van Finike naar Fethiye

Finike haven: altijd staalblauwe lucht!

In de laatste blog hebben we jullie achtergelaten in Finike, waar we een dikke week gelegen hebben.
In Finike hebben we voor de eerste keer een indruk gekregen van de "echte" Turkse zomer. We hebben natuurlijk altijd al prima weer gehad, maar in die week werd het dan echt zomers. Je weet wel, al 28 graden als je uit je bed komt, niet zonder slippers over het dek kunnen lopen, messen die bloedheet uit de la komen en niet meer kunnen slapen zonder airco. Nu ligt de haven van Finike enorm beschut, dus een verkoelend briesje is er ook niet bij. Ons rest dus niets anders dan 2x per dag onder de douche te gaan staan, de boot heel veel te wassen en andere verkoelende bezigheden te zoeken zoals het kopen van nog meer zonwerend materiaal om ook het achterdek te beschermen.

de havenfeesten in Finike

de geluidsinstallatie wordt opgebouwd

Maandag 1 juli is een soort van algemene feestdag in Finike. Er is een kermisterrein en aan weerszijden van een groot parkeerterrein zijn tribunes gebouwd rond een podium waar artiesten van diverse pluimage hun kunsten vertonen (Zuid-Afrikaanse Zoeloe dansen) of ten gehore brengen (populaire Turkse zangers). Dat is gelukkig allemaal redelijk ver van de boot verwijderd, maar de schrik sloeg ons om het hart toen het havenbassin naast ons werd ontruimd en er vlak voor de boot allerhande stellages werden gebouwd. Bij navraag bleek dat wij eerste rang zaten bij de Turkse versie van "Loop 'm erin" en dan bedoel ik echt vooraan.

de strijdkrachten zijn nooit ver weg.

Pal naast ons werd een geluidsplatform gebouwd met daarop mengtafels, versterkers en een hele batterij gigantische speakerboxen. De afscheiding tussen de marina en de openbare weg, een hekwerk van 200 meter lengte werd compleet verwijderd om het publiek op de kaden kwijt te kunnen en vanaf een uur of 4 begon de "muziek" en rond 17:30 begonnen de spelen. Natuurlijk eerst vooraf gegaan door allerhande nationalistische huldeblijken. Eerst ging de burgemeester met een aantal notabelen aan boord van een rondvaartboot om midden in de haven een krans in het water te deponeren, direct gevolgd door het blazen van de "last Post" en het spelen van het volkslied. Een beetje beangstigend, zo serieus dat allemaal wordt genomen. Er staan zo'n 2000 man rond de haven en je kunt een speld horen vallen, iedereen staat tijdens het volkslied en zingt uit volle borst mee, hand op het hart en een gezicht zo ernstig alsof zojuist je suikertante is overleden. Natuurlijk houdt vervolgens een marineofficier een veel te lange toespraak waarin wij dan alleen het woord "Atatürk" herkennen. Je zou verwachten dat het publiek onrustig wordt en begint te fluiten of iets dergelijks, maar niets van dit alles. Men wacht in stilte het eind van het officiele gedeelte af, maar als de festiviteiten eenmaal beginnen is er geen houden meer aan.

En wat gebeurd er dan:

heerlijke chaos

Om te beginnen moet ik zeggen dat ik zelden zo'n ongeregeld zooitje heb gezien. Er lopen wel 10 man rond die van alles roepen en wijzen, maar de volgende beweert het tegendeel van de vorige. Niemand heeft blijkbaar echt de verantwoordelijkheid, of het moet de man met de microfoon zijn, maar die gaat ook van hand tot hand en op een gegeven moment waren er zelfs twee.
Maar goed:
- eerst een parade van versierde 1-cylinder vissersbootjes (zonder uitlaat, herrie dus)
- toen een parade van 2-cylinder vissersbootjes (meer herrie)
- toen een show van jetski's (veel meer herrie)
- daarna zwemmen voor jochies, jongens en mannen.
  De grootste pret voor het publiek was het aan boord gaan van zo'n 30 man in een veel te klein vissersbootje dat herhaaldelijk dreigde om te slaan. Zeker toen het startsein werd gegeven en alle 30 man aan een kant van de boot stonden om als eerste het water in te kunnen. Vervolgens wist geen mens waar de finish was en zwom zo'n beetje iedereen een andere kant uit.

Juliette zit loge bij de prijsuitreiking
voor "Fuck the Duck"

- Een redelijk populair programma onderdeel was "Fuck the Duck". Ik betwijfel of dat de werkelijke naam was, maar zo noem ik het maar. Er wordt een gekortwiekte eend in het midden van de haven losgelaten en vervolgens mag iedereen die daar lust toe heeft het water in om een poging te wagen de eend te vangen. In no-time ligt de haven vol met opgeschoten jeugd op jacht naar die niets vermoedende eend. Dat het beest niet aan stukken is getrokken is nog een wonder, je zult maar eend in Turkije zijn!

aaaauw.....

Maar het absolute hoogtepunt was toch wel het onderdeel "Paal lopen". Een 6 meter lange boomstam steekt schuin over het water van de haven omhoog vanuit een talud van zandzakken. Natuurlijk is de paal van boven tot onder ingesmeerd met een of andere vettige substantie anders zou het niet leuk zijn. De bedoeling is NIET dat de jongelui op die paal gaan zitten om dan naar boven te schuiven om de vlag te pakken, nee, ze moeten met een aanloop over het talud die paal (zo'n 30 cm diameter) op rennen. Je kunt je dus voorstellen wat voor smakken die jongens soms maakten. De gelukkigen vielen er gewoon af in het water, maar de meesten raakten onderweg die paal nog met een of ander onderdeel van hun anatomie. Het mooist was natuurlijk wanneer iemand wijdbeens over de paal viel, in pijn zijn dijen om de paal klemden, vervolgens 180 graden draaide en dan roemloos in het water kletst. Vooral de hoofddoek meisjes lieten dan hun bijval horen!
De pogingen gingen snel achter elkaar door. Aanvankelijk stond er een rij van 25 vrijwilligers die de een na de andere die paal opstoven om al op de eerste meter in het water te vallen, maar die rij werd alras korter. Uiteindelijk bleven er zo'n 10 die-hards over die het bleven proberen en je zag langzaam aan, meter voor meter, de vettigheid van de paal verdwijnen, weggepoetst door vallende lichamen. Al met al heeft het een uur geduurd voordat toch nog onverwacht een van de jongens met een prachtig loopje over de paal en een enorme snoekduik de vlag van de paal wist te slaan.

millennia oude rotsgraven, te kust en te keur

En dan ineens is het over. Al voordat de winnaar uit het water is begint de menigte richting uitgang te bewegen en beginnen de notabelen de rondvaartboot met hun tribune te verlaten. En voordat de burgemeester de winnaar heeft gehuldigd zijn de kades leeg en de toeschouwers verdwenen. Het enige dat blijft is een havenkom die mudvol ligt met plastic waterflesjes. Een uur later is de geluidsinstallatie verdwenen en staat het hek weer tussen Marina en openbare weg.

Op weg naar Kekova

Vaarttuig en Silver Shalis voor anker
bij Kekova

De dag erna (dinsdag 2 juli) hebben we Finike verlaten voor een tochtje van zo'n 30 kilometer richting Kekova eiland. Het is niet zozeer Kekova, maar de baaien die achter het eiland liggen en er door beschermd worden die zo interessant zijn. Het is prachtig helder water, er liggen talloze ruïnes uit de oudheid in de omgeving, tot in het water toe, en op diverse plaatsen liggen in de baaien zoetwaterbronnen die het water heerlijk koel houden. Het is dan ook een paradijs voor vis en schildpadden die zich regelmatig laten zien. In eerste instantie hebben we 3 dagen geluierd in Gökkaya Limani, vervolgens zijn we verhuisd naar een andere baai met een klein plaatsje aan de oever, Üçagiz, waar we nog eens 3 dagen zijn gebleven.

De Azteca houdt een ontruimingsoefening

Het is er zo mooi dat het ook talloze schepen trekt, tot en met de superyachts van Larry Silverstein (Silver Shalis, 55 x 10 meter) en van Carlos Slim (Azteca, 72 x 13 meter) dus we zijn in goed gezelschap! Gelukkig is het er ruim genoeg om elkaar niet in de weg te liggen.

