Langs de westkust van Turkije

Gefeliciteerd Majesteit!

We hebben bijna 8 dagen lang last gehad van die noorderstorm, maar die schijnt definitief voorbij te zijn wanneer wij op zondag 21 april Küçükkuyu verlaten voor een rustige tocht naar Ayvalik.
Dit is zoals wij ons dat altijd hebben voorgesteld: de blauwe hemel, de azuurblauwe zee, eilanden om ons heen en de zon die dat alles stralend beschijnt. Het is nog niet bloedheet, want de nog steeds waaiende noordenwind is koel, in de schaduw zelfs koud.

zicht op Ayvalik

Met een matig gangetje varen wij genietend tussen de eilanden door, af en toe een omweg makend naar een historische baai zoals die van Poroselene, waarvan de alleroudste beschrijving van ontmoetingen tussen dolfijnen en mensen bestaat (Pausanius, in de Grieks-Romeinse tijd). Mooie baai, maar geen dolfijnen gezien!

aanloop van de Ayvalik Marina

In de Ayvalik Marina werden we gastvrij ontvangen door de havenpilot die ons naar onze ligplaats manoeuvreerde  Na een bezoek aan het havenkantoor waar we enerzijds geschrokken van terugkwamen (vanwege het liggeld) en anderzijds helemaal blij waren want: de onderdelen voor het serie-parallel relais waren aangekomen!
Smelne had ons laten weten dat in Nederland geen onderdelen (meer) te krijgen zijn en het hele relais moet worden uitgewisseld. Samen met de hoge transportkosten en de invoerproblemen zou dat een kostbare en langdurige zaak worden. Dus had ik contact opgenomen met de fabrikant in Engeland en die had me a: de partnummers van de onderdelen gegeven en b: het adres van een leverancier in Istanboel  Met deze mensen gemaild, rekeningnummers ontvangen, geld overgemaakt en een verzendadres opgegeven.

oud en nieuw naast elkaar

Dat was vrijdag en toen wij op zondag in Ayvalik aankwamen lag dat pakje er al! Al met al dus een zeer snelle levering en ondanks het feit dat de internationale betaalkosten van de ING hoger waren dan de kosten van de onderdelen, toch nog een zeer betaalbare reparatie.
Terug aan boord het relais gedemonteerd, de nieuwe onderdelen erin gezet en een uurtje later hadden we weer boeg- en hekschroef.

Uitzicht vanuit het café op Çamlik Köyü

Het probleem met de kachel heeft zich uiteindelijk zelf opgelost. Wat natuurlijk het belangrijkste is: we hebben geen kachel meer nodig door de opgelopen temperatuur! Maar ook kwamen we er achter dat het probleem alleen optreedt wanneer OF de generator loopt OF we aan de walstroom liggen, m.a.w. wanneer de accu's worden opgeladen. De proef op de som genomen en de kachel aangezet zonder laadstroom en jawel: geen enkel probleem. Oftewel, die oude kachel kan niet tegen al die nieuwe apparatuur, iets waar wij wel mee kunnen leven!





Ayvalik hebben we na 2 dagen verlaten: mooie haven, goede service, maar niet te betalen. Door een lokale vertegenwoordiger van de Cruising Association waren we gewezen op een prachtige baai, slechts 5 km naar het zuiden: Çamlik Köyü en dinsdag 23 april hebben we daar het anker laten vallen om dat pas op 27 april weer op te halen. We lagen daar helemaal beschut, een klein café met een steiger en een Frans sprekende eigenaar aan de baai en de bus naar Ayvalik op de hoek.

met onze buurman aan de baai op stap

Niet dat je die nodig hebt want als je daar gaat staan is er een grote kans dat er een local stopt en je mee neemt naar de stad. Maar het is handig voor de terugweg! En wat doe je dan die dagen? Vakantie vieren!! Een beetje klussen, in de zon liggen, lunchen bij het café, slenteren door de stad en je laten oppikken door een bewoner van een appartement aan de baai die je vervolgens langs alle mooie plekken van Ayvalik rijdt. Onvoorstelbaar toch! Dat zal een Turk in Nederland niet gauw overkomen!!

uitzicht over het meer van Ayvalik

aangezien Juliette zit te studeren....

