Eindelijk vakantie!

aan de steiger van Nuri's Beach

Ook al hebben we bijna 300 km gevaren, dat echte vakantiegevoel hebben we eigenlijk nog niet gehad.
Maar op 16 mei hebben we daar toch een begin mee gemaakt! Die zaterdagochtend zijn we weer uit de baai van Kas vertrokken, om het schiereiland heen gevaren om vervolgens een grote baai ten zuiden van Kas in te varen: Bayindir Limani. Helemaal in de zuid-oost hoek, weggestopt achter een kleine bult in de zuidelijke oever ligt een klein paradijsje: Nuri's Beach. Genoemd naar een slimme ondernemer die het strandje daar heeft volgezet met strandstoelen, een restaurant en cocktailbar heeft neergezet en ook een kleine kade heeft aangelegd.

scholen vis onder de boot

De slimmerik biedt vrije ligplaatsen met elektriciteit en water aan, op voorwaarde dat je bij hem komt eten en drinken. En de formule werkt goed! Wij hebben daar in totaal 3 nachten doorgebracht en op een avond lag er zelfs een flottielje van Engelse zeilers met 7 schepen. Met een beetje stapelen raak je makkelijk 10 schepen kwijt op 5 ligplaatsen!
We hebben er heerlijk geluierd en lekker gegeten.

Dik water op weg naar Fethiye

Dinsdag 19 mei hebben we weer een flinke trip gemaakt. Van Kas naar Fethiye Baai is het zo'n 95 km die we in 8 uur rustig varen hebben afgelegd. Het is een prachtig traject en het was dus jammer dat het zo heiig was. Matige wind, een graad of 25, kalme zee maar slecht zicht. Bij aankomst was er een hoop verkeer in de baai maar op onze ankerplek hadden we de ruimte voor ons zelf. Veertig meter ketting uitgelegd op 12 meter diepte en maar even wachten wat de wind doet (we zijn hier al eens van ons anker gewaaid!)

zomaar, een mooi plaatje

We zijn tot zaterdag in de baai van Fethiye blijven liggen. Elke keer als we naar de stad gingen, stapten we in de Zodiac en voeren we 15 minuten om de Ece Marina en de kades met de gullets heen, helemaal naar de uithoek van de baai waar de kleine bootjes een plaats hebben aan een betonnen kade. Daar wringen we de Zodiac dan tussen, maken vast, laden de vuilnis uit en lopen de stad in. Onderweg raken we dan de vuilnis wel kwijt in een container. De tocht voert ons steevast naar de overdekte markt. Dat is een compleet blok van zo'n 100 bij 50 meter met aan de buitenkant allerhande kleine winkeltjes en binnenin een overdekte groente- en vismarkt. Daar is alles bij elkaar: Juul heeft daar haar favoriete naaiartikelen winkel en ik kan daar de meeste onderdelen of gereedschappen wel vinden. Als sluitstuk gaan we eerst verse groente en fruit kopen, daarna een mooi visje en vervolgens gaan we weer terug naar de boot. Ook elke keer raak: als we naar de stad vertrekken is er nauwelijks wind en vlak water. Wanneer we terugkomen hebben we een stevige wind tegen en staan er aardige golfjes in de baai met als gevolg dat we regelmatig nat van het buiswater thuis komen.

Atbuku Koyu

Op zaterdag 23 mei hebben we het anker uitgegraven (zat muurvast, kwam boven met een ontzettende klont klei) en hebben koers gezet naar Skopea Limani, een mooie baai met talloze fraaie ankerplekken ten zuiden van Göcek, een tochtje van 28 km. Daar zijn we weggekropen in een kleine baai, Atbuku Koyu, waar we al eerder gelegen hebben. Achter in de baai mondt een klein riviertje uit, het water is met 28 graden heerlijk om te zwemmen, we hebben wederom een familie everzwijn zien langskomen en je hebt er relatief weinig last van de meltemi, de wind die gedurende de zomer zo rond de middag opsteekt, een paar uur krachtig waait en tegen de schemer weer gaat liggen. In dit baaitje hebben we het Pinksterweekend doorgebracht. Je kunt merken dat het vakantie is in West Europa, we zien relatief veel Duitse en Nederlandse (gehuurde) zeilboten.

