Langs de westkust van Turkije

Gefeliciteerd Majesteit!

We hebben bijna 8 dagen lang last gehad van die noorderstorm, maar die schijnt definitief voorbij te zijn wanneer wij op zondag 21 april Küçükkuyu verlaten voor een rustige tocht naar Ayvalik.
Dit is zoals wij ons dat altijd hebben voorgesteld: de blauwe hemel, de azuurblauwe zee, eilanden om ons heen en de zon die dat alles stralend beschijnt. Het is nog niet bloedheet, want de nog steeds waaiende noordenwind is koel, in de schaduw zelfs koud.

zicht op Ayvalik

Met een matig gangetje varen wij genietend tussen de eilanden door, af en toe een omweg makend naar een historische baai zoals die van Poroselene, waarvan de alleroudste beschrijving van ontmoetingen tussen dolfijnen en mensen bestaat (Pausanius, in de Grieks-Romeinse tijd). Mooie baai, maar geen dolfijnen gezien!

aanloop van de Ayvalik Marina

In de Ayvalik Marina werden we gastvrij ontvangen door de havenpilot die ons naar onze ligplaats manoeuvreerde  Na een bezoek aan het havenkantoor waar we enerzijds geschrokken van terugkwamen (vanwege het liggeld) en anderzijds helemaal blij waren want: de onderdelen voor het serie-parallel relais waren aangekomen!
Smelne had ons laten weten dat in Nederland geen onderdelen (meer) te krijgen zijn en het hele relais moet worden uitgewisseld. Samen met de hoge transportkosten en de invoerproblemen zou dat een kostbare en langdurige zaak worden. Dus had ik contact opgenomen met de fabrikant in Engeland en die had me a: de partnummers van de onderdelen gegeven en b: het adres van een leverancier in Istanboel  Met deze mensen gemaild, rekeningnummers ontvangen, geld overgemaakt en een verzendadres opgegeven.

oud en nieuw naast elkaar

Dat was vrijdag en toen wij op zondag in Ayvalik aankwamen lag dat pakje er al! Al met al dus een zeer snelle levering en ondanks het feit dat de internationale betaalkosten van de ING hoger waren dan de kosten van de onderdelen, toch nog een zeer betaalbare reparatie.
Terug aan boord het relais gedemonteerd, de nieuwe onderdelen erin gezet en een uurtje later hadden we weer boeg- en hekschroef.

Uitzicht vanuit het café op Çamlik Köyü

Het probleem met de kachel heeft zich uiteindelijk zelf opgelost. Wat natuurlijk het belangrijkste is: we hebben geen kachel meer nodig door de opgelopen temperatuur! Maar ook kwamen we er achter dat het probleem alleen optreedt wanneer OF de generator loopt OF we aan de walstroom liggen, m.a.w. wanneer de accu's worden opgeladen. De proef op de som genomen en de kachel aangezet zonder laadstroom en jawel: geen enkel probleem. Oftewel, die oude kachel kan niet tegen al die nieuwe apparatuur, iets waar wij wel mee kunnen leven!





Ayvalik hebben we na 2 dagen verlaten: mooie haven, goede service, maar niet te betalen. Door een lokale vertegenwoordiger van de Cruising Association waren we gewezen op een prachtige baai, slechts 5 km naar het zuiden: Çamlik Köyü en dinsdag 23 april hebben we daar het anker laten vallen om dat pas op 27 april weer op te halen. We lagen daar helemaal beschut, een klein café met een steiger en een Frans sprekende eigenaar aan de baai en de bus naar Ayvalik op de hoek.

met onze buurman aan de baai op stap

Niet dat je die nodig hebt want als je daar gaat staan is er een grote kans dat er een local stopt en je mee neemt naar de stad. Maar het is handig voor de terugweg! En wat doe je dan die dagen? Vakantie vieren!! Een beetje klussen, in de zon liggen, lunchen bij het café, slenteren door de stad en je laten oppikken door een bewoner van een appartement aan de baai die je vervolgens langs alle mooie plekken van Ayvalik rijdt. Onvoorstelbaar toch! Dat zal een Turk in Nederland niet gauw overkomen!!

uitzicht over het meer van Ayvalik

aangezien Juliette zit te studeren....

Zaterdag 27 april hebben we met enige weemoed deze plek verlaten en zijn 50 km verder gevaren om voor anker te gaan even ten westen van Dikili. Gewoon, voor de kust je anker laten vallen. Met de aflandige wind die daar 's nachts waait is dat geen groot probleem. Wel een beetje onrustig want er is altijd deining op zee. Zolang er wind staat die de boot strak aan de ketting houdt is dat niet erg. Maar zodra de wind gaat liggen heeft "Vaarttuig" de onhebbelijke neiging om dwars op die deining te gaan liggen en is het dus rollen geblazen.

maak ik de ankerkluis maar schoon!

Zondag zijn we verder gevaren, in eerste instantie naar Bademli Limani. Een prachtige doorgang tussen een eiland en het vasteland met de nodige ondiepten EN: hete bronnen. Niet dat we daar in gegaan zijn, maar die schijnen daar te zijn. Voor ons was het wederom een prachtige plek waar we opnieuw het anker hebben laten vallen om op ons gemak te lunchen.

Bademli Limani

Helaas konden we daar niet blijven aangezien er die nacht een noordenwind zou opsteken en we daar dan volledig onbeschermd zouden liggen, dus na de lunch zijn we doorgevaren naar Denizköy. Een slaperig klein plaatsje in een mooie baai die ons wel afschermde voor die noordenwind.
De volgende ochtend, gisteren dus, zijn we even met de Zodiac aan wal gegaan om brood te kopen en bij dat uitstapje zijn we bijna het bijbootje kwijt geraakt!. We hadden het op het strand getrokken, maar geen rekening gehouden met de soms zeer krachtige hekgolven van op kilometers afstand passerende zeeschepen. Gelukkig waren we niet ver weg en werd ik gealarmeerd door het geluid van een plotseling krachtige branding. Teruggelopen en daar vonden we het bootje half vol water en drijvend in de branding. Klaarblijkelijk was de eerste golf zo hoog dat die over de achterkant was heen geslagen! Dit keer de boot maar vastgelegd aan een anker dat op het strand lag.

3 dik in Urla Iskelesi

Vanuit Denizköy hebben we op maandag de oversteek gemaakt naar Urla Iskelesi, een haventje in de baai van Izmir, maar ver genoeg van die stad verwijderd om haar drukte te ontlopen. Het was de bedoeling om hier een paar dagen te blijven liggen en van daaruit met de bus naar Izmir te gaan. Maar helaas: de havenmeester gaf aan dat de haven helemaal vol was (dat zagen we zelf ook) en dat we dus moesten vertrekken.

koning en koningin krijgen gelukwensen uit Turkije!

Gelukkig, op het laatste moment gaf de schipper van een viskotter aan dat we nog wel naast hem konden liggen, iets waar de havenmeester morrend mee akkoord ging op voorwaarde dat we vanochtend zouden vertrekken.
De kotter bleek geen kotter maar een research schip van de universiteit van Izmir die onderzoek doet naar vistechnieken. Een gezellige boot vol met studenten en hun professor!. Op haar beurt lag dit schip weer tegen een enorme tonijnvisser aan en toen ik 's avonds het afval ging weggooien werd ik direct door haar bemanning  binnen gevraagd en getrakteerd op een bordje vis en salade. Juliette er bij gehaald en voor we het wisten kwam de kapitein van de kotter erbij en toen een student en toen de professor en toen.... Het duurde niet lang of we zaten in een groep van 15 man die van alles wilde weten over Nederland.

de professor en ik zijn het roerend eens

We hebben ze toen verteld over het Kroningsfeest vandaag en vervolgens de Oranjebitter uit de kast gehaald waarna het feestje compleet was. Met 15 Turken hebben we ons eigen kroningsfeest gevierd en toen de Oranjebitter op was hadden we nog Ouzo uit Griekenland en zij nog Raki uit Turkije en zo kwamen we de avond wel door.
Zoals gevraagd hebben we vanochtend de haven verlaten en zijn 3 km. noordelijker een haventje ingedoken dat op geen kaart vermeld staat. Hier moeten we even tot rust komen!

maar daar was dit voor nodig.....

de professor en de tonijnvisser

De wereld is maar klein: deze tonijnvisser had ons gezien in Küçükkuyu EN vaart ook op de boot waar we naast hebben gelegen in Karabiga (september 2012).

De tocht naar Assos - Turkije

Vrijdag 12 april hebben we Alexandroupolis verlaten, nagewuifd door de Griekse Grenspolitie die om 06:00 uur aan de loopplank stonden voor een laatste paspoort- en bemanningscontrole. Toch netjes dat ze naar de boot kwamen zo vroeg!

Om 06:42, in het ochtendgloren, gingen de lijnen los en om 07:00 uur voeren we de havenhoofden uit.

er is niet zo gek veel te doen op zee:
een meeuw op een tonnetje!

Nu denken een hoop mensen: Goh, wat spannend! We willen niet blasé klinken, maar als je het een paar keer gedaan hebt is er eigenlijk niks aan. Tenminste, Juliette en ik vinden er niets aan: allemaal water om je heen, niets te zien, oersaai. Geef ons maar een leuke snelstromende rivier met allerhande dorpjes langs de oever, veel leuker.
Want laten we eerlijk zijn: bij goede voorbereiding wordt je niet verrast door slecht weer (OK, uitzonderingen daargelaten) en is de route voorbereid en in de automaat.
En zo gebeurde het dan ook: buiten de havenhoofden heb ik de automaat ingesteld en vervolgens is die in 7 uur in rechte lijn naar de Dardanellen gestoomd. Onderweg hebben we 2,5 uur wat ruwe zee gehad vanwege schuin inkomende golven uit de Saros Körfezi (Golf van Saros) en moesten we in onze stoelen blijven. Toen we eenmaal deze Golf voorbij waren was de zee weer vlak en rustig.
Na die 7 uur zijn we een uurtje bezig geweest met het oversteken van de shipping lanes en het ontwijken van 2 uitvarende tankers en vervolgens was het nog 2 uur naar het eiland Bozcaada.

Kijk: 10 uur onderweg en alles wat we er over kunnen vertellen is het bovenstaande, saai toch!

Bozcaada is leuk, echt een typisch Turks vissershaventje. Bij het invaren aan stuurboord een kale betonnen steiger voor de jachten, aan bakboord een kleurrijke chaos voor de vissersbootjes en natuurlijk duiken wij daar middenin. Kwestie van er langzaam invaren, vragend rondkijken en wachten tot de eerste visser roept of wijst. En jawel, even later lagen we afgemeerd aan een klein stukje kade achter een grote viskotter geholpen door een plaatselijk visser.
Werden we in Griekenland uitgewuifd door de Kustwacht, hier werden we er door verwelkomd, echter niet voor een controle! De jongeman die zich aan de reling meldde stelde zich voor als een bemanningslid van de Kustwachtboot tegenover ons en bood aan om als gids te dienen op het eiland.
OK, of hij dan ook iets wist van de lokale wijnmakers waar Bozcaada zo beroemd om is?? Maar natuurlijk! Laat hij nou een vriend hebben die werkzaam is in een van de outlets van het meest bekende wijnhuis in Bozcaada: Çamlibag......

Alle varianten werden geproefd....

