De Zee van Marmara

Niet te geloven! Ik krijg tegenwoordig op m'n donder als een aflevering van de blog langer dan een week op zich laat wachten!!
Nou, daar gaat ie dan Mieke, alhoewel, weinig sensatie deze week. Zowel boot als bemanning hebben besloten dat er slechts zóveel sensatie in één vaarseizoen kan gebeuren. Dus sedert onze doortocht van de Bosporus hebben we het wat kalmer aan gedaan.

de skyline van Istanbul (zuidelijk Bosporus ingang)

Waar waren we gebleven? O ja, Bosporus, de scheiding tussen twee continenten.

Wij zijn werkelijk in (Klein) Azië geweest met ons eigen schip!! 

oud en nieuw langs de Bosporus

Maar ook, de breuklijn tussen twee aardschollen, het Europees continentaal plat en het Aziatisch continentaal plat. Hier zijn oerkrachten aan het werk die die 2 schollen langs elkaar laat bewegen met donderend geweld. Herinnneren jullie je nog de beving van 1999? Dat was in Izmit, bij de zuidelijke ingang van de Bosporus slechts 80 km. van ons vandaan. Grote verwoesting en vloedgolven waren het gevolg. De heuvels boven Izmit werden in een klap 50 cm opgetild en de stad zelf werd 40 cm naar het westen verschoven. Delen van de zeezijde van Izmit zijn permanent onder water verdwenen. De ramp kostte 13.000 Turken het leven.
Dat is dus de omgeving waarin we varen. Waar waarschuwingen op de zeekaarten staan dat de situatie van de zeebodem onzeker is dank zij deze geologische activiteiten. Gelukkig hoeven we daar met onze diepte niet zo heel veel zorgen over te maken.

wereldberoemde monumenten

Maar die dag hield de bodem zich rustig. Helaas was het weer niet daverend, veel bewolking, geen zon, redelijk veel wind, en veel tegemoetkomende scheepvaart, dus we moesten vooral aandacht besteden aan de navigatie. Ik ben bang dat de foto's van onze Bosporus doorvaart niet echt spectaculair zijn.

De place-to-be voor buitenlandse jachten is de Ataköy Marina, vooral doordat 90% van de jachten hier hun inklaringsprocedure doet. Ataköy is zich daar wel van bewust dus rekent ook een schandalig hoog tarief om daar te mogen liggen. Nou was er niet echt een noodzaak om naar Ataköy te gaan, aangezien wij al waren ingeklaard in Eregli na onze snelle overtocht (zie "de Turkije Expres") vanuit de Donau-delta. Echter: onze Amerikaanse vrienden van "Angel Louise", die we niet meer hadden gezien sinds Belgrado, zouden in Ataköy vertoeven en we wilden hen nog graag een keer zien voor het einde van het seizoen.

de "Angel Louise" in Ataköy,
de enige 'echte' Amerikaan in de haven.

Dus de haven gebeld en jawel: zij hadden plaats voor het luttele bedrag van €92/nacht: een nieuw absoluut record voor "Vaarttuig"!!
Na opgevangen te zijn door de dinghy-ploeg van Ataköy die je vakkundig helpen bij het aanleggen tussen al die andere (would-be) buitenlandse jachten zijn we Ed en Sue gaan opzoeken.  Het werd een hartelijk weerzien en die middag en avond hebben we heel wat besproken en ervaringen uitgewisseld. Ook zij zijn in een keer de Zwarte Zee overgestoken, echter niet in een storm zoals wij!

Wisten jullie overigens dat Ataköy de hoofdstad van Delaware (USA) is? Alleen al in onze rij zagen wij op meer dan 50% van de meestal gloednieuwe jachten de Amerikaanse vlag wapperen met als thuishaven "Delaware" (of "Dellaware" zoals op 1 schip vermeld stond). Het moge duidelijk zijn dat het hier om een (legale) belastingontduiking gaat. Door het schip in Delaware te registreren betalen ze daar nauwelijks belasting en ontduiken ze de hoge Turkse belasting op plezierboten. De Turkse wet vindt dat natuurlijk niet prettig en probeert met allerlei regelgeving hier paal en perk aan te stellen, maar treft daarbij vooral de nietsvermoedende buitenlander die volstrekt legitiem met zijn jacht in Turkije wil verblijven.

Ataköy wordt door de meeste Pilots en op Internet aanbevolen als "de haven" om naar toe te gaan. Die mening zijn we na ons bezoek niet toegedaan. We weten niet hoe de andere havens zijn, maar Ataköy vonden wij kil en onpersoonlijk.