Kastelerizo

schilderachtig Kastelerizo

Na een week genieten was het weer tijd om de voorraden aan te vullen. Op maandag 8 juli zijn we met enige spijt vertrokken van deze prachtige plekken en zijn naar Kastelorizo gevaren, het meest oostelijk gelegen Griekse eiland. Een kaal rotsblok in de Middellandse Zee, op slechts 1,5 km van de Turkse kust. Strikt genomen moet je dan door de Turkse exit procedure en je Transit Log inleveren, maar we hebben het risico maar genomen en zijn zo de gezellige haven in gevaren. Aangezien we ook een Grieks Transit Log hebben (dat permanent geldig is) was het inklaren geen probleem, behalve dat
je bijdrage aan de Griekse Staatskas €40 is.

Grieks godinnetje

zouden ze me zien?

We zijn 2 dagen op het eilandje gebleven dat buiten de haven verder weinig te bieden heeft, met uitzondering van de .....TAX-FREE shop! En die doet goede zaken! Elke ochtend varen er 2 grote rondvaartboten vanuit Turkije naar het eiland vol met kooplustige Turken. Die verdwijnen in de Tax Free en komen weer buiten met tassen met drank en parfum.
Nou wat die kunnen kunnen wij ook, dus ook onze voorraad sterke drank is aangevuld, evenals de voorraad witte wijn die je goedkoop in de supermarkt kunt kopen. En natuurlijk niet vergeten: Diesel tanken! Zo'n 300 liter ging erin, maar we moesten wel onderhandelen! In Turkije kost de diesel € 1,72, in Griekenland € 1,40, maar dat weten de Grieken ook! Dus ze vragen gewoon €1,60, de ratten! Uiteindelijk werd het dan €1,55, een voordeel van 0,17 cent per liter, nog steeds de moeite waard ondanks de €40 voor het in- en uitklaren.

naar Kas

Baai van Kas: rotsgraven liggen hier tussen het puin

Water is schaars op Kastelorizo dus om onze watervoorraad aan te vullen moesten we oversteken naar de Marina van Kas. Diep in een baai achter een lang schiereiland ligt de enorme Marina. Ook enorm in de prijs: € 46/nacht, dus jullie snappen dat we het er uitbundig van genomen hebben: schip wassen, airco draaien, watertank vullen, veel douchen en de volgende dag de haven uit en 500 meter verder het anker laten vallen en een lange lijn uitgelegd naar de wal om niet te veel te zwaaien in de vrij kleine ruimte die je hier hebt. Op vrijdag 12 juli zijn we met de zodiac aan wal gegaan om de grote vrijdagmarkt te bezoeken. Ze hebben er van alles, maar de grote trekpleister voor ons is de overdaad aan verse groente en fruit die je er dan kunt krijgen. Echt, voor 20 lira loop je gebukt onder 2 zware rugzakken met aardappelen, meloenen, pruimen, abrikozen, zwarte kersen, sla, aubergine en wat al niet meer! En alles vers, zo van het land!

Maar warm dat het was! Het zweet gutste van onze hoofden, zodanig dat het in je ogen loopt en je niets meer ziet. We waren dan ook blij dat we weer aan boord waren en eindelijk weer konden zwemmen om af te koelen.

In die baai bij Kas zijn we 3 dagen blijven liggen. Niet omdat het zo'n super plek is, maar omdat het op zee te hard waaide om een rustige tocht te maken naar onze volgende bestemming: Fethiye.
Op zaterdag 13 juli was de voorspelling eindelijk zodanig dat we het aangedurfd hebben en hebben we het anker gelicht om die tocht van 93 kilometer te maken.

Wat we onderweg beleefd hebben en hoe het in Fethiye is, bewaren we voor de volgende keer!!

Van Alanya naar Finike

Antalya: centrum voor Turkije's massatoerisme.