En zo liepen wij even later door het schilderachtige dorpje. Er heerste grote bedrijvigheid want dit is het eerste weekend dat veel van de restaurants en terrassen weer open gaan na de winterpauze. Overal werd gepoetst en geschilderd in de heerlijke middagzon. Onze gids bracht ons naar het proeflokaal van Çamlibag waar we hartelijk werden ontvangen en getrakteerd op een glaasje wijn. Even later kwam de vriend binnen die zich introduceerde als Günay en ons onthaalde op een complete wijnproeverij. De wijnen worden hier gemaakt van een lokale en eeuwenoude wijnstok, de Kunta en vervolgens geblend met Merlot of Chardonnay. Deze lokale rode wijnen worden altijd koud geserveerd en dat is waarschijnlijk ook de reden dat ze slechts 1 witte wijn maken (extreem droog) en een beetje Rosé (uitverkocht). Ook de jonge rode wijnen zijn erg droog en ze komen pas echt op smaak als ze een paar jaar oud zijn, maar dan zijn ze niet meer te betalen. Wijnen van 2012 kosten hier zo'n € 7/fles, een fles van 2010, € 12/fles en een fles Reserva 1998, € 30/fles. En dan heb je van alles er tussen in.
De proeverij was erg gezellig. Onze gids kon helaas niet mee doen want die moest naar Griekse les, maar hij vertelde ons in de tussentijd allerhande wetenswaardigheden over het eiland. Nadat wij toch maar een paar doosjes wijn hadden ingeslagen werden we vervolgens door Günay uitgenodigd om met hem mee te rijden naar de westzijde van het eiland om daar de zonsondergang gade te slaan.

prachtige zonsondergang

Zo gezegd, zo gedaan. Nog snel even naar de boot voor een trui en camera, afscheid genomen van onze gids en weer terug naar het proeflokaal. Daar had Günay intussen een ander stel op bezoek die hij ook uitnodigde en zo vertrokken we met z'n vijven naar de zonsondergang, gewapend met 2 flessen wijn (aanbod van het huis) en een zak zoutjes (aangeboden door "Vaarttuig").

en het werd nog mooier

De kliffen aan de westkant zijn indrukwekkend, zoiets als de kliffen van Dover. Er bovenop zijn 17 enorme windturbines gebouwd, waarvan 2 genoeg zijn voor de elektriciteitsvoorziening van het eiland, het restant is hun exportproduct. Vanaf de kliffen heb je een wijds uitzicht over zee tot aan het (Griekse) eiland Lemnos en natuurlijk op de horizon met haar prachtige zonsondergang.
Met een glaasje lokale wijn en aangenaam gezelschap hebben wij daar genoten van een prachtige zonsondergang, vakkundig gefotografeerd door Juliette.
Na afloop zijn wij nog met het Turkse koppel gezellig gaan eten, helaas kon Günay niet mee vanwege familieverplichtingen. Heel gezellig, maar wel koud op dat terras om 22:00 in de avond!

service van het Chateau

De volgende ochtend stond Günay om 10 uur aan de boot met z'n scooter en onze dozen wijn; wat een service. Na het uitwisselen van e-Mail adressen vertrok hij weer en wierpen wij de lijnen los voor ons vertrek naar Ayvalik. Althans, dat was de oorspronkelijke bedoeling, maar dan hadden we toch echt om 6 uur moeten vertrekken. Ik had me een beetje verkeken op de afstand en gedacht dat het veel korter zou zijn dan de 115 km die het in werkelijkheid was. Dat gingen we dus niet halen voor zonsondergang!

Vertrek van Bozcaada

Vanuit de haven van Bozcaada zijn we in een zuid-oostelijke koers onder de Aziatische kust gaan varen. Kijk, dat is dan weer wél leuk, je ziet de natuur, de kleurrijke dorpjes, de vissersbootjes die natuurlijk altijd vlak voor je boeg willen kruisen en af en toe een paar dolfijnen. De wind was zuid en naarmate we Baba Burun naderden, de kaap waar we omheen moesten in oostelijke richting, werd die harder en de golfen hoger. Met die zware deining op kop begonnen wij ons zorgen te maken over de ophanden zijnde koerswijzigingen. Bij ongewijzigde golfrichting zouden we de golven dwars krijgen en dat zou heel verschrikkelijk rollen betekenen.

