Tussen Egeische en Ionische Zee

In de vorige blog hebben we jullie achtergelaten in Poros, schijnbaar een van de mooiste zeegezichten van Griekenland. Veel hebben we er niet gedaan, zijn zelfs niet eens aan de wal gegaan, met uitzondering van een kort uitstapje op de ochtend van ons vertrek. Maar dat was alleen om benzine te halen voor de buitenboordmotor en de noodzakelijke verse inkopen zoals brood, fruit en groenten.

Vertrek uit Poros

zo hoort varen in Griekenland te zijn!

Op dinsdag 28 juli lichtten we het anker om op weg te gaan richting het kanaal door Korintië. Maar niet zonder een paar tussenstops. De tocht van die dag brengt ons hemelsbreed slechts een paar km van onze ankerplaats bij Poros, toch moeten we daarvoor een afstand afleggen van 35 km om om het schiereiland van Methana heen te varen naar een rustige baai bij Ak. Pounda, een mijl ten zuidoosten van het plaatsje Vathi met een wel heel erg klein haventje. Hier hadden we het rijk alleen, wij en een paar ton zwerfafval waarmee de kustlijn is bezaaid. Dit is blijkbaar een benedenwinds gedeelte dat alle drijvend vuil uiteindelijk opvangt. Geen fraai gezicht, maar ons deerde het niet aangezien we aan boord bleven. Alhoewel, deerde ons niet: toen Juul een keer ging zwemmen liep er ineens een muis over de zwemplank. Nou is de rattenvangster van Asmali wel groter gewend, dus ze ging er direct op af om de pootjes van de muis los te maken die zich hangend aan een lat van de zwemplank dacht te kunnen verstoppen. Plons! en weg was de muis! Tja dat krijg je met die rotzooi langs de wal.

Vaarperikelen

varen op de auto-pilot is zo relaxed..

De volgende ochtend begon met zwemmen in het 30⁰ warme water. Juliette zag zelfs een waterslang, dus die muis moet oppassen!
Rond het middaguur, het was al 34⁰, hebben we het anker weer gelicht en zijn naar Epidhavros vertrokken, een tocht van een kleine 25 kilometer. Het weer is zo kalm en het water zo rustig dat we eindelijk een keer een kompaskalibratie kunnen doen, daar is het dit jaar nog niet van gekomen. Voor de leek: elk kompas heeft afwijkingen vnl. veroorzaakt door magnetisme van het schip en die veranderen weer door winteropslag, elektronica etc. Een paar maal per seizoen dien je dus het kompas te kalibreren en wij hadden dat nog niet gedaan en dat merk je. De afwijking tussen de te sturen koers, ingestelde koers en werkelijke koers wordt dan steeds groter. Vaarttuig heeft twee kompassen, 1 standaard magnetisch kompas en een fluxkompas voor de auto-pilot. Zoals te verwachten mislukte de calibratie van het standaard kompas (is ons nog nooit gelukt) en is het flux kompas weer prima in orde. Daarvan maar direct gebruik gemaakt en een beetje zig-zag route uitgezet langs mooie baaitjes en klippen. Vervolgens op de bank in de wind gaan zitten en laat de auto-pilot het maar uitzoeken!

Epidhavros

Epidhavros heeft een klein haventje met overvolle kades. Overvol doordat zo'n beetje alle bootverhuurders met hun flottielje dit haventje aandoen. Epidhavros is nl. de ideale plaats om het heiligdom van Esklepion te bezoeken, een groot archeologisch park waar men druk bezig is de restanten van deze eens beroemde plaats, waar men zich bezighield met het verplegen van de zieken, bloot te leggen. Maar dat was niet het doel van ons bezoek. In datzelfde park ligt ook het Theater van Epidhavros en dat schijnt het best bewaarde amfi-theater te zijn uit de Griekse oudheid en ook nog eens een van de mooiste architecturen te hebben. Na aankomst in Epidhavros vonden wij het te warm om de tocht naar het Theater te ondernemen, dus wij zijn gaan zwemmen en zijn 's avonds aan de wal gegaan om een hapje te eten. Aan een tafeltje naast ons zaten twee Grieken een beetje ruzie te maken, maar dat is maar schijn blijkbaar. Toen een van hen wegging kwamen wij in gesprek met George en blijkbaar dus een van de Grieken die het totaal oneens zijn met de huidige regering. Daarover pratend werd hij dus echt kwaad en fulmineerde over die kommunisten en domkoppen die allemaal doodgeschoten moesten worden zoals in de jaren vijftig. Maar ook hij had een hard hoofd in het succes van de veranderingen. Een van zijn opmerkingen was: Grieken werken niet, dat zit in hun DNA, we hebben al 3000 jaar slaven en vandaag de dag zijn dat de Albaniërs en Roemenen. Ik denk dat hij gemakshalve vergat dat sinds de Romeinen de boel overnamen een paar honderd jaar BC, zij alleen nog maar overheerst zijn tot hun Onafhankelijkheids oorlog in 1860 of daaromtrent. Maar goed, het was wel een leerzame avond!

Het theater van Epidhavros

De volgende ochtend vroeg zijn wij naar de wal gegaan, hebben een taxi genomen voor de 20 min. rit naar het amfi-theater en hebben daar een uur rondgelopen om dat te bewonderen. En inderdaad, het is weliswaar niet het grootste theater dat wij intussen gezien hebben (nog altijd 13.000 zitplaatsen), maar wel het meest gave. Het enige dat echt ontbreekt zijn de gebouwen achter het toneel dat vroeger kleedkamers etc, moet hebben geherbergd. Zeer indrukwekkend! Na nog even het Esklepion museum te hebben bezocht, zijn we weer naar de startplaats gelopen om opgepikt te worden door onze taxichauffeur.
Terug in het dorp hebben we nog snel even wat boodschappen gedaan, hebben de Zodiac weer opgehangen en zijn rond 12:00 uur vertrokken.

Close Encounters of the third kind:

zeldzaam mooi en imponerend

En dan, als je het het minst verwacht, zien we ineens een groep dolfijnen die een fish-farm aan het verkennen zijn. Langzaam vaar ik in hun richting en als ze in eerste instantie verder zwemmen gaan we ze achterna. Plotseling zit je er midden tussenin en komen ze links en rechts van je boven water en zwemmen onder de boot door. Zoeken naar buitenaards leven?? Probeer wilde dolfijnen, de intelligentie straalt er vanaf. Zoals ze samenwerken in de groep, zoals ze samen dollen, zoals ze oogcontact met je maken wanneer ze langs of voor de boeg zwemmen. Net als wij hen bekijken worden wij door hen bekeken.

dolfijn voor de boeg!

Dit is de tweede keer dat wij dit van zo dichtbij meemaken en het is een zeldzaam imponerende ontmoeting.
En dan zijn ze weer weg. We volgen ze nog een tijdje, maar ze komen niet meer zo dichtbij dus uiteindelijk vervolgen wij onze weg naar Ormus Frangolimani. Dat blijkt een kleine baai te zijn die vol staat met onbewoonde vakantiewoningen. Erg diep, we hebben 55 meter ketting op 20 meter diepte moeten leggen. Tegen 17:00 begon het lekker door te waaien met draaiende winden in die kom dus we zwierden alle kanten op. Maar het anker hield goed dus we hebben goed geslapen.

Het Kanaal door Korintië

aan de kade

en aan de kade

Vrijdag 31 juli was dan eindelijk de dag dat we de Egeische Zee definitief gingen verlaten. Rond kwart voor tien verlieten we onze ankerplaats om koers te zetten naar Isthmia, de oostelijke ingang van het Kanaal door Korintië. Vijf mijl voor aankomst heb ik ze opgeroepen en onze gegevens doorgegeven en kreeg vervolgens instructies om dat 1 mijl voor aankomst nogmaals te doen. Op 1 mijl voor aankomst kregen we de instructie om door te varen naar de kade voor het kanaal-kantoor en me daar te melden met alle papieren.



In onze ogen blijft het werkverschaffing, een simpele website met betaalmogelijkheid zou wonderen doen, maar goed, zo gezegd zo gedaan.


Met de hele map naar kantoor, papieren invullen, wachten tot iemand dat weer heeft overgetikt in een computer, betalen (€ 197,60 voor 5 mijl) en weer terug naar de boot. Daar was Juul intussen bezig met de dieseltruck en na 340 liter diesel te hebben getankt waren we klaar voor vertrek en wachtten op instructies.

het konvooi neemt afstand...

