Rond de Peloponnesos, Deel 3

Zondag 10 juli 2016 - Plaka

Het traject tot de volgende grote stad in de vork tussen de derde vinger en de duim (Navplion) , hebben we in kleine stapjes afgelegd:

Op zondag 10 naar Plaka (Leonideon) (60 km)

Op maandag 11 juli t/m dinsdag 12 juli 2016  naar Tiros (14 km)

Op woensdag 13 juli 2016 naar Astrous (22 km)

aanloop naar Tiros

Allemaal leuke, kleine stadjes waar het nog niet massaal vergeven is van de toeristen. Allemaal prima havens (met dank aan de EU) maar waar helaas geen geld is om elektriciteit op de kade te krijgen. Het enige storende element zijn de flottieljes. Storend voor ons dan, het dorp kijkt er reikhalzend naar uit wanneer ineens zo'n 10 boten met 60 man het stadje bezetten. Eindelijk nering voor de mini-markets, cocktail bars en restaurants. Voor ons zijn het gewoon een verzameling onervaren Engelsen waarvoor je klaar moet staan met fenders wanneer ze hun boot inparkeren.
Alhoewel, ik moet zeggen: we hebben ook flottieljes gezien waarbij het prima georganiseerd was.

Bij elke haven zijn wel strandjes om te zwemmen. De stadjes zelf hebben meestal niets interessant te bieden, behalve dan dat op elke rots of kaap wel een oud vervallen kasteel staat van Byzantijnse of Venetiaanse oorsprong. Er is wat met keien gezeuld in de oudheid! Helaas is het zo dat wanneer je er twee gezien hebt, je de rest wel geloofd.

Qua varen werd het naarmate we noordelijker kwamen steeds beter. Het zwaarst hadden we het bij vertrek uit Monemvasia. Ondanks alle voorspellingen van het tegendeel stond er een stevige deining, een beetje warrige zee zelfs met golven van alle kanten. Juul heeft zelfs een primatour genomen en is even gaan liggen. Toen ze na 2 uur weer boven kwam was alles voorbij en de zee weer kalm.

Plaka was toch wel speciaal, heel even dachten we weer te vertrekken. We lagen nauwelijks in het haventje toen van de overzijde ineens keiharde muziek kwam. Op het daar liggende strandje had zich de jeugd verzamelt rond een strandtent en die moest vermaakt worden met strandvolleybal en keiharde muziek. Fransen die er lagen hebben losgemaakt en zijn vertrokken. Wij, samen met Cosi, en Utopia zijn blijven liggen en zijn voor ons geduld beloond want rond 19:00 uur stopte de muziek. Het was de avond van de EK voetbal finale, vandaar waarschijnlijk!

visserskade met niet-aangesloten palen

Tiros was ook leuk, prachtige haven met een merkwaardige discrepantie. Er stond weer zo'n groot bord "met dank aan de EU" en een prachtige kade vol met elektriciteit- en waterpalen. Alleen: de kade met palen was volledig bezet door vissers en de gebruikelijke aantallen geparkeerde RIB's en andere opblaasboten. De kade voor de jachtpassanten had geen palen! En als je nog verder keek: er staan dan wel palen op de visserskade, maar geen ervan is aangesloten. Toen ik de havenbeheerder daarover aansprak zei hij droevig dat de EU wel voor het opknappen van de haven betaalde maar dat ze zelf voor de aansluiting op elektriciteit en waterleiding moesten zorgen. De maatschappij vroeg daar € 100.000 voor en dat geld hadden ze niet....... Had dan die palen niet gezet, zou ik zeggen.

en een werkende paal in wording...

Maar vertelde de beheerder trots, morgen worden er waterpalen aan de passantenkade geplaatst, want daar was wel een aansluiting. Ja, ja, dachten wij, manana, het zal wel.
Maar verdomd. om 07:00 werden we wakker van een drilboor en daar waren zomaar 2 man bezig een paal te monteren en slangen aan te sluiten. En 's middags om 3 uur hadden we de enige werkende waterpaal in de hele haven voor de deur! Elektriciteit zou wat langer duren volgens de beheerder.
Met een dergelijke luxe voor de deur zijn we nog een dagje extra in Tiros blijven liggen alvorens naar Astrous te vertrekken.

Donderdag 14 juli t/m zondag 17 juli 2016 - Navplion (18,5 km)

De tocht vanuit Astrous naar Navplion was voorspoedig en daar vonden we tot onze grote vreugde een vrije plaats aan de commerciële kade waar we langszij konden liggen. We zijn hier naartoe gegaan omdat voor dit weekend wat meer wind is voorspeld en dit leek ons een prima plek om die te doorstaan.

het cruiseschip waar wij voor moesten wijken.
Wij lagen aan de kade rechts, niet eens op de foto.

