Roemeense avonturen.

In de vorige blog waren we gebleven bij de laatste halteplaats in Bulgarije: Silistra.
Het is intussen maandag 6 augustus en na vertrek van het douaneponton in Silistra dienen we ons dus eerst weer aan te melden in Roemenië en de eerste (en enige) mogelijkheid daartoe is Cernavoda. Dat is de stad aan de monding van het Donau-Zwarte Zee kanaal dat tussen Cernavoda en Constanta aan de Zwarte Zee loopt en door alle beroepsvaart en de meeste jachten wordt genomen.

Heineken is overal!

Niet door ons dus. Wij hebben onze zinnen op de Donau Delta gezet en dat betekent gewoon dat we een dikke 400 km moeten omvaren om uiteindelijk ook in Constanta uit te komen. Het zij zo, de delta schijnt zo speciaal te zijn dat we dat er voor over hebben.

Het beeld van Cernavoda zijn de 2 enorme bruggen over de Donau en het kanaal. Nergens langs de Donau zijn we reclameborden tegengekomen, maar dus wel in Cernavoda! en van wie?? nou kijk zelf maar. Deze jongen is trouwens wel heel prominent aanwezig in zowel Roemenië als Bulgarije. In Ruse bestelde ik op een terras 2 (tap)biertjes en ik kreeg de keus tussen Heineken en Stella: en daar moet je dan zover voor reizen!

Douane Cernavoda: de strenge juffrouw liet zich niet vangen!

Maar goed: vlak achter de bruggen, aan de monding van het kanaal, ligt het douaneponton en de oplettende lezer herkent ongetwijfeld wat hier opnieuw gebeurt.

"Is this the customs ponton?" vraagt Juliette.
"twentyfive euro" roept de juffrouw terug, "how long? two days?".
"No, ten minutes, just passports!" roept Juul weer.

Nou, vooruit dan en de zeer streng kijkende juffrouw verdwijnt weer naar binnen. Ik de wal op met de map en het scheepsstempel en naar boven. Het douanekantoor is wederom een rommeltje: krachttrainingstoestellen pal voor het informatieloket, een kop (k)oude koffie op de vuile tafel, een doorzeefde en zeer dode schietschijf tegen de muur en een wat norse agent die in het Roemeens vraagt: "wat mot je?" (althans, zo kwam het op mij over). Al doende ontdooide hij wat, maar ik kreeg wel een standje dat wij zomaar naar Bulgarije waren overgestoken zonder eerst uit Roemenië uit te klaren. Na beloofd te hebben dat ik het noooooit meer zou doen, kreeg ik dan toch mijn stempels en kon ik weer vertrekken. Nee, de boot hoefde hij niet te zien: geef die mannen een kantoor met airco en er wordt geen boot meer geïnspecteerd!!
Teruggekomen op het ponton heb ik snel de nog steeds streng kijkende juffrouw een koud blikje Fanta gegeven. Aanvankelijk keek ze nog strenger en riep: "No,No" (zo van: mij koop je niet om!) maar na enig aandringen zette ze ineens een betoverende glimlach op en accepteerde het blikje. Zo zie je maar weer, met een beetje charme kom je ook een heel eind.

werkers aan de weg: baggeraars

Vijf kilometer verderop vonden we een geschikte ankerplek. Direct de Zodiac in het water gelaten en gaan zwemmen in Donauwater van 32 graden!!
De volgende ochtend, na een verschrikkelijk hete nacht, maar weer gezwommen en ons opgemaakt voor een lange tocht van 118 km. naar Braila. De reden dat we ervoor kiezen de nacht door te brengen in een grote stad is het weerbericht. We zien al een paar dagen de voorspelling dat woensdag 8 augustus een heel slechte dag gaat worden met veel regen en nog meer wind en dan liggen we niet graag voor anker.
Maar vandaag was nog een prima vaardag. Het vrachtverkeer is na het passeren van het kanaal drastisch afgenomen en dat is wel zo rustig.

prachtige landschappen

Het blijft verschrikkelijk warm en er is nauwelijks wind dus de Donau douche wordt frequent gebruikt. Het traject is prachtig: brede, kalme rivier, soms steile oevers, dan weer brede zandstranden met daarop koeien, ezels, paarden en af en toe een verdwaalde badgast. En natuurlijk de vissertjes alhoewel bij lange na niet zoveel als bijvoorbeeld in Servië. Wij hebben ook het idee dat de rivier veel zwaarder vervuild is dan in Servië en dat heeft ongetwijfeld zijn weerslag op de visstand. De zichtbare vervuiling is al heel erg, met name de honderden plastic flessen die overal ronddrijven, maar ook de onzichtbare vervuiling moet behoorlijk zijn.

wie gaat er mee zwemmen??

Geen stad heeft een zuiveringsinstallatie, de koeien en paarden op het strand poepen en pissen er natuurlijk ook in  en wat de aftandse industrie langs het water doet kun je alleen maar raden. En waarom was het water 32 graden?? Jawel, Cernavoda heeft de enige kernreactor in het land en die stond 2 km stroomopwaarts van waar wij ankerden.

We kwamen erg laat in Braila aan en het was nog steeds smoorheet. Toen we wilde aanleggen bij het Capitania ponton kwam er direct een man naar buiten die "no, no" riep en het touw dat Juul al vast had gemaakt weer los maakte. Wij moesten 2 pontons verderop vast maken, ook niet erg, zag er prima uit. Het enige praktische probleem was dat het poortje van de ponton naar de wal op slot was, dus moest ik daar overheen klimmen met de scheepspapieren en stempel.

we naderen Braila: het lossen van dit schip
gebeurt geheel door spontane vrijwilligers.

Vanaf het eerste moment hadden we verschrikkelijk veel belangstelling. Auto's parkeerden aan de kade ter hoogte van het schip en de mannen erin gingen zitten kijken al rokend en bellend. Jongelui op scooters of wandelend gingen op de kade zitten kijken, schreeuwend naar elkaar en met telefoons en radio's op oorlogssterkte. En ons ponton, dat leeg was toen wij aankwamen, trok ineens veel vissertjes aan die over het hek klommen en naast het schip gingen staan vissen.

het ponton in kwestie (links)

Het Capitaniakantoor was modern en gekoeld (lang leve de EU). Papieren werden snel verwerkt en nee, het was geen enkel probleem om daar aan het ponton te blijven liggen, twee dagen als we dat wilden. Maar ik moest nog wel even de weg oversteken naar de politiepost en me daar ook melden.
De politiepost was omgeven door een hek van ijzeren platen, met prikkeldraad er bovenop. Ook het hek was van aan elkaar gelaste platen en op slot dus ik heb daar maar eens stevig aan gerammeld. De reactie kwam van 2 honden die, liggend op hun buik, onder het hek door in mijn enkels probeerde te bijten. Blijkbaar trok na enige tijd hun geblaf toch de aandacht van een agent, want met veel lawaai van kettingen en sloten ging de poort op een kier. Na uitleg van wat ik kwam doen werd de map aangenomen en ging de poort weer dicht.
Na 5 min. hoorde ik dat de honden werden opgesloten en ging de poort weer open en werd ik binnen gevraagd waar een agent naar een besneeuwd beeld van de Olympische spelen zat te kijken. De papieren vond hij wel prima, maar hij wilde vooral dat ik een ander papier, in het engels, las waarop stond dat ik me verre moest houden van hoeren en snoeren, geen verstekelingen mocht afzetten of aan boord nemen en vooral overal zelf verantwoordelijk voor was.
Waar lag de boot?? Maar die plek was onveilig! O ja? had hij dan een andere plek voor mij? Nee dat was de taak van de Capitania, maar ga vooral niet samen de stad in! Laat de boot niet alleen!!
Nou, met die opwekkende waarschuwing verliet ik de post, werden de hekken gesloten en de honden weer vrij gelaten. Bij de Capitania werd zuchtend gereageerd op mijn vraag of dit ponton werkelijk onveilig was, maar dat werd wel bevestigd. OK, dan geef me maar een andere plek en ik werd verwezen naar het ponton waar we in eerste instantie waren geweigerd. Na dat te hebben uitgelegd liep de Capitan met mij mee naar het ponton. Na veel roepen kwam dezelfde man weer tevoorschijn, maar de Capitan kon praten als Brugman: we waren nog steeds niet welkom! En hij had blijkbaar niet het gezag om het af te dwingen.
Wij bleven dus aan ons eigen ponton. Het was intussen donker geworden en in die duisternis hebben we het hele dek van voor naar achter gestript van alles wat ook maar enigszins los zat en dat binnen opgeborgen. Vervolgens zijn we duidelijk zichtbaar op het achterdek gaan zitten zodat iedereen kon zien: Hier wordt de wacht gehouden.
In de loop van de avond was de wind toegenomen en om een uur of 10 waaide het zo'n 20 knopen en werd het langzaam aan ook rustiger op de wal. We zijn naar binnen gegaan en vervolgens naar bed met de lichten in de kajuit aan.
We lagen nauwelijks in bed toen Juliette iets hoorde. Ik naar buiten met een zaklamp, maar niets te zien. Toch de vlag maar opgerold en naar binnen genomen. alle lijnen nog een keer nagelopen en de bimini met een landvast extra vastgezet tegen de wind.
Rond middernacht hoorde Juliette weer wat. Door de spanning en de wind hoor je natuurlijk altijd wel wat zei ik, maar weer naar buiten. En weer niks te zien.
We zijn nauwelijks terug in de slaapcabine of ik zie haar door de patrijspoort in de achterkant kijken, bevriezen en dan ineens, al trappelend door alle adrenaline, met een zaklamp naar buiten schijnen en schreeuwen: "Klootzak, Sodemieter op!! GVD, GVD en nog het een en ander. Buiten klonk een harde plons; foute boel dacht ik. Dus ik ren naar buiten, maar voor je de deur weer van het slot hebt en de schuifklep open ben je een minuutje verder. En daar sta je dan op het achterdek in je pyjama shorts, in 20 knopen wind, gewapend met de ijzeren stang van de ankerspil, bekeken door de bemanning van 2 auto's op de wal waarvan waarschijnlijk een vriendje in het water ligt. We hebben de schurk nog even gevolgd met het zoeklicht en dat dwong hem in ieder geval een flink eind van het schip weg te zwemmen buiten bereik van het licht.
Al reconstruerend is er dus iemand aan boord geslopen, Juul heeft hem aan dek gehoord en de man is op de zwemplank gevlucht toen ik buiten poolshoogte kwam nemen. Juul betrapte hem vervolgens terwijl hij, gebogen onder de Zodiac, op de zwemplank stond en heeft hem met het felle licht van een LED zaklamp recht in zijn smoel geschenen. Of hij geschrokken in het water is gevallen of zelf de duik heeft genomen zullen we wel nooit weten.

