Vakantie met kinderen

Vrijdag 5 juni was een drukke dag!
Om 10:00 uur lichtten we het anker om naar Marmaris Yacht Marina te varen dat slechts 3 km verwijderd is van onze ankerplaats achter Paradise Island. We waren daar dan ook zo, maar ondanks onze reservering en tijdige melding dat we er aankwamen duurde het toch zeker 10 minuten alvorens de Zodiac van de haven ons naar onze ligplaats begeleidde. En dat terwijl wij vrij zicht hadden op die jongens die op hun gemak op een stoel lagen terwijl wij lagen te wachten: koffiepauze zeker.....
Direct na aankomst de fietsjes op de kade gezet. Het is een grote haven en we lagen praktisch op het verste einde. Na het in orde maken van alle havenformaliteiten een auto gehuurd en een lang gesprek gehad met de Marina Agent die onze exit uit Turkije gaat regelen. Die exit is niet zo vreselijk moeilijk, maar de autoriteiten eisen dat de verzoeker Turks spreekt. Tja, dus heb je een Agent nodig die z'n karwei met de nodige hocus-pocus omgeeft en vervolgens een leuke fee verlangt. Het probleem in ons geval was dat we niet wisten op welke dag we wilden vertrekken aangezien dat afhankelijk is van het weer. En de weekverwachting geeft pas volgende week vrijdag een voorzichtig gaatje in de windcondities.

Deze meneer (Cornelis Haga) heeft 400 jaar
geleden een belangrijke rol gespeeld in het
aangaan van contacten met Turkije.

Na bij de lokale botenshop nog een set nieuwe roeiriemen voor de Zodiac te hebben gekocht, en voor een week voedsel bij de lokale Super, hebben we nog gauw de watertank gevuld en zijn vervolgens in de auto gestapt richting het vliegveld Dalaman.

Van Marmaris naar Dalaman is het ongeveer anderhalf uur rijden door een gevarieerd Turks landschap. De ene keer kruis je een vlakke vallei vol met bebouwing en activiteit en de volgende keer slingert de weg zich met steile lussen door de bergen. De wegen zijn prima (behoudens de verbindingsweg van de Marina naar de grote weg) en er is weinig verkeer, dus eigenlijk best leuk rijden.
Op Dalaman konden wij onze Opel Corsa parkeren op een compleet leeg parkeerterrein voor ophalers. Er is ook een vol parkeerterrein, maar uitsluitend voor bussen van Chartermaatschappijen.

en aan de kant waar vanaf de foto is genomen staan ook allemaal van deze hokjes

De (openlucht) aankomstruimte is dan ook volledig op die charters ingericht: een groot plein helemaal omringd door de stalletjes van 10-tallen chartermaatschappijen. Met individuele reizigers wordt dus geen rekening gehouden hetgeen bleek toen wij stomweg doorliepen naar de deuren van de Aankomsthal om Bas en Liesbeth daar op te vangen. Tot 3-maal toe werden we door zenuwachtige bewakers weggestuurd. We trokken ons dan wel een paar meter terug maar nooit genoeg naar de zin van de volgende bewaker.

Aankomst Bas en Liesbeth
We worden scherp in de gaten gehouden door Security!

Enfin: na een half uurtje wachten konden we dan eindelijk Bas en Liesbeth in onze armen sluiten, de bagage inladen en naar Marmaris terug rijden. Opnieuw een rustige rit, aangezien het al laat was hebben we een tussenstop in Marmaris gemaakt om daar op een terras nog wat te gaan eten alvorens terug te rijden naar de haven. We kwamen in het pikkedonker aan bij de boot en na een laatste drankje zijn we naar bed gegaan.



De volgende dag was er een met een hoop wachten en veel frustraties. Allereerst bleek dat mijn Internet tegoed bijna op was en moest ik als een haas naar Marmaris rijden, voordat mijn huurauto terug moest, om nog snel nieuw tegoed te laten bijschrijven. Terug op de boot wilden we vertrekken, maar dan duurt het vervolgens anderhalf uur voordat er hulp komt om de mooring los te maken. Blijkbaar hebben we bij aankomst iets te veel laten merken van wat wij vonden van hun laks gedrag en wilden ze laten zien wie hier de baas was. Vervolgens moesten we opnieuw wachten bij de pump-out alvorens de techneut kwam die de pomp mocht bedienen. Toen die eindelijk klaar was hebben we niet meer gewacht op de jongens in hun bootje, maar zijn gewoon weggevaren. En kijk, dan kan het wel snel! Op het moment dat we de haven uitvoeren kwam er direct een bootje achter ons aan om ons vrijwaringspapier op te halen!
Die dag zijn we niet ver gegaan. We zijn weer opnieuw achter Paradise Island gaan liggen en de kinderen konden daar heerlijk genieten van zon en water. Toch een mooi einde van de dag.

verse vis uitzoeken bij de vissers van Gerbekse Cove

De rest van de week hebben we echt vakantie gevierd met z'n vieren. Achtereenvolgens zijn we van Paradise Island naar Kadirga Limani gegaan en de volgende dag, met een tussenstop in Turunc voor boodschappen, in Gerbekse Cove. Opnieuw kwamen daar de vissers en hebben we een paar mooie vissen gekocht met de bedoeling die op het strand op de barbecue klaar te maken, maar het lot beschikte anders.

massale belangstelling bij het schoonmaken van de vis

Al vroeg die avond stak de wind op en we hebben al direct een keer moeten herankeren om het idee te krijgen dat we ook werkelijk vastlagen. Ook de achterlijnen gaven problemen in de opstekende wind en Bas is er 2 keer op uit gemoeten om de lijnen te verleggen voordat we goed lagen. Tot grote hilariteit van de vissers raakte de tweede keer de Zodiac los en moest Bas het water in om hem weer op te halen.
Die nacht werd een onrustige. Na ons had een Franse zeilboot achter ons geankerd en dwars voor ons was een grote gullet komen liggen met 2 lijnen naar het strand. Vooral die laatste baarde me zorgen omdat deze goed in de weg lag in geval van snelle manoeuvres. De wind nam steeds verder toe: was die rond 22:00 nog 20 knopen, om 00:30 werd die 25 knopen en rond 02:00 was dat 35 knopen. Op dat moment was er paniek op de Franse boot. Of het anker slipte of de achterlijn was losgeraakt. In ieder geval vertrokken zij, maar waar ga je naar toe midden in de nacht met 35 knopen wind???

reddend zwemmen voor de Zodiac

Ook de gullet had problemen, regelmatig werden de lijnen aangehaald, een zeker teken dat het anker slipt. Ook wij begonnen problemen te krijgen, de slingerbeweging werd groter en de rotsen kwamen elke keer dichterbij. Rond 04:00 heb ik voor de eerste keer 10 meter ketting ingedraaid om verder van de rotsen te blijven. Om 06:00 echter was er geen houden meer aan. De wind naderde de 40 knopen en iedere slinger bracht ons dichter bij de rotsen dus we besloten om de achterlijnen los te maken en in het water te gooien. Aangezien de wind dwars op het schip stond draaiden we direct 90 graden weg van de rotsen en lagen nu achter 40 meter ketting schuin achter de Gullet. De eerste 10 minuten werd die afstand duidelijk groter door het slippende anker maar toen vond het blijkbaar houvast en lagen we redelijk stabiel. Bas is de Zodiac in gegaan om de lijnen op te halen en om 07:10 hebben we het anker opgehaald in vlagen van 40 knopen en zijn vertrokken.

