Terug naar het Zuiden!

Volgens mij heb ik het al eens terloops vermeld in een van de vorige blogs, maar we zijn weer terug naar het zuiden aan het trekken. De hoeveelheid regen en wind zijn daar debet aan, maar wat uiteindelijk de doorslag heeft gegeven zijn de verhalen van de Finnen die aan de Zweedse kant hun vakantie komen doorbrengen, stomweg omdat het er veel mooier, aangenamer en goedkoper is dan aan de Finse kant. Boven Umeå wordt ook de Zweedse kust platter en leger, zonder scheren en als je na 400 km in Haparanda bent moet je nog eens 400 km naar Vaasa en dan ben je 65 km van de plek waar je 800 km geleden begon!! Bovendien zijn er nauwelijks haventjes en is het er erg ondiep waardoor je steeds grote afstanden over volle zee moet varen om van haven naar ankerplaats naar haven te komen.
Maar het ergste: het is er koud!! en we hebben er intussen meer dan genoeg van! We willen zomerse temperaturen en niet langer 's morgens en 's avonds de kachel aan bij 11 graden. Die enorm lange dagen zijn prachtig, maar het is zo jammer dat je er niet lekker van kunt genieten in een tuistoel bij de barbecue met de aangename koelte van een zomeravond.

Dus we liggen intussen weer in Härnösand, klaar om morgen weer een stap naar het zuiden te maken. Maar eerst moet ik jullie nog bijpraten over de afgelopen week waar we nog steeds tussen de eilanden van de Högakusten zwierven, in de mooiste plaatsjes gelegen hebben en nog meer mooie wandelingen hebben gemaakt. Deze streek heeft ons helemaal te pakken en we zouden het iedereen kunnen aanbevelen, maar dat doen we niet want anders wordt het veel te druk!
De laatste blog schreef ik in Näske, vanwaar we naar Docksta gevaren zijn. Daar kunnen we kort over zijn: inkopen doen en wegwezen. De haven ligt pal aan de E4 en alleen met gevaar voor eigen leven kun je die oversteken om bij de lokale supermarkt te komen, die ook nog eens slecht gesorteerd is. Docksta heeft maar een voordeel: ze hebben geen chronische alcoholisten. Wanneer je hier een fles sterke drank wil hebben moet je die bestellen bij de lokale ijzerhandel die de bestelling doorgeeft aan de System Bolaget (de staatsdrankwinkel) die 2x in de week de bestellingen aflevert. Je zult maar dorst hebben!!!

Van Docksta zijn we naar Norrfällsviken gegaan. Dat hebben we met zorg uitgekozen, want hier wilden we getuige zijn van de festiviteiten rond het Midzomernachtsfeest. Dat moesten we vooral in een van die kleine vissersdorpjes doen, want die deden het nog op de ouderwetse manier!!
Foute keus dus:

(Norrfällsviken, 's avonds om 21:00 uur)

Norrfällsviken scoort hoog op de lijst van prachtig vissersdorpje, maar is intussen het Zoutelande van Zweden geworden, vooral veroorzaakt door een enorme camping die er tegenaan gebouwd is. We waren vroeg gekomen (woensdag), hebben van dorpje en natuur genoten (donderdag) en waren op vrijdag getuigen van een snel wassende stroom autos, caravans, speedboten, motoren en complete omgebouwde stadsbussen volgeladen met schattige zweedse jongeren die, tegen dat het avond was, compleet laveloos, schreeuwend en joelend hun eigen feestje vierden in auto's en boten met audio aandrijving. Ik heb me wel eens afgevraagd of ze in Zweden straatdienders hebben, want je ziet ze nooit. Maar nu waren ze er wel: patrouille auto's, helicopters, en ingehuurde uitsmijters.
En toch blijft het dan Zweeds netjes: ook al zit er een groep van zo'n 15 kaalgeschoren vikingen vol met plakplaatjes op het terras van de Pizzeria te brallen en te lallen: geen rondvliegende bierblikjes, geen ruiten testen met terrasmeubilair, geen charges van de ME, niet de prikkelende geur van traangas. Alleen maar een klere herrie en de geur van verschaald bier en braaksel.

Op zaterdag zijn we dan ook maar vertrokken, naar Bönhamn en dat was wel heel authentiek. Daar werden we welkom geheten door een oudere Zweedse dame die lang geleden 20 jaar getrouwd is geweest met een Nederlander en in Eindhoven woonde. Sinds 1976 is echter weer terug in Zweden, hertrouwd, 20 jaar in Lapland gewoond en uiteindelijk gepensioneerd in haar geboortestreek.
Ken je ze ook: die expats van grote multinationals die na 3 jaar in de USA alleen nog maar Nederlands kunnen praten met een dik yankee accent?? Nou, deze zweedse dame sprak werkelijk foutloos en perfect Nederlands vrijwel zonder enig accent en haar enige oefening al die jaren was het praten met de bemanning van passerende Nederlandse boten.

Een uurtje nadat ze ons verlaten had stond ze ineens weer aan de reling. Ze drukte me snel een bosje lelietjes van dalen in m'n handen met daaraan een briefje. "Er is post voor U gekomen" zei ze en weg was ze weer.
De post bleek een uitnodiging om de dag erna, zondag dus, deel te nemen aan een speciale bijeenkomst van haar kerkgemeente in de kapel van Bönhamn. De speciale gelegenheid was de komst van de nieuwe (vrouwelijke) bisschop naar deze gemeente van 22 families. We waren dus niet zo goed, of we zijn in ons zondags goed de volgende ochtend naar de kapel getrokken waar we allerhartelijkst werden ontvangen door Anna. Het was een drukke bijeenkomst: de kapel zat afgeladen vol en voor de wijd openstaande deur stonden nog eens 8 banken die ook vol zaten. De gemeente zong uit volle borst, de solist deed dat ook en de bisschop hield een gloedvolle preek. Je kunt dat natuurlijk niet letterlijk volgen, maar toch merkwaardig hoeveel zweeds je al doende oppikt.

Na de dienst hebben we nog even van de koffie en het gebak genoten, maar toen toch afscheid genomen van Anna. We wilden gebruik maken van het rustige weer om de 45 km naar Härnösand te overbruggen nu we besloten hebben om naar het zuiden te gaan.
Die tocht was rustig, voor het eerst sinds lang weer over de volle zee die ondanks een straffe wind toch rustig was. De overheersende wind is nog steeds NW, dus aflandig en dat scheelt een hoop.

In Härnösand werden we ook verwelkomd, maar op een heel andere manier. Vlak tegen de brug gelegen werden we gespot door de inzittende van een old-timer die Juliette zagen zitten en luid begonnen te toeteren en zwaaien. Vriendelijk als ze is wuifde ze terug en voor we het wisten was de auto gekeerd en kwam tot stilstand op de parkeerplaats vlak achter de boot. Eruit kwamen 2 kleerkasten van groot formaat in hun blote bast en 1 volledig gekleed onderdeurtje. Met in iedere hand een grote fles drank waggelde de kleerkasten richting boot waarop de grootste in het Zweeds een verhaal begon te vertellen. Ik was intussen van de bank omhoog gekomen (dat was natuurlijk een hele teleurstelling) en vroeg of hij dat in het Engels nog eens wilde doen. Of hij aan boord kon komen? Nee, was het antwoord. Of hij dan mijn hand mocht schudden? Nou: dat mocht hij wel en die van Juliette ook, waarop hij ons van harte welkom heette in Zweden en dat wij een prachtige boot hadden en dat hij hoopte dat we ons goed zouden vermaken etc. etc. De man woog zeker 150 kilo en had de zwangerschapstrepen op zijn buik staan die wanstaltig over z'n broeksriem hing. Zijn maat had flink aan de halters gehangen en daar behoorlijke schouders en een dikke nek aan overgehouden, maar intussen ook een stevige bierbuik gekweekt. Het was het helemaal: kaalgeschoren, ook hier weer overal plakplaatjes, kortom: iets dat je niet in het donker wil tegenkomen. En dat stond daar keurig aan de reling ons welkom te heten in Zweden! Na 10 minuten hebben we hartelijk afscheid genomen en ze zijn die middag nog talloze malen luid toeterend over de brug gereden. Het onderdeurtje aan het stuur en de kleerkasten zwaaiend met flessen. God heeft vreemde kostgangers!