Belgrado

De Vrede van Sremski Karlovci

Tijdens ons bezoek aan Koh Chang Island (zo genoemd door de inboorlingen) was ons door een aantal mensen dringend aangeraden een bezoek te brengen aan Sremski Karlovci. Het nu wat ingedutte stadje wordt gezien als de geboorteplaats van zowel de Servische staat alsmede de Servische cultuur. Haar plaats in de geschiedenis heeft het stadje verworven door de vrede die hier in 1699 gesloten is tussen de "Heilige Alliantie" (de Habsburgers) en Rusland enerzijds  en het Ottomaanse Rijk (de Turken) anderzijds. Oftewel de geboorte van het Oostenrijks-Hongaars Keizerrijk. Tevens is het plaatsje lang de zetel van de Servische Orthodoxe kerk geweest. Mede daardoor was het ook de eerste plaats in Servië met een Gymnasium, een instituut dat nog steeds bestaat.

een perfecte haven voor "Vaarttuigje" 

Bijgaande foto is genomen van een schilderij in de Orthodoxe kerk, die overigens pas na die Vrede is gebouwd. Het geeft de verbroedering tussen de partijen weer na het sluiten van de vrede. De fontein met de leeuwenkoppen staat overigens nog steeds in het centrum van de stad.

Dat bezoekje hebben we met het Zodiac-je afgelegd. Vaarttuig lag nog steeds achter het eiland op het strand en met Vaarttuigje hebben we de overtocht gemaakt aangezien de "haven" van Sremski Karlovci ons schip absoluut niet kan hebben.

Ik toerist? Hoe kom je erbij!!

We hadden ons voor de gelegenheid fatsoenlijk aangekleed (normaal is niks of een zwembroek) en zijn zwetend op pad gegaan. In het stadje kregen we toch het gevoel enigszins  overdressed te zijn! Na terugkomst hebben we afscheid genomen van de topless studentes (sorry, geen foto's) en zijn vertrokken richting Belgrado.

Je komt van alles tegen onderweg naar Belgrado, de bedrijvigheid neemt duidelijk toe. Wat het meest opvalt zijn de steile oevers van leem of löss aan de rechterkant, waarin je duidelijk de sporen van diverse hoogwaters kunt zien. In het relatief zachte zand maken de oevervogels hun nestgaten en de Serven bouwen hun huizen er boven op Soms net iets te dicht aan het randje. Wat nog steeds waar is voor alle Donaulanden, is dat de bevolking weinig miliebewust is en alles wat ze niet nodig hebben domweg in de rivier gooien. Overal zie je vulnisbelten onder aan de kliffen, Erg jammer!

Cliffhanger

voor een volk dat zoveel te lijden heeft gehad van oorlog,
zijn ze nog steeds merkwaardig geïnteresseerd  in wapentuig.

Wanneer de oorlog ter sprake komt vragen de meeste Serven: welke? De doorsnee Serviër maakt in zijn leven 3 oorlogen mee. Vervelend is natuurlijk wel dat de laatste drie door Servië zelf zijn begonnen! Wat ze allemaal bij staat is het moment dat de Nato zich met de Kosovo oorlog ging bemoeien en er op een mooie zomeravond ineens meer Cruise Missiles boven de Donau vlogen dan schepen erin. Vol verbijstering beschrijven ze hoe ze die dingen duidelijk zagen vliegen, op zo'n 50 meter hoogte de rivier volgend om met pijnlijke precisie een voor een de bruggen over de Donau te vernietigen. Binnen 24 uur had Servië geen bruggen meer. Gelukkig zijn nu alle bruggen weer gerepareerd of vervangen en vlak voor Belgrado wordt een prachtige nieuwe brug gebouwd.

Georg (rechts) en André (de Noor)

er is weinig wat Sue en Ed niet aan boord hebben...

