Afscheid van Asmali

Het zijn drukke weken geweest sinds we zijn teruggekeerd in Asmaliköy.
Zeer druk, mogen we wel zeggen!!

een zeldzame gast

prachtig vogeltje, niet!

Het begon met onze aankomst in de haven en de frustrerende ontmoeting met de havenmeester de volgende ochtend.  We kwamen opnieuw tot de conclusie dat er dus echt niet te communiceren viel. Maar toen de problemen het grootst waren (en wij al over doorvaren naar Griekenland na dachten) bleek de redding nabij. Die redding kwam in de vorm van een klein Turks vrouwtje die al 40 jaar in Duitsland woont, daar gestudeerd heeft en Duits spreekt én schrijft als een Duitser. Vijf minuten met Yavoz en háár aan tafel maakten duidelijk dat hij met elke willekeurige oplossing akkoord zou gaan, mits de centrale havenautoriteit van het eiland ermee akkoord zou gaan.
De oplossing die ons voor ogen stond was een oplossing aangereikt door onze vrienden van de "Enapay". Het komt erop neer dat de Turkse wet aan buitenlanders toestaat hun schip alleen te laten wanneer dat in een gelicenseerde haven in een Douane Depot ligt. Alleen: wanneer het schip een Turkse kapitein heeft die dagelijks in de buurt van het schip vertoeft, laat je technisch gezien het schip niet alleen. In onze redenatie (en die van vele anderen) vervalt dan de verplichting het schip in een Douane Depot, dus in een dure jachthaven te leggen.

en nog meer gasten, Ed en Sue komen op bezoek

Alleen: er is niemand die ons kon vertellen hoe zo'n Kapiteins Overeenkomst eruit ziet. Bovendien: omdat zo'n overeenkomst meestal in het Engels gesteld is, dient het stuk eerst door een beëdigd vertaler in het Turks vertaald te worden en dan notarieel bevestigd te worden. Als je wilt kun je volgens mij op dit onderwerp promoveren!
Ik was het ineens zat. Ik ben achter mijn laptop gaan zitten en heb in een halve dag een Kapiteins Overeenkomst bedacht in het Nederlands, in het Engels opgeschreven en toen in het Duits vertaald.
Vervolgens ben ik ermee naar de Turkse dame gelopen die het diezelfde dag nog in het Turks vertaald heeft.
Daarmee zijn we de volgende dag naar Yavoz gegaan. Onder het toeziend oog van het halve dorp (die overigens ongegeneerd het contract meelezen) hebben we het hem laten lezen. Na een korte en heftige discussie op het terras zij hij: OK, we gaan naar Marmara. O ja? wanneer? Wel, nu natuurlijk!! Ja, zo gaat dat in Turkije.
Een half uurtje later zaten wij (Yavoz, vertaalster en ik) in de auto op weg naar Marmara waar we direct bij de hoogste havenbaas werden binnengelaten. Na bestudering van de stukken bevestigde hij dat we inderdaad niet naar een notaris hoefden omdat het originele contract in het Turks was gesteld. Vervolgens begon hij, tot mijn intense opluchting, vrolijk het document te stempelen en te ondertekenen!!

En toen besloot mijn geluksfee dat het tijd was voor een koffiepauze.

de haven van Asmaliköy

Alles was getekend en ik had de papieren al in mijn hand toen hij ineens de telefoon nam en iemand op het Ministerie van Toerisme belde, je weet wel, datzelfde Ministerie dat licenties verleend aan dure jachthavens voor de lucratieve opslag van buitenlandse schepen. NEE! natuurlijk kon dit niet! Zelfs met een Turkse kapitein moest het schip nog naar zo'n haven. Zo'n Kapiteins Overeenkomst verschaft de Kapitein alleen maar toegang tot het schip in Douane Depot!
De man realiseerde zich gelukkig dat, na het aanvankelijke vertoon van goedkeuring, hij nu niet plotseling alles op losse schroeven kon zetten. Dus de ondertekeningspagina werd verscheurd en opnieuw uitgedraaid en het contract veranderd in een lokaal contract tussen de havenmeester van Asmaliköy en de eigenaren van Vaarttuig. De autoriteiten in Marmara zijn hiervan dus op de hoogte, maar officieel weten ze van niets.