Baba Burin gerond

Maar hier krijg je het vreemde fenomeen van de meedraaiende winden. Toen wij met een ruime bocht om Baba Burin naar het oosten draaiden, draaide de wind en golven gewoon met ons mee. De zeestraat  waar we indraaiden, de Müslim Kanali, wordt gevormd door het Turkse vasteland in het noorden en het Griekse eiland Lesbos in het zuiden, alle twee ruige kusten met steile klippen en hoge bergen daarachter. Een zuidenwind plooit zich om Lesbos heen en de zeestraat functioneert als een soort windtunnel. Ideaal dus, geen gerol, wel een hoop buiswater.

de oude haven van Assos

Tweeënhalf uur later bereikten we het haventje van Behram Kale, zoals het tegenwoordig heet.
Dit haventje is echter beter bekend als de millennia oude haven van Assos, 3000 jaar geleden gesticht door de oude Grieken, en vooral bekend door het gedocumenteerde verblijf van Aristoteles in deze stadstaat.

Door deze man weet men een hoop van Assos

De oude haven is een tijd geleden gerestaureerd door op de oude haven pieren nieuwe blokken te storten. Erg groot is dat haventje niet, wel erg vol. Door wat tegenstrijdige aanbevelingen van de wal dreven we af tussen de mooring lijnen van de kleine vissersbootjes. Normaal is dat geen probleem want een mooring is meestal een zinkende lijn, maar daar hebben ze hier geen geld voor.

pal aan het terras met ons eigen tafeltje.
Door de harde, koude wind slechts 1x gebruikt.

Deze lijnen dreven dus en ik had geen zin om die in de schroef te krijgen. Met veel boeg- en hekschroef zijn we daar weer zijdelings uitgekomen en hebben vervolgens pal aan de terraszijde vastgemaakt aan een mooring die ons werd aangereikt door de exploitant van het hotel. Alleen, plotseling geen boeg- en hekschroef meer en dat is toch erg vervelend met deze harde zijwind. Maar goed, we kregen het schip toch veilig vast, maar wat nu weer?? Heb je net 2 weken zitten sleutelen en vervolgens begeeft eerst de kachel het en daarna de boeg- en hekschroef. Vorig jaar hebben we helemaal NIETS gehad (tot op de laatste dag) en nu elke dag een ander probleem!

monsters uit de diepzee bestaan!

Uiteindelijk hebben we bijna een hele week in Assos gelegen. De hele week een krachtige tot stormachtige noordenwind die over de hele Egeïsche zee zware deining en hoge golven veroorzaakte. Aan onze kant niet eens zo heel erg aangezien wij onder de beschutting van de noordkust lagen, maar toch vervelend genoeg om behoorlijk last van te hebben.

het klassieke amfitheater

Tja, wat doe je een week lang in Assos? Een dagje puzzelen en lezen, een dagje het oude amfitheater en de Byzantijnse muren bekijken, een dagje sleutelen, nog een dagje wandelen en nog een en je vervolgens nog 2 dagen te pletter vervelen want ze hebben nog geen winkeltje om brood te kopen! Toen we dan ook aan het eind van onze voorraden kwamen, hebben we het op vrijdag 19 april toch gewaagd de sprong te maken naar Küçükkuyu, 25 km verder naar het oosten.

wandelen in de bergen rond Assos

Maar opnieuw sloeg het noodlot toe! Nog geen 10 minuten uit de haven begint er ineens een alarm te piepen en een rood lampje te branden. Wat nu weer!! Aangezien ik niet wist wat het rode lampje exact betekende en we het op geen enkele manier uitkregen, zijn we uiteindelijk omgekeerd en terug gegaan naar de haven van Assos. In de dwarswind opnieuw vastgemaakt (weet je nog: geen boeg- en hekschroef en dan een mooring uit het water vissen en vastmaken......) en de luiken opengegooid. Uit de digitale handleiding die ik intussen op de computer gevonden had, bleek het een controlelampje van de buiten koelwater temperatuursensor te zijn. Een telefoontje met Jeroen van Smelne leerden ons waar die zat en even later had ik hem ontkoppeld. Er was helemaal niks mis met de koeling, het water stroomde flink door het filter, er kwamen grote plensen uit de uitlaat, de motortemperatuur was OK dus we moesten er vanuit gaan dat het de sensor zelf was die de geest had gegeven.