• Je bent boot nr.zoveel en je wordt efficiënt geholpen, maar zonder aandacht. Niet boot of bemanning maar hun taak staat centraal. Is die volbracht dan ben je afgewerkt.
• Toen wij om middernacht voor een gesloten poort stonden omdat het pasje wéér niet werkte, werd Juliette bestraffend toegesproken door de nachtwacht omdat ze tegen de poort geschopt had. Niet vragen naar het probleem en je helpen, nee, standjes uitdelen. Nou, dan was hij bij de heldin van Braila toch aan het verkeerde adres!
• Je schip is er ook niet in goede handen. Naast ons lag een grote Princess waar blijkbaar tijdens een storm de tent van kapot gewaaid was. Het lag er troosteloos bij, de tent finaal aan flarden en de regen had vrij spel in het interieur. Je zou in zo'n haven verwachten dat er toch iemand met een rol ducttape zou komen om in ieder geval de boel waterdicht te maken. Je zult je schip hier maar in winteropslag hebben!!
• Voor negen uur uitvaren is uitgesloten. De dames van de receptie arriveren pas om 09:00 (correctie-09:15). Wanneer je denkt daar met je plastic te kunnen betalen? Nee hoor. Het proces is dusdanig ingericht dat alle betaling in het Payment Office worden verricht. Dus na wachten en bezoek aan de Receptie, moet je vervolgens naar dat Payment Office (je wordt per auto gebracht) waar een volstrekt ongeïnteresseerde juffrouw 10 minuten met je bezig is alvorens de betaling is gebeurd. Ik had echt het gevoel bij de politie te zitten en een boete te betalen om mijn weggesleepte auto terug te krijgen.

Wij hebben Ataköy dus haastig verlaten. Het neveneffect daarvan is dat je dus ook Istanboel weer verlaat zonder daar ook maar iets van gezien te hebben, maar je hebt eigenlijk geen optie. Er zijn andere havens in Istanboel en ook particulieren verhuren plekjes, maar dat ligt allemaal in dezelfde prijscategorie. Sterker nog, Ataköy ligt eigenlijk al buiten de stad, onder de rook van Atatürk Airport. Als je een haven dichter bij de stad neemt wordt het alleen maar duurder. Natuurlijk willen we Istanboel zien, maar dat doen we wel als het schip ergens opgeborgen ligt met een (lang) weekend trip in een appartement of hotelletje.

onze buurman in Guzelçe

Onze volgende stop was 30 km naar het westen, Guzelçe Marina. Ook een prima jachthaven, maar met een tarief van €30/nacht aanzienlijk beter te hebben. Zeker omdat we hier weer een aantal dagen moesten verblijven vanwege een naderende storm vanaf de Zwarte Zee. Jazeker: zelfs hier achtervolgt die Zwarte Zee ons nog! En ook hier weer oude bekenden! De Duitse Catamaran "Enapay", die we voor het laatst zagen in Boedapest, ligt hier ook en Angelika stond al enthousiast te zwaaien toen we ook hier door de havenmeester  naar onze ligplaats begeleid werden. Opnieuw een enthousiast weerzien en vele verhalen te vertellen, zeker toen Norbert 's avonds laat zich bij ons voegde na een dag door de Turkse bureaucratie gepest te zijn bij het inklaren. Maar ook zij zijn nu legaal in Turkije!

Afscheid van de "Enapay"

Drie dagen hebben we doorgebracht in Guzelçe. De wind wakkerde op een moment zover aan dat we een 50 meter lange lijn naar de tegenover liggende kade moesten spannen om te voorkomen dat het schip met de boeg tegen de kade werd gedrukt. Maar intussen scheen wel de zon en werd het gewoon 30 graden, dus het buitenleven gaat gewoon door.
In onze gesprekken met "Enapay" hadden we het vooral over: wat nu, hoe gaan we de winter doorbrengen. Norbert en Angelika hebben huis en haard verkocht en willen op het schip blijven in de winter. Zij blijven weliswaar niet varen, dus zoeken zij een ligplaats voor 5 maanden in deze buurt waar ze (Turkse) vrienden hebben die hen met van alles helpen. Een van deze vrienden suggereerde op een moment dat hij nog wel een mooie plaats voor ons wist, op Marmara Adasi, een eiland vlak voor de Dardanellen. Aangezien dat eiland toch al op onze route stond wilden wij daar wel eens gaan kijken en ter plekke nam hij onze telefoon, belde het hoofd van de Vissers Coöperatie in Asmaliköy en regelde een plek voor ons. Dat vonden wij wel erg voortvarend, maar we gaan toch kijken. Temeer omdat ook Henk B. dit eiland en dat haventje beschreef als "de heerlijkheid Asmaliköy".