We hadden verschillende redenen om naar Antalya te gaan. Een daarvan is dat in de laatste week van augustus de kinderen daar naar toe komen om samen op 1 september ons 40-jarig trouwjubileum te vieren. En natuurlijk willen wij tevoren zien waar we terecht komen en wat we zoal kunnen organiseren in dat weekje dat ze er zijn.
Maar er is nog een andere reden. Zoals sommigen weten schrijf ik ook artikelen voor het maandblad Motorboot en 1 artikel dat ik in de maak heb is het artikel over de EMYR Ralley. En om dat artikel een beetje te onderbouwen met historie, heb ik een afspraak met Hasan in zijn woonplaats Antalya.

En dat is nou vervelend! Omdat je een afspraak hebt MOET je dus varen en vrijdag 14 juli was wederom geen goede winddag, alhoewel ik me steeds meer begin af te vragen of die er überhaupt nog zijn in deze tijd van het jaar.
Om zoveel mogelijk gebruik te maken van de ochtendkalmte zijn we al om 06:00 uur vertrokken, maar eenmaal buiten de haven was al snel duidelijk dat we de kortste koers (300⁰) niet konden varen. Het werd wederom kruisen: een uur lang 270⁰ en vervolgens op elk heel vaaruur zo'n 20 minuten op 360⁰.
En dat hebben we 10 uur lang gedaan om de 120 km naar Antalya te overbruggen. De werkelijk afgelegde afstand werd daardoor wel 136 km! En terwijl we westelijker kwamen werd de wind krachtiger en de golven hoger en vanaf 12 uur moesten we in de stoelen blijven. Dat nam pas af toen we vlak bij Antalya kwamen.

Antalya Celebi Marina, niet voor herhaling vatbaar!

cruiseschepen voor de lange afstand....

De Marina van Antalya ligt in de commerciële haven, zo'n 6 km ten zuiden van de stad. De relatie tussen mij en deze haven was niet goed vanaf het eerste moment. Dat begint al met de manier waarop je te woord wordt gestaan via de marifoon. Ze hebben dus geen idee en laten je in die drukke haven, in de wind rustig een kwartier drijven voordat er een bootje komt om je je plaats te wijzen en te helpen met de mooring. Dan het havenkantoor zelf; herinneren jullie je het verhaal over de grote marina in Istanboel - Ataköy - vorig jaar? Net zoiets, het interesseert ze geen moer. Hier heeft u 8(!) pagina's havenreglement, wilt u die even tekenen op elke pagina! Hier heeft u een contract voor 3 dagen, ook even tekenen en direct betalen. En de prijs? die is €68/dag exclusief water, elektriciteit en WiFi. Oh, en €50 borg voor de sleutel.
Weet je wat meisje, hier zijn de reglementen, 1x getekend (met aanmerking dat ze NIET gelezen zijn) en laten we een nieuw contract maken voor 1 dag.

en voor de korte....

Het is merkwaardig: hoe duurder een haven is, hoe minder er ook nog eens in die kosten zitten. En die extra zaken zijn ook nog eens extreem duur. Wat dacht je van €10 voor een dag WiFi? Belachelijk!
In Alanya lig je voor €33/dag inclusief alles, hier voor €68/dag inclusief niks. En toch ligt het er hartstikke vol met extreem grote jachten. Tja, als je eenmaal de naam hebt een soort St. Tropez te zijn kun je je blijkbaar alles permitteren.

Wat is er aan de hand met Turkije??

Antalya: de poort van Hadrian

Maar goed, weer terug op de boot kwam Hasan snel opdagen en we hebben een gezellige 2 uur met elkaar doorgebracht waarbij niet alleen over de Ralley werd gesproken, maar ook over van alles en nog wat. Het is een zeer geëngageerde man die zich ernstig zorgen maakt over de situatie in zijn land. Ik had het al vaker gehoord van anderen, maar door het streven van de huidige regering naar een Islamistisch land dreigt een tweespalt in Turkije. Aan een kant de stedelingen en de ontwikkelde elite die een seculier, westers model willen en aan de andere kant de niet ontwikkelden en de plattelandsbevolking waar in feite de Imams het voor het zeggen hebben en die een islamitische staat willen. Er worden op dit moment in hoog tempo moskeeën gebouwd in Turkije. Er staan nu meer moskeeën dan scholen in dit land en de meeste moskeeën staan leeg en de scholen onderwijzen vooral de Koran.
De onlangs uitgebroken rellen in Istanboel schijnen veel wijder verspreid te zijn dan vermeld in de media en er is maar weinig voor nodig voordat opnieuw rellen uitbreken. Maar ja, de huidige regering heeft de meerderheid in het Parlement en gebruikt datzelfde Parlement als stemvee. In feite maakt Erdogan de dienst uit.

Antalya, de (propvolle) oude haven

De volgende ochtend zijn we dus uit Antalya vertrokken voor de dertig kilometer naar Kemer en opnieuw was het stevig stampen met buiswater tot over de tent heen. Gelukkig duurde dit ritje maar 2,5 uur dus dat leed was gauw geleden en Kemer is gewoon een gezellige haven. Weliswaar prijzig door de nabijheid van Antalya maar met z'n €44/dag all-in toch aanmerkelijk goedkoper.
Hier zijn we 4 nachten gebleven. Gewoon lekker niets doen, beetje poetsen, beetje kletsen een dagje met de bus naar Antalya om de stad te bekijken want daar was niets van gekomen toen we in Antalya zelf waren. Het was maar goed dat we dat gedaan hebben want ter plekke werd het ons al snel duidelijk dat de oude haven van Antalya weliswaar prachtig centraal gelegen is, maar een gigantische klotsbak is met de heersende wind en bovendien overvol met die vermaledijde gulets. Hier een plaatsje krijgen zou misschien nog wel lukken, maar willen we dat ook??
De stad zelf is heel gezellig. Veel te zien, veel terrasjes, de oude binnenstad rond de haven met z'n kronkelstraatjes en bazaar en natuurlijk heel veel toeristen. Best wel leuk.

Kemer: thuishaven voor 10-tallen gulets

Terreur van het massatoerisme

Op woensdag 19 juni waren de weergoden ons eindelijk goed gezind. We vertrokken uit Kemer met prachtige omstandigheden: vlakke zee, geen wind, blauwe hemel dus we hebben op ons gemak de 15 km naar Phaselis afgelegd. Phaselis is opnieuw een stad uit de oudheid met de restanten van 2 havens ten noorden en ten zuiden van de landtong waar het ooit op gelegen heeft. Helaas zijn er blijkbaar geen fondsen voor opgravingen, dus de hele plaats is overwoekerd met planten, struiken en bomen en een bezoek nauwelijks waard.

en hier komen de passagiers vandaan:
mega-hotels waar de kust mee vol staat

Wat erger was: deze prachtige ankerplek wordt volledig onbruikbaar gemaakt door de terreur van een strandtent in het aangrenzende Tekirova. Rond 16:00 uur begon dat, aanvankelijk nog rustig, maar tegen 20:00 stond het volume al vol open. Ondanks de afstand van zo'n 4 km tussen ons en die tent, konden wij elkaar niet meer verstaan op het achterdek. De hele godganselijke nacht hebben we moeten luisteren naar Techno van de meest lawaaiige soort die nog steeds speelden toen wij de volgende ochtend om 09:00 het anker lichtten en deze plek ontvluchtten.

en dit zijn de prachtige plekken die ze verzieken
Çineviz Limani

We zijn vervolgens 18 km verder naar het zuiden gevaren om vervolgens weer te ankeren in Çineviz Limani, een werkelijk zeer imponerende baai. Steile rotsmuren dalen zo'n 300 meter af in deze bijna volledig omsloten baai die, op een klein bootje bij een strandtent na, volledig leeg was. Maar ook dat duurde hier niet lang! Tegen lunchtijd liep het snel vol met kleine gulets die hier komen lunchen en tegen de avond arriveren de gulets die blijven overnachten. Sommigen met de volledige gemeente van een Hervormde kerk uit een Duits dorp die stemmige liederen zingen, anderen volgeladen met bronstige jongeren die vuurpijlen afschieten, elkaar achterna zitten in dinghy's en luide disco muziek vanaf de boot draaien. Gelukkig stopte dit wel na 23:00 uur!

met bronstige jongeren.....

Hier hebben we twee dagen gelegen, maar toen we op de tweede dag op een haar na werden overvaren door een vertrekkende gulet die niet uitkeek, zijn we op zaterdag vertrokken naar een soortgelijke baai aan de zuidzijde van de landtong die de begrenzing vormde van de eerste baai.
En die was veel rustiger en het waarom daarvan bleek de eerste nacht. Rond 17:00 stak eerst een krachtige landwind op die ons vanaf het strand de zee op probeerde te blazen. Na zonsondergang, zo rond 21:00 uur ging die plotseling liggen en in een tijdsbestek van 15 min. draait de windrichting compleet om en wordt je ineens met 20 knopen vanuit zee het strand opgeblazen. Ook hier hebben we 2 nachten gelegen zonder problemen, maar in totaal hebben we hier 5 schepen gezien die grote problemen kregen met deze wispelturige winden en of moesten vertrekken of opnieuw moesten ankeren.

Gezellig Finike

Turkse koffie in Çineviz Limani (Robinson's Super Market)

Op maandag 24 juni was het tijd om een haven op te zoeken en de voorraden weer aan te vullen. Dus 's morgens om 08:00 hesen we het anker en met enige weemoed hebben we deze prachtige plek verlaten. Doel die dag was Finike, zo'n 52 km verder naar het westen. En opnieuw hadden we geluk met zee en wind want de zee was zo vlak dat we er zelfs onze calibratierondjes op konden varen. Dat was voor ons kompas al meer dan een jaar geleden, dus hard nodig.
Maar het geluk duurde niet lang, om precies te zijn: tot aan Kaap Gelidonya. Daar moesten we van een zuidelijke koers over op een westelijke en jawel hoor: rollen geblazen. Gelukkig nog net binnen de perken zodat we rechtstreeks op Finike konden koersen.

wat ze ook probeerden:
de zwart-water tank kregen ze niet leeg

We hadden ons tevoren aangemeld en aangezien ze ons nog kenden van de EMYR ralley, kregen we prompt de beste plaats recht voor het havenkantoor en nog belangrijker: Langszij! Vervolgens werden we hartelijk verwelkomd door Ziya, de Marina Manager en kregen een aanbod dat we niet konden laten liggen: 3 dagen betalen, 4 dagen erbij krijgen! Dus in totaal een volledige week met een liggeld van €17/dag. Dat lieten we ons geen 2 maal zeggen!
Finike is een kleine stad. Beter nog, een groot dorp. Het hart van de agrarische regio waar het middenin ligt en waar vooral sinaasappelen, tomaten en paprika's verbouwd worden. De Marina, een van de grootste van Turkije, is de enige andere economische activiteit en is voorzien van een hele reeks technische diensten die nieuwe activiteiten in de regio brengt. Roestvrij staal bewerking, tentenmakers, timmerlieden, schilders, motorwerkplaats etc. De haven begint een steeds grotere groep "live-aboards" te trekken; mensen die permanent aan boord leven. Sommigen doen dat al zo lang en zijn al zo oud dat ze een partner verloren hebben en nog steeds de boot niet willen verlaten. Dat is te zien ook: de boten zien er net zo oud uit als hun bewoners en komen ook nooit meer van hun plaats! Vooral Duitsers doen dat, althans in deze haven leeft een hele groep Duitsers permanent.

Suleyman aan het passen en meten.
Let op onze zonneschermen!!

In Finike hebben we Suleyman gevonden, een zeilmaker. We hadden hem uitgenodigd om eens te kijken naar de mogelijkheid voor een wintertent over de stuurstand en hij maakte zo'n indruk op ons dat we hem gevraagd hebben 2 nieuwe fietstassen voor ons te maken. Wauw, wat een kwaliteit, prachtig en perfect! Vervolgens hebben we hem gevraagd inderdaad die wintertent te maken waarna hij twee uur over de boot gekropen heeft om te meten en zijn sjablonen te maken. Een lust om te zien met welke precisie hij zijn vak opneemt, materialen kiest en alle details uitwerkt. Suleyman is de eerste Turk die wij kennen voor wie tijd ook tijd is. Afspraak om 14:00 uur? dan is hij er ook om 14:00 uur! We zijn benieuwd, hij gaat op zijn gemak de tent maken (slowely, slowely) en die is klaar als wij eind augustus opnieuw in Finike komen op weg naar Antalya.

Met Muammer en Ümüs aan de Turkse dis

In Finike vonden we ook Muammer en Ümüs. Muammer sprak ons aan toen wij over het trottoir voor zijn winkel fietsten: "hallo, where are you from? Holland?, I was in Eindhoven!" Tja en dan hang je dus! Je wordt naar binnen genodigd in zijn sieraden winkel, krijgt thee en wordt het hemd van het lijf gevraagd. En tegen de tijd dat de thee koud genoeg is om te drinken komen de kralen en de kettingen op tafel en ben je niet zo gek dat je toch de winkel uit gaat met een stel sieraden die je eigenlijk niet had willen kopen!
Maar....ook met een uitnodiging om die avond ergens te gaan eten, buiten Finike, in een restaurant waar nog nooit toeristen geweest zijn. Nou, die uitnodiging hebben we aangenomen en die avond om 8 uur zijn we weer naar zijn winkel gelopen, hebben kennis gemaakt met zijn vrouw Ümüs en zijn in zijn oude Fiat Uno naar dat restaurant gereden. Op zijn Turks, formica tafels en plastic stoelen, TL balken in de bomen, een grote vijver met verse forel en heel veel Turken. Maar dat is een goed teken! Je moet eten waar de locals gaan eten en dat zat wel snor.

brood recht uit de oven op tafel: heet, heet....!

Daar hebben we geleerd dat de Turken net zulke grote broodeters zijn dan de Nederlanders. En hier krijg je een aantal verschillende soorten brood vers uit de oven op je bord, erg lekker. Net zo als de forel: uit de vijver in de pan en op je bord. Een heel gezellige avond, weer een hoop geleerd over de Turken die avond.

en nog meer Turkse problemen

maar Turkije is zo verschrikkelijk mooi

Maar ook een paar dagen later, op zaterdag 29 juni, tijdens een lunch met Ziya, de Marina manager.
Hij is de derde of vierde van de ontwikkelde Turken die wij spreken die begint over de diepe kloof die de Turkse maatschappij verdeelt. Wij zaten in een klein visrestaurant zo'n 100 meter van de moskee die ineens met enorm volume aan de oproep tot gebed begon. Hij vertelde dat dit allemaal van de laatste jaren is. De algemene toestemming om met een gek makend volume te zingen. Het feit dat alle moskeeën zingen in plaats van 1. Nu hoor je vaak 3-4 moskeeën tegelijk door elkaar. Natuurlijk niet synchroon, sommigen vals maar allemaal keihard door elkaar. Daar komt bij dat de honden er niet tegen kunnen en massaal gaan zitten huilen en janken. En het ergste is dat er zich geen mens iets van aantrekt. Niemand zien wij bidden of naar de moskee gaan, maar iedereen ergert zich aan de herrie.
Bovendien mag het restaurant geen alcohol schenken zo dicht bij de moskee, terwijl die meestal leeg blijft. En weer de klacht dat er zoveel moskeeën worden gebouwd terwijl 50% van de Turken nog ongeletterd is. Onder de oppervlakte broeit er iets in de Turkse maatschappij en het feit dat 20% van de toplaag van de strijdkrachten (bewakers van Atatürks seculiere erfenis) in het gevang zit op beschuldiging van een poging tot staatsgreep, de media in handen zijn van de staat en de Politie (zwaarbewapend) de laatste jaren met 300% gegroeid is doen het ergste vermoeden. Kijk maar naar de manier waarop de vreedzame demonstraties op het Taksimplein uit elkaar werden geslagen.

En de rol van de EU?? Volgens de ontwikkelde Turk MOET Turkije in de EU, dat is de enige manier om erger te voorkomen. Maar de EU moet wel veel kritischer en harder zijn in het afdwingen van democratische hervormingen in Turkije. Maar of de EU dat wil, of kan? Gaan we de andere kant opkijken en roepen dat dit een probleem voor de Turken is? En als er over 10 jaar dan een islamitische staat à la Iran aan de Europese grenzen ligt, zijn we dan blij.........?


De volgende keer meer over ons verblijf in Finike en daarna rond Kekova eiland.