Alleen: de vreugde was niet voor lang. Wij zijn die middag inkopen gaan doen, hebben wat op een terrasje gezeten en waren redelijk laat weer terug op de boot. Rond 20:30 uur heb ik bij "Il Porto" een pizza en een burger gehaald (Best burger in the world.......) en we zaten te eten toen ineens een auto van de Port Police voor de boot stopte. Of we maar wilden verkassen, er kwam morgenvroeg een groot cruiseschip aan deze kade liggen. Nou is de kade 300 meter lang en alleen de eerste 30 meter was bezet, dus ik vroeg hoe lang dat schip dan wel niet mocht zijn. Doet er niet toe, was het korte antwoord, ophoepelen. Ja, een autoriteit (is iemand met pet en pistool) tegenspreken is "not done"in Griekenland.

Het fort aan de ingang van de haven van Navplion

Dus in het donker hebben de we de lijnen losgemaakt en zijn de haven ingevaren. Gelukkig was er iemand in de daar al liggende rij zo vriendelijk om met een lampje te zwaaien en ons daarmee op een lege plaats te wijzen. We mikken zo goed mogelijk op het licht, schatten de afstand tot de kade, laten het anker vallen en schuiven achteruit richting het gat. En jawel, 10 meter voor de kade is de ketting op. En muurvast, ik dacht nog even die laatste meters gewoon door te trekken maar er was geen beweging in te krijgen. Dus de hele operatie overnieuw en opnieuw bleek dat afstanden schatten in het donker moeilijker is dan je denkt! Want nu was het 5 meter voor de kade toen onze 60 meter ketting op was maar dit keer kon ik wel met veel motorgeweld die extra meters erbij krijgen. Met de motor in vol achteruit zijn de lijnen belegd en toen ik eindelijk gas terugnam stonden de lijnen strak als pianosnaren. Fijn te weten dat het anker goed vast zit want het kan hier goed pal op de boeg waaien en als je anker niet vast zit zit je zo met het hek op de kade.

Als enigen in de hop-on hop-off bus

Die voorspelling is ook redelijk uitgekomen. Het begon die nacht toen we rond 02:30 wakker werden van een luide bons tegen de boot. Na een windstil begin van de nacht was ineens die beruchte NW wind opgestoken, schuin op de BB boeg, en het anker van de buurman was als eerste gezakt voor deze test. Zijn anker sleepte dus ( had ik hem al voor gewaarschuwd) en nu lag zijn boeg tegen de onze. Gelukkig hield ons anker het ook met 2 trekkende schepen en dat gaf hem de tijd om een extra zijlijn naar de kant te leggen en zijn ketting een paar meter in te halen tot het gelukkig goed vast zat en de boot weer recht trok. Na een half uurtje kon iedereen weer naar bed.

uitzicht vanaf het Palamidi kasteel

De volgende ochtend (vrijdag) was het weer windstil en gingen we wat graag van boord vanwege de hitte. We hebben om 09:00 een ritje met de hop-on hop-off bus geboekt en hebben het enorme Palamidi kasteel hoog op de berg boven Navplio bezocht. Weer zo'n Venetiaanse creatie die alleen hopeloos verouderd was bij de oplevering omdat er intussen kanonnen waren ontwikkeld die het vanaf zee makkelijk konden bereiken. 

ook hier weer aan de veren en de dempers

Toen we om 12:00 uur terugkwamen stond er een ZW wind en wilden we weer van boord omdat het schip constant ligt te rollen en niet zo'n beetje ook! 
Extra lijnen en dempers werken niet, dus we zijn de prachtige oude stad ingegaan met zijn gezellige pleintjes en kronkelstraatjes. Overdag is daar weinig te doen (je moet je realiseren dat tussen 14:00 en 16:00 uur alle zaken gesloten zijn. De horeca blijft open), maar 's avonds, zodra de zon onder is komt iedereen naar buiten en zitten alle terrassen propvol. Kinderen rennen rond met hun stepjes en fietsjes, ballonnen en zeepbelblaas verkopers lopen rond, er is overal muziek (vaak heel beschaafd) en iedereen is vrolijk. Heel erg gezellig! 

Volop Vrijheidsstrijders

maar in deze cel vond hij zijn einde....

Met Blauwvoet naar het strand

We hebben ook zaterdag en zondag doorgebracht in Navplion, samen met Blauwvoet en Catouse en hebben samen met hen diverse malen de oude stad bezocht om daar te eten dan wel een terrasje of een strandje te bezoeken.

en op de fiets door de oude Stad

Zondag kwam ineens een scootertje naar de boot. De berijder stelde zich in onvervalst Schevenings voor als Ton, een vriend van Rits en Marian (van de "White Whale") die al jaren in de buurt van Navplion woont en door Rits was getipt dat wij hier in de haven lagen. Heel gezellig geborreld en kennis gemaakt en Ton vertrok weer met de belofte nog contact op te nemen een dezer dagen.

Maandag 18 juli t/m woensdag 20 juli 2016 - Vivari (18,5 km)

Baai van Vivari

Met alle wind-waarschuwingen weer op groen zijn wij op maandag vertrokken voor de tocht langs de duim. Met enig geweld ons anker moeten los wrikken want dat zat nog steeds muurvast. Onze eerste stop was in de baai van Vivari. Mooie, rustige tocht via de smalle doorvaart bij het eiland Tolo. De baai van Vivari is volledig door land omsloten en bied dus erg goede bescherming. Eindelijk voor anker, na al die dagen aan die hete betonnen kade was het een opluchting eindelijk weer te kunnen zwemmen. Blauwvoet arriveerde vrij snel na ons en nodigde ons uit om die middag te komen borrelen om Marco's 65e verjaardag te vieren. Maar natuurlijk! 
Maar dat was niet genoeg voor Marco. Tijdens de borrel was er een Nederlandse boot bijgekomen met 6 Nederlandse dames en toen deze 's avonds terugkeerde van het diner aan de wal is het hem gelukt deze dames aan boord te krijgen (wij waren inmiddels vertrokken) en 's nachts om 23:00 uur keihard het "lang zal ze leven" voor hem te laten zingen. Hoe ouder, hoe gekker zullen we maar zeggen. Tot Mary's opluchting vertrokken de dames rond 00:30 naar de eigen boot en keerde de rust in de baai terug!

klaar om te kitten!!

Dinsdag was een bewolkte dag en ideaal voor wat onderhoudswerk aan het teakdek. En dat betekende dat ik om 07:00 al over het voordek kroop om oude repen kit uit te snijden, daarna de voegen uit te krabben, te schuren en te cleanen om daarna af te plakken en te primeren. 

Rond 19:30 was de zon eindelijk ver genoeg gezakt om te kunnen gaan kitten. Dat gaat op zich vrij snel en makkelijk, en na elke voeg moet dan de kit worden nagedrukt en afgestoken. Maar dan volgt het moeilijkste: het verwijderen van de afplaktape.

Je leert elke keer wat. Dit keer dat je niet te lang mag wachten tussen het afstrijken van de kit en het verwijderen van de tape. Ik heb dus eerst het volledige oppervlak ingekit (lag er prachtig bij) en ben vervolgens de tape gaan verwijderen. Helaas, te laat! De kit in de eerste voegen was al dermate verhard dat ik repen meetrok. Toen ik klaar was met het verwijderen van de tape, zag het dek er niet uit. En het enige dat je kunt doen is het zo laten. Over 7 dagen is het volledig uitgehard en kan het geschuurd worden, daarna kun je pas denken aan reparaties.

Op woensdag kregen we bericht van Ton en Rits dat zij naar Vivari kwamen. Wij zijn naar de kant geroeid (motortje weigert weer eens) en hebben gezellig met zessen (Rits, Marian, Ton en Els) geluncht in een strandpaviljoen iets verderop aan de kust.  Natuurlijk had niemand er aan gedacht een fototoestel mee te nemen! Heel gezellig om Rits en Marian weer eens te zien. Rond 17:00 waren we weer terug in Vivari en konden ons voorbereiden op de tocht van morgen.

Donderdag 21 juli 2016 - Koiladhia (23,5 km)

Beetje een vergissing. Grote maar vooral winderige baai. Deed een beetje industrieel aan. Grote kade met een vrachtschip, veel grote vissersschepen. Toen we aankwamen hadden we de ruimte maar natuurlijk moest dat Nederlandse flottielje pal om ons heen komen liggen. Zoveel ruimte en dan zo dicht op elkaar! 's Middags waaide het 24 knopen maar geen problemen met het anker.

wat je al niet opvist met je anker.

Waarom niet bleek de volgende ochtend. Toen we het anker ophaalden hing er een merkwaardige staalconstructie aan. Waarschijnlijk een of ander bouwsel van een vissersschip dat hier over boord is gezet. Met enige moeite konden we het uit onze ketting bevrijden en hebben het weer laten zinken voor de volgende sukkelaar. We hebben nog even aan de beroepskade gelegen om water te tanken en brood te kopen. Naderhand bleek dat het water niet te drinken was vanwege de gore smaak. Zelfs ons geavanceerd filtersysteem kreeg die smaak er niet uit.

Vrijdag 22 juli 2016 - Porto Heli (23,2 km)

Vandaag zou de grote dag worden! 's Morgens de vlag opnieuw strak aan de vlaggenstok gebonden en helemaal uitgerold zodat hij fier in de wind wappert. We gaan op bezoek bij Willem-Alexander en Maxima! Nou ja, we gaan langs hun Griekse optrekje varen. We hebben geen idee waar het is en hoe het eruit ziet maar we denken het wel te zullen herkennen.

We hadden er even niet op gerekend dat dit stuk kust erg populair is bij de groten der aarde. Poetin heeft hier zijn optrekje en ook Sean Connery schijnt hier een zomerhuisje te hebben. Dus het staat vol met prachtige villa's en overal privé haventjes en strandjes, de een nog mooier dan de andere. We hebben ze allemaal gefotografeerd en naderhand vergeleken met foto's die Maarten ons had toegestuurd en we kunnen veilig concluderen dat we het Koninklijk Buiten volledig gemist hebben!

