Rond Marmara Adasi

Op donderdag 13 september zijn we begonnen aan een ontspannen vaartocht rond het eiland Marmara Adasi. Vanuit onze ligplaats Asmali, zijn we oostwaarts gegaan om na zo'n 3 mijl naar het noorden te draaien, om het rotseiland Asmaliada heen. Je schijnt ook tussen dit eilandje en Marmara Adasi door te kunnen varen, maar wij hebben dat risico maar niet genomen. De kliffen die hier en daar uit het water steken zien er dreigend genoeg uit!

littekens van het winnen van marmer

Eenmaal aan de noordzijde zie je direct waar dit eiland zijn naam aan te denken heeft. Een groot deel van de hellingen aan deze kant zijn getekend door het zoeken naar en het winnen van marmer. En dat gebeurt dus al sinds mensenheugenis! Ook de oude Grieken en Romeinen wisten al dat dit een van de weinige plaatsen ter wereld is waar je het echte spierwitte marmer vandaan kunt halen. De zuilen van het Parthenon en van het Forum Romanum komen hoogstwaarschijnlijk hier vandaan. En menig artiest heeft hier rondgelopen op zoek naar het ideale blok materiaal voor het beeld in zijn hoofd. En vervolgens zijn er ook weer heel veel blokken afgekeurd toen hij er eenmaal aan begon te werken en in het binnenste toch vervuilingen en/of barsten vond.
Marmara Adasi is met twee bergruggen tot 750 meter hoogte groot genoeg om een hele hoop marmer te bevatten, maar toch zijn de littekens in de bergen groot en opvallend. Het begint met grote velden puin lager op de helling en daarboven dan vaak grote egale vlakken waar hele blokken marmer recht uit de helling gezaagd zijn. Zo'n veld eindigt dan vaak bij een natuurlijke breuk in het gesteente. Sommige groeven lijken helemaal verlaten, bij anderen stijgen nog grote stofwolken op ten teken van activiteit.

Saraylar, met de Keizersborg uit Delfzijl in de haven.

De enige haven aan de noordzijde van het eiland is Saraylar. Het stadje staat volledig in dienst van de marmerwinning en al van ver zie je de stofwolken dwarrelen op de hellingen, maar ook in de straten door het vele vrachtverkeer en in de haven waar schepen met marmerpuin worden geladen voor verdere verwerking tot geperste tegels en vensterbanken.
We hebben hier kort aangelegd in de haven om uit te zoeken hoe hier de veerdienst verloopt naar het vasteland tegen de tijd dat we het schip achterlaten op het eiland en naar huis gaan. De haveningang is spectaculair: de havenhoofden bestaan helemaal uit grote blokken marmer en op de havenhoofden, maar ook op de kades, staat het vol met halve beelden die door artiesten afgekeurd en verlaten zijn. Nog nooit een stad gezien met zoveel beeldende kunst!

wel een stijlvolle ligplaats, niet?

Overigens: hier voerden we strijd tegen een ongewenste verstekeling: een of meerdere muizen, waarschijnlijk afkomstig uit de oude stapel visnetten die in Asmaliköy voor onze voordeur lagen. Binnen 2 dagen hadden deze gasten alles in onze etensvoorraaden aangevreten, of het nu aardappelen, worteltjes, dozen chocolade of wat dan ook was. Een speciale voorliefde toonden ze voor tomaten en een speciaal soort kleine erg zoete groene pruim. Op een ochtend waren de pruimen zelfs van de fruitmand op tafel verdwenen. Juul vond ze een paar uur later in de slaapkamer onder haar bed terug.

