De IJzeren Poort

Belgrado is echt wel de laatste grote plaats aan de Donau. Niet dat wij dat erg vinden want daarvoor in de plaats komt het imponerende landschap van de Karpaten met haar steile hellingen en grootse valleien.
Voordat we echter zover waren hebben we eerst nog een avondje geankerd op km 1127 aan de linkeroever. We hadden aanvankelijk wat moeite om het anker te laten pakken, dus voor de zekerheid ook maar het hekanker uitgelegd. Achteraf bezien maar goed ook want in de avond stak er een stevig onweer op met heftige windvlagen in de kont. Dat is een beetje een probleem hier: je ankert niet in de wind, maar in de stroom. Maar bij een heftig onweer als dit wordt de wind zo sterk dat hij het schip tegen de stroom in blaast, over het anker heen. Gelukkig hadden we het hekanker ook uit dus we lagen als een huis.

haventje van Golubac

De volgende dag ging het verder naar Golubac, een klein stadje aan de voet van de IJzeren poort, daar waar de Donau van een breedte van 3-4 km teruggaat naar een nauwe passage van krap 200 meter overzien door de ruïnes van de voormalige vesting Golubac. We hadden het niet verwacht, maar we konden zomaar aanleggen in het haventje van Golubac. Boeg aan de kade en hekanker uit. Probleem was alleen de rotsen onder de kademuur. We lagen 2 meter van de kade af en konden het schip dus niet verlaten! Ook niet erg, we hadden alles aan boord en hebben de havenactiviteiten vanaf het achterdek gadegeslagen.

dit had ook een dorpje in India kunnen zijn....

De volgende ochtend zagen we dat alle vertrekkende bootjes behoorlijk last hadden van de waterplanten waarmee de hele haven bedekt was. We zijn nog wel even met de Zodiac aan de wal geweest om wat inkopen te doen en de authentieke Servische sfeer op te snuiven (wat een toestand: dat dit land het lef had 3x oorlog te voeren in de laatste 20 jaar) maar ook bij het wegvaren hadden we relatief weinig last van de planten. Dat veranderde zo'n 1000 meter buiten de haven: beide hoorden we dat er iets mis was met de motor en een blik in de wierpot bevestigde dat: hardstikke vol.

Help! er groeien waterplanten uit de koeling!!

kan ik het er onderuit trekken? Nee dus!

LET OP: maak niet de fout die ik maakte. Ik draai altijd de afsluiter in de aanzuigleiding dicht om niet al het water in het filter te laten weglopen. Maar door dat te doen, sneed ik alle waterplanten af. Je kunt dan alleen het laatste stukje eruit trekken en de rest zit dus in de leiding. Om een lang verhaal kort te maken: na 4 uur vergeefs peuteren snijden, steken, duwen en een walbezoek aan een ijzerwinkel, kwam deze Servische winkelier met de vraag: waarom gebruik je geen gootsteenontstopper? Tja, we hadden al het andere geprobeerd en de leiding was schoon op 15 cm aan het eind na, dat was een vastgestampte massa. Dus na terugkomst een flinke hoeveelheid van dat spul in de buis gegooid, nagevuld met water, afsluiter dicht en gaan lunchen. En zowaar!! na de lunch; weg verstopping!!

ooit lag de vesting Golubac 30 meter boven de Donau.

Met een behoorlijke vertraging zijn we dus aan het traject van de IJzeren Poort begonnen. De IJzeren Poort is niet 1 enkele vernauwing, maar feitelijk het traject door de Karpaten dat uit 4 vernauwingen bestaat. En de eerste, en een heel imponerende ligt bij Golubac.
Die dag was een hele fraaie met imponerende rotswanden die uit het water oprijzen en dan weer ineens een hele wijde vallei. In feite is dit een enorm stuwmeer dat 30 meter omhoog is gekomen door de bouw van de Djerdap stuwdam. Hele dorpen zijn daarvoor verplaatst, o.a. Golubac. Deze dag eindigde voor anker in de monding van de rivier Porecka (km 988) waar het al praktisch donker was toen we aankwamen, maar waar we heerlijk onder de klamboe van de avond hebben genoten.

Vrijdag 27 juli hebben we het overige traject door de versmallingen van de IJzeren poort gedaan. Er is maar een woord om dit te beschrijven: prachtig, prachtig. Zo groots, zo imponerend. Of het nu de nauwe doorgangen zijn, of de imponerende rotswanden die oprijzen tot 300 meter, of de visser in zijn bootje die trots zijn vangst laat zien en wil dat je hem op de foto zet, of het rotsportret van Koning Decebal of alles bij elkaar, wij weten het niet. Blijft het feit dat van onze hele reis tot nu toe dit het meest prachtige landschap is geweest.

catch of the day

Iets wat overigens ruw werd afgebroken door een enorme onweersbui. We waren Koning Decebal nog niet gepasseerd of we zagen in de laatste nauwe doorgang 1 km verder de bui letterlijk hangen. Razendsnel de bimini opgetrokken en de boot stormklaar gemaakt en we waren net op tijd klaar. Gedurende een half uur heeft het gekletterd, hele zwembaden kwamen naar beneden en je zag geen hand voor ogen. Op dat moment ben je blij met je kaartplotter, want je vaart in feite blind.

dit portret is overigens pas 20 jaar oud!

In die bui bereikte we de eerste megasluizen van de IJzeren poort die we aan de Roemeense kant hebben genomen. Er zijn dezelfde sluizen aan de Servische kant maar die draaien op toerbeurt en wisselen wekelijks.
Het zijn gigantische sluizen van 330x30 meter en er zijn 2 kolken achter elkaar die beiden een verval van 18 meter hebben! Gelukkig volop drijvende bolders aan beide zijden dus die sluis doe je met 2 vingers in je neus, zelfs met een gevaarte als de Bondar 95 voor je. Die duwcombinatie was liefst 213 meter lang en 23 meter breed! Ondanks dat: plaats genoeg in de sluis.

de sluis van Djerdap 1(let op het bootje links!)

Maar goed, ook dat hebben we overleeft en de nacht hebben we doorgebracht aan het douaneponton van de Servische Grenspolitie in Kladovo. Dat had nogal wat voeten in aarde want de politie wilde dat wij na het uitklaren direct zouden vertrekken naar de Roemeense kant. We hadden echter 2 uur op hen gewacht en het was al aan het schemeren toen zij eindelijk met ons klaar waren, dus bij hoge uitzondering mochten we aan de muur blijven liggen om te overnachten.