terug op de boot....

zo verlieten we ons huis....

Het waren twee lange dagen.....

Donderdag 21 maart werden we om 05:00 thuis opgehaald door Peter en Mieke en vervolgens om 05:20 op Eindhoven Airport afgeleverd met 40 kilo bagage (dank, dank!). Na een "kiss and ride" afscheid zijn we door de verbouwing naar de vertrekhal gelopen waar we tot onze verbazing Marga en Jaap aantroffen die ook al zo vroeg uit bed waren gekomen!
Na inchecken een snel ontbijtje in het restaurant hebben we ook van hen afscheid moten nemen en zijn we naar de vertrek gate gegaan.
De vlucht was op tijd en kwam zelfs te vroeg aan in Istanbul alleen hield daar de voorspoed even op. Al zoekende in mijn handbagage kwam ik erachter dat ik blijkbaar mijn map met reispapieren op de balie in Eindhoven had achtergelaten. Het belangrijkste was er al uit en achter de rug, nl. instapkaart en paspoorten, maar in die map zaten ook het voucher voor de busrit naar ons hotel en wat kaarten van Istanbul. Ik was dus genoodzaakt al roamende door mijn e-mail te gaan en de elektronische versie van de busvoucher op te halen. Daarmee gewapend ben ik op een official afgestapt die me vervolgens naar een bus verwees waar anderen direct onze bagage begonnen in te laden. In de bus bleek echter dat deze naar een ander deel van de stad ging en konden wij nog net op tijd de bagage weer uitladen om op zoek te gaan naar de juiste bus. Uiteindelijk duurde het ruim 3 kwartier voordat we via de telefoon eindelijk de chauffeur vonden die al die tijd ook naar ons liep te zoeken terwijl hij al passagiers in zijn bus had zitten!
Met een vertraging van een dik uur zijn we uiteindelijk naar ons hotel gereden waar we voor de deur werden afgezet. Mooi: dat scheelde weer een hoop gesjouw!
Eenmaal in de stad hadden we tijd genoeg om een Turkcell winkel op te zoeken en een nieuwe SIM kaart te kopen voor onze internetverbinding. En die tijd hadden we nodig! Het duurde ruim 1,5 uur voordat we eindelijk een werkende combinatie van USB stick, SIM kaart en laptop hadden.
Daarna nog even in een reisbureau de tickets voor onze busreis de volgende dag besproken en toen lekker wat gaan eten. Heerlijk: op een terras!! Niks geen -15 graden gevoelstemperatuur!

Otogar Istanbul is werkelijk gigantisch

De reis naar de ferry was een verhaal apart  maar ik zal het kort houden. De taxi die we écht niet hoefden te bespreken was 35 minuten te laat maar we waren net op tijd op het busstation. Onze bus werd echter na 5 minuten aan de kant gezet omdat er maar 5 man in zaten en vervolgens hebben we 40 minuten gewacht op een andere, vollere, bus waar we in moesten overstappen. Deze bus leverde ons vervolgens niet af bij de ferry-terminal, maar in het busstation van Tekirdag waar we dus opnieuw een taxi moesten nemen. En eenmaal in de terminal bleek de ferry wel naar het eiland te gaan maar naar de verkeerde plaats.

Bagageopslag in de open lucht

Bovendien regende het tijdens de oversteek en stond onze bagage in de openlucht kletsnat te worden!
Kort gezegd: als je wilt reizen in Turkije zorg dan dat je veel tijd tussen de trajecten hebt!
Al met al kwam het goed. Met de hulp van Sevim, een Duits sprekende Turkse hebben we Yavoz weten te bereiken die vervolgens bij aankomst van de ferry in Marmara op ons stond te wachten met een auto en een brede smile. Na een tocht van een half uur door de bergen over wegen vol modder en gaten, kregen we ineens zicht op de baai van Asmali en "Vaarttuig": alsof we thuis kwamen!!

de vriendelijke, Duits sprekende, Turkse dame.

Het verhaal wat we op de kade kregen van Javit, een Duits sprekende Turk, was echter minder. Het heeft gigantisch geregend op het eiland in januari, zo erg dat overal op het eiland gigantische modderstromen zijn losgekomen van de hellingen. Twee daarvan hebben ook Asmali getroffen. Deze kwamen van de helling achter de haven, onderweg 2 huizen en een deel van het kerkhof meenemend, om vervolgens over de kade de haven in te stromen. Natuurlijk pal op het deel waar ook "Vaarttuig" lag. Twee open vissersboten naast ons zijn direct gezonken omdat ze volliepen en een andere overwinteraar, een zeilboot met open kuip, lag vol met zand en stenen maar bleef gelukkig drijven.

Marmara Adasi in de regen

Ook Vaarttuig kreeg de volle laag, maar gelukkig, door onze hoge opbouw, bleef de schade beperkt tot een hoop zand en stenen op de zwemplank en een kapot getrokken landvast.
Toen we aankwamen viel ons wel de hoop modder op de kade op, maar we zagen niets aan het schip. Pas de volgende ochtend kon je zien dat op de kabelaring nog modder en takjes lagen. Ook kun je in de blauwe lak witte puntjes zien waar stenen tegen het schip zijn geslagen, maar verder was het schip helemaal schoon gespoten, ook binnen was er niets te zien. We hebben weer vreselijk veel geluk gehad!!

"Vaarttuigje" was vuil,
 maar heeft de winter ongeschonden overleefd

En verder? We hebben 2 dagen hard gewerkt. Heerlijke dagen met blauwe hemel en tot 18 graden in het zonnetje. De nachten zijn weliswaar koud, maar er was geen wind en geen regen. Prachtige dagen om te varen, maar wij waren niet klaar. Nu zijn wíj klaar en is het weer omgeslagen. Het is nu zo'n 12 graden met wind en golven. Morgen wordt er regen verwacht en ook woensdag is niet goed. Hopelijk kunnen we donderdag wel varen en dan zijn we vrijdagavond in Alexandroupolis.
Het schip is er klaar voor, alle systemen werkten direct, geen enkele storing.
Wat ook werkt en waar we erg blij mee zijn: de mobile router voor 3G en WiFi die ik uit Amerika heb laten komen! En dat betekent dat we nu VoIP kunnen bellen. Nee, niet met Skype, maar gewoon met onze eigen huistelefoon.
Vanaf nu zijn we dus bereikbaar  op ons Nederlandse telefoonnummer!(als we een internetverbinding hebben)  Lang leve de techniek!!