dreigende luchten boven Göcek

Het verblijf in dit idyllische baaitje kwam ten einde op dinsdag 26 mei. De weerberichten waren slecht en voorspelden regen, onweer en harde wind. Bovendien waren we bijna door ons water en voedingsmiddelen heen, lagen er bergen vuile was en was de zwart-water tank praktisch vol. Kortom, tijd om een jachthaven op te zoeken! Dat werd de Göcek Village Port Marina. In 2013 was dat een betaalbare Marina, waarschijnlijk doordat hij wat verder van de stad af ligt. In 2015 was daar toch enige verandering in gekomen. Niet dat de stad dichterbij lag, maar ze waren wel zo'n 20% duurder geworden. Het feit dat de haven praktisch vol ligt met huurschepen zal daar niet vreemd aan zijn. Ook wij werden tussen de huurschepen geperst en na aankomst hebben we direct de fietsjes op de kade gezet om de behoorlijke afstanden naar sanitair, havenkantoor en stad wat sneller te kunnen afleggen.
Na het bezoek aan het havenkantoor en het gezeur over de prijs, zijn we de stad in gefietst op zoek naar een wasserij en een supermarkt. Beiden vonden we naast elkaar en beiden hebben een bezorgdienst naar de Marina zonder meerkosten. Kijk dat is handig! Je gooit je kar vol, rekent af en de boodschappen worden aan de loopplank bezorgt. En even bellen en na 5 minuten staat er iemand aan diezelfde loopplank om de 8 kilo vuile was op te halen die de volgende ochtend keurig gewassen en gevouwen wordt teruggebracht. Dat is vakantie!
De grootste verrassing kwam echter uit een onverwachte hoek en werd ons onthuld in het havenkantoor. We hadden Göcek gekozen als onze vertrekplaats uit Turkije. Het ligt vlakbij de luchthaven Dalaman waar Bas en Liesbeth aankomen op 5 juni en hiervandaan is het Griekse Rhodos in 1 dag makkelijk te bevaren. Een probleem: Göcek is geen entry/exit plaats voor Turkije. Zo'n beetje elke plaats waar we geweest zijn in Turkije heeft deze faciliteiten maar Göcek niet. En dat betekent dat we moeten kiezen om óf terug te varen naar Fethiye óf door te varen naar Marmaris waar ze deze faciliteiten wel hebben. Om een lang verhaal kort te maken: uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om door te varen naar Marmaris, voornamelijk omdat de oversteek naar Rhodos van daaruit het kortst is.

er zijn altijd klussen te doen.....

Maar ondertussen liggen we nog steeds in een jachthaven waar intussen de wind stevig is opgestoken en we vreselijk liggen te hobbelen. Na het avondeten viel de eerste bui, maar het verwachtte noodweer waarvoor we uit ons baaitje gevlucht zijn is nooit gekomen. Het heeft weliswaar lekker doorgeregend die nacht, maar die bui hadden we ook in ons baaitje kunnen hebben.
Maar wat zag het schip er 's-morgens uit! Het waren weer Sahara buien dus alle schepen waren licht geel gekleurd van het zand. Ik ben direct aan de gang gegaan met de waterslang om het schip weer toonbaar te maken, maar spuiten alleen is niet genoeg, je hebt echt een borstel nodig, zo plakt dat zand.Tegen de tijd dat we weer enigszins schoon waren was ook de schone was terug gebracht, zijn we weer vertrokken. Via de Pump-Out waar we 143 liter zwaar vervuild water achterlieten zijn we weer teruggevaren naar ons eigen plekje waar we tot vrijdag 29 mei zijn blijven liggen.

Vaarttuig in Seagull Bay

Benieuwd naar andere mooie plekjes zijn we verder naar het zuiden gevaren om uiteindelijk in Wall Bay af te meren, zo genoemd naar een loodrecht uit het water oprijzende muur van zo'n 200 meter hoogte. Imponerend, maar erg onrustig, dus de volgende ochtend zijn we wederom verkast, ditmaal naar Seagull Bay. Ook dit is een voor ons bekende plek met Ahmed, de plaatselijke steiger uitbater.
Nou, die is er sedert 2013 niet op vooruit gegaan. Toen ging hij prat op een Nederlandse vriendin met een hoop geld die in zijn steiger en restaurant zou gaan investeren. Denk dat de vriendin op tijd verstandig is geworden!

de steiger van Ahmet, wij blijven er liever van weg!

