We waren dus gewaarschuwd: na zulke warme dagen kunnen er onweersbuien ontstaan!
De rest van de week hebben we eigenlijk steeds hetzelfde gedaan. Na een verfrissende ochtendduik gaan we varen, totdat we vroeg in de middag er genoeg van hebben, een nieuwe baai opzoeken en ook daar weer het anker laten vallen. De hele week is prachtig geweest: elke dag zon, elke dag ankeren, elke dag vele malen zwemmen om verkoeling te zoeken voor de temperaturen van 30 tot 35 graden. En elke avond op het achterdek met een drankje genieten van de absolute stilte, het totaal vlakke water en de zonsondergang, nog een nachtelijke duik voor het slapen gaan en dan naar bed.
Ook donderdagavond verliep zo. De windvoorspelling had een draaiende wind van oost naar zuid gegeven van 6 tot 10 knopen, dus we hadden een baai opgezocht, 15 km voor Savonlinna, die ons bescherming bood voor wind uit beide richtingen. Daar het anker laten vallen in 3 mtr. water en 10 meter ketting uitgelegd. Vervolgens toch maar het hekanker ook uitgezet om teveel zwaaien te voorkomen als de wind ging draaien.
Om middernacht lag Juliette al in bed en ik was nog wat aan het opruimen, toen ik plotseling het geluid van een snel naderende zware dieselmotor hoorde. Dus ik kijk naar buiten, maar het enige dat ik zie is absolute duisternis, werkelijk gitzwart, ik kon niet eens het water zien. En plotseling een bliksemflits, waarbij ik kon zien dat er geen zware motor naderde, maar dat het het geluid was van de wind die de ons omringende bomen bijna plat legde. Tegelijkertijd komt Juliette uit bed: het onweert!!
In een tijdsbestek van 5 minuten is er van niets aan de hand de situatie verandert in een heksenketel van bulderende wind, een zwaar schuddende en flapperende bimini en een schip dat hevig aan zijn ankers rukt.
Opnieuw sta ik in m'n boxershort op het achterdek om zo snel mogelijk extra lijnen aan te brengen om de bimini te verankeren.
In een situatie als deze zijn we bezorgd over 2 dingen: houdt het anker en hoe voorkom ik dat de bimini gaat vliegen. Tenslotte is de bimini zo'n 10 vierkante meter zeil en als de wind daar vat op krijgt is er geen houden aan. En wind was er, geloof me. Op het schip hebben we tijdens het hoogtepunt (10 minuten nadat het begon) 42 knopen wind gemeten. Oftewel windkracht 9: storm! Maar bedenk dat we in een beschutte hoek lagen. Terwijl ik de bimini nog stond vast te binden vlogen de takken en bladeren al uit de ons omringende bomen.
Ik was nog niet binnen of de bui brak in alle hevigheid los, striemende regen en donder en bliksem. Bij het licht van de bliksem kon ik zien dat mijn bindwerk voor niks was geweest want de bimini stond te schudden alsof hij elk moment kon opstijgen. Dus in regenpak weer naar buiten waar bleek dat onder de druk van de storm de glijstangen, waarop de bimini gemonteerd staat, 180 graden gedraaid waren. In plaats van OP de reling te staan, hingen ze er nu ONDER waardoor de spanning van alle spanriemen verdwenen was.
Terwijl Juul binnen het water, dat via de horren in de ramen naar binnen droop, de baas probeerde te blijven, zat ik buiten in het hoekje tussen stuurstand en toegangsluik weggedoken, contactsleutel in de hand, te kijken of de bimini en de ankers het hielden. Ons goede gesternte heeft ons ook nu niet in de steek gelaten. De boot is prima blijven liggen en ook de bimini staat nog steeds fier overeind. Vanmorgen heb ik de dekwasslang aangesloten en een lading blad en takjes van de boot gespoten. Wel voel ik m'n rug nog steeds want de ankers, vooral het hekanker, hadden zich verschrikkelijk ingegraven en waren pas na veel wrikken los te krijgen om vervolgens met een enorme klont bodem naar boven te komen.
De zwaarste storm van de laatste 50 jaar...... het duurde nog geen 20 minuten en geen weerman die hem had zien aankomen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten