Het zit er weer op.......

Alles zat mee op die laatste (vaar)dag van onze 2011 trip: het weer was prachtig, weinig waterverkeer en de omgeving indrukwekkend.
Tenminste: de voorlopig laatste vaardag van 2011. Vandaag zijn we aangekomen in de haven van de WSV "De Vlietstreek" in Voorburg. Hier hebben we tenminste tot half september gastvrij onderdak gevonden voor "Vaarttuig" die veilig in deze haven kan blijven liggen terwijl wij in Drachten de auto gaan halen, of in Son zijn om onze eindeloze balen vuile was te wassen, of, en daar was het om te doen: bij Bas in Den Haag zijn om te helpen zijn nieuwe appartement in te richten.
Want het gaat er toch van komen: woensdag 31 augustus is de nieuwe datum van de oplevering en hij is druk bezig om al zijn klussers en spullen te organiseren voor de weken erna om van een casco appartement een gezellig thuis te maken.

ontspannen op het achterdek

De vorige blog speelde zich nog geheel af in België. Ons laatste weekend daar was bloedheet en erg gezellig door de komst van jongste zoon Maarten en vriendin Marjolijn. Helaas heb ik van de zaterdag weinig meegekregen, aangezien ik vroeg in de ochtend wakker werd met een enorme buikloop en prompt daarop ook nog een migraine aanval kreeg. Ja, en dan lig je in het donker op bed terwijl de temperatuur van de slaapkajuit langzaam oploopt richting de 30 graden. Het was dan ook pas in de avond, toen het koeler werd, dat ik langzaam opknapte en aan de gezelligheid kon meedoen.

wandeling door Gent: het Belfort

Op zondag hebben we  op het achterdek genoten van het zonnetje en vervolgens van een wandeling door de stad met een uitgebreide late lunch op de Vrijdagmarkt.

Maandagochtend zijn we al vroeg vertrokken uit de Stadshaven van Gent aan de Lindenlei. Iedereen is blijkbaar terug van vakantie, want we zagen de scholieren weer naar school gaan en de werkers naar kantoor. Heerlijk is dat: om als pensionado naar al die drukte te kijken en je te realiseren, voor ons niet meer!!
Alhoewel: een hele dag varen van Gent naar Yerseke is ook werken! Toch weer 3 sluizen nemen en niet van die kleintjes! Vooral de sluizen in Terneuzen waren enorm, net als de schepen die we tegenkwamen op het kanaal Gent-Terneuzen en vervolgens helemaal op de Westerschelde op weg naar het Kanaal door Zuid-Beveland. Alles bij elkaar was het toch een dikke 80 km. naar Yerseke met op het eind een grote verrassing toen we de Prins Willem-Alexanderhaven indraaide en daar Rien en Elly op de Seal bezig zagen. Niet meer verwacht dat ze er zouden zijn, maar ze waren er wel en het werd dus weer vanouds gezellig met borrelen aan boord van Vaarttuig, eten in een gezellig Zeeuws vis restaurant in Yerseke en een slaapmutsje aan boord van de Seal. Het was na enen toen we eindelijk naar bed gingen en het werd helemaal een korte nacht want tegen die tijd was het hard gaan waaien en erg hard gaan regenen zodat ik er na een uur weer uit moest om de bimini schuiner te stellen en zwaarder te verankeren.
Dinsdagochtend was extreem slecht: zwaar onweer met windstoten en erg veel regen dus we besloten om te blijven liggen. Maar het kan verkeren in Zeeland: om een uur 's middags stond ik nog in de regen het achterdek te schrobben, om twee uur trok de hemel open en om 3 uur stonden we te puffen van de hitte in de volle zon. We hebben van de nood maar een deugd gemaakt door flink te schrobben en te poetsen en........ de bimini in te pakken en de tent weer op te zetten.
Dat laatste is altijd weer een soort van keerpunt. Dat is het aan het begin van de zomer wanneer de tent eraf gaat en vervangen wordt door de bimini en tegen het einde van onze tocht is het dat ook wanneer de bimini verdwijnt en de tent weer terugkomt. Een soort van zichtbaar einde van de vakantie, helaas....

De volgende ochtend waren we echter wel blij met de tent. Alles was kletsnat van een fijne druilregen en dat heeft zo'n beetje de hele dag geduurd. Na eerst nog 200 liter te hebben getankt bij de dieselboot van Ko Meyaard in de Visserijhaven zijn we een klein stukje naar het westen gevaren, vervolgens om het gele tonnetje heen en toen rechtstreeks oost naar de Bergsediep sluis. In de sluis konden we vervolgens "genieten" van het schouwspel hoe een 17 meter schip zichzelf ophing aan de muur en bevrijd moest worden door de tros los te snijden, waarna het in een steeds dichter wordende nevel verder ging over het Schelde-Rijn kanaal en Volkerak.

nat in de Volkeraksluis

Opnieuw bewees de AIS waardevolle diensten in de soep met een zicht van 200 meter. Zeker als je de drukke vaargeul moet oversteken op weg naar de jachtensluis! Vanuit de sluis kun je gelukkig alsmaar aan de bakboord kant van de vaargeul blijven om vervolgens via de binnenbocht de Dordtse Kil in te draaien. Vandaar naar Dordrecht is dan nog maar een kippeneindje.
In Dordrecht hebben we overnacht in de haven van de "Koninklijke Dordrechtse Roei & Zeilvereeniging". Een haven met die naam heeft ook een bijbehorend tarief! Zodra er "Koninklijk" geschreven wordt moet je eraan geloven: in Dordrecht betaal je voor 1 nacht net zoveel als in Yerseke voor 2 nachten! En eigenlijk vind ik de voorzieningen in Yerseke beter.
Niettemin is het een perfect gelegen haven midden in een prachtige stad. We hebben die avond nog een lange wandeling door Dordt gemaakt en alhoewel we wel vaker in de stad hebben gelegen, vindt je toch steeds weer nieuwe, mooie, plekjes.

En vandaag, donderdag, heeft het weer goed gemaakt wat we gisteren gemist hebben: zon en warmte.
Het is iedere keer weer een indrukwekkend gezicht om via de Noord en Nieuwe Maas Rotterdam in te varen. Eerst die enorme Brienenoordbruggen, daarna die slanke Erasmusbrug en alle prachtige gebouwen erom heen. Dan om de Euromast heen de Parkhaven in en via de Parksluis richting Delft en Den Haag.

klussen in Den Haag.

Met onze aankomst in Den Haag is er ook een (voorlopig) einde gekomen aan de blog van 2011.
Zolang wij niet varen maar werken aan het appartement van Bas komen er geen nieuwe afleveringen meer van deze blog. En wanneer we klaar zijn met dat appartement, zal het afhangen van de tijd van het jaar EN het weer of we nog iets anders gaan doen dan alleen maar het schip naar Drachten varen en opbergen in de winterstalling.
Dus beste lezers: met dank voor jullie niet aflatende belangstelling voor ons wel en wee aan boord,

TOT VOLGEND JAAR!!

we hebben Frankrijk verlaten.

onze ligplaats in Lille

Lille was verrassend aardig.
Wat wij tot nu toe van Lille kenden stamt uit de tijd dat je op weg naar Zuid-Frankrijk of Spanje over de snelweg raast en zo snel mogelijk dat saaie en lelijke Noord-Frankrijk achter je wil laten.
Maar Lille is helemaal niet saai en lelijk! Ze hebben weliswaar nauwelijks faciliteiten voor passanten, maar dat wordt meer dan goed gemaakt door die prachtige ligging in het park rond de oude citadel. Het centrum ligt op 20 loopminuten en biedt een verrassende rijkdom aan grootse pleinen en prachtige gebouwen: de erfenis van een rijk Vlaams verleden! Helaas: zaterdag goot het van de regen maar zondag gaf prachtig weer en hebben we met veel plezier (met de fiets) de enorme zondagmarkt verkend gevolgd door een fiets/wandeltocht door het centrum van de stad; zeer de moeite waard.

