Medische zorg in Södertälje

Uppsala was erg interessant. Een mooie stad waar de historie van afdruipt. Bijna letterlijk. Dit land heeft geen oorlogen, en de daarmee gepaard gaande vernielingen, gekend sinds de invasies door Denen en Russen in de 17e eeuw. Dus sinds die tijd zijn in ieder geval de stenen gebouwen grotendeels gespaard gebleven. Mits goed onderhouden staan die daar nog steeds en hebben vaak nog grotendeels hun originele indeling.

Anatomisch theater, Uppsala

En zo kun je dus in Uppsala de kathedraal bewonderen maar ook het Gustavianum, het universiteitsmuseum. Kennen jullie het schilderij van Rembrandt "de anatomische les"? Nou, zoiets deden ze hier ook tot lering en vermaak, letterlijk. Het originele theater waarin dat gedaan werd, een cirkelvormig uiterst steil amfitheater dat plaats bood aan zo'n 200 staande (en deels betalende!) bezoekers, bestaat nog steeds direct onder de koepel van dit gebouw. Nee, geen reconstructie, het origineel. Gewoon, sinds die tijd goed onderhouden. Er worden weliswaar al eeuwen geen geëxecuteerde misdadigers meer ontleed maar het is daar, het op een na oudste anatomisch theater (Leiden had/heeft? de oudste).
Uppsala is ook gezellig, een echte studentenstad vol met fietsen en jongelui uit 70(!!) landen. We hebben de zondag lekker door de stad gezworven, te fiets en te voet en veel gezien.
Maandag zijn we weer vertrokken. Na een telefoontje werd de draaibrug in het riviertje keurig op bestelling gedraaid en gingen we op weg naar Skokloster, even onder Uppsala.

Skokloster

Zelfde verhaal: een enorm kasteel in originele staat. Grotendeels doordat de stichter en originele bewoner (ene Gustav Wrangler, maarschalk en admiraal) in zijn testament had bepaald dat Skokloster en al zijn verzamelingen bewaard moesten blijven om te getuigen van zijn grootheid. Een bescheiden man dus, maar het werkt wel! Alles origineel, kroonluchters die nog steeds hangen waar ze nieuw zijn opgehangen zo'n 400 jaar geleden, net zoals het (leren!) behang en de nederlandse wandtapijten.

Balzaal Skokloster

Ook origineel is de grote balzaal. Het enige probleem daarmee is dat die nog niet af was toen Wrangler stierf.  Uit angst niet meer betaald te worden zijn de werklieden weggelopen met achterlating van hun gereedschappen. Die ligger er nog steeds.......
Vanuit Skokloster hebben we een schuilplaats gezocht in een klein haventje tussen 2 eilandjes. Regen en veel wind gedurende de nacht.