Wel eens van micro-klimaat gehoord? Nou, Gerbekse is daar een voorbeeld van. We waren de baai nog niet uit of de wind kalmeerde tot zo'n 15-20 knopen en voeren we over een redelijk vlakke zee. Blijkbaar vormen de wanden rond de baai van Gerbekse een soort windtunnel. De wind komt over de top van de helling en valt vervolgens naar beneden met dubbele snelheid om in de lengterichting van de baai verder te waaien. Dat weten we dan ook weer!

barbecue op het strand.
Op de achtergrond Paradise Island en Vaarttuig

Dit was wel de vuurdoop voor de kinderen. Varen op een bootje is niet altijd rozengeur en maneschijn, dat weten ze dan ook weer!
Ze hadden er even genoeg van, dus we zijn terug gevlucht naar de veiligheid van Paradise Island waar we 2 dagen en 2 nachten genoten hebben van zon en water. En daar hebben we uiteindelijk toch onze barbecue op het strand gehad met de vis uit Gerbekse!

lekker zonnen in een van die heerlijke Turkse baaien

Vrijdagochtend moesten we vroeg op. Afgaand op de weerberichten had ik de Agent laten weten dat wij vrijdag 12 juni Turkije wilden verlaten en hadden om 09:00 afgesproken op de douanekade van Marmaris. Daar hebben we aangelegd tussen grote veerboten en andere jachten om samen met een mannetje van de Agent naar de Paspoortcontrole te gaan om onze gezichten te laten checken en de laatste stempels op te halen. Ging allemaal erg soepel. Juliette kreeg wel de waarschuwing dat ze nog maar 7 dagen op haar visum had staan! Terug naar de boot en via een tussenstop in de Netsel Marina voor diesel, water en brood zijn we uiteindelijk vertrokken.

Serce Limani

Maar niet uit Turkije terwijl we dat toch beloofd hadden. Vrijdag was weliswaar een mooie dag, maar zaterdag zou nog beter zijn voor een oversteek. Dus vrijdag voeren wij naar Serce Limani, een prachtige baai op het smalste stuk tussen Turkije en Rhodos en maakten daar na 4 uur rustig varen vast aan de steiger van Captain Nemo's Farm Restaurant, een heerlijk rustig plekje. Bas en Liesbeth gingen direct op onderzoek en zochten een stil baaitje om te zwemmen. Wij kwamen een paar uur bij van alle drukte en emoties!

's Avonds zijn we gaan eten bij Captain Nemo. Buiten ons waren nog 2 tafeltjes bezet, dus het was een rustige avond en de lam kebab en visjes smaakten ons prima. Met een flesje witte Angora erbij werd het een prima laatste avond in Turkije.

De volgende ochtend maakten we in de doodstille baai van Serce Limani om 07:30 de lijnen los en zette koers naar Rhodos. Het beloofde rustige weer was er inderdaad, maar toch stond er een deining dwars op de boot. Dus we hebben eerst een koers pal zuid gevaren die ons dicht in de buurt van Rhodos vliegveld bracht en op iets over de helft van de afstand zijn we gedraaid op een koers van 100 graden die ons bij Rhodos stad bracht. Ik had een dag tevoren al per email getracht daar te reserveren maar nooit antwoord gekregen. Toen wij de Mandraki haven invoeren werden we aangeroepen door iemand op een scooter op het havenhoofd waar in het grijze verleden de rechtervoet van de Kolos van Rhodos moet hebben gestaan. Deze kolos had weinig goeds te melden: wegwezen, we zijn vol, ga maar in de Veerhaven liggen... en o ja, reserveren deden ze ook niet aan! Zou hij toch mijn mail gezien hebben??
Aan de oostzijde van de oude Mandraki haven ligt een enorme ferryhaven voor ferries en cruiseschepen. Op een klein stukje net binnen het havenhoofd lagen een stuk of 6 lotgenoten voor anker. Direct na binnenkomst werden we al getrakteerd op de condities in deze haven toen een niet eens zo grote ferry binnen kwam. Die jongens hebben totaal geen consideratie met die jachtjes en blijven zo lang mogelijk vol gas varen waardoor er een enorme hekgolf de haven binnenloopt en alle schepen voor anker als een gek liggen te rollen. Na een zo'n ervaring kwam de bemanning in opstand: iedereen wilde van boord af dus even later voeren wij als echte bootvluchtelingen met z'n vieren in die kleine Zodiac naar een klein strandje in de haven. Nou, ik kan me voorstellen dat Griekenland last heeft van bootvluchtelingen: er werd ons geen strobreed in de weg gelegd, ook niet toen we later 2 keer op en neer voeren met bagage!
Eerst dus inklaren in Griekenland. Ik zal jullie alle details besparen maar zo soepel als het ging in Turkije, zo moeilijk ging het in Griekenland. 3 verschillende diensten, allemaal op verschillende locaties waartussen je moet lopen (ca. half uur) die elkaar bovendien niet vertrouwen. Met slechte instructies, soms tegengestelde instructies maar uiteindelijk hadden we alle papieren voor elkaar. En het ergste: als we de helft van de procedure hadden overgeslagen of niet hadden gemeld dat Bas en Liesbeth ook aan boord waren had er ook geen haan naar gekraaid. Er valt nog wat te verbeteren voor Griekenland.
Maar goed, intussen hadden Bas en Liesbeth hun huurauto en was de bagage aan land gebracht en lag Vaarttuig nog steeds in de baai te rollen. Een ding was zeker: hier konden wij niet blijven dus van onze laatste avond samen kwam hier niet veel terecht. Bas en Liesbeth gingen op weg naar hun pension en wij haalden het anker op om op zoek te gaan naar een baai aan de oostzijde (lijzijde) van het eiland.
Maar dan kun je lang zoeken want er zijn geen baaien! Er zijn wel een paar kapen in de kust met daartussen lange zandstranden (erg fraai), maar toen we bij Stegna het anker lieten vallen aan zo'n strand bleek al gauw dat je daar behoorlijk ligt te deinen. Op dat strand troffen we Bas en Liesbeth weer, hun pension is daar maar 5 minuten lopen vandaan. Maar helaas, blijven wilden we daar niet dus wij zijn weer vertrokken. Na een korte verkenning van een heel klein baaitje net onder Stegna hebben we uiteindelijk besloten door te varen naar de baai van Lindos, de enige baai die ook werkelijk die naam verdient. Dus gas erop om voor het donker daar te zijn en precies op het moment van zonsondergang (20:25) voeren we de baai binnen. En natuurlijk was het op dat moment windstil en kon je het anker perfect zien liggen op 5 meter diepte in kristal helder water. We hebben heerlijk geslapen die nacht.

zicht op Lindos vanuit de baai
(toen het nog kalm was...)

Helaas werd het de volgende ochtend na het ontbijt weer anders. De beloofde wind was opgestoken en blijkbaar lagen we in een equivalent van de windtunnel van Gerbekse. Het schip schaatste achter het anker en het leek of de ketting probeerde het kluisgat door te zagen. En wij maar hopen dat de wind in de namiddag zou afnemen, maar nee hoor, werd alleen maar erger totdat we weer in 25 knopen lagen te schudden. Het anker lag muurvast, dat was geen probleem, maar de onrust van dat voortdurende geknars van de ketting en gehuil van de wind! Om gek van te worden!
Die avond hadden we met Bas en Liesbeth afgesproken en toen zij zich op het strand meldde zijn we met de Zodiac naar het strand gevaren. Toen al merkten we dat na een paar honderd meter van de boot af wind en water aanmerkelijk kalmer waren en op het strand er nauwelijks iets van te merken was.
We hebben uiteindelijk een heel gezellige laatste avond met elkaar gehad, heerlijk gegeten op een dakterras in Lindos met uitzicht op de haven en met een ober vol met tips voor bezichtiging van het eiland en bezoeken van restaurants van familie en vrienden.
Uiteindelijk hebben we afscheid genomen van Bas en Liesbeth op het strand van de baai van Lindos en op de terugweg naar de boot merkten we opnieuw de overgang van windstil naar heftige wind over een afstand van enkele tientallen meters. Merkwaardig: dit verdient nader onderzoek!

En wat heeft dit onderzoek opgeleverd?? Dat is iets voor de volgende blog!