Lappeenranta.

Vaarttuig en meren: op de een of andere manier gaat dat moeilijk samen lijkt het.
In 2009 op de Müritz windkracht 7 en 2 dagen verwaaid. Een paar weken daarna in Zweden op Vänern: opnieuw windkracht 7 en 3 dagen verwaaid. Vättern was de uitzondering, 4 dagen prachtig weer en volop geankerd. Maar nu weer: Saimaa en opnieuwd verwaaid in Lappeenranta.
We hebben een prachtige week achter de rug, temperaturen tussen de 25 en 30 graden en redelijke winden, met uitzondering van de tocht door de Russische corridor waar we 12 knopen dwarswind hadden en geen ruimte om te kruisen. Maar we zijn nog niet aangekomen op het meer of de wind draait naar het noorden en loopt weer op tot 12-14 knopen, de temperatuur zakt naar 13 graden(!) en het klettert van de regen. Volgens de weermannen duurt het maar 1 dag en kunnen we er morgen weer op uit.

We liggen dus weer op zoet water. De tocht hier naar toe heeft in totaal 17 uur geduurd, verdeeld over 2 dagen. Het probleem is dat wanneer je aan de tocht begint je hem ook moet afmaken die dag, in ieder geval het deel over Russisch gebied. Dus toen wij donderdag 22 juli om 08:00 bij de Finse douane lagen op het eiland Santio was het vervelend dat er niemand was! Na een oproep via de marifoon kwamen ze na een half uurtje aansnellen in een patrouilleboot, wilden weten hoeveel drank en vuurwapens we aan boord hadden, stempelden onze formulieren en verdwenen weer in hun speedboat. De Russische formaliteiten beperkten zich tot een telefoontje naar Inflot in Vyborg dat wij zo en zo laat over de grens zouden komen. 08:45 passeerden we de grens en om 09:30 hing er een zwaar bewapende Russische patrouilleboot om ons heen, inspecteerde ons met verrekijker, maar liet ons verder met rust. De verdere tocht, 75 km oftewel zo'n 6 uur varen in een corridor van 250 meter breed was erg onrustig door de eerder vermelde dwarswind en -golven maar gaf verder geen problemen. Als je dan eenmaal het begin van het kanaal bereikt hebt gaat verder alles vanzelf.
Het kanaal zelf is 45 km lang en heeft 8 sluizen. Bij de eerste sluis maakten we kennis met de Russische bureaucratie. Voordat we de sluis in mochten moesten we van boord naar een soort van tuinhuisje waar we een morsige ambtenaar verraste in z'n interlockje die haastig z'n uniformhemd aanschoot en z'n autoriteit probeerde te herstellen door op barse toon naar crew list en boat certificate te vragen. Dat waren dan ook de enige 2 woorden engels die hij kende! Nou die kopieën hadden we dus die hebben we overhandigd en zijn weer vertrokken.

De eerste 4 sluizen gaven geen enkel probleem. Stel je voor: hoogseizoen en sluizen van 90 meter lang en 15 meter breed, gemiddeld verval 10 meter........en geen boot te zien! Steeds stond de sluis open en konden we zo binnenvaren. De deuren gingen achter ons dicht, wij maakten vast aan de drijvende bolder en vervolgens ga je op je gemak omhoog. Tot de 5e sluis......Daar werden we gevraagd te wachten op een vrachtschip dat in de sluis lag. Het lijkt wel alsof die schepen op die sluizen gemaakt worden, je hebt een schoenlepel nodig om ze erin te krijgen. Na zo'n 3 kwartier was hij er dan eindelijk uit, maar vervolgens hoorden we via de marifoon dat we opnieuw moesten wachten, dit keer op een passagiersschip dat ons achterop kwam. Die had ik allang via AIS aan zien komen en ik had ook gezien dat dit schip maar 40 meter lang was dus ik vroeg beleefd of we niet gewoon mee konden. "Wait" was het barse antwoord. Ja, ja, initiatief wordt nog steeds niet gewaardeerd.

Al met al was het 2,5 uur later dat wij de sluis invoeren om eenmaal bovenin geconfronteerd te worden met de Russische paspoortcontrole. Die laten je rustig in de kolk wachten, daarmee de sluis bezettend, totdat 2 lieftallige douanebeambtes klaar zijn met het bestuderen van je paspoort. Wat ze doen: geen idee, want je moet wachten op de boot, maar het kost ze een half uur. Tegen de tijd dat ze daar mee klaar waren hadden we het wel gehad en zijn nog 6 km verder gegaan tot de Finse douanepost (op Fins grondgebied). Na de controle daar, hebben we een biertje gedronken en zijn naar bed gegaan.

De volgende ochtend, vrijdag dus, hebben we op ons gemak, en zonder verdere incidenten, de resterende 3 sluizen genomen en nog een half uur verder gevaren tot in Lappeenranta waar we nu aan een hotelsteiger liggen praktisch tegen het centrum. Druk hier, denk dat je dit (een beetje) kunt vergelijken met Sneek in de zomer. Aardig stadje dus wij amuseren ons wel totdat we zondag hopelijk het meer op kunnen.