Place Charles de Gaulle - Lille

Maar Lille gaf ook een probleem. Of liever: in Lille openbaarde zich een probleem dat we in Douai hadden opgelopen. Aangezien er geen voorzieningen waren noch in Douai, noch in Lille, hebben we die dagen regelmatig de generator laten lopen. In Lille zag Juliette vervolgens dat er dikke wolken stoom langs het raam slierden. Aanvankelijk zag ik daar geen kwaad in: het regende continu, luchtvochtigheid van 100%, dus natuurlijk condenseren de uitlaatgassen direct in die koude natte lucht. Het duurde tot zaterdagavond tot het kwartje viel en ik me realiseerde dat de waterdamp in de uitlaatgassen allang gecondenseerd hadden moeten zijn in de (natte) uitlaat zelf. Dus motorluik open en jawel: wel water in de wierpot, maar geen zichtbare beweging. Op zondagochtend, nog voor het ontbijt, aan de gang met de wierpot en al gauw werd duidelijk dat iets in de aanzuigleiding het water blokkeerde. Wierpot gedemonteerd, slang eraf gehaald en uit de afsluiter groeide spontaan een stevige bos waterplanten. Dat wat eruit stak heb ik eruit kunnen trekken maar de stengels braken natuurlijk onder de afsluiter af. Dus de afsluiter gedemonteerd en vervolgens met een oude hengel en een stuk hydraulische hogedruk slang aan het porren gegaan om de rest eruit te drukken. Er zat echter zoveel in dat ik niet verder kwam dan tot de laatste 5 cm. Toen had ik alles wat in de aanzuigleiding zat zo vast aangedrukt dat er geen beweging meer in te krijgen was en wij hadden niets in huis dat stevig genoeg was om dat door te drukken.
Gelukkig bood de achterbuurman uitkomst. Die was zaterdagmiddag achter ons afgemeerd en op mijn vraag produceerde hij een aftimmerlat van net iets meer dan een meter die ik, na bijgewerkt te hebben met een beitel, in de leiding kon krijgen en met behulp van een paar stevige hamertikken kon ik uiteindelijk de prop eruit slaan. Dat het gelukt was werd onmiddellijk duidelijk, want de bovenkant van de aanzuigleiding ligt onder de waterspiegel dus het water gutste eruit. Door de afsluiter er weer op te draaien kregen we dat lek ook onder controle en na de boel weer in elkaar te hebben gezet draaide de generator als vanouds.

kapitale villa's aan de Leie

Maandagochtend zijn we weer gaan varen. De eerste sluis van deze trip was tevens de laatste in Frankrijk en wij moesten bijna een half uur wachten op een Nederlands schip in de sluis dat bezig was zijn vignet te kopen. De tweede sluis was de eerste sluis in Wallonië en moest ik van boord met alle papieren om me daar te registreren en de derde sluis lag in Vlaanderen en moest ik opnieuw van boord om het Vlaams vignet te kopen. Moeilijk land, dat België! Bovendien: voor een doortocht van minder dan een week moesten we een vignet kopen met een geldigheid van 16 juni tot 16 september voor euro 50! Pure oplichterij!

maar als je je Smelne dan zo behandelt......

Het eindpunt die dag was Kortrijk en opnieuw verrassend. We kwamen later op de middag aan en zijn pas na het avondeten de stad ingelopen. Dat werd wel direct een wandeling van 2 uur. Echt een prachtige stad met gezellige winkelstraten, knusse straatjes, prachtige torens en kerken en rijk versierde gebouwen. De moeite waard om nog eens naar terug te gaan.
Maar we moesten door: dinsdagavond hadden we een afspraak met Gerrit (een van mijn Kaap Hoorn maatjes http://kaap-hoorn.blogspot.com/ ) en zijn vrouw Linda in Drongen aan de Leie.
Dus dinsdagochtend vertrokken uit Kortrijk en bij Deinze stuurboord uit de oude Leie op. Wat volgde was een prachtige, 2 uur durende, tocht over de oude Leie. Wel, de Vecht is er niks bij! De Leie kronkelt als de Linge, maar de bebouwing is als de Vecht: kapitale villa's in enorme parkachtige tuinen, pittoreske dorpjes en prachtige doorkijkjes.

welkom in Drongen

In Drongen had Gerrit er alles aan gedaan om ons welkom te heten en vonden we een steiger getooid met een bordje "Vaarttuig". Weliswaar een enigszins gammel steigertje, maar in een prachtige omgeving; aan de ene kant uitzicht op die prachtige villa's, aan de andere kant uitzicht op de weilanden met daarin een 20-tal dikbil koeien en een zeer vriendelijke dikbil stier.

hij spinde als een katje....

Het weerzien met Gerrit en Linda was allerhartelijkst en binnen een paar minuten was het alsof we weer op de Europa zaten. Het werd een heel gezellige avond die ermee eindigde dat we werden uitgenodigd om op donderdag bij hen thuis in Drongen te komen eten.

En natuurlijk hebben we dat gedaan! Na een 2 uur durende wandeling door Gent met Gerrit en Linda zijn we op donderdag naar Drongen gereden en hebben opnieuw een heel gezellige avond gehad en zijn we uitbundig gespijsd en gelaafd! Bij deze Gerrit en Linda: nogmaals hartelijk dank voor jullie gastvrijheid en goede zorgen!!

weerzien van 2 Kaap Hoorn-ers

Intussen is de noodzaak om op de 23e in Den Haag te zijn verdwenen. Slechts 1 week tevoren kreeg Bas de mededeling dat de oplevering van zijn appartement op de 23e niet doorgaat vanwege een afgekeurde waterleiding. Aanvankelijk zou de vertraging slechts een paar dagen zijn, maar intussen is dat al opgelopen tot 2 weken. Uitermate irritant en frustrerend, vooral voor Bas die stukadoor, keuken-, badkamer- en vloerenleveranciers in de wacht moet gaan zetten en vervolgens maar moet afwachten of ze (nog) beschikbaar zijn wanneer de oplevering uiteindelijk wel doorgaat.
En wij: wij blijven dus een paar dagen extra in Gent liggen. Een prachtige stad en zeer de moeite waard. Bovendien grijpen Maarten en Marjolein de kans aan om ons weer eens op te zoeken en logeren ze zaterdag en zondag aan boord.
Het beloofd trouwens prachtig weer te worden!!

de weg naar huis: van bangeriken tot economische slachtoffers

Wat sommige mensen toch op het water te zoeken hebben....?