Belgrado ligt aan de Donau, maar ook aan de monding van de Save. Er zijn een aantal aanlegmogelijkheden voor jachten aan de Donau, maar die zijn meestal vol, smerig en te klein voor Vaarttuig. Wij hadden al vaker gehoord van Restaurantschepen die gastvrijheid bieden aan Donaugangers en we gingen dus op zoek naar de Vodenica, het restaurant dat het vaakst en het meest positief wordt genoemd in diverse reisverhalen. Het schip was gauw gevonden, echter helaas: de beschikbare ruimte lag al vol met twee andere schepen; een met de Oostenrijkse vlag, de ander met de Noorse vlag. Zodra men op de Vodenica in de gaten kreeg dat wij daar ook wilden aanleggen werden we gewenkt en werd gevraagd of we 10 minuten konden wachten, dan zouden ze "even" ruimte maken. Met drie man werd druk gesleept en gesjord om eerst tussen de 2 schepen ruimte voor ons te maken, maar toen dat niet lukte werden beide schepen naar voren verhaald. Zodoende kwam er toch 6 meter steiger vrij, maar dat is voor ons voldoende: als we het poortje maar aan de steiger kunnen krijgen. Eenmaal geland maakten we kennis met Georg: Restaurant uitbater, havenmeester en duvelstoejager. Hij verwelkomde ons met een koel biertje en met vragen wat hij nog allemaal voor ons kon doen. Taxi naar de stad?, diesel tanken?, nieuwe accu's nodig?: zorgen we voor!!! En dat voor een liggeld die alleszins redelijk is voor een plaats zo kort op het centrum van de stad. Die eerste avond hebben we ook nog eens heerlijk gegeten in het restaurant. Iedereen spreekt prima engels, dat is al een verademing!
Zondag 22 juli was een slechte dag en zijn we aan boord gebleven om verschillende klussen die al lang lagen eindelijk weg te werken. Die dag kwam er bovendien een vierde schip bij! Als het dan niet in de lengte kan, dan maar in de breedte en zo werden Sue en Ed uit de USA met hun catamaran tegen de Noor aan gelegd. Die twee wonen sinds 2007 aan boord van hun catamaran van 12 x 6 meter en reizen daarmee de hele wereld over. Na een Atlantische oversteek hebben ze in Nederland hun mast laten platleggen en zijn vervolgens de Rijn opgevaren: geweldig toch!

de accu's na hun verhuizing

Op maandag zijn we met een zware klus begonnen. Op advies van Ricardo van Smelne gingen we de startaccu's en de boordnetaccu's verwisselen. De laatste dagen merkten we dat de boordnet accu's eigenlijk nog maar op halve capaciteit werken waardoor 's morgens de koelkasten aan het ontdooien waren. De startaccu's zijn net zo oud maar door ons gebruik van het schip lijden de boordnet accu's wel 5 maal zo hard. Gelukkig was André bereid die 60 kg wegende bakken mee te helpen tillen en zo was de klus voor de lunch toch geklaard. Eerste indruk: geslaagde operatie. Ik kan 's morgens weer thee zetten zonder de generator te hoeven starten. Ricardo: bedankt!!!

de flaneermijl van Belgrado

Na deze operatie zijn we de stad in gegaan om toch nog een beetje Belgrado te zien. Door alle oorlogen die over Belgrado getrokken zijn is de gemiddelde leeftijd van de gebouwen in de stad niet meer dan 150 jaar. Veel historische gebouwen heeft de stad dus niet te bieden, veel mooie gebouwen trouwens ook niet. Ook het Tito bewind heeft er niet toe bijgedragen dat de stad er mooier op is geworden met de oerlelijke socialistische woonkazerne's. Toch heeft de stad een levendig centrum vol met de bekende winkelketens en een hoop leuke koffietentjes en barretjes waar je heerlijk Eiskaffee kunt drinken.

oeps, de tank lekt een beetje.....

Wijn, bier of diesel?

Er is in Servië maar een plaats waar schepen diesel kunnen tanken direct aan het water en dat is in Apatin, direct na de Hongaarse grens. Overal elders moet je met "cannisters" sjouwen. Georg is al jaren bezig met een gevecht tegen de plaatselijke autoriteiten om hier een faciliteit voor te kunnen aanbieden. Op dit moment wordt een tankstation aan het water niet toegestaan vanwege de milieueffecten. Alsof het illegaal sjouwen met cannisters geen effecten op het milieu heeft. Enfin, zowel de Noor, de Amerikaan als de Hollander hadden allemaal 200 liter diesel nodig, dus Georg regelde een bus met een tank van 1000 liter achterin, stopte ons in zijn auto en nam ons mee naar het tankstation om daar ieder 200 liter diesel af te rekenen. Vervolgens parkeerde hij die bus met 600 liter diesel pal voor zijn restaurant en koppelde aan die tank een slang van 40 meter met aan het eind een simpele afsluiter die dwars door het restaurant gelegd werd en het tanken kon beginnen!

200 liter door een tuinslang!

Vervolgens had hij ook nog een TV crew van een lokaal station uitgenodigd om die operatie te filmen en ons te interviewen over de idioterie van een stel milieufanaten die het aanbieden van een (milieu)veilige faciliteit voor het tanken van de honderden bootjes die de stad rijk is, tegenhouden.
Ik heb het zelf niet gezien, maar ik schijn op de Servische TV geweest te zijn!

We hebben een prima tijd in Belgrado gehad. Een zeer bezorgde staf die alles regelde wat je nodig had, erg leuke collega-Donauvaarders waar we nog een zeer plezierige avond mee hebben doorgebracht, erg goed eten in het restaurant en een positieve bevestiging van de gastvrijheid van de Serven. Na het tanken van de diesel hebben we hartelijk afscheid genomen van iedereen en zijn helemaal tevreden en met een volle tank diesel vertrokken voor het volgende traject.

verse vis voor het restaurant

Inflatie: 200 liter diesel en 3 dagen liggeld