van Kefken naar Kefken.

De storm had ons dus in 37 uur dwars over de Zwarte Zee geblazen waar we eigenlijk verwacht hadden om toch minimaal een week, zo niet 10 dagen er over te doen om van Saint George naar de Bosporus te komen via de kustplaatsen aan de Roemeense en Bulgaarse kust.
Maar: "Elk nadeel heb z'n voordeel" zoals een bekende Nederlander ooit gesteld heeft en dat deed ook hier opgeld. Het is alweer half augustus en als je je geluk niet al teveel op de proef wilt stellen, dan zorg je dat je half september van de Zwarte Zee af bent. Als we de geplande route afgewerkt hadden, was het al bijna eind augustus geweest voor we met de verkenning van de Turkse Zwarte Zee kust waren begonnen en nu hadden we zomaar 10 dagen gewonnen.

Zeldzaam, een vlakke Zwarte Zee!

Toch was het pas woensdag 15 augustus toen ook wij weer voldoende hersteld waren om de volgende etappe te beginnen. Op dinsdag hadden we Kefken verkend, maar om eerlijk te zijn: een schattig klein dorpje met vreselijk vriendelijke mensen, maar er is geen snars te doen.
Dus woensdag liep de wekker weer af om 05:00 uur, want een ding hebben we intussen geleerd over de Zwarte Zee: Varen doe je vroeg in de ochtend en je probeert om 12 uur, uiterlijk 14:00 uur in een haven te zijn want dan waait het weer en neemt de deining toe.
Die dag ging het naar Eregli, 120 km naar het oosten en we hadden zeldzaam geluk: een zee als een biljartlaken, een strak blauwe hemel en een stralende zon. Nog belangrijker: een reis zonder incidenten!

ultra moderne Moskee: Akçacoca

Turkije eist van toeristen een visum, maar dat kun je gelukkig gewoon in Turkije zelf krijgen. Turkije vraagt ook voor de boot een Transit Log en daarvoor moet een hele procedure worden doorlopen bij grenspolitie, douane, Kustwacht en Gezondheidsdienst. Lijkt heel veel op de Bulgaarse procedure die ik al eens beschreven heb. Negentig procent van de jachten doet dit in Istanbul waar het een procedure is van twee dagen, wij besloten dat in Eregli te gaan doen. In de haven van Eregli maakten we vast aan de kade bij het tankstation en werden vervolgens direct besprongen door een aantal mensen. Van het tankstation die wilde weten of we wilden tanken. Door een juffrouw met een bloknoot die maar bleef roepen dat ze parkeergeld wilde hebben: 50 lira, riep ze alsmaar. Door mensen die wilden weten wat voor motor in het schip ligt EN door een engels sprekende meneer die wilde weten of we al onze papieren hadden.
"Nee" antwoorde ik hem, ik moet nog inklaren. "Dan mag u nog niet van boord af" verklaarde de man. "Fifty Lira" riep de juffrouw, "do you want diesel" riep de man van het tankstation. Om gek te worden!!!

Ik heb de man van de papieren aan boord genomen, de juffrouw via hem afgepoeierd en de dieselman gezegd dat ik diesel wilde, maar dadelijk.
Aan boord wilde de papieren man al direct paspoorten hebben en kopieën van alle documenten over de boot, maar ik wilde eerst weten wie of wat hij nou was. Uiteindelijk bleek het een z.g. Agent te zijn. Die nemen het inklaringsprobleem van je over en sjouwen alle instanties af om de benodigde stempels te verzamelen. Het is een commerciële bezigheid, maar toch met een zekere mate van vertrouwen bij de instanties. Uiteindelijk worden ze op hun woord geloofd wanneer ze beweren dat het jacht "Vaarttuig" daadwerkelijk in de haven ligt. Je weet dat ze je een poot uitdraaien, maar van de andere kant is het ook zo dat zij in een halve dag regelen waar jij zelf twee dagen voor nodig hebt en dat je zelf lekker aan boord kunt blijven zonder stress.
En zo geschiedde. De man verliet de boot met alle papieren en ik ging diesel tanken en weer praten met de juffrouw van de 50 Lira die ik niet betaald heb, en met een brandweerman die Nederlands sprak, en met de dieselman  over het weer en de ligplaats en met ........ Turken zijn zo verschrikkelijk nieuwsgierig!!

