Van Alanya naar Finike

Antalya: centrum voor Turkije's massatoerisme.

We hadden verschillende redenen om naar Antalya te gaan. Een daarvan is dat in de laatste week van augustus de kinderen daar naar toe komen om samen op 1 september ons 40-jarig trouwjubileum te vieren. En natuurlijk willen wij tevoren zien waar we terecht komen en wat we zoal kunnen organiseren in dat weekje dat ze er zijn.
Maar er is nog een andere reden. Zoals sommigen weten schrijf ik ook artikelen voor het maandblad Motorboot en 1 artikel dat ik in de maak heb is het artikel over de EMYR Ralley. En om dat artikel een beetje te onderbouwen met historie, heb ik een afspraak met Hasan in zijn woonplaats Antalya.

En dat is nou vervelend! Omdat je een afspraak hebt MOET je dus varen en vrijdag 14 juli was wederom geen goede winddag, alhoewel ik me steeds meer begin af te vragen of die er überhaupt nog zijn in deze tijd van het jaar.
Om zoveel mogelijk gebruik te maken van de ochtendkalmte zijn we al om 06:00 uur vertrokken, maar eenmaal buiten de haven was al snel duidelijk dat we de kortste koers (300⁰) niet konden varen. Het werd wederom kruisen: een uur lang 270⁰ en vervolgens op elk heel vaaruur zo'n 20 minuten op 360⁰.
En dat hebben we 10 uur lang gedaan om de 120 km naar Antalya te overbruggen. De werkelijk afgelegde afstand werd daardoor wel 136 km! En terwijl we westelijker kwamen werd de wind krachtiger en de golven hoger en vanaf 12 uur moesten we in de stoelen blijven. Dat nam pas af toen we vlak bij Antalya kwamen.

Antalya Celebi Marina, niet voor herhaling vatbaar!

cruiseschepen voor de lange afstand....

De Marina van Antalya ligt in de commerciële haven, zo'n 6 km ten zuiden van de stad. De relatie tussen mij en deze haven was niet goed vanaf het eerste moment. Dat begint al met de manier waarop je te woord wordt gestaan via de marifoon. Ze hebben dus geen idee en laten je in die drukke haven, in de wind rustig een kwartier drijven voordat er een bootje komt om je je plaats te wijzen en te helpen met de mooring. Dan het havenkantoor zelf; herinneren jullie je het verhaal over de grote marina in Istanboel - Ataköy - vorig jaar? Net zoiets, het interesseert ze geen moer. Hier heeft u 8(!) pagina's havenreglement, wilt u die even tekenen op elke pagina! Hier heeft u een contract voor 3 dagen, ook even tekenen en direct betalen. En de prijs? die is €68/dag exclusief water, elektriciteit en WiFi. Oh, en €50 borg voor de sleutel.
Weet je wat meisje, hier zijn de reglementen, 1x getekend (met aanmerking dat ze NIET gelezen zijn) en laten we een nieuw contract maken voor 1 dag.

en voor de korte....

Het is merkwaardig: hoe duurder een haven is, hoe minder er ook nog eens in die kosten zitten. En die extra zaken zijn ook nog eens extreem duur. Wat dacht je van €10 voor een dag WiFi? Belachelijk!
In Alanya lig je voor €33/dag inclusief alles, hier voor €68/dag inclusief niks. En toch ligt het er hartstikke vol met extreem grote jachten. Tja, als je eenmaal de naam hebt een soort St. Tropez te zijn kun je je blijkbaar alles permitteren.

Wat is er aan de hand met Turkije??

Antalya: de poort van Hadrian

Maar goed, weer terug op de boot kwam Hasan snel opdagen en we hebben een gezellige 2 uur met elkaar doorgebracht waarbij niet alleen over de Ralley werd gesproken, maar ook over van alles en nog wat. Het is een zeer geëngageerde man die zich ernstig zorgen maakt over de situatie in zijn land. Ik had het al vaker gehoord van anderen, maar door het streven van de huidige regering naar een Islamistisch land dreigt een tweespalt in Turkije. Aan een kant de stedelingen en de ontwikkelde elite die een seculier, westers model willen en aan de andere kant de niet ontwikkelden en de plattelandsbevolking waar in feite de Imams het voor het zeggen hebben en die een islamitische staat willen. Er worden op dit moment in hoog tempo moskeeën gebouwd in Turkije. Er staan nu meer moskeeën dan scholen in dit land en de meeste moskeeën staan leeg en de scholen onderwijzen vooral de Koran.
De onlangs uitgebroken rellen in Istanboel schijnen veel wijder verspreid te zijn dan vermeld in de media en er is maar weinig voor nodig voordat opnieuw rellen uitbreken. Maar ja, de huidige regering heeft de meerderheid in het Parlement en gebruikt datzelfde Parlement als stemvee. In feite maakt Erdogan de dienst uit.