Direct na Koiladhia buigt de kust wat terug en daar zijn wij rechtuit gegaan. En net in die bocht schijnt hun villa te staan! Pech gehad!

invaart Porto Heli

Porto Heli is opnieuw zo'n enorme baai waar veel schipverlaters hun drijvend eigendom inpakken en voor weken of maanden onbeheerd achterlaten. Je moet maar durven! Maar verder is het ook een populair punt bij flottieljes. Dus de baai, zeker vlak voor de kades, ligt propvol schepen. Wij hebben een rustige plaats achteraf gezocht zonder al te veel lawaai en waar we rustig en veilig kunnen zwemmen. 's Avonds het motortje geprobeerd en verdomd, dit keer slaat hij aan! Dus wij zijn 's avonds naar de haven gemotord en hebben het plaatsje bekeken, een biertje gedronken en nog een keer gekeken. Tegen etenstijd zijn we met de Zodiac naar een steiger gevaren vlakbij de boot, want volgens Tripadvisor lag daar het beste restaurant van Porto Heli. Maar wat zaten zij er naast! Het bleek een prima restaurant maar lag niet op de plek waar zij het aangaven. We moesten nog 1,2 km terug naar de stad lopen voordat wij "Pepper and Salt" vonden. Goed voor onze beweging en eetlust zullen we maar zeggen. Het restaurant was inderdaad heel goed. We hebben de eigenaar gevraagd ons te verrassen met Mezze naar eigen recept en het resultaat was zeer goed. Nog steeds Grieks, maar zeer verfijnd. En aan het eind reken je dan €30 af, inclusief wijn en fooi!

Na de maaltijd weer teruggelopen naar de Zodiac met de vraag"doet ie het of doet ie het niet?" En hij deed het dus ik hoefde niet terug te roeien!

Zaterdag 23 juli 2016 t/m maandag 25 juli 2016 - Poros (56,1 km)

Eigenlijk hadden we het eiland Hydra nog op ons programma staan. Een erg populair eiland bij de Grieken zelf. Maar plotseling bereikten ons ernstige waarschuwingen van Cosi en Utopia dat vooral niet te doen. "Het is hier een compleet gekkenhuis" meldden die vanuit het haventje van Hydra. Utopia heeft al een kras opgelopen en je brengt zo'n beetje de hele dag door op de boeg van het schip om andere schepen af te weren met fenders en scheldpartijen.
Dus Hydra hebben we overgeslagen, voorlopig althans, en we zijn doorgevaren naar Poros. Ook zo'n populair oord waar je vroeg moet zijn om een plaatsje te bemachtigen. Dus om 08:00 ging het anker omhoog en voeren wij over een vlakke zee langs Hydra naar Poros.

Kanaal van Poros

Poros is een beetje thuiskomen. Bijna op de dag af zijn we vorig jaar hier ook aangekomen na die winderige en lange overtocht over de Egeïsche Zee. En het is nog steeds een plaatje die binnenkomst bij Poros door dat nauwe kanaal vol met charterschepen en Poros met zijn kleurige huizen tegen de berg. We zijn helemaal doorgevaren tot om de bocht waar de ligplaatsen voor de passanten beginnen. En jawel hoor: ze lagen er allemaal: Utopia, Cosi, Blauwhand en Catouse en ze stonden allemaal klaar op de kade om ons lijntje aan te nemen (we hadden geluk, er ging net een groot zeilschip weg). Het was een hartelijk weerzien daar aan de kade. Je bent niet constant bij elkaar en overloopt elkaar ook niet wanneer je in dezelfde haven ligt, maar het is goed te weten dat iedereen er is en in geval van nood kan helpen. Direct na aankomst meldde zich de dieseltruck en aangezien die een goede prijs bood (€ 1,05) hebben we toegehapt: 316 liter ging erin, wederom goed voor 5,8 liter/uur of 1 nautische mijl per liter, helemaal niet slecht want we varen soms best stevig door.

Hartelijk welkom door de hondjes van Lo

In Poros hebben we ook weer onze oude bekende Lo (Lodewijk) van de "Mistral" ontmoet. Lo hebben we leren kennen in Finike in 2013. En Lo is een veteraan in dat gebied want hij is/was de organisator van de "Vasco da Gama" rally die hij een keer of 4-5 georganiseerd heeft. Een tocht vanuit Finike door het Suez kanaal, door de Rode Zee helemaal naar India en Maleisië. De tocht zou heden ten dagen veel te gevaarlijk zijn en wordt dus niet meer gehouden, maar het waren toentertijd al hele avonturen.

Lang zal ze leven!

Lo brengt tegenwoordig zijn tijd door op zijn schip in de Griekse wateren in gezelschap van zijn 2 terriers. Hij heeft een moeilijk jaar achter de rug want de vele jaren op zee en in de zon eisten zijn tol. Hij had huidkanker bij zijn neus en voordat dat volledig verwijderd was, was hij zijn halve neus kwijt en had een groot gat in zijn gezicht. Maar plastische chirurgie doet wonderen en hij kan tegenwoordig weer voor de dag komen met zijn gerestaureerde neus en nog belangrijker: hij is weer schoon!

