Weer in de Finse Golf.

Alweer een week sinds de laatste blog! De tijd vliegt!
Maar ja, we hebben dan ook een hoop gedaan sinds Savonlinna. We hebben er weer zo'n 300 km opzitten en hebben intussen het Saimaa meer verlaten, de Russische zone wederom getrotseerd en liggen intussen in Hamina, een industriële havenstad zo'n 30 km van de Russische grens. Maar vooral: we hebben het heet, heet, heet gehad!
Om bij ons vertrek uit Savonlinna te beginnen: gewassen en geschrobd, met een volle drinkwatertank en een lege zwartwatertank zijn we maandag laat in de ochtend uit Savonlinna vertrokken. Heb ik ooit al eens iets gezegd over de Finnen en hun milieubewust zijn?? Nou daar kunnen wij in ons overvolle landje nog een punt aan zuigen. Overal, maar dan ook werkelijk overal, staan afzuiginstallaties voor vuil/zwart water en het gebruik ervan is gratis. We zien de Finnen ze ook daadwerkelijk gebruiken en sinds wij hier zoveel zwemmen, staat ook ons toilet dus naar binnen en wordt er geen afvalwater meer overboord gepompt. Dat is nog eens wat anders dan die installatie in Kerkdriel die ik in al die jaren door niemand gebruikt heb zien worden!

De maandag begon koel, slechts 24 graden, dus de bimini ging naar beneden. Op onze weg naar het zuiden kwamen we door het gebied waar de storm van vorige week doorheen getrokkken is. Met open mond hebben we de ravage bekeken, werkelijk 10-duizenden bomen zijn er plat gegaan. Hele eilanden zijn kaalgeslagen, verschillende zomerhuizen gezien waar bomen tegenaan liggen. Nu pas realiseren wij ons hoe goed wij zijn weggekomen die nacht!
's Avonds weer geankerd en heerlijk gezwommen. De dinsdag begon koeler en aangezien er ook weer een onweersbui was verspeld, zijn we Puumala binnengelopen, hebben daar getankt (1,20 euro/liter!!) en zijn vervolgens in de haven blijven liggen in afwachting van de bui. Vergeefs dus, het werd een prachtige ankeravond zonder bui, de voorspellers hadden het weer eens bij het foute end.
Woensdag was heet, heet, heet. Vanwege de stevige wind zijn we een beschutte baai ingegaan, hebben het schip weer op het strand en aan een boom gezet, hekanker erbij en weer zwemmen en luieren. 12 Finse boten hadden hetzelfde idee dus het werd redelijk druk in de baai. Wel leuk om te zien dat ze met een grote boog om ons heen varen en met z'n allen tegen elkaar aan in de ene hoek van de baai liggen en wij in ons eentje aan de andere kant. Nee, verbroederen met Finnen zal je niet gauw gebeuren.

Donderdag moesten we in Lappeenranta zijn. Al sind het begin van de reis knoeien we met het fluxgate kompas van de autopilot en dat heeft het vorige week definitief begeven. Ik had Vetus dus gevraagd een reserve exemplaar op te sturen en dat lag op ons te wachten in Lappeenranta. Het weer werkte gelukkig mee, want een van de weinige regenbuien viel terwijl ik in de haven het kompas stond te vervangen en Juliette de kledingwinkels in de stad afstroopte. Toen we aan het eind van de dag de balans opmaakte had zij meer succes dan ik. Zij 2 leuke truitjes en ik een kompas dat het nog steeds maar half doet.

De weersverwachting voor vrijdag was dermate goed dat we eigenlijk heel snel beslisten dan ook maar ineens door het kanaal en de Russische zone te gaan. Dat stuk heeft 75 km open zee en die dag was er nauwelijks wind en nog oostelijk ook, dus beter kun je het niet hebben. Dat betekende wel dat we 's avond om 23:00 uur nog door de stad liepen op zoek naar een hotel om extra copieën van onze crewlist te laten maken. Toen dat gelukt was snel naar bed!

varend door Rusland

Want die vrijdagochtend liep de wekker om 04:30 af en om 05:00 uur voeren we uit. De eerste 3 sluizen gingen vrij vlot, maar al met al was het toch nog 08:00 uur voordat we aan de Fins-Rusische grens kwamen. De Finnen zijn niet moeilijk dus dat was snel in orde en met de bimini naar beneden zijn we Rusland ingedoken waar het alsmaar heter en heter werd. Halverwege hebben we de bimini weer opgezet om ons te beschermen tegen de zon, maar desondanks werd het toch nog 34 graden op het achterdek. Na de Russische pascontrole in de 5e sluis (met zelfs een inspectie van de boot!) hadden we nog een klein oponthoud in de 7e sluis waar we een half uur in de kolk bleven liggen met beide deuren dicht zonder enige actie (of uitleg), maar verder geen problemen.
Tijdens onze tocht door de baai van Vyborg kwamen we nog een roestige baggerschuit tegen die plotseling heel enthousiast begon te toeteren en te zwaaien. Bleek een schip uit Rotterdam te zijn, maar wij hadden dat kleine Nederlandsche vlaggetje gemist. Ook voor hun blijkbaar een speciale gebeurtenis om zo'n klein Nederlands schip in Russische wateren tegen te komen.
Na 13 lange uren varen kwamen we dan uiteindelijk weer aan op het eiland Santio, waar opnieuw een Finse inspectie plaatsvond, maar eenmaal verlost van de formaliteiten hebben we de zodiac losgemaakt, zijn naar een strandje geroeid en zijn heerlijk gaan zwemmen. Die nacht zijn we aan de douanesteiger blijven liggen.

Tja, en hoe loopt het dan. Tijdens het voorbereiden van de trip van zaterdag zag ik dat we vlakbij Hamina waren. En Hamina was ons aanbevolen door Finnen, vooral in de eerste week van augustus, want dan werd de wereldberoemde Hamina Tattoo gehouden.
Nee, geen mooie plaatjes van de naald, maar een Taptoe Delft op z'n Fins. Snel even Internet geraadpleegd en jawel, de Tattoo liep nog tot zondag a.s. (vandaag dus). Er was maar een nadeel: de wekker liep wederom vroeg af, 06:30 dit keer, om op tijd in Hamina te kunnen zijn. Maar dat lukte dus ook, want om 11:20 vleide wij ons neer op het grasveld van een park waar het eerste optreden van die dag werd gehouden.

's Avonds om 21:00 uur zaten wij op het binnenplein van het Hamini Bastioni te kijken naar de show van Finse, Russische, Estse, Duitse, Belgische, Turkse en Amerikaanse legerorkesten. Een prachtige show,maar het was nog steeds 30 graden toen de voorstelling begon en 25 graden toen we om 23:30 naar huis fietsten.

En nu is het dus zondagochtend. Het is nevelig en opnieuw 28 graden maar met een harde wind (15 knopen) uit het zuid-oosten. Foute wind dus want dat levert een woelige zee op terwijl wij om het schiereiland van Kotka heen moeten. We blijven dus maar even liggen tot de wind wat luwt later vanmiddag.

En waar we dan naartoe gaan: geen idee, maar de volgende keer kun je het hier wederom lezen.

Tot ziens dus.