van Finike naar Fethiye

Finike haven: altijd staalblauwe lucht!

In de laatste blog hebben we jullie achtergelaten in Finike, waar we een dikke week gelegen hebben.
In Finike hebben we voor de eerste keer een indruk gekregen van de "echte" Turkse zomer. We hebben natuurlijk altijd al prima weer gehad, maar in die week werd het dan echt zomers. Je weet wel, al 28 graden als je uit je bed komt, niet zonder slippers over het dek kunnen lopen, messen die bloedheet uit de la komen en niet meer kunnen slapen zonder airco. Nu ligt de haven van Finike enorm beschut, dus een verkoelend briesje is er ook niet bij. Ons rest dus niets anders dan 2x per dag onder de douche te gaan staan, de boot heel veel te wassen en andere verkoelende bezigheden te zoeken zoals het kopen van nog meer zonwerend materiaal om ook het achterdek te beschermen.

de havenfeesten in Finike

de geluidsinstallatie wordt opgebouwd

Maandag 1 juli is een soort van algemene feestdag in Finike. Er is een kermisterrein en aan weerszijden van een groot parkeerterrein zijn tribunes gebouwd rond een podium waar artiesten van diverse pluimage hun kunsten vertonen (Zuid-Afrikaanse Zoeloe dansen) of ten gehore brengen (populaire Turkse zangers). Dat is gelukkig allemaal redelijk ver van de boot verwijderd, maar de schrik sloeg ons om het hart toen het havenbassin naast ons werd ontruimd en er vlak voor de boot allerhande stellages werden gebouwd. Bij navraag bleek dat wij eerste rang zaten bij de Turkse versie van "Loop 'm erin" en dan bedoel ik echt vooraan.

de strijdkrachten zijn nooit ver weg.

Pal naast ons werd een geluidsplatform gebouwd met daarop mengtafels, versterkers en een hele batterij gigantische speakerboxen. De afscheiding tussen de marina en de openbare weg, een hekwerk van 200 meter lengte werd compleet verwijderd om het publiek op de kaden kwijt te kunnen en vanaf een uur of 4 begon de "muziek" en rond 17:30 begonnen de spelen. Natuurlijk eerst vooraf gegaan door allerhande nationalistische huldeblijken. Eerst ging de burgemeester met een aantal notabelen aan boord van een rondvaartboot om midden in de haven een krans in het water te deponeren, direct gevolgd door het blazen van de "last Post" en het spelen van het volkslied. Een beetje beangstigend, zo serieus dat allemaal wordt genomen. Er staan zo'n 2000 man rond de haven en je kunt een speld horen vallen, iedereen staat tijdens het volkslied en zingt uit volle borst mee, hand op het hart en een gezicht zo ernstig alsof zojuist je suikertante is overleden. Natuurlijk houdt vervolgens een marineofficier een veel te lange toespraak waarin wij dan alleen het woord "Atatürk" herkennen. Je zou verwachten dat het publiek onrustig wordt en begint te fluiten of iets dergelijks, maar niets van dit alles. Men wacht in stilte het eind van het officiele gedeelte af, maar als de festiviteiten eenmaal beginnen is er geen houden meer aan.

En wat gebeurd er dan:

heerlijke chaos

Om te beginnen moet ik zeggen dat ik zelden zo'n ongeregeld zooitje heb gezien. Er lopen wel 10 man rond die van alles roepen en wijzen, maar de volgende beweert het tegendeel van de vorige. Niemand heeft blijkbaar echt de verantwoordelijkheid, of het moet de man met de microfoon zijn, maar die gaat ook van hand tot hand en op een gegeven moment waren er zelfs twee.
Maar goed:
- eerst een parade van versierde 1-cylinder vissersbootjes (zonder uitlaat, herrie dus)
- toen een parade van 2-cylinder vissersbootjes (meer herrie)
- toen een show van jetski's (veel meer herrie)
- daarna zwemmen voor jochies, jongens en mannen.
  De grootste pret voor het publiek was het aan boord gaan van zo'n 30 man in een veel te klein vissersbootje dat herhaaldelijk dreigde om te slaan. Zeker toen het startsein werd gegeven en alle 30 man aan een kant van de boot stonden om als eerste het water in te kunnen. Vervolgens wist geen mens waar de finish was en zwom zo'n beetje iedereen een andere kant uit.