met de bus naar Marmara

Welke situatie hebben we nu: Iedereen in het dorp Asmali weet ervan en keurt het goed. Alle havenautoriteiten van het eiland weten het, keuren het goed, maar ontkennen elke medeplichtigheid. En ook mijn verzekering heeft desgevraagd bevestigd dat ze geen probleem hebben met deze constructie en dat het schip wat hun betreft in Asmali kan overwinteren! Opgelucht hebben we uiteindelijk op 1 oktober onze handtekeningen gezet op de Kapiteins Overeenkomst en zo vastgelegd dat het schip definitief in Asmali blijft.

de voordeur na de storm op de Zwarte Zee

En vervolgens gingen we dus in de overdrive. We hadden al vastgelegd dat we op 12 oktober naar Istanboel zouden reizen voor een kort verblijf in de stad. Dat gaf ons dus precies 10 dagen om het hele schip van binnen en van buiten, van boven tot onder, te reinigen, te poetsen, te repareren en winterklaar te maken. Daar kwam nog eens bovenop dat we zeker 3 dagen zijn kwijtgeraakt aan communicatie met Nederland en op mijn buik over de generator hangend om aan het elektrische deel van dat apparaat te sleutelen en te meten.

meten aan de generator

Op de allerlaatste vaardag hield de generator namelijk ineens op met laden. En alle werkzaamheden in die 3 dagen konden dat niet oplossen. Nog erger: na 3 dagen konden we alleen maar tot de conclusie komen dat de generator onherroepelijk kapot was: een breuk in de stator wikkelingen. Hetgeen inhoudt dat reparatie waarschijnlijk net zo duur is als complete vervanging. En dat voor een apparaat dat weliswaar 10 jaar oud is, maar slechts 570 uur gelopen heeft. Ziek waren we er van.
Dit probleem moeten we in Nederland oplossen in een gesprek met de werf, de leverancier van de generator en wij als eigenaren. Hopelijk komen we tot een (ook financieel) haalbare oplossing.

Kapitein Yavoz en zoon.

Maar goed: op 8 oktober hebben we het schip op zijn definitieve plaats gelegd voor de winter, maar niet voordat een trotse Kapitein haar hoogstpersoonlijk een keer uit de haven had meegenomen voor haar laatste trip deze zomer. Vreemd gevoel voor ons, zelf op de bakskist kunnen blijven zitten terwijl een bemanning het werk doet.  Alsof hij al jaren met Vaarttuig rondvoer, zo soepel werd het schip achteruit ingeparkeerd op haar ligplaats, waar ze nu afgemeerd ligt en op haar plek gehouden door 2 ankers aan de boeg en 2 lijnen aan de wal.
Na nog een paar dagen de laatste klussen gedaan te hebben zijn we uiteindelijk vanochtend (12 oktober) om 7 uur 's morgens met de dorpstaxi naar de ferry vervoerd die ons naar het vasteland bracht voor een verblijf van 5 dagen in Istanboel. Woensdag 17 oktober vliegen we terug naar Eindhoven en is ook dit avontuurlijke vaarseizoen weer achter de rug.

de verstekeling gevonden....

De vorige blog sloot ik af met het verhaal over de muis en "wie het laatst lacht, lacht het best".
Wel, uiteindelijk lachte de muis toch het laatst!
Toen wij een dag of 2 terug waren in Asmaliköy begon het in het schip verschrikkelijk te stinken en na nog eens 2 dagen was het niet meer te harden. We konden er niet om heen: dit was een lijkenlucht. Gewapend met een kleine camera zijn we uiteindelijk op onderzoek gegaan in alle kleine hoekjes en verborgen ruimtes van het schip en uiteindelijk vonden we hem onder de vloer van de douche: de muis.

de muis die een rat bleek te zijn.

Alleen: het bleek geen muis te zijn maar een forse rat. Met enige moeite hebben we hem uiteindelijk onder die vloer uit weten te krijgen en vervolgens zeer onceremonieel in de vuilnisbak gedeponeerd waar de talrijke katten er waarschijnlijk wel raad mee wisten.
Wie lachte er nu het laatst?  Gelukkig waren wij wel die verschrikkelijke stank direct kwijt!