IJzer-oer verladen in Tulcea

Als het niet zo gewaaid had was Juul direct vertrokken. Dat ging dus echt niet, en uiteindelijk is zij naar bed gegaan (waar ze toch niet sliep) en ik ben aan dek gebleven met een boek. De hele nacht bleef er belangstelling, maar niemand heeft nog een poging gewaagd. Bij het eerste ochtendlicht om 04.30 heeft Juultje de wake van mij overgenomen en om 08:00 uur verscheen de dagwaker van het ponton die direct bevestigde dat het hier uitermate onveilig was. Maar ja: er is geen geld voor een nachtwacht!!

Om half negen hebben we losgemaakt en hebben de Zigeunerhoofdstad van Europa (dat leerden we naderhand) opgelucht verlaten. We willen geen vooroordelen bevestigen, maar als in een stad die voor 80% uit Sinti's en Roma's bestaat zelfs de politie zich verschuilt achter ijzeren hekken in stalen containers met honden voor de deur, dan heb je toch echt een probleem.

Ons advies aan andere Donauvaarders: MIJD BRAILA maar ook GALATI 20 km verderop.

Damen Shipyard Galati

Die dag zijn we doorgevaren naar Tulcea, een afstand van 100 km. De slechte weersvoorspelling voor die dag is inderdaad uitgekomen en zeker de eerste 20 km t/m Galati waren behoorlijk heftig. Daarna draait de rivier in oostelijke richting en voeren we in de beschutting van de wal. Na het voorbijvaren van de grootste scheepswerf van Roemenië (Damen Shipyard!!) kwamen we in rustig water en tegen de tijd dat we Tulcea bereikte was al het leed geleden.

Kapitein Gheorghe van de "Republica"

In Tulcea hebben we vastgemaakt aan het Restaurantschip Republica en maakten daar  kennis met haar laatste en nog immer actieve gezagvoerder: Kapitein Gheorghe! Vooral hij heeft ons geholpen weer wat vertrouwen terug te krijgen in Roemenië en haar bewoners.

Maar daarover meer in een volgende keer!!!