de laatste loodjes

De belofte voor een laatste blog " in een paar dagen"  is intussen alweer meer dan een week. De hoogste tijd dus voor de laatste blog!

Afscheid van Kemer

Zoals vermeld in de vorige blog zijn we op 26 september uit Kemer vertrokken om de baai van Antalya van west naar oost over te steken met als bestemming Side. Een tocht van 94 kilometer in een kaarsrechte lijn, een prima klusje dus voor de stuurautomaat in samenwerking met het navigatieprogramma zodat ik mijn handen vrij had voor andere zaken. Alleen: het was blijkbaar vroeg voor iedereen om 06:30, inclusief de computer want ik moest hem 2x herstarten voordat hij deed wat hij verondersteld werd te doen. Hoog tijd voor wat onderhoud!

het imponerende landschap van het Taurus gebergte

De tijd die ik kreeg door het gebruik van de automaat heb ik die dag gebruikt om het laadproces van de accu' s in de gaten te houden. Zoals eerder vermeld laadt de extra dynamo maar 4 uur wanneer de accu's vol zijn bij de start. En inderdaad, na 4 uur onderweg kon ik constateren dat de accu' s weer begonnen te ontladen. Na onze eerdere ervaringen heb ik al een aantal aanpassingen gedaan en alle elektrische gebruikers die te maken hebben met het varen (computer, hydraulische pomp) overgebracht van de huishoud accu's naar de start accu's. Deze heeft zijn eigen dynamo die permanent laadt zodat ik niet bang hoef te zijn ineens zonder spanning te zitten. Hierdoor is het verbruik van de huishoud accu's al aardig gereduceerd en door het koelere weer is het verbruik door de koelkasten ook behoorlijk terug gelopen. Maar ondanks dat: in de resterende 3,5 uur van deze tocht liepen de accu's terug van 100% naar 95% (kopje koffie, soep bij de lunch) en dat is een stuk beter dan wat we in het verleden zagen!

Vergeefse landing in Side

Side: links de aanlegplaats, rechts de disco

Rond half twee liepen we de haven van Side binnen. Het was even mikken, want de ingang is nauw en de wind, dus de deining, stond recht op de ingang. Dat was het eerste wat ons tegenviel, want zelfs in de havenkom lagen we te deinen. De havenmeester wees ons een plaats waar we met de boeg naar de kade vastmaakten met het hekanker als mooring. Een toekijkende gulet kapitein waarschuwde ons nog eens extra voor de binnenlopende deining en adviseerden ons op een veel langere lijn te ankeren. Dat is wat die gulets doen, als het even kan gebruiken ze wel 100 meter ketting! Dus wij weer los gemaakt maar dat viel niet mee: het hekanker zat zo vast als een huis! Uiteindelijk heb ik de lijn vastgezet op de bolder en door hard achteruit te slaan en de zwemplank als hefboom te gebruiken kwam het anker uiteindelijk met een klap los. Toen het boven kwam werd duidelijk dat het waarschijnlijk onder een rots of een betonblok klem had gezeten, want een punt was finaal verbogen.

Side: best wel een leuk plaatsje

Toch weer opnieuw uitgeworpen en dit keer zowat op de havenpier met 60 meter lijn. Alleen: voordat het enigszins vast kwam te zitten had ik alweer 30 meter binnen gehaald. Intussen was Juliette in gesprek geraakt met havenmeester en gulet kapitein die ons wezen op de disco waar we pal tegenaan lagen en waarvan de vele luidsprekers duidelijk te zien waren. Ja, die spelen van 10:00 uur vanavond tot 04:00 in de morgen, en op oorlogsvolume! We keken elkaar eens aan en kwamen stilzwijgend tot de conclusie: dit gaan we niet doen! Een twijfelachtig anker en aardig wat wind en dan een disco op volle toeren: dat betekent een slapeloze nacht! Dus we hebben weer los gemaakt en het anker binnengehaald, waarop ik helemaal blij was met dit besluit: we haalden nl. een polsdikke tros binnen die tussen de bladen van het anker vast zat. We lagen dus helemaal niet vast! met een beetje wind van achteren waren we zo de (betonnen) kant opgegaan.