beeldende kunst te over

Nou dat deed de deur dicht en in Saraylar zijn we op zoek gegaan naar effectieve wapens ter bestrijding. Gewapend met vervaarlijke vallen, dozen met gif en tubes muizenlijm (echt waar!) kwamen we weer aan boord om de strijd met deze indringers aan te gaan. Alle etenswaren werden verwijderd en opgeborgen in stevige plastic dozen en op 3 plaatsen in het schip werd groots uitgepakt met vallen met chocolade, platen karton met lijm en in het midden een stuk tomaat en vooral bakjes met giftige korrels.
Vervolgens hebben we Saraylar weer verlaten en onze langzame tocht rond het eiland voortgezet. Vlak voor Cinarli aan de westkant hebben we het anker laten vallen in een prachtige baai om te lunchen. De baai bleek toch dieper dan gedacht (maar ja, de dieptemeter deed het weer een keer niet) en voordat we de lunch ophadden bleken we 130 meter afgedreven te zijn met een anker dat 30 meter onder de boot bungelde. Even verderop, pal voor het dorp Cinarla hebben we het nog eens geprobeerd, maar het schip heeft de vervelende neiging om voor anker dwars op de golven te gaan liggen als het weinig waait. En die deining is genoeg om daar toch permanent van te gaan rollen en op den duur zeeziek van te worden. Dus vlak voor de schemering zijn we nog een keer 1,5 km verkast en in een werkhaven gaan liggen om in ieder geval rustig te kunnen slapen. Die avond scoorde de muis zijn eerste punt: 1-0. We hoorden een van de vallen dichtklappen, maar geen muis erin!! Die nacht hebben we hem in het ruim ook fanatiek horen knagen, zo van: pak me dan als je kan!!

De volgende ochtend had een vervelende verrassing voor ons in petto. Ook in deze haven lagen we voor anker, maar dan met het hek tegen de kade. 's Avonds laat was er nog een visser binnengekomen die zijn anker had laten vallen en net als wij met zijn hek tegen de kade lag. Het enige probleem: hij had dus wel zijn anker over het onze heen gegooid en toen ik ons anker ophaalde zaten die twee danig in elkaar verward.
Leuk is dat: in een overvolle haven, aan lager wal  en dan verstrikt in ankers en ankerlijnen. Terwijl ik in de Zodiac onder de boeg de ankers uit elkaar probeerde te halen, probeerde Juul het schip dat alle kanten opging vrij van andere schepen te houden. Pas toen we het schip hadden vastgelegd aan een werkschip, slaagden we erin de ankers uit elkaar te halen. Het zijne hebben we op een totaal andere plek laten vallen dan waar we het omhoog takelde, maar na een half uur gedoe kon ons dat niet zoveel meer schelen en we zijn vertrokken.

Port Marmara vanuit zee

Port Marmara is maar 6 km verder en het administratief centrum van het eiland. We meerden af aan het lange havenhoofd vlak voor de uitgang omdat de hele haven tjokvol lag. Het stadje is leuk en heeft vele faciliteiten, maar de haven is de smerigste die we ooit gezien hebben. Deze kon zelfs wedijveren met Zonguldak en dat wil wat zeggen. En toen dan ook nog 's avonds een havenmeester TLR 30 kwam ophalen voor deze vuilnishoop besloten we de volgende ochtend door te varen. 's Nachts ging de muis onverdroten verder met knagen en liet zich niet zien in de buurt van vallen en plakpapieren. Je zou zeggen dat ie nu toch wel honger zou moeten krijgen, maar de gifkorrels zien er onaangeroerd uit.

aan de kade in Erdek

Vanuit Port Marmara zijn we tussen een paar eilanden door naar Erdek, op het zuidelijke vasteland, gevaren. Een gezellig stadje waar we op een van de drukste plekjes aan de kade konden afmeren. Opnieuw moesten we TLR 30/nacht afrekenen, maar dit keer zat daar wel elektriciteit en volop water bij. Uiteindelijk hebben we daar 5 nachten gelegen, wachtend op het voorspelde slechte weer. Dat kwam pas na 3 dagen, maar vervolgens heeft het wel 2 dagen lang geregend. Het is de lang verwachtte weersomslag. Weg zijn ineens de hoge dagtemperaturen en zwoele avonden. Overdag wordt het niet warmer meer dan 22 graden en zodra de zon onder is is het gewoon koud, zo'n 16 graden.

de lokale markt is zo'n 2 km lang

In Erdek hebben we driftig geïnventariseerd wat we nog allemaal nodig hebben voor de rest van ons verblijf en dat zoveel mogelijk hier gekocht. Dadelijk, op Marmara Adasi is nauwelijks nog iets te krijgen.