Die instructie kwam snel, wij dienden aan te sluiten aan een konvooi van 2 andere schepen, 1 grote powerboat voorop, een snelle Zodiac daarachter en dan wij als hekkensluiter. Maar ja, wij zijn toeristen dus ik zette de motor op 1500 toeren, zo'n 5 knopen en al fotograferend gingen wij op weg. Eerst over de hydraulische brug waar het verkeer stond te wachten en waarvan de brugwachter al begon te hijsen toen wij er goed en wel overheen gingen, en toen tussen de afkalvende wanden van zandsteen van het kanaal zelf. We waren nog geen mijl in het kanaal toen we al een achterstand van 1 mijl op de anderen hadden opgebouwd en dat was ook de kanaalbeheerder opgevallen. Via de marifoon kreeg ik dus het zeer dringende verzoek mijn snelheid te verhogen en bij het konvooi te blijven! Tja, het kanaal is 25 meter breed en 70 meter hoog en je krijgt dus een beetje tunneleffect wanneer je daar met 2200 toeren en 9 knopen doorheen moet. Elke kanaalbeheerder in Nederland had ons op de bon geslingerd wegens beschadiging van de oevers, maar hier moet je. Wel een aardig gezicht, wist niet dat wij zulke hekgolven konden trekken.....

en zijn bij de uitgang definitief verdwenen

En in minder dan 20 minuten ben je dus aan het andere eind met opnieuw een hydraulische brug en wachtende auto's. Je kunt dus vergeten dat wij die andere schepen nog hadden ingehaald. Die waren lang en breed de havenhoofden al uit toen wij de brug nog moesten nemen, maar goed, niemand stak zijn middelvinger op dus ik neem aan dat ze wel wat gewend zijn hier.

Corinth

Corinth is zó niet-interessant,
hierbij nog een foto van het kanaal

Maar de condities waren hier wel compleet anders dan aan de oostzijde van het kanaal. Stevige westenwind, tussen 10 en 15 knopen, golven van een halve meter met schuimkoppen en natuurlijk zo dwars als maar zijn kon toen we die laatste mijl naar de haven van Corinth moesten afleggen. Dus we kwamen daar kruisend tegen de golven aan. Het is een grote plaats, met een hele grote, merendeels lege haven. In de grote commerciële haven is een klein haventje aangelegd dat eufemistisch "Marina" wordt genoemd maar in feite in beslag is genomen door de vissersbootjes. Gelukkig was er nog een klein stukje kade vrij waar wij aan hebben vastgemaakt. Wederom een Marina zonder water of elektriciteit, alhoewel: op het hoekje van de kade stak een kraantje boven het beton uit waar zowaar water uit kwam. Voldoende water om de tank te vullen.
In Corinth zijn we drie dagen blijven liggen. Niet omdat die stad zo verschrikkelijk interessant is, maar om de wind af te wachten. De Kanaalingang en de stad liggen aan het eind van een baai met hoge heuvels en die baai ligt weer aan het einde van de 100 km lange Baai van Korintië. En met de heersende westenwinden bouwt er aan het eind een heel vervelende golfslag op. Dat is maar over een traject van 20 km. maar als je pech hebt betekent dat wel 20 km stampen en rollen. Wij hebben de tijd en we wachten wel op meer comfortabele omstandigheden.

Op weg naar Patras

En die kwamen op dinsdag 4 augustus. Om tien over zeven hebben we losgemaakt en koers gezet naar Anemokambi, een baai aan de noordzijde van de Baai van Korintië. Die eerste 20 km waren inderdaad rustig, maar het werd toch even onrustig toen we uit de kleine baai kwamen in de noordenwind van dat moment. En met een westelijk koers is dat toch weer dwars. Maar dat bleken overgangseffecten te zijn en na een kwartiertje was alles weer rustig en glad. Wederom even dolfijnen gespot, maar deze bleven te ver weg. Na 67 km draaiden we rond 13:00 uur de baai van Anemokambi in. Redelijk verlaten op een paar kleine bootjes en wat kanoërs na plus een hotel aan de kop van de baai dat blijkbaar in gebruik is als vakantieparadijs voor kinderen. Hier hebben we een heerlijk rustige middag en avond doorgebracht en veel gezwommen want het was weer eens bloedheet.

het mooie Trizonia

De volgende ochtend de reis voortgezet naar het eiland Trizonia (het lijkt wel een naam uit een Suske en Wiske album), een tocht van 34 kilometer. Ook Trizonia beschikt over een Marina, maar net als alle andere Marina's: geen beheer. Het begint mij steeds meer op te vallen: al die situaties in Griekenland waarbij er blijkbaar niemand is die verantwoordelijkheid wil nemen. Neem nou de Marina in Trizonia, een kleine gemeenschap die volledig drijft op de jachten die het eiland aandoen. Je zou verwachten dat het eerste dat het eilandbestuur doet is: zorgen dat de Marina op orde is om je gasten te verwelkomen.