Mooi Manavgat

mix van zoet en zout zorgt voor "dik" water

Het enige alternatief om aan te leggen tussen Side en Alanya is Manavgat. Manavgat is zowel de naam van de rivier alsmede de stad die aan haar oevers ligt. De monding van de rivier, tussen twee strekdammen, eindigt in zee ongeveer 6 km ten oosten van Side. Door het rustige weer hadden we geen enkele moeite deze monding in te varen die na zo'n 200 meter een haakse bocht maakt en dan parallel met de kustlijn weer terugloopt naar het westen. Tussen de rivier en de kust ligt een prachtig zandstrand waar het heerlijk toeven is ware het niet dat om de 100 meter een steigertje is gebouwd voor de talrijke gulets. Op het moment dat wij daar langs voeren was het al laat in de middag en rustig, maar naderhand hoorden wij dat er dagen zijn dat de 10-tallen gulets wel 5000 toeristen aanvoeren die dan die landtong massaal bevolken.

Hollandse koeien in een Turks landschap

bizarre bouwsels in de rivier

Voor het eerst in 14 maanden weer op zoet water! Het had de Maas kunnen zijn! tenminste, als je alleen naar de stuurboordwal keek. Groene oevers met grote bomen en Hollandse koeien tot hun knieën in het water. Het enige vreemde element hierin zijn, opnieuw, de gulets. Vermomd als piratenschepen liggen die aan de oever te wachten op hun passagiers voor morgen. Het zijn eigenlijk gigantische veerboten, die tot 500 mensen aan boord kunnen nemen, met een paar nepmasten. Die masten fungeren alleen voor het ophangen van wat dunne lappen die voor zeilen moeten doorgaan en een hele hoop piratenvlaggen.

aan de steiger van Manavgat

We wisten weinig van de stad Manavgat, aangezien de pilot alleen een beschrijving geeft van de rivier tot aan de eerste brug. Daar houdt het op voor alles met een mast, dus ook voor de auteur van de pilot aangezien ook hij een zeiler is. Maar niet voor ons! Gewend als wij zijn aan kanalen, rivieren en bruggen zijn we gewoon doorgegaan en kwamen zodoende aan in de stad Malavgat. Na nog een tweede brug genomen te hebben lag in een scherpe bocht van de rivier een prima steiger met daarin in de hoek een paar kleine vissersbootjes en net door de bocht een onafzienbare rij gulets zonder mast. En precies daar tussenin een lege plek waar "Vaarttuig" uitstekend in paste.

ontmoeting op de steiger: Hasan "Paparazzi" (gulet fotograaf)

Toen we in de dagen erna de stad verkenden bleek dat we geen betere plek hadden kunnen uitzoeken. Ver genoeg van het centrum om rustig te kunnen slapen, dicht genoeg erbij om het centrum te kunnen belopen. Het beviel ons zo goed in Manavgat dat een nacht er al snel 2 werden en toen we ontdekten dat het strand op 4 - en Side op 6 fietskilometers lagen werden het uiteindelijk 5 nachten.
De vrijdag en zaterdag hebben we gebruikt om de stad te verkennen, op zondag zijn we naar het strand gefietst waar we voor € 40 een plaats op een van de hotelstranden konden kopen, inclusief strandstoel, lunch en all-you-can drink arrangement en waar we heerlijk een hele dag in de zon hebben geluierd tussen voornamelijk vrij dikke en heel erg witte Duitsers.

toegangspoort naar Side, na eeuwen nog steeds in gebruik

Op maandag hebben we opnieuw de fiets gepakt en zijn dit keer naar Side gefietst. Een tocht met hindernissen, aangezien ze in de stad geen fietspaden kennen en je dus óf over de weg (propvol auto's) óf over het trottoir (propvol mensen) moet rijden. Met ware doodsverachting hebben we ons door het verkeer geslingerd en zijn uiteindelijk dan toch in Side aangekomen. Erg leuk stadje, propvol met antiquiteiten vanaf de Romeinse tijd, die op de Turkse manier, simpelweg in het normale stadsbeeld zijn opgenomen. Anno 2013 rijdt je nog steeds de stad binnen door dezelfde poort waar anno 100AD de Romeinse keizer ook werd binnengehaald. En de weg die naar de poort leidt, wordt nog steeds omzoomd door (de restanten van) de Romeinse winkeltjes die hier ooit hun nering bedreven. Bizar.....

de Stones-bar in Side, beetje eentonige muziek!