Antalya, de (propvolle) oude haven

De volgende ochtend zijn we dus uit Antalya vertrokken voor de dertig kilometer naar Kemer en opnieuw was het stevig stampen met buiswater tot over de tent heen. Gelukkig duurde dit ritje maar 2,5 uur dus dat leed was gauw geleden en Kemer is gewoon een gezellige haven. Weliswaar prijzig door de nabijheid van Antalya maar met z'n €44/dag all-in toch aanmerkelijk goedkoper.
Hier zijn we 4 nachten gebleven. Gewoon lekker niets doen, beetje poetsen, beetje kletsen een dagje met de bus naar Antalya om de stad te bekijken want daar was niets van gekomen toen we in Antalya zelf waren. Het was maar goed dat we dat gedaan hebben want ter plekke werd het ons al snel duidelijk dat de oude haven van Antalya weliswaar prachtig centraal gelegen is, maar een gigantische klotsbak is met de heersende wind en bovendien overvol met die vermaledijde gulets. Hier een plaatsje krijgen zou misschien nog wel lukken, maar willen we dat ook??
De stad zelf is heel gezellig. Veel te zien, veel terrasjes, de oude binnenstad rond de haven met z'n kronkelstraatjes en bazaar en natuurlijk heel veel toeristen. Best wel leuk.

Kemer: thuishaven voor 10-tallen gulets

Terreur van het massatoerisme

Op woensdag 19 juni waren de weergoden ons eindelijk goed gezind. We vertrokken uit Kemer met prachtige omstandigheden: vlakke zee, geen wind, blauwe hemel dus we hebben op ons gemak de 15 km naar Phaselis afgelegd. Phaselis is opnieuw een stad uit de oudheid met de restanten van 2 havens ten noorden en ten zuiden van de landtong waar het ooit op gelegen heeft. Helaas zijn er blijkbaar geen fondsen voor opgravingen, dus de hele plaats is overwoekerd met planten, struiken en bomen en een bezoek nauwelijks waard.

en hier komen de passagiers vandaan:
mega-hotels waar de kust mee vol staat

Wat erger was: deze prachtige ankerplek wordt volledig onbruikbaar gemaakt door de terreur van een strandtent in het aangrenzende Tekirova. Rond 16:00 uur begon dat, aanvankelijk nog rustig, maar tegen 20:00 stond het volume al vol open. Ondanks de afstand van zo'n 4 km tussen ons en die tent, konden wij elkaar niet meer verstaan op het achterdek. De hele godganselijke nacht hebben we moeten luisteren naar Techno van de meest lawaaiige soort die nog steeds speelden toen wij de volgende ochtend om 09:00 het anker lichtten en deze plek ontvluchtten.

en dit zijn de prachtige plekken die ze verzieken
Çineviz Limani

We zijn vervolgens 18 km verder naar het zuiden gevaren om vervolgens weer te ankeren in Çineviz Limani, een werkelijk zeer imponerende baai. Steile rotsmuren dalen zo'n 300 meter af in deze bijna volledig omsloten baai die, op een klein bootje bij een strandtent na, volledig leeg was. Maar ook dat duurde hier niet lang! Tegen lunchtijd liep het snel vol met kleine gulets die hier komen lunchen en tegen de avond arriveren de gulets die blijven overnachten. Sommigen met de volledige gemeente van een Hervormde kerk uit een Duits dorp die stemmige liederen zingen, anderen volgeladen met bronstige jongeren die vuurpijlen afschieten, elkaar achterna zitten in dinghy's en luide disco muziek vanaf de boot draaien. Gelukkig stopte dit wel na 23:00 uur!

met bronstige jongeren.....