Tussen de vissers van Küçükkuyu

Om 11 uur maakten we opnieuw los en voeren uiteindelijk definitief weg van Assos.
Alleen, de morgenkalmte was intussen voorbij. De wind was aanzienlijk toegenomen en het hele traject had iets weg van een ritje over het IJsselmeer bij windkracht 6 tegen. Behoorlijk stampen en heel veel buiswater. Maar goed, we haalden Küçükkuyu in de geplande 2 uur en in die ruime haven vonden we een prachtige plek tussen de vissersboten direct aan de boulevard. Opnieuw even gedoe met aanleggen, maar met de hulp van een ook net aankomende vissersboot lagen we in no-time klem tussen de vissers met de boeg aan de wal.

Hoe we uiteindelijk de problemen met kachel en boeg- en hekschroef hebben opgelost, moet wachten tot de volgende blog!

de laatste dagen in Alexandroupolis

Eigenlijk was al het zware en grove werk in 3 dagen gedaan, zoals verteld in de vorige blog.
Toch zijn we pas na 13 dagen uit Griekenland vertrokken en dat had te maken met het vele fijne werk dat erna nog gedaan moest worden.

Dit keer een blog met weinig woorden en veel plaatjes, speciaal opgedragen aan de mannen van WhisperPower en Smelne uit Drachten: Rik en Hans, Arjen en Ricardo, ons o zo betrouwbaar Back Office waar wij altijd met vragen terecht kunnen.
Ook met dank aan het Eden Hotel in Assos die bereidwillig haar WiFi ter beschikking stelde om de uploads te doen.

is het geen schoonheid?

De nieuwe generator op z'n plaats. Ondanks de kleinere buitenmaten neemt hij meer plaats in. De oude generator had nl. ronde geluiddempende kappen en dat neemt aanmerkelijk minder volume in dan deze vierkante.

nooit meer een lege accu
na een tocht

Kijk maar eens hoe krap de nieuwe dynamo er tegenaan zit.



of wat dacht je van de hydrofoor (die we naderhand totaal verwijderd hebben.

tijdens gebruik rammelt de generator
tegen het expansievat

was even zoeken, maar nu kun je er
tenminste bij!

De condensatorbox vond een plaatsje onder de
trap naar het toilet.

Ook aan de inwendige mens werd gedacht: heel vaak verse vis rechtstreeks van de vissers in de haven.

toch wel handig, al dat gereedschap aan boord

Even een gaatje maken voor de nieuwe
batterij monitor

hadden ze dat nu niet ergens anders kunnen plaatsen?

dan nog de shunt aansluiten........

en het eindresultaat!
eindelijk inzicht in het verbruik......

Tussentijds even een blog maken achter het bureau van Kostas,










terwijl Juliette met Kostas naar Griekse bruiloft-
video's zit te kijken!

Of met z'n allen gezellig gaan lunchen.

Deze is speciaal voor Smelne: ooit zo'n mooie beugel gezien???

met de groeten van de vissers: 1 kg. kreeftjes voor 3 euro












de laatste loodjes, ook de buitenkant wordt niet vergeten.

en zo vuil was ze..........

Chief Petty Officer (Sergeant Majoor)
Anthy Chrysafidoy van de Port Authority verzorgt de laatste formaliteiten voor vertrek.

Zo laat je toch met plezier je papieren controleren!








De ochtend daarna vertrokken we uit Griekenland.
Maar daarover meer in de volgende blog!

Reparaties in Alexandroupolis, Griekenland

Het zit erop!!

Hier ergens moest de generator aankomen.......

