Rond de Peloponnesos - Deel 2

Donderdag 30 juni 2016 - Porto Kayio

Kaap Tainaron

Toen we deze ochtend rond 09:00 uur vertrokken van de kade van Porto Limeni was deze leeg. De vissers waren rond 05:00 vertrokken om hun dagelijkse brood te verdienen.
Vandaag is een belangrijke mijlpaal in onze tocht rond de Peloponnesos: de ronding van de tweede kaap (de middelvinger zeg maar) en tevens het meest zuidelijke punt van deze reis: Kaap Tainaron.

één (Franse) zeilboot op de hele dag
en dan zeilt hij ook nog niet!

Gezien de deining van gisteren en ook vanochtend op weg naar de Kaap waren we op alles voorbereid, maar het viel reuze mee. De deining bleef mooi mee rondlopen terwijl we rond de Kaap draaiden en op geen enkel moment hadden we deze dwars. Het enige incident van betekenis was dat een Grand Banks, die we eerder in Kalamata hadden gezien, ons hier op volle snelheid voorbij kwam. Niet dat die extra snelheid hem zoveel hielp, want een kwartier later lieten wij naast hem het anker vallen in de baai van Porto Kayio. En toen wij 20 minuten later gezellig zaten te lunchen en de wind opstak, kwam hij voorbij drijven: waarschijnlijk iets te haastig geankerd. Gelukkig merkte hij het voordat hij tegen de rotsen aan zou drijven.

Het was een zware vaardag!

Later die middag arriveerde de "Blauwvoet" met Marco en Mary (waarmee we kennis hadden gemaakt in Kalamata) in gezelschap van een Australische catamaran "Catouse".
Blauwvoet nodigde ons uit voor een borrel en daar maakten we kennis met Lance, Alia en hun Mechelse herder Sydney. Ik vermeld het hier maar even want ze zullen nog wel vaker vermeld worden in de rest van de blogs dit jaar.



Het meest bizarre ankerincident dat we ooit hebben meegemaakt vond in deze baai plaats.
Een uurtje voordat we zouden gaan borrelen arriveerde een prachtig Engels zeiljacht dat vlak bij ons zijn anker uitgooide: te weinig ketting dus, en jawel, even later werd de ketting binnen gehaald en een tweede poging ondernomen.
Om een lang verhaal kort te maken: toen wij na een uur gingen borrelen zijn we langs deze boot gevaren en heb ik voorzichtig geopperd dat hij minstens 3 x zoveel ketting moest leggen dan hij tot nu toe gedaan had. De raad werd in ontvangst genomen, maar er werd niets mee gedaan. Wij zaten al zeker 2 uur te borrelen toen het ook Lance en Marco teveel werd. Zij zijn in hun bootje gestapt en hebben de goede man bewogen heel veel ketting uit te leggen en hem vervolgens met 2 lange lijnen aan de kant gelegd. Eindelijk, na ruim 3 uur keerde de rust in de baai terug. Ik vraag me af of zij volgend jaar nog meegaat..........

Vrijdag 1 juli t/m woensdag 6 juli 2016 - Yithion (Githion)

Op vrijdag 1 juli zijn we in Yithion aangekomen, een stad aan de golf van Lakoniki (Kolpos Lakonikos) , een van de twee grote baaien aan de zuidkant van de Peloponnesos. Twee van de drie kapen hebben we dus nu al zonder problemen gerond en ook de vorige baai zijn we helemaal rondgevaren. Tot nu toe is onze tocht rond de Peloponnesos niet zo erg spannend geweest. We varen langs prachtige en imponerende landschappen, maar zowel het land als de zee zijn leeg. 
Om een idee te geven over de drukte in dit gebied: Gisteren zijn we een zeilboot en een motorboot tegengekomen en lagen we uiteindelijk met 5 schepen in de baai. Vandaag, op weg naar Yithion, zagen we bij het verlaten van de baai 3 schepen op weg naar de Kaap en een op weg naar Porto Kayio. Verder de hele dag niets gezien: geen boot, geen vis.
Het landschap is erg indrukwekkend, maar vooral leeg. Ook de hellingen zijn nauwelijks begroeid en er loopt een tamelijk nieuwe weg langs de kustlijn als een vers litteken uitgegraven uit de berghelling. En ook geen auto te zien.......Groot, ruim water, groter dan het IJsselmeer, hier en daar kilometers lege zandstranden, afgewisseld door evenzoveel kilometers steile rotswanden. Nauwelijks bewoning en geen boot te zien. Volgens mij heeft Odysseus 3000 jaar geleden door exact hetzelfde landschap gevaren.