Hotel de Ville - Chauny

Maandag 8 augustus zijn we een dag extra blijven liggen in Chauny, een verbazend leuk stadje. Op de kaart een van de zovele waarschijnlijk lege stadjes in deze omgeving, in werkelijkheid een schoon en bedrijvig plaatsje met een druk centrum en echte winkelstraten. Maar we bleven dus vooral liggen voor de harde wind die de hele dag waaide. Een goede 5 met uitschieters naar 6. Behoorlijk vervelend in die smalle kanalen en nog smallere sluizen en ook het aanleggen in de haventjes is een probleem bij die wind.

zwembad in de bimini

Zo ook voor de Engelsman die om een uur of 4 naderbij kwam kruipen. Ik had ze al een keer achter ons voorbij zien komen, zij op de voorplecht allerhande voorstellen roepend naar hem achter het stuurwiel, maar  toen ik ze voor de tweede keer voorbij zag komen ben ik maar eens naar buiten gelopen om te zien of ze hulp nodig hadden. Om een lang verhaal kort te maken: de man had angst om met deze wind aan te leggen. Maar die angst vertaalde zich in het geen gas durven geven. En iedere schipper weet: geen snelheid, geen stuur. Toen ik dat door had ben ik naar de laatste steiger gelopen en heb hem aangegeven dat hij z'n boot er ruim voor moest varen, dan blies de wind hem er wel tegenaan. De sufferd komt dan helaas zo langzaam aankruipen en neemt de bocht om de laatste boot zo traag dat de wind hem dus grijpt en dreigt z'n boot midscheeps op de punt van de steiger en die andere boot te blazen. De man stond letterlijk met z'n handen in z'n haar te kijken hoe een potentieel drama zich ontwikkelde tot hij eindelijk reageerde op mijn dringend geroep: Thrust, thrust, en gas gaf. Z'n vrouw, intussen op de steiger gesprongen, werd weliswaar bijna gemangeld tussen de 2 schepen maar het liep verder goed af.

De dag daarna herhaalde zich dat. Wij waren uit Chauny vertrokken met een redelijke wind, maar nog steeds een windkracht 4. 's Middags meerden we af aan een kade langs het kanaal en het was al na zevenen (sluitingstijd sluizen) en wij dachten dat we alleen zouden blijven toen we in de verte toch nog een schip zagen aankomen. Nu was de kade zeker 300 meter lang, het kanaal 15 meter breed en wij lagen helemaal vooraan, dus dat schip kon ruim om ons heen en 100 meter voor ons zich door de dwarswind tegen de kade laten waaien. Maar nee, net zo als die Engelsman gisteren, kroop hij naderbij en wilde direct voor ons naar de kade. En natuurlijk werd ook hij door de wind gegrepen en dreigde tegen ons aan geblazen te worden. Met ware doodsverachting wierp zijn vrouw zich ertussen en met handen en voeten wisten we de 2 schepen uit elkaar te houden. Wat ik geroepen heb weet ik niet meer, maar uiteindelijk gaf hij gas waardoor hij voorbij kwam maar wel met zijn boeg hard de betonnen kade raakte. Naderhand kwam deze Belg nog wel even praten en hij gaf aan dat hij bang was met deze wind te varen.....
Ik heb maar één advies voor mensen die bang zijn om met wind te varen:  boot verkopen.....

tegenligger in de tunnel van Ruyaulcourt

We voeren intussen op het Canal du Nord, 95 km en 19 (bemande) sluizen. De tweede dag op het kanaal (woensdag) sloten we 's morgens aan bij een frans vrachtschip van 65 meter lang (de "Vrizy") en met hem hebben we die dag 12 sluizen en de 5,6 km lange tunnel van Ruyaulcourt genomen. Erg handig zo'n schip dat de sluizen voor je open vaart! En hier hebben we een nieuwe toepassing voor AIS ontdekt. Liggend aan de kade tussen 2 sluizen waar we overnacht hadden, zagen we de schepen komen en gaan op de AIS. Nee, deze niet, dat zijn 2 schepen en daar passen we niet bij.

een pousseur verlaat de sluis

van de regen in de drup van de sluis-hefdeur.

Nee, dit is een pousseur (2 spitsen aan elkaar), passen we wel bij maar is te traag. Ja, deze is 65 meter en met ons erbij is de sluis vol. En dan heb je nog niets van het schip gezien! En als het dan de sluis uitkomt en je ziet dat ie leeg is, is het helemaal goed, dan maakt ie tenminste snelheid! Dus er achter aan en niet meer los laten. Bij de tunnel moesten we een half uur wachten en daar heb ik een praatje gemaakt met de schipper. Ja, vroeger kwam hij nog wel eens in Holland, maar tegenwoordig niet meer. Tegenwoordig komen de Nederlandse schippers naar Frankrijk en concurreren met hun moderne grote schepen dat oude zooitje van spitsen en pousseurs naar de schroothoop.

scheepsopslag langs het Canal du Nord

Op donderdag en vrijdag werd maar al te duidelijk wat hij bedoelde. Zowel in Douai als in het stuk tussen Douai en Lille zijn talloze kades die allemaal 2 rijen dik volgepakt liggen met schepen. Of ze liggen te wachten op lading met poetsende schippers aan boord, of ze zijn verlaten en liggen te roesten met een bordje "te koop" erop. En die laatste categorie is veruit de grootste. Het is niet zo erg als in Wallonië, maar ook hier straalt de triestigheid er vanaf. De transportsector is natuurlijk hard geraakt door de economische crisis, maar ik heb dat nog nooit zo duidelijk geïllustreerd gezien als hier. Vrijdag, op het traject van Douai naar Lille, hebben we steeds alleen in de gigantische sluizen gelegen (12 mtr. breed, 90 mtr. lang, 6 mtr. verval) die steeds prompt bediend werden en van de paar schepen die we of ingehaald hebben of ons tegemoet kwamen was slechts de helft Frans. De andere helft Belgisch of Nederlands!

zwerfvuil in het kanaal

We willen nog wel eens klagen als Nederlanders, maar zo slecht hebben wij het niet! Het slechte economische klimaat in deze streken kun je duimendik van straat rapen. Vanaf het totaal ontbreken van enig onderhoud aan infrastructuur en straatmeubilair, de totale vervuiling van straten en vaarwegen, de dichtgespijkerde huizen, de verlaten en vervallen industrieterreinen tot en met een overmaat aan 17,18 jarige meisjes achter de kinderwagen of hoogzwanger.
Zoals Juultje dan zegt: je zult hier maar wonen..... en op zo'n moment generen we ons een beetje voor die prachtige glanzende en luxe boot.

Zo liggen we dan nu in Lille waar we het weekend blijven. Enerzijds omdat het een levendige stad is met een prachtig centrum, anderzijds omdat het weer weer te slecht is om te varen. Oftewel: het giet weer eens van de regen en die voorspelling geldt voor het hele weekend. Maandag gaat het weer verder en verlaten we Frankrijk richting Kortrijk en Gent.

over Reims en groene tunnels

Nou: die zomer kunnen we dus weer gevoegelijk vergeten. Het is inderdaad 3 dagen prachtig weer geweest (maandag t/m woensdag), maar daarna was het weer afgelopen. Het regent weliswaar niet permanent, maar de dreiging is zo groot dat we het niet aandurven de bimini te laten zakken. Dat is ons al een keer overkomen: fijn in de zon, maar dan ben je bezig met een sluis en dan gaat het toch regenen! En dan moet je in de scramble om alles af te dekken en uiteindelijk moet die bimini toch weer opgezet worden.
Trouwens, de bimini staat nu in de "Finland" stand, jeweetwel, de stand waarin we hem aantroffen na die orkaan in de Finse meren (zie blog vorig jaar). Het grote voordeel van die stand is dat ons dat bijna 15 cm aan hoogte scheelt. Op alle bruggen staat weliswaar 3,50 mtr doorvaarhoogte, maar dat is plus/min 10 cm. We hebben bruggen gehad waar we met een vingertopje verschil onderdoor kwamen, maar goed, voor de bruggen hoeft de bimini er nu niet meer af. Voor de tunnels doen we het trouwens wel steeds, het is strikt genomen niet nodig maar we vinden die extra ruimte wel prettig.

