"Vaarttuig" avonturen: De tocht naar Alexandroupolis

de haven van Asmali

We hebben jullie in de vorige blog achter gelaten in Marmara Adasi in afwachting van goed weer. En dat kwam eindelijk op vrijdag 29 maart! Met onze kapitein Yavuz aan het stuurwiel, zijn we gedrieën van Asmali naar Marmara gevaren om ons daar af te melden bij de autoriteiten en vanuit Turkije naar Griekenland te varen. We werden welwillend ontvangen, vriendelijk verzocht de papieren achter te laten en over 2 uur nog eens terug te komen!!

kapitein Yavuz aan het stuurwiel

Het was inmiddels 09:30 en eigenlijk hadden we al om 07:00 willen varen. En nu kwamen er nog eens 2 uur bij!
Die 2 uur hebben we doorgebracht aan boord van de "Djamilah". Een Nederlands schip dat we bij toeval tegenkwamen en dat al 5 maanden in de haven van Marmara ligt te overwinteren. Aangestoken door onze plannen wilden ook zij plotseling vertrekken en toen kwamen wij erachter dat zij al 5 maanden in die haven liggen ..... zonder papieren!! Ook dat kan blijkbaar: er is een enorme bureaucratie om die papieren uit te geven en vervolgens is er niemand die ze controleert.
Toen wij na afloop van die 2 uur dan ook hoorden van de havenbaron dat hij helaas niet gemachtigd was om de vereiste procedure uit te voeren, had ik het helemaal gehad met dat gedoe. Wij zijn als een haas aan boord gegaan, hebben afscheid genomen van Yavuz en de "Djamilah" en zijn vol gas richting de Dardanellen vertrokken met het vaste voornemen de Turkse bureaucratie te vergeten en over 2 weken gewoon met onze huidige papieren weer Turkije binnen te varen.

Haven van Lapsaki in de ochtendnevel

Maar ja, we hadden wel een hele hoop tijd verloren: teveel om de geplande 125 km naar Çanakkale te kunnen halen voor het invallen van de duisternis. We hebben de toerenteller op 2000 rpm gezet en zijn met een vaartje van 15 km/uur in een rechte lijn naar Lapseki gevaren. Een afstand van 98 km waar we bij het invallen van de duisternis binnenvoeren en vastmaakten aan een vissersboot. Absolute verlatenheid in de haven. Behalve de nachtwacht op de vissersboot waar we aan vast lagen (no problem!), hebben we niemand gezien.

Turks oorlogsmonument aan de ingang van de Dardanellen

De volgende morgen liep om 5 uur de wekker af, we hadden tijd goed te maken: vandaag staan 150 km op het programma.
Maar toen het rond 05:30 licht werd bleek er een dichte nevel te hangen. Geen echte mist maar een waternevel die een paar meter boven het water hangt. Even goed zie je er niks door!! maar tenminste heb je een blauwe lucht boven je en de zon die er al doorheen probeert te prikken.
Met een zicht van zo'n 200-300 meter zijn we vertrokken. De GPS houdt ons op de route, de AIS waarschuwt ons voor de zeekastelen in de vaargeul en tonnen en kleine schepen zijn op tijd zichtbaar.
Zo zijn we om 06:00 vertrokken. Het zicht werd allengs beter maar het duurde toch nog tot de uitgang van de Dardanellen, zo'n 4 uur later, alvorens we meer dan 2 km zicht hadden.

We zijn in Griekse wateren

We hadden de perfecte dag uitgezocht. Gisteren, op de Zee van Marmara hadden we nog enige wind en golfslag (in de rug), vandaag was er geen wind en geen golven. Werkelijk een perfect vlakke zee, een blauwe lucht en een stralende zon die ons heerlijk van achteren verwarmde op onze koers pal noord.
Met open tent en in een T-shirt hebben we genoten van onze eerste tocht over de Aegaeische zee.

Griekenland doemt op uit de nevel

Met de stuurautomaat ingesteld, de motor wederom op 2000 rpm en nauwelijks schepen om ons heen duurde het traject tot Alexandroupolis precies 7 uur in rechte lijn. Vlak voor de haven heb ik de havendienst (bleek de Kustwacht te zijn) gebeld en die stonden ons al met 4 man op te wachten toen we exact om 17:00 uur vastmaakten achter hun patrouilleschip. Een dame van Immigratie wilde een kopie van de crew list en ik werd in een auto gezet met 3 man en naar het Kustwachtkantoor afgevoerd met al onze papieren. Juliette bleef alleen achter op het schip, maar achteraf bezien heeft die nog de beste zaken gedaan. Tijdens mijn afwezigheid heeft ze de bemanning van het patrouilleschip opgezocht en die waren niet zo gek of ze zorgden ervoor dat het schip aan de elektriciteit werd gelegd en de watertank werd volgegooid!
Toen ik (onverrichter zake, ambtenaren waren al naar huis: komt u maandag maar terug) weer terug kwam, was alles al klaar!
We zijn die avond nog snel even de stad ingelopen op zoek naar een supermarkt. Nou, het goedkope Griekenland van 10 jaar geleden is definitief verleden tijd!! De prijzen zijn minimaal gelijk aan Nederland, maar vaak ook behoorlijk hoger! Overigens lijken de Grieken zich minder zorgen te maken over de crisis dan de Nederlanders: alle terrassen zitten propvol!!