gezonken jacht in de haven van Trizonia

In plaats daarvan ligt midden in de haven een gezonken tweemaster (al jaren) en ligt zeker 50% van de kades vol met verlaten boten en bootjes. De jachten die zich daardoor niet laten afschrikken leggen dus aan in een spooklandschap van verwaarloosde schepen en hebben geen elektriciteit, water of wat dan ook voor voorzieningen.
Zelfs al heb je geen geld voor grootscheepse aanpassingen: als lokale middenstand zorg je er toch minstens voor dat de boel netjes en op orde is. Maar nee: niemand neemt initiatief, niemand is eigenaar van het probleem. Jaren vijftig socialisme: iedereen wijst naar de centrale overheid die maatregelen moet nemen! En zo gaat een land naar de donder.

De Ionische Zee bereikt

De Rio-Antirio brug

Van Trizonia ging het de volgende dag (donderdag 6 augustus) naar Patras, de derde stad van het land. Patras ligt in de baai van Patras die grenst aan de baai van Korintië en daarvan gescheiden is door een nauwe doorgang (1 mijl). Sinds 2004 ligt hier de langste kabelbrug ter wereld. Niet de langste enkele overspanning, maar de langste in totale lengte (2250 meter) met in totaal 4 overspanningen. Een prachtig gezicht en de trots van Griekenland met een eigen verkeersregeling.

Schaal verschillen
een Byzantijns fort op de voorgrond

Verkeersregeling waarvoor?? Op een slechte dag gaan er meer bootjes onder de Zeelandbrug door dan onder deze brug gedurende een maand in het hoogseizoen. In het totale traject van 8 mijl dat wij de brug naderden zagen we 1 vrachtschip en 1 zeilboot de brug nemen. In eerste instantie werden wij door de normale opening voor oost-west verkeer gestuurd (de noordelijke doorgang), maar toen ik vroeg of ik de zuidelijke doorgang mocht nemen was dat ook goed. Wel 1 mijl voor de brug nogmaals om definitieve goedkeuring vragen. En we praten hier over doorgangen van 500 meter breed en 25 - 45 meter hoog. Maar ook hier weer rijksambtenaren die hun geld en pensioen zitten te verdienen. Maar wel een prachtige brug!

Zonsondergang in de Marina van Patras

Enfin, 2 mijl na de brug liepen we de Marina van Patras binnen waar we keurig werden opgevangen door de havenmeester. En, het kan niet op: water en elektra op de kade. Als het moet kunnen ze het dus wel!

Vier nachten zijn we hier gebleven. Enerzijds omdat de Marina goed en niet duur is, anderzijds om de omgeving te verkennen.

 

Griekse toestanden op de weg

winkelen in Patras

Overigens, het is niet alleen niet erg druk onder de brug, ook op de brug valt weinig te beleven. Op vrijdag 7 augustus hebben wij een auto gehuurd in Patras om een paar winterhavens te bekijken. En die liggen allemaal in de buurt van Levkas en Preveza, dus moesten wij de brug nemen. Ten eerste is het best wel een toer om sowieso de oprit te vinden, maar eenmaal gevonden bleken wij de enige op de brug dat moment. Ik kon zelfs terug naar 50 km/uur om Juliette de gelegenheid te geven foto's te maken zonder ook maar enig verkeer te hinderen. Tol voor de brug voor ons simpel huurautootje: € 13,50. Op de terugweg hebben we het autoveer genomen die ook nog steeds vaart. Kosten voor de overtocht € 6,50. Het veer vaart elke 15 min. en is iedere keer behoorlijk vol!
De autoweg naar het noorden is een simpele 2 baans weg waar de Grieken halsbrekende toeren uithalen om een minuutje te winnen. De weg staat vol met doorgetrokken strepen, inhaalverboden en snelheidsbeperkingen en er is geen mens die zich daar aan houdt. Gelukkig is er niet zo veel verkeer dus de meeste idiote inhaalmanoeuvres lopen goed af. En dan is daar ineens, in de middle of nowhere, een echte snelweg, met 4 banen en ongelijkvloerse kruisingen en een max. snelheid van 130 km/uur. En als je daar dan rijdt zie je vóór je geen enkele auto en als je er een achter je ziet dan is die je zo voorbij en uit het zicht verdwenen want volgens ons is het enige doel van deze weg: het uitproberen hoe snel je auto kan. Na het passeren van een onbemand tolstation na 30 km houdt ook deze natte droom voor Griekse automobilisten op en wordt weer gewoon een 2 baans weg vol met kuilen.

Een merkwaardig land dit Griekenland......

De volgende keer meer over onze Ionische avonturen!