Tenminste: alle reparaties die op ons lijstje stonden toen we van Marmara Adasi naar Alexandroupolis voeren. Maar natuurlijk is er een bijgekomen op een moment dat we dat het minst kunnen gebruiken. We hadden 2 extreem koude dagen (6 graden) met regen, wind en onweer en natuurlijk begeeft op dat moment de kachel het!

De operatievloer ligt klaar

Maar goed, verder alleen maar goed nieuws.
Op Tweede Paasdag waren wij al vroeg in de weer met grote hoeveelheden karton en ducttape. Het karton kwam uit de afvalcontainer, de tape uit de gereedschapskist en overal waar we konden werd op dek, de trap en de kajuitvloer karton geplakt als bescherming tegen het geweld dat dadelijk zou losbarsten.
Om 10:30 arriveerde Sakis met zijn maatje. Na een blik door de geopende luiken was het duidelijk dat hier niets meer nodig was en begon hij te bellen. Toen duurde het nog tot 12:30 tot er een vrachtwagentje verscheen en er voldoende hulptroepen waren om aan de klus te beginnen.

de eerste sterke mannen zijn gearriveerd

Wij hebben zelden zoveel anabole steroïden op een kluitje gezien. Zes man verdringen zich op die vierkante meter rond de generator, de boot hangt er scheef van! Twee man in het ruim, vier erboven. Door de 2 hijsogen een touw waar een zware gaspijp doorheen gestoken is. En vervolgens sjorren.
Na 2 mislukte pogingen doordat ze hem niet uit de bouten getild kregen en daarna omdat hij achter een waterslang bleef hangen, kwam hij dan toch naar boven. Op de kajuitvloer werd hij op zijn kant gelegd om de steunen (die breder zijn dan het toegangsluik) er onderuit te schroeven en vervolgens werd hij de trap op gesleurd ( wat waren wij blij met al dat karton) en om 12:40 op dek gedeponeerd.

de oude generator staat aan dek!

Hoezo uitrusten? Direct werd de vrachtwagen naar het schip gereden, de laadklep net boven de reling neergelaten en de nieuwe generator op de rand gezet met een steekkar. Een twee hup en de nieuwe generator stond aan boord, 2 minuten later gevolgd door de tweede pallet met accu's en andere materialen. En weer 10 minuten later stond de oude generator alweer in de vrachtwagen.

de nieuwe generator wordt afgeleverd aan de reling

Terwijl al dat gesjouw bezig was had ik intussen de nieuwe generator uitgepakt en ontdaan van zijn geluiddempende schilden. Net op tijd voor onze 6 hulken die alleen maar wilden weten welke de voor- en achterkant waren en binnen no time het ding binnen hadden staan. Ik kreeg gelukkig nog net de tijd van ze om met de bevestigingsstrippen in de hand de maat te kunnen nemen op de bestaande motorsteunen. Jawel dus: bijna goed. De strippen zijn gemaakt voor M10 bouten, de bestaande bouten zijn M12. Dus Sakis verdween en na 15 minuten was hij weer terug met passende strippen.
Snel op hun plaats gelegd en 5 minuten later stond de generator op zijn plek terwijl maatje al bezig was de moeren vast te zetten.

dat het schip is blijven drijven.......

Om 12:30 kwamen generator en hulptroepen, om 14:30 zijn ze allemaal, ook de oude generator, weer verdwenen en staat de nieuwe generator op zijn plaats. Hoezo zijn de Grieken lui???

als dat maar goed komt....

Sakis en maatje zijn nog een half uurtje bezig geweest met vastzetten en inventariseren van het werk voor de volgende dag. Daarna verdwenen ook zij.
Toen begon het voor ons pas echt. Met de installatie voorschriften in de hand zijn Juliette en ik aan de gang gegaan om alle aansluitingen in orde te brengen. Om het verhaal kort te houden: om 22:00 uur stond de hele generator klaar met uitzondering van de uitlaataansluiting. Daar moest een verloopstuk voor komen.