De kathedraal van Reims uit de steigers

Eerst maar eens terug naar Reims.
De tweede dag van ons verblijf in Sillery was prachtig. We hebben dus de fietsjes aan de kant gezet en zijn gaan fietsen om de omgeving wat te verkennen. Er loopt een prima fietspad langs het kanaal en het ging zo soepel dat we voor we het wisten in Reims waren. Eerst maar eens de jachthaven gecheckt die dus praktisch leeg was. Wat wil je met die ligging en die tarieven! Vervolgens de stad in gefietst naar het grote plein voor de kathedraal en daar onze fietsjes vastgebonden. Het werd het feest der herkenning: jaren geleden hebben onze zonen ons eens een weekend in de Champagnestreek aangeboden en toen zijn we ook in Reims geweest. Dat komt ineens terug wanneer je midden op de weg staand een foto van de kathedraal maakt: verrek, dit plaatje heb ik al eens geschoten!! Het grote verschil met toen is dat jaren geleden de kathedraal schuil ging achter de steigers en hij nu in volle glorie te bewonderen is. De onderkant van de gevel, m.n. de linkerkant is niet gerestaureerd maar volledig vervangen. Alle beelden gloedje nieuw en brandschoon. Zo moet die kerk er vroeger hebben uitgezien, in dat zachte geel van de zandsteen waaruit hij opgetrokken is, voordat uitlaatgassen en zure regen hun tol eisten.
Kortom een heerlijk dagje: lekker door de stad geslenterd, terrasje gepakt en op ons gemak weer terug gefietst.
Dinsdag was ook prima en die hebben we dus gebruikt om te luieren in de zon en wat achterstallig onderhoud te plegen (in de zon): het wassen van de romp met azijn. Na dat bad, ontdaan van alle kalkaanslag, lag hij weer te glimmen alsof hij zo van de spuiter kwam! O, nu we hier toch liggen, zo vlak bij een goedkope dieselpomp, kunnen we hem nog wel een keer bijvullen!

toen het nog allemaal goed ging...

Dat laatste had ik dus beter niet kunnen doen. Ik was zondagavond al 2 keer op en neer geweest (in totaal dus 80 liter) en ik probeerde er nu dus nog eens 40 liter bij te doen. Toen de eerste can van 20 liter er bijna inzat hoorde ik het instroomgeluid veranderen!! Dat kan helemaal niet!: volgens mijn berekening (verbruik 5 liter/uur) zat ik nog met een ruimte van 160 liter in de tank!

Nou, we zijn een stuk zuiniger dan ik dacht en inderdaad dat geluid betekende inderdaad dat de tank vol was! Als een idioot trok ik de hevel uit de can, maar dat betekent dat de slang toch nog leegstroomt. Gelukkig zit er een overloop in de vulslang, dus geen diesel over het dek. Helaas stroomt de overloop wel naar buiten uit dus in no-time vormde zich een prachtige olievlek op het water.
Of we daarna helemaal milieu-technisch verantwoord bezig zijn geweest weet ik niet. De buurman, gealarmeerd door de doordringende diesellucht, verscheen aan dek met een literfles Dreft die hij met gulle armgebaren over de diesellaag verspreidde. Werkt als een speer, wat er precies gebeurt weet ik niet maar de olie (en de lucht) verdwijnt en tegen de tijd dat ons beider voorraad Dreft opgebruikt was, was er geen spoortje diesel meer te zien! Buiten in ieder geval niet, binnen is een ander verhaal. De tank zat zo verschrikkelijk vol dat het er via de boutjes van de niveaumeter uitkwam vervolgens langs de tank, onder de isolatie, naar beneden drupte en in de bilge liep. Maar dat ontdekte we pas de volgende dag in Reims waar we ons afvroegen waar die diesellucht vandaan kwam! Tot vandaag zijn we nog steeds bezig elke ochtend de maandverbanden te verschonen die we in elke kier rond de de tank gepropt hebben om de diesel eruit te zuigen. In Reims werd bij de drogist zeer verwonderd gekeken naar dat kleine, daarvoor te oude, vrouwtje dat grote pakken Maxi (nacht) maandverband kocht!! We hebben maar niet geprobeerd het uit te leggen........

In de steigers

Maar goed, de ochtend na het dieseldrama zijn we dus naar Reims vertrokken. De enige reden om toch in die lawaaiige en dure haven te gaan liggen is dat we die avond het "Son et Lumiere" spektakel bij de kathedraal willen zien. En aangezien dat om 22:00 uur begint en wij niet nog eens een uur in het pikkedonker terug naar Sillery willen fietsen, zijn we in Reims gaan liggen, 10 minuten lopen van de kathedraal.
En het was de moeite waard!!

in zwart-wit

Om 22:00 uur gaan alle lichten in de buurt van de kathedraal uit en wordt er vanuit 4 cabine's lichtbeelden op de kathedraal geprojecteerd. De gevel wordt niet slechts als projectiescherm gebruikt, maar de structuren en beelden op die gevel worden ook nog eens gebruikt om de kathedraal er totaal anders uit te laten zien. Een van de hoogtepunten is een beeld waarin het lijkt alsof alle beelden voorzien zijn van echte kleding in de meest uiteenlopende kleuren. En dat gebeurt heel exact, dit beeld blijft lang na de voorstelling staan en je kunt dus van heel dichtbij de ingekleurde beelden bekijken. Klik eens op een van de fotoś en zoom eens in, ik sta er zelf ook versteld van hoe scherp ze nog zijn! Het zag er prachtig uit! een aanrader (de  hele zomer door, elke avond om 22:00 uur).

in volle kleuren

De volgende ochtend hebben we Reims verlaten en zijn via overnachtingen in Berry-au-Bac, Bourg-et-Comin en Pinon in Chauny terecht gekomen. Van die trajecten valt weinig te vertellen: onderweg vaar je in een tunnel van groen en de beschikbare stopplaatsen zijn blijkbaar zo gekozen dat ze zo ver mogelijk van de bewoonde wereld liggen. De plek in Pinon is in zoverre handig dat die pal achter een flinke Carrefour ligt en we daar onze voorraden hebben kunnen aanvullen. Maar zelfs als de zon geschenen had, zouden het saaie tochten geweest zijn. Het groen aan weerskanten is zo hoog en zo dicht dat de omgeving gewoon onzichtbaar is. Slechts heel af en toe is er ineens een opening die zicht geeft op glooiende velden en dorpjes tegen heuvels. Hartstikke mooi, maar slechts voor 10 seconden.

varen door groene tunnels

Morgen gaat het weer verder richting Lille. We hebben er voor gekozen om niet via het kanaal van Saint-Quentin te gaan, maar via het westelijk daarvan gelegen Canal du Nord. Dat is weliswaar veel drukker met vrachtvaart, maar heeft minder sluizen en is breder met meer open oevers: kijkt zo lekker weg!!

na de herfst komt de zomer.....

Uit een Nederlandse krant hebben wij begrepen dat 24 juli de koudste zomerdag OOIT was! Nou waarschijnlijk niet alleen in Nederland, ook in Frankrijk!  Of het nu exact die dag is weet ik niet meer, maar ergens in die week hebben we een dag gevaren met truien en (winter!)jassen aan en fleece dekens over onze benen! De buitenlucht was zo koud dat het veel warmere water een dikke nevel produceerde die tot ver in de middag bleef hangen!!
Toch mogen we niet klagen. Er zijn ook dagen tussendoor geweest waarin het ineens, na een aanvankelijk koude en natte morgen, openbrak en we een prachtige middag en avond kregen. Een van die prachtige dagen hebben we gebruikt om in dat schitterende kleine haventje van Pargny sur Saulx een barbecue te houden. Maar daarover later meer.

de karavaan van 3 onderweg

Voor de vaarders onder jullie, eerst wat meer routeinformatie.
De vorige blog zijn we geëindigd in Bar-le-Duc. Daar hebben we 3 dagen doorgebracht om vervolgens op zondag 24 juli door te varen naar Revigny waar we bijna vastliepen tijdens een wandeling door de heuvels naast het kanaal. Geweldig hoe dicht die bossen zijn, aan het onderhout wordt hier gewoon geen onderhoud gepleegd. Als je dan probeert in rechte lijn door het bos naar de sluis te komen kun je behoorlijk vast komen te zitten tussen dode stammen en dichte braamstruiken!
Van Revigny ging het naar Pargny sur Saulx waar we dus ineens een prachtige dag kregen.

zwerverskamp in Pargny sur Saulx

We zijn hier nog steeds met 3 boten en dat is genoeg om de kade praktisch geheel te bezetten. Slechts een klein Belgisch bootje liet zich niet afschrikken door dat zwerverskamp dat wij ervan maakten met overal fietsen en walmende barbecues.

onderhoud: de kras is  perfect gecamoufleerd!!