Juliette zit loge bij de prijsuitreiking
voor "Fuck the Duck"

- Een redelijk populair programma onderdeel was "Fuck the Duck". Ik betwijfel of dat de werkelijke naam was, maar zo noem ik het maar. Er wordt een gekortwiekte eend in het midden van de haven losgelaten en vervolgens mag iedereen die daar lust toe heeft het water in om een poging te wagen de eend te vangen. In no-time ligt de haven vol met opgeschoten jeugd op jacht naar die niets vermoedende eend. Dat het beest niet aan stukken is getrokken is nog een wonder, je zult maar eend in Turkije zijn!

aaaauw.....

Maar het absolute hoogtepunt was toch wel het onderdeel "Paal lopen". Een 6 meter lange boomstam steekt schuin over het water van de haven omhoog vanuit een talud van zandzakken. Natuurlijk is de paal van boven tot onder ingesmeerd met een of andere vettige substantie anders zou het niet leuk zijn. De bedoeling is NIET dat de jongelui op die paal gaan zitten om dan naar boven te schuiven om de vlag te pakken, nee, ze moeten met een aanloop over het talud die paal (zo'n 30 cm diameter) op rennen. Je kunt je dus voorstellen wat voor smakken die jongens soms maakten. De gelukkigen vielen er gewoon af in het water, maar de meesten raakten onderweg die paal nog met een of ander onderdeel van hun anatomie. Het mooist was natuurlijk wanneer iemand wijdbeens over de paal viel, in pijn zijn dijen om de paal klemden, vervolgens 180 graden draaide en dan roemloos in het water kletst. Vooral de hoofddoek meisjes lieten dan hun bijval horen!
De pogingen gingen snel achter elkaar door. Aanvankelijk stond er een rij van 25 vrijwilligers die de een na de andere die paal opstoven om al op de eerste meter in het water te vallen, maar die rij werd alras korter. Uiteindelijk bleven er zo'n 10 die-hards over die het bleven proberen en je zag langzaam aan, meter voor meter, de vettigheid van de paal verdwijnen, weggepoetst door vallende lichamen. Al met al heeft het een uur geduurd voordat toch nog onverwacht een van de jongens met een prachtig loopje over de paal en een enorme snoekduik de vlag van de paal wist te slaan.

millennia oude rotsgraven, te kust en te keur

En dan ineens is het over. Al voordat de winnaar uit het water is begint de menigte richting uitgang te bewegen en beginnen de notabelen de rondvaartboot met hun tribune te verlaten. En voordat de burgemeester de winnaar heeft gehuldigd zijn de kades leeg en de toeschouwers verdwenen. Het enige dat blijft is een havenkom die mudvol ligt met plastic waterflesjes. Een uur later is de geluidsinstallatie verdwenen en staat het hek weer tussen Marina en openbare weg.

Op weg naar Kekova

Vaarttuig en Silver Shalis voor anker
bij Kekova

De dag erna (dinsdag 2 juli) hebben we Finike verlaten voor een tochtje van zo'n 30 kilometer richting Kekova eiland. Het is niet zozeer Kekova, maar de baaien die achter het eiland liggen en er door beschermd worden die zo interessant zijn. Het is prachtig helder water, er liggen talloze ruïnes uit de oudheid in de omgeving, tot in het water toe, en op diverse plaatsen liggen in de baaien zoetwaterbronnen die het water heerlijk koel houden. Het is dan ook een paradijs voor vis en schildpadden die zich regelmatig laten zien. In eerste instantie hebben we 3 dagen geluierd in Gökkaya Limani, vervolgens zijn we verhuisd naar een andere baai met een klein plaatsje aan de oever, Üçagiz, waar we nog eens 3 dagen zijn gebleven.

