Näskefjärden.

Gisteren was een prachtige dag. De temperatuur komt weliswaar nog steeds niet boven de 16-17 graden ('s morgens uit bed 11 graden, brrr) maar de lucht is blauw, er is nauwelijks wind en in de zon is het heerlijk.
Tijd voor een expeditie dus en ons doel was de Slättdalsskrevan, een enorme, zeer nauwe kloof in het National Park "Skuleskogen". Dat park, of liever gezegd de bossen van dat park fungeren in Zweden zoals het Sherwood Forest in Engeland. Het is de bron van verhalen en sprookjes, van trollen en dieven. Zowel Hans Christiaan Andersen als Astrid Lundgren hebben verhalen geschreven gebaseerd op de faam van de bossen hier.

We liggen in Näske, aan het eind van de Näskefjärden aan onze privé steiger. Op de kaart stond een Gasthamn aangegeven maar volgens de lokalen hier is die al minstens een jaar opgeheven. Geen nood, de Näske Båt Klub heeft naast de veel te krappe boxjes nog een een beetje afgelegen steiger met aparte op- en afgang voor eventuele gasten. In dit geval voor een gast, want nu wij er aan liggen is ie vol. Ondanks dringend protest van de dieptemeter hebben we het schip er tegenaan gelegd en hebben nog steeds zo'n 80 cm onder de kiel. Geen water, geen elektra, geen WC of douche, maar ook geen liggeld.

Om 10 uur 's morgens gingen we op pad, bergschoenen aan, rugzak met proviand, camera's in de aanslag. De haven ligt zo'n 2 km van de ingang van het park, dus dat komt er wel bij. De verbazingwekkend fraaie Entré Nord (aangelegd met Europese subsidie) vertelde ons dat de wandeling naar de skrevan zo'n 4,5 km ver was, dus wij gingen welgemoed op stap voor een uurtje wandelen.

Nou, nee dus: het terrein is het meest ruige dat we ooit begaan zijn. Het pad is onderdeel van de High Coast Trail en de stukken recht en egaal pad tel je in meters en de rest is rivierbeddingen, bospaden vergeven van de boomwortels, steile paden omhoog en weer omlaag, klauterpartijen over rotsen, knuppelbruggetjes, zandstranden.
 Kortom een echte wilderniswandeling. En overal die indrukwekkende natuur: woeste bossen, gigantische rotsblokken, beverdammen, watervallen, diepe grotten, resten van landslides met grote rotsblokken, hoog liggende meren en schuilhutten. In een woord prachtig, prachtig.

Het letterlijke hoogtepunt was dus de kloof. Iemand vertelde dat de lokalen hem "de bilspleet"`noemen. Loodrechte rotswanden van zo'n 40-50 meter hoog en een bodem bezaaid met grote en kleine rotsblokken die nog steeds van de wanden naar beneden komen. De Grand Canyon van Zweden zeg maar. Ook die hebben we bedwongen, maar toen waren we dus al 3 uur onderweg!

Ook de terugweg leverde nog een paar onverwachte hindernissen op maar we hebben het allemaal goed doorstaan en om 17:00 waren we terug op de boot, kompleet uitgewoond. Dit was met stip de meest ruige wandeling die we samen ooit gedaan hebben, maar zeer de moeite waard.

Vandaag gaan we op zoek naar een supermarkt, we zijn behoorlijk door onze voorraden heen. Het doel is Docksta, een kleine plaats aan de vaste wal. Daarna: rustig aan naar het zuiden.