Voor ons lag een Engels jacht, een tweemaster, de "Sea Griffin" en plotseling stonden Neil en Pat(ricia) voor ons. We hebben iedereen weggestuurd en zijn gevieren aan boord van Vaarttuig gaan kennis maken. Daarna zijn we samen in de stad gaan eten, het verbod niet van boord te gaan volkomen negerend en zijn daarna nog meer gaan praten aan boord. De Sea Griffin vaart al voor het tweede seizoen in de Zwarte Zee en Neil en Pat konden ons verschrikkelijk veel vertellen. Hadden we e.e.a. maar eerder geweten!

Duo List en Bedrog: prima werk, maar veel te duur!!

De volgende ochtend vertrok de Sea Griffin richting oosten en wij wachtten tot 13:00 toen de Agent, ditmaal met baas, aan boord kwam met alle benodigde papieren en een gepeperde ongespecificeerde rekening. En wat zit daar dan allemaal in? Nou..., visa, transit log, harbour (dus ik heb die 50 Lira toch betaald!@#$), agent fee en facilitating, you know...... Nou, I don't know, maar heb het vermoeden dat het meeste van de facilitation in hun eigen zak is terecht gekomen. Niettemin, we hebben een veel te hoog bedrag betaald, wel minder dan dat ze vroegen en hebben ze zonder koffie weggestuurd.

Hoeveel Turken zijn er nodig voor een SIM kaart?? 

Direct daarna hebben we de boot voor anker gelegd in de baai om de juffrouw met het blocnote te ontlopen en zijn 's middags de stad in gegaan om een Turkse SIM kaart en een USB Internet stick te kopen voor de laptop. Volgens ons maakt het voor de mensen in Nederland niets uit of ze een Turks nummer bellen dan wel een Nederlands nummer in Turkije, maar ons scheelt het bergen geld. Via die USB stick bel ik nu over het Internet voor US$ 0,02/min naar een vast nummer in Nederland. Volgens mij is dat goedkoper dan in Nederland zelf!!

Op vrijdag 17 augustus hesen we 's morgens om 09:00 het anker voor een korte rit naar Zonguldak. Opnieuw overtrof de Zwarte Zee zichzelf en met het mooiste weer van de wereld liepen wij om 13:30 de haven van Zonguldak binnen. Wat een smeerboel! Het is een kolenoverslag haven en dat is ie al jaren dus alles is grijs en vuil en rokerig. Blijkbaar worden de mensen daardoor aangestoken want ook de rest van de haven is een grote smeerboel. Wat hier niet in het water drijft! Niet te geloven.

dolfijnen in de haven van Zonguldak.....

op zoek naar dit????

Dus de volgende ochtend wilden wij wel weg. Helaas was het weerbericht niet erg optimistisch, maar we besloten het toch te proberen, alles beter dan de viezigheid van Zonguldak. Maar het begon al niet goed; toen we om 07:50 losmaakten van het vissersbootje van Oer, kwam ik tot de ontdekking dat de GPS niet werkte. Dus een kwartiertje draaien in de haven om de computer te herstarten en toen pas naar buiten. Nee dus, de rollers waren veel heftiger dan verwacht en bovendien was een kopwind voorspeld die zou toenemen in de loop van de dag. Na 800 meter proberen zijn we omgedraaid en teruggekeerd en ditmaal hebben we vastgemaakt aan de steiger van de Kustwacht, tegen een vissersschip dat daar lag voor onderhoud.
Uiteindelijk hebben we daar 3 dagen liggen wachten. Twee keer per dag trokken we naar de kop van de pier om de zee in ogenschouw te nemen en gingen dan weer teleurgesteld terug. De plek waar we lagen was zo'n beetje het afvoerputje van de hele haven, verschrikkelijk de hoeveelheid rotzooi waar we inlagen en de vliegen die dat aantrok! Dus toen eindelijk de condities beter waren op dinsdag 21 augustus zijn we opgelucht vertrokken voor een kort ritje naar Filyos, een klein vissershaventje waar we weer een afspraak hadden met de Sea Griffin.

Sea Griffin voor de zonsondergang in Filyos

Het weerzien was als van oude vrienden en opnieuw hadden we elkaar vreselijk veel te vertellen en het was dan ook ver na middernacht dat Pat en Neil "Vaarttuig" verlieten waar we gedineerd hadden.
De volgende ochtend vertrokken zij naar het westen, aangezien ze half september in Varna (Bulgarije) moeten zijn. Wij zetten onze tocht voort richting oosten, naar Amasra waar we net na de middag aankwamen.

verse vis wordt direct afgeleverd aan boord!

Amasra is leuk. Het is een eeuwenoud stadje met overblijfselen van de Thraciërs, de Romeinen, Genuanen, Ottomanen en zo'n beetje verder alles wat ooit de Zwarte Zee kust heeft gekoloniseerd. Het ligt op een zadelrug tussen het vasteland en "Rabbit" eiland en in de haven ligt een prachtig strand dat ook heftig wordt gebruikt door vele vakantievierende Turken. Het is net Scheveningen.
Nadat ook de Kustwacht tevreden was over onze ankerplaats zijn we met de Zodiac aan wal gegaan en zijn uitgebreid door het stadje gaan wandelen, Het historisch besef moet nog groeien want oud en nieuw staat dwars door elkaar en onderhoud aan de oude stadswallen en fortificaties wordt niet gedaan. Alles is open en toegankelijk en iedereen klimt over alles en nog wat heen. Maar de sfeer is voortreffelijk, de bazaar is levendig en vol met troep die je niet nodig hebt maar leuk is om naar te kijken en de mensen opnieuw verschrikkelijk hartelijk en hulpvaardig (en nieuwsgierig).

de vriendjes die ons kwamen verwelkomen

Juliette drinkt tegenwoordig haar koffie uit een beker van Amasra, haar aangeboden door een ventje van een jaar of 12 die met een bootje en een vriendje naar het schip was geroeid om ons welkom te heten!
De dag daarna was wasdag. Amasra heeft namelijk een wasserette en daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt! Drie machines zijn er doorheen gegaan en tussendoor hebben we de voorraden aangevuld en allerhande klusjes gedaan.
Opnieuw waren de weergoden ons ongunstig gezind, want opnieuw stak de wind op en uiteindelijk hebben we opnieuw vijf nachten moeten wachten totdat de zee zover was gekalmeerd dat we weg konden.
Amasra is erg leuk, maar na 4 dagen heb je het echt wel gezien. We zijn nog naar de kapper geweest (€6,50 voor wassen en knippen), hebben wat overhemden gekocht en nog wat snuisterijen, maar aan het eind werden we toch echt onrustig. Wanneer elk stadje 4-5 ligdagen betekent, halen we het nooit tot Sinop en weer terug, want als een ding duidelijk is geworden: wij gaan dus niet overwinteren in de Zwarte Zee. Er zijn stomweg geen faciliteiten voor en het weer is veel te ruig om "Vaarttuig" hier in het water te laten.

aan het eind van de stapel in Eregli

Zondagochtend 26 augustus  haalden we dus het anker op om van een heel kleine weersverbetering te profiteren en als een haas richting Eregli te vertrekken, want we hebben besloten niet verder naar het oosten te gaan, geen tijd voor. Niks geen vlakke zee! Het water is behoorlijk warrig en onrustig en de rit dus weinig comfortabel, maar we komen zonder al te veel problemen weer aan bij de steiger van het tankstation. We hebben iedereen van ons afgeslagen, hebben diesel en water getankt en zijn vervolgens verkast naar de vissershaven. Reden: jawel een nieuwe storm op komst. Die hebben we uitgereden tussen de vissersboten die massaal naar binnen waren gekomen en in rijen van soms wel 10 boten aan elkaar de storm afwachten. Wij lagen aan de kop van zo'n rij en moesten dus over 9 schepen klimmen om aan de wal te komen.
Opnieuw 4 nachten wachten, opnieuw windkracht 7-8 onder een stralende zon met prima temperaturen, opnieuw de tijd doden. Morgen, donderdag 30 augustus, als het weer het toelaat, gaan we weer naar de plaats waar ons Turks avontuur is gestart: Kefken.