Maar goed:

Nisos Kranai, al in de oudheid een liefdesnest

In Yithion liggen we voor anker pal voor de stadskade en zijn wederom het enige schip.

Over Odysseus en de Iliad gesproken: wij liggen voor anker achter het eiland waar al die ellende is begonnen: Nisos Kranai. Nadat Paris zijn Helena ontvoerd had brachten zij hun eerste liefdesnacht op dit eiland door en veroorzaakte daarmee de Trojaanse oorlog. Ja ja, je struikelt hier over de historie.


Op de eerste avond zijn we met het bootje naar de kant geroeid en hebben de stad en haven verkend. Er wordt flink gewerkt aan de haven, de pier wordt verlengd om meer deining buiten de haven te houden en verbreed om sneller de ferries af te kunnen handelen.
De vrachtwagens met stenen, zand en cement denderen over de kade vlak langs de boten en veroorzaken een hoop stof. Bovendien stinkt het water behoorlijk. Echt aanlokkelijk ziet het er niet uit maar gezien de weersverwachting moeten we toch maar overwegen er te gaan liggen.

er wordt flink gewerkt aan de haven van Yithion

we doen dit al te lang. We kennen zowat 3/4 van de
schepen aan de korte kade van Yithion.

Tussen de bedrijven door gezellig borrelen
v.l.n.r. Lance, Herman, Marco+Mary, Juliette
op de achtergrond Sydney

De volgende ochtend, na een rustige nacht voor anker, toch maar besloten te verkassen naar de haven. En alles zat mee, want we vonden een plekje zo ver mogelijk verwijderd van het breken en bouwen én zo dicht mogelijk bij de stad. Er hadden blijkbaar meer schepen het weerbericht gelezen, want in de loop van de dag melden zich een heel aantal bekende schepen: "Blauwvoet" en "Catouse", maar ook "Utopia" een grote, snelle motorboot die we vorig jaar al in Corinth hadden ontmoet, met Frans en Diana (beide ex-binnenschippers) en in hun gezelschap een prachtige Belgische zeilboot "Cosi" met Mark en Corinne. Tijdens ons verblijf in Yithion hebben we in wisselende samenstelling in elkaars gezelschap verkeerd, samen geborreld, gegeten maar ook geklust, kennis en ervaring uitgewisseld.

Yithion is toch exemplarisch voor het Griekenland dat zo nodig getransformeerd moet worden tot een moderne staat.
Na onze aankomst in de haven stond in no-time de Port-Police aan de loopplank. Onze papieren werden nauwgezet gecontroleerd en wat bleek: er ontbrak een stempeltje dat gezet had moeten worden bij de aanvang van het vaarseizoen, dus voordat wij de winterhaven verlieten. Foei, foei. Of ik me dus maar wilde melden bij het kantoor van de Port Police om dit te corrigeren. Nee, niet vandaag want het is zaterdag, maar morgen, op zondag (ziet u de logica?). Op zondagochtend 10 uur lopen wij de 800 meter naar het bureau en melden ons daar.  Je valt letterlijk met de deur in huis, want direct na de voordeur beginnen de bureau's en archiefkasten al. Overal grote stapels papier waar ik mijn papieren maar op leg waarna 3 agenten (tot de tanden gewapend met pistolen, knuppels en handboeien) zich erover heen buigen en ruziën wat nu eigenlijk het probleem is. Dat duurt even maar dan komt er een vierde bij die blijkbaar de expert op dit gebied is. Die laat mij een verzoek invullen voor nieuwe bootpapieren (hoezo? hier zijn de oude, kun je het daar niet van overnemen?). Nadat ik mijn invulwerk heb gedaan, gaat hij het overtikken in een computer. Mooi, dan kan hij de nieuwe papieren uitprinten en zijn we klaar.. Nee dus, hij print een betaalopdracht uit waarmee ik me morgenvroeg bij een bank moet melden om te betalen. Daarna moet ik me met het recu melden om de nieuwe bootpapieren te krijgen. Hoezo, kan ik hier niet betalen? Nee, dat kan niet. Kan ik niet elektronisch betalen: nee, ook niet. Via Internet dan? als je me nu het IBAN nummer van de Bank geeft......... Alsof ze water zien branden....