Van Pargny ging het naar Vitry-le-Francois, een wat grotere stad en opnieuw zijn we hier met de 3 boten een paar dagen blijven liggen. Voorraden moesten worden aangevuld, er moest onderhoud aan de boten worden gepleegd, maar vooral: de derde nacht kost hier slechts 3 euro!! en ze hebben prima faciliteiten!

hartstochtelijk nagewuifd......

Maar aan al het goede komt een eind. Vitry-le-Francois ligt aan een kruispunt van waterwegen en zowel de "Anyway" als de "Liberté" gaan verder in zuidelijke richting, terwijl wij hier definitief naar het noorden afbuigen richting Reims. Een zeer gezellig gezamenlijk optrekken van de 3 boten heeft maar liefs 10 dagen geduurd en is door iedereen zeer gewaardeerd. Lief en leed werd gedeeld, er was altijd wat te lachen, zelfs met drieën in de sluis was geen probleem, terwijl je de VNF mensen aan de kant zag denken: die lui zijn gek, waarom gaan die in godsnaam met 3 in een sluis??
Nou, ik kan ze vertellen dat we aan het eind een perfecte routine hadden ontwikkeld!! Iemand reed met de fiets vooruit en schakelde de volgende sluis in op het moment dat wij de vorige verlieten. De sluisdeuren stonden vervolgens open wanneer wij kwamen, het pakketje schoof naar binnen en zodra Captain Udo (die achteraan lag) "fertig¨ riep, bediende Ido de stang en begon de schut. Meestal waren we onder de 10 minuten door een sluis, van begin tot eind!
Maar op vrijdag 29 juli brak toch het moment aan dat "Vaarttuig" alleen vertrok, nagewuifd door het hele gezelschap dat daarvoor vroeg uit bed was gekomen! Het was weer wennen om achter je te kijken en geen volgers meer te zien!

De weg naar Reims gaat over de Aisne Canalisé tot aan Chalons-en-Champagne en vervolgens naar Reims via het Canal de l'Aisne à la Marne. We hebben 10 dagen alleen maar neergaande sluizen gehad, maar ineens is er weer een klim van 7 sluizen naar de tunnel van "Billy le Grand" (vraag me niet waar die naam vandaan komt), maar ook voor tunnels draaien wij onze hand niet meer om, ook al zijn ze 2,3 km lang.
Nieuwe kanalen, nieuwe methoden om te sluizen. Het schutten zelf blijft altijd hetzelfde, de methode van aanmelding verandert steeds weer. We hebben het allemaal al gehad, aanmelden via de "tele-commander": het kastje waarmee je de sluis draadloos activeert vanaf de boot. De nabijheids-sensor: jij ziet hem niet, maar hij jou wel! De lichtstraal onderbreking: links en rechts staan 2 kastjes met een lichtstraal ertussen die je niet alleen zien komen, maar ook zien gaan. En dan nu: de "perch": een stok die aan een kabel over het water hangt en waar je een kwart slag aan moet draaien.

opperste concentratie bij het vangen van de perch

Allemaal methoden met hun eigen problemen, want die zijn er genoeg!. We zijn al de nodige keren de kant op geklommen om weer aan de sluistelefoon te melden dat de deur halverwege blijft steken, of helemaal niet opengaan, of niet dichtgaan, of de perch geeft geen signaal of dit, of dat. En steeds weer komen de jongens en meisjes van de VNF blij gemoed aanrijden in hun autootjes en verhelpen het probleem in een paar minuten en kunnen we weer verder. Nooit is er paniek of boosheid: iedereen weet dat de VNF binnen no-time het probleem verhelpt. De fransen zijn helemaal niet zo klantgericht, maar de VNF vormt daarop een zeer positieve uitzondering!!!

En zo zijn we gearriveerd in Sillery, 10 km voor Reims. In Reims zelf moet je niet gaan liggen vanwege de herrie in de haven (tussen 3 drukke wegen), maar Sillery is een oase van rust. Van hieruit verkennen we Reims en omgeving, maar daarover een volgende keer meer. Wel kunnen we alvast melden dat augustus perfect begonnen is: voor het eerst sinds weken hebben we weer aan dek ontbeten!! Komt de zomer dan toch na de herfst?

Herfst in Frankrijk.

Het lijkt wel herfst!
Vanochtend was het mijn beurt om brood te halen voor 3 boten en toen ik om 08:15 mijn hoofd buiten de deur stak was het 8 graden Celsius en hing er een dikke mist boven het water. In de hoek van de bimini had een spin een groot web geweven wat ook vol hing met dauwdruppels.
En zo is het al heel de week. Koud in de ochtend met nevel, heel veel regen in heftige buien, jagende wolken en heel af en toe de zon. Het is dan ook wel zo dat wanneer de zon zich laat zien de temperatuur direct omhoog schiet en wij jassen en truien moeten uitdoen om niet te puffen van de hitte.

3 bemanningen aan boord "Vaarttuig"

Toch is het geen reden om naar huis te komen. De 3 boten die gezamenlijk de tunnel van Mauvages genomen hebben varen nog steeds samen op en hebben onderling veel contact en veel plezier.
We varen 2 of 3 dagen, blijven dan een dagje ergens liggen wanneer of het weer te slecht is of we in een leuk plaatsje zijn en gaan dan weer verder.
Varen in dit deel van Frankrijk is overigens een speciale belevenis. We hebben lang op de (gekanaliseerde) Maas gevaren om die steeds smaller en ondieper te zien worden totdat we die na Commercy verlaten hebben. Daarna zijn we het Marne-Rijn kanaal opgevaren en dat is dus echt een kunstmatig geval. Het slingert zich door het landschap over bruggen (aquaducten) en ligt op sommige plaatsen tegen de heuvel aangeplakt. Het water is kraakhelder en overal zijn grote vissen te zien tussen de waterplanten.

van wal naar wal dichtgegroeid!

Waterplanten: praat me er niet van! Captain Udo noemt ons "Spinat schneider" en zo is het ook. Op sommige trajecten lieten we een breed spoor van gesneden waterplanten na en we voelden aan het schip dat het moeite kostte om door dat moeras heen te ploegen. Op het toppunt moesten we elke 2 sluizen de motor stilzetten om het wierfilter leeg te maken. En als je dan weet dat de sluizen nog geen kilometer uit elkaar liggen, dan krijg je een idee hoe dicht de begroeiing in het kanaal is!

en dan is dit het resultaat!!