Sakis en maatje kwamen de volgende dag rond 13:00 uur en zagen verbaasd dat alle installatiewerk al gedaan was. Gelukkig was Kostas er op dat moment en kon hem vertellen wat het probleem met de uitlaat was. Opnieuw verdween Sakis om een uurtje later terug te komen met een verloopstuk (gedraaid uit massief aluminium!!) en 5 min later was de generator compleet. Aan Juliette de eer om als eerste op de START knop te drukken en na 3 volautomatische herstarts draaide de generator als een zonnetje. Alles werkte direct, de koeling, de uitlaat EN het elektrische systeem.

het uitlaatverloopstuk op zijn plaats

Terwijl Sakis weg was om het uitlaat verloopstuk te maken hadden maatje en ik intussen de dynamosteun op zijn plaats gezet en de V-riem poelie op het vliegwiel gemonteerd. Daarna hebben we gedrieën de oude accu's verwijderd en de nieuwe aangesloten. Rond 16:00 uur hebben we geconcludeerd dat er niets meer te monteren viel en hebben we Sakis en maatje een vette bonus overhandigd en hebben als vrienden afscheid genomen.

de poelie wordt op het vliegwiel gemonteerd

Die dinsdag hebben we het beëindigen van het montagewerk gevierd met een Grieks diner ten huize van Kostas en Toula. Zij hadden ons uitgenodigd om samen met hun 2 dochters bij hen te komen eten.
Een geweldige avond was dat. Beide dochters, waarvan de oudste de schoondochter van Gerrit(mijn Kaap-Hoorn maatje) en Linda is, spreken perfect Engels (en Vlaams), dus ook Kostas kon achterover leunen en zijn dochters het vertaalwerk laten doen. Het eten was overvloedig, de drank heerlijk en het gezelschap bijzonder aangenaam, dus het was al dik na middernacht eer Kostas ons weer naar de boot reed. Bij deze nogmaals dank aan Kostas, Toula en dochters voor al hun hulp, inzet en gastvrijheid!!

en daarna de dynamo

Denk nu niet dat we ook klaar waren. Het grove werk was gedaan, maar het meeste fijne installatiewerk lag nog te wachten. De regelunit voor de dynamo moest worden opgehangen en aangesloten, de batterijmonitor moest worden geplaatst in het dashboard en aangesloten en toen bleek dat de accu aansluitingen van het boordnet ingrijpend moesten worden gewijzigd. Al met al heeft het tot en met dinsdag 9 april geduurd voordat alle details afgewerkt zijn en we definitief de luiken hebben gesloten en alle systemen ingeregeld zijn en foutloos werken. Tussentijds hebben we ook nog de hydrofoor (waterpomp) vervangen doordat die wel heel erg aan het lekken was.
En  die ochtend stopte de verwarming ermee..............

Kijk, dat is vakantie!

Denk nu niet dat we alleen maar gewerkt hebben. Vorige week vrijdag hebben wij Kostas en familie uitgenodigd voor een lunch in een bijzonder gezellig zeezicht-restaurant. Een perfecte dag: blauwe lucht, een stralende zon, een heerlijke temperatuur van rond de 22 graden en een tafel vol met heerlijke gerechten.

Juliette en ik willen het hier nogmaals gezegd hebben: zonder Kostas zou dit hele project niet zo voorspoedig hebben kunnen lopen. Zijn inzet zorgde voor de juiste mensen en zijn gastvrijheid en van zijn hele familie deden ons volkomen thuis voelen in een verder voor ons volmaakt onbekende stad.
Dank, Dank, Dank!!!

JA, de strippen passen (na wat boorwerk)

de nieuwe generator wordt naar binnen getild

En als je dan klaar bent, werkt het weer niet mee en moet je nog een paar dagen blijven liggen alvorens wind en golven gekalmeerd zijn.
Al met al duurde het tot vrijdag 12 april alvorens we afscheid hebben genomen van Kostas en familie en Alexandroupolis hebben verlaten. Maar daarover later meer!!

waarom krijgen we hem niet over de bouten.....

tja, die uitlaat past dus niet

Sakis bezig met het verloopstuk

en de accu's