"Catouse" voor het panorama van Yithion

Maandagochtend staan wij dus bij de bank. Via een sluis worden we een voor een binnengelaten maar daar zitten al een stuk of dertig mensen. Iedereen trekt een nummertje en de echt ervaren rotten verdwijnen dan weer om iets nuttigs te gaan doen. Wij hebben een uur lang ons verstand zitten te vergapen. Mensen komen dus nog echt met spaarbank-boekjes om geld op te nemen of in te leggen en winkeliers betalen hier hun rekening met grote stapels cash. Overal komt papier in 3-voud aan te pas, overal liggen grote stapels papier en ordners waar niemand nog iets in kan vinden en zelfs in de bank kun je niet elektronisch betalen. Dan ga je maar eerst naar buiten naar de PIN automaat om geld te halen.

Archaisch en primitief, geen wonder dat dit land naar de klote gaat.

Uiteindelijk hebben wij onze leges betaald en zijn met het recu naar de Port Police gegaan waar onze nieuwe papieren zouden worden geprint. 

NEE, NATUURLIJK NIET! HEB JE DAN NOG STEEDS NIETS GELEERD???

de beruchte bootpapieren.

Er wordt een groot formulier met de hand ingevuld en voorzien van de nodige stempels en met rood (voor mijn gemak) wordt er ingevuld wanneer het volgende stempeltje gezet moet worden. Het formulier heeft talloze hokjes want in een niet zo ver verleden moest je in ELKE haven een stempel bij aankomst en een stempel bij vertrek gaan halen. Dat is God zij dank voorbij!

Maar onze ervaring met de bureaucratie was nog niet voorbij. We werden er vriendelijk op gewezen dat we nog liggeld moesten gaan betalen in het Gemeentehuis. Ik  bedoel maar: wij sturen een vriendelijke havenmeester op pad met een pinautomaat, hier ga je op zoek naar een ambtenaar in een stoffig kantoor die weer allerhande papieren wil zien en weer nieuwe maakt en waar je uiteindelijk je geld kwijt kunt.

Het ergste van de hele zaak: er is geen enkele controle. Wanneer je besluit niet mee te doen aan deze onzin is er geen haan die er naar kraait. De opbrengsten van deze hele bureaucratie wegen op geen enkele manier op tegen de kosten.

In Yithion hebben we ons voorbereid op het ronden van de laatste vinger van de Peloponnesos: Kaap Maléas. Met de weerberichten in de hand hebben de zeilboten besloten het in 2 etappes te doen, met een overnachting in een baai aan de zuidzijde van Elefanisos. Wij hebben besloten de tocht naar Monemvasia en het ronden van de Kaap in een ruk te doen vanwege de betere omstandigheden voor het hele traject op de tweede dag.

Donderdag 7 juli t/m zaterdag 9 juli - Monemvasia

Elefanisos: wanneer de zeespiegel 50 cm stijgt loopt deze zandbank onder......

Op donderdag 7 juli was het dan zo ver: om 07:50 maakten we los en begonnen aan het eerste traject naar Elefanisos. Tot aan de nauwe doorgang tussen het eiland en het vasteland is er weinig aan de hand: vrij veel wind, vlagerig, maar weinig deining. Het nemen van de nauwe doorgang is te vergelijken met een ritje door de Biesbosch. Wanneer je je aan de route houdt heb je minstens 2 meter diepte, maar links en rechts van de route liggen behoorlijke rotsen en ondiepten. Ik had tevoren de bochtige route nauwgezet ingebracht in WinGPS en hebben, met de motor alleen in het werk, deze langzaam afgelegd. Halverwege werden we geholpen door een overstekende platbodem veerpont die we een eindje konden volgen en we hebben de doorgang zonder problemen kunnen nemen.

Na Elefanisos werd het anders. Aan bakboord stonden stevige heuvels en bergen waar bij tijd en wijle zware valwinden vanaf kwamen denderen. We hebben daar minder last van dan zeilschepen, die zomaar kunnen omslaan, maar we hebben Suleyman nogmaals bedankt voor het vakmanschap waarmee hij sprayhood en bimini heeft gemaakt. Het klappert en kreunt, maar bleef fier overeind!

Het vlakke deel van Kaap Maleas, toen we nog tijd hadden om te fotograferen.

Kaap Maleas is berucht vanwege zijn winden. In tegenstelling tot de vorige kaap is deze niet rond maar vlak aan de onderkant. Wij prezen ons al rijk toen we de eerst bocht namen en op oostelijke koers door bijna vlak water voeren. Maar het venijn zat in de staart: achter de volgende bocht, naar het Noorden dus, lag de Meltemi al voor ons klaar. Die waait vanuit het noorden parallel aan de bergketen, maar buigt vervolgens om de kaap heen naar het westen en neemt de deining met zich mee. Halverwege het traject kwamen we dat dus allemaal tegen. De deining was dusdanig zwaar rond de kaap dat we besloten om nog een paar mijl op oostelijke koers te blijven en vervolgens kruisend door golven van 1-2 meter ons een weg naar het noorden te zoeken. Zeker de eerste 10 mijl waren zwaar, vooral omdat we 15 mijl moesten kruisen om 10 mijl afstand tot de kaap te krijgen. Daarna werd het langzaam beter en konden we uiteindelijk in rechte koers de laatste mijlen naar Monemvasia afleggen. We hebben die dag 110 km (60 nautische mijl) afgelegd en daar hebben we 9,2 uur over gedaan.

Monemvasia is het Griekse Mont St. Michel. Een grote kale rots in zee, met een enkele weg (monem=enkel, vasia=weg) verbonden met het vasteland. Drie zijden van de rots zijn steil, de derde zijde is enigszins hellend en daar is ooit een ommuurde stad gebouwd. Tot in de twintigste eeuw was het een belangrijke stad omdat het de laatste haven voor Kaap Maleas was.
Het dorp op de helling is van Byzantijnse oorsprong, maar zeker van het bovenste deel is weinig meer over, alleen de archeologen hebben daar nog plezier aan.

nauwe steegjes

Het onderste gedeelte is echter door de Venetianen herbouwd en gebruikt tijdens hun overheersingsperiode en is daarna redelijk onderhouden. Het vormt nu een belangrijke toeristische attractie met haar smalle steile straatjes, interessante kerken en vele terrasjes en restaurants.

"Blauwvoet", "Catouse", "Utopia"en "Cosi" waren al voor ons aangekomen, maar we vonden nog een plekje aan de buitenkant van de pier rond de vissershaven. Alhoewel, dat was maar voor een nacht. Toen er in de avond een wind op de boeg opstak werd snel duidelijk dat ons anker niet hield. Gelukkig ging de wind snel liggen, maar de volgende ochtend hebben we toch het anker maar ingehaald en zijn gaan verliggen toen er een plekje vrijkwam in de binnenhaven. Wat bleek: met het anker haalden we een grote rots naar boven!!

Zeezicht van de ommuurde stad  Monemvasia

Met de bemanningen in verschillende samenstellingen hebben we een gezellige tijd gehad in Monemvasia: geborreld, gegeten, gewandeld, excursies gedaan etc.
Het is een prachtig eiland met heel veel bezienswaardigheden en zeer de moeite waard.

mooi plaatje, toch? Uitzicht vanaf de bovenstad

De grote Kapen zitter er op!
Wat ons nu nog wacht is de laatste grote baai en de duim aan de Peloponnesos. Wanneer we die gerond hebben komen we in Poros, hetzelfde plaatsje waar we in 2015 ons Egeïsche avontuur beëindigd hebben. Technisch gezien is onze rondreis pas ten einde op Kefalonia, maar de reis daar naartoe vanuit Poros hebben we vorig jaar al beschreven.

De volgende keer dus: Rond de Peloponnesos - Deel 3