 Wij hebben bij hem aan boord de 105e verjaardag van zijn moeder gevierd en nog een paar gezellige uurtjes doorgebracht.

de ferries vliegen af- en aan

Op maandag 25 juli hebben wij ons uitgestelde bezoek aan Hydra ingehaald. Om 09:00 uur namen we de snelle hydrofoil ferry van Poros naar Hydra en met een snelheid van 60 km/uur bracht die ons in een half uur naar het haventje van dat eiland.

Cosi en Utopia hadden niets te veel gezegd: met open mond hebben wij vanaf een terrasje naar het tumult in die kleine havenkom zitten kijken. Alles komt daar tegelijk binnen: hydrofoils, cruiseschepen, grote jachten, watertaxi's, catamarans en kleine jachten en allemaal loeren ze op die paar meter vrije kade. Een vertrekkend jacht krijgt niet de tijd zich fatsoenlijk los te maken want onmiddellijk zijn er 2 andere schepen die gehaast hun anker laten vallen en achteruit op het vrijgekomen gat afgaan, daarbij verwenst door de eigenaren van de naast het gat liggende schepen omdat die ankers natuurlijk over hun kettingen worden gegooid. En omdat er veel wind staat wil het ook nog al eens gebeuren dat ze het gat missen en de tierende eigenaren hun bolfenders moeten hanteren om het gevaar af te wenden. 

Bingo, 2 ankers tegelijk!

Vertrekkende schepen hebben het helemaal moeilijk want 9 van de 10 hebben minstens één ketting over de hunne en hijsen dus een vreemd anker mee omhoog tot frustratie van henzelf en de eigenaar van het andere anker die nog aan de wal ligt. Tegen de tijd dat de kluwen ontward is en het vreemde anker weer wordt teruggegooid ligt dat schip dus los en moet maar afwachten of het anker weer pakt wanneer hij de ketting binnenhaalt. Er is een categorie schippers die het nog bonter maakt. Deze laten voor de volle kade hun anker vallen en koersen dan achteruit op de daar reeds liggende schepen. Vervolgens gooien ze hun lijnen naar de verblufte schippers aan de kade met de bedoeling een tweede rij voor de kade te vormen. Er zijn schippers die die lijnen direct weer terug gooien onder het uiten van luide verwensingen, maar er zijn ook minder ervaren schippers (vaak huurders) die verbluft die lijnen aannemen en vastmaken.

geen auto's  wel ezels

Wat waren wij blij deze haven niet te hebben aangedaan! Na dit spectakel te hebben bekeken hebben we eerst het Hydra Museum bezocht. Het kleine eiland heeft een rijke maritieme historie en had als belangrijkste export product het leveren van goed opgeleide zeelieden. Haar eigen vloot heeft door de hele historie een belangrijke rol gespeeld en is met name tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog van doorslaggevende betekenis geweest. Na dit leerzame bezoek hebben we een paar uur door de hogere delen van het stadje gezworven waar we ook een heerlijk lommerrijk terras vonden waar we uitgebreid en lekker geluncht hebben. Daarna was het weer tijd de haven en de ferry op te zoeken die ons in no-time weer terug bracht naar Poros.

En daarmee kwam dus een eind aan onze tocht rond de Peloponnesos. We moeten natuurlijk nog terug naar de Ionische Zee via het Corinth kanaal, maar dat is bekend terrein. Heb geen angst, ook daar zullen we uitgebreid verslag van doen!

Tot de volgende blog!!

Herman en Juliette

Zomaar wat impressies van Hydra:

 en watertaxi's

Zeehelden van Hydra

Wat opvalt is dat al deze verzetshelden er zo verschrikkelijk Turks uitzien!

Wie met pek omgaat wordt er mee besmet, zullen we maar denken.

steile trapjes

nauwe steegjes

lommerrijke laantjes

kleurrijke hoekjes

en jij dacht wat te hebben meegemaakt in die sluis...

Rond de Peloponnesos - Deel 2

Donderdag 30 juni 2016 - Porto Kayio

Kaap Tainaron

Toen we deze ochtend rond 09:00 uur vertrokken van de kade van Porto Limeni was deze leeg. De vissers waren rond 05:00 vertrokken om hun dagelijkse brood te verdienen.
Vandaag is een belangrijke mijlpaal in onze tocht rond de Peloponnesos: de ronding van de tweede kaap (de middelvinger zeg maar) en tevens het meest zuidelijke punt van deze reis: Kaap Tainaron.

één (Franse) zeilboot op de hele dag
en dan zeilt hij ook nog niet!

Gezien de deining van gisteren en ook vanochtend op weg naar de Kaap waren we op alles voorbereid, maar het viel reuze mee. De deining bleef mooi mee rondlopen terwijl we rond de Kaap draaiden en op geen enkel moment hadden we deze dwars. Het enige incident van betekenis was dat een Grand Banks, die we eerder in Kalamata hadden gezien, ons hier op volle snelheid voorbij kwam. Niet dat die extra snelheid hem zoveel hielp, want een kwartier later lieten wij naast hem het anker vallen in de baai van Porto Kayio. En toen wij 20 minuten later gezellig zaten te lunchen en de wind opstak, kwam hij voorbij drijven: waarschijnlijk iets te haastig geankerd. Gelukkig merkte hij het voordat hij tegen de rotsen aan zou drijven.