Een andere interessante ervaring is die van het dieseltanken. Wij leefden nog steeds in de veronderstelling dat om de zoveel plaatsen er aan het water wel een pomp zou staan. Niets is minder waar. Toegegeven; we hebben er een gemist. Ik heb hem wel gezien, maar aangezien het van een verhuurbedrijf was zijn we doorgevaren met de intentie in Nancy te gaan tanken. Na ons gesprek met de "Anyway" en het besluit een andere route te gaan varen ben ik nog eens gaan rekenen om te kijken of ik wel in staat was om Reims en de volgende pomp aan het water te halen.
Nou, dat was schrikken. 2 keer geteld en ik had toch echt al 130 uur sinds de laatste tankbeurt gedraaid. Met een gemiddeld verbruik van 5 liter per uur betekent dat een verbruik van 650 liter. En aangezien wij een tank hebben van 700 liter, zouden we nog maar 50 liter hebben. Wij gingen dus nergens naar toe zonder eerst de diesel te hebben aangevuld!!!!

op de fiets van Captain Udo
diesel halen met Ido.

Dan is het toch mooi om het bootjesvolk in actie te zien komen! De "Anyway" bood direct hulp en een tank van 30 liter aan en een andere boot een jerrycan van 20 liter. Samen met Ido, op de (grote) fiets van zijn vrouw, hebben wij die avond nog 2 keer heen en weer gefietst naar een tankstation om zo de voorraad met 100 liter aan te vullen. De dag erna zijn we erin geslaagd om een mannetje van VNF met z'n auto te charteren om 10 km naar de dichtsbijzijnde pomp te rijden en nog een keer 50 liter te halen. En de dag daarna zijn Ido en ik nog  4 keer op en neer gefietst naar weer een andere pomp voor nog eens 120 liter voor "Vaarttuig" en 40 liter voor "Anyway". Voorlopig kunnen we er weer tegen en Reims halen we nu makkelijk! Wel gaat nu in iedere sluis de motor uit!! en met deze aantallen scheelt dat al gauw 2 motoruren per dag!

de Duc de Bar voor het Horloge uit 1381

En zo zijn we intussen gevorderd tot Bar-le-Duc. Zeer oude stad met een prachtige Renaissance wijk. Alhoewel: zou prachtig kunnen zijn. Dat wat gerestaureerd is ziet er zeer fraai uit, maar helaas is er ook heel veel dat in ernstige staat van verkommering is. Toch hebben we heel veel moois gezien en de sfeer van de oude stad is uniek.

Bar-le-Duc is ook het rayon hoofdkwartier van VNF, de maatschappij die de sluizen beheert. Ik ben daar dus op bezoek gegaan om te informeren naar de stand van zaken  van mijn schadeaangifte. Hier werd bevestigd waar ik al bang voor was: nee, zij doen verder niets met mijn aangifte. Het formulier dat zij hebben ingevuld wordt alleen gemaakt ten behoeve van mijn verzekering. Het duurde even voor het tot ze doordrong dat ik daar geen genoegen mee nam en dat ik ze wel degelijk verantwoordelijk wilde houden voor de schade die we opgelopen hebben doordat hun sluis niet fatsoenlijk functioneerde. Na druk telefonisch overleg met Nancy kreeg ik uiteindelijk een naam en adres van iemand van de juridische afdeling. Nou, die gaan we maar eens een briefje sturen met het goede nieuws. Ik ben bang dat dit nog wel eens heel lang kan gaan duren.......

Heb het bureau van het VNF Rayonhoofd overgenomen
om mijn vignet te verlengen!

Wat ook heel lang duurde was het verlengen van ons vignet. Door de verandering van route blijven we langer in Frankrijk en heb ik dus een verlenging van mijn vignet nodig. Ik heb met satanisch genoegen gadegeslagen hoe het rayonhoofd een kwartier met zijn eigen website in de slag is geweest om überhaupt uit te vinden waar ergens de mogelijkheid is om zo'n vignet te kopen! En het printen kostte ook nog eens 10 minuten met de assistentie van de Helpdesk, heerlijk dat ICT gedoe.......!!!

Change of plans

Het vorige artikel (Verdun) stond al klaar op 15 juli, ik hoefde alleen nog maar de foto's toe te voegen......
Enfin, dat is dus vandaag gebeurd. Gevolg is wel dat jullie nu 2 artikelen op 1 dag krijgen......

Het broeide al even, maar onze gesprekken met andere bootjesmensen in Verdun en de havens daarna maakte ons heel erg duidelijk dat iedere Hollander en Duitser (en dat is 80% van de boten) een rondje maakt via Saar of Moezel. En met het toenemende probleem van het vinden van een aanlegplaats voor de nacht in die overvolle haventjes werd ons ook duidelijk dat dit voorlopig niet beter ging worden.
Na nog eens op de kaart te hebben gekeken en na een gesprek met Ido en Henriëtte van de "Anyway", hebben we vervolgens besloten na Commercy niet het kanaal de la Marne au Rhine, Partie Est (richting Toul) te nemen, maar partie Ouest van hetzelfde kanaal richting Vitry-le-Francois en dan naar Reims.
Van daaruit kunnen we vele wegen nemen, maar de bedoeling is om uiteindelijk via Lille, Kortrijk en Gent naar Den Haag te varen.  (Ja Gerrit, je leest het goed, we komen je opzoeken!!!)
Dit traject belooft een stuk rustiger te zijn en onze ervaring tot nu toe bewijst dat ook, maar er zijn ook een paar nadelen!!
Een daarvan is het aantal sluizen. Dat is ineens met zo'n 60 toegenomen! Nou zijn we daar intussen wel aan gewend, maar er zijn trajecten bij, zoals vandaag, dat de sluizen zo dicht op elkaar liggen dat wanneer je eenmaal aan het traject begonnen bent het ook moet afmaken. Resultaat: 22 sluizen in 24 km op een dag!! Wie had het over vakantie? Dat is dus gewoon een werkdag!!
Het begon overigens al goed fout, direct bij de allereerste sluis in dit traject, de eerste vol-automatische. De meeste tot nu toe genomen sluizen zijn weliswaar automatisch, maar die moet je zelf in werking stellen middels een "tele-commander", een kastje dat we hebben meegekregen dat een signaal stuurt naar een paal 300 meter voor de sluis. Deze volautomatische sluis heeft dat niet meer nodig, deze signaleert zelf dat er een schip in de buurt is en begint dan aan zijn cyclus.
Het begon allemaal goed, we werden gedetecteerd en wij voeren na de "Anyway" de sluis in. De enige handeling die verricht moet worden is nog steeds het optillen van de blauwe stang, wanneer de schepen vastliggen, waarna de deuren sluiten, het water stijgt, de deuren opengaan en de schepen uitvaren.

om te huilen.....

Ho, stop, terug. Dat uitvaren ging dus niet goed. De "Anyway" had de sluis verlaten en wij sukkelde er zo'n 30-40 meter achteraan. Op het moment dat we met de boeg dik tussen de deuren zaten besloot de automaat dat we er al uit waren en begon de deuren te sluiten. Dat gaat gepaard met lichtflitsen en luide piepen dus wij schrokken ons een bult. Afremmen en terug is geen optie, want die deuren gaan akelig snel. De enige uitweg: vol gas erdoor en dat hebben we dus gedaan. Helaas waren de deuren sneller dan wij en de rechterdeur greep ons nog net in de flank met de opnemer die controleert of de deuren dicht zijn.  De kras op bijgaande foto als resultaat.  En dat op die mooie pas geverfde romp....

proces-verbaal wordt opgemaakt

Alle lof overigens voor de mensen van VNF (Voie Navigable de France), de maatschappij die de kanalen en sluizen onderhoudt en bedient. Bij de derde sluis stond een auto van VNF en daar hebben we de monteur gewaarschuwd. Vervolgens stond bij de 6e sluis een functionaris met alle papierwerk, de sluis werd stilgelegd, het proces verbaal opgemaakt, foto's genomen, de kras gemeten, verontschuldigingen aangeboden en ons werd verzocht om vooral het Rayon Hoofdkantoor in Bar-le-Duc te bezoeken om geïnformeerd te worden over de behandeling van deze klacht.
Of dit ook betekent dat we schadeloos worden gesteld weet ik niet, maar de procedure tot nu toe is zeer goed.

hoezo: laag water?

De rest van de 13 sluizen die dag hebben zich overigens keurig netjes gedragen; geen incidenten meer.
Aan het einde van die rit, bevonden we ons op het hoogste punt tot nu toe: 280,75 meter. En dat niveau hebben we bereikt dankzij het nemen van 100 sluizen sinds Antwerpen.  Het vlak van Ronquiérès gaf ons een boost van 67,5 meter, maar de rest is gedaan in stapjes van 2-3 meter in de overige 99 sluizen!
Op deze hoogte lag de volgende verrassing te wachten: de tunnel van Mauvages. Een pijp door de berg van 4,8 km lengte waar je normaliter doorheen gesleept wordt en waarover we al de nodige horrorverhalen gehoord hadden. Gelukkig was ons al verteld dat de elektrische sleper buiten gebruik was i.v.m. de waterstand (??!!) en dat we op eigen kracht er doorheen konden.

eindelijk het zwarte gat
na mijn pensionering gevonden!

Bij aankomst bij de tunnel lag er al een klein Duits bootje te wachten en na zo'n 10 minuten kregen we groen licht. Wanneer je gesleept wordt duurt de tocht zo'n 1,5 uur. Nou, Captain Udo en zijn vrouw Claudia (zoals we later vernamen) zetten er direct de sloffen in en waren al na 5 minuten niet meer te zien of te horen. Wij deden het als tweede wat kalmer aan maar schoten ook lekker op. De "Anyway" is een zeilboot (zonder mast) maar met een kiel van 1,65 mtr en een diepte in de tunnel van normaal 1,80 kun je niet echt snel, zeker nu er niet gesleept wordt i.v.m. de lage waterstand!
Captain Udo heeft nu ongetwijfeld het snelheidsrecord, want hij was er doorheen in 30 minuten! Wij deden het overigens ook niet slecht met 45 minuten! Al met al viel het dus reuze mee. De tunnel was goed verlicht, de breedte met 6 meter alleszins redelijk, alhoewel er op een aantal plaatsen stalen verstevigingswanden geplaatst zijn die de breedte ineens terugbrengen tot net iets boven de 5 meter. Er staan overigens genoeg krassen op de muur als stille getuigen van de keren dat het niet goed ging!

Captain Udo met vers stokbrood!!

Die middag troffen we Udo en Claudia in de volgende haven en we hebben er een zeer gezellige middag met drie boten van gemaakt! Zo gezellig dat Udo de volgende ochtend 1 uur gefietst heeft om vers stokbrood voor 3 boten te halen! Die dag zijn we gedrieën aan het afdaaltraject van vandaag begonnen en waren gelukkig al ruim in de haven van Ligny en Barrois voor de hevige regenbui losbarstte. Vandaag is toch echt definitief een eind gekomen aan de lage waterstand!

Verdun

Na Sedan en Charleville-Mézières is Verdun de derde grote stad aan de Maas die we aandoen. Al bij het binnenvaren zie je dat, in tegenstelling tot met name Sedan, er hier wel bedrijvigheid heerst; veel verkeer, bevolkte industrieterreinen, grote supermarkten, veel mensen op straat. De Maas loopt dwars door het centrum en ook de "Port de Plaisance" ligt midden in de stad. Helaas: we waren er al voor gewaarschuwd door tegenliggers, de haven lag mudvol.

naast de barge van Nick en Diana
in Verdun

Bij de term haven moet je niet denken aan de doorsnee Nederlandse jachthaven waar al gauw honderden meters steigers en 10-tallen schepen liggen. De jachthaven in Verdun bestaat uit maximaal 100 meter steiger en 50 meter kademuur, waar dus ook maar maximaal 15 schepen kunnen afmeren. Nou, ze waren er toch in geslaagd om er zo'n 30 schepen in te proppen en die lagen er al toen wij met nog eens 2 schepen aankwamen. Toch zijn we er nog in geslaagd ieder een schip te vinden waar langs we konden afmeren om op die manier het vertier van Verdun niet te hoeven missen.

gedenkteken voor "La Grande Guerre"

Helaas, er is geen vertier in die stad.
Eigenlijk is het een diep trieste stad die gebouwd is op een van de meest strategische plekken aan de Maas. In haar geschiedenis is de stad al elf keer belegerd en iedere keer ten kostte van grote verwoestingen en talloze levens. Het absolute dieptepunt in deze cyclus was het jaar 1916 toen tijdens de Eerste Wereldoorlog (La Grande Guerre, zoals de Fransen zeggen) hier meer dan een half miljoen franse en duitse soldaten sneuvelden en meer dan 800.000 gewond raakten in de "Hel van Verdun". Een slag die meer dan 7 maanden duurde en waar om elke vierkante centimeter werd gevochten in de tientallen kilometers loopgraven.

in de Citadel konden we helaas geen
foto's maken.

We hebben een bezoek gebracht aan de Citadel van Verdun, een enorme versterking met in totaal 7 km. gangen en tunnels die in de berg zijn uitgehakt en die plaats bood aan 7000 soldaten tijdens die slag. Met een treintje wordt je door een deel van die tunnels gevoerd en middels films, licht en geluid wordt gepoogd de situatie van destijds te laten herleven. Indrukwekkend mag ik wel zeggen, tenminste wij waren onder de indruk. Je wordt er niet echt vrolijk van om te zien hoe nonchalant de (absolute) machthebbers van weleer omgingen met de levens van hun onderdanen, maar het is goed om daar eens met je neus opgedrukt te worden. Helaas schijnt de mensheid zeer hardleers te zijn want nog geen 20 jaar later hebben we het nog eens dunnetjes overgedaan en opnieuw is deze regio toen zwaar getroffen.
Buiten gekomen vallen ineens al die putten in de gebouwen op, waar talloze kratertjes in de grote zandstenen blokken zitten. En van een afstand zie je ineens wat het zijn: kogelgaten! Ze hebben ze gewoon laten zitten, er staat alleen niet bij of het kogels uit de 1ste of de 2de Wereldoorlog zijn.

de galerij rond de kloostertuin

De rest van de oude stad van Verdun is zoals ik al eerder beschreven heb: verveloos, leegstaand en vervallen. Met één uitzondering: als je de heuvel beklimt kom je boven bij de kathedraal van Notre Dame en het Bisschoppelijk paleis, die beiden gerestaureerd zijn. Toen we de kathedraal in gingen werd op dat moment het prachtige orgel bespeelt en werd een indrukwekkend (vooral qua volume) stuk ten gehore gebracht. Helaas kwam dat abrupt ten einde met een daverende klap. Of de organist viel van zijn kruk, of hij kreeg de klep van het klavier op zijn vingers, maar daarna hebben we geen toon meer gehoord.
Als je in Verdun bent: zeer de moeite waard. Fraai glas in lood, de gerestaureerde crypte die 150 jaar "verdwenen" is geweest, de zuilengalerij rond de kloostertuin, erg mooi allemaal.

De haven bleef druk, talloze boten moesten rechtsomkeert maken of doorvaren omdat er simpelweg geen plaats meer was. Iedereen kwam naar Verdun om niets te hoeven missen van het grote vuurwerk dat afgestoken zou worden op de avond voor de Nationale Feestdag op 14 juli. Nou, er was een vuurwerk op de avond van de 13e, maar dusdanig ver weg dat er in de haven niets van te zien was! Vandaag ging het alweer als een lopend vuurtje over de steiger dat het "echte" vuurwerk dan toch echt vanavond gehouden zou worden.
Wij hebben er niet meer op gewacht. Na een gezellige en lange koffie met onze buren Nick en Diana uit de UK waaraan wij afgemeerd lagen, zijn wij om 2 uur 's middags alsnog vertrokken. De enige reden: die meute van 30 schepen voor te blijven wanneer die op de ochtend van de 15e massaal Verdun willen verlaten. Voor 5 uur vanmiddag, het tijdstip waarop de bediening van de sluizen stopt, zijn we erin geslaagd 4 sluizen te nemen en aan te leggen in Dieue sur Meuse. Hier hebben ze ook vuurwerk: rotjes in de handen van de lokale teenagers. Tot nu toe hebben ze zich gedragen..........

Franse belevenissen.

Eindelijk Frankrijk!

Wij hebben onze lezers vreselijk verwaarloosd!! Alweer 10 dagen geleden dat we ons laatste bericht schreven!!
De belangrijkste reden is dat de Belgische zorgeloosheid waarmee ze WiFi verbindingen open laten staan, heeft plaats gemaakt voor degelijk beveiligde LiveBox-en van het Franse Orange. Alles degelijk dichtgespijkerd, dus Vaarttuig bleef lang zonder verbindingen, want om nu blog met foto's te maken op een roaming verbinding.... Weet je wel wat dat kost!!?
Ook Orange heeft niet echt een klantvriendelijke oplossing voor buitenlanders te gast in Frankrijk. Of je maar eerst euro 58 wil betalen voor een dongle. Daar krijg je dan wel zowaar een hele dag gratis bandbreedte voor, maar daarna moet je echter gaan opladen en dat beloopt 1 euro per 15 Mbyte. Weliswaar stukken goedkoper dan de roaming prijs van 2 euro per Mbyte, maar toch.
Alsof T-Mobile van ons probleem hoorde! Plotseling ontving ik een SMS waarin zij voor vakantiegangers in het buitenland "Travel en Surf" aanbieden. Een mogelijkheid om een dag of week onbeperkt internet te gebruiken via je telefoon. En dan een week voor euro 7,50, kijk, da's tenminste een aanbod!!
Dat handigheidje om vervolgens je laptop te koppelen aan je (Android) telefoon kennen we intussen en zo kunnen we dus weer internetten en bloggen zonder direct aan de bedelstaf te geraken.

aan de kade van Vireux - helemaal alleen!

Terug naar Frankrijk.

die tunnels zijn klein hoor!!!

en zo plat moet je zijn voor zo'n tunnel

Toen we (maandag 4 juli) bij Givet via de Maas Frankrijk binnenvoeren hadden we ook typische franse weersomstandigheden. Strak blauwe lucht, heerlijk zonnetje en mooie temperaturen. En dat betekent dus tent eraf en bimini erop, korte broek aan en insmeren met zonnebrand. Lang duurde dat helaas niet! Dinsdag was ook prachtig maar woensdag was kil en somber na een nacht vol regen. De rest van de week was gewoon hollands. Redelijke temperaturen (18 tot 20 graden) en wisselend bewolkt/zonnetje.

helemaal niet eng......!

Maar wat Frankrijk zo heerlijk voor ons maakt zijn de bijna zweedse omstandigheden. Tot nu toe hebben we 36 franse sluizen genomen (op 2 na allemaal volautomatisch) en in allemaal lagen we alleen. Op praktisch alle vaardagen zijn we praktisch geen schip tegen gekomen. Alsof je heel die Maas en die prachtige valleien waar je door vaart voor je alleen hebt. Met een slakkegangetje en ruimte genoeg om te genieten.
In 1 aspect zijn de fransen heel on-zweeds en dat is de inrichting van de sluizen. In het Göta kanaal zijn alle sluizen volstrekt identiek, van de afmetingen en het verval tot aan de plaatsing  van de bolders aan de kant. In Frankrijk dus niet. De afmetingen zijn weliswaar overal hetzelfde (48,30 x 5,70) maar daar houdt het ook mee op. De bediening staat dan weer links, dan weer rechts, dan weer vooraan, dan weer achteraan. De bolders staan op volstrekt willekeurige plaatsen, soms zelfs zo dat je niet eens meer bij de bediening kunt komen. Zelfs bij sluizen met een verval van bijna 4 meter zitten er dus geen bolders in de muur.
Het recept, zul je dan vragen??

de bediening
in de sluis

Wel; voor binnenkomst bekijk je of de bediening links of rechts staat en vervolgens hang je die kant van de boot vol met fenders. Bij voorkeur afwisselend laag en hoog. Vervolgens vaar je naar binnen en stopt bij de enige trap in de kolk (soms voorin, soms achterin). Aanvankelijk klom Juliette dan omhoog om boven op de muur de lijnen in ontvangst te nemen en over de bolders te leggen. Herman neemt dan de achterlijn (aan boord) en Juliette de voorlijn (aan de wal), dan activeer je de sluiscyclus door de blauwe handel te bedienen, waarna de Maas zich leegstort in de kolk. Geweldig is dat: iedereen heeft blijkbaar haast dus laten we die kleppen maar helemaal opengooien. Het voordeel is wel dat je in 5 minuten boven bent, het nadeel is dat je de lijnen dubbel over de bolders moet hebben liggen om het schip in toom te houden want het gaat werkelijk alle kanten op als je niet uitkijkt. Eenmaal boven stapt Juliette weer aan boord en varen we uit.
Na 2 dagen zo te hebben gewerkt begon het stress niveau bij Juliette behoorlijk te stijgen en hebben we de boel maar omgekeerd. Als we eenmaal aan de trap liggen klimt Herman de trap op en neemt de lijnen aan die Juliette aan boord vast legt. Daarna klimt Herman weer terug (Juultje vindt het prettig als ik aan boord ben en niet op de wal sta) en activeert de cyclus.

prachtige gedenknaald (Sedan).
maar wat vindt je van dat haan(tje)!!?

En zo zijn we intussen gevorderd tot aan Dun-sur-Meuse, het zoveelste pittoresque dorpje aan de Maas dat kan bogen op een lange en roemrijke geschiedenis, maar niet kan verhullen dat het er op dit moment maar armzalig en verlaten bij ligt. De armoede die in Wallonië er duimendik bovenop lag is hier beter verborgen, maar is er wel degelijk. De bruggen zitten in de verf, alle dorpen hebben de zo karakteristieke gedenknaald voor de gevallene in eerste en tweede wereldoorlog die ook vers in de verf en de bloemen zit. Maar 2 straten buiten de markt zijn de huizen verveloos en/of leeg. Er is veel leegstand, zelfs het pand van de makelaar is te koop en de fabrieken in de buitenwijken staan grotendeels leeg en zijn vervallen. Het schijnt dat de jeugd wegtrekt en wat achter blijft is te oud of heeft het geld niet om weg te kunnen gaan. Vreselijk jammer voor zo'n prachtige streek.
En toch worden die rijke toeristen die met hun prachtige boten door hun vervallen achtertuin varen vriendelijk ontvangen. Iedereen groet, iedereen zwaait, nergens krijg je het gevoel dat je niet welkom zou zijn, integendeel.

kamperen in het wild (Monthermé)

En zo tuffen we van dorpje naar stad. Voor de geïnteresseerden: na binnenkomst bij Givet hebben we de nacht doorgebracht aan steigers in Vireux, Deville, Monthermé, Charleville-Mézières, Sedan (2x), Mouzon en dan nu Dun-sur-Meuse. In een week 165 km en 36 sluizen door Frankrijk, we hebben hard gewerkt!!