De laatste weken....

Twee weken in Finike.

De voorgaande blog eindigde op 6 september, de dag van vertrek van Maarten en Marjolijn. Aangezien we pas op 1 oktober in Alanya verwacht worden en er aan die kant van de baai van Antalya niet zo verschrikkelijk veel te doen is, zijn we nog 2 weken in Finike gebleven. Twee erg rustige en relaxte weken....op een paar uitzonderingen na.

lang zal ie leven!

Het begon met mijn verjaardag op 11 september. Aangezien we niet hoefden te rekenen op een hoop aanloop hadden we Ziya Dal, de Marina manager, uitgenodigd om met ons die avond ergens te gaan eten. Aangezien hij vrijgezel is en meestal alleen zit te eten was dat snel beklonken. Die avond pikte hij ons op met zijn auto en reed ons 25 km landinwaarts en dat betekent in deze contreien dat je direct de bergen in gaat. Het is een prachtig gebied en we hebben genoten van de vergezichten onderweg. Uiteindelijk draaide hij een bergweggetje in en kwamen we uit bij een restaurant dat prachtig gelegen is aan een bergstroom: specialiteit- verse forel uit de stroom! Wat Ziya alleen niet vermeld had was dat dit restaurant op 600 meter ligt en zodra de zon weg is de temperatuur als een baksteen daalt. We hebben heerlijk gegeten, maar tegen de tijd dat de (Turkse)koffie op tafel kwam zaten we te vernikkelen van de kou in onze korte broek en T-shirt.

Het tweede incident begon ook weer met Ziya, die ons opnieuw zijn scooter aanbood. Dat was ons de vorige keer erg goed bevallen dus we waren erg blij met zijn aanbod. Het geeft je zoveel meer bewegingsvrijheid  en reikwijdte om de boel te verkennen en aangezien we hier weer een tijdje zijn... Maar dat hadden we misschien beter niet kunnen doen. Na een paar ritjes alleen zijn we daags na mijn verjaardag samen op pad gegaan om wat te toeren en boodschappen te doen. Bij een stoplicht moesten we linksaf over een soort van middenberm die vol lag met steenslag, dus weer stoppen om te wachten voor tegemoetkomend verkeer en dan in een bocht optrekken. En daar ging het dus fout! Of de scooter nu weg slipte in de steenslag of dat ik te weinig gas gaf, ik weet het niet. In ieder geval vielen we om en als je eenmaal gaat met iemand achterop is er geen houden aan. Je steekt nog wel een been uit om overeind te blijven, maar je houdt geen 2 personen tegen! Misschien kun je dat zelfs beter niet doen, want de scooter beweegt nog steeds voorwaarts en je been blijft achter en verdraait helemaal! Uiteindelijk zaten de schaafwonden aan de binnenkant van voet en knie i.p.v. aan de buitenkant waar je ze zou verwachten.

Deze blog bevat foto's die
NIET geschikt zijn voor jeugdige lezers.

Maar goed, dat was behoorlijk schrikken! Onmiddellijk stonden er drie Turken om je heen die ons en de scooter overeind hesen en veilig naar de overkant loodsten. Daar zijn we even van de schrik bekomen en hebben de beschadigingen aan onszelf en de scooter geïnspecteerd. De schade aan de scooter viel gelukkig reuze mee, slechts een lichte kras. Juliette had schaafwonden aan knie en voet, maar gelukkig niet te diep. Ikzelf had ook schaafwonden aan knie en voet, maar vooral de knie zag er erg lelijk uit.
Maar toch weer op die scooter, terug naar de boot. Daar hebben we zo goed en kwaad als mogelijk zelf de wonden ontsmet en verzorgt, maar kwamen toch tot de conclusie dat we met mijn knie naar het ziekenhuis moesten. Ziya was er niet, dus weer wij beiden op de scooter op zoek naar het ziekenhuis. We hadden vlak bij de haven een blauw bord met een grote H zien staan, dus we zijn daar naar toe gereden en vanaf daar  de bordjes gevolgd die ons keurig bij het ziekenhuis brachten.
Ik sta elke keer weer verbaasd hoe soepel dat in het buitenland steeds weer gaat. We hebben al ervaringen met EHBO's in Duitsland en Zweden en dus nu ook in Turkije en kunnen dat vergelijken met de keren dat wij in Nederland voor een akkefietje ons melden bij de EHBO. Daar kunnen wij nog een hoop van leren! Ze hebben daar natuurlijk niet de faciliteiten zoals wij in Nederland en ook de hygiëne zou beter kunnen maar toegankelijkheid en snelheid is top. We werden keurig verwezen naar een loket waar ik me moest registreren en daar eenmalig TL 100 voor moest betalen (€ 37). Na deze formaliteit werd ik doorverwezen naar de EHBO waar we in 5 minuten werden geholpen. Een dokter kijkt even, vraagt wanneer ik voor de laatste keer een tetanusprik heb gehad, roept een verpleegkundige en in no-time heb ik een prik en is de wond schoongemaakt en verbonden. Overmorgen terugkomen want dan moet het verband eraf.

Tussen 12 en 5 is het buiten niet te harden.

Nou, de lol was er dus wel af met die scooter en de volgende ochtend hebben we de sleutel bij Ziya ingeleverd. Hij was dolblij dat ons niets ernstigs was overkomen en wij waren blij dat de scooter redelijk onbeschadigd was gebleven.
De rest van de week verliep erg rustig. In de ochtend probeerden we zoveel mogelijk van de klusjes voor die dag af te werken want dan is het nog redelijk koel. In de middag sloten we ons vaak op in de achterkajuit met de airco aan en hielden daar siësta, lazen een boek of deden de mail. En als dan rond 18:00 uur de zon achter de bergen verdween kwam de haven weer tot leven. Mensen lopen weer rond, maken een praatje, drinken een biertje en doen wat klusjes. Tegen 20:00 uur, het is dan al donker, aten we ons diner op het achterdek en zaten vaak nog tot 23:00 uur te genieten van de avondkoelte (ca 25⁰!).

Weer op pad!

Vanuit Finike vaar je eerst 2 uur een zuid-oostelijke koers tot aan Kaap Taslik. Eenmaal rond die Kaap vaar je op een noordoostelijke koers de  baai van Antalya in. De omgeving is zeer indrukwekkend met steile kliffen die recht uit zee omhoog reizen en vlak daarachter hoge bergen. De hoogste piek in dit gebied is een berg die 2366 meter hoog is en dat bijna pal aan zee.Vrijdag 20 september besloten we dat het welletjes was met dit geluier. Die ochtend hebben we rond 06:30 de haven van Finike verlaten. En op dat tijdstip merk je toch dat de zomer over haar hoogtepunt is: slechts 20⁰! Voor Nederlandse begrippen een heerlijke dag, maar als je al maanden met temperaturen boven 30⁰ hebt geleefd is dat behoorlijk fris!

nog even en die stoel kan ook weg!

Vandaag deden we een nieuw experiment. Het was me eindelijk gelukt mijn navigatieprogramma (WinGPS 5) te koppelen met de autopilot. Dat betekent dus dat de route die ik heb uitgezet automatisch wordt doorgegeven aan de stuurautomaat, inclusief alle bochten die gedraaid moeten worden. Gelukkig hadden we dit traject al eens gevaren, dus ik beschikte over een GPS track waarvan ik wist dat die goed was. Dus een route uitgezet die precies over die track liep en op de knop gedrukt zodra we de havenhoofden van Finike door waren. Het schip draaide direct op koers en is daar niet meer van afgeweken tot de ingang van Çinevezi Limani, een uiterst indrukwekkende baai zo'n 20 mijl ten noorden van Kaap Taslik. Het is een beetje bizarre ervaring het schip volledig autonoom z'n koers te zien nemen en feilloos die nauwe doorgang tussen 3 eilanden te vinden. Zo, nu zijn we klaar voor de Trans-Atlantische reizen......

Hoezo op ons lip?

In Çineviz Limani zijn we gebleven tot dinsdag 24 september en in die tijd hadden we opnieuw 2 volstrekt verschillende ervaringen. De eerste was op zondag 21 september toen we al hadden geconcludeerd dat we die avond het enige schip in de baai zouden zijn. Maar nee dus. De conclusie was nog niet koud of er kwam een (Engels) zeilschip de baai invaren, en na 5 min. nog een, en nog een, en toen twee. Kortom het hield niet op. Uiteindelijk lager er 12 Engelse zeilschepen van de RCC (Royal Cruising Club) en een begeleidende gulet in de baai. En zo groot is die baai niet dus om ons heen lagen 4 zeilschepen plus de gulet op "spitting distance" zoals de Engelsen zeggen.

na afloop heb ik nog wel een boterham gegeten!

De Engelsen realiseerden zich dat ook dus het duurde niet lang of een van hen kwam met een Zodiac langs om ons uit te nodigen voor de barbecue die ze die avond op het strand gingen houden. Nou, dat vonden wij wel gezellig!

Community Singing aan een Turks strand

Rond 19:00 uur begonnen de bemanningen zich op het strand te verzamelen. Vuren en barbecues werden aangestoken en flessen ontkurkt. Wij werden hartelijk ontvangen en niemand maakte een probleem van onze aanwezigheid. We hadden een fles witte wijn en een paar biertjes meegenomen als bijdrage aan de feestvreugde en in ruil kregen we regelmatig een worstje aangereikt. tegen de tijd dat het voedsel op was en de barbecues uitgingen begon, in ieder geval voor ons, de verrassing van de avond. Er verscheen ineens een accordeon, liederenbundels werden uitgedeeld en ze begonnen aan een heuse sing-along! Niet zomaar een liedje, nee, een uur lang werd er fanatiek en door praktisch iedereen gezongen. Niet altijd even zuiver maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door ieders inzet. Geweldig was dat, wij snappen nu eindelijk waarop de Proms gebaseerd zijn! Rond 22:30 was de lust tot zingen over en begonnen de bootjes een voor een terug te varen naar de voor anker liggende schepen.