De steiger is een nog meer vervallen verzameling wrakhout en van het restaurant is nauwelijks meer iets te vinden.
Vanaf Seagull Bay kun je makkelijk naar de top van het eiland lopen waar Imam Murat zijn eigenhandig gebouwde moskee heeft. We hebben hem in 2013 al diverse malen ontmoet en vonden het leuk om hem nogmaals te bezoeken. Dus in een regenbuitje zijn wij de heuvel opgelopen waar hij ons blij verrast ontving. Het gaat hem goed en ook zijn jongste zoon schijnt nu een zinvolle bezigheid te hebben gevonden.

Imam Murat en vrouw aan het werk (houtsnijden)

Tijdens de thee hebben we cadeautjes uitgewisseld en heb ik wat visgerei bij hem gekocht (handgemaakt) om te kunnen sleepvissen, iets waarmee we in 2013 succes gehad hebben. Hij waarschuwde er echter wel bij dat het vissen op daarvoor geschikte vissen pas in augustus begint!
Na op de terugweg opnieuw Ahmed te hebben afgeschud zijn we weer aan boord gegaan en hebben het schip gereed gemaakt voor een vroeg vertrek de volgende ochtend, zondag 31 mei.

de vissers komen aan de boot, kakelvers!

Die zondagochtend liepen we al om 06:30 rond en om 07:30 hesen we het anker. De bestemming is Marmaris, of liever, een baai ten zuiden van Marmaris: Gerbekse Cove. De 80 km hebben we in 7 uur afgelegd dus rond half drie voeren we deze rustige baai in. Merkwaardig, zo vlak bij Marmaris en zo weinig schepen! De verklaring kwam toen we ongeveer 2 km noordelijker een kijkje gingen nemen in Ciftlik Bay. Daar liggen de restaurants met steigers en is een klein stukje vrij ankergebied en daar gaat dus iedereen naar toe. Helaas ligt deze baai een stuk minder beschermd en wij voelden direct al de deining die ons uit onze slaap zou gaan houden. Weg dus, terug naar Gerbekse waar we geankerd hebben met een lijn naar de wal. Dat is een heel populaire gewoonte in Turkije. Op die manier kunnen ankerende schepen praktisch naast elkaar liggen en krijg je dus veel meer schepen in smalle baaitjes.
Na een rustige nacht werden we de volgende ochtend uitgenodigd door de lokale vissers in deze baai om hun vangst te bekijken. We hebben een prachtig gekleurde (en verse) tandbaars van driekwart kilo uitgezocht die ter plekke werd schoongemaakt. Die avond hadden wij een lekker visje, samen met een gepofte aardappel, heerlijk!

de toeristenindustrie draait volop in Turunc Bükü,
we liggen midden tussen de gullets

Op dinsdag 2 juni zijn we een ankerbaaitje opgeschoven (Kadirga Limani) en de volgende dag weer een baai verder (Turunc Bükü) waar we aan de stadssteiger konden liggen, midden tussen de aan- en afvarende gullets, wat een drukte! Maar wel prettig om weer in een stadje te zijn. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een kapper te bezoeken en nog wat laatste inkopen te doen voordat Bas en Liesbeth een weekje vakantie komen vieren. 's-Avonds zijn we in een lokaal restaurant gaan eten, had Juliette eindelijk haar verjaardags-dinertje!
Vanuit Turunc Bükü zijn we op 4 juni het laatste stukje doorgevaren naar de baai van Marmaris waar we een ankerplaats vonden achter Paradise Island. De baai is groot en onrustig, maar hier in de beschutting van het eiland is het rustig, tenminste, zodra de waterskiërs stoppen met hun hobby!
Morgen, 5 juni, vertrekken we van hieruit naar de Marina, die we al in de verte kunnen zien liggen, om Bas en Liesbeth op te halen van Dalaman en aan boord te nemen. Ook moeten we van hieruit ons vertrek uit Turkije zien te regelen.

Hoe dat allemaal afloopt lees je de volgende keer!