Uiteindelijk zijn we op donderdag 20 september uit Erdek vertrokken op weg naar Karabiga dat zo'n 50 km naar het westen ligt, vlak bij het begin van de Dardanellen. En onderweg maakten we een van de leukste dingen mee op onze reis tot nu toe. Plotseling zagen we een eenzame dolfijn een paar honderd meter voor de boot. De volgende keer dat hij opdook was hij slechts 50 meter van de boot verwijderd en het volgende moment zwom hij gezellig met ons mee op onze boeggolf.

even springen

Nou hebben we wel vaker dolfijnen gezien, maar a: nooit alleen en b: altijd verder weg. Zodra je aanstalten maakt naar ze toe te varen zijn ze weg. De allereerste keer dat we ze zagen was tijdens die storm op de Zwarte Zee, alleen hadden we toen niet zoveel aandacht voor ze!!

hoe vond je m'n kunstje?

Maar zo'n enorm beest vlak onder je boeg, schijnbaar moeiteloos met je meezwemmend, is toch wel indrukwekkend. Lang leve de autopilot, dus wij stonden samen te genieten op de boeg en naar elkaar te kijken. Want dat doet hij: constant is dat rechter oog op je gericht en hij houdt je nauwlettend in de gaten. Ineens schiet hij weg, springt rechts even uit het water en schiet vervolgens weer terug in de boeggolf en kijkt zo van: was dat niet knap van mij?? Hup, weg is hij weer, springt dit keer links uit het water en is direct weer terug. En zo hield hij dat zeker 5 minuten vol waarna hij zich achter de boot liet zakken, nog een keer sprong en vervolgens verdwenen was. Een heerlijke ervaring!

Karabiga is nauwelijks de moeite waard. Een grote overslaghaven met een hoop herrie en een kleine vissershaven met zo mogelijk nog meer herrie op de meest onchristelijke tijden. Toch moesten we daar 2 nachten blijven i.v.m. het overtrekken van een regengebied.

haven van Karabiga, links de tonijnvisser

even een visje verschalken

We lagen aan de buitenkant van de pier die de vissershaven beschermt en dat ging nog wel de eerste nacht, maar de volgende ochtend zorgde het naderende regengebied voor zoveel deining dat we nauwelijks nog konden lopen op het schip. We hebben het dus losgemaakt en zijn vervolgens, op uitnodiging van de bewaker, in de luwte van een grote tonijnvisser gaan liggen.
Natuurlijk werden we direct weer uitgenodigd voor de thee, en vervolgens gaf Hasan ons een heel college over de tonijnvisserij inclusief een bezichtiging van het schip. Wisten jullie dat er maar 1 maand per jaar op tonijn wordt gevist?? En de overige 11 maanden ligt dit kapitale schip van 150 miljoen euro dus werkeloos in een haven. Nou schijnt een enkele tonijn zo'n 15.000 euro op te brengen (die weegt dan wel tegen de 700 kg.) dus het is blijkbaar nog steeds rendabel. Belangrijkste markt? Japan natuurlijk.

de merkwaardige ruïnes van Kale Burun

We hebben een heel rustige nacht tegen dit schip doorgebracht en de volgende ochtend (22 september) was het weer mooi en stralend. Een prachtige dag om op ons gemak terug te varen naar Asmaliköy.
Het wordt tijd dat we spijkers met koppen gaan slaan voor onze overwintering!!

Trouwens: we hebben al 3 nachten geen muis meer gehoord EN er is stevig van de muizenkorrels gesnoept. Wie het laatst lacht, lacht het best!!!