We hebben een tour door het stadje en haar bezienswaardigheden gemaakt, hebben een biertje gedronken bij een oude Stones-fan aan het strand en zijn vervolgens via een alternatieve route langs het strand en de hotels terug gefietst naar de boot.

Alanya

Dinsdag 1 oktober was dan uiteindelijk de dag dat we Manavgat verlieten om naar onze overwinteringsplaats -Alanya- te varen.
We vertrokken erg vroeg, in de ochtendschemering om 06:30, met een lichte nevel over de rivier en een kletsnat schip. Het water van de rivier is afkomstig van de bergen en aanzienlijk kouder dan het zeewater. Fantastisch is dat, zo vroeg in de ochtend! Ondanks alle drukte overdag op de rivier zit die toch vol met leven. Talrijke watervogels zijn nu actief en aangezien we de motor slechts op stationair in het werk hadden staan maakten we nauwelijks lawaai en lieten de vogels zich ook niet verjagen en is het alsof je over de Linge vaart.

toch al koud zo vroeg in de ochtend

Om 07:15 verlieten we de rivier weer via de strekdammen en kwamen op een vlakke zee. Opnieuw bewees de autopilot goede diensten en bracht ons keurig tot vlak voor de havenhoofden van Alanya, zo'n 50 km verder naar het oosten. Aangezien dit onze laatste tocht zou worden dit jaar, hebben we die gevaren op 2100 toeren om de motor helemaal schoon te stoken. En hij kan het nog steeds! Met een gemiddelde snelheid tussen 14,5 en 15 km/uur schoot het lekker op en eigenlijk loopt het schip dan op z'n mooist. Een mooie boeggolf, een diep geluid zonder te storen, geen trillingen die we bij lagere toerentallen veel vaker hebben en ze stuurt als een scheermes. Het is een genot om naar de manoeuvres te kijken die de autopilot maakt. Bij lage snelheden zwalkt ze dan een beetje voor ze weer op koers ligt maar nu, pats boem, in een keer goed.
In Alanya werden we hartelijk ontvangen, we zijn daar intussen bekend. We werden vlot afgemeerd en verwelkomd. Als eerste gingen we naar het tankstation om haar helemaal vol te tanken voor de winter. Ook hier wordt het aanmerkelijk frisser en we willen geen condensvorming in de tank. Daarna werden we op onze plek gelegd.
Over de 10 dagen in Alanya kunnen we kort zijn: hard werken!

de Zodiac wordt opgeknapt

We hebben gepoetst en geverfd, geklust en opgeruimd. Motor en generator hebben een grote beurt gehad en zijn klaar voor het volgende seizoen. De twee oude accu's die we nog steeds in het ruim hebben staan en eigenlijk bestemd zijn voor Yavuz in Asmali, hebben we opnieuw aangesloten met lange kabels. Als ik dat niet doe en ze langzaam nog verder leeg laat lopen kunnen we ze volgend jaar net zo goed weggooien. Nu vergroten ze de capaciteit van het boordnet en loop ik nog minder risico zonder accu's te komen zitten tijdens lange tochten.
Ook is de Zodiac helemaal gereviseerd. Ons bijbootje had verschrikkelijk veel te lijden gehad van de reparaties aan de schroef in juli. Het koperstof als gevolg van het polijsten was op het bootje neergeslagen en voor dat wij het in de gaten hadden min of meer in het rubber ingebrand. Terug in de haven heb ik daar Mustafa, de technische manager, op aangesproken en die heeft er voor gezorgd dat het bootje weer brandschoon is. Ook heeft hij een reparatieploeg geregeld die de twee ventielen hebben vervangen en eindelijk een oud lek definitief gerepareerd hebben. De rekening van €200 was gepeperd, maar ja, voor dat geld heb je geen nieuwe Zodiac, ook niet in Turkije.