Het was een zware vaardag!

Later die middag arriveerde de "Blauwvoet" met Marco en Mary (waarmee we kennis hadden gemaakt in Kalamata) in gezelschap van een Australische catamaran "Catouse".
Blauwvoet nodigde ons uit voor een borrel en daar maakten we kennis met Lance, Alia en hun Mechelse herder Sydney. Ik vermeld het hier maar even want ze zullen nog wel vaker vermeld worden in de rest van de blogs dit jaar.



Het meest bizarre ankerincident dat we ooit hebben meegemaakt vond in deze baai plaats.
Een uurtje voordat we zouden gaan borrelen arriveerde een prachtig Engels zeiljacht dat vlak bij ons zijn anker uitgooide: te weinig ketting dus, en jawel, even later werd de ketting binnen gehaald en een tweede poging ondernomen.
Om een lang verhaal kort te maken: toen wij na een uur gingen borrelen zijn we langs deze boot gevaren en heb ik voorzichtig geopperd dat hij minstens 3 x zoveel ketting moest leggen dan hij tot nu toe gedaan had. De raad werd in ontvangst genomen, maar er werd niets mee gedaan. Wij zaten al zeker 2 uur te borrelen toen het ook Lance en Marco teveel werd. Zij zijn in hun bootje gestapt en hebben de goede man bewogen heel veel ketting uit te leggen en hem vervolgens met 2 lange lijnen aan de kant gelegd. Eindelijk, na ruim 3 uur keerde de rust in de baai terug. Ik vraag me af of zij volgend jaar nog meegaat..........

Vrijdag 1 juli t/m woensdag 6 juli 2016 - Yithion (Githion)

Op vrijdag 1 juli zijn we in Yithion aangekomen, een stad aan de golf van Lakoniki (Kolpos Lakonikos) , een van de twee grote baaien aan de zuidkant van de Peloponnesos. Twee van de drie kapen hebben we dus nu al zonder problemen gerond en ook de vorige baai zijn we helemaal rondgevaren. Tot nu toe is onze tocht rond de Peloponnesos niet zo erg spannend geweest. We varen langs prachtige en imponerende landschappen, maar zowel het land als de zee zijn leeg. 
Om een idee te geven over de drukte in dit gebied: Gisteren zijn we een zeilboot en een motorboot tegengekomen en lagen we uiteindelijk met 5 schepen in de baai. Vandaag, op weg naar Yithion, zagen we bij het verlaten van de baai 3 schepen op weg naar de Kaap en een op weg naar Porto Kayio. Verder de hele dag niets gezien: geen boot, geen vis.
Het landschap is erg indrukwekkend, maar vooral leeg. Ook de hellingen zijn nauwelijks begroeid en er loopt een tamelijk nieuwe weg langs de kustlijn als een vers litteken uitgegraven uit de berghelling. En ook geen auto te zien.......Groot, ruim water, groter dan het IJsselmeer, hier en daar kilometers lege zandstranden, afgewisseld door evenzoveel kilometers steile rotswanden. Nauwelijks bewoning en geen boot te zien. Volgens mij heeft Odysseus 3000 jaar geleden door exact hetzelfde landschap gevaren.

Maar goed:

Nisos Kranai, al in de oudheid een liefdesnest

In Yithion liggen we voor anker pal voor de stadskade en zijn wederom het enige schip.

Over Odysseus en de Iliad gesproken: wij liggen voor anker achter het eiland waar al die ellende is begonnen: Nisos Kranai. Nadat Paris zijn Helena ontvoerd had brachten zij hun eerste liefdesnacht op dit eiland door en veroorzaakte daarmee de Trojaanse oorlog. Ja ja, je struikelt hier over de historie.


Op de eerste avond zijn we met het bootje naar de kant geroeid en hebben de stad en haven verkend. Er wordt flink gewerkt aan de haven, de pier wordt verlengd om meer deining buiten de haven te houden en verbreed om sneller de ferries af te kunnen handelen.
De vrachtwagens met stenen, zand en cement denderen over de kade vlak langs de boten en veroorzaken een hoop stof. Bovendien stinkt het water behoorlijk. Echt aanlokkelijk ziet het er niet uit maar gezien de weersverwachting moeten we toch maar overwegen er te gaan liggen.

er wordt flink gewerkt aan de haven van Yithion

we doen dit al te lang. We kennen zowat 3/4 van de
schepen aan de korte kade van Yithion.

Tussen de bedrijven door gezellig borrelen
v.l.n.r. Lance, Herman, Marco+Mary, Juliette
op de achtergrond Sydney

De volgende ochtend, na een rustige nacht voor anker, toch maar besloten te verkassen naar de haven. En alles zat mee, want we vonden een plekje zo ver mogelijk verwijderd van het breken en bouwen én zo dicht mogelijk bij de stad. Er hadden blijkbaar meer schepen het weerbericht gelezen, want in de loop van de dag melden zich een heel aantal bekende schepen: "Blauwvoet" en "Catouse", maar ook "Utopia" een grote, snelle motorboot die we vorig jaar al in Corinth hadden ontmoet, met Frans en Diana (beide ex-binnenschippers) en in hun gezelschap een prachtige Belgische zeilboot "Cosi" met Mark en Corinne. Tijdens ons verblijf in Yithion hebben we in wisselende samenstelling in elkaars gezelschap verkeerd, samen geborreld, gegeten maar ook geklust, kennis en ervaring uitgewisseld.