een plotselinge storm

Juliette met de bemanning van "Beaucastel" uit Jersey

En dat was maar net op tijd voor onze tweede ervaring! We waren nog maar 5 minuten aan boord toen er ineens een enorme wind opstak. Alle schepen lagen ineens strak achter hun anker in een wind die recht op de ingang van de baai stond en iedereen richting strand blies. Bijna iedereen: 3 schepen lagen dwars op de wind omdat ze een achterlijn naar de rotswand hadden uitgebracht en kregen de volle laag. Het schip dat vooraan lag brak als eerste los en eindigde op de rotsen voor de steile wand. De Zodiac van de gulet voorkwam erger doordat ze zich net op tijd tussen schip en rotswand wist te manoeuvreren. De gulet was nummer twee, maar gelukkig had ze op tijd haar motor gestart en wist zich tussen de andere schepen uit te manoeuvreren, maar het scheelde een haar of ze was met ons in aanvaring gekomen. Het derde zeilschip wist op tijd haar achterlijn los te maken waardoor ze ook vrij kon draaien, maar wel akelig dicht tegen ons aan kwam te liggen.

de restanten van de storm voor de ingang van Çineviz Limani

Een half uur later, op het hoogtepunt van de storm (34 knopen!, windkracht 8) moesten nog 2 zeilschepen hun anker binnenhalen omdat ze op het strand dreigden te lopen met een slippend anker. Een van deze schepen wist opnieuw te ankeren, de tweede heeft 3 maal een vergeefse poging gedaan om opnieuw te ankeren maar heeft het vervolgens opgegeven en de baai verlaten. Wij zagen haar navigatielichten de baai uit varen en vervolgens haar toplicht zwaaien maken van minstens 30 graden naar links en rechts. Naderhand hoorden we dat het haar 8 uur gekost heeft om Kemer te bereiken recht tegen de storm in, een afstand waar je normaal 2,5 uur over doet!
Ons anker hield prima, maar dat was niet verwonderlijk. Dit was de tweede nacht dat we verrast werden door zware wind, zij het dat de eerste niet zo zwaar was als de tweede. In die eerste nacht heeft het anker iets gekrabd, maar zich daarna muurvast ingegraven dus wij hadden er alle vertrouwen in. Ondanks dat hebben we tot 02:00 een ankerwacht gehouden. Daarna was de wind zover geluwd dat we met een gerust hart naar bed konden gaan.

De volgende ochtend nam de aanvankelijk geluwde wind weer toe tot zo'n 15-20 knopen (Bft. 4-5) en lagen we met z'n allen nog steeds behoorlijk te rollen en te stampen op de binnenlopende deining. Desondanks besloten een paar zeilschepen toch te vertrekken en we zagen hoe ze vlak buiten de baai direct in een enorme zware deining terecht kwamen. De zeilen hijsen voor meer stabiliteit had geen enkele zin daar ze de wind pal op de boeg hadden. De rest van de groep was verstandiger en toen het vanaf 12:00 uur begon te luwen, vertrok de een na de ander en om 15:00 uur waren we weer alleen in de baai. En dit keer bleef het ook zo! Helaas bleef de wind niet rustig. Vanaf 18:00 uur stak opnieuw de wind op, maar gelukkig bleef het geweld dit keer onder de 30 knopen en nam rond 22:00 uur af tot zo'n 15 knopen.
Op de ochtend van dinsdag 24 september leek het erop dat het front eindelijk voorbij was. De wind was zwak, de hemel blauw met een stralende zon en de temperatuur een ideale 25 graden. De zee had nog wat last van de zware deining van de laatste dagen, maar was goed te bevaren, dus besloten we te vertrekken naar Kemer Marina, zo'n 30 km naar het noorden. En dit was de eerste reis die ik volledig vanaf de bakskist heb gevolgd, genietend van de zon, terwijl de stuurautomaat z'n werk deed. Helaas moest ik wel twee keer ingrijpen maar dat kwam door 2 vissersschepen die nu eenmaal niet uitwijken met hun sleeplijnen.

De bemanning van de "Beaucastel" op bezoek in "Vaarttuig"

Kemer is een redelijk dure haven, dus daar zijn we maar 2 dagen gebleven, vnl. om op een ideale vaardag te wachten voor het volgende traject: de oversteek van de Baai van Antalya van Kemer naar Side over een afstand van 94 kilometer. In Kemer kwamen we opnieuw de bemanning van de "Beaucastel" uit Jersey tegen, het schip waar we tijdens de barbecue in Çineviz Limani het meest mee hebben opgetrokken. We werden direct aan boord uitgenodigd voor een borrel en een heleboel bootjespraat. Zij waren ook zeer geïnteresseerd in "Vaarttuig" dus we hebben ze uitgenodigd voor de koffie de volgende ochtend en ze een uitgebreide rondleiding gegeven. Na tweeënhalf uur vertrokken ze uiteindelijk mét een folder van Smelne onder de arm. Ik hoor graag uit Drachten wanneer dit tot een verkoopsucces leidt!

Op donderdag 26 september staken we onder bijna ideale condities de Baai van Antalya over naar Side. Wat we daar aantroffen kunt u lezen in de volgende en definitief laatste blog in 2013. En die verschijnt over een paar dagen!