Zaterdag 27 april hebben we met enige weemoed deze plek verlaten en zijn 50 km verder gevaren om voor anker te gaan even ten westen van Dikili. Gewoon, voor de kust je anker laten vallen. Met de aflandige wind die daar 's nachts waait is dat geen groot probleem. Wel een beetje onrustig want er is altijd deining op zee. Zolang er wind staat die de boot strak aan de ketting houdt is dat niet erg. Maar zodra de wind gaat liggen heeft "Vaarttuig" de onhebbelijke neiging om dwars op die deining te gaan liggen en is het dus rollen geblazen.

maak ik de ankerkluis maar schoon!

Zondag zijn we verder gevaren, in eerste instantie naar Bademli Limani. Een prachtige doorgang tussen een eiland en het vasteland met de nodige ondiepten EN: hete bronnen. Niet dat we daar in gegaan zijn, maar die schijnen daar te zijn. Voor ons was het wederom een prachtige plek waar we opnieuw het anker hebben laten vallen om op ons gemak te lunchen.

Bademli Limani

Helaas konden we daar niet blijven aangezien er die nacht een noordenwind zou opsteken en we daar dan volledig onbeschermd zouden liggen, dus na de lunch zijn we doorgevaren naar Denizköy. Een slaperig klein plaatsje in een mooie baai die ons wel afschermde voor die noordenwind.
De volgende ochtend, gisteren dus, zijn we even met de Zodiac aan wal gegaan om brood te kopen en bij dat uitstapje zijn we bijna het bijbootje kwijt geraakt!. We hadden het op het strand getrokken, maar geen rekening gehouden met de soms zeer krachtige hekgolven van op kilometers afstand passerende zeeschepen. Gelukkig waren we niet ver weg en werd ik gealarmeerd door het geluid van een plotseling krachtige branding. Teruggelopen en daar vonden we het bootje half vol water en drijvend in de branding. Klaarblijkelijk was de eerste golf zo hoog dat die over de achterkant was heen geslagen! Dit keer de boot maar vastgelegd aan een anker dat op het strand lag.

3 dik in Urla Iskelesi

Vanuit Denizköy hebben we op maandag de oversteek gemaakt naar Urla Iskelesi, een haventje in de baai van Izmir, maar ver genoeg van die stad verwijderd om haar drukte te ontlopen. Het was de bedoeling om hier een paar dagen te blijven liggen en van daaruit met de bus naar Izmir te gaan. Maar helaas: de havenmeester gaf aan dat de haven helemaal vol was (dat zagen we zelf ook) en dat we dus moesten vertrekken.

koning en koningin krijgen gelukwensen uit Turkije!

Gelukkig, op het laatste moment gaf de schipper van een viskotter aan dat we nog wel naast hem konden liggen, iets waar de havenmeester morrend mee akkoord ging op voorwaarde dat we vanochtend zouden vertrekken.
De kotter bleek geen kotter maar een research schip van de universiteit van Izmir die onderzoek doet naar vistechnieken. Een gezellige boot vol met studenten en hun professor!. Op haar beurt lag dit schip weer tegen een enorme tonijnvisser aan en toen ik 's avonds het afval ging weggooien werd ik direct door haar bemanning  binnen gevraagd en getrakteerd op een bordje vis en salade. Juliette er bij gehaald en voor we het wisten kwam de kapitein van de kotter erbij en toen een student en toen de professor en toen.... Het duurde niet lang of we zaten in een groep van 15 man die van alles wilde weten over Nederland.

de professor en ik zijn het roerend eens

We hebben ze toen verteld over het Kroningsfeest vandaag en vervolgens de Oranjebitter uit de kast gehaald waarna het feestje compleet was. Met 15 Turken hebben we ons eigen kroningsfeest gevierd en toen de Oranjebitter op was hadden we nog Ouzo uit Griekenland en zij nog Raki uit Turkije en zo kwamen we de avond wel door.
Zoals gevraagd hebben we vanochtend de haven verlaten en zijn 3 km. noordelijker een haventje ingedoken dat op geen kaart vermeld staat. Hier moeten we even tot rust komen!

maar daar was dit voor nodig.....

de professor en de tonijnvisser

De wereld is maar klein: deze tonijnvisser had ons gezien in Küçükkuyu EN vaart ook op de boot waar we naast hebben gelegen in Karabiga (september 2012).