Yithion is toch exemplarisch voor het Griekenland dat zo nodig getransformeerd moet worden tot een moderne staat.
Na onze aankomst in de haven stond in no-time de Port-Police aan de loopplank. Onze papieren werden nauwgezet gecontroleerd en wat bleek: er ontbrak een stempeltje dat gezet had moeten worden bij de aanvang van het vaarseizoen, dus voordat wij de winterhaven verlieten. Foei, foei. Of ik me dus maar wilde melden bij het kantoor van de Port Police om dit te corrigeren. Nee, niet vandaag want het is zaterdag, maar morgen, op zondag (ziet u de logica?). Op zondagochtend 10 uur lopen wij de 800 meter naar het bureau en melden ons daar.  Je valt letterlijk met de deur in huis, want direct na de voordeur beginnen de bureau's en archiefkasten al. Overal grote stapels papier waar ik mijn papieren maar op leg waarna 3 agenten (tot de tanden gewapend met pistolen, knuppels en handboeien) zich erover heen buigen en ruziën wat nu eigenlijk het probleem is. Dat duurt even maar dan komt er een vierde bij die blijkbaar de expert op dit gebied is. Die laat mij een verzoek invullen voor nieuwe bootpapieren (hoezo? hier zijn de oude, kun je het daar niet van overnemen?). Nadat ik mijn invulwerk heb gedaan, gaat hij het overtikken in een computer. Mooi, dan kan hij de nieuwe papieren uitprinten en zijn we klaar.. Nee dus, hij print een betaalopdracht uit waarmee ik me morgenvroeg bij een bank moet melden om te betalen. Daarna moet ik me met het recu melden om de nieuwe bootpapieren te krijgen. Hoezo, kan ik hier niet betalen? Nee, dat kan niet. Kan ik niet elektronisch betalen: nee, ook niet. Via Internet dan? als je me nu het IBAN nummer van de Bank geeft......... Alsof ze water zien branden....

"Catouse" voor het panorama van Yithion

Maandagochtend staan wij dus bij de bank. Via een sluis worden we een voor een binnengelaten maar daar zitten al een stuk of dertig mensen. Iedereen trekt een nummertje en de echt ervaren rotten verdwijnen dan weer om iets nuttigs te gaan doen. Wij hebben een uur lang ons verstand zitten te vergapen. Mensen komen dus nog echt met spaarbank-boekjes om geld op te nemen of in te leggen en winkeliers betalen hier hun rekening met grote stapels cash. Overal komt papier in 3-voud aan te pas, overal liggen grote stapels papier en ordners waar niemand nog iets in kan vinden en zelfs in de bank kun je niet elektronisch betalen. Dan ga je maar eerst naar buiten naar de PIN automaat om geld te halen.

Archaisch en primitief, geen wonder dat dit land naar de klote gaat.

Uiteindelijk hebben wij onze leges betaald en zijn met het recu naar de Port Police gegaan waar onze nieuwe papieren zouden worden geprint. 

NEE, NATUURLIJK NIET! HEB JE DAN NOG STEEDS NIETS GELEERD???

de beruchte bootpapieren.

Er wordt een groot formulier met de hand ingevuld en voorzien van de nodige stempels en met rood (voor mijn gemak) wordt er ingevuld wanneer het volgende stempeltje gezet moet worden. Het formulier heeft talloze hokjes want in een niet zo ver verleden moest je in ELKE haven een stempel bij aankomst en een stempel bij vertrek gaan halen. Dat is God zij dank voorbij!

Maar onze ervaring met de bureaucratie was nog niet voorbij. We werden er vriendelijk op gewezen dat we nog liggeld moesten gaan betalen in het Gemeentehuis. Ik  bedoel maar: wij sturen een vriendelijke havenmeester op pad met een pinautomaat, hier ga je op zoek naar een ambtenaar in een stoffig kantoor die weer allerhande papieren wil zien en weer nieuwe maakt en waar je uiteindelijk je geld kwijt kunt.

Het ergste van de hele zaak: er is geen enkele controle. Wanneer je besluit niet mee te doen aan deze onzin is er geen haan die er naar kraait. De opbrengsten van deze hele bureaucratie wegen op geen enkele manier op tegen de kosten.

In Yithion hebben we ons voorbereid op het ronden van de laatste vinger van de Peloponnesos: Kaap Maléas. Met de weerberichten in de hand hebben de zeilboten besloten het in 2 etappes te doen, met een overnachting in een baai aan de zuidzijde van Elefanisos. Wij hebben besloten de tocht naar Monemvasia en het ronden van de Kaap in een ruk te doen vanwege de betere omstandigheden voor het hele traject op de tweede dag.

