Het Roemeens - Bulgaars grensgebied

Douane ponton Drobeta Turnu Severin

Zodra je bij de Serven in Kladovo bent uitgeklaard, willen ze je ook niet meer hebben. Dus toen wij de volgende ochtend wakker werden, wilden wij snel los maken en oversteken naar Drobeta Turnu Severin om daar in Roemenië in te klaren. Wilden: de Donau was die nacht zeker driekwart meter gezakt en was nu zo laag dat ik niet meer van het kajuitdak op de wal kon komen. Gelukkig had een lokale visser ons gewaarschuwd voor dit fenomeen en het schip lag aan lange lijnen en kon zich dus niet ophangen. Wel moesten we nu met die lijnen aan de gang, want die waren door diezelfde visser aan de walkant geknoopt. Met wat gevogel zijn we er in geslaagd het schip 5 meter naar achteren te verplaatsen waardoor ik via een trap toch de wal op kon om de lijnen los te knopen.

De authoriteiten aan de Roemeense kant in Drobeta Turnu Severin deden niet moeilijk. Na gewaarschuwd te zijn stond er binnen 10 minuten iemand aan boord, keek wat rond, gaf wat stempels weg, wilde geen koffie of sigaretten en we konden weer vertrekken. Overigens: hier moesten we de klok een uur verzetten, we leven nu op Oost-Europese tijd.

Roemeens sfeerbeeld

De reden dat het waterpeil hier zo kan variëren ligt aan het feit dat dit stuk Donau tussen twee stuwdammen in ligt die heel prozaïsch Djerdap1 en Djerdap2 heten. Als de centrales van Djerdap2 meer elektriciteit opwekken dan Djerdap1 (dus meer water afnemen) daalt het water dus en dat schijnt zo'n beetje elke dag te gebeuren. Vandaag hebben we Djerdap2 genomen, wederom aan de Roemeense kant en dit keer in gezelschap van een gigantische riviercruiser. Ach, hadden de passagiers op die boot ook weer eens wat om naar te kijken en te fotograferen. Ik was trouwens wel jalooers op de ijsco's die daar aan boord aan de lopende band werden gegeten!.

de hele dag zoeken naar verkoeling

Die dag deden we weer een nieuwe uitvinding: het was weer eens verschrikkelijk snoeiheet (zo'n 35 graden) en om af en toe toch af te koelen, hebben we de dekwaspomp aangesloten en nemen we bij tijd en wijle een verkoelende douche op het voordek. Dat heb je dus echt wel nodig om in leven te blijven!

We varen vanaf de grens door de Walachei, een redelijk eentonig gebied. De rivier is breed maar een beetje saai. Lage oevers afgewisseld met glooiende hellingen Die avond hebben we wederom geankerd achter een eiland aan de Roemeense kant op km 837. Heerlijk rustig; wat koeien op de wal, een paar tentjes van weekendkampeerders en voor de rest alleen maar stilte. (o ja, en muggen).

walstroom: zo kan het ook (eigenlijk niet)

De volgende dag zijn we verder gegaan en hebben aangelegd in Calafat. We hebben nog steeds geen Roemeens geld en we moesten wat inkopen doen, vooral koud bier!

Na de weg gevraagd te hebben aan een paar mooie jonge meiden (type toekomstig hoertje in Nederland, wat een verspilling) die ons vervolgens de verkeerde kant opstuurden, kwamen we bij toeval in de middle of nowhere een ATM tegen in een schutting langs de weg en die gaf nog geld ook!. Vervolgens konden we daarmee geen bier in de Supermarkt kopen omdat het verkiezingsdag was voor een nieuwe President! Ik vraag me werkelijk af of er een betere President komt wanneer de kiezers nuchter zijn?

ankerplaatje

Maar goed, aan het ponton van de Capitania zijn we niet gebleven. Hij lag vol in de zon, uit de wind en naast ons waren ze schepen aan het laden, dus na de boodschappen zijn we vertrokken. Bij km 777 vonden we een mooi plekje dus weer hat anker uit, ditmaal in de volle stroom. Na een paar keer zwemmen en koffie onder de klamboe naar bed.

En dit patroon herhaalt zich de eerste helft van deze week. We zwerven van ankerplaats naar ankerplaats. De Roemeense kant is vlak en nauwelijks begroeid terwijl steden en dorpen vele kilometers in het binnenland liggen, dit i.v.m. hoog water.

Wonderwash met zonnecollector

De Bulgaarse kant is veel steiler en heuvelachtiger met gevolg dat steden en dorpen veel dichter bij het water liggen. Onderweg doet Juul een wasje in haar Wonderwash (met Donauwater!), we nemen een douche of we zwemmen en 's avonds genieten we van de rust en de stilte. Het is niet altijd koek en ei; waarschijnlijk vanwege de hitte hebben we praktisch elke avond een heftig onweer met veel wind. Dat levert nooit problemen op, maar je moet alles afsluiten om binnenregenen te voorkomen en veel verkoeling biedt het niet.