Hier hebben we twee dagen gelegen, maar toen we op de tweede dag op een haar na werden overvaren door een vertrekkende gulet die niet uitkeek, zijn we op zaterdag vertrokken naar een soortgelijke baai aan de zuidzijde van de landtong die de begrenzing vormde van de eerste baai.
En die was veel rustiger en het waarom daarvan bleek de eerste nacht. Rond 17:00 stak eerst een krachtige landwind op die ons vanaf het strand de zee op probeerde te blazen. Na zonsondergang, zo rond 21:00 uur ging die plotseling liggen en in een tijdsbestek van 15 min. draait de windrichting compleet om en wordt je ineens met 20 knopen vanuit zee het strand opgeblazen. Ook hier hebben we 2 nachten gelegen zonder problemen, maar in totaal hebben we hier 5 schepen gezien die grote problemen kregen met deze wispelturige winden en of moesten vertrekken of opnieuw moesten ankeren.

Gezellig Finike

Turkse koffie in Çineviz Limani (Robinson's Super Market)

Op maandag 24 juni was het tijd om een haven op te zoeken en de voorraden weer aan te vullen. Dus 's morgens om 08:00 hesen we het anker en met enige weemoed hebben we deze prachtige plek verlaten. Doel die dag was Finike, zo'n 52 km verder naar het westen. En opnieuw hadden we geluk met zee en wind want de zee was zo vlak dat we er zelfs onze calibratierondjes op konden varen. Dat was voor ons kompas al meer dan een jaar geleden, dus hard nodig.
Maar het geluk duurde niet lang, om precies te zijn: tot aan Kaap Gelidonya. Daar moesten we van een zuidelijke koers over op een westelijke en jawel hoor: rollen geblazen. Gelukkig nog net binnen de perken zodat we rechtstreeks op Finike konden koersen.

wat ze ook probeerden:
de zwart-water tank kregen ze niet leeg

We hadden ons tevoren aangemeld en aangezien ze ons nog kenden van de EMYR ralley, kregen we prompt de beste plaats recht voor het havenkantoor en nog belangrijker: Langszij! Vervolgens werden we hartelijk verwelkomd door Ziya, de Marina Manager en kregen een aanbod dat we niet konden laten liggen: 3 dagen betalen, 4 dagen erbij krijgen! Dus in totaal een volledige week met een liggeld van €17/dag. Dat lieten we ons geen 2 maal zeggen!
Finike is een kleine stad. Beter nog, een groot dorp. Het hart van de agrarische regio waar het middenin ligt en waar vooral sinaasappelen, tomaten en paprika's verbouwd worden. De Marina, een van de grootste van Turkije, is de enige andere economische activiteit en is voorzien van een hele reeks technische diensten die nieuwe activiteiten in de regio brengt. Roestvrij staal bewerking, tentenmakers, timmerlieden, schilders, motorwerkplaats etc. De haven begint een steeds grotere groep "live-aboards" te trekken; mensen die permanent aan boord leven. Sommigen doen dat al zo lang en zijn al zo oud dat ze een partner verloren hebben en nog steeds de boot niet willen verlaten. Dat is te zien ook: de boten zien er net zo oud uit als hun bewoners en komen ook nooit meer van hun plaats! Vooral Duitsers doen dat, althans in deze haven leeft een hele groep Duitsers permanent.

Suleyman aan het passen en meten.
Let op onze zonneschermen!!

In Finike hebben we Suleyman gevonden, een zeilmaker. We hadden hem uitgenodigd om eens te kijken naar de mogelijkheid voor een wintertent over de stuurstand en hij maakte zo'n indruk op ons dat we hem gevraagd hebben 2 nieuwe fietstassen voor ons te maken. Wauw, wat een kwaliteit, prachtig en perfect! Vervolgens hebben we hem gevraagd inderdaad die wintertent te maken waarna hij twee uur over de boot gekropen heeft om te meten en zijn sjablonen te maken. Een lust om te zien met welke precisie hij zijn vak opneemt, materialen kiest en alle details uitwerkt. Suleyman is de eerste Turk die wij kennen voor wie tijd ook tijd is. Afspraak om 14:00 uur? dan is hij er ook om 14:00 uur! We zijn benieuwd, hij gaat op zijn gemak de tent maken (slowely, slowely) en die is klaar als wij eind augustus opnieuw in Finike komen op weg naar Antalya.