Die avond zijn we vroeg naar bed gegaan, het waren uiteindelijk twee lange vaardagen! Midden in de nacht werden we ineens wakker doordat het schip verschrikkelijk lag te rollen. In de haven van Alexandroupolis meren ook grote ferries af en blijkbaar was er een vertrokken of aangekomen. De rest van de nacht bleef het onrustig: dit is geen goede plek om te blijven liggen, laat staan reparaties uit te voeren.

kennismaking met Kostas

Op Paasochtend ging om 09:00 de telefoon: Kostas meldde zich. Bij onze aankomst was hij in Tessaloniki om zijn dochter van het vliegveld te halen, maar nu informeerde hij of wij al zover waren om hem te ontvangen. Dus we hebben haastig ons Paasontbijt afgewerkt en om 10:00 uur stipt stond Kostas aan de reling. Wij hebben al zoveel gemaild en zelfs al een keer gebeld dat het haast een bekende is, ondanks dat je hem pas voor het eerst ziet.
Ik denk niet dat we dit avontuur hadden kunnen regelen zonder Kostas en alles wat hij gedaan heeft in Griekenland om onze spullen uit Nederland in ontvangst te nemen, op te slaan en de mankracht te regelen die nodig is om alle reparaties uit te voeren. Ook nu had hij niet stil gezeten, want na 15 minuten meldden zich nog 2 personen: Stasinopoulos Basilios (zeg maar Bill), de eigenaar van een werkplaats in de stad, en Sakis, een van zijn monteurs.
Binnen no-time lagen de luiken open en werd de boel vakkundig geïnspecteerd. Na 10 minuten was het duidelijk: no problem!! Ho, wacht even jongens: dat is wel 300 kg! Hebben we geen takels nodig?? Sakis schudde minachtend zijn hoofd, wees op zijn spierballen en verklaarde nogmaals dat het geen probleem was. Morgen tegen 10 uur zou hij weer aanwezig zijn en hij dacht dezelfde dag nog klaar te zijn!!

Bill, Kostas, havenmeester en Sakis kijken toe
hoe Juliette het schip vakkundig vastlegt.

Zowel Bill als Sakis vonden dat we niet aan de kade van de Kustwacht konden blijven liggen. Gelukkig had Bill een prima plaats in een kleine Marina achter een extra golfbreker en aangezien zijn schip nog op het droge lag, konden we daar wel gaan liggen. Zo gezegd, zo gedaan en even later lag Vaarttuig op een rustige plek. Zijdelings aan de muur met op achterdek hoogte genoeg ruimte voor een vrachtwagen met laadklep om zijn vrachtje rechtstreeks aan dek te lossen.

Blij met zoveel voorspoedige ontwikkelingen zijn we vervolgens met Kostas naar een strandcafé gereden om daar onze eerste kennismakingskoffie te drinken. Het is een gezellige man en zijn geringe ervaring in het Engels wordt ruimschoots gecompenseerd door zijn enthousiasme en lef om het te spreken. Hij is uitermate bezorgd over de goede afloop van zijn "project" en laat niet na er steeds maar op te wijzen dat wij bij het minste probleem hem moeten bellen.

Nou: wij zijn daar helemaal niet bezorgd over. Met zoveel enthousiasme en inzet moet dit wel goed gaan!!

Het was al dik in de middag toen we weer terugkwamen aan boord waar we direct aan het werk zijn gegaan. Als voorbereiding op het werk van morgen hebben we alvast de generator ontdaan van al zijn aansluitingen en bevestigingen. Als de mannen morgen komen, kunnen ze direct aan de slag met het betere til- en sleurwerk.

NASCHRIFT:
We zijn nauwelijks aangekomen toen ons het droeve bericht bereikte dat de EMYR-2013, waarvoor wij ons hadden ingeschreven, is gecancelled door de aanhoudende politieke en economische crisis in dat deel van de wereld.
De Eastern Mediterranean Yacht Rally (EMYR) is een jaarlijkse toertocht voor zeil en motorboten van Istanbul naar Port Said in Egypte. Wij hadden ons daarvoor ingeschreven en zouden daarvan ook verslag doen in het maandblad "Motorboot". Helaas, dit jaar dus niet! en of we volgend jaar nog steeds hier in de buurt zijn........

Deze foto's wilde ik jullie niet onthouden: