De Donau Delta

Monument ter herdenking van de bevrijding van de Ottomanen

Als ik zo af en toe eens terug lees in de blog dan realiseer ik me dat er tientallen voorvallen zijn die wij dag in, dag uit beleven en die in de blog helemaal niet ter sprake komen. Ik vind nu al dat de artikelen erg lang worden, ondanks het feit dat ik 50% schrap in de eerste en tweede correctieronde. Ik moet misschien toch aan dat boek beginnen......
We beperken ons in de blog dus tot de voornaamste voorvallen en ons bezoek aan Tulcea en de Donau Delta behoren daar zeker toe.

Captain Gheorghe bij de ankerlier.

Tulcea wordt ook wel de poort tot de Delta genoemd en de stad ligt heel strategisch aan een enorme bocht van 180 graden in de rivier. Eigenlijk is de rivier hier niet eens zo breed of verschrikkelijk diep, maar daarom staat er des te meer stroming.
Heel strategisch, in de knik van de bocht op het smalste deel van de rivier ligt de "Republica", eens de trots van de Roemeense Marine. Het is een in Linz gebouwde (1902), stoom aangedreven raderboot die actief is geweest tot 2003. Toen is zij op deze plek afgemeerd, gestript van haar kolen gestookte stoomketels en omgebouwd tot restaurantschip. Echter: haar laatste kapitein werd met het schip afgedankt maar kon geen afscheid van haar nemen. De goede man leeft dus nog steeds aan boord van dit prachtige museumstuk, ontvangt buitenlandse Donau-vaarders met open armen en biedt ze een veilige ligplaats, elektra en een rondleiding door het schip. Ik kan iedereen die Tulcea passeert aanbevelen een paar dagen ligplaats te kiezen aan de Republika en de toer door de machinekamer te maken!

Vaarttuig aan het achterschip

2-cylinder stoommachine

Volgens mij waren raderboten al uit de mode begin vorige eeuw, maar het blijft prachtige techniek om naar te kijken en je te realiseren dat dit allemaal zo weer in gebruik kan worden genomen door alleen maar weer stoom aan te voeren. Prachtig, alles puur mechanisch, niets geen electronica. Mijn machinebouwers verleden kwam weer helemaal boven!

ons excursiebootje met achterbalkon

Donderdag 9 augustus hebben we gebruikt om bij te komen van alle belevenissen en een doorwaakte nacht in Braila. Na een uitgebreid ontbijt laat in de ochtend zijn we op zoek gegaan naar een geschikte excursie in de Delta. Zoiets doe je namelijk niet met je eigen boot. Wij mogen de Donau bevaren en de 3 hoofdtakken waarin zij zich splitst, maar het bevaren van de zijtakken vraagt om een speciale licentie. Bovendien: de meeste van die zijtakken worden bevaren door (grote) excursieboten, ze zijn nauw, hier en daar ondiep en af en toe flink volgegroeid met waterplanten. Bovendien wordt er erg hard gevaren dus waarom zou je het risico nemen daar met je eigen boot in te gaan? De dame in het Donau voorlichtingscentrum was zeer behulpzaam en legde ons uitgebreid uit hoe het er in de Delta aan toegaat, waar je naar toe kunt en welk vervoermiddel hoort bij welke excursie. De meeste excursies gaan met grote groepen op grote schepen die over het algemeen snel gaan, veel eten en drinken en weinig zien.  Andere excursies gaan flink ver weg (tot 100 km) en vereisen kleinere bootjes die wel véél sneller zijn en weer anderen blijven dichterbij en proberen werkelijk wat te zien aan boord van kleine, trage, bootjes. Het moge duidelijk zijn dat deze laatste categorie onze voorkeur had en laat zij nou een vriend hebben.......
Na de gegevens van de vriend te hebben genoteerd en de plaats van zijn boot, hebben wij het pand verlaten en zijn op zoek gegaan naar een markt. Maar we hadden buiten de dame gerekend, want wij waren nog geen 200 meter van het Voorlichtingscentrum, of we werden aangesproken door Sorin Cismaru, jawel de vriend van de dame! Lang leve de telefoon.
Als goede Hollanders hadden wij eerst nog ons licht ergens anders willen opsteken, maar Sorin was zeer vasthoudend en wilde dat we eerst naar zijn boot kwamen kijken. Nog liever had hij gewild dat we ter plekke waren ingestapt en aan de excursie waren begonnen. Maar goed, we hebben zijn boot bekeken, 20 jaar geleden in Rotterdam gebouwd en in Roemenië voorzien van een "excursiebalkon", hebben onderhandeld over de prijs (€ 100 voor 8 uur) en hebben afscheid genomen met de belofte die middag te bellen met ons definitief besluit.
Vervolgens hebben we onze boodschappen gedaan op de markt en zijn teruggegaan naar de "Republica" om daar een Frappe te drinken en te overleggen met Captain Gheorghe. Nou, de Captain vond het een uitstekende keus, vond wel dat we beter hadden moeten onderhandelen, maar gaf zijn zegen. Daarna hebben we Sorin gebeld, nog bedongen dat hij ons van "Vaarttuig" zou komen op halen en afgesproken voor 08:00 de volgende ochtend. Die avond hebben we gewoon thuis gegeten en zijn bijtijds naar bed gegaan om uitgerust aan de excursie te kunnen beginnen.

Snelheidsbeperking! geen grapje!

Intussen is het vrijdag 10 augustus geworden. Sorin en zijn kapitein arriveerden om tien voor acht, maar wij stonden klaar met foto- en film apparatuur, lunch en zwempak (je weet maar nooit!). Sorin legde uitgebreid uit waar we naar toe gingen, maar helaas is 2,5 van de 8 uur besteed aan het varen op de doorgaande route naar Sulina. Bij Mila 35 ging het bakboord uit de kleinere stroompjes in en begon de eigenlijke tocht. Helaas zijn er altijd mensen die willen kunnen zeggen dat ze in Mila 23 zijn geweest en vervolgens een speedboot huren á raison van €100/uur en in 4 uur op en neer scheuren. Op de hoofdtrajecten gaat dat met snelheden van 60 km/uur, op de neventrajecten met max. 40 km/uur, snelheidsbeperking noemen ze dat!
En daar vaar jij dus met je bootje met 10 km/uur en dan komt zo'n snelle jongen met 40 km/uur voorbij in dat smalle water. Inhouden is er niet bij, dus het stuift voorbij op 1-2 meter afstand en laten je tollend en schuddebollend achter. Het gaat er daar behoorlijk idioot aan toe en dat is ook te zien aan de afgekalfde walkanten.

witte reiger

formatie pelikanen

Over de excursie kunnen we kort zijn: het is prachtige natuur, maar een deel van de lol wordt toch vergald door het feit dat je het vaarwater moet delen met joekels van rondvaartschepen en gevaarlijke snelheidsmaniakken. Dat heeft toch z'n effect op de vogels die zich (niet) laten zien. Wij zien op een doordeweekse dag op het IJsselmeer meer aalscholvers dan hier. We hebben heel veel verschillende soorten reigers gezien (Grijze-, Zilver- , Witte-, Purper- , Nachtreiger) verschillende ijsvogels, de roerdomp en een vlucht overvliegende pelikanen.

grijze reiger

ooievaar

Al met al was het toch best een relaxte en plezierige dag die we voor het grootste deel zittend op de boeg hebben doorgebracht, verzorgd met koffie, water en uitleg door Sorin. Is weer eens wat anders, niet?
Om kwart voor vier waren we weer thuis waar, jawel, Captain Gheorghe ons stond op te wachten in het gangboord van "Vaarttuig" om er voor te zorgen dat Juliette veilig aan boord kon stappen. Hoe ik er van afkwam kon hem niet zoveel schelen!
Hij begon nu serieus werk van Juultje te maken. Die had een zwak voor de man ontwikkeld en dat had hij verrekte goed door. Toen wij 's avonds op de Republika aan het eten waren, kwam hij tijdens de koffie erbij zitten en liet zijn fotoalbum zien.
De captain, in uniform, met de President (nee, niet Ceausescu), met een Duitse toeriste, met de burgemeester, met een Oostenrijkse toeriste, met een andere hoogwaardigheidsbekleder, en weer met een toeriste. Nee foto's met een Nederlandse toeriste had hij nog niet, dus Juliette werd meegetroond naar de Captains Cabin en ging op de foto in een complete verkleedpartij: petten en baretten, kraagjes en jassen: z'n hele garderobe kwam tevoorschijn en Juul moest erin en op de foto.

Hier gaat toch elke Roma van op de vlucht!

Hij liet ook het boek zien dat hij geschreven heeft over zichzelf en zijn tijd op de "Republica" toen het nog een rivier kanonneerboot was. Konden we kopen voor €4. Ok, doen we zodra je het in het engels hebt vertaald!!
 En zo hebben we afscheid genomen van Captain Georghe. De volgende ochtend hebben we ons afgemeld in de Capitania, zijn vervolgens diesel en water gaan tanken bij een tankstation aan de rivier en zijn vervolgens aan de laatste 40 zeemijlen begonnen die ons nog scheiden van de Zwarte Zee. Daar waar iedereen van Tulcea naar Sulina vaart, het officiële einde van de Donau, hebben wij ervoor gekozen de zuidelijke arm van de Delta te nemen, de weg naar Sfântu Gheorghe. Dat is een paar mijl langer dan de weg naar Sulina, maar spaart ons morgen 35 km over de Zwarte Zee en wordt de trip naar Constanta met 120 km haalbaar in een dag.

nee, dan liever zo!

Die laatste mijlen over de Donau gebeurden onder een bewolkte hemel en bij vertrek was het slechts twintig graden. Deze tak van de Donau is niet bijster interessant. Hij is behoorlijk gekanaliseerd door alle meanders recht af te snijden en dat schiet lekker op maar maakt het niet mooier. Niet dat de Sulina tak zoveel beter is: die is nog rechter, smaller en heel veel drukker met grote (zee)schepen doe tot Galati kunnen varen.
Van Saint George hadden we ons niet zo gek veel voorgesteld maar dat kleine vissersdorpje bleek de mooiste Donauhaven van heel Roemenië te zijn. Prachtige brede en gloednieuwe steigers zowaar met water en elektra. Volop ruimte en niemand die komt vragen wat je komt doen of een exorbitante betaling verlangt.

met het boek van betere tijden

We zijn wederom vroeg gaan eten en gaan slapen na het schip al goeddeels te hebben voorbereid op haar eerste zeedag dit jaar.
We schrijven zaterdag 11 augustus 2012 en we hebben het einde van de Donau bereikt. Er zijn geen fanfares, geen applaudiserende mensen, zelfs geen bordje met KM 0.
We hebben 2372,3 km over de Donau gevaren in 221,5 motoruren. Dat maakt een gemiddelde snelheid van 10,7 km/uur. Dat hebben we gedaan in 78 dagen, waarvan 37 vaardagen en 41 ligdagen (waarvan 22 thuis), oftewel gemiddeld 64 km/vaardag.
Wij kunnen niet reproduceren hoeveel diesel we exact hebben verbruikt vanwege ons onregelmatig tankpatroon, maar de trajecten die we hebben kunnen meten geven het zeer gunstige gemiddelde van 3 liter/uur. Dat betekent dat we de hele Donau hebben gevaren op 664,5 liter, oftewel één volle tank