Met Muammer en Ümüs aan de Turkse dis

In Finike vonden we ook Muammer en Ümüs. Muammer sprak ons aan toen wij over het trottoir voor zijn winkel fietsten: "hallo, where are you from? Holland?, I was in Eindhoven!" Tja en dan hang je dus! Je wordt naar binnen genodigd in zijn sieraden winkel, krijgt thee en wordt het hemd van het lijf gevraagd. En tegen de tijd dat de thee koud genoeg is om te drinken komen de kralen en de kettingen op tafel en ben je niet zo gek dat je toch de winkel uit gaat met een stel sieraden die je eigenlijk niet had willen kopen!
Maar....ook met een uitnodiging om die avond ergens te gaan eten, buiten Finike, in een restaurant waar nog nooit toeristen geweest zijn. Nou, die uitnodiging hebben we aangenomen en die avond om 8 uur zijn we weer naar zijn winkel gelopen, hebben kennis gemaakt met zijn vrouw Ümüs en zijn in zijn oude Fiat Uno naar dat restaurant gereden. Op zijn Turks, formica tafels en plastic stoelen, TL balken in de bomen, een grote vijver met verse forel en heel veel Turken. Maar dat is een goed teken! Je moet eten waar de locals gaan eten en dat zat wel snor.

brood recht uit de oven op tafel: heet, heet....!

Daar hebben we geleerd dat de Turken net zulke grote broodeters zijn dan de Nederlanders. En hier krijg je een aantal verschillende soorten brood vers uit de oven op je bord, erg lekker. Net zo als de forel: uit de vijver in de pan en op je bord. Een heel gezellige avond, weer een hoop geleerd over de Turken die avond.

en nog meer Turkse problemen

maar Turkije is zo verschrikkelijk mooi

Maar ook een paar dagen later, op zaterdag 29 juni, tijdens een lunch met Ziya, de Marina manager.
Hij is de derde of vierde van de ontwikkelde Turken die wij spreken die begint over de diepe kloof die de Turkse maatschappij verdeelt. Wij zaten in een klein visrestaurant zo'n 100 meter van de moskee die ineens met enorm volume aan de oproep tot gebed begon. Hij vertelde dat dit allemaal van de laatste jaren is. De algemene toestemming om met een gek makend volume te zingen. Het feit dat alle moskeeën zingen in plaats van 1. Nu hoor je vaak 3-4 moskeeën tegelijk door elkaar. Natuurlijk niet synchroon, sommigen vals maar allemaal keihard door elkaar. Daar komt bij dat de honden er niet tegen kunnen en massaal gaan zitten huilen en janken. En het ergste is dat er zich geen mens iets van aantrekt. Niemand zien wij bidden of naar de moskee gaan, maar iedereen ergert zich aan de herrie.
Bovendien mag het restaurant geen alcohol schenken zo dicht bij de moskee, terwijl die meestal leeg blijft. En weer de klacht dat er zoveel moskeeën worden gebouwd terwijl 50% van de Turken nog ongeletterd is. Onder de oppervlakte broeit er iets in de Turkse maatschappij en het feit dat 20% van de toplaag van de strijdkrachten (bewakers van Atatürks seculiere erfenis) in het gevang zit op beschuldiging van een poging tot staatsgreep, de media in handen zijn van de staat en de Politie (zwaarbewapend) de laatste jaren met 300% gegroeid is doen het ergste vermoeden. Kijk maar naar de manier waarop de vreedzame demonstraties op het Taksimplein uit elkaar werden geslagen.

En de rol van de EU?? Volgens de ontwikkelde Turk MOET Turkije in de EU, dat is de enige manier om erger te voorkomen. Maar de EU moet wel veel kritischer en harder zijn in het afdwingen van democratische hervormingen in Turkije. Maar of de EU dat wil, of kan? Gaan we de andere kant opkijken en roepen dat dit een probleem voor de Turken is? En als er over 10 jaar dan een islamitische staat à la Iran aan de Europese grenzen ligt, zijn we dan blij.........?


De volgende keer meer over ons verblijf in Finike en daarna rond Kekova eiland.