Donderdag 7 juli t/m zaterdag 9 juli - Monemvasia

Elefanisos: wanneer de zeespiegel 50 cm stijgt loopt deze zandbank onder......

Op donderdag 7 juli was het dan zo ver: om 07:50 maakten we los en begonnen aan het eerste traject naar Elefanisos. Tot aan de nauwe doorgang tussen het eiland en het vasteland is er weinig aan de hand: vrij veel wind, vlagerig, maar weinig deining. Het nemen van de nauwe doorgang is te vergelijken met een ritje door de Biesbosch. Wanneer je je aan de route houdt heb je minstens 2 meter diepte, maar links en rechts van de route liggen behoorlijke rotsen en ondiepten. Ik had tevoren de bochtige route nauwgezet ingebracht in WinGPS en hebben, met de motor alleen in het werk, deze langzaam afgelegd. Halverwege werden we geholpen door een overstekende platbodem veerpont die we een eindje konden volgen en we hebben de doorgang zonder problemen kunnen nemen.

Na Elefanisos werd het anders. Aan bakboord stonden stevige heuvels en bergen waar bij tijd en wijle zware valwinden vanaf kwamen denderen. We hebben daar minder last van dan zeilschepen, die zomaar kunnen omslaan, maar we hebben Suleyman nogmaals bedankt voor het vakmanschap waarmee hij sprayhood en bimini heeft gemaakt. Het klappert en kreunt, maar bleef fier overeind!

Het vlakke deel van Kaap Maleas, toen we nog tijd hadden om te fotograferen.

Kaap Maleas is berucht vanwege zijn winden. In tegenstelling tot de vorige kaap is deze niet rond maar vlak aan de onderkant. Wij prezen ons al rijk toen we de eerst bocht namen en op oostelijke koers door bijna vlak water voeren. Maar het venijn zat in de staart: achter de volgende bocht, naar het Noorden dus, lag de Meltemi al voor ons klaar. Die waait vanuit het noorden parallel aan de bergketen, maar buigt vervolgens om de kaap heen naar het westen en neemt de deining met zich mee. Halverwege het traject kwamen we dat dus allemaal tegen. De deining was dusdanig zwaar rond de kaap dat we besloten om nog een paar mijl op oostelijke koers te blijven en vervolgens kruisend door golven van 1-2 meter ons een weg naar het noorden te zoeken. Zeker de eerste 10 mijl waren zwaar, vooral omdat we 15 mijl moesten kruisen om 10 mijl afstand tot de kaap te krijgen. Daarna werd het langzaam beter en konden we uiteindelijk in rechte koers de laatste mijlen naar Monemvasia afleggen. We hebben die dag 110 km (60 nautische mijl) afgelegd en daar hebben we 9,2 uur over gedaan.

Monemvasia is het Griekse Mont St. Michel. Een grote kale rots in zee, met een enkele weg (monem=enkel, vasia=weg) verbonden met het vasteland. Drie zijden van de rots zijn steil, de derde zijde is enigszins hellend en daar is ooit een ommuurde stad gebouwd. Tot in de twintigste eeuw was het een belangrijke stad omdat het de laatste haven voor Kaap Maleas was.
Het dorp op de helling is van Byzantijnse oorsprong, maar zeker van het bovenste deel is weinig meer over, alleen de archeologen hebben daar nog plezier aan.

nauwe steegjes

Het onderste gedeelte is echter door de Venetianen herbouwd en gebruikt tijdens hun overheersingsperiode en is daarna redelijk onderhouden. Het vormt nu een belangrijke toeristische attractie met haar smalle steile straatjes, interessante kerken en vele terrasjes en restaurants.

"Blauwvoet", "Catouse", "Utopia"en "Cosi" waren al voor ons aangekomen, maar we vonden nog een plekje aan de buitenkant van de pier rond de vissershaven. Alhoewel, dat was maar voor een nacht. Toen er in de avond een wind op de boeg opstak werd snel duidelijk dat ons anker niet hield. Gelukkig ging de wind snel liggen, maar de volgende ochtend hebben we toch het anker maar ingehaald en zijn gaan verliggen toen er een plekje vrijkwam in de binnenhaven. Wat bleek: met het anker haalden we een grote rots naar boven!!

Zeezicht van de ommuurde stad  Monemvasia

Met de bemanningen in verschillende samenstellingen hebben we een gezellige tijd gehad in Monemvasia: geborreld, gegeten, gewandeld, excursies gedaan etc.
Het is een prachtig eiland met heel veel bezienswaardigheden en zeer de moeite waard.

mooi plaatje, toch? Uitzicht vanaf de bovenstad

De grote Kapen zitter er op!
Wat ons nu nog wacht is de laatste grote baai en de duim aan de Peloponnesos. Wanneer we die gerond hebben komen we in Poros, hetzelfde plaatsje waar we in 2015 ons Egeïsche avontuur beëindigd hebben. Technisch gezien is onze rondreis pas ten einde op Kefalonia, maar de reis daar naartoe vanuit Poros hebben we vorig jaar al beschreven.

De volgende keer dus: Rond de Peloponnesos - Deel 3