat is dus in orde en verder heeft hij een (Nederlandse) vriendin die volgens zijn zeggen bereid is geld te steken in een nieuwe steiger en meubilair, dus volgend jaar is het allemaal tip-top!
De barre werkelijkheid is echter dat iedereen die eenmalig met Ahmet in aanraking komt zich vervolgens door die topprijzen voor zeer middelmatig voedsel laat wegjagen. Ahmet is een zeer aardige man, geen kwaad woord daarover, en de plek heeft enorm veel sfeer, maar helaas laten zijn economische instincten hem wat in de steek als het gaat over de bereidwilligheid van de toerist om zijn geld bij hem achter te laten.

de moskee van Murat

Weerzien met Murat

In diezelfde blog van 25 mei vertelde we ook van onze ontmoeting met de imam van dat eiland met 20 families en zijn inspanningen om een moskee te bouwen met een heuse minaret.

Het leuke van Seagull bay is dat het recht tegenover Ravine Cove ligt aan de andere kant van het eiland. Dus op een mooie dag hebben we de Zodiac genomen, hebben die vastgemaakt aan Ahmet's steiger en zijn de binnenlanden ingetrokken op zoek naar imam Murat en zijn moskee. 

Ahmet's moeder, de geitenhoedster.

Het was een mooie wandeling die ons langs het hutje van Ahmet's moeder voerde en waarbij we werden vergezeld door de 2 honden van Ahmet die ook wel eens een uitstapje wilden. Iedereen kent Murat dus die was snel gevonden. Ik verdenk Ahmet er zelfs van dat hij hem gebeld had om hem te waarschuwen voor onze komst. We werden in iedergeval hartelijk verwelkomd en ondanks het feit dat het Ramadan was, werden we weer uitgenodigd op het terras en kregen wij thee. Nieuw dit keer was de aanwezigheid van 2 van zijn 3 zonen.  

thee drinken met een bange geit

De oudste was er niet, die is elektrotechnisch ingenieur in Capadocia, de middelste was er wel en die was zojuist afgestudeerd in de medicijnen en de jongste wil nog niet echt deugen tot groot verdriet van Murat. Het is werkelijk ongelofelijk die contrasten. Daar zit je dan op dat terras van een paar palen en wat planken in het gezelschap van de geit die geschrokken was van de honden die wij meebrachten. Maar ook met Pa, begonnen als looddelver en via visser zich opgewerkt tot imam en zijn zoon de arts. We hebben gezellig zitten babbelen. Zij hadden niet meer gegeten en gedronken sinds zonsopgang, het was 40 graden in de schaduw en wij zaten aan de thee.

een van de twee honden die ons vergezelden.

 "Als jullie kunnen vasten, kunnen wij zonder thee", hadden we nog gezegd, maar hij stond erop dat wij thee dronken. We zijn dus niet lang gebleven en na nog wat eitjes gekocht te hebben zijn we weer vertrokken. De twee honden waren al die tijd braaf blijven wachten en liepen weer gezellig met ons terug, hier en daar blij wat geiten uit de struiken jagend.

De grootste verrasing kwam echter de volgende ochtend.

Wij waren al gewend aan die kleine en luidruchtige vissersbootjes die elke ochtend door de baai voeren met hun sleeplijnen, maar die ochtend zagen we vanaf de ontbijttafel ineens een van die bootjes recht op ons afvaren. Het duurde even, maar toen herkende ik ineens Murat met zijn vrouw en jongste zoon die daar aankwamen.

bezoek van Murat

Blijkbaar oefent hij nog steeds zijn oude vak van visser uit en kwam even langs. Nee; ze wilden niet aan boord komen, maar voelden wij er iets voor om met hen mee te gaan en te zien hoe zij visten??

Dus het duurde niet lang of wij zaten in dat bootje. Juliette met een vierkant stuk polystyreen waarop visgaren gewikkeld zat en ik met een heuse sleephengel met molen. Juliette had Murat eerst haar eigen hengeltje laten zien waar we allemaal hartelijk om gelachen hebben, maar hij had wel haar aasvisjes aan zijn hengels gemaakt.  

catch of the day

En daar zit je dan; je maakt rondjes door de baai op wandeltempo, terwijl de lijn achter je aan sleept en je daar steeds maar weer korte halen aan geeft. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik daar nauwelijks het geduld voor heb, maar verdomd, na het tweede rondje voelde ik ineens een ruk aan mijn hengel. Rustig aan binnen gedraaid en jawel, een hevig tegenspartelende "yellowtail΅ zat aan mijn lijn. Maar helaas, al zijn gespartel had effect en hij wist zich los te scheuren van de haak, alweer een beschadigde vis in de zee!

Maar niet lang getreurd, lijn en aasvisje waren nog in orde, dus opnieuw uitgezet en weer, praktisch op dezelfde plek opnieuw beet en dit keer lukt het wel om hem binnen te halen.  

afscheid van een gezellig uurtje vissen

Helaas blokkeerde de molen wel halverwege dus moesten we de lijn met de hand binnenhalen. Vervolgens viel die vis in de losse lijn en spartelde zo hevig dat hij in no-time van boven tot onder ingesnoerd zat. Ik denk niet dat Murat zo blij was met mij als visser, want hij moest wel 50 meter vislijn lossnijden en weggooien! Na deze vangst was het dan ook gedaan met het vissen en werden we weer aan boord afgeleverd. We hebben de vrouw van Murat nog blij (?)gemaakt met een echte Hollandse schort en vervolgens zijn ze weer vertrokken met achterlating van de door mij gevangen vis die we die avond heerlijk hebben verorberd.

elke dag: fruithapje
van vers fruit dus!!

De Zweedse haak

Diezelfde zondag 4 augustus als waarop we zijn gaan vissen met Murat, hebben we nog een avontuur beleeft. Nadat we door Murat waren teruggebracht, hebben we het anker gehesen en zijn naar de overkant van de baai gegaan, naar het gedeelte dat "22 fathom bay" heet. Fathom is een oude lengtemaat van ongeveer 2 meter en de naam wil niets anders zeggen dan dat het daar dus 40 meter diep is. Veel te diep dus voor onze 60 meter ketting, maar voor het gemak van de jachten zijn er in de baai verschillende ankerboeien neergelegd waaraan je kunt afmeren. Bovenop de boei zit een oog en daar moet je dus een lijn door krijgen, maar hoe doe je dat? Daarvoor hebben we dus de "Zweedse haak".

In Scandinavië  is dit een heel gewone manier van afmeren en in Zweden hebben wij dus ooit een prachtige haak gekocht. Het ding is 1 meter lang en heeft aan een kant een oog dat je open en dicht kunt maken met een schuif aan de andere kant., de kant waar je de lijn aan bevestigt. Ik vaar dus langzaam naar de boei en Juliette schuift het oog van de haak over het oog van de boei, kip ik heb je.

En zo ging het ook. Alleen, met de aanlandige wind komt er nogal wat kracht te staan op haak en enkele lijn, dus ik besloot toch maar een lijn door het oog van de boei te halen halen en op beide bolders vast te zetten. Zogezegd, zo gedaan en Juliette ging het water in, reeg de lijn door het oog en maakte de zweedse haak los. Laat maar los, zei ik tegen haar, want hij zat toch nog vast op het schip, niet? Niet, dus. Bij het wisselen van de lijnen, had ik de lijn waar de zweedse haak aan vastzat losgemaakt van de bolder om de nieuwe lijn vast te kunnen zetten. En toen ik dus na afloop de lijnen ging opruimen was ik ineens een lijn kwijt.... En niet alleen de lijn, ook de zweedse haak die er aan vast zat!

Dat was dus verschrikkelijk balen. Het was een dure haak, maar bovenal een verschrikkelijk handige haak en nu weg! Zelfs met ons duikbrilletje was er in de diepte onder ons helemaal niets te zien.

Maar wacht, wat zien we daar? Is dat een duiker in een Zodiac? En jawel, komt daar zomaar een duiker voorbij!! Maar helaas. voordat we hem konden vangen was hij al onder water verdwenen. Kort gesproken met de man in de Zodiac en die zou zijn best doen zijn vriend ertoe te krijgen naar onze haak te duiken.

ons duikteam

En verdomd, twee uur later komt ineens die Zodiac naar ons toe met de duiker. Het bleek het bijbootje te zijn van een groot jacht onder de Libanese vlag, nota bene eigenaar van een importeur van Nederlandse melk in het Midden Oosten. Ik heb het altijd wel gezegd: onze melk verkopen wij niet duur genoeg!! Maar goed, de duiker is "gewoon" een bemanningslid aan boord van zijn jacht (weetjenog: naast de dekzwabberaar, de kok, de lichtmatroos en de zonneschermophanger) maar wel een ex-marinier zo te zien. Hij liet zich uitleggen hoe de haak eruit ziet en waar ongeveer hij moet kijken en verdwijnt vervolgens onder water. Na een kwartier komt hij weer boven, maar helaas met lege handen. Wat blijkt: wij maten weliswaar een diepte van "slechts" 20 meter, maar dat blijkt het randje te zijn waarop het betonblok van de boei ligt. Pal daarnaast gaat het steil naar beneden, naar een diepte van zeker 40 meter en ja, zover kan hij niet duiken! Helaas, onze zweedse haak is dus voorgoed verdwenen in de Turkse wateren. Na het zoontje van de Libanese eigenaar van  de "Lady Y" getrakteerd te hebben op Nederlandse stroopwafels hebben we ze hartelijk bedankt en afscheid genomen.

Amigo's bakker Mario had heerlijk olijvenbrood

We zijn die week nog een paar keer verkast van baai naar baai, onderbroken door een tochtje naar een van de Marina's in Göçek om water te tanken en boodschappen te doen. Een erg luie week dus, want veel meer dan zwemmen, lezen en schrijven doe je niet. Ik ben er dus wel in geslaagd het "Motorboot artikel" over de EMYR rally in te sturen en een tweede artikel in een serie technische verhalen voor hetzelfde tijdschrift te schrijven. Dat moet uiteindelijk een serie van 5 verhalen worden, maar of die ook gepubliceerd gaan worden is nog niet duidelijk.

Gulit in aanbouw in de baai van Fethiye

Uiteindelijk zijn we op 12 augustus verkast naar de baai van Fethiye. We maken ons langzaam op voor een terugkeer naar de bewoonde wereld en de haven van Finike waar we de kinderen gaan ontmoeten op 30 augustus. Maar eerst moeten we de 90 km van Fethiye naar Kas overbruggen, langs de winderige "kust van de 7 kapen". Daarvoor hebben we voorlopig zondag a.s. geprikt als een dag met de minste wind.

Hoe het ons vergaat op de reis hoor je de volgende keer!!