De Azteca houdt een ontruimingsoefening

Het is er zo mooi dat het ook talloze schepen trekt, tot en met de superyachts van Larry Silverstein (Silver Shalis, 55 x 10 meter) en van Carlos Slim (Azteca, 72 x 13 meter) dus we zijn in goed gezelschap! Gelukkig is het er ruim genoeg om elkaar niet in de weg te liggen.

Kastelerizo

schilderachtig Kastelerizo

Na een week genieten was het weer tijd om de voorraden aan te vullen. Op maandag 8 juli zijn we met enige spijt vertrokken van deze prachtige plekken en zijn naar Kastelorizo gevaren, het meest oostelijk gelegen Griekse eiland. Een kaal rotsblok in de Middellandse Zee, op slechts 1,5 km van de Turkse kust. Strikt genomen moet je dan door de Turkse exit procedure en je Transit Log inleveren, maar we hebben het risico maar genomen en zijn zo de gezellige haven in gevaren. Aangezien we ook een Grieks Transit Log hebben (dat permanent geldig is) was het inklaren geen probleem, behalve dat
je bijdrage aan de Griekse Staatskas €40 is.

Grieks godinnetje

zouden ze me zien?

We zijn 2 dagen op het eilandje gebleven dat buiten de haven verder weinig te bieden heeft, met uitzondering van de .....TAX-FREE shop! En die doet goede zaken! Elke ochtend varen er 2 grote rondvaartboten vanuit Turkije naar het eiland vol met kooplustige Turken. Die verdwijnen in de Tax Free en komen weer buiten met tassen met drank en parfum.
Nou wat die kunnen kunnen wij ook, dus ook onze voorraad sterke drank is aangevuld, evenals de voorraad witte wijn die je goedkoop in de supermarkt kunt kopen. En natuurlijk niet vergeten: Diesel tanken! Zo'n 300 liter ging erin, maar we moesten wel onderhandelen! In Turkije kost de diesel € 1,72, in Griekenland € 1,40, maar dat weten de Grieken ook! Dus ze vragen gewoon €1,60, de ratten! Uiteindelijk werd het dan €1,55, een voordeel van 0,17 cent per liter, nog steeds de moeite waard ondanks de €40 voor het in- en uitklaren.

naar Kas

Baai van Kas: rotsgraven liggen hier tussen het puin

Water is schaars op Kastelorizo dus om onze watervoorraad aan te vullen moesten we oversteken naar de Marina van Kas. Diep in een baai achter een lang schiereiland ligt de enorme Marina. Ook enorm in de prijs: € 46/nacht, dus jullie snappen dat we het er uitbundig van genomen hebben: schip wassen, airco draaien, watertank vullen, veel douchen en de volgende dag de haven uit en 500 meter verder het anker laten vallen en een lange lijn uitgelegd naar de wal om niet te veel te zwaaien in de vrij kleine ruimte die je hier hebt. Op vrijdag 12 juli zijn we met de zodiac aan wal gegaan om de grote vrijdagmarkt te bezoeken. Ze hebben er van alles, maar de grote trekpleister voor ons is de overdaad aan verse groente en fruit die je er dan kunt krijgen. Echt, voor 20 lira loop je gebukt onder 2 zware rugzakken met aardappelen, meloenen, pruimen, abrikozen, zwarte kersen, sla, aubergine en wat al niet meer! En alles vers, zo van het land!

Maar warm dat het was! Het zweet gutste van onze hoofden, zodanig dat het in je ogen loopt en je niets meer ziet. We waren dan ook blij dat we weer aan boord waren en eindelijk weer konden zwemmen om af te koelen.

In die baai bij Kas zijn we 3 dagen blijven liggen. Niet omdat het zo'n super plek is, maar omdat het op zee te hard waaide om een rustige tocht te maken naar onze volgende bestemming: Fethiye.
Op zaterdag 13 juli was de voorspelling eindelijk zodanig dat we het aangedurfd hebben en hebben we het anker gelicht om die tocht van 93 kilometer te maken.

Wat we onderweg beleefd hebben en hoe het in Fethiye is, bewaren we voor de volgende keer!!