wasdag aan boord

Woensdag 1 augustus kwamen we weer aan land, ditmaal aan de Bulgaarse kant, in Svishtov (km 554). Jawel hoor, ook hier door de hele administratieve klimbim inclusief een Transit Log voor de boot. Zowel Roemenië als Bulgarije zijn dan wel EU landen, maar geen Schengen landen, dus je kunt niet vrijelijk heen en weer gaan. Niet dat we ons daar veel van aan trekken, maar potentieel kun je een probleem krijgen. Maar goed, na een uur waren we klaar met de papieren en zijn we via een heuse luchtbrug vanaf het haventerrein de stad ingelopen. Alsof er een stralingsbom gevallen is. Alles staat overeind maar er is absoluut niets te doen. Lege terrasjes, lege winkels, nauwelijks verkeer. We dachten nog ergens te gaan eten, maar tegen zoveel treurnis konden wij niet op!

aan de steiger in Ruse

Donderdag ging het van Svishtov naar Ruse, waar we in "Yachtclub Ruse" hartelijk werden ontvangen door Boyko. Een beetje primitieve toestand die jachtclub, maar dat wordt gecompenseerd door de hulpvaardigheid van Boyko én de aanwezigheid van een echte wasmachine!

Nu weten we ook waarom het zo stil was in Svishtov: ze zitten allemaal in Ruse!

Een geweldige levendige stad met een heuse flaneermijl, de Aleksandrovska straat dat ons naar het Svoboda (Vrijheids)plein leidt waar toute Ruse aanwezig is.

met Boyko nog even de Bulgaarse Zwarte Zee kust doornemen

Dat wil zeggen: die komen uit alle schuilhoeken tegen de hitte om zo'n 9 uur 's avonds naar het plein om daar te slenteren, te spelen, te fietsen, een hapje te eten en wat al niet meer. Geweldig, wat een ambiance! Er speelt muziek in de cafés, de fonteinen  en gebouwen zijn verlicht en iedereen is opperbest gehumeurd. Ik had me Bulgarije voorgesteld als een wat somber land met sombere mensen die zijn bleven steken in de vooruitgang zo'n 50 jaar geleden. In plaats daarvan vind je volop activiteit, volop ontwikkeling, enthousiasme en trots op hun land EN op het feit dat ze lid zijn van Europa. Hoeveel gebouwen in Nederland hebben ook de Europese vlag uithangen? Nou, hier allemaal: je moet blijkbaar eerst door een heel slechte ervaring gaan alvorens de zegeningen van een verenigd Europa te (h)erkennen.

leve Europa!

De volgende dag zijn we in Ruse gebleven. Hebben onze wasjes afgemaakt en hebben de stad en haar monumenten bekeken. Niet wereldschokkend maar toch best wel leerzaam.

Zaterdag 4 augustus hebben we de week afgemaakt in Tutrakan, wederom aan de Bulgaarse kant, maar wel voor anker in een kleine baai. Geankerd op water van 1,50mtr (kwamen we pas achter toen we gingen zwemmen en om het schip heen konden lopen) en van een kleine kilometer afstand genoten van het schouwspel hoe men 1 km Donau probeerde te overspannen met een lijn met daaraan 10-duizenden balonnen in de kleuren van Roemenië en Bulgarije.

restanten van een verbroederingsfeestje

Doel was om de vriendschapsbanden tussen beiden staten te bevorderen, want dat schijnt wel nodig te zijn. Helaas: de poging mislukte doordat de lijn alsmaar knapte. Misschien wel symbolisch: aan Bulgaarse kant hadden zich honderden mensen aan de kade verzameld, aan Roemeense kant een stuk of twintig en een politieboot. Na dit festijn hebben we de Zodiac genomen en zijn naar de stad gevaren, waar we hebben vastgemaakt aan de KjempeMoro, de Noorse boot die we al eerder zijn tegengekomen en die daar, midden in het feestgedruis aan de stadsponton lag. Bij hen aan boord hebben we nog naar het afsluitende vuurwerk gekeken. Wat een sensatie aan de Donau!

5-sterren ligplaats

Op zondag 5 augustus zijn we naar Silistra gevaren, waar we pontificaal hebben aangelegd aan het ponton van een 5-sterrenhotel het "Drustar", waar we direct werden opgevangen door een hotelmedewerker. Deze troonde me mee naar de hotelreceptie waar ik 18 euro liggeld (incl elektra) mocht voldoen en nam me vervolgens in z'n auto mee naar de Capitania. Silistra is de laatste stad in Bulgarije waar we dan ook moeten uitchecken. Alleen: het is zondag, dus kom morgenochtend nog eens terug! Niettemin meldde zich toch nog een overijverige douanebeambte aan boord om onze papieren te controleren en te voorzien van de benodigde stempels: de dienstklopper!

kwamen we zomaar pelikanen tegen!

Na een heerlijke zwempartij in het zwembad van het hotel hebben we 's avonds gegeten op het balkon van het hotel in gezelschap van een Nederlander van Spaanse komaf die zaken in zonnepitten en aanverwante artikelen doet. Hij had die middag al een uurtje bij ons aan boord gezeten, aangetrokken door onze nationale driekleur, en we hebben heel gezellig zitten praten over van alles en nog wat. Ik herinner me dat nog wel: zakenreizen van 2 weken die je alleen moet doorbrengen in een vreemd land! Stomvervelend.

De volgende ochtend hebben we vroeg nog wat boodschappen gedaan in een Super vlakbij het hotel en zijn vervolgens nog even naar het Douaneponton gegaan. Daar de laatste stempels in ontvangst genomen en vervolgens hebben we Bulgarije verlaten. Een land dat bij ons een positieve indruk heeft achtergelaten!!

Volgende keer: "Roemeense avonturen": mis het niet, want het wordt verschrikkelijk spannend.