Vaarttuig en Adagio voor Gripsholm

Met nog redelijk wat wind zijn we de volgende ochtend vertrokken naar Mariefred, weer zo'n plaats met veel historische erfenis, dit keer in de vorm van het koninklijk paleis Gripsholm. Het haventje ligt er recht tegenover, dus vanaf de steiger heb je een prachtig uitzicht op het slot (andersom trouwens ook....).
Op dinsdag hebben we eerst onze voorrraden op peil gebracht in afwachting van de "Adagio" die de volgende ochtend zou arriveren en die woensdag hebben we gezamenlijk het slot uitgebreid bezichtigd.
Die woensdag begon echter wat minder. Bij het opstaan merkte Herman dat zijn linkervoet niet meer echt wilde meedoen. Pijn in heup en bil en een klapvoetje en lopen als een gans met platvoeten. Die dag hebben we geprobeerd dat te negeren (gaat wel over) maar ook op donderdag hield die situatie aan. Lopen ging niet echt lekker, dus maar wat gefietst in Stellarholmen waar we onvrijwillig gestrand waren door een defecte draaibrug. Op advies van Ab, een van onze blogvolgers tevens orthopeed, hebben we de volgende dag, gisteren dus, koers gezet richting grote stad om me te melden bij een ziekenhuis voor nader onderzoek. De afdeling Orthopedie kon me echt niet hebben, maar na 5 uur rondhangen op de EHBO en eerste onderzoek door een co-assistent kwam dan toch een orthopeed naar beneden. Disc-hernia tussen 4e en 5e wervel was z'n oordeel. Maar niet ernstig genoeg voor behandeling in Zweden, haastte hij zich daaraan toe te voegen. Alsof ik daar op uit ben.......
Maar goed, we zitten er wel mee. Ik ben volledig ambulant, lig niet plat, geen pijn of pijnstillers alleen een wiebelig been en een klapvoet. Volgens Ab geneest 70% van de hernia's binnen 6 weken dus we kijken het nog even aan. Eind volgende week zijn we in de buurt van Skvasta, het vliegveld waar Ryanair op vliegt vanuit Eindhoven en beoordelen we de situatie opnieuw.
En de korte termijn plannen? Liggend achter de sluis van Södertälje liggen we alweer op zout water en gaan we rustig aan naar het zuiden. We gaan nog naar Trosa, Nyköping en misschien ook nog naar Oxelosund om afscheid te nemen van "Adagio". Daarna zijn we weer alleen en begint de terugreis pas echt.

Regen in Uppsala.

De zomer hebben we dus echt in Finland achtergelaten!
Op dit moment klettert het van de regen. De wind is matig maar is de laatste dagen ook stevig geweest; constant uit het westen en het bracht de ene na de andere depressie mee.
Maar hoe zijn we in Uppsala terecht gekomen??
Zoals in de vorige blog vermeld hebben we na de oversteek uit Finland een rustdag genomen in Kapellskär, de plaats waar veel van de grote veerboten aanmeren en vertrekken voorzover ze niet doorgaan naar Stockholm.

weerzien met Adagio

Na die rustdag met een lange wandeling door het natuurgebied Riddersholm zijn we doorgevaren naar het eiland Rindö, vlakbij Vaxholm. Door hebben we opnieuw de Adagio ontmoet, een in Nederland gebouwd schip onder Amerikaanse vlag, met aan boord Tim en Susan. Met hen zijn we vorig jaar ook veel opgetrokken tijdens onze tocht door het Gota Kanaal en dit voorjaar heb ik met Tim de reis rond Kaap Hoorn gemaakt aan boord van de bark Europa. Het was een hartelijk weerzien en na een dagje winkelen in Vaxholm zijn we gezamenlijk doorgevaren naar Stockholm. Vaarttuig weer in de Wasa haven, Adagio, met haar lengte van bijna 15 meter kan daar niet in en lag wat verderop tussen de toerboten en de bruine vloot.

Stockholm geeft ons een warm gevoel, we voelen ons echt thuis in die stad. Groot genoeg om veel faciliteiten te hebben, klein genoeg om beloopbaar, kneuterig en veilig te blijven. We hebben de volgende dag dus besteedt om op ons gemak de bus te nemen, te lunchen in Östermalms Saluhal, door Gamla Stan te slenteren en daar mijn favoriete SF boekwinkel te bezoeken en als laatste natuurlijk een bezoekje aan NK, het grote luxe warenhuis in het centrum van de stad, vermoeiend dagje dus!
Maar er is nog zoveel te zien in Zweden! Direct achter (ten westen van) Stockholm beginnen de Mälaren, een gigantisch merengebied en het centrum van de ontwikkeling van Zweden. Hier vindt je de opgravingen van de Viking nederzettingen van waaruit ze hun plunder- en handelstochten naar de rest van Europa ondernamen. Hier begon de ijzerindustrie voor Zweden en hier in Uppsala ligt de oudste Universiteit van het land. De Mälaren zelf is een indrukwekkend vaargebied met brede wateren en grote eilanden. Niet zoals het Saimaa meer in Finland dat nog het meeste lijkt op een scherengebied in zoet water, maar meer als de Müritz in Duitsland. De eilanden hebben veel minder dennebomen en heel veel loofbomen, geen jonge 5 jaar geleden geplante sprietjes, maar eeuwenoude joekels van eiken, beuken, kastanjes en lindebomen. Zo oud dat ze het zelfs de moeite waard vinden om de stammen van gestorven bomen te conserveren en gewoon in een park te laten staan: natuurlijke monumenten.

Na een dag Stockholm zijn wij dus richting Mälaren vertrokken terwijl Tim en Susan nog een dagje van Stockholm genoten.

Stora Gatan - Sigtuna

Stockholm verlaat je via de Carl-Johan Slussen (verval 1 mtr) en dat brengt je eigenlijk direct op de Mälaren waar we op ons gemak naar Sigtuna gevaren zijn, de op een na oudste stad in Zweden. Helaas is ook die stad een keer totaal platgebrand in een van de vele oorlogen met de Russen en de Denen, dus het stadsbeeld is 18e eeuwse houten huizen op een stratenplan dat teruggaat naar de vroege tijd van de Vikingen nederzettingen. Ook zijn er nog de ruines van een 3-tal middeleeuwse kerken die de moeite van het bekijken waard zijn.

Na een onrustige nacht met veel wind hebben we vanochtend Sigtuna weer verlaten en hebben onze tocht naar Uppsala weer voortgezet. Voor het laatste traject verlaat je het meer en zet je de reis voort over de Fyrisån, een rivier(tje) dat ons erg deed denken aan de Vecht; langzaam slingerend, smal, af en toe een brug die open moet en prachtige huizen op de oevers. Niet zoveel als aan de Vecht, maar toch.
En nu dus Uppsala. Het eerste dat we hoorden toen we aanlegden was: kijk, een Nederlandse boot! van 2 fietsers aan de overkant.  De harde regen weerhoudt ons om de stad in te gaan, dus dat moet tot morgen wachten maar blijkbaar zijn we niet de enige Nederlanders in de stad.
Mogelijk dat de Adagio ook deze kant op komt, maar anders ontmoeten we haar later deze week weer op het meer.

Aankomst in Zweden.

We zijn er nog steeds!!!
Maar het was me het tochtje wel. En de 5 dagen wachten in Hamina zijn alleszins de moeite waard gebleken.
Die donderdagochtend ging de wekker om 04:00 uur en om 04:30 gingen de lijnen los in het halfduister. Voor het eerst dit jaar met de navigatieverlichting aan op weg naar een steiger aan de zuidzijde van de stad om de septictank te legen en de watertank te vullen, maar om 05:00 uur gingen de lijnen opnieuw los en het gas open om pas 14 uur later en 177 km verder weer dicht te gaan.
De weerscondities waren zo goed dat ik ver naar het zuiden durfde te gaan om geen kronkelroutes tussen de eilanden te varen maar een rechte route over zee. Want - het goede nieuws - de autopilot werkt!!
5 km buiten Hamina hebben we onze deviatietabel correctie rondjes gedraaid en verdomd, de eerste keer goed! Vervolgens konden we de autopilot gebruiken en dat geeft een hoop rust. Je hoeft niet achter het stuur te blijven zitten om constant te corrigeren, maar kunt rondlopen, kaart bekijken, koffie drinken, naar de WC gaan etc. Zolang er maar iemand op de uitkijk is en eventueel kan ingrijpen mocht er iets mis gaan.
Maar dat is niet gebeurd, in geen van die drie dagen!

De eerste dag eindigde 35 km west van Helsinki in een kleine natuurhaven met minimale faciliteiten. Met de boeg aanleggen aan een steiger en het hekanker uit om je recht te houden. Prachtig eilandje, midden tussen de Finnen. Ze hebben ons geholpen met vastmaken, maar verder trekken ze zich weer terug op zichzelf.
De tweede dag een korte etappe, slechts 10 uur en 130 km en die bracht ons bij Kasnäs, zo'n beetje aan de uiterste zuid-west punt van Finland. Hier hebben we getankt en vroeg naar bed. Er was wel een probleempje: ergens had ik me vergist, want de resterende route bleek ineens 224 km te zijn. Dus ik ben er nog eens voor gaan zitten, heb de lineaal gepakt en een rechte lijn getrokken van Kasnäs naar Kapellskär in Zweden en vervolgens kleine omwegen gepland rond obstakels en ondieptes. Dit leverde 24 km routewinst op en aangezien het weer ging meewerken (lekkere rugwind van zo'n 5-6 knopen) durfde we het aan om een traject van 180 km over zee te gaan. In feite hadden we geen keus want op zaterdag zou het weer omslaan met west-noordwesten winden van 20 knopen en meer.

Zo gezegd zo gedaan. Opnieuw om 04:00 de wekker en om 04:30 tussen de hekboeien door de haven uit gemanoevreerd en onze weg gezocht via GPS en verlichtte boeien. Speciale ervaring hoor! En opnieuw bewees de autopilot z'n diensten door ons scherp als een scheermes op de route te houden zodat wij in alle rust  konden uitkijken naar obstakels.

Om 05:15 kwam de zon boven de horizon en om 06:00 draaiden we tussen de laatste eilanden uit de volle zee op. Om de dag niet te lang te maken hebben we wat extra gas gegeven en met zo'n 8 knopen (14-15 km/uur) begonnen we aan het lange traject richting Zweden.

Op deze manier omzeil je de kronkelpaadjes van de Åland eilanden en dat scheelt kilometers! Geen gebruikelijke route en we hebben dan ook op het hele traject minder dan 10 schepen gezien. Onze route viel blijkbaar wel op op de raderschermen van de Finse Kustwacht, want halverwege dook als uit het niets een schip achter ons op dat met zo'n 40 km/uur linea-recta op ons afstoof, op zo'n 10 mtr afstand naast ons kwam liggen voor een paar minuten (niemand te zien, geen marifooncontact), vervolgens weer ronddraaide en terugstoof naar waar die vandaan kwam. Leuk ritje voor de jongens.

Door de constant hogere snelheid en het slim afsnijden van bochtjes, hebben we uiteindelijk 197 km gedaan in 14 uur. Het tijdsverschil tussen Finland en Zweden hielp ook nog een handje en zo zaten we 's avonds om 18:30 (zweedse tijd) aan een pilsje op het achterdek en hadden we een praatje met de 2 buren.

Kijk: dat is nou het verschil tussen Finnen en Zweden! Alhoewel ik wel vind dat ze hun gastvrijheid wat overdrijven. Ze hoeven dat Gasthavenbord nu ook weer niet in onze huiskamer te plaatsen!

Na een heerlijke nachtrust werden we zondagochtend wakker met een forse noordenwind op de kop. 25 knopen hebben we gemeten. Dus we hebben er een rustige dag van gemaakt met een lekkere wandeling in het natuurgebied Riddersholm waar dit haventje midden in ligt.

Vanmiddag varen we verder richting Stockholm. We hebben een rendez-vous met de Adagio!

Maar daarover meer in de volgende keer.

Vertrek uit Hamina.

Dit is ons uitzicht van de laatste 5 dagen geweest.
Zaterdag 7 augustus kwamen we aan deze steiger terecht omdat de havens aan de zuidkant van de stad tjokkevol waren en de havens aan de noordkant ook vol, maar vooral te klein waren om ons te kunnen hebben. En dus kwamen we hier terecht. Wel lekker dicht bij het centrum, maar feitelijk in een afbraakbuurtje waar we dagelijks bezoek krijgen van oude mannetjes met hengels, haastige automobilisten die hier hun geurvlaggen komen uitzetten tegen bomen, trafohuisjes en bouwvallen en nozems met brommers die tegen elkaar komen schreeuwen over het lawaai heen van hun opgevoerde motertjes.
Maar ook de stiekeme rokers, de afspraakjes die eigenlijk niet gezien mogen worden en, elke dag, 2 praatmeisjes die op het steigertje achter "Vaarttuig" plaatsnemen en daar eindeloos lang praten en giebelen (zie de fietsen).
En niemand, maar dan ook niemand wisselt een woord met je. Zelfs als wij het initiatief nemen komt er geen boe of ba uit en zijn ze zo snel mogelijk verdwenen. Eenzaam volkje, die Finnen.

Maar we gaan dit allemaal verlaten! 5 dagen lang hebben we eigenlijk prima weer gehad qua temperatuur. Wel af en toe een onweers- of regenbui, maar vooral veel wind. De ene dag is het 17 knopen, de andere is het 23 knopen, maar onveranderlijk uit het zuidwesten. Dat betekent wind van zee en als wij 23 knopen meten op een beschutte plaats 4 km. landinwaarts, dan is die 10 km uit de kust toch al gauw 30 knopen en meer. Oftewel windkracht 7 met bijbehorende golfhoogte schuin op de kop, dus stampen en rollen.
Maar morgen is het gedaan! Terwijl ik dit schrijf is de wind aan het draaien en afnemen. Vanacht gaat hij door het zuiden naar het oosten en dat gaat gepaard met een bijna windstille periode van een paar uur. Wij staan dus om 04:00 uur op om bij het krieken van de dag te vertrekken. De zee zal nog wel even nodig hebben om te kalmeren. maar zeker aan het begin hebben we nog wat uitwijkmogelijkheden tussen de eilanden. De redelijk rustige oostenwind die daarna volgt zal de zee glad moeten strijken en dan kunnen we met de wind in de rug zo snel mogelijk richting Zweden varen. 524 km te gaan!

Dit is mijn "werkkamer" van de laatste paar dagen, waar we de weersontwikkelingen nauwlettend in de gaten hebben gehouden. De vaste boordcomputer heeft 2 schermen: 1 daglichtscherm met touch screen op de stuurstand, de andere is de TV met toetsenbord en muis in de salon. Beide geven hetzelfde beeld, maar deze opstelling is veel comfortabeler om elke dag de route uit te zetten. De route terug naar Zweden telt meer dan 200 routepunten tussen al die eilanden door en die moeten wel allemaal ingebracht worden!

Het voordeel van een route die helemaal vast ligt in de computer is dat het navigatieprogramma je constant informeert over de afwijking van de koers en de te sturen koers om dat te corrigeren. Als je dan een autopilot hebt, hoef je die koers maar in te geven en je hebt er geen kind meer aan. Het grote probleem van de laatste paar weken is nu echter dat het zogeheten fluxgate kompas van onze autopilot de geest heeft gegeven en we dus handmatig moeten sturen. En dat is redelijk inspannend op lange trajecten!

Ik had dus een nieuw kompas laten komen uit Nederland, maar ook dat vertoont fratsen en we hebben het vermoeden dat het een combinatie van kompas en plaats van het kompas aan de mast is. En dat is nog variabel ook want op die plaats aan de mast heeft het vorig kompas een tijdlang goed gefunctioneerd. Maar ja, een stalen schip laat zich makkelijk magnetiseren, zeker op deze hoogtes en zeker in een gebied waar de kaart vol staat met gebieden met magnetische afwijkingen (veel ijzer in de bodem).
Het nieuwe kompas heeft dus een nieuwe plaats gekregen. Zover mogelijk weg van de stalen massa van het schip en weg van de motor en elektronica die ook magnetische velden teweeg brengen. Testen aan de steiger zien er perfect uit, maar zal het ook werken op zee????? Morgen zullen we het weten.

De rest van de week gaan we lange dagen maken. De periode van oostenwind duurt minder dan 3 dagen en in die tijd proberen we zo ver mogelijk te komen voordat we opnieuw vast komen te liggen door harde westenwind. Hopelijk halen we Zweden, want mijn Fin's internet abonnement loopt af op 15 augustus!

Weer in de Finse Golf.