het dorpje Asmaliköy op Marmara Adasi

Zo gezegd, zo gedaan en op zondag 9 september namen we afscheid van de "EnaPay" en haar bemanning en begonnen aan onze tocht naar Asmaliköy, 82 km in een rechte lijn over een redelijk gekalmeerde zee. Alles zat mee, de rugwind, de golfrichting (ook in de rug) het zonnetje en het verkeer in de shippinglanes van de Dardanellen naar de Bosporus v.v. Met slechts een minimale correctie om een aanstormende tanker te ontwijken zijn we die zonder zorgen overgestoken, vooral dankzij de AIS die ons opnieuw feilloos op de hoogte hield van richting en snelheid van de schepen in onze omgeving.
Asmaliköy is inderdaad een plek om direct verliefd op te worden. Het ligt in een heerlijke baai aan de zuidzijde van Marmara Adasi en is  uitstekend beschermd tegen de heersende N-NO winden. Bijna alle oude houten huisjes uit de herinnering van Henk en Diny zijn helaas verdwenen en vervangen door niet altijd even geslaagde appartementengebouwen waar hele families uit Istanboel hun vakanties in doorbrengen. Ook de oude kade is vervangen door een compleet nieuwe, eentje die nu het hele haventje omvat, mooi is uitgevoerd  en aan de oostzijde is voorzien van een brede sliphelling waar met vereende mankracht de vissersbootjes tegenop gesleept worden. Aan het uiterste einde van die kade, aan de zeezijde tegenover het dorpje, hebben we het schip vastgemaakt met behulp van een visser die uit het niets verscheen en weer even snel verdwenen was.

havenhoofden van massief marmeren blokken

Nog geen half uur later verscheen Javit, een Duits sprekende Turk die het grootste deel van zijn  leven in Duitsland gewerkt heeft en nu met een gesplitst gezin leeft. Een deel is mee teruggegaan naar Turkije, een ander deel is Duits geworden en woont en werkt daar nog steeds.
Vier nachten hebben we in dat haventje gelegen en intussen de nodige mensen leren kennen. Met Yaooz, het opperhoofd van de Coöperatie, hebben we de nodige çay's (Turkse thee) gedronken en met Javit als tolk gepoogd de winterplaats te regelen. Daar zitten nogal wat haken en ogen aan. In het kort komt het erop neer dat buitenlandse jachten alleen mogen overwinteren in havens die een certificaat hebben van het Ministerie van Toerisme. Helaas omvat de gepubliceerde lijst van deze havens uitsluitend de bekenden zoals Ataköy en nog een 12 -tal andere extreem luxe en dure havens die gewoon buiten ons budget liggen. De enige vraag die ik voor Yaooz had was: kun je aan dit certificaat komen, of een vrijstelling daarvan?

Uitzicht op zee en het vastenland
vanaf het achterdek.

Met die vraag is hij op een ochtend naar Port Marmara gegaan om daar te overleggen met het opperhoofd van de havendienst op het eiland. Toen hij terugkwam, op mijn verjaardag, verklaarde hij "No Problem" en daar hebben we dus een biertje op gedronken. Maar wat hij nu precies geregeld heeft is ons nog steeds niet duidelijk. Helaas betekent dat "no problem" vaak dat hij er geen probleem mee heeft, maar of dat ook voor ons geldt??
We hebben wat afspraken gemaakt die er op neerkomen dat wij gezamenlijk met Yaooz nog een keer naar Port Marmara afreizen om e.e.a. definitief vast te leggen en dan pas weten we zeker of we hier kunnen blijven dan wel naar een andere plek moeten omzien.
Voorlopig zijn wij op donderdag 13 september weer vertrokken uit de heerlijkheid Asmaliköy om het eiland en het omringende vasteland verder te verkennen. De bedoeling is om eind september hier weer terug te keren, dan de definitieve regeling in Port Marmara te maken en daarna het schip definitief op zijn winterplek te leggen. Een prachtige plek aan de nieuwe kade, tegenover het kantoor van de Coöperatie zodat er permanent toezicht is. Te mooi om waar te zijn?
We wachten af........