Uit het water

"Vaarttuig" op haar winterplek

Op 9 oktober zijn we uit het water getild. Nadat we onder de kraan gevaren waren hebben we de motor nog een keer gestart, maar dit keer met de waterslang in het wierfilter. Even flink door laten lopen om al het zoute water uit de motor te spoelen. Ook de generator kreeg een dergelijke beurt en toen we eenmaal op het droge stonden hebben we ook de schroefas, de dekwaspomp en de koeling van de airco doorgespoeld.
Het meeste gedoe hebben we elk jaar met ons drinkwater. Om te voorkomen dat in een half jaar stilstaand water allerlei ongerechtigheid in de tanks en leidingen ontstaan, spoelen we die eerst uitgebreid door met een sterke ontkalkingsoplossing. Daarna spoelen we het systeem een paar maal door met schoon water. Als laatste stap sluiten we de dekwaspomp aan op de aftapplug van de boiler en "zuigen" alle leidingen leeg. Daarna gaan alle koppelingen en afsluiters open, worden de filters verwijderd en dweilen we de bilge leeg. Duurt een dag maar dan ben ik er zeker van dat we volgend jaar geen buikgriep oplopen door vervuilde tanks.

Op bezoek bij Mesut

Juliette, John, Ingrid, Herman en Sükriye

Mesut is de machinist van de 100 tons kraan die ons uit het water heeft getild en, zoals Juliette zegt, een schatje. En niet alleen dat, ook een vakman met oog voor alle details van een opslag op land. Hij verraste ons niet alleen met een vers broodje de eerste ochtend op het droge, maar ook met een uitnodiging om bij hem thuis te komen eten op de laatste avond van ons verblijf in de haven. Die uitnodiging namen we graag aan en zo zijn wij op de avond van 10 oktober, samen met John en Ingrid die de avond daarvoor al aan boord waren wezen borrelen, naar de boulevard van Alanya gereden waar Mesut met zijn charmante vrouw Sükriye en 2 kinderen in een riant appartement wonen met uitzicht op strand, zee en Rode Toren. De Turkse gastvrijheid houdt niet op ons te verbazen: we werden getrakteerd op een uitgebreid Turks 3-gangen menu en een levendige discussie met Mesut die uiteindelijke een mijnbouwkundig ingenieur blijkt te zijn, maar door gebrek aan emplooi in zijn vakgebied in de haven terecht is gekomen. Over werk onder je niveau accepteren gesproken.......
Ook John blijkt een onderhoudende verteller te zijn. Als stuurman en kapitein van de grote vaart heeft hij zijn leven lang overal ter wereld gewoond en gevaren en Ingrid begeleidde hem waar hij ook ging. Alles wat drijft heeft hij gevaren: van tankers tot bulk carriers en van baggerschepen tot drijvende transport platformen. Na zijn actieve leven is hij 13 jaar geleden neergestreken in Alanya waar zij nu een appartement bewonen en met hun 30 jaar oude zeilboot varen.

via Istanbul naar huis

na 7 maanden op weg naar huis

En dan is het uiteindelijk zo ver. Vrijdagochtend 11 oktober beginnen we met de laatste voorbereidingen voor vertrek. Eerst beginnen we met de laatste stap in het drinkwaterproces: het leegzuigen van boiler en leidingen en het leegdweilen van de bilge. Als we dat maar achter de rug hebben, dan kunnen eindelijk de luiken dicht en kunnen we de rest van het schip opruimen. Fietsen komen naar binnen, de stuurstoelen worden gedemonteerd en gaan naar binnen. Het complete dek wordt vrijgemaakt: alle fenders in de houders, de lijnen naar binnen, de Zodiac op de zwemplank. Alle batterijen uit afstandsbedieningen, zaklampen en het rookalarm en zo honderd-en-een dingen meer.

Alanya vanuit de lucht

Om 11 uur ging ik naar het havenkantoor om mijn laatste rekeningen te vereffenen en tot mijn grote frustratie, maar volledig volgens de verwachtingen, was dat natuurlijk niet klaar. Ze konden me alleen maar een totaal som geven en niet de specificatie want....jawel, Mustafa was weer eens in gebreke gebleven. Als deze haven nog eens failliet gaat, dan is dat vanwege Mustafa!!

Stipt om 13:00 uur stapten we in de taxi die ons naar het vliegveld van Alanya-Gazipasa bracht, een leuk klein vliegveld zo'n 40 km ten oosten van Alanya. Volgens mij was onze vlucht de enige van die dag en we werden dan ook vlot geholpen en vertrokken stipt op tijd.

de imponerende Basilica Cistern

In Istanboel hadden we een ontmoeting gepland met Ebru en Celal, het Turkse stel dat we eerder dit jaar hadden ontmoet in Kas. Bij ons afscheid toen hadden we moeten beloven dat we op de terugreis naar huis een tussenstop zouden maken in Istanboel en dat hadden we dus gedaan. En opnieuw treedt de Turkse gastvrijheid in werking! Op het vliegveld werden we afgehaald door een taxi gestuurd door Ebru die ons vervolgens bracht naar een hotel besproken door Celal. 's Avonds werden we afgehaald door beiden die ons vervolgens naar een restaurant brachten, prachtig gelegen aan de Bosporus, waar we op ons gemak een keur aan mezzen (een soort van Turkse tapas) geproefd hebben. Na dit heel gezellige en lekkere souper zijn we nog naar een nachtclub gegaan, gelegen op een van de heuvels die de Bosporus omlijnen en daardoor een geweldig uitzicht biedt op deze zee-engte en de twee geweldige hangbruggen die haar overspannen.

Afsluiting van een gezellige dag met Celal, Ebru, Ella en Mustafa

De volgende ochtend werden we opnieuw afgehaald door Celal en Ebru, dit keer vergezeld door 2 van de 3 kinderen. Dit keer gingen we op weg naar Sultanahmet, het oude stadsdeel, waar we een bezoek brachten aan Yerebatan, oftewel Basilica Cistern, de eeuwenoude ondergrondse wateropslag gebouwd in de 6e eeuw na Christus. Door het gebruik van tientallen zware kolommen die de dakconstructie schragen heeft dit enorme reservoir inderdaad het aanzicht van een basiliek. Het is een imponerend stukje bouwkunst uit de hoogtij dagen van het Oost-Romeinse rijk, vooral als je je realiseert dat dit reservoir gevoed werd middels een 800 km lang aquaduct helemaal uit wat nu Bulgarije is.

Gouden Hoorn met Gelata brug en - toren

Na deze historische les hebben we nog een bezoek gebracht aan de Grote Bazaar en dat is toch anders winkelen met een Turk aan je zijde dan als een toerist! Moe geworden van al dat winkelen zijn we uiteindelijk neergestreken in het Hamdi restaurant, met uitzicht op de Gouden Hoorn en Gelata brug en -Toren en hebben daar een heerlijke lunch genoten. En denk nu niet dat je ergens voor mag betalen! Alleen al op het voorstel wordt er uitermate verontwaardigd gereageerd. Je bent hun gast en het zal je aan niets ontbreken.!

Al met al was het intussen knap laat geworden en toen we eindelijk de parkeergarage uitreden kwamen we tot de ontdekking dat het verkeer totale chaos was. Doordat heel Turkije vrij heeft door het Offerfeest gaat iedereen op bezoek bij ouders en familie. Het leek dus alsof heel Istanboel probeerde de stad uit te komen. Om een lang verhaal kort te maken: door ons uiteindelijk over te zetten in een taxi die als een razende door allerhande binnenstraatjes ons uiteindelijk over de Bosporus en op de luchthaven wist te krijgen, kwamen we toch nog op tijd op de luchthaven. Uiteindelijk was al die haast voor niets, want we vertrokken met 45 minuten vertraging!

Het was een "bewogen" aankomst!

In Eindhoven stonden Maarten en Marjolijn ons in de aankomsthal op te wachten, buiten viel een druilerig regentje en de temperatuur was 13 graden. Een typisch Hollands weertje wat gelukkig gecompenseerd werd door een stroom van welkomstberichtjes en telefoontjes.
We zijn weer thuis! maar wat een geweldig vaarseizoen hebben we gehad!!