Alweer een week sinds de laatste blog! De tijd vliegt!
Maar ja, we hebben dan ook een hoop gedaan sinds Savonlinna. We hebben er weer zo'n 300 km opzitten en hebben intussen het Saimaa meer verlaten, de Russische zone wederom getrotseerd en liggen intussen in Hamina, een industriële havenstad zo'n 30 km van de Russische grens. Maar vooral: we hebben het heet, heet, heet gehad!
Om bij ons vertrek uit Savonlinna te beginnen: gewassen en geschrobd, met een volle drinkwatertank en een lege zwartwatertank zijn we maandag laat in de ochtend uit Savonlinna vertrokken. Heb ik ooit al eens iets gezegd over de Finnen en hun milieubewust zijn?? Nou daar kunnen wij in ons overvolle landje nog een punt aan zuigen. Overal, maar dan ook werkelijk overal, staan afzuiginstallaties voor vuil/zwart water en het gebruik ervan is gratis. We zien de Finnen ze ook daadwerkelijk gebruiken en sinds wij hier zoveel zwemmen, staat ook ons toilet dus naar binnen en wordt er geen afvalwater meer overboord gepompt. Dat is nog eens wat anders dan die installatie in Kerkdriel die ik in al die jaren door niemand gebruikt heb zien worden!

De maandag begon koel, slechts 24 graden, dus de bimini ging naar beneden. Op onze weg naar het zuiden kwamen we door het gebied waar de storm van vorige week doorheen getrokkken is. Met open mond hebben we de ravage bekeken, werkelijk 10-duizenden bomen zijn er plat gegaan. Hele eilanden zijn kaalgeslagen, verschillende zomerhuizen gezien waar bomen tegenaan liggen. Nu pas realiseren wij ons hoe goed wij zijn weggekomen die nacht!
's Avonds weer geankerd en heerlijk gezwommen. De dinsdag begon koeler en aangezien er ook weer een onweersbui was verspeld, zijn we Puumala binnengelopen, hebben daar getankt (1,20 euro/liter!!) en zijn vervolgens in de haven blijven liggen in afwachting van de bui. Vergeefs dus, het werd een prachtige ankeravond zonder bui, de voorspellers hadden het weer eens bij het foute end.
Woensdag was heet, heet, heet. Vanwege de stevige wind zijn we een beschutte baai ingegaan, hebben het schip weer op het strand en aan een boom gezet, hekanker erbij en weer zwemmen en luieren. 12 Finse boten hadden hetzelfde idee dus het werd redelijk druk in de baai. Wel leuk om te zien dat ze met een grote boog om ons heen varen en met z'n allen tegen elkaar aan in de ene hoek van de baai liggen en wij in ons eentje aan de andere kant. Nee, verbroederen met Finnen zal je niet gauw gebeuren.

Donderdag moesten we in Lappeenranta zijn. Al sind het begin van de reis knoeien we met het fluxgate kompas van de autopilot en dat heeft het vorige week definitief begeven. Ik had Vetus dus gevraagd een reserve exemplaar op te sturen en dat lag op ons te wachten in Lappeenranta. Het weer werkte gelukkig mee, want een van de weinige regenbuien viel terwijl ik in de haven het kompas stond te vervangen en Juliette de kledingwinkels in de stad afstroopte. Toen we aan het eind van de dag de balans opmaakte had zij meer succes dan ik. Zij 2 leuke truitjes en ik een kompas dat het nog steeds maar half doet.

De weersverwachting voor vrijdag was dermate goed dat we eigenlijk heel snel beslisten dan ook maar ineens door het kanaal en de Russische zone te gaan. Dat stuk heeft 75 km open zee en die dag was er nauwelijks wind en nog oostelijk ook, dus beter kun je het niet hebben. Dat betekende wel dat we 's avond om 23:00 uur nog door de stad liepen op zoek naar een hotel om extra copieën van onze crewlist te laten maken. Toen dat gelukt was snel naar bed!

varend door Rusland

Want die vrijdagochtend liep de wekker om 04:30 af en om 05:00 uur voeren we uit. De eerste 3 sluizen gingen vrij vlot, maar al met al was het toch nog 08:00 uur voordat we aan de Fins-Rusische grens kwamen. De Finnen zijn niet moeilijk dus dat was snel in orde en met de bimini naar beneden zijn we Rusland ingedoken waar het alsmaar heter en heter werd. Halverwege hebben we de bimini weer opgezet om ons te beschermen tegen de zon, maar desondanks werd het toch nog 34 graden op het achterdek. Na de Russische pascontrole in de 5e sluis (met zelfs een inspectie van de boot!) hadden we nog een klein oponthoud in de 7e sluis waar we een half uur in de kolk bleven liggen met beide deuren dicht zonder enige actie (of uitleg), maar verder geen problemen.
Tijdens onze tocht door de baai van Vyborg kwamen we nog een roestige baggerschuit tegen die plotseling heel enthousiast begon te toeteren en te zwaaien. Bleek een schip uit Rotterdam te zijn, maar wij hadden dat kleine Nederlandsche vlaggetje gemist. Ook voor hun blijkbaar een speciale gebeurtenis om zo'n klein Nederlands schip in Russische wateren tegen te komen.
Na 13 lange uren varen kwamen we dan uiteindelijk weer aan op het eiland Santio, waar opnieuw een Finse inspectie plaatsvond, maar eenmaal verlost van de formaliteiten hebben we de zodiac losgemaakt, zijn naar een strandje geroeid en zijn heerlijk gaan zwemmen. Die nacht zijn we aan de douanesteiger blijven liggen.

Tja, en hoe loopt het dan. Tijdens het voorbereiden van de trip van zaterdag zag ik dat we vlakbij Hamina waren. En Hamina was ons aanbevolen door Finnen, vooral in de eerste week van augustus, want dan werd de wereldberoemde Hamina Tattoo gehouden.
Nee, geen mooie plaatjes van de naald, maar een Taptoe Delft op z'n Fins. Snel even Internet geraadpleegd en jawel, de Tattoo liep nog tot zondag a.s. (vandaag dus). Er was maar een nadeel: de wekker liep wederom vroeg af, 06:30 dit keer, om op tijd in Hamina te kunnen zijn. Maar dat lukte dus ook, want om 11:20 vleide wij ons neer op het grasveld van een park waar het eerste optreden van die dag werd gehouden.

's Avonds om 21:00 uur zaten wij op het binnenplein van het Hamini Bastioni te kijken naar de show van Finse, Russische, Estse, Duitse, Belgische, Turkse en Amerikaanse legerorkesten. Een prachtige show,maar het was nog steeds 30 graden toen de voorstelling begon en 25 graden toen we om 23:30 naar huis fietsten.

En nu is het dus zondagochtend. Het is nevelig en opnieuw 28 graden maar met een harde wind (15 knopen) uit het zuid-oosten. Foute wind dus want dat levert een woelige zee op terwijl wij om het schiereiland van Kotka heen moeten. We blijven dus maar even liggen tot de wind wat luwt later vanmiddag.

En waar we dan naartoe gaan: geen idee, maar de volgende keer kun je het hier wederom lezen.

Tot ziens dus.

Savonlinna

Ooit van Savonlinna gehoord?
Dit is wat de Wikipedia ervan zegt:

• 
  
  

  Savonlinna (Zweeds: Nyslott) is een gemeente en stad in de Finse provincie Oost-Finland en in de Finse regio Zuid-Savo. De gemeente heeft een totale oppervlakte van 822 km² en telde 27.602 inwoners in 2003. Savonlinna ligt aan het Saimaameer. Het kasteel Olavinlinna (gebouwd in de 17e eeuw) vormt min of meer de basis van de stad.In het buitenland is Savonlinna vooral bekend door het gelijknamige Opera Festival.

