We zijn weer terug in de bewoonde wereld...
Met een onderbreking van 1 dag in het kleine vissersplaatsje Spiken, zijn we 4 dagen "weg" geweest. Weg van andere toeristen, weg van havens, 'bijna' weg van telefoon en internet.
Terwijl we al op 17 juli door de sluisentrap van Trolhattan zijn gekomen, heeft het tot 22 juli geduurd voor dat de harde wind en regen genoeg waren afgenomen om eindelijk het Vänern meer op te varen. Dit meer is het op 3 na grootste meer in Europa en 6x zo groot dan het IJsselmeer dus als het daar windkracht 6-7 blaast wil je er wel weg blijven.
Woensdag was het dan eindelijk zover en gingen we het meer op en na 2 uur varen zit je dan ook werkelijk alleen op het water, alsof je midden op zee zit. Ons doel die dag was een ankerplaats te vinden in de Lurö skärgärd (letterlijk: rotsentuin), een serie willekeurig verspreide rotsen in het smalste deel van het meer met daartussen nauwe vaarwegen met ondieptes en rotsen waarvan sommige wel maar de meeste niet op de kaarten staan! Tot 500 meter van de gewenste plaats gaat het nog, maar daarna is het voetje voor voetje je een weg zoeken tussen de ondieptes tot je bij een beschutte plek komt waar je kunt ankeren. Beschut niet alleen tegen de wind, maar vooral tegen de golfslag!
Deze eerste keer hielden we het simpel: gewoon op de hollandse manier, het hoofdanker laten vallen, vast trekken en een biertje op het achterdek gaan drinken. Het is werkelijk fantastisch, hier is het echt stil: geen mensen, geen verkeer, geen blaffende honden, alleen maar krijsende meeuwen. En natuurlijk de zweedse nachten, we zijn nu zo noordelijk dat het om 23:30 nog licht genoeg is om buiten de krant te lezen. Eigenlijk wordt het nooit helemaal donker, gedurende de hele nacht zie je in het noorden en oosten een lichte horizon en om 04:30 is het al volop licht (wat je al niet meemaakt dankzij een dikke prostaat!)
Helaas moesten we na deze eerste nacht beschutting gaan zoeken in een haven, wederom harde wind en gigantische hoosbuien. Gelukkig duurde dat maar 1 dag dus vrijdag trokken wij er weer op uit, dit keer naar de Djurö skärgärd. Nog iets verder weg, nog iets eenzamer, alhoewel er wel degelijk andere boten in onze omgeving ankerden. Ik moest echter op het achterdek op de bakskist gaan staan met m'n telefoon zo hoog mogelijk om ontvangst te krijgen en dan kon ik met moeite een SMS verzenden. Internet was er helemaal niet bij!
Zweden doen het simpel: zij varen hun (plastic zeil)boot tot 10 meter van de rots, laten hun hekanker vallen en "slippen" naar de rots waar een bemanningslid afstapt met 2 rotsankers en een vuistje en de voorkant vastzet. Hekanker aantrekken en je ligt.
En dan komen die hollanders met een stalen schip van 16 ton en een boeghoogte van 2 meter. Dat afstappen van Juliette kun je dus rustig vergeten, maar daar hebben wij het volgende op gevonden: in de vaargeul laat je eerst het hoofdanker vallen en zorgt dat je goed vastligt. Daarna strijk je de Zodiac en gaat de schipper, voorzien van lijnen, rotsankers en een vuisthamer, op zoek naar een goede ankerplaats aan de rots. Hij slaat daar de ankers in de rots (een stalen pen met een ring eraan), bevestigt de (drijvende!) lijnen en laat vervolgens de lijnen in het water drijven dwars op de aanvaarrichting. Vervolgens gaat hij weer aan boord en vaart naar de ankerplaats waar Juliette met de pikhaak de lijn uit het water vist en aan de bolder bevestigt. Vervolgens nog even het hekanker uitleggen, wederom met de Zodiac, en je ligt vast.
Zo wil de theorie het, de praktijk is weerbarstiger. Het ging allemaal goed tot en met het opvissen van de lijn. Vervolgens moest ik wat manoeuvreren om vrij van de rotsen te blijven en trok dus spontaan het anker uit de rotsen. Acuut weer het bootje in en dit keer 2 ankers bevestigd aan de voorkant en nog een aan de achterkant. Daarna voor de zekerheid ook maar het hekanker uitgelegd en er kon ons niets meer gebeuren.
En het was de moeite waard. Het is een prachtige omgeving, het weer werkte eens mee voor de variatie en we zijn dus 2 nachten blijven liggen genietend van rust en stilte.
Vanochtend draaide de wind en kwamen de golven van achteren in hetgeen erg onrustig werd. De hele procedure dus achterstevoren herhaald en vervolgens naar Mariestad gevaren waar we onze voorraden hebben aangevuld.
Morgen gaat het dan naar Sjötorp en het begin van het Gotakanaal dat ons naar de oostkant van Zweden gaat brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten