De Turkije express

Op zondag 12 augustus liep om 05:00 uur de wekker af. In het stikkedonker zijn we aan de gang gegaan om het schip zeeklaar te maken voor de geplande tocht naar Constanta. Vandaag nemen we afscheid van de Donau en maken we kennis met de Zwarte Zee.
Om kwart voor zes begon het ochtendgloren en een half uur later maakten we los met goed zicht. De Grib-files van die ochtend voorspelde aflandige wind, NW Bft 3-4 met kans op regen in de middag. Door een route redelijk dicht onder de kust te nemen moet het allemaal prima gaan!

het dunne rode lijntje is onze route
klik op de foto's voor een vergroting

En zo voeren we de laatste kilometer van de Donau af. Geen fanfare, geen juichende menigte, zelfs geen bordje met "KM 0" zoals dat bij Solina staat. Heel simpel: waar de deining begint eindigt de Donau. En er stond redelijk wat deining. Niet problematisch, want hij liep met ons mee, maar na vier maanden op de rivieren toch weer even wennen. Ik wist dat ik redelijk ver (ca. 5 km) de zee op moest om vrij te sturen van de zandbanken , dus niets bereidde ons voor op die plotselinge branding vlak voor de boeg en de doffe dreun waarmee we op die zandbank sloegen. De volgende golf pakte ons van achteren op, draaide het schip 90 graden en knalde ons wederom op diezelfde plaat, zijdelings ditmaal. Ik was als de dood dat de tweede golf ons opnieuw negentig graden zou draaien en dan roer en schroef op de plaat zou smakken, dus toen die kwam en ons optilde heb ik vol achteruit geslagen en tegelijk met boeg- en hekschroef geprobeerd het schip weer negentig graden terug te laten draaien. En dat lukte! Dit keer geen smak maar wat gekras en daarna waren we vrij.

Ja, en dan? Niets op de kaart, niets in het water. In plaats van pal oost ben ik zuidwest gaan varen, parallel aan de kust en zo'n twee km er buiten, hopend dat de dieptemeter bijtijds zou waarschuwen voor naderende ondieptes. Door die koers te kiezen hoopten we ook zo snel mogelijk uit de riviermonding te komen en uit de buurt van al die sedimentophopingen. Helaas: als iets onbetrouwbaar is gebleken de laatste weken, dan is het de dieptemeter. Of hij kan niet overweg met stroming of niet tegen sediment in het water, maar hij valt veel te vaak uit en staat dan waardeloos te knipperen op de meest ongelegen momenten. Ook nu weer en zuiver op het zicht en gevoel zijn we langzaam van die plek weggevaren met de bibbers in de benen. Stel je voor: in Roemenië, 2 km uit de kust vastgelopen op een zandbank met golven die je elke keer weer oppaken en nog verder op die plaat zetten. Wat een dramatisch einde van deze prachtige reis!!
Uiteindelijk ging de dieptemeter weer functioneren en heb ik steeds weer de koers verlegd zodanig dat hij steeds waarden van meer dan tien meter aangaf. Ik vertrouw dat ding niet meer en vaar nu op zeker. Helaas weken we daardoor steeds meer af van de geplande koers onder de kust en de enige optie die ons restte was om dan maar een rechte lijn uit te zetten naar Constanta, een koers die op haar verste punt zo'n veertig km. van de kust lag. Ongemerkt waren we daardoor in een ander wind- en golvenpatroon terecht gekomen. De wind was nog steeds aflandig, maar heeft nu wel 40 km om golven op te bouwen.
's Middags om een uur waren we nog 31 km van Constanta verwijderd toen er zich plotseling dreigende onweerswolken opbouwden. Links en rechts van onze route ontwikkelden zich stortbuien die zonder ons nat te maken aan ons voorbij trokken. Daarachter nam echter de wind toe: van een rustige Bft.3 naar een volle 5 en erger. De golven van 0,5 meter werden 1 meter en bleven groeien. Toen realiseerden wij ons dat door de rechtstreekse route te nemen alle voordelen van de aflandige wind teniet waren gedaan en dat we de volle laag gingen krijgen. Om 2 uur was het zover: de wind nam plotseling toe naar Bft. 6-7 en de golven werden meer dan 2 meter. In een laatste poging dit geweld te ontsnappen hebben we het schip in de wind gekeerd om dichter bij de beschutting van de kust te komen, maar die poging hebben we na tien minuten moeten opgeven. Het schip stond bijna op z'n staart tegen de golven op om vervolgens in het golfdal te smakken met zoveel geweld dat het buiswater finaal over de tent heenspatte. De bakskist ging aan de wandel, de boeken vlogen in het rond, de fietsen donderden van het bed in de voorkajuit, in de kasten hoorden we van alles verschuiven, de deurtjes van de kledingkasten stonden te klepperen, kortom: gillende chaos. Het was duidelijk dat dit geen haalbare koers was, vooral vanwege het risico dat een golf door de tent heen zou komen.

van uur tot uur

We hebben het schip dus gekeerd en zijn met de storm mee gaan varen op een zuid-zuid-oostelijk koers hetgeen betekende dat we Constanta niet gingen halen. Gedurende de volgende uren hebben we steeds weer geprobeerd onze koers naar het westen en de kust te verleggen, maar aangezien de golven nog steeds hoger werden, werd die ruimte alsmaar kleiner en op een gegeven moment was slechts een koers van 145 +/- 10 graden mogelijk. Kwam ik daarbuiten dan ging het schip onherroepelijk rollen en bestond zelfs het gevaar dat een golf je dwars zou zetten. Op die koers staken we de shipping lanes over en heb ik een zeeschip moeten vragen om voor ons uit te wijken aangezien wij dat zelf niet konden. Zonder een antwoord te geven veranderde dat schip direct van koers en liep vlak achter ons door. Die lui zullen wel gedacht hebben: wat doen die hier in Godsnaam!

Om 16:00 uur trokken we de conclusie dat ook Varna onbereikbaar was en om 17:00 uur heb ik Juliette er maar op voorbereid dat we de storm gewoon moesten uitzitten en dat het een lange nacht ging worden.
Juliette was al vanaf de zandbank zeeziek. Nadat we noodgedwongen gekeerd waren en voor de storm uitvluchten, is ze met gevaar voor eigen leven naar beneden gegaan om in de chaos van de cabine de Primatour te halen en een tas vol te proppen met flesjes water, koekjes en Bounties en heeft die mee naar boven gesleurd. Gelukkig werkte de Primatour snel en heeft ze daarna geen last meer gehad.
En zo gingen we de nacht in. Vastgekluisterd in onze (prima!) stoelen, reddingsvesten om, kots-en pisemmer onder handbereik met af en toe een slok water en een koekje. Gelukkig was ik erin geslaagd de autopilot zodanig in te stellen dat hij zelfs dit weer aankon. Met de versterkingsfactor op 12 (normaal 7-8) en de golffactor op 2 (normaal 0) corrigeerde hij elke slinger en hield ons recht in de golven. In het begin heb ik een paar uur met de hand gestuurd, maar daar wordt je dood- en doodmoe van. Dat had ik nooit 12 uur, laat staan 36 uur kunnen volhouden, maar gelukkig nam de autopilot dat probleem weg. Juul ging af- en toe een paar uur op bed liggen en kwam dan weer boven zodat ik in de stuurstoel wat kon doezelen.

De nacht was stikdonker en dat was misschien maar goed ook. Rond middernacht was de storm op z'n hevigst en af en toe zag je het wit van de brekers op ooghoogte voorbij komen. Als je achterom keek zag je zo'n breker op vlaggenmasthoogte op je afkomen, het achterschip optillen, het schip maakt snelheid (tot 14 km/uur), vervolgens rolt de golf onder het schip door en glijd het, boeg omhoog, weer het golfdal in waarbij de snelheid afneemt tot 9 km/uur. En zo ging dat elke paar minuten: omhoog en versnellen, omlaag en vertragen. Een kermisattractie is er niks bij.

Bij dageraad (06:00 uur) was de situatie nog steeds onveranderd. Golven van 3-4 meter die nu ook af en toe door elkaar lopen waardoor we weer heviger gaan rollen. Wel kunnen we langzaam iets meer zuidelijk gaan varen. De hoop om de Roemeense of Bulgaarse kust te bereiken hebben we al lang geleden laten varen en de hoop is nu dat de storm ons rechtstreeks de Bosporus inblaast en dat we in Istanbul uitkomen.
Om 10:00 die maandagochtend was duidelijk dat ook dat geen haalbare kaart was. Opnieuw werden we naar het oosten gedwongen en om 12 uur ben ik gaan zoeken naar een veilige haven aan de Turkse kust die min of meer op onze gedwongen koers lag en dat werd Kefken. De koers er naartoe vastgezet in de Autopilot en dan maar door.
's Middags om 14:00 uur nam eindelijk de wind af, maar de golven bleven hoog tot op 2 km van de kust. Pas toen werd het wat rustiger en durfden we weer uit onze stoelen te komen. Om 19:30 liepen we de vissershaven van Kefken binnen waar we werden opgevangen door wel 5 man die ons na 2 pogingen uiteindelijk vastmaakten aan een vissersschip, 3 dik van de kade. We hebben ons nog nooit zo veilig en zo welkom gevoeld als in Kefken.

Zevendertig uur duurde de tocht waarin we 460 km hebben afgelegd. De motor heeft niet één keer gesputterd, het schip heeft wederom zijn volstrekte betrouwbaarheid getoond, onze stoelen: als we die niet gehad hadden!!!zo veilig voelen we ons daarin. En dan natuurlijk de autopilot, dat oude Vetus beestje met die zware hydraulische pomp onder het bed. Zevendertig uur lang, tientallen correcties per minuut heeft die ons op koers gehouden zo goed als geen mens dat zou hebben kunnen doen en er hoefde nog geen druppel olie bij!

We hebben de vissers bedankt, de ravage opzij geschoven, een kop soep gedronken en zijn naar bed gegaan om bij te komen van schrik en vermoeidheid. We zijn niet echt in gevaar geweest, maar we zijn nog nooit zo bang geweest!

SCHADERAPPORT:
1: de kabelaring aan bakboordzijde lag óp het boeisel in plaats van eronder. Met een paar man hebben we die er weer in kunnen "lopen". Is waarschijnlijk veroorzaakt in die 10 min dat we tegen de storm in gegaan zijn en een paar keer verschrikkelijk hard in een golfdal zijn geklapt.
2: het kabeloog van een van de davitkabels waaraan de Zodiac hangt is losgeschoten. Gelukkig zeker ik de Zodiac altijd tegen het slingeren met zijn landvasten en extra spanlijnen en daar is hij aan blijven hangen. Toen ik met dit probleem aan de wal kwam de volgende ochtend, was er direct een Turkse visser die de losse onderdelen van me overnam, poolshoogte aan boord nam en verdween. Na een half uur kwam hij terug, rommelde in mijn gereedschapskist en zette de kabel weer vast met 2 klemmen, waarna we samen het bootje weer hebben opgehangen!! Het enige dat hij accepteerde was een glaasje limonade!
3: De hydrofoor gaf geen water meer. Door het slingeren is er vuil van de wanden van de tank losgekomen dat het filter verstopte. Het filter schoongemaakt en alles was weer ok!
4: De bakskist was gaan schuiven. Die wordt voortaan gezekerd met een spanband.
5: De voordeur is op een gegeven moment uit zijn klem geschoten en zo hard dichtgeslagen dat alle lijmverbindingen zijn gebroken en de complete sponning loszit. Gelukkig is het glas heel gebleven!!
6: de kleine koelkast is uit zijn behuizing gekomen, wel blijven zitten.
7: Toen we de keukenkastjes openmaakten kwam de hele huisraad naar buiten. Een theeglas viel daarbij op de kraan en spatte in honderden stukjes uit elkaar.

Al met al: tegen 12 uur de volgende ochtend was behalve de voordeur alles weer gerepareerd en was het schip weer klaar voor het volgende traject. De bemanning had wat meer tijd nodig om bij te komen!!

De Donau Delta

Monument ter herdenking van de bevrijding van de Ottomanen

Als ik zo af en toe eens terug lees in de blog dan realiseer ik me dat er tientallen voorvallen zijn die wij dag in, dag uit beleven en die in de blog helemaal niet ter sprake komen. Ik vind nu al dat de artikelen erg lang worden, ondanks het feit dat ik 50% schrap in de eerste en tweede correctieronde. Ik moet misschien toch aan dat boek beginnen......
We beperken ons in de blog dus tot de voornaamste voorvallen en ons bezoek aan Tulcea en de Donau Delta behoren daar zeker toe.

Captain Gheorghe bij de ankerlier.

Tulcea wordt ook wel de poort tot de Delta genoemd en de stad ligt heel strategisch aan een enorme bocht van 180 graden in de rivier. Eigenlijk is de rivier hier niet eens zo breed of verschrikkelijk diep, maar daarom staat er des te meer stroming.
Heel strategisch, in de knik van de bocht op het smalste deel van de rivier ligt de "Republica", eens de trots van de Roemeense Marine. Het is een in Linz gebouwde (1902), stoom aangedreven raderboot die actief is geweest tot 2003. Toen is zij op deze plek afgemeerd, gestript van haar kolen gestookte stoomketels en omgebouwd tot restaurantschip. Echter: haar laatste kapitein werd met het schip afgedankt maar kon geen afscheid van haar nemen. De goede man leeft dus nog steeds aan boord van dit prachtige museumstuk, ontvangt buitenlandse Donau-vaarders met open armen en biedt ze een veilige ligplaats, elektra en een rondleiding door het schip. Ik kan iedereen die Tulcea passeert aanbevelen een paar dagen ligplaats te kiezen aan de Republika en de toer door de machinekamer te maken!

Vaarttuig aan het achterschip

2-cylinder stoommachine

Volgens mij waren raderboten al uit de mode begin vorige eeuw, maar het blijft prachtige techniek om naar te kijken en je te realiseren dat dit allemaal zo weer in gebruik kan worden genomen door alleen maar weer stoom aan te voeren. Prachtig, alles puur mechanisch, niets geen electronica. Mijn machinebouwers verleden kwam weer helemaal boven!

ons excursiebootje met achterbalkon

Donderdag 9 augustus hebben we gebruikt om bij te komen van alle belevenissen en een doorwaakte nacht in Braila. Na een uitgebreid ontbijt laat in de ochtend zijn we op zoek gegaan naar een geschikte excursie in de Delta. Zoiets doe je namelijk niet met je eigen boot. Wij mogen de Donau bevaren en de 3 hoofdtakken waarin zij zich splitst, maar het bevaren van de zijtakken vraagt om een speciale licentie. Bovendien: de meeste van die zijtakken worden bevaren door (grote) excursieboten, ze zijn nauw, hier en daar ondiep en af en toe flink volgegroeid met waterplanten. Bovendien wordt er erg hard gevaren dus waarom zou je het risico nemen daar met je eigen boot in te gaan? De dame in het Donau voorlichtingscentrum was zeer behulpzaam en legde ons uitgebreid uit hoe het er in de Delta aan toegaat, waar je naar toe kunt en welk vervoermiddel hoort bij welke excursie. De meeste excursies gaan met grote groepen op grote schepen die over het algemeen snel gaan, veel eten en drinken en weinig zien.  Andere excursies gaan flink ver weg (tot 100 km) en vereisen kleinere bootjes die wel véél sneller zijn en weer anderen blijven dichterbij en proberen werkelijk wat te zien aan boord van kleine, trage, bootjes. Het moge duidelijk zijn dat deze laatste categorie onze voorkeur had en laat zij nou een vriend hebben.......
Na de gegevens van de vriend te hebben genoteerd en de plaats van zijn boot, hebben wij het pand verlaten en zijn op zoek gegaan naar een markt. Maar we hadden buiten de dame gerekend, want wij waren nog geen 200 meter van het Voorlichtingscentrum, of we werden aangesproken door Sorin Cismaru, jawel de vriend van de dame! Lang leve de telefoon.
Als goede Hollanders hadden wij eerst nog ons licht ergens anders willen opsteken, maar Sorin was zeer vasthoudend en wilde dat we eerst naar zijn boot kwamen kijken. Nog liever had hij gewild dat we ter plekke waren ingestapt en aan de excursie waren begonnen. Maar goed, we hebben zijn boot bekeken, 20 jaar geleden in Rotterdam gebouwd en in Roemenië voorzien van een "excursiebalkon", hebben onderhandeld over de prijs (€ 100 voor 8 uur) en hebben afscheid genomen met de belofte die middag te bellen met ons definitief besluit.
Vervolgens hebben we onze boodschappen gedaan op de markt en zijn teruggegaan naar de "Republica" om daar een Frappe te drinken en te overleggen met Captain Gheorghe. Nou, de Captain vond het een uitstekende keus, vond wel dat we beter hadden moeten onderhandelen, maar gaf zijn zegen. Daarna hebben we Sorin gebeld, nog bedongen dat hij ons van "Vaarttuig" zou komen op halen en afgesproken voor 08:00 de volgende ochtend. Die avond hebben we gewoon thuis gegeten en zijn bijtijds naar bed gegaan om uitgerust aan de excursie te kunnen beginnen.

Snelheidsbeperking! geen grapje!

Intussen is het vrijdag 10 augustus geworden. Sorin en zijn kapitein arriveerden om tien voor acht, maar wij stonden klaar met foto- en film apparatuur, lunch en zwempak (je weet maar nooit!). Sorin legde uitgebreid uit waar we naar toe gingen, maar helaas is 2,5 van de 8 uur besteed aan het varen op de doorgaande route naar Sulina. Bij Mila 35 ging het bakboord uit de kleinere stroompjes in en begon de eigenlijke tocht. Helaas zijn er altijd mensen die willen kunnen zeggen dat ze in Mila 23 zijn geweest en vervolgens een speedboot huren á raison van €100/uur en in 4 uur op en neer scheuren. Op de hoofdtrajecten gaat dat met snelheden van 60 km/uur, op de neventrajecten met max. 40 km/uur, snelheidsbeperking noemen ze dat!
En daar vaar jij dus met je bootje met 10 km/uur en dan komt zo'n snelle jongen met 40 km/uur voorbij in dat smalle water. Inhouden is er niet bij, dus het stuift voorbij op 1-2 meter afstand en laten je tollend en schuddebollend achter. Het gaat er daar behoorlijk idioot aan toe en dat is ook te zien aan de afgekalfde walkanten.

witte reiger

formatie pelikanen

Over de excursie kunnen we kort zijn: het is prachtige natuur, maar een deel van de lol wordt toch vergald door het feit dat je het vaarwater moet delen met joekels van rondvaartschepen en gevaarlijke snelheidsmaniakken. Dat heeft toch z'n effect op de vogels die zich (niet) laten zien. Wij zien op een doordeweekse dag op het IJsselmeer meer aalscholvers dan hier. We hebben heel veel verschillende soorten reigers gezien (Grijze-, Zilver- , Witte-, Purper- , Nachtreiger) verschillende ijsvogels, de roerdomp en een vlucht overvliegende pelikanen.

grijze reiger

ooievaar

Al met al was het toch best een relaxte en plezierige dag die we voor het grootste deel zittend op de boeg hebben doorgebracht, verzorgd met koffie, water en uitleg door Sorin. Is weer eens wat anders, niet?
Om kwart voor vier waren we weer thuis waar, jawel, Captain Gheorghe ons stond op te wachten in het gangboord van "Vaarttuig" om er voor te zorgen dat Juliette veilig aan boord kon stappen. Hoe ik er van afkwam kon hem niet zoveel schelen!
Hij begon nu serieus werk van Juultje te maken. Die had een zwak voor de man ontwikkeld en dat had hij verrekte goed door. Toen wij 's avonds op de Republika aan het eten waren, kwam hij tijdens de koffie erbij zitten en liet zijn fotoalbum zien.
De captain, in uniform, met de President (nee, niet Ceausescu), met een Duitse toeriste, met de burgemeester, met een Oostenrijkse toeriste, met een andere hoogwaardigheidsbekleder, en weer met een toeriste. Nee foto's met een Nederlandse toeriste had hij nog niet, dus Juliette werd meegetroond naar de Captains Cabin en ging op de foto in een complete verkleedpartij: petten en baretten, kraagjes en jassen: z'n hele garderobe kwam tevoorschijn en Juul moest erin en op de foto.

Hier gaat toch elke Roma van op de vlucht!

Hij liet ook het boek zien dat hij geschreven heeft over zichzelf en zijn tijd op de "Republica" toen het nog een rivier kanonneerboot was. Konden we kopen voor €4. Ok, doen we zodra je het in het engels hebt vertaald!!
 En zo hebben we afscheid genomen van Captain Georghe. De volgende ochtend hebben we ons afgemeld in de Capitania, zijn vervolgens diesel en water gaan tanken bij een tankstation aan de rivier en zijn vervolgens aan de laatste 40 zeemijlen begonnen die ons nog scheiden van de Zwarte Zee. Daar waar iedereen van Tulcea naar Sulina vaart, het officiële einde van de Donau, hebben wij ervoor gekozen de zuidelijke arm van de Delta te nemen, de weg naar Sfântu Gheorghe. Dat is een paar mijl langer dan de weg naar Sulina, maar spaart ons morgen 35 km over de Zwarte Zee en wordt de trip naar Constanta met 120 km haalbaar in een dag.

nee, dan liever zo!

Die laatste mijlen over de Donau gebeurden onder een bewolkte hemel en bij vertrek was het slechts twintig graden. Deze tak van de Donau is niet bijster interessant. Hij is behoorlijk gekanaliseerd door alle meanders recht af te snijden en dat schiet lekker op maar maakt het niet mooier. Niet dat de Sulina tak zoveel beter is: die is nog rechter, smaller en heel veel drukker met grote (zee)schepen doe tot Galati kunnen varen.
Van Saint George hadden we ons niet zo gek veel voorgesteld maar dat kleine vissersdorpje bleek de mooiste Donauhaven van heel Roemenië te zijn. Prachtige brede en gloednieuwe steigers zowaar met water en elektra. Volop ruimte en niemand die komt vragen wat je komt doen of een exorbitante betaling verlangt.

met het boek van betere tijden

We zijn wederom vroeg gaan eten en gaan slapen na het schip al goeddeels te hebben voorbereid op haar eerste zeedag dit jaar.
We schrijven zaterdag 11 augustus 2012 en we hebben het einde van de Donau bereikt. Er zijn geen fanfares, geen applaudiserende mensen, zelfs geen bordje met KM 0.
We hebben 2372,3 km over de Donau gevaren in 221,5 motoruren. Dat maakt een gemiddelde snelheid van 10,7 km/uur. Dat hebben we gedaan in 78 dagen, waarvan 37 vaardagen en 41 ligdagen (waarvan 22 thuis), oftewel gemiddeld 64 km/vaardag.
Wij kunnen niet reproduceren hoeveel diesel we exact hebben verbruikt vanwege ons onregelmatig tankpatroon, maar de trajecten die we hebben kunnen meten geven het zeer gunstige gemiddelde van 3 liter/uur. Dat betekent dat we de hele Donau hebben gevaren op 664,5 liter, oftewel één volle tank

Roemeense avonturen.

In de vorige blog waren we gebleven bij de laatste halteplaats in Bulgarije: Silistra.
Het is intussen maandag 6 augustus en na vertrek van het douaneponton in Silistra dienen we ons dus eerst weer aan te melden in Roemenië en de eerste (en enige) mogelijkheid daartoe is Cernavoda. Dat is de stad aan de monding van het Donau-Zwarte Zee kanaal dat tussen Cernavoda en Constanta aan de Zwarte Zee loopt en door alle beroepsvaart en de meeste jachten wordt genomen.

Heineken is overal!

Niet door ons dus. Wij hebben onze zinnen op de Donau Delta gezet en dat betekent gewoon dat we een dikke 400 km moeten omvaren om uiteindelijk ook in Constanta uit te komen. Het zij zo, de delta schijnt zo speciaal te zijn dat we dat er voor over hebben.

Het beeld van Cernavoda zijn de 2 enorme bruggen over de Donau en het kanaal. Nergens langs de Donau zijn we reclameborden tegengekomen, maar dus wel in Cernavoda! en van wie?? nou kijk zelf maar. Deze jongen is trouwens wel heel prominent aanwezig in zowel Roemenië als Bulgarije. In Ruse bestelde ik op een terras 2 (tap)biertjes en ik kreeg de keus tussen Heineken en Stella: en daar moet je dan zover voor reizen!

Douane Cernavoda: de strenge juffrouw liet zich niet vangen!

Maar goed: vlak achter de bruggen, aan de monding van het kanaal, ligt het douaneponton en de oplettende lezer herkent ongetwijfeld wat hier opnieuw gebeurt.

"Is this the customs ponton?" vraagt Juliette.
"twentyfive euro" roept de juffrouw terug, "how long? two days?".
"No, ten minutes, just passports!" roept Juul weer.

Nou, vooruit dan en de zeer streng kijkende juffrouw verdwijnt weer naar binnen. Ik de wal op met de map en het scheepsstempel en naar boven. Het douanekantoor is wederom een rommeltje: krachttrainingstoestellen pal voor het informatieloket, een kop (k)oude koffie op de vuile tafel, een doorzeefde en zeer dode schietschijf tegen de muur en een wat norse agent die in het Roemeens vraagt: "wat mot je?" (althans, zo kwam het op mij over). Al doende ontdooide hij wat, maar ik kreeg wel een standje dat wij zomaar naar Bulgarije waren overgestoken zonder eerst uit Roemenië uit te klaren. Na beloofd te hebben dat ik het noooooit meer zou doen, kreeg ik dan toch mijn stempels en kon ik weer vertrekken. Nee, de boot hoefde hij niet te zien: geef die mannen een kantoor met airco en er wordt geen boot meer geïnspecteerd!!
Teruggekomen op het ponton heb ik snel de nog steeds streng kijkende juffrouw een koud blikje Fanta gegeven. Aanvankelijk keek ze nog strenger en riep: "No,No" (zo van: mij koop je niet om!) maar na enig aandringen zette ze ineens een betoverende glimlach op en accepteerde het blikje. Zo zie je maar weer, met een beetje charme kom je ook een heel eind.

werkers aan de weg: baggeraars

Vijf kilometer verderop vonden we een geschikte ankerplek. Direct de Zodiac in het water gelaten en gaan zwemmen in Donauwater van 32 graden!!
De volgende ochtend, na een verschrikkelijk hete nacht, maar weer gezwommen en ons opgemaakt voor een lange tocht van 118 km. naar Braila. De reden dat we ervoor kiezen de nacht door te brengen in een grote stad is het weerbericht. We zien al een paar dagen de voorspelling dat woensdag 8 augustus een heel slechte dag gaat worden met veel regen en nog meer wind en dan liggen we niet graag voor anker.
Maar vandaag was nog een prima vaardag. Het vrachtverkeer is na het passeren van het kanaal drastisch afgenomen en dat is wel zo rustig.

prachtige landschappen

Het blijft verschrikkelijk warm en er is nauwelijks wind dus de Donau douche wordt frequent gebruikt. Het traject is prachtig: brede, kalme rivier, soms steile oevers, dan weer brede zandstranden met daarop koeien, ezels, paarden en af en toe een verdwaalde badgast. En natuurlijk de vissertjes alhoewel bij lange na niet zoveel als bijvoorbeeld in Servië. Wij hebben ook het idee dat de rivier veel zwaarder vervuild is dan in Servië en dat heeft ongetwijfeld zijn weerslag op de visstand. De zichtbare vervuiling is al heel erg, met name de honderden plastic flessen die overal ronddrijven, maar ook de onzichtbare vervuiling moet behoorlijk zijn.

wie gaat er mee zwemmen??

Geen stad heeft een zuiveringsinstallatie, de koeien en paarden op het strand poepen en pissen er natuurlijk ook in  en wat de aftandse industrie langs het water doet kun je alleen maar raden. En waarom was het water 32 graden?? Jawel, Cernavoda heeft de enige kernreactor in het land en die stond 2 km stroomopwaarts van waar wij ankerden.

We kwamen erg laat in Braila aan en het was nog steeds smoorheet. Toen we wilde aanleggen bij het Capitania ponton kwam er direct een man naar buiten die "no, no" riep en het touw dat Juul al vast had gemaakt weer los maakte. Wij moesten 2 pontons verderop vast maken, ook niet erg, zag er prima uit. Het enige praktische probleem was dat het poortje van de ponton naar de wal op slot was, dus moest ik daar overheen klimmen met de scheepspapieren en stempel.

we naderen Braila: het lossen van dit schip
gebeurt geheel door spontane vrijwilligers.

Vanaf het eerste moment hadden we verschrikkelijk veel belangstelling. Auto's parkeerden aan de kade ter hoogte van het schip en de mannen erin gingen zitten kijken al rokend en bellend. Jongelui op scooters of wandelend gingen op de kade zitten kijken, schreeuwend naar elkaar en met telefoons en radio's op oorlogssterkte. En ons ponton, dat leeg was toen wij aankwamen, trok ineens veel vissertjes aan die over het hek klommen en naast het schip gingen staan vissen.

het ponton in kwestie (links)

Het Capitaniakantoor was modern en gekoeld (lang leve de EU). Papieren werden snel verwerkt en nee, het was geen enkel probleem om daar aan het ponton te blijven liggen, twee dagen als we dat wilden. Maar ik moest nog wel even de weg oversteken naar de politiepost en me daar ook melden.
De politiepost was omgeven door een hek van ijzeren platen, met prikkeldraad er bovenop. Ook het hek was van aan elkaar gelaste platen en op slot dus ik heb daar maar eens stevig aan gerammeld. De reactie kwam van 2 honden die, liggend op hun buik, onder het hek door in mijn enkels probeerde te bijten. Blijkbaar trok na enige tijd hun geblaf toch de aandacht van een agent, want met veel lawaai van kettingen en sloten ging de poort op een kier. Na uitleg van wat ik kwam doen werd de map aangenomen en ging de poort weer dicht.
Na 5 min. hoorde ik dat de honden werden opgesloten en ging de poort weer open en werd ik binnen gevraagd waar een agent naar een besneeuwd beeld van de Olympische spelen zat te kijken. De papieren vond hij wel prima, maar hij wilde vooral dat ik een ander papier, in het engels, las waarop stond dat ik me verre moest houden van hoeren en snoeren, geen verstekelingen mocht afzetten of aan boord nemen en vooral overal zelf verantwoordelijk voor was.
Waar lag de boot?? Maar die plek was onveilig! O ja? had hij dan een andere plek voor mij? Nee dat was de taak van de Capitania, maar ga vooral niet samen de stad in! Laat de boot niet alleen!!
Nou, met die opwekkende waarschuwing verliet ik de post, werden de hekken gesloten en de honden weer vrij gelaten. Bij de Capitania werd zuchtend gereageerd op mijn vraag of dit ponton werkelijk onveilig was, maar dat werd wel bevestigd. OK, dan geef me maar een andere plek en ik werd verwezen naar het ponton waar we in eerste instantie waren geweigerd. Na dat te hebben uitgelegd liep de Capitan met mij mee naar het ponton. Na veel roepen kwam dezelfde man weer tevoorschijn, maar de Capitan kon praten als Brugman: we waren nog steeds niet welkom! En hij had blijkbaar niet het gezag om het af te dwingen.
Wij bleven dus aan ons eigen ponton. Het was intussen donker geworden en in die duisternis hebben we het hele dek van voor naar achter gestript van alles wat ook maar enigszins los zat en dat binnen opgeborgen. Vervolgens zijn we duidelijk zichtbaar op het achterdek gaan zitten zodat iedereen kon zien: Hier wordt de wacht gehouden.
In de loop van de avond was de wind toegenomen en om een uur of 10 waaide het zo'n 20 knopen en werd het langzaam aan ook rustiger op de wal. We zijn naar binnen gegaan en vervolgens naar bed met de lichten in de kajuit aan.
We lagen nauwelijks in bed toen Juliette iets hoorde. Ik naar buiten met een zaklamp, maar niets te zien. Toch de vlag maar opgerold en naar binnen genomen. alle lijnen nog een keer nagelopen en de bimini met een landvast extra vastgezet tegen de wind.
Rond middernacht hoorde Juliette weer wat. Door de spanning en de wind hoor je natuurlijk altijd wel wat zei ik, maar weer naar buiten. En weer niks te zien.
We zijn nauwelijks terug in de slaapcabine of ik zie haar door de patrijspoort in de achterkant kijken, bevriezen en dan ineens, al trappelend door alle adrenaline, met een zaklamp naar buiten schijnen en schreeuwen: "Klootzak, Sodemieter op!! GVD, GVD en nog het een en ander. Buiten klonk een harde plons; foute boel dacht ik. Dus ik ren naar buiten, maar voor je de deur weer van het slot hebt en de schuifklep open ben je een minuutje verder. En daar sta je dan op het achterdek in je pyjama shorts, in 20 knopen wind, gewapend met de ijzeren stang van de ankerspil, bekeken door de bemanning van 2 auto's op de wal waarvan waarschijnlijk een vriendje in het water ligt. We hebben de schurk nog even gevolgd met het zoeklicht en dat dwong hem in ieder geval een flink eind van het schip weg te zwemmen buiten bereik van het licht.
Al reconstruerend is er dus iemand aan boord geslopen, Juul heeft hem aan dek gehoord en de man is op de zwemplank gevlucht toen ik buiten poolshoogte kwam nemen. Juul betrapte hem vervolgens terwijl hij, gebogen onder de Zodiac, op de zwemplank stond en heeft hem met het felle licht van een LED zaklamp recht in zijn smoel geschenen. Of hij geschrokken in het water is gevallen of zelf de duik heeft genomen zullen we wel nooit weten.

IJzer-oer verladen in Tulcea

Als het niet zo gewaaid had was Juul direct vertrokken. Dat ging dus echt niet, en uiteindelijk is zij naar bed gegaan (waar ze toch niet sliep) en ik ben aan dek gebleven met een boek. De hele nacht bleef er belangstelling, maar niemand heeft nog een poging gewaagd. Bij het eerste ochtendlicht om 04.30 heeft Juultje de wake van mij overgenomen en om 08:00 uur verscheen de dagwaker van het ponton die direct bevestigde dat het hier uitermate onveilig was. Maar ja: er is geen geld voor een nachtwacht!!

Om half negen hebben we losgemaakt en hebben de Zigeunerhoofdstad van Europa (dat leerden we naderhand) opgelucht verlaten. We willen geen vooroordelen bevestigen, maar als in een stad die voor 80% uit Sinti's en Roma's bestaat zelfs de politie zich verschuilt achter ijzeren hekken in stalen containers met honden voor de deur, dan heb je toch echt een probleem.

Ons advies aan andere Donauvaarders: MIJD BRAILA maar ook GALATI 20 km verderop.

Damen Shipyard Galati

Die dag zijn we doorgevaren naar Tulcea, een afstand van 100 km. De slechte weersvoorspelling voor die dag is inderdaad uitgekomen en zeker de eerste 20 km t/m Galati waren behoorlijk heftig. Daarna draait de rivier in oostelijke richting en voeren we in de beschutting van de wal. Na het voorbijvaren van de grootste scheepswerf van Roemenië (Damen Shipyard!!) kwamen we in rustig water en tegen de tijd dat we Tulcea bereikte was al het leed geleden.

Kapitein Gheorghe van de "Republica"

In Tulcea hebben we vastgemaakt aan het Restaurantschip Republica en maakten daar  kennis met haar laatste en nog immer actieve gezagvoerder: Kapitein Gheorghe! Vooral hij heeft ons geholpen weer wat vertrouwen terug te krijgen in Roemenië en haar bewoners.

Maar daarover meer in een volgende keer!!!

Het Roemeens - Bulgaars grensgebied

Douane ponton Drobeta Turnu Severin

Zodra je bij de Serven in Kladovo bent uitgeklaard, willen ze je ook niet meer hebben. Dus toen wij de volgende ochtend wakker werden, wilden wij snel los maken en oversteken naar Drobeta Turnu Severin om daar in Roemenië in te klaren. Wilden: de Donau was die nacht zeker driekwart meter gezakt en was nu zo laag dat ik niet meer van het kajuitdak op de wal kon komen. Gelukkig had een lokale visser ons gewaarschuwd voor dit fenomeen en het schip lag aan lange lijnen en kon zich dus niet ophangen. Wel moesten we nu met die lijnen aan de gang, want die waren door diezelfde visser aan de walkant geknoopt. Met wat gevogel zijn we er in geslaagd het schip 5 meter naar achteren te verplaatsen waardoor ik via een trap toch de wal op kon om de lijnen los te knopen.

De authoriteiten aan de Roemeense kant in Drobeta Turnu Severin deden niet moeilijk. Na gewaarschuwd te zijn stond er binnen 10 minuten iemand aan boord, keek wat rond, gaf wat stempels weg, wilde geen koffie of sigaretten en we konden weer vertrekken. Overigens: hier moesten we de klok een uur verzetten, we leven nu op Oost-Europese tijd.

Roemeens sfeerbeeld

De reden dat het waterpeil hier zo kan variëren ligt aan het feit dat dit stuk Donau tussen twee stuwdammen in ligt die heel prozaïsch Djerdap1 en Djerdap2 heten. Als de centrales van Djerdap2 meer elektriciteit opwekken dan Djerdap1 (dus meer water afnemen) daalt het water dus en dat schijnt zo'n beetje elke dag te gebeuren. Vandaag hebben we Djerdap2 genomen, wederom aan de Roemeense kant en dit keer in gezelschap van een gigantische riviercruiser. Ach, hadden de passagiers op die boot ook weer eens wat om naar te kijken en te fotograferen. Ik was trouwens wel jalooers op de ijsco's die daar aan boord aan de lopende band werden gegeten!.

de hele dag zoeken naar verkoeling

Die dag deden we weer een nieuwe uitvinding: het was weer eens verschrikkelijk snoeiheet (zo'n 35 graden) en om af en toe toch af te koelen, hebben we de dekwaspomp aangesloten en nemen we bij tijd en wijle een verkoelende douche op het voordek. Dat heb je dus echt wel nodig om in leven te blijven!

We varen vanaf de grens door de Walachei, een redelijk eentonig gebied. De rivier is breed maar een beetje saai. Lage oevers afgewisseld met glooiende hellingen Die avond hebben we wederom geankerd achter een eiland aan de Roemeense kant op km 837. Heerlijk rustig; wat koeien op de wal, een paar tentjes van weekendkampeerders en voor de rest alleen maar stilte. (o ja, en muggen).

walstroom: zo kan het ook (eigenlijk niet)

De volgende dag zijn we verder gegaan en hebben aangelegd in Calafat. We hebben nog steeds geen Roemeens geld en we moesten wat inkopen doen, vooral koud bier!

Na de weg gevraagd te hebben aan een paar mooie jonge meiden (type toekomstig hoertje in Nederland, wat een verspilling) die ons vervolgens de verkeerde kant opstuurden, kwamen we bij toeval in de middle of nowhere een ATM tegen in een schutting langs de weg en die gaf nog geld ook!. Vervolgens konden we daarmee geen bier in de Supermarkt kopen omdat het verkiezingsdag was voor een nieuwe President! Ik vraag me werkelijk af of er een betere President komt wanneer de kiezers nuchter zijn?

ankerplaatje

Maar goed, aan het ponton van de Capitania zijn we niet gebleven. Hij lag vol in de zon, uit de wind en naast ons waren ze schepen aan het laden, dus na de boodschappen zijn we vertrokken. Bij km 777 vonden we een mooi plekje dus weer hat anker uit, ditmaal in de volle stroom. Na een paar keer zwemmen en koffie onder de klamboe naar bed.

En dit patroon herhaalt zich de eerste helft van deze week. We zwerven van ankerplaats naar ankerplaats. De Roemeense kant is vlak en nauwelijks begroeid terwijl steden en dorpen vele kilometers in het binnenland liggen, dit i.v.m. hoog water.

Wonderwash met zonnecollector

De Bulgaarse kant is veel steiler en heuvelachtiger met gevolg dat steden en dorpen veel dichter bij het water liggen. Onderweg doet Juul een wasje in haar Wonderwash (met Donauwater!), we nemen een douche of we zwemmen en 's avonds genieten we van de rust en de stilte. Het is niet altijd koek en ei; waarschijnlijk vanwege de hitte hebben we praktisch elke avond een heftig onweer met veel wind. Dat levert nooit problemen op, maar je moet alles afsluiten om binnenregenen te voorkomen en veel verkoeling biedt het niet.

wasdag aan boord

Woensdag 1 augustus kwamen we weer aan land, ditmaal aan de Bulgaarse kant, in Svishtov (km 554). Jawel hoor, ook hier door de hele administratieve klimbim inclusief een Transit Log voor de boot. Zowel Roemenië als Bulgarije zijn dan wel EU landen, maar geen Schengen landen, dus je kunt niet vrijelijk heen en weer gaan. Niet dat we ons daar veel van aan trekken, maar potentieel kun je een probleem krijgen. Maar goed, na een uur waren we klaar met de papieren en zijn we via een heuse luchtbrug vanaf het haventerrein de stad ingelopen. Alsof er een stralingsbom gevallen is. Alles staat overeind maar er is absoluut niets te doen. Lege terrasjes, lege winkels, nauwelijks verkeer. We dachten nog ergens te gaan eten, maar tegen zoveel treurnis konden wij niet op!

aan de steiger in Ruse

Donderdag ging het van Svishtov naar Ruse, waar we in "Yachtclub Ruse" hartelijk werden ontvangen door Boyko. Een beetje primitieve toestand die jachtclub, maar dat wordt gecompenseerd door de hulpvaardigheid van Boyko én de aanwezigheid van een echte wasmachine!

Nu weten we ook waarom het zo stil was in Svishtov: ze zitten allemaal in Ruse!

Een geweldige levendige stad met een heuse flaneermijl, de Aleksandrovska straat dat ons naar het Svoboda (Vrijheids)plein leidt waar toute Ruse aanwezig is.

met Boyko nog even de Bulgaarse Zwarte Zee kust doornemen

Dat wil zeggen: die komen uit alle schuilhoeken tegen de hitte om zo'n 9 uur 's avonds naar het plein om daar te slenteren, te spelen, te fietsen, een hapje te eten en wat al niet meer. Geweldig, wat een ambiance! Er speelt muziek in de cafés, de fonteinen  en gebouwen zijn verlicht en iedereen is opperbest gehumeurd. Ik had me Bulgarije voorgesteld als een wat somber land met sombere mensen die zijn bleven steken in de vooruitgang zo'n 50 jaar geleden. In plaats daarvan vind je volop activiteit, volop ontwikkeling, enthousiasme en trots op hun land EN op het feit dat ze lid zijn van Europa. Hoeveel gebouwen in Nederland hebben ook de Europese vlag uithangen? Nou, hier allemaal: je moet blijkbaar eerst door een heel slechte ervaring gaan alvorens de zegeningen van een verenigd Europa te (h)erkennen.

leve Europa!

De volgende dag zijn we in Ruse gebleven. Hebben onze wasjes afgemaakt en hebben de stad en haar monumenten bekeken. Niet wereldschokkend maar toch best wel leerzaam.

Zaterdag 4 augustus hebben we de week afgemaakt in Tutrakan, wederom aan de Bulgaarse kant, maar wel voor anker in een kleine baai. Geankerd op water van 1,50mtr (kwamen we pas achter toen we gingen zwemmen en om het schip heen konden lopen) en van een kleine kilometer afstand genoten van het schouwspel hoe men 1 km Donau probeerde te overspannen met een lijn met daaraan 10-duizenden balonnen in de kleuren van Roemenië en Bulgarije.

restanten van een verbroederingsfeestje

Doel was om de vriendschapsbanden tussen beiden staten te bevorderen, want dat schijnt wel nodig te zijn. Helaas: de poging mislukte doordat de lijn alsmaar knapte. Misschien wel symbolisch: aan Bulgaarse kant hadden zich honderden mensen aan de kade verzameld, aan Roemeense kant een stuk of twintig en een politieboot. Na dit festijn hebben we de Zodiac genomen en zijn naar de stad gevaren, waar we hebben vastgemaakt aan de KjempeMoro, de Noorse boot die we al eerder zijn tegengekomen en die daar, midden in het feestgedruis aan de stadsponton lag. Bij hen aan boord hebben we nog naar het afsluitende vuurwerk gekeken. Wat een sensatie aan de Donau!

5-sterren ligplaats

Op zondag 5 augustus zijn we naar Silistra gevaren, waar we pontificaal hebben aangelegd aan het ponton van een 5-sterrenhotel het "Drustar", waar we direct werden opgevangen door een hotelmedewerker. Deze troonde me mee naar de hotelreceptie waar ik 18 euro liggeld (incl elektra) mocht voldoen en nam me vervolgens in z'n auto mee naar de Capitania. Silistra is de laatste stad in Bulgarije waar we dan ook moeten uitchecken. Alleen: het is zondag, dus kom morgenochtend nog eens terug! Niettemin meldde zich toch nog een overijverige douanebeambte aan boord om onze papieren te controleren en te voorzien van de benodigde stempels: de dienstklopper!

kwamen we zomaar pelikanen tegen!

Na een heerlijke zwempartij in het zwembad van het hotel hebben we 's avonds gegeten op het balkon van het hotel in gezelschap van een Nederlander van Spaanse komaf die zaken in zonnepitten en aanverwante artikelen doet. Hij had die middag al een uurtje bij ons aan boord gezeten, aangetrokken door onze nationale driekleur, en we hebben heel gezellig zitten praten over van alles en nog wat. Ik herinner me dat nog wel: zakenreizen van 2 weken die je alleen moet doorbrengen in een vreemd land! Stomvervelend.

De volgende ochtend hebben we vroeg nog wat boodschappen gedaan in een Super vlakbij het hotel en zijn vervolgens nog even naar het Douaneponton gegaan. Daar de laatste stempels in ontvangst genomen en vervolgens hebben we Bulgarije verlaten. Een land dat bij ons een positieve indruk heeft achtergelaten!!

Volgende keer: "Roemeense avonturen": mis het niet, want het wordt verschrikkelijk spannend.

De IJzeren Poort

Belgrado is echt wel de laatste grote plaats aan de Donau. Niet dat wij dat erg vinden want daarvoor in de plaats komt het imponerende landschap van de Karpaten met haar steile hellingen en grootse valleien.
Voordat we echter zover waren hebben we eerst nog een avondje geankerd op km 1127 aan de linkeroever. We hadden aanvankelijk wat moeite om het anker te laten pakken, dus voor de zekerheid ook maar het hekanker uitgelegd. Achteraf bezien maar goed ook want in de avond stak er een stevig onweer op met heftige windvlagen in de kont. Dat is een beetje een probleem hier: je ankert niet in de wind, maar in de stroom. Maar bij een heftig onweer als dit wordt de wind zo sterk dat hij het schip tegen de stroom in blaast, over het anker heen. Gelukkig hadden we het hekanker ook uit dus we lagen als een huis.

haventje van Golubac

De volgende dag ging het verder naar Golubac, een klein stadje aan de voet van de IJzeren poort, daar waar de Donau van een breedte van 3-4 km teruggaat naar een nauwe passage van krap 200 meter overzien door de ruïnes van de voormalige vesting Golubac. We hadden het niet verwacht, maar we konden zomaar aanleggen in het haventje van Golubac. Boeg aan de kade en hekanker uit. Probleem was alleen de rotsen onder de kademuur. We lagen 2 meter van de kade af en konden het schip dus niet verlaten! Ook niet erg, we hadden alles aan boord en hebben de havenactiviteiten vanaf het achterdek gadegeslagen.

dit had ook een dorpje in India kunnen zijn....

De volgende ochtend zagen we dat alle vertrekkende bootjes behoorlijk last hadden van de waterplanten waarmee de hele haven bedekt was. We zijn nog wel even met de Zodiac aan de wal geweest om wat inkopen te doen en de authentieke Servische sfeer op te snuiven (wat een toestand: dat dit land het lef had 3x oorlog te voeren in de laatste 20 jaar) maar ook bij het wegvaren hadden we relatief weinig last van de planten. Dat veranderde zo'n 1000 meter buiten de haven: beide hoorden we dat er iets mis was met de motor en een blik in de wierpot bevestigde dat: hardstikke vol.

Help! er groeien waterplanten uit de koeling!!

kan ik het er onderuit trekken? Nee dus!

LET OP: maak niet de fout die ik maakte. Ik draai altijd de afsluiter in de aanzuigleiding dicht om niet al het water in het filter te laten weglopen. Maar door dat te doen, sneed ik alle waterplanten af. Je kunt dan alleen het laatste stukje eruit trekken en de rest zit dus in de leiding. Om een lang verhaal kort te maken: na 4 uur vergeefs peuteren snijden, steken, duwen en een walbezoek aan een ijzerwinkel, kwam deze Servische winkelier met de vraag: waarom gebruik je geen gootsteenontstopper? Tja, we hadden al het andere geprobeerd en de leiding was schoon op 15 cm aan het eind na, dat was een vastgestampte massa. Dus na terugkomst een flinke hoeveelheid van dat spul in de buis gegooid, nagevuld met water, afsluiter dicht en gaan lunchen. En zowaar!! na de lunch; weg verstopping!!

ooit lag de vesting Golubac 30 meter boven de Donau.

Met een behoorlijke vertraging zijn we dus aan het traject van de IJzeren Poort begonnen. De IJzeren Poort is niet 1 enkele vernauwing, maar feitelijk het traject door de Karpaten dat uit 4 vernauwingen bestaat. En de eerste, en een heel imponerende ligt bij Golubac.
Die dag was een hele fraaie met imponerende rotswanden die uit het water oprijzen en dan weer ineens een hele wijde vallei. In feite is dit een enorm stuwmeer dat 30 meter omhoog is gekomen door de bouw van de Djerdap stuwdam. Hele dorpen zijn daarvoor verplaatst, o.a. Golubac. Deze dag eindigde voor anker in de monding van de rivier Porecka (km 988) waar het al praktisch donker was toen we aankwamen, maar waar we heerlijk onder de klamboe van de avond hebben genoten.

Vrijdag 27 juli hebben we het overige traject door de versmallingen van de IJzeren poort gedaan. Er is maar een woord om dit te beschrijven: prachtig, prachtig. Zo groots, zo imponerend. Of het nu de nauwe doorgangen zijn, of de imponerende rotswanden die oprijzen tot 300 meter, of de visser in zijn bootje die trots zijn vangst laat zien en wil dat je hem op de foto zet, of het rotsportret van Koning Decebal of alles bij elkaar, wij weten het niet. Blijft het feit dat van onze hele reis tot nu toe dit het meest prachtige landschap is geweest.

catch of the day

Iets wat overigens ruw werd afgebroken door een enorme onweersbui. We waren Koning Decebal nog niet gepasseerd of we zagen in de laatste nauwe doorgang 1 km verder de bui letterlijk hangen. Razendsnel de bimini opgetrokken en de boot stormklaar gemaakt en we waren net op tijd klaar. Gedurende een half uur heeft het gekletterd, hele zwembaden kwamen naar beneden en je zag geen hand voor ogen. Op dat moment ben je blij met je kaartplotter, want je vaart in feite blind.

dit portret is overigens pas 20 jaar oud!

In die bui bereikte we de eerste megasluizen van de IJzeren poort die we aan de Roemeense kant hebben genomen. Er zijn dezelfde sluizen aan de Servische kant maar die draaien op toerbeurt en wisselen wekelijks.
Het zijn gigantische sluizen van 330x30 meter en er zijn 2 kolken achter elkaar die beiden een verval van 18 meter hebben! Gelukkig volop drijvende bolders aan beide zijden dus die sluis doe je met 2 vingers in je neus, zelfs met een gevaarte als de Bondar 95 voor je. Die duwcombinatie was liefst 213 meter lang en 23 meter breed! Ondanks dat: plaats genoeg in de sluis.

de sluis van Djerdap 1(let op het bootje links!)

Maar goed, ook dat hebben we overleeft en de nacht hebben we doorgebracht aan het douaneponton van de Servische Grenspolitie in Kladovo. Dat had nogal wat voeten in aarde want de politie wilde dat wij na het uitklaren direct zouden vertrekken naar de Roemeense kant. We hadden echter 2 uur op hen gewacht en het was al aan het schemeren toen zij eindelijk met ons klaar waren, dus bij hoge uitzondering mochten we aan de muur blijven liggen om te overnachten.

Veertig graden in de schaduw

Na een week zonder Internet sinds Belgrado zetten we in Roemenië de boel weer aan en wat horen we? Slecht weer in Nederland!!
Nou, als jullie denken dat het hier alleen maar zonneschijn en rozengeur is, laat ik jullie eens vertellen hoe een zomer hier er uit ziet.

gemeten in de bestuurdersstoel!

Veertig graden is:

• Zorgen dat je niet op straat bent.
• Als je toch de straat op moet, van schaduw naar schaduw rennen,
• of zoveel mogelijk in airconditioned zaken verblijven.
• De messen eerst laten afkoelen nadat je ze uit de lade aan de zonzijde gehaald hebt.
• Uitkijken dat je je handen niet brand wanneer je de koudwaterkraan opendraait.
• Wanneer je afbakbroodjes wilt afbakken, bewaar je ze gewoon aan de zonzijde van de boot.
• Dat moet je niet met je favoriete pak hagelslag doen, dat smelt tot een massief blok chocolade.
• Lekker, een koud biertje!! Wanneer je het in een glas schenkt van de kant waar ook die messen lagen is het direct lauw!
• Je niet op blote voeten over het teakdek kunt lopen zonder blaren te krijgen.
• Elk uur uitgebreid op het voordek onder de douche met Donauwater moet om op temperatuur te blijven.
• Je de dekwasslang wel eerst helemaal moet leegspuiten voordat je er onder kunt, omdat je anders wel een heel hete douche krijgt.
• Je datzelfde hete water wel weer kunt gebruiken om de Wonderwash mee te vullen.
• Achter de boot surfen aan een drijflijn op de Donaustroom van 4 km/uur en 26 graden.
• En na elk bad weer insmeren met factor 50.
• Naar bed gaan in een achterkajuit van 35 graden.(gelukkig kunnen we de airco eerst een uurtje laten draaien). 
• Elke avond of nacht alweer een hitte-onweer over je heen te krijgen met windkracht 6-7 winden.

Ja, ja, het is afzien op de Donau. Dus niet zoveel klagen en geniet maar lekker van die koelte!!

tegen de stroming in de Donau valt niet op te zwemmen!