Ter vergelijking: de gemeente Hoogeveen is 129 km² en telde 54.787 inwoners in 2010. Oftewel 6,5 keer kleiner in oppervlak maar wel 2 keer zoveel inwoners. Toch is Savonlinna in de cultuurwereld zeer bekend en dat komt vooral, zoals de Wikipedia vermeld, door het Opera Festival. (http://www.operafestival.fi/In_English/Front_page.iw3)

Dat festival duurt de hele maand juli.  De centrale plaats van handeling is onveranderlijk de binnenplaats van het prachtig gerestaureerde Olavinlinna, waar een tribune voor meer dan 2500 toeschouwers uitziet over een enorm podium met daarvoor een concertbak en omgeven door de hoge muren van het kasteel . Uitvoerende is steeds de Zweedse Koninklijke Opera en ook het programma kent jaar na jaar weinig verandering. Er zijn oude bekenden zoals Carmen en La nozze di Figarro, maar ook wat minder bekende stukken zoals Elektra van Richard Straus dat dit jaar nieuw op het programma stond.

Daar ben je dan in Savonlinna en ga je dan naar huis zonder een opera te hebben bezocht?? Natuurlijk niet!! Er was maar een probleem: vrijdagavond was de laatste avond en we hadden geen keus qua voorstelling: het werd dus Elektra van Strauss. Niet direct een stuk dat we zelf zouden hebben uitgezocht wanneer we in Eindhoven naar het Muziektheater gaan, maar het is natuurlijk de hele belevenis, de entourage, mensen kijken en naar muziek luisteren.

Nou: geen betere ouverture dan die storm van de dag ervoor met windkracht 9. Elektra en Straus daverde over ons heen als een tweede storm met angstaanjagende muziek en zang door 3 machtige sopranen om het macabre libretto kracht bij te zetten. Het was op sommige momenten zo hard en imponerend dat ouders met kleinere kinderen de zaal moesten verlaten omdat hun kinderen aan het huilen sloegen.

Niet helemaal onze smaak, maar prachtig, prachtig uitgevoerd en ook perfect passend in de entourage van dit oude kasteel. De echte liefhebbers gingen na afloop compleet uit hun dak met voetengestamp en bravo geroep, maar een toegift zat er niet in.

Zo, deze kunnen we ook weer van het lijstje schrappen: Opera in Savonlinna? been there, seen it!

Wat verder niet in de Wikipedia staat is dat Savonlinna gebouwd is op verschillende eilanden en een gezellig druk centrum heeft. Opera leeft hier echt, want er worden ook nog straatuitvoeringen gegeven door de artiesten. Zoveel als ze doen aan cultuur, zo weinig doen ze echter voor de watersporter. Er zijn 4 havens aangegeven aan de zuidkant van de stad, maar in geen van de havens konden wij terecht met Vaarttuig. Niet omdat ze vol zouden zijn, maar omdat ze stomweg geen faciliteiten hebben voor een schip van 12 meter. Uiteindelijk hebben we de eerste nacht gelegen aan een steiger voor de rondvaartboten waar we 22 euro moesten betalen en absoluut niets aan faciliteiten hadden: geen Elektra, sorry, electriciteit, geen water, douche, WC, vuilnis etc.

De dag erna dus verkast naar de noordzijde van de stad waar een hotel ligt met eigen haven. Ook deze haven kan eigenlijk geen boten aan boven 10 meter, maar ze hebben wel een voetbrug die het eiland waar het hotel op ligt verbindt met de stad. We hebben ons daar tegenaan gevleid en nu hebben we voor 20 euro electriciteit, water op de steiger, vrije wasmachines, sauna, douches, zwart-watertank pomp etc. etc. Zondag (vandaag) werd dus een werkdag, waar Juliette 5 wasmachines heeft gedraaid en we weer heerlijk schoon zijn. Het enige probleem met de ligging aan die voetbrug: hoe kom je in hemelsnaam van het schip af? Maar met de boegtrap en een krukje komen we een heel eind! Hier Juliette in actie, in evening dress, gereed om per fiets naar de Opera af te reizen.

Savonlinna is ook voor ons een hoogtepunt, nl. het verste punt van onze Scandinaviëreis 2009/2010. Wanneer we morgen de stad-in-de-meren verlaten zijn dat de eerste kilometers op een reis van 2500 km die ons weer terug naar huis brengt. Maar voordat dat zover is gaan we ongetwijfeld nog vele avonturen beleven!